பாதை எங்கே செல்கிறதோ அங்கே செல்லாதே

பாதையற்ற இடத்திற்குச் செல், ஒரு தடத்தை உருவாக்கு.

–எமர்சன்.

இலக்கியம் முதலில் எப்படி உருவாயிற்று என்று நமக்குத் தெரியவில்லை. ஆனால் உருவானதிலிருந்து அது எண்ணற்ற மாறுதல்களைச் சந்தித்துள்ளது என்பது நமக்குத் தெரிகிறது. பல காலங்களைக் கடந்தும் அது செழிப்பாக வளர்ந்துள்ளது. அவ்வப்போது, அந்தந்தக் காலங்களுக்குரிய மக்களின் தேவைக்கேற்ப அது ஒவ்வொருவிதமாக வரையறுக்கவும் படுகிறது. உதாரணமாகச் செவ்வியல் காலத்தில் அது செம்மையாகச் செய்யப்பட்ட ஒரு பொருளாக பாவிக்கப்பட்டது. ரொமாண்டிக் காலத்திலோ அது தன்னெழுச்சியின் வெளிப்பாடாக, தானாகப் பீறிட்டு வருவதாக நோக்கப் பட்டது. கடந்த சில நூற்றாண்டுகளாக அது வர்க்கப் போராட்டக் கருவியாகவும், இருப்பவர்க்கும் இல்லாதவர்க்கும் இடையிலுள்ள ஒரு சமனியாகவும் நோக்கப்பட்டுள்ளது. ஒரு காலத்தில் கவிதை மட்டுமே இலக்கியமாக இருந்தது. இப்போதோ கவிதை தன் சிறப்புகளை எல்லாம் இழந்து நிர்க்கத்தியாக நிற்க, உரைநடை செங்கோல் ஓச்சுகிறது. விமரிசகர்களின் கருத்துப்படி இது உரைநடைப் புதினங்களின் காலம். 

காலம் மிகவும் முன்னேறிவிட்டது. இப்போது கதைகளை 150 சொற்களில் எழுதிவிடலாம் என்று சொல்கிறார்கள். ஃப்ளாஷ் ஃபிக்-ஷன், மைக்ரோ ஃபிக்-ஷன் போன்ற சொற்கள் உருவாகியுள்ளன. இதில் ஆச்சரியம் ஒன்றும் இல்லை. முன்பெல்லாம் ஒரு தேடலுக்காகக் கன்னிமரா போன்ற நூலகங்களுக்குச் சென்று மணிக்கணக்காகச் செலவிட வேண்டியிருந்தது. இப்போதோ உங்களிடம் கணினி அல்லது இன்றைய அலைபேசி யிருந்தால், நீங்கள் “கூகுள்” செய்தால் போதும். ஒரு காலத்தில் ஆக்ஸ்ஃபோர்டு பேரகராதி போன்றவற்றை எடுத்துப் புரட்டுவதே பெருஞ் சுமையாக இருக்கும். இன்று எல்லாமே ஒரு “எலி”யின் விரல் அழுத்தத்தில் கிடைக்கின்றன.       

ஆங்கிலத்தில் 6 சொற்களில் நாவல்கள் எழுதலாம் என்று சொல்கிறார்கள். ரெபக்கா ஜேம்ஸ் என்பவர் எழுதிய அறுசொல் நாவல் இது: After she died, he came alive. (“அவள் இறந்தபிறகு அவன் உயிருடன் வந்தான்” வந்தான் என்பதற்கு பதிலாக மீண்டான் அல்லது புத்துயிர் பெற்றான் என்று போடலாமா? இது மொழிபெயர்ப்பின் பிரச்சினை.)

மார்சி என்பார் எழுதிய நாவல் இது: “One gun, two shots, three dead”. இதுதான் நாவல் எழுதுவதில் புதிய ஃபேஷன். இப்படி எழுதுவது சவாலுக் குரியதாகவும், புத்தாக்கத் திறனுடனும் இருப்பதாகச் சொல்கிறார்கள். ஆனால் தமிழில் இப்படிப்பட்ட புத்தாக்கத் திறனுடன் கூடிய புதினத் தலைப்புகளுக்குப் பஞ்சமே இல்லை. உதாரணமாக, “அகம் புறம் அந்தப்புரம்” (முகில்) என்பது ஒரு நாவலின் தலைப்பு. மேற்கண்ட அறுசொல் நாவல் கணக்குப்படி பார்த்தால் இது ஒரு முச்சொல் நாவலாக ஆகக்கூடும். இம்மாதிரி புத்தாக்கத் தலைப்புகள் வைப்பதில் சிறந்தவர்கள் பலர் இருக்கிறார்கள். (உதாரணமாக சுஜாதா, ராஜேஷ் குமார், இந்திரா சவுந்தரராஜன். ஆனால் அவர்கள் எழுதியது நாவல் என்றால் அது பல்ப் ஃபிக்-ஷன் வகையறா என்று சிலர் என்னை அடிக்கவரக் கூடும். ஆனால் ஜெயமோகனும் இப்படிப்பட்ட தலைப்புகள் பலவற்றை வைத்திருக்கிறார்.)

ஒரு நீண்ட கதையை எழுதுவது எளிய விஷயமாக இருக்கலாம், ஆனால் ஆறு சொற்களில் நாவல் எழுதுவது மிகுந்த புத்தாக்கத் திறனை வேண்டுவது என்று மேற்கண்ட ஒரு அறுசொல் நாவல் அறிமுகப் படுத்தப்படுகிறது. பிரதாப முதலியார் கதை எழுதிய காலத்தில் வேதநாயகர் இப்படி யோசித்திருக்கவும் முடியுமா? இம்மாதிரி 100 அல்லது 150 எழுத்துகளில் எழுதப்படும் பனுவல்களின் ஊடே அதிக இடைவெளிகள் இருப்பதாகச் சொல்கிறார்கள். வாசகன் தனது யூகத்தினால் பலவித அர்த்தங்களை உருவாக்க முடிவதால் இதுதான் எழுத்தாள நாவல் (writerly novel) என்றும் கூட சிலர் மதிப்பிடலாம். இந்த நோக்குப்படி நாம் ஒருகாலத்தில் நாவலாக மதிக்காதவை எல்லாம் (ஈசாப் கதைகள், பஞ்சதந்திரக் கதைகள், தெனாலிராமன் கதைகள்…) இப்போது நாவல்கள் ஆகின்றன.

ட்விட்டர் கதைகள் என்றே ஒரு தனிப்பிரிவு உருவாகியுள்ளது. இதற்கெனவே தனிப் பெயர்களும் உருவாக்கப்பட்டுள்ளன என்கிறார்கள். உதாரணமாக, ட்விட்டரில் வரும் த்ரில்லர்கள், ட்வில்லர்கள் எனப்படுகின்றன, ஹைக்கூ-கள் ட்வைக்கூகள் ஆகின்றன. இம்மாதிரிக் கதைகள் பின்நவீனத்துவ நாவலின் ஒரு வகை என்றும் கூறப்படுகின்றன. இவற்றில் சுருக்கம், பன்முக அர்த்தங்கள், பனுவலின் ஊடான தொடர்புகள் எல்லாம் இருப்பதாகக் கொண்டாடப்படுகின்றன.

இந்த அவசரக் காலத்தில் இவற்றுக்கு வரவேற்பு மிகுதியாக இருப்பதில் ஆச்சரியம் இல்லை. கலையை இது மாற்றியமைக்கிறது என்கிறார்கள். இப்படிப் பார்த்தால் நமது தனிப்பாடல்கள் (காளமேகப் புலவர், அவ்வை போன்றோர் இயற்றியவை) ஒவ்வொன்றையும் உரைநடையில் கூறினால் ஒரு மைக்ரோ-ஃபிக் ஷனாக ஆக்கிவிடலாம் என்று தோன்றுகிறது. அவை மட்டுமல்ல, யூ-ட்யூபில் சென்று உலவிப் பாருங்கள், 5 நிமிடங்களில் படிக்கக்கூடிய குட்டிக் கதைகள் எத்தனை எத்தனை? வாட்சப் பதிவுகளில் வருகின்ற சின்னச் சின்னக் கதைகள் எத்தனை எத்தனை? முகநூலில் எழுதப்படும் “சிறு-கதைகள்” எத்தனை? திடீரென ஒரு பெரிய இலக்கிய வெள்ளம் வந்து நம்மை எல்லாம் அடித்துச் செல்வது போலத் தோன்றுகிறது. ப்ளாகு(blogs)கள், வலைத்தளங்கள் வைத்திருக்கும் ஒவ்வொருவரும் ஒரு பேரிலக்கியவாதி என்று சொல்லிவிடலாம்.   

இது மட்டுமல்ல, நவீனங்களை எல்லாம் ஓரிருவரிகளில் சுருக்கிச் சொல்லும் முயற்சிகளும் உள்ளன. உதாரணமாக, பிரபல நாவலாசிரியர் ஜே.டி.சாலிங்கர் எழுதிய Catcher in the Rye நாவலை ஒருவர் ட்விட்டரில் இப்படி மொழிபெயர்க்கிறார் (இதுவும் ஒருவகை மொழிபெயர்ப்புதான்): Rich kid thinks everyone is fake except for his little sister. Has breakdown. அவ்வளவுதான். நாம் கூட கல்கியின் சிவகாமியின் சபதம் புதினத்தை இப்படிச் சுருக்கிவிடலாம்: “(சீதையை இராவணன் தூக்கிச் சென்றதுபோல) சிவகாமியை நாகநந்தி தூக்கிச் செல்கிறான். இடையில் பரஞ்சோதி (அனுமன்போல) தூது செல்கிறான். வர மறுத்த சிவகாமியை, நரசிம்ம பல்லவன் (இராமன்) வந்து மீட்டுவருகிறான்.” கதைச் சுருக்கத்துடன் இப்படி ஒப்பீடுகளும் நிகழ்த்திவிடலாம்!

ஆனால் இம்மாதிரி எழுத்துகளுக்கு எதிர்ப்பும் மிகுதியாகவே உள்ளது. இவை முறைசாரா நடையில் (informal style) உள்ளன; இவற்றில் இலக்கணப் பிழைகள் மிகுதி; மோசமான நடை; கொச்சை மொழியையும் சேரிமொழியையும் பாலியல் தொடர்களையும் (I’ll pen you in; asshole…) மிகுதியாகப் பயன்படுத்துகின்றன; சற்றும் மரியாதை அற்ற வெளிப்பாடுகள் (Zombie Jesus). ஒரு சரியான (valid), நளினமான நடை என்பதில்லை. இவர்களிடம் இலக்கணம் செத்துப்போனது; எல்லாம் எஸ்எம்எஸ் பாஷைதான்! (I c u என்பது போல) ஆங்கிலத்தில் உயிரெழுத்துகளை நீக்கிவிட்டுச் சுருக்கி எழுதும் போக்கு மிகுதியாகி வருகிறது. (நல்லவேளை! தமிழில் இப்படிச் சுருக்கமுடியாது என்று நினைக்கிறேன். மெய்யெழுத்துகளாகச் சுருக்க முடியாது, ஏனெனில் புள்ளியிட வேண்டும். வேண்டுமானால் ஓலைச்சுவடி பாஷையைக் காப்பியடித்துப் பார்க்கலாம்!) மொழிவளம் குன்றிவிட்டது. எழுத்துச் சேர்ப்பு, புணர்ச்சி முறை எல்லாம் போய்விட்டது. பங்ச்சுவேஷன் அறவே தேவையில்லை. இந்த வேகவாழ்க்கை நடை இலக்கியப் படைப்புக்கு ஒத்துவருமா? சுருக்கமாக ஆர்வமூட்டுவதாக மட்டும் மொழி இருந்தால் போதுமா?

ஒரு காலத்தில் ஆரோக்கியமான மூன்று பிள்ளைகளைக் கொண்ட விவசாயி ஒருவன் இருந்தான். முதல் இரண்டு மகன்களும் காளைகளைப் போன்ற வலிமையும், குறி தவறாமல் எய்வதற்குக் கழுகினைப் போன்ற கூரிய பார்வையும் கொண்டவர்கள். மூன்றாவது மகனோ, சற்றே ஒல்லியான தோற்றத்துடன், சிந்தனையாளன் போலக் காட்சியளித்தான்.
தானே தன் பண்ணைநிலத்தை யாருக்குக் கொடுப்பது என்று முடிவு செய்வதைவிட, அவர்கள் தாங்களே தங்கள் எதிர்காலத்தைத் தேடட்டும் என்று முதிய விவசாயி நினைத்தான்.
ஆகவே அவர்கள் தங்கள் பயணத்தைத் தொடங்கினார்கள். வழியில் பாதைக்கருகில் ஓர் எறும்புப் புற்று உயரமாக இருந்தது. சலிப்புற்ற இரண்டாவது மகன் அதை உதைக் கச் சென்றான். அதிலிருந்து பயந்தோடும் எறும்புகளைப் பார்த்து மகிழ்ச்சியடையலாம் என்று நினைத்தான்.
“உதைக்காதே” என்றான் மூன்றாமவன். “அவைகளுக்கும் பாதுகாப்பாக வாழ உரிமை இருக்கிறது.”
கொஞ்சம் கழித்து அவர்கள் தெளிந்த நீரைக்கொண்ட ஓர் ஏரியை அடைந்தார்கள். தங்கள் மூட்டைகளைப் பிரிக்க உட்கார்ந்தார்கள். சில வாத்துகள் ஏரியில் இறங்கி நீந்தின.
“இவற்றில் ஒன்று நம் உணவுக்குத் தொட்டுக்கொள்ள நன்றாக இருக்கும்” என்று முணுமுணுத்தவாறு தன் வில்லைத் தேடினான் மூத்தமகன்.
“நகராதே!” வாத்துகள் அதிர்ந்து, ஏரியிலிருந்து பறந்தோடி விடுமாறு உரக்கக் கத்தி னான் இளைய மகன். “பலநாட்களுக்குத் தேவையான உணவு நம்மிடம் இருக்கிறதே!”
ஒரு முதிய காட்டின் விளிம்பை அவர்கள் அடைந்தபோது எழுத்து மறையும் நேரம். இரவுநேரத்தில் தங்கள் கூடுகளுக்குத் தேனீக்கள் திரும்பிய சத்தம் அமைதியைக் குலைத்தது.
“ஆஹா, என் ரொட்டிக்குக் கொஞ்சம் தேன் இருந்தால் போதுமே”….ஓசையைத் தொடர்ந்து அவன் சென்றான். உள்ளீடற்ற ஒரு மரத்தின் அருகில் சென்ற போது அதன் பட்டைமீது தேன் சொட்டிக்கொண்டிருந்தது.
மற்ற இருவரும் அவனைத் தொடர்ந்து சென்றார்கள். நடுமகன் சொன்னான், மரத்தை நாம் எரித்தால், எழும் புகையில் தேனீக்களை விரட்டிவிடலாம்.
“அப்புறம் காடு முழுவதையும் உசுப்பிவிடுவதா?” என்றான் இளையவன். “தேனீக்களை அவற்றின் வீட்டில் விடுங்கள்.”
மற்ற இரண்டு சகோதரர்களும் எரிச்சலடைந்தார்கள். இவனை விட்டுவிட்டு வந்திருந் தால் நன்றாக இருக்குமே!
களைத்தவாறு நடந்து, இருண்ட காட்டின் மத்தியில், பாழடைந்த ஒரு குடிசையை அடைந்தார்கள் அவர்கள். மூத்தவன் கதவைத் தட்டினான். நரைத்த முதியவர் ஒருவர் அவர்களை உள்ளே அனுமதித்தார்.
“எதற்காக வந்திருக்கிறீர்கள்?” என்று ஓர் இனிய குரல் கேட்டது. திரும்பிப் பார்த்தால், ஓர் அழகிய இளம்பெண்.
“எங்கள் அதிர்ஷ்டத்தை நாடிப் புறப்பட்டிருக்கிறோம்” என்று விடையிறுத்தான் மூத்தவன்.
“இதயத்தில் துணிச்சலும் கண்களில் கூர்மையும் இருந்தால் அதை நீங்கள் அடைந்து விட்டதாகவே வைத்துக் கொள்ளலாம்” என்றார் முதியவர்.
“இரண்டுமே எங்களிடம் இருப்பதாகச் சொல்கிறார்கள்” என்று பெருமையடித்துக் கொண்டான் இரண்டாமவன்.
“அப்படியானால்,” தொடர்ந்தார் முதியவர், “உங்களில் யார் இந்தக் கற்பலகையைப் பார்த்து முயற்சி செய்யத் தயார்?”
மூத்தவன் தைரியமாக எழுந்து கற்பலகையிலிருந்த செய்தியைப் படித்தான். “காட்டில் இருக்கும் முத்துகளைக் கண்டுபிடிக்கவேண்டும். சூரியன் மறையும்போது ஒரு முத்து கூட விடுபட்டிருக்கக்கூடாது. இல்லையென்றால் நீ கல்லாகிவிட நேரும்.”
கிழவரைப் பார்த்து மூத்தவன் கேட்டான்: “எத்தனை முத்துகள் விடுபட்டிருக்கின்றன?”
“ஆயிரம்.”
விடியலில் அவன் புறப்பட்டான். இலைகளும் கொடிகளும் மூடியிருந்த காட்டின் தரையைப் பார்த்து ஏறத்தாழப் புலம்பிவிட்டான்.
குன்றுகளின் பின்னால் சூரியன் மறைவதற்குள் பத்து முத்துகளை மட்டுமே பொறுக்கமுடிந்தது. குந்திய நிலையிலேயே சிலையாகிவிட்டான்.
இரண்டாம் சகோதரன் மறுநாள் காலையில் போனான். சூரியாஸ்தமனத்திற்கு முன் இருபது முத்துகளை மட்டுமே சேகரித்தான். அவனும் சிலையாகிவிட்டான்.
மூன்றாமவனின் முறை வந்தது. புறப்பட்டவுடன் அவன் காதில் ஒரு சன்னமான குரல் கேட்டது. “சஞ்சலப்படாதே.”
திகைத்துப்போய் காலடியைப் பார்த்தான். பாதை முழுவதும் எறும்புகளின் கூட்டம். மெல்லிய குரல் ஒன்று சொல்லியது: “நான்தான் நீ காப்பாற்றிய எறும்புக்கூட்டத்தின் அரசன். நாங்கள் உன்னைக் காப்பாற்றுவோம்.”
சூரியன் மறையும் நேரத்தில் அவன் ஆயிரம் முத்துகளைக் கொண்ட இரண்டு பெரிய பைகளுடன் வீட்டுக்குத் திரும்பிவந்தான்.
இரண்டாவது பணிக்கு அவனை முதியவர் அனுப்பினார். ஒரு பெண்ணின் மோதிரம். ஓர் ஆழமான கருத்த ஏரியில் விழுந்துவிட்ட அதைத் தேடி எடுக்கவேண்டும். சற்றேறக் குறைய அழுதேவிட்டான் இளைஞன்.
“பயப்படாதே” என்று ஒரு வாத்தின் ஒலி கேட்டது. “நீ ஏன் கூட்டத்தைக் காப்பாற் றினாய். உன்னை நாங்கள் காப்பாற்றுவோம்” என்றது தாய் வாத்து.
சூரியாஸ்தமன நேரத்தில் கையில் பொன் மோதிரத்தோடு திரும்பினான் இளைஞன்.
மூன்றாவது ஒரு பணிக்கு அவன் மீண்டும் அனுப்பப் பட்டான். ஒரு உயர்ந்த மாளிகையின் மேல்மாடிக்குச் செல்லவேண்டும். சென்றான். அங்கே மூன்று பட்டாடை அணிந்த பெண்கள்-அச்சாக ஒரே மாதிரி இருந்தார்கள்-உறங்கிக்கொண்டிருந்தார்கள். அவர்களில் ஒருத்திதான் இளவரசி. தன் இளவரசனுக்காகக் காத்திருப்பவள்.
“ஐயோ” விசனித்தான் இளைஞன். “எப்படி நான் இவர்களில் என் இளவரசியைக் கண்டுபிடிப்பேன்?”
கவலைப் படாதே என விர்ரென்று ஒரு குரல் கேட்டது. அது இராணித் தேனியின் குரல். அது ஒவ்வொரு பெண்ணாக முகர்ந்துகொண்டே சென்றது. மூன்றாவது பெண் ணின் உதட்டில் போய் அமர்ந்தது.
அந்த அழகிய இளவரசிக்கு ஒரு தகுதியான கணவன் கிடைத்தான் என்று காட்டின் ஜந்துக்கள் யாவும் குதூகலித்தன.
-ஜெர்மானிய நாட்டுப்புறக் கதை.

பிறர் உன்னைக் குறை சொல்லாமல் இருக்க ஒரே வழிதான் இருக்கிறது. எளிய வழி.

எதையும் சொல்லாதே, எதையும் செய்யாதே, எதுவும் ஆகாதே.

இதை ஒரு நாவல் என்று சொல்வது கடினம். அமெரிக்கா என்ற புதிய உலகம் கண்டுபிடிக்கப்பட்ட நிலையில், ஒரு புதிய கற்பனை நாட்டை–அதன் பெயர் உடோபியா–அறிமுகப்படுத்தி பெரும்பாலும் அதன் சிறப்பான பண்புகளை விளக்குவது இந்த எடுத்துரைப்பு. இது 1551ஆம் ஆண்டு வெளியானது. இதைப் பின்பற்றி உலக மொழிகள் அனைத்திலும் மட்டுமல்ல, ஆங்கிலத்திலுமே நியூ அட்லாண்டிஸ் போன்ற பல நாவல்கள் எழுதப்பட்டுள்ளன. தமிழிலும் மு. வரதராசனார், கி.பி.2000 என்ற பெயரில் இப்படிப்பட்ட நாவல் ஒன்றை வரைந்தார்.

தாமஸ் மூர் என்பவர் ஓர் ஆங்கிலேயேப் பணியாளர். பெல்ஜியத்தில் தன் நண்பர் பீட்டர் கைல்ஸ் என்பவரைச் சந்திக்கிறார். அவர் தன் நண்பர் ரஃபேல் ஹைத்லோடே-வுக்கு மூரை அறிமுகப் படுத்துகிறார். ரஃபேல், ஒரு போர்ச்சுகீசியர். அமெரிக்காவுக்குப் பெயரளித்த அமெரிகோ வெஸ்பூச்சி யுடன் உலகம் சுற்றியவர். அவர் தான் கண்டதாக உடோபியா என்ற நாட்டைப் பற்றிச் சொல்கிறார். (உடோபியா என்பதற்கு “இல்லாத இடம்” என்று பொருள்)

ரஃபேலை ஏன் அரசாங்க வேலை ஏற்கக்கூடாது என்று கேட்கிறார் மூர். அதற்கு அவர் தெரிவிக்கும் கருத்துகள் புரட்சிகரமாக உள்ளன. அரசாங்க வேலை என்பது அடிமை வேலை. எந்த ஆட்சியாளனுக்கும் மக்களின் நன்மையில் ஆர்வம் கிடையாது… என்று பல விஷயங்களைப் பற்றி அவர் பேசுகிறார். உதாரணமாக, மரண தண்டனை கூடாது என்பது அவர் கருத்து. ஏனெனில் மனிதனை மனிதன் கொல்லக் கூடாது என்று கடவுள் கட்டளையிட்டிருக்கிறார். பாரசீகத்தில் தான் கண்டதுபோல, யாராவது திருடினால் திருடிய பொருளைத் திரும்ப அவன் சொந்தக்காரரிடம் கொடுத்துவிட வேண்டும். ஒருவேளை திரும்பத் தர எதுவும் இல்லை என்றால், அவன் பொதுப்பணித் துறையில் வேலை செய்ய வேண்டும். மக்கள் வளமாகவும் மகிழ்ச்சியாகவும் இருந்தால்தான் அரசனுக்குச் சிறப்பு. அவர்கள் பொருளின்றித் திருடுவதும் சாவதும் ஆட்சியாளனை ஜெயிலராகவும் கொலைகாரனாகவும் மாற்றுகிறது.

பிறகு உடோபியா பற்றி உரையாடல் தொடர்கிறது. உடோபியர்கள் மகிழ்ச்சியும் இனிமையும் நிறைந்த வாழ்க்கையை மட்டுமே விரும்புகிறார்கள். ஆனால் நல்லவர்கள், நேர்மையானவர்கள் மட்டுமே மகிழ்ச்சியாக வாழ முடியும். தனிமனிதச் சொத்து, பொருள்குவிப்பு அற்ற நிலையில்தான் மகிழ்ச்சி இருக்க முடியும். பணக்காரர்கள் எல்லாரும் வில்லன்கள், குற்றவாளிகள், சோம்பேறிகள் என்று உடோபியர்கள் கருதுகிறார்கள். ரஃபேலும் அதை ஆதரிக்கிறார்.

உடோபியாவில் தங்கத்துக்கு மதிப்பு கிடையாது. யாரும் ஆபரணத்தைப் பயன்படுத்துவதில்லை. எல்லாப் பொருள்களுமே இலவசமாகக் கிடைக்கின்றன. எனவே நாளைக்கு என்று சேர்த்து வைக்க வேண்டிய அவசியம் இல்லை.

உடோபியா ஒரு தீவு. அதை உருவாக்கியவர் உடோபஸ் என்ற பிரயாணி. ஆளற்ற ஒரு தீபகற்பத்தை அவர் கண்டவுடன் அதைச் சொந்தமாக்கித் தீவாக மாற்றுகிறார், மக்களைக் குடியேற்றுகிறார்.

உடோபியாவில் 54 நகரங்கள் உள்ளன. அவை யாவும் ஒரே மாதிரியான அமைப்புள்ளவை. ஒரு நகரத்தில் 6000 பேர் மட்டுமே இருக்கலாம். அமாரூட் என்பது தலைநகரம். ஒவ்வொரு நகரத்திற்கும் சொந்தமாக நிலம் உண்டு. அதைக் குடும்பங்கள் பராமரிக்க வேண்டும். ஒவ்வொரு குடும்பத்திலும் 40 ஆடவர் பெண்டிர் இருக்கலாம். 2 அடிமைகள் இருக்கலாம். உழவுக்கான கருவிகளை மேஜிஸ்டிரேட் அளிப்பார்.

சுழற்சி முறையில் இருபது இருபது குடும்பங்களாக நகரத்திலிருந்து கிராமப்புறம் சென்று விவசாயம் செய்யவேண்டும். ஒவ்வொருவரும் ஒரு ஊரில் இரண்டு ஆண்டுகள் மட்டுமே இருக்கலாம்.

எல்லாரும் மிக அழகான, ஆனால் ஒரே மாதிரியான அலங்காரமற்ற, நடைமுறைப் பயனுடைய உடையை மட்டுமே உடுத்துகின்றனர். கட்டடங் களும் எளிமையானவை. தேவையற்ற உழைப்பை அவை குறைக்கின்றன. எல்லாரும் 6 மணிநேரம் மட்டுமே உழைத்தாலும் மிகையாக உற்பத்தி செய்கிறார்கள். குருமார்கள், சாமியார்கள், பூசாரிகள் போன்றோர் உழைப்பற்றவர்கள், தேவையற்றவர்கள் என்பதால் நாட்டில் அவர்கள் இல்லை.

நகரத்திற்கு ஃபைலார்க் எனப்படும் மாஜிஸ்திரேட் (தலைவர்) உண்டு. ஒவ்வோராண்டும் அவர் முப்பது குடும்பங்களால் தேர்ந்தெடுக்கப்படுவார். ஊர் விட்டு ஊர் செல்வதற்கு பாஸ்போர்ட் தேவை. அதை அரசனிடமிருந்து பெறலாம். ஃபைலார்க்குகள் அரசனைத் தேர்ந்தெடுக்கின்றனர்.

அதிகமாகக் குழந்தை பெற்றால் இல்லாதவர்களுக்கு அளிக்கப்படும். அதேபோல ஒரு நகரத்தில் மக்கள் தொகை அதிகமானால் சிறு நகரங்களுக்குச் சென்றுவிடுவார்கள்.

நாட்டில் அடிமைகள் உண்டு. போரில் தோற்றவர்கள் அடிமைகளாகக் கொள்ளப்படுவார்கள். தேவையான விவசாய நிலம் இல்லாமல் போனால் மட்டுமே போர் தேவைப்படும், நிகழும்.

தனக்குத் தேவையானதற்கு மேல் எவரும் எந்தப் பொருளையும் எடுப்பதில்லை. ஏனெனில் திருடுதல், பறித்துக் கொள்ளுதல் என்பவை எல்லாம் அங்கு கிடையாது.

“உடோபியாவில் எல்லாருக்கும் எல்லாவற்றின்மீதும் உரிமை உண்டு. பொதுக் கடைகளை எப்போதும் நிரப்பி வைத்திருந்தால், எவரும் தேவையின்றி எடுக்கமாட்டார்கள். ஏனெனில் சமமற்ற விநியோகம் கிடையாது. அதனால் யாரும் ஏழைகளும் இல்லை, யாரிடமும் எதுவும் கிடையாது என்றாலும் எல்லாரும் செல்வமுள்ளவர்களே.”

பெண்கள் 18 வயதுக்கு முன், ஆடவர் 22 வயதுக்கு முன் திருமணம் செய்யலாகாது. திருமணத்துக்கு முன்னால் பாலியல் உறவு கொள்ளக் கூடாது. பலதார மணம், விபசாரம் என்பவையும் தடுக்கப் பட்டவை. உடோபியாவில் வழக்கறிஞர்கள் கிடையாது. யாவரும் தங்களுக்குத் தாங்களே வழக்காட வேண்டும்.

தாங்களே இராணுவத்தை வைத்துக் கொள்வதைவிட இராணுவங்களை வாடகைக்கு அமர்த்துவதையே உடோபியர்கள் விரும்பினார்கள். ஆனால் கணவன் போருக்குச் சென்றால் மனைவியும் உடன் சென்று போரிடலாம்.

மதத்தைப் பற்றி இறுதியாகத் தன் கருத்தைத் தெரிவிக்கிறார் ரஃபேல். ஒவ்வொருவரும் தான் விரும்பிய மதத்தைக் கடைப்பிடிக்கலாம் என்பதால் அங்கே எண்ணற்ற மதங்கள் உள்ளன. ஆனால் ஒரே ஒரு தெய்வம் உண்டு. உடலுடன் ஆன்மா இறந்துபோகிறது என்று கருதக் கூடாது. அதனால் நோயுற்றால் வருந்துவார்களே ஒழிய இறப்புக்கு யாரும் வருந்துவதில்லை.

ரஃபேல் தனது வருணனைகளை முடிக்கும்போது, மூரின் மனத்தில் பல சந்தேகங்களும் கேள்விகளும் தோன்றியுள்ளன. ஆனால் ரஃபேல் களைத் திருந்ததால் மூர் அவற்றைக் கேட்காமல் அடக்கிக் கொள்கிறார். தங்கள் அரசாங்கங்களும் உடோபியாவின் சில விதிகளைக் கடைப்பிடித்தால் நன்றாக இருக்கும் என்று மட்டுமே இறுதியில் சொல்கிறார்.

இப்படிப்பட்ட எளிய, ஆனால் ஏழ்மையற்ற வாழ்க்கையைத்தான் நமது தமிழ் முன்னோர் வாழ்ந்துவந்தனர். பொங்கல் என்ற தன்னிறைவுக் கொண்டாட்டம் இந்தமாதிரி வாழ்க்கையின் அடையாளம். இப்போதும் நாகரிகம்(!) பரவாத காட்டுப் பகுதிகளில் பல பழங்குடியினர் இப்படித்தான் வாழ்கின்றனர்.

ஆனால் மேலும் மேலும் பொருளையும் பணத்தையும் குவிப்பதைத்தான் சிறந்த வாழ்க்கை என்று நமக்குக் கற்பிக்கிறது இந்த உலகம். எதற்காக ஒருவனுக்கு பதினைந்து லட்ச ரூபாய் கோட்டு? எதற்காக ஒருவன் இரண்டு கோடிக்குக் கார் வாங்கி, வரி கட்டாமல், கோர்ட்டில் போய் நிற்க வேண்டும்? எதற்காக கோடிக்கணக்கான பேர் வயிற்றுக்குச் சோறின்றி சாலையோரங்களில் வாழ்ந்து இறக்க வேண்டும்? சிந்தியுங்கள்.

தன்னளவில் நிறைவாக எளிமையாக வாழ்பவனைப் பைத்தியக்காரன் என்று சொல்கிறது இவ்வுலகம். “வளர்ச்சி வேண்டும். வளர்ச்சி என்ற பெயரில் இயற்கையையும் உலகத்தையும் அழிக்க வேண்டும். பிறகு எல்லாவற்றுக்குமாக உட்கார்ந்து என்ன செய்வது என்று ஐ.நா.வில் பன்னாட்டுக் கூட்டங்கள் போட்டுப் போலியாக அழ வேண்டும்!”

(நமது உடல் வெப்பநிலை 98.6 டிகிரி பாரன்ஹீட் என்பார்கள். அதுபோல பாரன்ஹீட் 451 (ஏறத்தாழ 232.8 டிகிரி செல்சியஸ்) என்பது காகிதம் (புத்தகங்கள்) தீப்பிடித்து எரிகின்ற வெப்பநிலை ஆகும் என்று இந்நூலின் ஆசிரியர் ரே பிராட்பரி விளக்குகிறார்.)

புத்தகங்களால்தான் மனித வாழ்க்கை குழப்பமடைகிறது, கலகங்களும் புரட்சிகளும் உண்டாகின்றன, இந்நிலையைத் தடுக்க வேண்டும், ஆகவே எவரும் புத்தகங்கள் படிக்கலாகாது, எல்லாப் புத்தகங்களையும் எரித்துவிட வேண்டும் என்று நினைக்கின்ற ஒரு ஒடுக்குமுறைச் சமுதாயத்தை இந்த நாவல் காட்டுகிறது. தங்கள் சமூக மக்கள் சிக்கல், முரண்பாடு, குழப்பம் என்பவைகளை அறியலாகாது, அவற்றின் மூலங்களை அழித்துவிட வேண்டும், குடிமக்களுக்கு எல்லாம் எவ்விதச் சிக்கலுமற்ற மகிழ்ச்சி மட்டுமே கிடைக்கவேண்டும் என்று அந்நாட்டை ஆள்வோர் நினைக்கின்றனர்.  

கை மாண்டாக் என்பவன் இந்தச் சமூகத்தில் வாழும் ஒரு மனிதன். சாதாரண மனிதனல்ல, புத்தகங்களை எரிக்கும் படைவீரர்களில் ஒருவன். அந்த நிலையிலிருந்து மாறி, புத்தகம் படிக்கும் புரட்சியாளனாக அவன் எப்படி மாறுகிறான் என்பதைத்தான் பிராட்பரியின் பாரன்ஹீட் 451 என்ற கதை விவரிக்கிறது.

ஆனால் நாவலின் போக்கில் மாண்டாக் அவனது சக-தோழர்கள், குடிமக்கள் அவ்வளவு ஒன்றும் நன்றாக வாழவில்லை என்பதையும் அவர்கள் ஆன்மிக ரீதியாக உள்ளீடற்றவர்களாக இருப்பதையும் அறிகிறான். இவ்வுலகின் மக்கள் தொடர்ந்து விளம்பரங்களாலும், ஆழமற்ற பொழுதுபோக்குகளாலும் தாக்கப்படுகிறார்கள். அவர்களுக்குத் தங்களைப் பற்றிச் சிந்திக்க நேரம் தரப்படுவதில்லை. தங்களது உணர்வுநிலைகளைப் பற்றி ஆராயவும் அவர்களால் முடிவதில்லை. இதன் விளைவு, தொடர்ந்து சுயநலவாதிகளாகவும், இன்பத்தைத் தேடுவதாகவும், தொடர்பற்றவர் களாகவும், வெற்றுமனம் படைத்தவர்களாகவும் மட்டுமே வாழும் ஒரு சமூகம் உருவாகிறது.

நாவலின் தொடக்கத்தில் அவன் ஒளித்துவைக்கப்பட்டிருந்த ஒரு புத்தகத் தொகுப்பை எரித்துகொண்டிருக்கிறான். தனது அனுபவத்தால் மகிழ்கிறான். எரிப்பது எவ்வளவு இன்பமானது? திரும்பி வரும்போது கிளாரிஸா மெக்லெல்லன் என்ற சுதந்திரமாகச் சிந்திக்கும் பெண்ணை முதன்முதலாக மாண்டாக் சந்திக்கிறான். முதலில் அவள் நடத்தை தன்னைக் குழப்புவதாக அவன் நினைக்கிறான். “நீ மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறாயா?” என்று அவள் அவனைக் கேட்கிறாள். உடனடியாக பதில் சொல்ல முடியாமல் போனாலும், அதைப் பற்றியே அவனுக்குச் சிந்தனை ஏற்படுகிறது. முதலில் தனக்குள் எதிர்மறையாகவே பதில் சொல்லிக் கொள்கிறான். நான் நன்றாகத்தானே இருக்கிறேன்? அவள் என்ன நினைக்கிறாள்? நான் மகிழ்ச்சியாக இல்லை என்றா? ஆனால் பின்னால் அவனுக்குள் ஒரு உணர்தல் ஏற்படுகிறது. நான் நன்றாக இல்லை. மகிழ்ச்சியை நான் ஒரு முகமூடி போல அணிந்து கொண்டிருந்தேன். அதை அவள் கொண்டு ஓடிப்போய்விட்டாள். அவள் வீட்டுக்கதவைத் தட்டி அதைத் திரும்பப்பெற எனக்கு வழியில்லை என்று நினைக்கிறான்.

மாண்டாக் தன் மனைவி மில்ட்ரட் மிகுதியாகத் தூக்க மாத்திரைகளைச் சாப்பிட்டு உணர்வற்றுக் கிடக்கிறாள் என்பதை அறிகிறான். அவளைப் பார்ப்பதற்கு முன்னரே இந்த மாற்றம் ஏற்படுகிறது என்பது முக்கியமானது. மருத்துவக் குழுவினர் வந்து அவள் வயிற்றைச் சுத்தம் செய்து இரத்தம் ஏற்றுகிறார்கள். அவர்கள் இந்த மாதிரிதான் இப்போதெல்லாம் எங்கும் நிகழ்கிறது என்று அவனுக்குச் சொல்கிறார்கள். ஏறத்தாழ மரணத்துக்கருகில் செல்லும் அனுபவம் ஏற்பட்டும் அவன் மனைவிக்குள் எந்த மாற்றமும் இல்லை. அவள் மனம் முற்றிலும் வெற்றிடமாகி அவள் எப்போதும்-விழித்துக் கொண்டிருக்கும் போதும் கூட உணர்வற்றுத் தூங்கிக் கொண்டே இருக்கிறாள் என்பது அவனுக்குப் புலனாகிறது.

இடையில் கிளாரிஸா ஒரு காரில் அடிபட்டு இறந்துபோனாள் என்று அறிகிறான்.

தனது மகிழ்ச்சியின்மைக்கும், தனது மனைவியின் வெற்று நிலைக்கும் இடையில் இப்போதிருக்கும் நிலையில் ஏதோ குளறுபடி உள்ளது என்பது அவனுக்குப் புலனாகிறது. அவன் ஓய்வெடுக்கலாம் என்று கூறும்போது அவன் மனைவி சுவர் முழுவதும் தொலைக்காட்சிகள் எல்லாப் பக்கங்களிலும் நிறைந்த தன் வீட்டைவிட்டு வர மறுக்கிறாள். 

அவன் புத்தகங்களை எரிக்கச் செல்லும் இடத்தில் அதைத் தடுப்பதற்காக ஒரு பெண்மணி தன்னைத் தானே தீயிட்டு எரித்துக் கொண்டு சாகிறாள். இந்நிகழ்வு அவனுக்குள் ஒரு மாற்றத்தை உருவாக்குகிறது. இதனால் அவன் பிரக்ஞைக்குள் தன் சமூகத்தில் ஆழமான பிரச்சினைகள் உள்ளன என்ற எண்ணம் ஆழத் தோன்றுகிறது.        

அவன் அந்தப் பெண்மணியின் வீட்டிலிருந்து ஒரு புத்தகத்தைத் திருடிக் கொண்டு வருகிறான். அது தற்செயலாக ஒரு பைபிளாக அமைந்துவிடு கிறது. அதனை எடுத்துக் கொண்டு வந்ததால் அவன் மேலதிகாரி கேப்டன் பியாட்டிக்கும் அவனுக்கும் இ்டையில் மோதல் உண்டாகிறது. இவன் இப்படித்தான் திருடித் திருடிப் புத்தகங்களைச் சேர்த்து வைத்திருக்கிறான் போலும் என்ற சந்தேகம் பியாட்டிக்கு எழுகிறது. உடனே அவன் வீட்டுக்கு பியாட்டி வருகிறான். அப்போது அவன் சமூகத்தில் புத்தகங்களைத் தடை செய்யவேண்டி ஏற்பட்ட சமூக, தொழில்நுட்ப மாற்றங்களின் வரலாற்றைச் சொல்லுகிறான். இந்தக் கதை மாண்டாக்-கின் உள்ளத்தில் எதிர்மறை விளைவைத்தான் ஏற்படுத்துகிறது. அவனை மேலும் புத்தகங்களைப் படிக்குமாறு தூண்டுகிறது. தான் செய்யும் தொழிலை அவன் வெறுக்கத் தொடங்குகிறான்.

புத்தகங்களின் மதிப்பைத் தேடும் முயற்சியில் மாண்டாக் ஈடுபடுகிறான். அவன் மனைவி மில்ட்ரட் அவன் படிப்பதை மிகக் கடுமையாக எதிர்க்கிறாள். ஒருநாள் அவன் பணிக்குச் சென்று வரும்போது மில்ட்ரடும் அவள் தோழியர் சிலரும் முற்றத்தில் உள்ள தொலைக்காட்சியைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும்போது அவர்களுக்கிடையே சண்டை முற்றுகிறது.

அவர்களின் ஆழமின்மையைப் பொறுக்காத மாண்டாக், அவர்களைப் புத்தகத்திலிருந்து தான் படிக்கும் ஒரு பகுதியைக் கேட்குமாறு கட்டாயப் படுத்துகிறான். இதையெல்லாம் ஒரு ஜோக் போல அவன் செய்தாலும் அவனால் பாதிக்கப்பட்ட பெண்கள் உடனடியாக அவனை எரிக்கும் படையிடம் பிடித்துக் கொடுக்கிறார்கள்.

சிக்கல் முற்றுகிறது. அவன் தலைவனான பியாட்டி, மான்டாக்-ஐக் கூப்பிட்டு “உன் வீட்டை எரித்துவிடு” என்கிறான். அவனுக்கு மான்டாக் தன் வீட்டில் ஏதேனும் புத்தகங்களை ஒளித்து வைத்திருக்கலாம் என்று சந்தேகம். ஆனால் கட்டளையை மான்டாக் ஏற்பதற்கு பதிலாக, பியாட்டியைக் கொளுத்திவிட்டு ஓடிப்போகிறான். நகரத்தைவிட்டு வெளியே வந்து ஓர் ஆற்றில் மிதந்து சென்று நாட்டுப்புறத்திற்குள் செல்கிறான். அங்கே அவன் ஓர் கூட்டத்தைக் காண்கிறான். அவர்கள் அரிய புத்தகங்களைத் தாங்கள் மனப்பாடம் செய்துவைத்துக் காப்பாற்றுகிறார்கள். அப்போது அவர்களுக்கு நகரத்தின்மீது ஒரு குண்டு விழும் சத்தம் கேட்கிறது. நகரம் எரிந்து பாழாகிறது. மாண்டாக், அந்த அறிஞர்கள் குழுவை நகரத்தை நோக்கி அழைத்துச் செல்கிறான். மீண்டும் அந்த நகரத்தைப் புதிய முறையில் ஆக்கம் செய்ய வேண்டும் என்ற எண்ணம் அவர்களுக்கு இருக்கிறது. நாவலின் இறுதி, மாண்டாக் முற்றிலும் புதிய மனிதனாக மாறிவிட்டதைக் காட்டுகிறது. அவனால் புத்தகங்களைப் படித்து முற்றிலும் செரித்துக் கொள்ள முடியவில்லை என்றாலும், தனது சமூகத்தைவிட்டு வெளியேறி, புதியதொரு சமூகத்தைக் கட்ட வேண்டும் என்பதில் அவனுக்கு ஆர்வம் இருக்கிறது. பழைய சமூகம் அறிவை மறுத்ததால் அழிந்து போன சமூகம். புதிய சமுகத்தின் அடித்தளமாக அறிவே இருக்கும்.

ரே பிராட்பரி ஒரு புகழ் பெற்ற அமெரிக்க எழுத்தாளர். 1920இல் பிறந்து 2012இல் மறைந்தார். இந்த நாவலைத் தவிர, டான்டிலியன் ஒயின், தி வெல்ட், செவ்வாய்க் கிரகக் கதைகள் எனப் பல நாவல்களை எழுதியுள்ளார். அவரது கதைகள் ஒரு உடோப்பிய வகையான சமூகத்திற்கு பதிலாக, அதற்கு நேர் எதிரான ஒரு அவலமான (டைஸ்டோபிய வகைச்) சமூக அமைப்பைக் காட்டுகின்றன.

ஒளியை நோக்கிச் செல், நிழல்கள் தானாகவே பின்னால் சென்றுவிடும்.

எச்.ஜி. வெல்ஸ் என்ற புகழ்பெற்ற ஆங்கிலப் படைப்பாளரின் நாவல் இது. அறிவியல் எந்த எல்லைவரை செல்லும், எதுவரை எப்படி அதைப் பயன்படுத்தலாம் என்பது பற்றிய கேள்விகளைப் படிப்போர் மனத்தில் உருவாக்கும் நாவல் இது. பொதுவாக எச். ஜி. வெல்ஸின் நாவல்கள் அனைத்துமே இத்தன்மையைக் கொண்டவைதான். 

எட்வர்ட் பிரெண்டிக் என்ற உயிரியலாளன் கப்பல் உடைந்து கடலில் சில நாட்களாகத் தத்தளித்தபோது, மற்றொரு சிறு கப்பலில் வந்த டாக்டர் மாண்ட்கோமரி என்பவர் அவனைக் காப்பாற்றுகிறார். தானும் அந்தக் கப்பலில் வரும் கூண்டிலடைக்கப்பட்ட மிருகங்களும் ஒரு பெயர் தெரியாத தீவுக்குச் செல்வதாகச் சொல்கிறார். ஆனால் அந்தத் தீவை அடைந்தபோது டாக்டர் அவனைத் தீவுக்குள் உடனழைத்துச் செல்வதாக இல்லை. ஆயினும் கேப்டன் அவனைக் கடலில் பிடித்துத் தள்ளிய பிறகு வேறு வழியின்றி மாண்ட்கோமரி, அவனை அழைத்துச் சென்று, அந்தத் தீவிலிருக்கும் டாக்டர் மோரூ-வை அறிமுகப்படுத்துகிறார். பிரெண்டிக்கை ஒரு வீட்டின் முன்னிடத்தில் தங்க வைக்கின்றனர்.

தீவைச் சுற்றி வரும்போது, பிரெண்டிக் விலங்குத்தன்மையும் மனிதத் தன்மையும் கலந்திருக்கும் பல விசித்திரப் பிராணிகளைக் காண்கிறான். வீட்டுக்கு வந்து மாண்ட்கோமரியை விளக்கம் கேட்டபோது அவர் தவிர்த்து விடுகிறார்.

மறுநாள் மோரூ ப்யூமா என்ற விலங்கை ஆய்வுக்குக் கொண்டு செல்கிறார். அதன் வலிநிறைந்த கதறல்கள் பிரெண்டிக்கைக் காட்டுக்குள் ஓட வைக்கின்றன. அங்கும் பாதி மனிதன்-பாதி மிருகமாகக் காணப்படுபவர்கள் அவனைத் துரத்த, ஓடிவந்து தூங்கிவிடுகிறான். மறுநாள் எழுந்து கதவைத் திறந்து பார்த்தபோது மோரூவின் மேஜையில் மனிதவிலங்காக இருக்கும் ஓர் உருவத்தைக் காண்கிறான். மனிதர்களை வைத்து மோரூ ஆய்வு செய்கிறார் என்றும் அடுத்தபடி தன்னைத்தான் மோரூ ஆராய்ச்சிக்கு உட்படுத்தப் போகிறார் என்றும் நினைத்து பயந்து காட்டுக்குள் ஓடுகிறான். அங்கும் ஒரு குரங்குமனிதனையும் அவனைப் போன்ற விலங்கு மனிதர்கள் பலரையும் காண்கிறான். அந்த விலங்குமனிதர்கள் மந்திரம் போன்ற பாடலைப் பாடி ஒவ்வொரு பல்லவிக்கும் இறுதியில் “நாங்கள் மனிதர்கள் இல்லையா?” என்றும் மோரூவைப் பாராட்டியும் முடிக்கின்றன. பிரெண்டிக்கையும் அவை தங்களுக்குள் ஒருவனாகக் கருதுவதுபோலத் தோன்றுகிறது.

திடீரென்று மோரூ அங்கே வரவும், பிரெண்டிக் பயந்து கடலுக்குள் குதிக்கச் செல்கிறான். ஆனால் மாண்ட்கோமரியும் மோரூவும் குறுக்கிடுகின்றனர். தான் மனிதர்களை ஆய்வு செய்வதில்லை என்றும் விலங்குகளை மட்டுமே மனிதர்களாக மாற்றும் ஆய்வைப் பதினொரு ஆண்டுகளாகச் செய்துவருவதாகவும் மோரூ சொல்கிறார். ஆனால் அவர் இன்னும் முழுவதுமாகத் தன் பணியில் வெற்றி பெறவில்லை.

மாண்ட்கோமரி, ஒரு குடிகாரர். அன்பாக இருப்பினும், அவர் மனித சமூகத்துக்கு ஒவ்வாதவராகவும், மோரூவின் உதவியாளாக இருப்பதற்குப் பொருத்தமானவராகவும் தோன்றுகிறார்.

ஒருநாள் மாண்ட்கோமரியும் பிரெண்டிக்கும் காட்டுக்குள் செல்லும்போது பாதி உண்ணப்பட்ட ஒரு முயலைக் காண்கின்றனர். மாமிசம் உண்பது அந்தத் தீவில் தடை செய்யப்பட்ட ஒன்று. மோரூ ஒரு சிறுத்தை மனிதன்தான் அவ்வாறு செய்தது என்பதைக் கண்டுபிடிக்கிறார். தண்டனை, மீண்டும் மோரூவின் ஆய்வுமேஜைக்குச் செல்வதுதான். (அதை வலிவீடு என்று விலங்குமனிதர்கள் சொல்கின்றனர்.)

ஆனால் மோரூ ஆய்வுக்கு உட்படுத்த முடியாதமாதிரி, பிரெண்டிக் மனமிரங்கி, அதைக் கொன்றுவிடுகிறான். இன்னும் விலங்குகள் போலவே நடந்துகொள்ளும் அரைவிலங்குகள் அங்கு வேறுசிலவும் இருக்கின்றன.  

ஆறுவாரங்கள் கழித்து, ஆய்வுக்கு வந்த ப்யூமா தப்பிவிடுகிறது. அதைத் தொடர்ந்து செல்லும் மோரூவையும் கொன்றுவிடுகிறது. அதனால் விலங்கு மனிதர்களுக்கு மோரூவின் சக்தியில் சந்தேகம் உண்டாகிறது.

மது அருந்தித் தப்பிச்செல்லும் மாண்ட்கோமரி, விலங்கு மனிதர்களுடன் அமர்ந்து மதுவைப் பகிர்ந்துகொள்கிறார். பிரெண்டிக் தடுத்தும் அவ்வாறு பகிர்ந்துகொள்ளும்போது ஏற்படும் சண்டையில் இறந்துபோகிறார்.      

இப்போது தீவிலுள்ள ஒரே மனிதன் பிரெண்டிக் மட்டுமே. ஏறத்தாழ பத்து மாதங்கள் அவன் அத்தீவில் தனியாக இருக்க நேரிடுகிறது. வேறு வழியின்றி விலங்குமனிதர்கள் கூட்டத்தில் அவனும் ஒருவனாக வாழ நேரிடுகிறது. ஆனால் அதேசமயத்தில் அக்கூட்டத்தின் ஒழுங்கும் அமைப்பும் சிதைந்து விலங்கு மனிதர்கள் பழையபடியே விலங்குகளாக மாறத் தொடங்குகிறார்கள். நாய் மனிதன் அவனுக்கு உற்ற துணைவனாக இருக்கிறான், ஆனால், கழுதைப்புலிப் பன்றியால் கொல்லப்படுகிறான். அதை பிரெண்டிக் தன் துப்பாக்கியால் கொல்கிறான்.

அவன் ஒரு தெப்பத்தைக் கட்டி மோரூவின் தீவிலிருந்து தப்பிச் செல்ல நினைக்கிறான். ஆனால் தான் ஒரு தச்சன் அல்ல, தெப்பம் கட்ட தன்னால் முடியாது என்று உணர்கிறான். ஆனால் தக்க தருணம் வாய்க்கிறது. இரண்டு மனிதர்கள் போரிட்டு இறந்த ஒரு சிறுபடகு அத்தீவின் கரையில் ஒதுங்குகிறது. அதில் தப்பிச் செல்கிறான், மூன்று நாள் கழித்து ஒரு கப்பலினால் காப்பாற்றப் படுகிறான். அதில் தன் அனுபவங்களைக் கூறும்போது கப்பலில் உள்ளவர்கள் அவனைப் பைத்தியம் என்று நினைக்கின்றனர். அதிலிருந்து மீள்வதற்காக, கடலில் நினைவிழந்தவன் போல பிரெண்டிக் நடிக்கிறான். இறுதியாக மோரூவின் தீவுக்குச் சென்றதிலிருந்து ஓராண்டு கழித்து இங்கிலாந்தை அடைகிறான், ஆனால் மற்ற நாகரிகமடைந்த மனிதர்களுடனும் இயல்பாக அவனால் இருக்க முடியவில்லை. அவர்கள் யாவரும் விலங்குநிலைக்குத் திரும்பி விடக்கூடய பாதி-விலங்கு மனிதர்கள் என்று அவனுக்குத் தோன்றுகிறது. ஆகவே தனிமையில் இருந்து கொண்டு வேதியியல், வானியல் ஆகிய துறைகளில் ஆய்வில் ஈடுபட்டவாறு அமைதியாகத் தன் காலத்தைக் கழிக்கிறான்.  

எச். ஜி. வெல்ஸ் (1866-1946) மிகச் சிறந்த ஆங்கில எழுத்தாளர். அறிவியல் புதினத்தின் தந்தை என்று புகழப்படுபவர். நாவல்கள் மட்டுமின்றி வேறுபல துறைகளிலும் எழுதியவர். கண்ணுக்குப் புலப்படாத மனிதன், டாக்டர் மோரூவின் தீவு, கால யந்திரம், உலகங்களின் போர், டோனோ பங்கே எனப் பலப்பல நாவல்களை எழுதியவர். ஏறத்தாழ ஜூல்ஸ் வெர்னுடன் அறிவியல் நாவல்கள் எழுதியதிலும் முன்னோடித் தன்மையிலும் ஒப்பிடத் தகுந்தவர் என்றாலும், ஜூல்ஸ் வெர்னைவிட இவர் படைப்புகளில் மனித இனம் குறித்த அக்கறை சிறப்பாக அமைந்திருக்கிறது.