நோயிலிருந்து தங்களை காத்துக்கொள்ள வேண்டும் என்ற அக்கறை மக்களுக்கு உண்டு. அவர்களது ஒத்துழைப்பு இல்லாமல், புரிதல் இல்லாமல் அரசால் மட்டும் நோயிலிருந்து மக்களை காத்துவிட முடியாது. அரசின் அணுகுமுறை என்பது மக்கள் மீது நம்பிக்கை வைத்து அவர்களுடன் உரையாடுவதாக, அவர்கள் ஒத்துழைப்பைக் கோருவதாக இருப்பதுதான் முறையானது. அதுவே மக்களாட்சி.
கொரோனா தொற்று என்பது சட்ட ஒழுங்கு பிரச்சினையல்ல. வைரஸை கைது செய்ய முடியாது. இது ஒரு சுகாதாரப் பிரச்சினை. இந்த தொற்றின் துரிதமான பரவலால் இயல்பு வாழ்க்கை பாதிப்புக்கு உள்ளாகும்போது இது பெரியதொரு பொருளாதார பிரச்சினையாகவும் மாறுகிறது. இதெல்லாமே மக்கள் வாழ்வை நேரடியாக பாதிப்பது.
இது போன்ற அசாதாரணமான சூழ்நிலைகள் ஏற்படும்போது அரசு தன்னுடைய அதிகாரத்தை மட்டுமே நம்புகிறது. ஒப்புக்காக ஆட்சியாளர்கள் மக்களிடம் ஊடகங்களில் பேசுகிறார்களே தவிர அவர்களிடம் கருத்துக்களை கேட்பதில்லை. அவர்கள் தேவைகளை புரிந்து கொள்வதில்லை.
மக்கள் முதிர்ச்சியற்றவர்கள், கட்டுப்பாடற்றவர்கள், தங்கள் நலன்களை பேணத் தெரியாதவர்கள்; எனவே, குழந்தைகளை பெற்றோர்களும், ஆசிரியர்கள் கண்டித்து, தண்டித்து கட்டுப்படுத்துவதைப் போல மக்களை நட த்தவேண்டும் என்றுதான் அரசாங்கங்கள் நினைக்கின்றன. இதன் காரணமாக கொரோனா தொற்றால் மக்களாட்சி நெறிமுறைகள், மக்களின் சுதந்திரம் என்பதே பெருமளவு பாதிப்புக்குள்ளாக வாய்ப்பு இருப்பதாகவே தெரிகிறது. சில முக்கிய பிரச்சினைகளை கவனிப்போம்.

மக்களின் நடமாட்டம்

கொரோனா கிருமிகள் எப்படிப் பரவும் என்பதை ஊடகங்கள் ஓயாமல் விளக்கி வருகின்றன. கொரோனா தொற்று இருப்பவர் இருமும்போதோ, தும்மும்போதோ அக்கம்பக்கத்தில் இருக்கும் பொருட்களில், தளங்களில் விழும் துளிகளில் இருக்கும் வைரஸ் பிறர் கரங்களில் பட்டு அவர்கள் உடலுக்குள் ஊடுருவுவதன் மூலம் பரவிவிடும். சில சமயங்களில் அந்த துளிகள் நேராகவே அருகிலிருப்பவர் சுவாசத்தில் கலக்கலாம் என்றும் கருதப்படுகிறது. இந்த இருமலோ, தும்மலோ கடுமையாக இருக்க வேண்டியதில்லை. சாதாரணமாக ஒருவர் அவர் முகத்தை துடைத்துவிட்டு அந்த கையால் ஒரு பொருளை தொடும்போதே பரவலாம். இதனால் மக்கள் நெருக்கமாக கூடும் இடங்களில் தொற்று எளிதில் பரவிவிடும் என்று கருதப்படுகிறது. உதாரணமாக ஒரு விமானத்தில், ரயில் பெட்டியில் பயணம் செய்யும் ஒருவருக்கு தொற்று இருந்தால் அவர் கரங்கள் தொடும் கைப்பிடிகள் போன்றவற்றை தொடும் பலருக்கு அந்த தொற்று பரவலாம்.
இதன் காரணமாக பொதுமக்கள் பயன்படுத்தும் போக்குவரத்து சேவைகள் அனைத்தையும் தடை செய்ய வேண்டிய தேவையை மத்திய, மாநில அரசுகள் உணர்ந்தன. தமிழ்நாடு மாநில அரசு 21ஆம் தேதி மாலையிலிருந்து பத்து நாட்கள் ஊரடங்கு உத்தரவை அறிவித்தது. அனைத்து அலுவலகங்கள், விற்பனை நிலையங்கள், பள்ளி, கல்லூரிகள், உணவகங்கள் என அனைத்திற்கும் விடுமுறை அறிவித்தது. மத்திய அரசு 21/22 நள்ளிரவிலிருந்து நாடு தழுவிய ஊரடங்கை, நாடு தழுவிய லாக் டவுன் என்ற சமூக இயக்க நிறுத்தத்தை மூன்று வாரங்களுக்கு அறிவித்தது. இதன் மூலம் மக்கள் கூட்டமாக குழுமும் இடங்கள் பல மூடப்பட்டன. மக்கள் பெருமளவு வீட்டிலேயே இருக்கும்படி கேட்டுக்கொள்ளப்பட்டார்கள்.
இதில் ஒரு முக்கிய பிரச்சினை தோன்றியது. வீட்டிலேயே இருப்பவர்களுக்குத் தேவையான உணவுப் பொருட்கள், காய்கறிகள் எப்படி கிடைக்கும் என்ற கேள்வி. பிற அத்தியாவசிய சேவைகளான குடிநீர், மின்சாரம், கழிவு நீர் அகற்றல், துப்புரவு செய்தல், மருத்துவம் போன்றவையும் கிடைக்க வேண்டும். இவையெல்லாம் அனைவருக்கும் தொடர்ந்து கிடைக்க வேண்டுமென்றால் அதற்காக பலர் பணிகளில் ஈடுபட்டுத்தான் ஆகவேண்டும். வீட்டில் இருக்கும் பலர் அத்தியாவசிய பொருட்களை வாங்கவும், இந்த தொழில்கள் தொடர்பாகவும் வெளியே செல்வதும் அவசியம்.
ஆனால் அரசு தெருக்களில் தங்கள் சொந்த வாகனங்களில் செல்வோரை காவல்துறையைக் கொண்டு கட்டுப்படுத்தத் துவங்கியது. அந்தந்த காவல்துறை ஆணையர்கள், ஆய்வாளர்கள் மனப்போக்கிற்கு ஏற்ப தெருக்களில் வாகனங்களில் செல்பவர்கள் லத்தியால் அடிக்கப்படுவதிலிருந்து, பலவிதமான தொல்லைகளுக்கு ஆளானார்கள். அவர்கள் தரும் வாய்மொழி விளக்கங்களை காவலர்கள் உதாசீனம் செய்தார்கள். மருந்து வாங்கி செல்கிறேன் என்று மருந்தைக் காட்டுபவரிடம் பொய் சொல்கிறாய் என்று வண்டியை பறிமுதல் செய்தார்கள். வயலுக்கு நீர் பாய்ச்ச செல்கிறேன் என்பவரை அச்சுறுத்தினார்கள். தங்கள் இஷ்டத்திற்கு அவர்களை முட்டிபோட்டு நடக்க வைப்பது, தோப்புக்கரணம் போட வைப்பது என்று பலவிதமாக அவமானப்படுத்தினார்கள். தெருவில் வாகனங்களில் செல்வதே குற்றம் என கெடுபிடி செய்தார்கள். மக்களை குற்றவாளிகள் போல நடத்தினார்கள்.

தெருவில் தங்கள் சொந்த வாகனங்களில் மக்கள் செல்வதால் யாருக்கும் தொற்று ஏற்படாது. அவர்கள் சென்று சேரும் இடங்களில், கடைகளிலோ, மருத்துவ மனைகளிலோ, வேறு பணியிடங்களிலோதான் எச்சரிக்கையாக இருக்க வேண்டும். அரசு பொது இடங்களில் கூடுவதை கண்காணிக்கலாமே ஒழிய அனைத்து இடங்களிலும் ஊடுருவி அனைவரையும் கண்காணிக்க முடியாது. ஆனால் வாகனங்களில் செல்லும் அனைவரிடமும் தேவையில்லாமல் கடுமை காட்ட த் தொடங்கினார்கள். வாகனங்களை பறிமுதல் செய்தார்கள். தேவையில்லாமல் சுற்றுகிறார்கள் என்றார்கள்.

மற்றொரு புறம் பல சந்தைகளில், கடைகளில் மக்கள் கூட்டமாக கூடினார்கள். அங்கெல்லாம் காவல்துறை எந்த இடையீட்டையும் செய்யவில்லை. தொலைக்காட்சிகளில் மக்கள் பலவிதமான கடைகளில், கடைவீதிகளில் கூடுவதையும் காட்டினார்கள்; வாகன ஓட்டிகளை காவல்துறை அத்துமீறி தண்டிப்பதையும் காட்டினார்கள். இதிலெல்லாம் மக்களின் தேவைகள், உரிமைகள் குறித்த எந்த அக்கறையும் இல்லாமல் அரசு தான்தோன்றித்தனமாக நடந்து கொண்டது.
இந்தியாவை பொறுத்தவரை தனிமனித உரிமைகள் குறித்த தெளிவான புரிதல் இன்னமும் ஏற்படவில்லை. அதனால் வாகனங்களில் செல்பவர்களை லத்தியால் அடிப்பதற்கு காவல்துறைக்கு அதிகாரம் உண்டு என்றே பொதுமக்களில் பலரும் கருதுகிறார்கள். ஆனால் இது மிகப்பெரிய மனித உரிமை மீறல். அரசு மக்கள் தங்கள் சொந்த வாகனங்களில் பயணம் செய்வதை தடை விதிக்கவில்லை. கூட்டமாக செல்வதைத்தான் தடை செய்துள்ளது. ஆனால் எந்த காரணத்தினாலோ வாகனங்களில் மக்கள் செல்வது ஆபத்தானது என்று கருதப்பட்டு அவர்கள் மீது வன்முறை கட்டவிழ்த்து விடப்பட்டது. வாகனங்கள் பறிமுதல் செய்யப்பட்டன. ஏன், எதற்காக செல்கிறார்கள் என்பதையெல்லாம் பரிசீலித்து ஏற்றுக்கொள்ள காவலர்கள் பல இடங்களில் மூர்க்கமாக மறுத்துள்ளார்கள். இதனால் மக்கள் எண்ணற்ற இன்னல்களை அனுபவித்துள்ளார்கள். இது மிக மோசமான முன்னுதாரணத்தை உருவாக்குகிறது.
அடிப்படையில் ஒரு நோய் தடுப்பு முயற்சியை, சட்டம் ஒழுங்கு பிரச்சினையாக அரசும், காவல்துறையும் புரிந்துகொண்டுள்ளது. இது வன்மையாக கண்டிக்கப்பட வேண்டிய ஒன்றாகும்.

மாநிலங்களிடையே போக்குவரத்தை தடைசெய்தல்

மக்கள் ஒரு மாநிலத்திலிருந்து இன்னொரு மாநிலத்திற்கு செல்வதை பொதுவாக தடை செய்வதை புரிந்துகொள்ள முடியும். ஆனால் விவசாய விளைபொருட்கள், தானியங்கள் என பல்வேறு வர்த்தக பரிமாற்றங்களையும் மாநிலங்களிடையே தடை செய்ததன் நோக்கம் புரியவில்லை. ஒரு சில மாநிலங்களிடையே புரிந்துணர்வு இருந்தாலும், கர்நாடக முதல்வர் எடியூரப்பா கேரள வாகனங்களுக்கு முற்றாக அனுமதி மறுத்துள்ளார். அந்த வாகனங்கள் உள்ளே வந்தால் பெருமளவில் மரணங்கள் நிகழும் என்று கூறியுள்ளார்.
இவ்வாறு கூறுவதற்கான அறிவியல்பூர்வமான காரணங்கள் என்ன இருக்க முடியும் என்று தெரியவில்லை. அந்த வாகன ஓட்டிகளை தொற்று உள்ளதா என்று சோதித்துப் பார்த்து கூட அனுமதிக்கலாம். ஆனால் ஒட்டுமொத்தமாக பண்டங்களை தடை செய்தால், அதனால் ஏற்படும் பொருள் இழப்பு ஒட்டுமொத்தமாக நாட்டையல்லவா பாதிக்கும். மேலும் அவசர சிகிச்சைக்கு செல்லக்கூடிய நோயாளிகளுக்கும் அனுமதி மறுத்துள்ளது கர்நாடகா. எந்த விதமான தடைகள் அவசியம், எவை அவசியம் இல்லை, எப்படி கூடியவரை எச்சரிக்கையுடன் வர்த்தக நடவடிக்கைகளை அனுமதிக்க வேண்டும் என்பதையெல்லாம் தொடர்புடைய மக்களுடன் கூட்டுறவு நோக்கில் விவாதிக்காமல், அரசாங்கங்கள் எதேச்சதிகாரமாக முடிவு செய்வது நோய் தடுப்பிற்கு உதவுவதை விட, சர்வாதிகார மனப்போக்கை உருவாக்கவே துணை புரியும். பொதுவாக மக்கள் அனைவரும் குற்றவாளிகளாக மாற சாத்தியமுள்ளவர்கள் என்ற நோக்கில் சட்ட ஒழுங்கு பிரச்சினையை அரசு அணுகும்; கொரோனா காலத்தில் மக்கள் அனைவரும் நோயாளிகள் என்ற நோக்கில் அணுகுகிறது.
இதைவிட கொடூரமான பிரச்சினை வெளிமாநிலங்களில் பணி செய்பவர்கள் சொந்த மாநிலத்திற்கு நடந்தே ஊர் திரும்புவது. இவ்விதம் நடந்தே சென்றவர்கள் பலர் இறந்து போயுள்ளனர். மத்திய, மாநில அரசுகள் நினைத்திருந்தால் நெடுஞ்சாலைகளில் நடப்பவர்களை உடனே தடுத்து நிறுத்தி, அவர்கள் பிரச்சினைகளை கேட்டறிந்து அவர்கள் ஆங்காங்கே தங்குவதற்கோ, அல்லது அவர்கள் சொந்த ஊருக்கு பயணம் செய்வதற்கோ ஏற்பாடு செய்திருக்க முடியும். ஆனால் மக்கள் பயணம் செய்வதே சட்ட விரோதம், குற்றம் என்ற அபத்தமான மனநிலையின் காரணமாக புலம் பெயர்ந்த தொழிலாளர்களின் நடை பயணத்தை மிகவும் உதாசீனமாக கையாண்டுள்ளது மத்திய அரசு.

உத்தரவிடத்தான் அரசா?

இருபத்தோரு நாட்கள் ஊரடங்கு என்றால் பணிபுரியும் இட த்தில் தங்க வேண்டுமா, சொந்த ஊரில் தங்க வேண்டுமா என்று முடிவு செய்யும் உரிமை எந்த ஒரு தொழிலாளிக்கும், பணியாளருக்கும் உண்டு. அவர்களது கருத்தை அறிந்து, அவர்கள் சந்திக்கும் சிக்கல்களை புரிந்துகொண்டு அவர்களுக்காக விசேஷ பேருந்துகளை, ரயில்களை அரசு இயக்கியிருக்க வேண்டும். தேவையானால் அவர்களுக்கு கிருமி தொற்று இருக்கிறதா என்பதை பரிசீலித்துவிட்டுக் கூட அவர்களை பயணம் செய்ய அனுமதித்திருக்கலாம். அல்லது அவர்களை சொந்த ஊர் சென்ற பிறகு தனிமைப்படுத்திக்கொள்ள அறிவுறுத்தியிருக்கலாம்.
மத்திய அரசும் சரி, கோயம்பேட்டிலும், பெருங்களத்தூரிலும் மார்ச் இருபதாம் தேதி இரவு மக்களை அலைமோத விட்ட தமிழக அரசும் சரி, மக்கள் ஊரடங்கின் போது தாங்கள் எங்கே வசிக்க வேண்டும் என்பதை தீர்மானிக்க உரிமை உள்ளவர்கள் என்பதை ஏற்கவில்லை. எந்த வசதி இருந்தாலும் இல்லாவிட்டாலும் அரசாங்கம் சொன்னவுடன் மக்கள் எங்கே இருக்கிறார்களோ அங்கேயே தங்கிவிட வேண்டும் என்று நினைத்தார்கள்.
இது நோய் தடுப்பிற்கான அணுகுமுறை அல்ல; சர்வாதிகார அணுகுமுறை. மக்கள் அவ்வளவு கூட்டத்தில் அலைமோதாமல் உரிய பாதுகாப்புடன் சொந்த ஊருக்கு செல்ல ஏற்பாடு செய்திருக்க முடியும். டெல்லி அனந்த் விஹார் பேருந்து நிலைய காட்சிகளும் பெரும் அவலத்தையே வெளிப்படுத்தின. இது போன்ற நிகழ்வுகளையெல்லாம் மக்களுடன் கூட்டுறவாக விவாதித்து முடிவுகளை எடுக்கும் பக்குவம் இருந்திருந்தால் தவிர்த்திருக்கலாம். ஒரு சில தினங்களில் ஊரடங்கு அறிவிக்கப் போகிறோம், சொந்த ஊர் சொல்ல விரும்புபவர்கள் குறிப்பிட்ட எண்ணிற்கு மிஸ்ட் கால் அல்லது குறுஞ்செய்தி அனுப்புங்கள் என்று கூறியிருந்தால், மக்களின் மனப்போக்கும் தேவையும் புரிந்திருக்கும். மக்களுடன் பேச, கலந்தாலோசிக்க அரசிற்கு எந்த வாய்ப்புமே இல்லையென்றால் எப்படி ஒரு ஆட்சியை மக்களாட்சி என்று அழைக்க முடியும் என்பதே கேள்வி.

மருத்துவத் துறை போதுமான தயாரிப்புடன் இல்லை; பொருளாதார இழப்புகளை அதனால் விளையக்கூடிய தேக்கத்தை, பின்னடவை எப்படி சமாளிப்பது என்று தெரியவில்லை என்றாலும் அரசு கொரோனா காலத்தில் தன் அதிகாரத்தை பல விதமான தடைகளை தினசரி விதிப்பதன் மூலம் நிறுவி வருகிறது. இது மக்கள் தங்கள் உரிமைகளை மறந்து அரசின் சர்வாதிகாரத்தை ஏற்றுக்கொள்ளும் மனோபாவத்திற்கு கொண்டு செல்லக்கூடாது. இந்த நிலையில் எதிர்கட்சிகளும் தேசிய பேரிடர் காலத்தில் அரசிற்கு ஒத்துழைக்கிறோம் என்ற பெயரில் அரசின் அத்துமீறிய நடவடிக்கைகளை, மெத்தனத்தை கண்டிக்காமல் விட்டுவிடக்கூடாது. அரசதிகாரம் என்பது என்றுமே மக்களாட்சியுடன் முரண்பட்டது என்ற அரசியல் தத்துவ அடிப்படையை நாம் மறந்துவிடக் கூடாது. கொரோனாவில் இருந்து நாம் கற்கும் பாடம் அதிகாரப் பரவலாக இருக்க வேண்டுமே தவிர, அதிகாரக் குவிப்பாக இருக்கக் கூடாது.
rajankurai@gmail.com, through minnambalam.

*கொரோனோ வைரஸ் தாக்குதலுக்கு எதிராக தமிழக அரசு பணியாளர்கள் 3.80 லட்சம் பேர் களத்தில் இறக்கப்பட்டிருக்கிறார்கள்.*

இதில் அனைத்துத் தமிழக அரசு மருத்துவர்களின் பணி என்பது தனிச் சிறப்பான ஒன்று.

*தங்களின் உயிரைப் பணயம் வைத்து வரும் நாட்களில் நமக்காக இவர்கள் உழைக்கப் போகிறார்கள்*

*****

சில மாதங்களுக்கு முன்பு தங்களின் *உரிமைகளுக்காக போராடிய இதே அரசுப் பணியாளர்களுக்கு எதிராக தமிழக முதல்வர் எடப்பாடி உதிர்த்த அரிய முத்துகள்*.

“தமிழக அரசின் வருவாயில் பெரும் பகுதி அரசு பணியாளர்களின் ஊதியத்திற்கே போய்விடுகிறது ”

எனத் தானும் ஒரு அரசுப் பணியாளர் (எல்லாரையும் விடக் கூடுதலாக சம்பளம் மற்றும் பிற கிம்பளங்களைச் சட்டசபையில் தாங்களாகவே ஏற்றிக்கொண்டு மக்களின் பிச்சையில் வாழ்கின்ற அரசுப் பணியாளர்) என்பதை மறந்து ஏதோ கொள்ளை போகிற தொனியில் அலறிய காட்சி நினைவுக்கு வந்தது.

*கடந்த காலங்களில் உரிமைக்காக போராடிய சத்துணவு, சாலை, சுகாதார, மக்கள் நல பணியாளர் என பல்வேறு துறையின் அரசு பணியாளர்களை அதிமுக அரசு எப்படி கையாண்டது என்பதையும், ஏதோ மக்கள் பணத்தை இவர்கள் ஏமாற்றிப் பறித்துக்கொண்டதை போன்ற ஒரு தோற்றத்தை அரசு அதிகார உளவு அமைப்புகளின் மற்றும் ஊடகங்கள் வழியாகவும் பொது மக்களின் புத்தியில் போலியாக கட்டமைத்த அருவருப்பான செயலும் நினைவுக்கு வருகிறது.*

ஆனால் அப்படி ஏமாற்றுக்கார மகுடம் சூட்டப்பட்ட அதே அரசுப் பணியாளர்கள் தான் தங்களின் குடும்பத்தை,உயிரை பற்றி கவலைப்படாமல் இன்று களத்தில் இதே அரசால் களத்தில் இறக்கி விடப்பட்டிருக்கிறார்கள்.

*****

இதை இப்போது ஏன் பேசு பொருளாக்குகிறேன் என்றால் *பொதுத்துறைகளை சிதைத்து தனியார் துறைகளுக்கு பட்டுக் கம்பளம் விரிக்கும் மத்திய அரசு, அதற்கு குனிந்தே துணைபோகும் மாநில அரசுகள் ஆளும் நாட்டில் கொரோனோ வைரஸ் தாக்குதல் போன்ற இயற்கைப் பேரிடர் பெரும் தொற்று நோய்கள் பொதுத்துறைகளின் அதீத தேவையை உணர்த்துகிறது*.

பொதுத்துறை என்பது ஏன் பலமானதாக இந்த நாட்டில் இருக்கவேண்டும் என்பதை சிந்தித்து பாருங்கள்.

எளிய படிப்பறிவில்லா மக்கள் திரளாய் வாழும் இந்திய துணைக்கண்டத்தில் எல்லா துறைகளும் 90% தனியார் மயமாக ஆகி இருந்தால் இதுபோன்ற கொடிய கொரோனோ பெரும் தொற்று நோய் தாக்குதலின் போது எப்படி இருக்கும் தெரியுமா?

*தகுந்த மருத்துவ உதவியற்று ஹிட்லரின் வதை முகாம்களை விட கொடூரமாய் தான் இருக்கும்*.

கஜா,வர்தா,ஒக்கி என பல புயல்கள்,சென்னை மழைவெள்ளம் போன்ற இயற்கை பேரிடரின் போது பொதுத்துறை தான் மறு சீரமைப்புகளில் முன் நின்று இயல்பு வாழ்விற்கு அந்த மக்களை மீட்டு வந்தது என்பதை தமிழ்ச் சமூகம் அறியும்.

அப்போதெல்லாம் தனியார் துறை எங்கே போய் ஓடி ஒளிந்துகொண்டது என்பதையும் அவர்களே நேரடியாகவும் உணர்ந்தார்கள்.

*போற்றுவோம் பொதுத்துறைகளை*.

*நிறைவேற்றட்டும் அரசு அவர்களின் நியாயமான கோரிக்கைகளை*.
(முகநூல் பதிவிலிருந்து)

நான்காண்டுகளுக்கு முன்பு நான் மொழிபெயர்ப்புக்கென சாகித்ய அகாதெமி விருது பெற்றபோது எந்தக் காட்சி ஊடகமும் அதைக் கண்டுகொள்ளவே இல்லை. என் பெயரோ நிழற்படமோ அவற்றில் வரவில்லை. இன்று யாரோ கேவி ‍ஜெயஸ்ரீ என்ற பெண்மணி மொழிபெயர்ப்பில் சாகித்ய அகாதெமி பெற்றமைக்கு விடாமல் எல்லா ஊடகங்களும் அந்த அம்மையாரின் முகத்தையும் பெயரையும் பேட்டியையும் வெளியிட்டுவருகின்றன. எனக்கு அந்த அம்மையார்மீது எந்தக் கோபமும் இல்லை. யார் என்றும் தெரியாது. ஆனால் அந்த அம்மாள் ஒரு பார்ப்பனியாக இருக்கலாம் என்று தோன்றுகிறது. அதனால்தான் ஒருவேளை ஊடகங்கள் இவ்வளவு அக்கறை காட்டுகின்றனவோ என்னமோ? இம்மாதிரிப் போக்குகள் மனசுக்குக் கஷ்டமாக இருக்கின்றன.
அதற்கும் மேல் மலையாளத்திலிருந்து தமிழுக்குப் பெயர்ப்பதுதான் இந்தியமொழிகள் எல்லாவற்றிலும் எளியது. அந்த அம்மையாரும் கேரளத்தில் பிறந்தவராம். ஆக இது ஒரு பெரிய சாதனை என்று பேசுகின்றன புதிய தலைமுறை போன்ற ஊடகங்கள். சரி. இப்படித்தான் உலகம் என்று போக வேண்டியிருக்கிறது. ஆனால் இ்ந்த ஊடகங்கள் ஐம்பது புத்தகங்களை உயிரைக் கொடுத்து மொழிபெயர்த்தவனை–அதிலும் முற்றிலும் ஒரு கண் பார்வையை இழந்து, மற்றொரு கண்ணிலும் அரைகுறைப் பார்வையோடு, தமிழுக்கு ஏதேனும் நன்மை செய்தாக வேண்டும் என்ற ஒரே குறிக்கோளோடு மொழிபெயர்ப்பவனை எல்லாம் கண்டு கொள்ளவே மாட்டார்கள்.
ஆனந்தவிகடன்கூட மூன்று முறை என்னை விருதுக்கு உரியவனாகத் ‍தேர்ந்தெடுத்தபோதிலும் விருது வழங்கும் விழா மேடையில் வெளிப்படுத்திக் கொள்ளப் போதிய அவகாசம் அளித்ததில்லை. அதற்கு பதிலாக எத்தனையோ அர்த்தமற்ற கூத்துகளுக்கு பல மணி நேரம் வீணாக்கப்படுகிறது. மாலை 5 முதல் இரவு 12 மணி வரை நடக்கும் விழாவில் எனக்கு விருது வழங்கும்போது என்னை வெளிப்படுத்திக் கொள்ள ஒரு ஐந்து நிமிடம் தருவதற்கு மனம் ஒப்புவதில்லை, அங்குள்ள காம்பியர்களுக்கு. இதில் சாகித்திய அகாதெமிதான் விதிவிலக்கு. எங்களை நன்கு பாராட்டியதோடு, எங்கள் வெளிப்பாட்டிற்கும் உரிய நேரம் அளித்தார்கள்.

நாம் கனவு காண்கிறோம். நான் குறிப்பிடுவது அறிஞர் அப்துல் கலாம் சொன்ன இலட்சியத்துக்கான கனவல்ல. தூக்கத்தில் வரும் இயல்பான கனவு.

இனிமையான கனவுகளையும் கடுமையான கனவுகளையும் வெவ்வேறு சமயங்களில் காண்கிறோம். அந்த நேரங்களில் உங்கள் மன நிலையும் உடலியக்கமும் எப்படி இருந்தன? நல்ல கனவுகள் காணும் போது மனமெங்கும் மகிழ்ச்சி பொங்க உடல் இலகுவாக முகம் மலர்ந்து எழுந்திருக்கிறோம். ஒரு கெட்ட கனவாக இருந்தால் மனம் பதற உடல் வியர்க்க பாதி தூக்கத்தில் திடுக்கிட்டுப் பதறி எழுந்திருக்கிறோம்.

இவை எதனால்?

நம் ஆழ்மனம் மிக ஆற்றல் வாய்ந்தது. உடலுக்குள் பாயும் இரத்த ஓட்டம் முதலாக நம் நடை உடை பாவனை, போன்ற நம் செய்கைகள் நம் ஆழ்மனத்தைச் சார்ந்துள்ளன. ஆனால் ஆழ்மனத்தினால் தனக்குள் எழும் எண்ணங்களில் எது உண்மை எது பொய் என்று பகுத்தறிய முடியாது.

ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் வரும் கனவுகளாகட்டும், அல்லது நிஜ வாழ்வின் நிகழ்ச்சிகளாகட்டும் எல்லாமே ஆழ்மனத்திற்கு ஒன்றுதான். கெட்ட கனவுகள் வரும்போது, அந்த கனவுகளை கனவென்று உணராமல் உண்மை என்றே ஆழ்மனம் நம்புகிறது. அதனால்தான் கனவின் தாக்கதிற்கேற்ப உடலில் அது பதற்றத்தையும் படபடப்பையும் ஏற்படுத்துகிறது.

ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் மட்டுமல்ல, நாம் விழித்திருக்கும் போதும் நமக்குள் எழும் எண்ணங்களை அப்படியே உண்மை என நம்பும் ஆழ்மனம் அதற்கான விளைவுகளை நம் உடலில் ஏற்படுத்துகிறது. எப்படி ஒரு கனவை நாம் விழிப்போடு வெறும் கனவு தான் அது என உணரும் போது நம் உடலும் மனமும் நிதானத்திற்கு வருகின்றனவோ, அது போல் நமது மனத்தில் எழும் வேண்டாத எதிர்மறை எண்ணங்களையும் நாம் விழிப்புடன் கையாண்டால், அதிலிருந்து மீண்டு மனம் அமைதிப்படும். எதிர்மறை எண்ணங்களுக்குள்ளேயே மூழ்கினால் மனம் மகிழ்ச்சியற்றுத் தவிக்கிறது.

வாழ்க்கையின் எந்த நடப்பும் நமது நம்பிக்கையைச் சார்ந்தே உள்ளது. ஆழ்மனத்திற்குள் முடிந்தவரை நல்ல சிந்தனைகளை புகுத்தினால், நம்மைச் சுற்றியும் நல்ல சூழலை அமைத்துக் கொண்டால், எதிர்மறையான விஷயங்களை முடிந்தவரை தவிர்த்தால் நல்லது. இன்றைய பரபரப்பான சூழலில் இது முற்றிலும் சாத்தியமில்லை என்றாலும் இவை நம் ஆழ்மனத்தை பாதிக்க விடாமல் தற்காத்துக் கொள்வது நம் கைகளில் தான் இருக்கிறது.

எந்த ஒரு எதிர்மறை நிகழ்வையும் கடக்கும்போது அதை பயமாக, ஒரு உணர்வு பூர்வமான பிரச்சினையாக மட்டும் கொள்ளாமல், அதன் தர்க்கபூர்வமான அடிப்படைகளைப் பார்த்து, பிரச்சினைக்கான தீர்வையும் சேர்த்து யோசிப்போம்.

எந்தப் பிரச்சினையிலும் தீர்வுகளை அலசாமல் “எனக்கு எதுவும் சரியாக நடப்பது இல்லை” என்று நாம் சொன்னால், சரியாக இல்லை என்று நாம் கூறும் விஷயங்களையே மனம் தேடிப் பிடிக்கிறது. உண்மையில் நம் எண்ணங்களே நம்மை உருவாக்குகின்றன. ஒரு நாளைக்கு 60,000 சிந்தனைகள் சராசரியாக ஒருவர் மனத்தில் எழுவதாகச் சொல்கிறார்கள். பெரும்பாலும் ஒரே மாதிரியான எண்ணங்களே திரும்பத் திரும்பச் சுழன்று வந்தாலும் அவற்றை கவனத்தோடு கையாளும் போது ஆரோக்கியமும் மகிழ்ச்சியும் வாழ்வை நிறைக்கும்.

நாம் மனத்தில் எடுத்து இருத்திக் கொள்ள வேண்டிய நிகழ்வுகளும் நமக்குப் பயனுள்ளதாக இருக்க வேண்டும். சில நேரம் வேண்டாத பொருள்களை நாம் எடுத்துச் செல்ல வேண்டிய சூழல் ஏற்படுகிறது.நாம் அதை தூர எறிகிறோம் அல்லது அதை நமக்கு வேண்டிய வகையில் மாற்றுகிறோம். அது போல் நமக்குள் சுழலும் எண்ணங்களையும் நமக்குப் பயனுள்ள முறையில் சீர் செய்தால் நம் வாழ்க்கை சீராக மகிழ்ச்சியாக இருக்கும்.

Years ago, anthropologist Margaret Mead was asked by a student what she considered to be the first sign of civilization in a culture. The student expected Mead to talk about fishhooks or clay pots or grinding stones.

But no. Mead said that the first sign of civilization in an ancient culture was a femur (thighbone) that had been broken and then healed. Mead explained that in the animal kingdom, if you break your leg, you die. You cannot run from danger, get to the river for a drink or hunt for food. You are meat for prowling beasts. No animal survives a broken leg long enough for the bone to heal.

A broken femur that has healed is evidence that someone has taken time to stay with the one who fell, has bound up the wound, has carried the person to safety and has tended the person through recovery. “Helping someone else through difficulty is where civilization starts”, Mead said.

We are at our best when we serve others. Be civilized.
(From facebook)

நீதி நூல்களைப் போலச் சிறப்பாக, குறுகிய வடிவத்தில் கருத்துகளைப் புலப்படுத்தும் தொகுப்பு இது. இத் தொகுப்பை உதவியது வாட்ஸப் குழு (அன்பாலயம்) ஒன்று. சில சந்திப்பிழைகள் திருத்தப்பட்டுள்ளன.

பாராத பயிரும் கெடும்.
பாசத்தால் பிள்ளை கெடும்.

கேளாத கடனும் கெடும்.
கேட்கும்போ(து) உறவு கெடும்.

தேடாத செல்வம் கெடும்.
தெவிட்டினால் விருந்து கெடும்.

ஓதாத கல்வி கெடும்.
ஒழுக்கமில்லா வாழ்வு கெடும்.

சேராத உறவு கெடும்.
சிற்றின்பன் பெயரும் கெடும்.

நாடாத நட்பு கெடும்.
நயமில்லாச் சொல்லும் கெடும்.

கண்டிக்காப் பிள்ளை கெடும்.
கடன்பட்டால் வாழ்வு கெடும்.

பிரிவினால் இன்பம் கெடும்.
பணத்தினால் அமைதி கெடும்.

சின(ம்) மிகுந்தால் அறமும் கெடும்.
சிந்திக்காச் செயலும் கெடும்.

சோம்பினால் வளர்ச்சி கெடும்.
சுயமில்லா வேலை கெடும்.

மோகித்தால் முறைமை கெடும்.
முறையற்ற உறவும் கெடும்.

அச்சத்தால் வீரம் கெடும்.
அறியாமையால் முடிவு கெடும்.

உழுகாத நிலமும் கெடும்.
உழைக்காத உடலும் கெடும்.

இறைக்காத கிணறு கெடும்.
இயற்கையழிக்கும் நாடு கெடும்.

இல்லாளில்லா வம்சம் கெடும்.
இரக்கமில்லா மனிதம் கெடும்.

தோகையினால் துறவு கெடும்.
துணையில்லா வாழ்வு கெடும்.

ஓய்வில்லா முதுமை கெடும்.
ஒழுக்கமில்லாப் பெண்டிர் கெடும்.

அளவில்லா ஆசை கெடும்.
அச்சப்படும் கோழை கெடும்.

இலக்கில்லாப் பயணம் கெடும்.
இச்சையினால் உள்ளம் கெடும்.

உண்மையிலாக் காதல் கெடும்.
உணர்வில்லாத இனமும் கெடும்.

செல்வம்போனால் சிறப்பு கெடும்.
சொல்பிறழ்ந்தால் பெயரும் கெடும்.

தூண்டாத திரியும் கெடும்.
தூற்றிப்பேசும் உரையும் கெடும்.

காய்க்காத மரம் கெடும்.
காடழிந்தால் மழையும் கெடும்.

குறிபிறழ்ந்தால் வேட்டை கெடும்.
குற்றம் பார்த்தால் சுற்றம் கெடும்.

வசிக்காத வீடு கெடும்.
வறுமைவந்தால் எல்லாம் கெடும்.

குளிக்காத மேனி கெடும்.
குளிர்ந்துபோனால் உணவு கெடும்.

பொய்யான அழகு கெடும்.
பொய்யுரைத்தால் புகழும் கெடும்.

துடிப்பில்லா இளமை கெடும்.
துவண்டிட்டால் வெற்றி கெடும்.

தூங்காத இரவு கெடும்.
தூங்கினால் பகலும் கெடும்.

கவனமில்லாச் செயலும் கெடும்.
கருத்தில்லா எழுத்தும் கெடும்.

லிங்கன் தன் மகனைப் பயிற்றுவிக்கும் ஆசிரியருக்கு எழுதிய நெகிழ்ச்சி தரும் கடிதம்..

*அனைத்து மனிதர்களுமே நேர்மையானவர்களாக, உண்மையானவர்களாக இருக்கமாட்டார்கள் என அவனுக்கு சொல்லித்தாருங்கள். ஆனால் பகைவர்களுக்கு நடுவில் அன்பான நட்புக்கரம் நீட்டும் மனிதர்களும் உண்டென அவனுக்குத் தெரிவியுங்கள் .

*பொறாமை அவன் மனதை அண்டாமல் கவனமாக பார்த்துக் கொள்ளுங்கள். எதற்கெடுத்தாலும் பயந்து ஒடுங்கிப்போவது கோழைத்தனம் எனப் புரியவையுங்கள். புத்தகங்கள் என்ற அற்புத உலகத்தின் வாசல்களை அவனுக்கு திறந்து காட்டுங்கள். அதே வேளையில், இயற்கையின் ஈடிலா அதிசயத்தை ரசிக்கவும் அவனுக்குகற்றுக் கொடுங்கள்.

*வானில் பறக்கும் பட்சிகளின் புதிர்மிகுந்த அழகையும்,சூரிய ஒளியில் மின்னும் தேனீக்களின் துரிதத்தையும் ,பசுமையான மலை யடிவார மலர்களின் வனப்பையும் ரசிக்க கற்றுத்தாருங்கள். ஏமாற்றுவதைவிடவும் தோல்வி அடைவது எவ்வளவோ மேலானது என்பதை அவனுக்கு கற்றுக்கொடுங்கள். மற்றவர்கள் தவறு என விமர்சித்தாலும்கூட, சுயசிந்தனை மீது அசைக்க முடியாத நம்பிக்கை வைக்க அவனுக்கு கற்றுக் கொடுங்கள்.

*மென்மையான மனிதர்களிடம் மென்மையாகவும், முரட்டுக்குணம் கொண்டவர்களிடம் கடினமாகவும் அணுக அவனைத் தயார்ப்படுத்துங்கள்

*அனைத்து மனிதர்களின் குரலுக்கும் அவன் செவிசாய்க்க வேண்டும். என அறிவுறுத்துங்கள். எனினும் உண்மை எனும் திரையில் வடிகட்டி நல்லவற்றை மட்டும் பிரித்தெடுக்க அவனுக்கு கற்றுக்கொடுங்கள். துயரமான வேளைகளில் சிரிப்பது எப்படி என்று அவனுக்கு கற்றுக்கொடுங்கள். கண்ணீர் விடுவதில் தவறில்லை என்றும் அவனுக்கு புரியவையுங்கள். போலியான நடிப்பை கண்டால் எள்ளிநகையாடவும், வெற்று புகழுரைகளை கண்டால் எச்சரிக்கையாக இருக்கவும் அவனுக்கு பயிற்சி கொடுங்கள். அவனை கனிவாக நடத்துங்கள். அதிக செல்லம் கொடுத்து உங்களை சார்ந்திருக்க செய்ய வேண்டாம்

*சிறுமை கண்டால் கொதித்தெழும் துணிச்சலை அவனுக்கு ஊட்டுங்கள். அதேவேளையில் தனது வலிமையை மவுனமாக வெளிப்படுத்தும் பொறுமையையும் அவனுக்கு சொல்லி கொடுங்கள். இது ஒரு மிகப்பெரிய பட்டியல்தான்…

இதில் உங்களுக்கு சாத்தியமானதையெல்லாம் கற்றுக்கொடுங்கள். அவன் மிக நல்லவன். என் அன்பு மகன்.

இப்படிக்கு,
ஆபிரஹாம் லிங்கன்.

தகவல்- பூ.கொ.சரவணன் – விகடன்.

ஆசிரியர்- சர்க்கரை என்ற சொல்லை வைத்து ஒரு வாக்கியம் சொல்.
மாணவன்- நான் காலையில் காப்பி குடித்தேன்.
ஆசிரியர்- நீ சொன்ன வாக்கியத்தில் சர்க்கரை வரவில்லையே?
மாணவன்- அதுதான் காப்பியில் கரைந்துவிட்டதே சார்.

ஆசிரியர்- இன்று நமது பாடத்தின் தலைப்பு ஒளிச்சேர்க்கை.
ஆசிரியர் (மீண்டும்)- ஒளிச்சேர்க்கை என்றால் என்ன?
மாணவன்- ஒளிச்சேர்க்கை என்பது இன்று நமது பாடத்தின் தலைப்பு சார்.

ஆசிரியர்- “ஜான் மாம்பழத்‍தைப் பறிக்க வருகிறான்”. மாணவர்களே, யாராவது மாம்பழம் என்று தொடங்கி இந்த வாக்கியத்தை மாற்றியமைத்துச் சொல்லுங்கள்.
மாணவன்- மாம்பழமே, ஜான் உன்னைப் பறிக்க வருகிறான்.

ஆசிரியர்- கொசுக்களை ஆங்கிலத்தில் எப்படி அழைக்கிறீர்கள்?
மாணவன்- நாங்கள் அழைப்பதில்லை சார், அவை தானாகவே வருகின்றன.

ஆங்கில ஆசிரியர்- What is the nation that people hate most?
மாணவன்- Exami-NATION, Sir.

ஆசிரியர்- நாம் நமது பள்ளியைச் சுத்தமாக வைத்துக் கொள்வது எப்படி?
மாணவன்- நாம் எல்லாரும் வீட்டிலேயே இருந்துவிடலாம் சார், பள்ளி சுத்தமாக இருக்கும்.

ஆசிரியர்- நமது நாடு ஒருகாலத்தில் ஊழலற்றதாக மாறும். இது என்ன காலம்?
மாணவன்- நடக்க-இயலாத எதிர்காலம் சார்.

லாரன்ஸ் பிரிக் எனும் அரசியல் அறிஞர் பாஸிசம் என்றால் என்னவென்று பதிநான்கு கூறுகளாய்ப் பிரித்து நமக்கு விளக்குகிறார், அவை என்னவென்று பார்க்கலாம்.

1) அதீத தேசியவாதம்.
அதாவது நாடுதான் எல்லாமும் எனப் பேசுவது, நாடுதான் எல்லாவற்றையும் விட முக்கியமானது என்று பேசுவது, அது தேசப்பற்று என்பதை மிஞ்சி அடுத்தவர் மீதான வன்முறை என்று மாறிப்போவது.

2) மனித உரிமை மறுப்பு.
அதிகாரத்தில் இருப்பவர் தம்மைக் காத்துக் கொள்ள மனித உரிமையற்ற சூழலை உருவாக்கி தங்களைப் பாதுகாத்துக் கொள்வது, அதிகாரத்தில் இருப்பவர் எவரும் வன்முறையைக் கையில் எடுக்கலாம் என்பது போல.

3) பொது எதிரி என்கிற கற்பனையை உருவாக்குவது, அதாவது மக்கள் தங்களுக்கு எதிராகத் திரும்பாமல் இருக்க குற்றமே செய்யாத சம்பந்தமே இல்லாத ஒரு பிரிவினரை நாட்டுக்கே எதிரியென சித்தரிப்பது, அந்த எதிரி என்கிற ஒன்று ஒரு இனமாகவோ மதமாகவோ நாடாகவோ இருக்கலாம்.

4) ராணுவத்தின் அதிகாரம்.
அதாவது நாட்டின் பொருளாதாரம் பெருமளவு ராணுவத்திற்கே செலவழிக்கப்படும். அந்த ராணுவமும் வெளிநாட்டினருடன் போரிடுவதை விட உள்நாட்டு மக்களை கட்டுப்படுத்துவதற்கும் ஒடுக்குவதற்குமே அதிகமாக பயன்படுத்தப்படும்.

5) ஆணாதிக்கம்.
அதிகாரத்திலிருப்பவர் அனைவரிடமும் ஆணாதிக்கம் அதிகமாக இருக்கும். அதிகாரத்தில் பெண் அமர்த்தப்பட்டாலும் அவர் ஆணாதிக்கத்தைத் தூக்கிச் சுமப்பவர்களாகவே இருப்பார்.

6) ஊடகங்களில் அரசின் தலையீடு.
அரசிற்கு சாதகமாகவே ஊடகங்கள் செயல்படும் அல்லது செயல்படுத்தப்படும்.

7) தேசப் பாதுகாப்பு என்ற அச்சம்.
அதாவது தேசத்திற்கு பாதுகாப்பில்லை என்கிற ஒரு அச்சத்தை மக்களிடம் பிரச்சாரம் செய்து கொண்டேயிருப்பது. அதன் வழியே அரசு செய்யும் எல்லா செயல்களுக்கும் மக்களிடம் ஆதரவைத் திரட்டிக் கொள்ளுவது.

8) மதமும் அரசும் ஒன்றாக இருக்கும். அதாவது குறிப்பிட்ட மதத்தின் ஆதிக்கம் அரசில் அதிகமாக இருக்கும். அரசிலிருக்கும் அமைச்சர்கள் அதிகாரிகள் தம் பெரும்பான்மை மதத்தையே முன்னிருத்தி அரசியல் செய்வர். அரசின் குறைபாடுகள் எல்லாமும் மதம் என்கிற போர்வையால் மூடி மறைக்கப்படும்.

9) முதலாளிகள் பாதுகாக்கப்படுவர். அதாவது தொழிலதிபர்கள் முதலாளிகளின் சொகுசு வாழ்க்கைக்கு எந்த பாதிப்பையும் அரசு ஏற்படுத்தாது, அவர்களை முதற் கடமையாக பாதுகாக்கும். அவர்கள் மக்களைச் சுரண்ட அதிக வாய்ப்பை ஏற்படுத்திக் கொடுக்கும்.

10) உழைக்கும் சக்தி ஒடுக்கப்படும். அதாவது தொழிலாளர் நலன் நசுக்கப்படும். தொழிலாளர்கள் சங்கங்கள் அழிக்கப்படும். தொழிலாளர்கள் அரசியல் சக்தியாக உருவாவதை அரசு முறியடிக்கும்…

11) அறிவு மறுக்கப்படும்.
அதாவது அரசு விரும்பும் கல்வி மட்டுமே அனுமதிக்கப்படும், அதை எதிர்க்கும் அறிஞர்கள் சிறைக்குள் தள்ளப்படுவார்கள் அல்லது கொல்லப்படுவார்கள், கலைகளும் ஒடுக்கப்படும்…

12) தண்டனைகள் மீதான ஆர்வம். அதாவது பாஸிஸ ஆட்சியில் காவல்துறைக்கு கட்டுமீறிய அதிகாரம் வழங்கப்படும். தண்டனைகள் கடுமையாக வழங்கப்பட முன்னுரிமைகள் வழங்கப்படும். நியாயமான கோரிக்கைகள் இரும்புக் கரம் கொண்டு நசுக்கப்படும்.

13) ஊழல்.
அதாவது முதலாளிகளுக்கு ஏதுவான வழிமுறைகள் தங்கு தடையின்றி திறந்துவிடப்படும். முதலாளிகளுக்கு ஆதரவானவர்களே அதிகாரங்களில் நியமிக்கப்படுவர்.

14) முறைகேடான தேர்தல்கள்.
அதாவது பாஸிசம் பரவும் நாடுகளில் நடக்கும் தேர்தல்களில் முறைகேடுகள் மிகுந்திருக்கும். மாற்றுக் கட்சித் தலைவர்கள் கொல்லப்படுவர் அல்லது சட்டம் வளைக்கப்படும் அல்லது வாக்கு எந்திரங்கள் திருடப்படும் குளறுபடியாகும், வாக்கு எண்ணிக்கை பொய்யாக சொல்லப்படும்.

இந்த 14 விஷயங்களையும் ஞாபகம் வைத்துக் கொள்ளுங்கள், இந்த 14 விஷயங்களும் உங்களுக்கு பரிச்சயமானதாகத் தோன்றுகிறதா என யோசியுங்கள்.

பரிச்சயமானது போல் தோன்றினால் குறித்துக் கொள்ளுங்கள் உங்களையும் முசோலினி போன்ற ஒரு பாஸிஸ்டே ஆண்டு கொண்டிருக்கிறார் என்று.
ஏனென்றால் பாஸிசம் மக்களின் ஆதரவின்றி வளர்வதில்லை.

A SOLDIER’S FATHER
From the notes of a Wing Commander

The helicopter appeared over the late morning horizon. We were to receive Mr Lachhman Singh Rathore who was visiting our Flight Unit to perform the last rites of his son, Flying Officer Vikram Singh.

Only the day before, I had sent the telegram, “Deeply regret to inform that your son Flying Officer Vikram Singh lost his life in a flying accident early this morning. Death was instantaneous.” It was the first time for me- to meet and manage the bereaved next of kin, in this case the Father of the brave officer.

While most of the desolate family members insist on seeing the body, many a time there isn’t a body to show! Flying Officer Vikram Singh’s remains were only a few kilos –scrapped from what was left in the cockpit. We had to weigh the wooden coffin with wood and earth.

The pilot brought the helicopter to a perfect touchdown. Soon Mr Lachhman Singh Rathor was helped down the ladder. A small and frail man he was, maybe of 80 years, clad in an immaculate dhoti.

As I approached him, he asked in a quiet and dignified whisper, “Are you Venki, the Flight Commander?” “Yes Sir.” “Vikram had spoken to me about you. I’d like to speak to you alone for a minute.”

We walked to the edge of the concrete apron. ‘I have lost a son, and you have lost a friend. I’m sure that you have taken great care in arranging the funeral. Please tell me when and where you want my presence and what you want me to do. I’ll be there for everything. Later, I would like to meet Vikram’s friends, see his room and, if it is permitted, visit his work place. I then would like to return home tomorrow morning.”

A commander couldn’t have given me clearer instructions.

The funeral, with full military honours, was concluded by late afternoon. After the final echoes of the ‘Last Post’ faded away, Lachhman Singh spent the evening talking to the Squadron Pilots. Vikram’s room mate took him to see Vikram’s room. Lachhman Singh desired to spend the night in his son’s room instead of the guest house we had reserved for him. Early next morning after a tour of the squadron area, my boss took him to his office.

A while later, the staff car took Lachhman Singh to the civil airfield two hours away.

As the car disappeared round the corner, I remarked to my Boss, “A brave man he is. Spoke to me like a General when he told me exactly what he expected from us during his stay here. I have never seen a more composed man on such an occasion. I admire him.”

“Yes, Mr Lachhman Singh Rathore is a warrior in his own way. He sired three sons and has laid to rest all three of them.

-His 1st son Captain Ghanshyam Singh of the Gurkha Rifles was killed in Ladakh in 1962 War.
His 2nd son, Major Bir Singh, died along the Ichogil Canal in 1965 in an ambush.
His youngest, the 3rd, Vikram Singh, who had the courage to join the Air Force, is also gone now, more to our country’s defence than All of us combined.”

Yes, he is indeed a brave Indian ; in fact HE is MORE INDIAN than anyone else – His sacrifice can never ever be repaid by the Country! He is almost a Martyr himself!

But our Great Nation does not know this Simple Giant — India only knows those Super Rich Cricketers need to be conferred BHARAT RATNA while a bunch of media personal or actors & actresses need to be conferred PADMA VIBHUSHANs and PADMASHREEs !

But what about Those who have SIMPLY LOST their EVERYTHING to the Nation & to its Citizens? Like this Father of Three Brave Soldiers!

(Note: A story to be included in the school syllabus! A brave father of brave sons. How the country could repay its debt to him? We do not know. Could we Print and circulate to all our MPs & JNU scholars?)