I think these are the qualities commonly obtained from the people who have attained success.

1.LATE NIGHTS – Succeed people never cared about what time is it and how late is it. They just cared about the work. They cared that the work had been completed or not. It doesn’t mean that one must need to awake till late night. But, people lost in their work had no time to care about the time.

2. EARLY MORNINGS – Early mornings do not mean to be awake at 4 AM or 5 AM. It means about the time spent in sleeping must be less. Less sleep is one of the cost paid for your success. Someone has said, “EARLY TO BED AND EARLY TO RISE, MAKES A MAN HEALTHY, WEALTHY AND WISE.” So, Rise in the early mornings and start working for your goals.

3. VERY FEW FRIENDS – Its better to pet one lion rather than 20 street dogs. It doesn’t mean that street dogs are useless or something. But, if you have one quality things, then it’s better than many local products. Here, Lion represents your friend who can help you in achieving your goals. They motivate you, help you, care about you, console you. Whereas, Street dogs here represent the group of useless fellow who just demotivate you, never care about you, never tried to console you.

4.BEING MISUNDERSTOOD

5. FEELING OVERWHELMED

6. QUESTIONING YOUR SANITY

7. BEING YOUR OWN CHEERLEADER

ஆற்றில் தண்ணீர் நிற்பதற்கு மணல் தேவை. அந்த மணலை எல்லாம் அள்ளியாகிவிட்டது. மலைகளையே வெட்டி விழுங்கிவிட்டார்கள். மலையின்றி மழையில்லை என்பது எல்லாருக்கும் தெரியும். ஆனால் பணத்தையே குறிக்கோளாகக் கொண்ட மூவன்னாக்களுக்குத் தெரியாது. காடுகளை அழித்தாயிற்று. இன்னும் அழிக்கின்ற திட்டங்களைச் செயல்படுத்தப் போகிறார்களாம், அதானி அம்பானிகளுக்காக. இப்படி நீரை வருவிக்கும், சேமிக்கும் எல்லா வழிவகைகளையும் அடைத்துவிட்டு மழை வேண்டும் என்று எல்லாக் கோயில்களிலும் யாகங்கள் செய்யுமாறு உத்தரவிட்டுள்ளதாம் ஒரு மூனா ஆட்சி. என்ன செய்வது? தெர்மோகோல் வைத்து நீரை ஆவியாகாமல் இருக்க திட்டம் போட்ட ஆட்சி வேறென்ன செய்யும்?

Fast Food – Fake food
Credit Cards – Fake Purchasing Power
Video-games – Fake accomplishments
TV/movies – Fake experiences
Dating Apps – Fake Intimacy
Fiat Currency – Fake money
Alcohol – Fake confidence
Education System – Fake expertise
Politicians – Fake leadership

Learning how to say no allows you to focus on the more important goals in your life!

If you learn to say no to a lot more things in life, you can focus on the things that truly matter to your own life.

The things that are necessary for you to perform in order to accomplish the goals you’ve set for yourself.

Don’t just say yes to everything that comes on your path. Think about it for a second, think about whether it is better to say yes or to focus on your own goals.

2. Learning how to say no makes you stick to the right paths in life

Because when you make a habit of saying no to things that are not in line with those goals, you are a lot more likely to become successful.

As stated earlier, many people will just say yes to anything that crosses their path.

An invitation to a party is a lot easier to accept when you’re bored rather than pushing yourself to read a book.

But that book is most likely going to change you as a person. It’s going to give you better insights in the field you want to improve in.

By saying no to the invitation and investing your time into reading, you get into the habit of constantly sticking to your goal.

If you already deep down believe that you should read that book, don’t let yourself procrastinate reading it just because something else comes up. Your future-self will love you for doing that.

3. Learning how to say no makes you develop other great habits in life

Most people have a hard time putting great habits in their life.

See, just knowing how to say no isn’t the only habit that takes less than 10 minutes.

But saying no is something that is going to save you so much time! It’s going to allow you to have so much extra free time to develop even more great habits!

Odds are that you are not putting the best habits in your life because you just don’t have the time to do it.

You skip meditating because you don’t have time. You skip working out because you don’t have time. You don’t study or read a book because you don’t have time.

Do you want more time in your life? Stop saying yes to the things that don’t matter. That don’t bring you closer to your goal but rather take you far away from it.

We all have 10 minutes a day to meditate. And if you don’t, skip the things that don’t matter and free up 10 minutes.

Start saying no because it will get you into a position where you can invest a lot more time in achieving your goals. And that’s the best investment you can ever make!

Help the future you to be who you want to be today!

திமிரியில் ஒன்பது வயதில் அங்கிருந்த போர்டு ஸ்கூலில் ஏழாம் வகுப்பு சேர்ந்தேன்.

நான் மிகவும் நோஞ்சான். சேர்ந்தவுடன் ஸ்போர்ட்ஸ் வாத்தியார் எடை பார்த்தார். அப்போது நான் ஏதோ 23 பவுண்டு இருந்தேன். (ஏறத்தாழ 10-11 கிலோதான்). ஒரு விளையாட்டிலும், ஸ்போர்ட்ஸிலும் நான் சோபித்ததில்லை. புல்லப் எடுக்கச் சொல்வார். என்னால் ஒன்றுகூட எடுக்க முடியாது. ஹைஜம்ப் தாண்டச் சொல்வார். மிகக் குறைந்த உயரத்திற்கு வைக்கும் கட்டையையும் தாண்ட முடியாமல் விழுந்துவிடுவேன். இப்படித்தான் விளையாட்டுகளில் எனது பெர்ஃபார்மன்ஸ். ஆனால் படிப்பில் எப்போதும் முதல் ரேங்க்தான்.

அக்காலப் பள்ளி வளாகம் மிகுந்த அழகாக இருக்கும். ஆரணி செல்லும் சாலையில் பெரிய வாயிற்கதவு. முன்புறம் மட்டும் காம்பவுண்டு சுவர். பள்ளியின் அகல-நீளம் மிக அதிகம். இரண்டு வரிசைகளாக வகுப்பறைகள் இருந்தன. வாயிலிலிருந்து நுழைந்தவுடனே கொஞ்சம் தள்ளிச் சில படிக்கட்டுகள் ஏறி உயரமாக உள்ள மேடைப்பகுதிக்குச் சென்றால், இடப்புறம் தலைமையாசிரியர் அறை. வலப்புறம் ஆசிரியர்கள் அறை. அவற்றுக்கு வெளியில் அன்றைய செய்திகள், பொன்மொழிகள் எழுதுவதற்கான கரும்பலகைகள். தொடர்ந்து உள்ளே சென்றால் நீண்ட, நல்ல வழவழப்பான சிமெண்டு போட்ட தாழ்வாரம். அதில்தான் தளமிட்ட, ஒன்பது-பத்து-பதினொன்றாம் வகுப்புகள். லைப்ரரி. அந்த உயர்ந்த தாழ்வாரத்தை ஒட்டி அழகான செம்பருத்திச் செடிகளின் வரிசை.

அந்த மேடைப் பகுதியிலிருந்து கீழே இறங்கினால் பெரிய செவ்வக மைதானம். அதில்தான் காலை அசெம்ப்ளி நடக்கும். அதைச் சுற்றி வலப்புறம் கிராஃப்ட் (கைத்தொழில்) ஆசிரியர் அறை-வகுப்பறை. அதற்கு அடுத்து ஸ்போர்ட்ஸ் அறை. உயர்தாழ்வார வகுப்புகளுக்கு நேர் எதிரில், இணையாக,  ஆறாம் வகுப்பு முதல் எட்டாம் வகுப்பு வரை உள்ள, ஓடுவேய்ந்த பகுதியிலிருந்த வகுப்புகள். இடப்புறம் கிரவுண்டுக்குச் செல்லும் பெரிய வாயில். எல்லா வகுப்பறைகளுக்கும் வெளியே அழகான பூச்செடிகள்.

அதிக வகுப்புகள் கிடையாது. எல்லாவற்றிலும் இரண்டிரண்டு செக்-ஷன்தான்.

இந்தச் செவ்வக வகுப்பறை அமைப்புக்கு வெளியே பெரிய மைதானம். அதன் கால்பகுதியை கால்பந்து விளையாட்டிடம் அடைத்துக் கொண்டிருந்தது. மிச்சம் பகுதியில் தடிப்பந்து மைதானம், கைப்பந்து கிரவுண்டு, நீளத்தாண்டுதல், உயரத்தாண்டுதல் போன்றவற்றிற்கான இடங்கள், இவையெல்லாம் போக, ஆறாம் வகுப்புமுதல் எட்டாம் வகுப்புவரை இருந்த பகுதிக்குப் பின்புறம் ஒரு கிச்சன்-கார்டனும்  (பள்ளிக் காய்கறித் தோட்டம்) இருந்தது.

இந்த தடிப்பந்து  (அதற்குப் பெயர் பேஸ்-பால்) பற்றிக் குறிப்பிட வேண்டும். அப்போதெல்லாம் கிரிக்கெட் புகழ்பெற்ற விளையாட்டு இல்லை. அதன் அமெரிக்க வெர்ஷன் போல இருந்தது தடிப்பந்து. ஒரு குண்டாந்தடி போல மட்டை இருக்கும். அதைவைத்துப் பந்தை அடித்தால் கிரிக்கெட்போலத்தான், பிடிக்க வேண்டும். ஆனால் ரன் ஓடுவது ஒரு சதுரத்தின் நான்கு பக்கங்களாக அமைந்திருக்கும். ஒருவர் பந்தை அடித்துவிட்டால் அவர் அடித்த இடத்திலிருந்து (சதுரத்தின் ஒரு மூலை அது) கிடைப்பக்கமாக ஓடவேண்டும். அடுத்து மற்றொரு பையன் அடிப்பான். அப்போது முதல் பையன், சதுரத்தின் அடுத்த பக்கத்தில் (எதிர்க்குத்தாக) ஓட வேண்டும். இப்படி நான்கு பக்கங்களும் ஓடிமுடிந்தால்தான் ஒரு ரன். கிரிக்கெட்டை விட மிக நல்ல உடலுக்குப் பயிற்சிதரும் விளையாட்டு. ஏனோ அது பிற்காலத்தில் இல்லாமல் போயிற்று.

திமிரியில் நெசவுத்தொழில் அக்காலத்தில் மிகுதி. செங்குந்த முதலியார்கள் பெரும்பகுதியினர். எனவே கைத்தொழில் வகுப்பிலும் எங்களுக்கு நெசவே பயிற்சி அளிக்கப்பட்டது. என் தந்தை டிராயிங் மாஸ்டர். அவர் எட்டாம் வகுப்புதான் படித்தவர் என்பதை முன்னாலே சொல்லியிருக்கிறேன். கணக்குப் பிள்ளை வேலையை விட்டுவிட்டு,  நன்றாகப் படம் போட வந்ததால், தனிப்பட்ட முறையில் டிராயிங் பரீட்சைகளில் தேர்வு பெற்று டிராயிங் மாஸ்டரானார். நான் இராணிப் பேட்டையில் ஆறாம் வகுப்பு சேர்வதற்கு இரண்டு ஆண்டுகள் முன்னால்தான் அந்தப் பணியில் சேர்ந்தார். அதற்கு முன்? சோற்றுக்குத் தாளம்தான்.

அவர் இராணிப்பேட்டையிலிருந்து திமிரிக்கு மாற்றப்பட்டதால்தான் குடும்பமும் திமிரிக்குக் குடிபெயரவேண்டி வந்தது. இராணிப்பேட்டையில் மூன்றாண்டுகள், திமிரியில் ஏழாண்டுகள்,  திமிரிக்குப் பின் விரிஞ்சிபுரம்-அங்கு ஆறாண்டுகள், அதன்பின் இலாலாப் பேட்டையில் நான்காண்டுகள். அத்துடன் அவர் சர்வீஸ் முடிவு பெற்று விட்டது.  ஓரளவு அவர் தொழிலுக்கு அப்போது நல்ல மதிப்பிருந்தது. சிலசமயங்களில் குடிமைப் பயிற்சி ஆசிரியராகவும், ஸ்கவுட் (சாரணர்) ஆசிரியராகவும் கூடப் பணியாற்றினார்.

திமிரியில் இருந்தபோது சுயமாகவே படித்து பன்னிரண்டாம் வகுப்பும், பிறகு இடைநிலை ஆசிரியப் பயிற்சித் தேர்வும் பாஸ் செய்தார். ஆனால் இடைநிலை ஆசிரியராக அவருக்கு வாய்ப்புக் கிடைக்கவில்லை. அவர் கடைசியாக வரைந்தது அரசினர் உயர்நிலைப் பள்ளி இலாலாப்பேட்டை என்ற போர்டுதான்.

அக்காலத்தில் ஒன்பதாம் வகுப்பு முடிந்தபிறகு மாணவர்களுக்கு செலக்-ஷன் என்று ஒரு ஏற்பாடு இருந்தது. மோசமாகப் படிப்பவர்களை எல்லாம் ஒன்பதாம் வகுப்பிலேயே நிறுத்திவிட்டு பொதுத்தேர்வில் (எஸ்எஸ்எல்சி) தேறக்கூடியவர்களை மட்டும் பத்தாம் வகுப்புக்கு அனுப்புவார்கள். பதினோராம் வகுப்பில் கணக்கு இரண்டாகப் பிரியும். பொதுக்கணக்கு (ஜெனரல் மேத்ஸ்) கூட்டுக்கணக்கு (காம்போசிட் மேத்ஸ்) என்று. காம்போசிட் மேத்ஸ் எடுத்தால் அல்ஜிப்ரா, ஜியோமெட்ரி, திரிகோணமிதி போன்ற கணக்குகள் இடம்பெறும். ஜெனரல் மேத்ஸில் அப்படி அல்ல. வெறும் கடைக்கணக்குகள், சராசரி,சதவீதம் போன்றவைதான். நான் காம்போசிட் மேத்ஸ் எடுத்தேன்.

வகுப்புகள் குறைவாக இருந்ததால் பி.டி. ஆசிரியர்களும் குறைவுதான். தலைமையாசிரியர் தவிர, எங்களுக்கு ஜெகதீசன், வெங்கடேசன் என்று இரண்டுபேர் சோஷியல் பிடி, சயன்ஸ் பிடி ஆசிரியர்கள். பி.வி. சண்முகம் என்று ஒரு கணித ஆசிரியர். அவ்வளவுதான். இது தவிர ஒரு மேல்நிலைத் தமிழாசிரியர் உண்டு.  தலைமையாசிரியர் ஆங்கிலம் மட்டும் நடத்துவார். எங்கள் கணித ஆசிரியர் மிகச் சிறந்த ஆசிரியர். அக்காலத்திலே நான் கற்றுக் கொண்ட தேற்றங்கள், அவற்றுக்கான தீர்வுகள், அல்ஜிப்ரா அடிப்படைகள், ரிடக்-ஷியோ ஆட் அப்சர்டம் போன்ற முறைகள் எல்லாம் இன்றும் நன்றாக ஞாபகத்தில் இருக்கின்றன. இது மேல்வகுப்புகளுக்கு. இதேபோல் கீழ்வகுப்புகளுக்கும் இடைநிலை ஆசிரியர்கள், தமிழாசிரியர் இருந்தனர்.

ஏழாம் வகுப்பில் முதல் மாணவனாகத் தேறியதற்கு ‘உலகம் சுற்றும் தமிழன்’ என்ற புத்தகத்தைப் பரிசாக அளித்தார்கள். சுவையான புத்தகம் அது. அந்த ஆண்டு முடிந்தபிறகு ஒருநாள் அதை எழுதிய ஆசிரியரே-ஏ.கே. செட்டியார் அவர்களே-ஏதோ காரணத்திற்காக எங்கள் பள்ளிக்கு வந்திருந்தார். அவரைச் சந்தித்ததில்  எனக்கு மிகுந்த மகிழ்ச்சி. அவரைப் பற்றி அப்போது மிகுதியாகத் தெரியவிட்டாலும், பிறகு நிறையத் தெரிந்துகொண்டேன். காந்தி இருந்த காலத்திலேயே, அவரை வைத்து,  இந்திய மொழிகளில் முதன்முதலாகத் தமிழில் டாக்குமெண்டரி எடுத்த மனிதர்.  குமரி மலர் என்ற பத்திரிகையை நடத்தியவர்.

பின்னரும் ஒவ்வோராண்டும் எனக்கு ஆண்டிறுதியில் பரிசுகள் தொடர்ந்தன. இது, 1968இல் நான் பி.எஸ்சி முடிக்கும் வரை நீடித்தது.

பொதுவாக, எனது பள்ளியாண்டுகள், திமிரியில் வாழ்ந்த ஆண்டுகள் எனது பொற்காலம். ஏழாம் வகுப்பு முதலாகவே நான் படித்த பாடங்கள் இன்றும் நன்றாக ஞாபகம் இருக்கின்றன. கற்றுக் கொடுத்த ஆசிரியர்கள் அந்த மாதிரி. டெடிகேடட். ஏழாம் வகுப்பில் என்னுடன் ஒரே ஒரு முஸ்லிம் மாணவன்-அப்துல் மாலிக்- படித்தான். வகுப்பிலேயே மிகச் சிறியவன் (9) நான் என்றால், மிகப் பெரியவன் (16) வயது அவன். காரணம், முஸ்லிம் மதர்ஸாவில் படித்துவிட்டு வந்தவன். அவனும் செலக்-ஷனில் தோற்றுப்போய், நின்றுவிட்டான்.

அக்காலத்தில் இந்தி ஆசிரியர்களும் இருந்தார்கள். முதலில் இந்தி ஆசிரியராக இருந்தவர் ஒரு பிராமணர். திமிரிக்குப் பக்கத்தில் இராமப் பாளையத்தில் அவர் வீடு. பள்ளியில் இந்தி சரிவரச் சொல்லித்தரப் படுவதில்லை. எனவே அவரிடம் தனியாகச் சென்று பிராத்மிக் படிக்கத் தொடங்கினேன். அவரிடம் ராஷ்டிரபாஷா வரை தொடர்ந்தது. பிறகு அவர் வேறு ஊருக்கு மாறிவிட்டார். அப்துல் கவுஸ் என்று இன்னொருவர் வந்தார். அவர் வீட்டுக்குச் சென்று ப்ரவேசிகா படிப்பைத் தொடர்ந்திருக்க வேண்டும். ஆனால் அவர்வீட்டில் எங்கும் கோழிகள் திரிந்துகொண்டிருக்கும், எங்கும் கோழிக்கழிவுகள், முட்டைகள். எனவே செல்லுவதற்குப் பிடிக்காமல் தொடரவில்லை.

இடைநிலை ஆசிரியர்களில் சிலர் நன்றாக ஞாபகம் இருக்கிறார்கள். தமிழாசிரியர் ஜீவரத்தினம். நான் பிடி ஆசிரியனாகி தனிப்பட்ட முறையில் எம்.ஏ. தேர்வு எழுதச் சென்றபோது அவரும் என்னுடன் எம். ஏ. தேர்வுக்கு வந்தார் (ஆனால் ஃபெயில் ஆகிவிட்டார். அதே ஆண்டில்தான் நா.பார்த்தசாரதி (தீபம்)யும் என்னுடன் தேர்வு எழுதி, தோற்றுப்போனார்.)

மற்றொரு இடைநிலை ஆசிரியர் நடராஜ பிள்ளை. தன் பிள்ளைக்கு நக்கீரன், பெண்ணுக்கு நல்லினி என்று அழகான தமிழ்ப் பெயர்கள் வைத்திருந்தார். ஆங்கிலம் கற்பிப்பதில் வல்லுநர். அவர் பையன் என் நண்பன், வகுப்புத் தோழன்.

இன்னொரு ஆசிரியர் பெயர் நினைவில்லை. ஆனால் பெரிய தொந்தி. குண்டாக இருப்பார். தலைமுதல் இடுப்புவரை முக்கோணம் போல. அவருக்கு நாங்கள் வைத்திருந்த  பெயர் போண்டா வாத்தியார். இன்னொரு ஆங்கில ஆசிரியர் பெயர் நடேசன். நன்றாக ஆங்கிலம் கற்பிப்பார்.

என்னிடம் முதுகலை பயின்ற மாணவி திருமதி. அகதா, முகநூலில் ஒரு குழுமத்தில் நிர்வாகியாக இருப்பதாகவும், அதற்காக என்னைப் பற்றிய ஒரு சிறு அறிமுகத்தினைக் கற்றது தமிழ் என்ற தலைப்பில் தரவேண்டும் என்றும் கேட்டார். இவ்விதமே முன்னரும் சில அறிஞர்களின் அறிமுகங்களை வெளியிட்டிருப்பதாகக் கூறினார். அதற்காக நான் அளித்த சொற்றொகுதி இது.

–க. பூரணச்சந்திரன்

 

நான் என் வாழ்க்கைக் குறிப்புகளில் சிலவற்றை ‘நானும் என் தமிழும்’ (திரு. கோவை ஞானி வெளியிட்ட சிறு புத்தகம்), என் இணைய தளம் poornachandran.com ஆகியவற்றில் வெளியிட்டிருக்கிறேன். போதாதற்கு, விக்கிபீடியாவில் என் பெயரிலுள்ள பக்கத்திலும் ஓரளவு அவை சொல்லப் பட்டிருக்கின்றன.

பிறந்தது, வடஆர்க்காடு மாவட்டம் ஆர்க்காடு என்ற ஊரில், 1949இல். குடும்பம், சைவத்தையும் தமிழையும் போற்றுகின்ற ஒன்று. எனவே பிறப்பு முதலாகவே தேவார திருவாசகப் பனுவல்கள் முதலாக பாரதி, பாரதிதாசனார் பாடல்கள் வரை கேட்டு வளரும் வாய்ப்பிருந்தது. என் தாயாரும் இவற்றை எல்லாம் நன்றாகப் பாடக்கூடியவர்.

பொதுவாக, பள்ளிமுதல் கல்லூரி வரை முதல்மாணவனாகப் படித்தவன். கல்லூரியில் படித்தது பி.எஸ்சி இயற்பியல். பிறகு சென்னை ஆசிரியர் கல்லூரியில் பி.டி. சில ஆண்டுகள் பள்ளி ஆசிரிய வாழ்க்கை. தனிப்பட்ட முறையில் எம்.ஏ. தமிழ் பயின்று, பல்கலைக் கழக முதல்மாணவனாக கலைஞர் கையால் பட்டம் பெற்றேன். பிறகு பிஷப் ஹீபர் கல்லூரியில் பணி. 2007இல் ஓய்வு. சிலகாலம் புதுவை மையப் பல்கலைக்கழகத்தில் ஆசிரியப் பணியும் ஆராய்ச்சிப் பணியும்.

பி.எஸ்சி படிக்கும்போதே குறுந்தொகை, கலித்தொகை முதலிய சங்க இலக்கியங்களை நோட்டுப்புத்தகத்தில் எழுதி வைத்துப் பயின்றவன். மு.வ. புத்தகங்கள் பல, தமிழ் பயிலுவதற்கு வேகம் அளித்தன. பிஎஸ்.சிக்காலப் படிப்புகளில் மிக முக்கியமானது, ஆர்.கே.சண்முகம் செட்டியார் எழுதிய சிலப்பதிகார புகார்க்காண்ட உரை. அதற்கு இணை  கிடையாது.

தமிழ் ஆர்வம் தொடர்ந்ததால் முதுகலைப் படிப்பு தமிழாக அமைந்தது. எனினும் பிறகு எம்.ஏ. ஆங்கிலமும் பயின்றேன். அதற்குப் பிறகு பயின்றவற்றுக்குக் கணக்குக் கிடையாது. மார்க்சியமும், அமைப்புவாதமும், பிற பல கோட்பாட்டுத் துறைகளும் பலதுறை வாசிப்பினை வேண்டுபவை.

1990இல் எனது முதல் புத்தகம், ‘அமைப்பு மைய வாதமும் பின்னமைப்பு வாதமும்’ வெளிவந்தது. தொடர்ந்து தமிழ் இலக்கிய விமரிசகன், இலக்கியக் கோட்பாட்டாளன் என்னும் வரவேற்பு கிடைத்தது. இன்றுவரை சொந்தமாகப் பத்தொன்பது புத்தகங்கள் எழுதியிருக்கிறேன். இவற்றுள், ‘கவிதையியல்’, ‘கதையியல்’, போன்றவை நன்கு பாராட்டப் படுகின்றன. இதுவரை 42 புத்தகங்களை மொழிபெயர்த்திருக்கிறேன். மொத்தம் 61 நூல்கள். இன்னும் எழுதுவேன், எழுதிக் கொண்டே இருப்பேன்.

2011இல் ‘வரவர ராவின் சிறைக் குறிப்பு’களை மொழிபெயர்த்தமைக்கு ஆனந்தவிகடன் விருது கிடைத்தது. பிறகு 2014இல் நாமக்கல் சின்னப்ப பாரதி அமைப்பின் சார்பாகச் சிறந்த மொழிபெயர்ப்பாளர் விருது. 2016இல் ‘இந்துக்கள் மாற்று வரலாறு’ நூலுக்காக மீண்டும் ஆனந்தவிகடன் விருது. ‘பொறுப்புமிக்க மனிதர்கள்’ என்ற நாவல் மொழிபெயர்ப்புக்காக அதே ஆண்டு சாகித்திய அகாதெமி விருது. பிறகு 2017இல் கலைஇலக்கியப் பெருமன்றத்தின் பாராட்டு. அந்த ஆண்டின் இறுதியில் மனோன்மணீயம் சுந்தரனார் பல்கலைக்கழகத் தமிழ்த்துறை, ‘திறனாய்வுச் செம்மல்’ என்ற பட்டமும் விருதும் வழங்கியது. சென்ற ஆண்டு கோவை திசைஎட்டும் மொழிபெயர்ப்பு அமைப்பு சிறந்த மொழிபெயர்ப்பாளராகத் தேர்வு செய்தது.

கடைசியாக மொழிபெயர்த்து, இந்த ஆண்டு புத்தகச் சந்தையில் வெளிவந்தவை, பேராசிரியர் லாஸ்கியின் ‘அரசியல் இலக்கணம்’, ‘வரலாற்றில் பிராமண நீக்கம்’ ஆகிய நூல்கள். வரக் காத்துக் கொண்டிருப்பவை ‘லெனின் சந்தித்த நெருக்கடிகள்’ போன்ற சில. இறுதியாக இந்த ஆண்டு வெளிவந்த என் சொந்தப் புத்தகம், ‘சான்றோர் தமிழ்’. இப்போது மொழிபெயர்த்துக் கொண்டிருப்பது, அல்தூசரின் ‘மார்க்ஸுக்காக’ என்ற தத்துவ நூல்.

எழுத்திலும் எழுத்துக்கான பாராட்டுப் பெறுவதிலும் ஓரளவு நிறைவான வாழ்க்கைதான் இல்லையா? ஆனால் மனத்தில் வெறுமைதான் மிஞ்சியிருக்கிறது. இன்றைய தமிழ்நாட்டின் மிக மோசமான நிலைதான் முக்கியக் காரணம். பெளதிக, புவியியல் அமைப்பிலும், மனங்களிலும் பாலைவனமாகி வரும் தமிழகம். அதைச் சரிசெய்ய நேரடியாகப் போராட்டங்களில் பங்கேற்க உடல்நலம் இடம் தரவில்லையே என்ற எண்ணம். கால் முறிவு. ஒரு கண் பார்வை முற்றிலும் இன்மை. மறுகண்ணும் அரைகுறைப் பார்வையே. எல்லாவற்றுக்கும் மேலாகத் தமிழர்களின் உணர்வற்ற, மானமற்ற, அநீதிகள் எல்லாவற்றையும் சகித்துக் கொண்டு வாழும் இன்றைய வாழ்க்கை. ஏன் தமிழனாகப் பிறந்தோம் என்ற சலிப்புதான் எஞ்சுகிறது.

அநேகமாக எல்லா நகர்ப்புறப் பிள்ளைகளும் ஆங்கில (அதிலும் பெரும்பாலும் சிபிஎஸ்இ) வழிக்கல்வி பெறும் நாளாகிவிட்டது. (என் வீட்டு வேலைக்காரியின் பேரன் பேத்தி மகரிஷி பள்ளியில் படிக்கின்றனர்.) ஆங்கில வழிக்கல்வியில் படிக்கும் எல்லாப் பிள்ளைகளுக்கும் அந்நியரைக் குறிக்கத் தெரிந்த உறவுச் சொற்கள் இரண்டே இரண்டுதான்—அங்கிள், ஆண்ட்டி. எட்டுவயதுக் குழந்தை எழுபது வயதுக் கிழவனான என்னைப் பார்த்து அங்கிள் என்றும், 67 வயதான என் மனைவியைப் பார்த்து ஆண்ட்டி என்றும் விளிக்கும்போது தமாஷாக இருக்கிறது. அந்தக் குழந்தையின் தாத்தா வயது என்னை விட மிகக் குறைவு. வேறுவிதமாக விளிக்க அவர்களுக்குத் தெரிவதில்லை, சொன்னாலும் புரிவதில்லை. நன்மங்கலத்தில் ஒரு பையனை “என்னை அங்கிள் என்று கூப்பிடாதே, தாத்தா என்று கூப்பிடு” என்று சொன்னதற்கு அவன் தாத்தாவிடம் ஏதோ போட்டுக் கொடுத்து சண்டை மூட்டி விட்டான். அதிலிருந்து எப்படியோ போய்த் தொலையட்டும் என்று நானும் விட்டுவிட்டேன்.
எங்கள் காலனியில் ஒரு எல்கேஜி குழந்தையை பஸ்ஸில் கொஞ்சம் தொலைவில் இறக்கிவிட்டுவிட்டார்கள். வீடு தொலைவில் உள்ளது என்பதைத் தெரிந்துகொண்டிருந்த பைக்-காரன் ஒருவன் அவள் கழுத்து செயினைத் திருடிக் கொண்டு போய்விட்டான். (நல்லவேளை, வேறு எதுவும் செய்யவில்லை.) அது அழுதுகொண்டே வந்து, “அந்த பைக் அங்கிள் செயின் எடுத்துப் போய்ட்டா” என்றது. திருடனுக்கு வந்த மரியாதை!

பல விஷயங்கள் இன்று நினைக்கும்போது எனக்கு அதிசயமாகவும் அதிர்ச்சியாகவும் கூட இருக்கின்றன. உதாரணமாக எங்கள் காலத்தில் நாங்கள் யாரும் உயர்நிலைப் பள்ளிக்குக் கூட (பதினோராம் வகுப்பு வரை) செருப்பணிந்து சென்றதில்லை. அநேகமாகப் பல வீடுகளில் மின்சாரம் கிடையாது. ஆகவே மின்விளக்கு, மின் விசிறி போன்றவை அபூர்வம்… இப்படிச் சொல்லிக் கொண்டே செல்லலாம். (இன்று என் பேரன்மார்கள், எல்கேஜியிலேயே ஷூ போட்டுக் கொண்டுதான் செல்கிறார்கள், இண்டர்நெட்டில் பிடித்த நிகழ்ச்சிகளைப் பார்க்கிறார்கள்.)

ஆனால் எனக்கு அதிர்ச்சி தருவது மக்கள்தொகை விஷயம்தான். நான் பிறந்த அக்காலம், சுதந்திரம் வந்தபின் இரண்டு ஆண்டுகள். அநேகமாக மக்கள்தொகை 40 கோடிக்குமேல் இருந்திருக்க வாய்ப்பில்லை. இப்போது எழுபதாண்டுகள் கழித்துப் பார்த்தால் அதைப்போல் மூன்றரை மடங்கு அதிகமாக இருக்கிறது. உண்மையில் பயமாக இருக்கிறது.

ஒரு நாட்டின் புவியியல் பரப்பு அதிகரிப்பதில்லை. உணவு உற்பத்தி ஓரளவு அதிகரிக்கிறது. (மால்துஸ் சொன்னதுபோல அரித்மெடிக் புரொக்ரஷனில்-அதாவது, கூட்டல் வீதத்தில்.) மக்கள் தொகையோ பெருக்கல் வீதத்தில் –அதாவது நான்கு, பதினாறு, அறுபத்தினாலு, இருநூற்று ஐம்பத்தாறு என்பதுபோல– அதிகரிக்கிறது. இவ்வளவு பேருக்கு உணவும் நீரும் எங்கிருந்து கிடைக்கும்?

நியாயமாக நமது அரசாங்கம் மக்கள்தொகையைக் கட்டுப்படுத்த நல்ல முயற்சி எடுத்திருக்க வேண்டும். எடுக்கவில்லை. உதாரணமாக இரண்டு குழந்தைகளுக்கு மேல் பெற்றவர்களுக்கு அரசாங்க உதவிகளோ, வேலை வாய்ப்போ கிடையாது என்பது போன்ற நடைமுறைகளைச் செயல்படுத்தியிருக்கலாம். இவற்றைத் தொடக்கத்திலிருந்தே செய்திருந்தால் எவ்வித எதிர்ப்பும் இருந்திருக்க வாய்ப்பில்லை.

சரி போகட்டும். எங்களுக்குச் சொத்து சுகங்கள் இல்லை. குத்தனூரில் நாலுகாணி புஞ்சை இருந்தது.  (ஒரு காணி என்பது ஒரு ஏக்கரைவிடச் சற்று அதிக நிலப் பரப்பு.) அதை நாங்கள் மேற்பார்வை செய்ய இயலாததால் சாமி கவுண்டன் என்பவனிடம் குத்தகைக்கு விட்டிருந்தோம். அதில் கடலைக்காய் (வேர்க்கடலை) மட்டுமே விளையும் என்பான். அதில் என்ன பயிரிட்டான், எவ்வளவு விளைந்தது, எவ்வளவுக்கு அவன் விற்றான் என்பதெல்லாம் எங்களுக்குத் தெரியாது. ஏதோ வருடத்திற்கு நூறுரூபாய் போல கொண்டுவந்து தருவான்.  கடைசியில் அந்த நிலத்தையும் என் படிப்புச் செலவுக்கு என்ற பெயரில் 1963இல் அவனுக்கே அறுநூறு ரூபாய்க்கு விற்றுவிட்டோம். (அதாவது, ஒரு காணி  புஞ்சை, நூற்றைம்பது ரூபாய்க்கு.  இதுவே இன்றைய நோக்கில் அதிசயம்தான்!)

ஆனால் இது ஒன்றும் பெரிய அதிசயமல்ல. என் தாத்தாவின் தாத்தா-அவர் பெயர் சண்முகம் பிள்ளையாம்–யாரோ ஒரு பார்ப்பனர் கேட்டார் என்று மூன்று காணி நிலத்தை இலவசமாகவே கொடுத்துவிட்டாராம். கேட்டபோது, “பார்ப்பனர்கள் அவர்பூதேவர்கள், அவர்களுக்கு தானம் செய்தால் கோடி புண்ணியம்” என்றாராம்.

என் தந்தைவழிப் பாட்டனாருடன், பாட்டியுடன் பிறந்தவர்கள் எனக்குத் தெரிந்து யாரும் இல்லை. அடுத்த தலைமுறையில், என் அப்பாதான் வீட்டில் மூத்தவர். அவருக்குப் பின் இரண்டு சகோதரர்கள். முதல் தம்பி, மகாதேவன். இரண்டாவது தம்பி சிவலிங்கம். (பிள்ளை பட்டம் போட்டுக் கொள்வதெல்லாம் என் தாத்தா காலத்தோடு போய்விட்டது.) என் தந்தையார் படித்தது எட்டாம் வகுப்புதான். என் தாயின் படிப்பு ஐந்தாம் வகுப்பு. ஆனால் என் அப்பா, தம் இரு தம்பிகளையும் எஸ்.எஸ்.எல்.சி. வரை படிக்க வைத்து, பிறகு செகண்டரி கிரேடு பயிற்சியும் முடித்துவைத்தார். மகாதேவன் முதலிலிருந்து கடைசிவரை செகண்டரி கிரேடு ஆசிரியராகவே இருந்தார். சிவலிங்கம் பிறகு தாமாக பி.ஏ. பி.டி. படித்து பி.டி. ஆசிரியராக இருந்தார். மகாதேவனுக்கு ஒரு மகள்,  மூன்று மகன்கள். சிவலிங்கத்திற்கு முதலில் மூன்று மகள்கள், கடைசியாக ஒரு மகன்.

என் தாய்வழிச் சொந்தங்கள்தான் அதிகம்.