தமிழில் கணவன்-மனைவி குறித்த சொற்களை ஆராய்வது சுவாரசியமானது. கணவன் உண்டு, கணவி இல்லை. கணவி என்றால் கண் அவிந்து போகும். மனைவி உண்டு, மனைவன் இல்லை. மனைவன் என்றால் மனை, வன்மையாகிவிடும். புருஷன் உண்டு, புருஷி இல்லை. பெண்டாட்டி உண்டு, பெண்டாளன் இல்லை. தலைவன்-தலைவி இலக்கியத்தில்தான் உண்டு. துணைவன்-துணைவி இப்போதுதான் வழக்கிற்கு வந்துகொண்டிருக்கிறது. தோழன்-தோழி என்ற கருத்து நிச்சயமாக இல்லறத்தில் கிடையாது. கிழவன்-கிழத்தி பழைய வழக்கு. இப்போது பயன்படுத்தினால் ஓல்டுமேன், ஓல்டு உமன் என்று புரிந்து கொள்வார்கள். ஆம்படையான், ஆம்படையாள் என்பது ஒரு சாதியில் மட்டுமே பயன்படும் சொற்களாகி விட்டன. இன்னும் பல சொற்கள் உள்ளன, அவற்றை நீங்களேகூட ஆராயலாம்.

கணவன் பெயரை முதலில் எழுதி மனைவி பெயரைப் பின்னால் எழுதுவதில்லை. சுந்தர் சாந்தி என்கிறமாதிரி. மிகச் சிலபேர்தான் தலைப்பெழுத்தைக்கூட மாற்றுகிறார்கள். பலரும் தங்கள் தங்கள் தலைப்பெழுத்துகளை மாற்றுவது இல்லை. பொதுவாக மனைவிபெயர்தான் முதலில் வருகிறது, கணவன் பெயர் பின்னால்தான் வருகிறது. உதாரணமாக, சாந்தி சுந்தர். (இந்திரா காந்தி என்பதில்கூட இந்திரா அவர் பெயர், காந்தி கணவர் பெயர். கமலா நேரு என்றாலும் அப்படியே.)

ஆனால் எப்படியாயினும் சரி, மனைவிக்குத்தான் மதிப்பு. ஒரு சிறிய உதாரணத்தைப் பார்ப்போம். கணவன் ஒன்று என்ற இலக்கம், மனைவி (பலரும் கருதுவதுபோல, அவனை நம்பியிருப்பதால்) பூச்சியம் என்ற இலக்கம் என்று வைத்துக் கொள்வோம்.

சாந்தி பூச்சியம், சுந்தர் ஒன்று என்றால், சாந்தி சுந்தர்=01, அதாவது அதன் மதிப்பு ஒன்றுதான்.

மாறாக, மனைவி ஒன்று, கணவன் பூச்சியம் என்று வைத்துக் கொள்வோம். இப்போது பாருங்கள், சாந்தி-1, சுந்தர்-0 சாந்தி சுந்தர்=10. ஆக அதன் மதிப்பு 10 ஆகிவிடுகிறது. பத்து மடங்கு உயர்வு பாருங்கள்.

ஆகவே கணவன்மார்களே, நீங்கள் என்றைக்கும் பூச்சியம்தான். மனைவியர்தான் ஒன்று. ஒன்று முதலில் இருந்தால்தான் மதிப்பு. எத்தனை பூச்சியம் முதலில் இருந்தாலும் மதிப்பேயில்லை.

முன்பு, இறப்பைக் கண்டு எனக்கு அச்சமில்லை என்று குறிப்பிட்டேன். காரணம் இருக்கிறது.

பலரும் உயிர் ஒன்று தனியாக ஆவி ரூபத்தில் இருப்பதாக நம்புகிறார்கள். இன்னும் பலப்பலர் ஆன்மா என்று ஒன்று உண்டு, அது அழியாதது, நாம் இறந்தபிறகும் அது இருக்கிறது என்று கருதுகிறார்கள். இறந்த பிறகு அடையக்கூடிய நல்ல கதி என்பது என்ன என்பது அவரவர் மதத்தையும் சிந்தனையையும் பொறுத்து வேறுபட்டாலும் அவர்கள் எல்லாருக்கும் (கிறித்துவர்கள், முஸ்லிம்கள் உட்பட) தாங்கள் நல்ல கதி அடையவேண்டும் என்ற கவலை இருக்கிறது. ஆன்மா சொர்க்கத்திற்குப் போகவேண்டும், நரகத்திற்குப் போய்விடக்கூடாது என்று பலரும் கவலைப்படுகிறார்கள். இன்னும் பலர் கைலாய பதவி கிடைக்குமா, வைகுண்ட பதவி கிடைக்குமா என்று இறந்தபிறகும் பதவிக்கு ஆசைப்படுகிறார்கள். இன்னும் பலருக்குச் சாவு என்பது ஒரு சித்திரவதையாக, பயங்கரமாக, அச்சத்தைத் தருவதாக இருக்குமோ, இறந்த பிறகு என்ன ஆகுமோ நமக்கு என்ற கவலை இருக்கிறது.

எனக்கு அப்படிப்பட்ட கவலை எதுவும் இல்லை. முதலாவதாக ஆன்மா என்ற ஒன்று இருப்பதாக நான் கருதவில்லை. எனவே இறந்தபிறகு அது என்ன ஆகுமோ என்ற கவலையும் இல்லை.

அப்படியானால் உயிர் என்பது இல்லையா என்று நீங்கள் கேட்கலாம். உயிர் என்பது இருக்கிறது. ஆனால் பலரும் நினைப்பதுபோல அது ஒரு ஆவியோ, மூச்சுக்காற்றோ, அல்லது வேறுவிதமான காற்றோ அல்ல.

எங்கள் குடும்பம் சைவக்குடும்பம். உயிர் என்பது ஓர் காற்றுப் போன்றதுதான் என்பது அவர்கள் எண்ணம். ஒன்பது வாயிற் குடிலை என்று மாணிக்கவாசகர் பாடியதையும் (யாராவது இறந்தால், சிவபுராணத்தைப் பாடுவார்கள்) நம்புபவர்கள். ஆகவே யாராவது இறந்தால் உயிர் நவதுவாரங்களில் எதன் வாயிலாகப் போயிற்று என்று ஒரு பெரிய ஆராய்ச்சியே நடத்துவார்கள். இறந்தபோது மலசலம் இருந்தால் அபானத்தின் (ஆசனவாய்) வழியாகப் போயிற்று என்பார்கள். சிலர் ஆவி கண்கள் வழியாக, சிலரது ஆவி காது வழியாக, பலரது ஆவிகளும் வாய் வழியாக, சிலபேருக்கு மண்டைவழியாகக்கூடப் போயிற்று என்று சான்று காட்டுவார்கள். அநேகமாக ஒருவருக்கும் மூக்கின் வழியாக உயிர் போவதே இல்லை போலும்.

என்னைப் பொறுத்தவரை உயிர் என்பது உடம்பின் எல்லா செல்களிலும், திசுக்களிலும் இருக்கிறது. அப்படித்தான் உயிரியல் எனக்குக் கற்பித்திருக்கிறது. அறிவியலை நான் வெறும் பாடமாகப் படிக்க வில்லை. அதனால் விஞ்ஞானத்தை நன்றாகப் படித்தும்கூட ஆன்மா இருக்கிறது என்றோ, உயிர் எங்கேயோ தனியாக ஒரு வாயுவாக இருக்கிறது என்றோ நான் கருதுகின்ற மூடத்தனத்தைச் செய்யவில்லை.

எல்லாச் செல்களிலும் உயிர் இருக்கிறது என்பதன் அர்த்தம் ஒன்றுதான். நமக்கு வயதாகும்போது அவை தளர்ச்சியுற்று ஓய்வெடுத்துக் கொள்ளவேண்டும் என்ற நிலை ஏற்படுகிறது. அப்படி அவை ஓய்வெடுத்துக் கொள்ளும்போது நமக்கு இறப்பு ஏற்படுகிறது. தினசரி தற்காலிகமாக நமது செல்கள் களைப்படைந்து ஓய்வெடுக்கும்போது தூக்கம் வருகிறது. நிரந்தரமாக ஓய்வெடுக்கவேண்டும் என்ற அளவுக்கு செல்கள் தளர்ச்சியுறும்போது சாவு நிகழ்கிறது.

இதை அறிந்துதானோ என்னவோ, நம் திருவள்ளுவர், “உறங்குவது போலும் சாக்காடு” என்று அழகாகக் கூறிவிட்டார். உறங்கி விழிப்பது போல (மறு) பிறப்பு உண்டா என்பது நமக்குத் தெரியாது. தெரியாத, என்றைக்குமே தெரிந்துகொள்ள முடியாத விஷயத்தில் சிந்தனையைச் செலுத்துவது வீண்.

We aren’t who we want to be
We are what society demands
We are what our parents choose
We don’t want to disappoint anyone
So we smother the best in us. – Paulo Coelho

பொதுவாக இன்றைய உலகில் ஆண்களைவிடப் பெண்கள்தான் அதிக காலம் வாழ்வதாகச் சொல்கிறார்கள். அதற்குக் காரணங்கள் பல இருக்கலாம்.
என் சொந்த அனுபவத்திலும் இது உண்மை என்பதைக் கண்டிருக்கிறேன்.
எனது குடும்பத்திலேயே நான் கண்கூடாகக் கண்டவை இவை. என் தாத்தா மறைந்த பிறகுதான் பாட்டி மறைந்தார். என் தந்தையார் மறைந்த பிறகு என் தாயார் எட்டு ஒன்பதாண்டுகள் இருந்தார்கள். என் மாமனார் மறைந்த பிறகுதான் மாமியார் இறந்தார்.
எனக்கு இரண்டு சிற்றப்பாக்கள். முதல்வர் இறந்தபிறகு அவருடைய துணைவியார் – என் முதல் சித்தி பத்தாண்டுகள் இருந்தார்கள். அடுத்த சிற்றப்பா மறைந்து இப்போது ஒன்பதாவது ஆண்டு என்று நினைக்கிறேன். இப்போதும் என் இரண்டாவது சித்தி இருக்கிறார்கள்.
தாய்வழியிலும் அப்படித்தான். என் தாய்மாமன் இறந்தபிறகும் மாமி இருக்கிறார்கள். என் சித்திமார் இருவர் (தாயின் தங்கையர்). அவர்களும் தத்தம் கணவன்மார்கள் இறந்தபிறகும் இன்றும் இருக்கிறார்கள்.
ஆகவே ஆடவரைவிடப் பெண்டிர் சில ஆண்டுகள் அதிகமாக வாழ்வது பொது விதி என்றே தோன்றுகிறது. எங்கள் குடும்பத்தைப் பொறுத்தவரை, கணவன் இறந்தபிறகு, மனைவி சராசரியாகப் பத்தாண்டுகள் உயிரோடு வாழ்வது வழக்கமாக இருக்கிறது.
இதற்கு ஒரு காரணம் திட்டமாக இருக்கிறது. பழைய காலங்களில் கணவரைவிட மனைவி ஏழு எட்டு ஆண்டுகள்கூட வயதில் குறைந்தவராகவே இருப்பார். மற்றொரு காரணம், அநேகமாக எல்லா மனைவிமார்களுமே தங்கள் கவலைகளைத் தங்கள் கணவர்மீது சுமத்திவிட்டுத் தாங்கள் நிம்மதியாக இருக்கிறார்கள் என்று நினைக்கிறேன்.
என் மனைவியைப் பொறுத்தவரை இதுவரை என்னை நன்கு கவனித்துவருகிறார். இனிமேலும் நான் உயிருடன் இருக்கும் காலம்வரை அவர் என்னை நன்றாகக் கவனித்துக் கொண்டிருந்து, என்னை அனுப்பிவிட்டு தக்க காலம்வரை மகிழ்ச்சியாக வாழ வாழ்த்துகிறேன்.
இதில் மகிழ்ச்சிதான். ஏனெனில் மனைவி இறந்தபிறகு கணவன் வாழ்ந்தால், அவனை கவனிக்க ஆள் இருக்காது. ஆனால் தந்தை இறந்த பிறகு தாய் இருந்தாலும் பிள்ளைகள் நன்கு கவனித்துக் கொள்வார்கள். தாய்மைக்கு அந்த அளவு சக்தி இருக்கிறது. ஆனால் ஒரேவிஷயம், அந்தத் தாய் தன் மருமகளுடன் சற்றே ஒத்துப் போய்விட வேண்டும்.

Turkish poet Rumi says:
What is poison?
Anything which is more than our necessity is poison.
It may be power, wealth, hunger, ego, greed, laziness, love, ambition, hate or anything.
What is fear?
Non-acceptance of uncertainty.
If we accept that uncertainty, it becomes adventure.
What is envy?
Non-acceptance of good in others. If we accept that good, it becomes inspiration.
What is anger?
Non-acceptance of things which are beyond our control. If we accept, it becomes tolerance.
What is hatred?
Non-acceptance of person as he is. If we accept person unconditionally, it becomes love.

இறப்பு அல்லது மரணம் என்பதைக் கண்டு பலரும் பயப்படுகிறார்கள் என்று சொல்லப்படுவதைக் கேட்டிருக்கிறேன்.
எனக்கு என் இறப்பைப் பற்றிக் கவலையோ, அச்சமோ எதுவுமில்லை.
ஏதோ நல்ல குலத்திலே பிறந்தேன். நன்றாக வளர்ந்தேன். படித்தேன். தக்க வேலையில் அமர்ந்தேன். திருமணம் ஆயிற்று. என் சந்ததிக்கென இருவரை உருவாக்கினேன். அவர்களையும் படிக்க வைத்தேன். நல்ல வாழ்க்கை அமைத்துக் கொடுத்தேன். என் பணியை நன்றாகச் செய்தேன். சில புத்தகங்கள் எழுதினேன். சமூகத்தைப் பற்றிக் கொஞ்சம் கவலைப் பட்டேன்.
அவ்வளவுதான். வாழ்ந்தாயிற்று. என்னைவிட வயதில் மூத்தவர்களும் திடகாத்திரமாக இருப்பதையும் காண்கிறேன். என்னைவிட வயதில் குறைந்தவர்களும் எனக்கு முன்னால் போய்விட்டதையும் பார்க்கிறேன்.
இந்த வாழ்க்கையை நன்றாக வாழ்ந்தாயிற்று. இனிமேல் எப்போது வேண்டுமானாலும் போகத் தயார். எந்தக் கவலையும் இல்லை. சாவைப் பற்றி பயம் இல்லை. என்றைக்குப் பிறந்தோமோ அன்றைக்கே இறப்பு என்பது எல்லா ஜீவராசிகளுக்கும் எழுதப்பட்டுவிட்ட ஒன்று. இதில் கவலைப்படவோ பயப்படவோ என்ன இருக்கிறது? என்றைக்கு இறப்பு வருகிறதோ அன்றைக்கு ஜாலியாகவே போய்ச் சேரலாம்.
அவ்வளவுதான் வாழ்க்கை. இதற்குமேல் ஒன்றுமில்லை.

மனைவி என்பவள் வாழ்க்கையில் ஆணுக்கு அமையும் துணைவி. வெளிநாடுகளில் எப்படியோ, நம் நாட்டில், குறிப்பாகத் தமிழ்நாட்டில் மனைவிக்கு மிகச் சிறப்பான இடம் இருப்பதாகவே கருதுகிறேன். அநேகமாக எல்லாக் குடும்பங்களிலும் ஆண்களைக் கவனித்துக் கொள்பவர்கள் மனைவியர்தான். என்னதான் பத்திரிகைகளில் கிண்டல்கேலி செய்தாலும், இன்னும் பெரும்பான்மை வீடுகளில் வீட்டைப் பராமரிப்பது, துணிதுவைப்பது, குழந்தைகளை கவனிப்பது, கணவன்மாருக்கு உணவிடுவது உட்பட்ட வேலைகளை எல்லாம் பெண்கள்தான் செய்துவருகிறார்கள். அதனால் ஒவ்வோர் ஆணுக்குமே தன் மனைவி முதலில் இறந்துவிட்டால், தான் தனியாக இருந்தால், என்ன நடக்குமோ என்ற அச்சம் மனத்தில் இருக்கிறது.
ஏனென்றால் ஆண்களில் பெரும்பாலோருக்குத் தனக்காகச் சமைத்துக் கொள்ளவோ, துணி துவைத்துக் கொள்ளவோ, தன்னளவில் வீட்டைப் பராமரித்துக் கொள்ளவோ சத்தியமாகத் தெரியாது. இன்னும் கேட்டால் தானாகச் சென்று சமையலறையில் தண்ணீர் குடிக்கக்கூடத் தெரியாது. மனைவி பிறந்த வீட்டுக்குப் போய்விட்டால், அலுவலகம் சென்றுவந்து கணவன் அன்றாடம் கழற்றிப்போட்ட துணிகள் மூலைக்கு மூலை கிடப்பதை நான் பல வீடுகளில் கண்டிருக்கிறேன். எத்தனை நாள் கழிந்தாலும் மனைவி வரும்வரை அவை அப்படியே கிடக்கும். என்னதான் வாஷிங் மெஷின் வந்தாலும் கணவன் மார் துணி துவைப்பது துர்லபம். ஃப்ரிட்ஜ் இருந்தாலும் தானே போட்டுக் கொண்டு சாப்பிடவும் இங்குள்ளவர்களுக்குத் தெரியாது (அயல்நாடுகளில் இந்த நிலை இல்லை).
இவையெல்லாம் சுத்தமான ஆணாதிக்கம்தான் என்பது இன்றைக்கு எவருக்கும் தெரியாமல் இல்லை. ஆனால் கணவன்மாருக்கு இது வசதியான ஒன்றாக இருக்கிறது. நமது பெண்களும் பெரும்பாலும் வீட்டைப் பேணுவதிலேயே சந்தோஷமாக இருக்கிறார்களோ (வேலைக்குப் போய்வந்தாலும்கூட) என்றும் எனக்குச் சந்தேகம் இருக்கிறது.

தமிழ் இலக்கியத் திறனாய்வும் எனது அணுகுமுறைகளும்

–பேராசிரியர் க. பூரணச்சந்திரன்.

(‘திறனாய்வுச் செம்மல்’ என்ற விருது திருநெல்வேலி மனோன்மணீயம் சுந்தரனார் பல்கலைக் கழகத்தின் சார்பாக எனக்கு 02-02-2018 அன்று அளிக்கப்பட இருக்கிறது. அதன் ஏற்புரையாகத் தயாரிக்கப்பட்ட கட்டுரை இது.)

கால வரிசைப்படி நான் எழுதிய திறனாய்வு நூல்களாக இங்கு தமிழ் இலக்கியத் திறனாய்வு வரலாறு, கவிதை மொழி தகர்ப்பும் அமைப்பும், இலக்கியப் பயணத்தில் சில எதிர்ப்பாடுகள், கவிதையியல், கதையியல், சான்றோர் தமிழ், பொருள்கோள் நோக்கில் தொல்காப்பியம் ஆகியவற்றைக் குறிப்பிடலாம். இவற்றைத் தவிர, அமைப்புமையவாதமும் பின்னமைப்பு வாதமும், தொடர்பியல் சமூகம் வாழ்க்கை, க.நா.சு., போன்றவற்றிலும் என் நோக்கு ஓரளவு தெளிவாக வெளிப்பட்டுள்ளது. இவையன்றி, நான் மொழிபெயர்த்த, தொகுத்த சில நூல்களிலும் என் அணுகுமுறைகள் வெளிப்பட்டுள்ளன.

முதன்முதலில் நான் எழுதிய நூல் தமிழ் இலக்கியத் திறனாய்வு வரலாறு. 1983ஆம் ஆண்டு தமிழ்ப்பல்கலைக் கழகக் குறுகியகால திட்டப்பணி ஒன்றிற்காக நான் எழுதிய நூல் அது. முதுகலை ஆங்கில இலக்கியத்தில் திறனாய்வினைச் சிறப்பாகப் படித்திருந்ததாலும், குறிப்பாக அச்சமயத்தில் வெளிவந்திருந்த டேவிட் லாட்ஜின் இலக்கியத் திறனாய்வு பற்றிய தொகுப்பு நூலான Twentieth Century Literary Criticism: A Reader என்ற நூலைப் படித்திருந்ததாலும் துணிச்சலாகவே இந்தத் திட்டப்பணியில் இறங்கினேன். மேலும் இலக்கியச் சிற்றிதழ்களைத் தொடர்ந்து படித்து வந்ததால் என் மனத்தில் உருவவியல் அணுகுமுறை தொடர்பான கருத்துகள் ஊன்றியிருந்தன. திருவாளர்கள் க. நா. சு,, சுந்தர ராமசாமி, வெங்கட் சாமிநாதன் போன்றவர்களின் கட்டுரைகளைப் படித்ததால் ஏறத்தாழ கலை-கலைக்காகவே என்ற மாதிரியான கருத்தும், உள்வட்டம்-வெளிவட்டம் போன்ற சிந்தனைகளும் பதிவாகியிருந்தன. ஆனால் ஆங்கில இலக்கியத் திறனாய்வைப் பயின்றதன் காரணமாகக் க.நா.சு போன்றவர்களின் அவ்வப்போதான மனப்பான்மைக் கேற்ற பட்டியல் மதிப்பீடுகளில் எனக்கு அக்கறை இருந்ததில்லை. ஆகவே இலக்கியத் திறனாய்வு வரலாற்றை எழுதும்போது, அமெரிக்கப் புதுத் திறனாய்வு அடிப்படையையே நான் முக்கியமாக அதில் முன்வைத்தேன். குறிப்பாக, முதல் இயலில் எவ்விதம் ஒரு நூலை மதிப்பிடுவது என்பதற்கு அமெரிக்கப் புதுத்திறனாய்வாளர் ஜான் குரோ ரேன்சம் எவையெல்லாம் திறனாய்வு அல்ல என்று குறிப்பிடும் ஒரு பகுதியை அப்படியே மொழிபெயர்த்துத் தந்திருந்தேன்.

உருவவியல் அணுகுமுறையின் அடிப்படைக் கருத்துகளைச் சுருக்கமாக
(1) வடிவம்தான் முதன்மையானது, யாவற்றையும் உள்ளடக்குவது (இதில் ஒருமைப்பாடு, சீர்மை, உயிரித்தன்மை ஆகியவை அடங்கும்)
(2) உள்ளடக்கமும் உருவமும் பிரிக்கமுடியாதவை (இதில் இலக்கியத்தைப் பொழிப்புரை செய்ய முடியாது, வடிவத்திற்கு முந்திப் பிறப்பதல்ல உள்ளடக்கம் என்பவை அடக்கம்)
(3) குறிப்புமுரணும் பொருள்மயக்கமும் முதன்மையாக நோக்கப்பட வேண்டிய இலக்கியப் பண்புகள் (இவற்றுள் எதிர்மாறு, இழுவிசை, உள்முரண்கள் பற்றிய கருத்துகள் அடங்கும்)
(4) இலக்கிய மொழி தனித்தது, முதன்மையானது (இதில் அருவம் சாராத, பருமையான மொழியைக் கையாளவேண்டும் என்பது அடக்கம்)
(5) பனுவலை ஆழ்ந்து நுணுகி ஆராய வேண்டும் (உள்நோக்கப் போலிநியாயம், விளைவுப் போலிநியாயம் போன்றவை அடங்கும்)
என்று குறிப்பிடலாம்.

உருவவியல் அடிப்படையில் நான் பல திறனாய்வுக் கட்டுரைகளை எழுதியுள்ளேன். க.நா.சு. பற்றிய மதிப்பீடு, குறுந்தொகையில் பொருள்மயக்கம், திருக்குறளில் பொருள் மயக்கம், சங்க இலக்கியம் மறுவாசிப்பு போன்ற கட்டுரைகளை முக்கியமாகக் குறிப்பிடலாம். எனது கவிதையியல், கதையியல் நூல்களில் முதன்மையாக உருவவியல் அணுகுமுறையையே முன்வைத்துள்ளேன்.
1983இல் எழுதி முடிக்கப்பட்ட தமிழ் இலக்கியத் திறனாய்வு வரலாறு திரு. வ.அய். சுப்பிரமணியம் பணிமுடிந்து சென்றபின் அப்படியே கிடப்பில் போடப்பட்டது. பேரா. ஆறு. இராமநாதன் முயற்சியால் 2005ஆம் ஆண்டில்தான் தமிழ்ப் பல்கலைக்கழகத்தின் வாயிலாக வெளிவந்தது.

அச்சமயத்தில்தான் தமிழவனின் ஸ்ட்ரக்சுரலிசம் நூல் வெளிவந்து அது மிகுதியாகப் பேசப்படலாயிற்று. அச்சமயத்தில் கோவை ஞானி அவர்கள் என்னை அது பற்றி ஒரு நூல் எழுதுமாறு கேட்டுக் கொண்டிருந்தார். அமைப்புவாதம், உருவவியலின் நீட்சியே என்பது எனக்கு நன்றாகத் தெரியும். அமைப்பு மொழியியலும் தெரியும். என்றாலும் தமிழவன் பேசிய அமைப்பியம் சரிவர உருப்பெற்று வெளியிடப்பட்டதாகத் தோன்றவில்லை. அக்காலத்தில் எதிர்க்கமுடியாத ஓர் ஆளுமை அவர். எனவே நான் காலந்தாழ்த்தியே எனது அறிமுக நூலான அமைப்புமைய வாதமும் பின்னமைப்பு வாதமும் என்பதை எழுத (1989) கோவை ஞானி அதை வெளியிட்டார் (1990). அதில் குறிப்பிடத்தக்க சிறப்பு என்னவெனில், அப்பொழுதே எனக்கு அமைப்புவாதத்தின்மீதான பிடிப்பு போய்விட்டிருந்தது என்பதுதான். அந்நூலின் இறுதிப்பகுதியைப் படிப்பவர்கள் அமைப்புமைய வாதத்தை நான் ஏற்றுக் கொள்ளவில்லை, கடுமையாக விமரிசனத்தை அதன்மீது வைக்கிறேன் என்பதையும் உணரலாம். இதே நோக்கினை இன்னும் பின்னால், சுந்தர ராமசாமியின் காலச்சுவடு மலரில் எழுதிய கட்டுரையிலும் வெளிப்படுத்தியிருக்கிறேன். எனது அமைப்புமையவாதம் புத்தகத்தின் இறுதிப்பகுதி இது.

“மானிடக் கர்த்தாக்கள் இயற்கை பற்றிய சரியான அறிவின்றி கலாச்சார உற்பத்திச் செயல்முறைகள் பற்றிய அறிவை உருவாக்க முடியுமா என்பது சந்தேகமே. மேலமைப்புவாதங்களின் வருகைக்கு முன்பு, சுயத்துவம் என்பது இடைவிடாத அனுபவம் பெறற்குரியது என்ற நம்பிக்கையில் ஆய்வுகள் நிகழ்ந்தன. மேலமைப்புவாதங்கள் இந்த நம்பிக்கையைத் தகர்த்தன. ஆனால் அடுத்து எதனை மையமாக வைத்து உலகை அறிவது என்ற பிரச்சினை எழுகிறது…வரலாற்று நோக்கின்மை, மனிதனைக் கரைத்தழித்தல் போன்ற யாவற்றையும் ஒருங்குவைத்து நோக்கும்போது வெறும் சூனியவாதமே எஞ்சுகிறது.”

அமைப்புமைய வாதம் நூலுக்கு முன்னரே எழுதப்பட்டு ஆனால் பின்னால் வெளிவந்த நூல் தொடர்பியல் சமூகம் வாழ்க்கை. அதில் குறியியல் பற்றி மிக நன்றாகவே அறிமுகம் செய்திருக்கிறேன். மேலும் அதன் இறுதிப்பகுதி யில் மார்க்சிய அடிப்படையில் ஊடகங்களை நோக்குவதற்கான தேவையை நன்றாகவே உணர்த்தியிருக்கிறேன். 1990களில் திருச்சி பால்’ஸ் செமினரியிலிருந்து வெளிவந்த அன்னம் இறையியல் சிற்றேடு, லயோலா கல்லூரியிலிருந்து வெளிவந்த ஊடக ஏடுகள் போன்றவற்றில் மார்க்சிய அணுகுமுறையிலான கட்டுரைகளை மிகுதியாக எழுதியிருக்கிறேன். திரு. ஞானி அவர்களின் தொடர்பினால் மார்க்சிய அணுகுமுறை என்னிலிருந்து பிரிக்க முடியாத ஒன்றாகவே ஆனது. நான் மொழிபெயர்த்த சிறைப்பட்ட கற்பனை, இந்துக்கள் ஒரு மாற்று வரலாறு போன்ற நூல்களிலும் அந்த அணுகுமுறை சிறப்பாகவே பயன்பட்டுள்ளது. மார்க்சிய அணுகுமுறை பற்றி ஓரளவு மாணவர்கள் நன்றாகவே அறிந்திருப்பார்கள் என்பதால் அதனை நான் இங்கு விளக்க முற்படவில்லை.

1990களின் இடைப்பகுதியில் நான் எழுதிய முக்கியமான நூல் கவிதை மொழி தகர்ப்பும் அமைப்பும். அதில் தகர்ப்பு, குறியியல், வாசக மையத் திறனாய்வு ஆகிய கொள்கைகளை மிகச் சிறப்பாகவே பயன்படுத்தி யிருக்கிறேன். இலக்கியப் பயணத்தில் சில எதிர்ப்பாடுகள் என்ற அடுத்த நூலில் வாசக எதிர்வினைத் திறனாய்வு இன்னும் நன்றாகப் பயன்படுத்தப் பட்டுள்ளது. சான்றோர் தமிழ் என்ற நூல், சங்க இலக்கியம் பற்றிய எனது சில கட்டுரைகளின் தொகுப்பு. இறுதியாக 2016இல் வெளிவந்த நூல் பொருள்கோள் நோக்கில் தொல்காப்பியம்.

பொருள்கோள் மிகவும் அடிப்படையான விஷயம். ஒருவகையில் பார்த்தால் இந்த நோக்குதான் எனது பிற நோக்குகளுக்கு அடிப்படையாக முதலிலிருந்தே அமைந்துள்ளது என்பதையும் உணர்கிறேன். காலச்சுவடில் குறிஞ்சிப்பாட்டு பற்றிய என் கட்டுரையைப் படித்த பேராசிரியர் அ. ராமசாமி அப்போது அக்கட்டுரையில் என் அணுகுமுறை என்ன என்ற கேள்வியை அந்த இதழுக்குக் கடிதமாக எழுதியிருந்தார். அப்போது நான் அவருக்கு விடை சொல்லவில்லை. இப்போது அதைத் தெளிவாகவே சொல்கிறேன் – அது பொருள்கோள் அடிப்படையில் செய்யப்பட்ட ஆய்வு என்பதுதான். சாகித்திய அகாதெமியில் என் மொழிபெயர்ப்பு அனுபவங்கள் குறித்துப் பேசியபோது, எனது உரை இப்படித் தொடங்குகிறது.

“As a teacher of literature in Tamil, I know the smallest deviations in interpreting a text results in huge differences in the meaning of the text. While teaching literature, we interpret a text to children of our own language. While doing a translation, we interpret a text to the people of another language and culture. Hence in my experience, teaching and translating is one and the same act, but done to different kinds of audience. But in translation we have to be more careful; it involves interpreting the text to another people on one hand; and, if found with flaws, it will not deliver the correct ‘thing’ to those people who have not read it; and it will degrade the quality of the interpreter (and hence his own community) to the people outside his culture.”

இதில் நமது மாணவர்களுக்கு இலக்கியத்தை விளக்குவதுபோல வேறொரு கலாச்சாரத்தினருக்கு ஒரு நூலை விளக்கப்படுத்துவதே மொழிபெயர்ப்பு என்று நான் குறிப்பிட்டிருக்கிறேன். இந்த விளக்கப்படுத்தும் தொழில்தான் பொருள்கோள். அதனால் வடிவவியல் நோக்கோ, மார்க்சிய நோக்கோ, குறியியல் நோக்கோ, வாசகத்திறனாய்வு நோக்கோ எதுவாயினும், அதன் அடிப்படையில் பொருள்காணுதல், விளக்குதல் என்ற செயல்கள் – அதாவது பொருள்கோள் முறைகள் முக்கியமானவை ஆகின்றன. அதிலும் குறிப்பாகத் தகர்ப்புச் செயலில், அவநம்பிக்கைப் பொருள்கோள் என்பது மிக முக்கியமான பங்கு வகிக்கிறது.

“பொருள்கோள் என்பதை ஒரு பனுவலுக்குப் பொருள் விளக்கம் தருதலும் அதைப் பகுத்தாராய்தலும் பற்றிய கோட்பாடு என்று விளக்குவார்கள்… பொருள்கோளில் உரைசெய்வது என்பது ஒரு பகுதியாக அமையக்கூடும். ஆனால் அதற்கும் மேலாக, அதை எப்படிச் செய்கிறோம் என்பது பற்றிய ஆய்வுத் துறையாக அமைவதுதான் பொருள்கோள்.”

எப்படிச் செய்கிறோம் என்பதில் வெவ்வேறுவித திறனாய்வு அணுகுமுறைகளைக் கொண்டுவரும்போது அந்தந்த வகைத் திறனாய்வாக அது மலர்கிறது என்று கருதுகிறேன். அதனால் தொடக்கத்திலிருந்து எனது அடிப்படை அணுகுமுறை பொருள்கோள் சார்ந்தது என்று ஓரளவு குறிப்பிடலாம். இது ஏற்கெனவே தமிழில் உள்ள எழுத்தெண்ணிப் படித்தல், இலக்கண அடிப்படையிலான ஆய்வு போன்ற முறைகளை உள்ளடக்கியதுதான்.

முக்கியமாக பால் ரிக்கோர் முன்வைக்கும் அவநம்பிக்கைப் பொருள்கோள் என்பதைப் பற்றிச் சில சொல்லவேண்டும். அதைப் பற்றி எனது நூலில் விளக்கும் ஒரு பகுதியை இங்குத் தருகிறேன்.
“ஒரு நபர் வெளிப்படுத்தும் சொற்களும் சிந்தனைகளும், உடல் இருப்புநிலை, வாய்தவறுதல் உள்ளிட்ட அவருடைய நடத்தை முறைகளும் சில சமயங்களில் அர்த்தமற்றவைபோலத் தோன்றலாம். ஆனால் அவை அவருடைய உண்மையான சிந்தனைகளை வெளிக்காட்டுகின்றன. புறத்தில் அவற்றுக்கு எதிரான சிந்தனைகள் அல்லது செயல்கள் வெளிப்பட்டாலும் அவருடைய மனத்தில் ஆழமாகப் பதிந்திருக்கும் எண்ணங்களையும் உணர்வுகளையும் அவை வெளிப்படுத்துகின்றன. இதுதான் அவநம்பிக்கைப் பொருள்கோளின் முக்கியக் கூறு. இதற்குச் சான்றுகளாக,
ஃ கருத்தியல்கள் வர்க்கச் சார்புகளில் நிலைகொண்டுள்ளன என்ற மார்க்ஸின் கோட்பாட்டையும்,
ஃ ஒரு கன்னத்தில் அடித்தால் மறுகன்னத்தைக் காட்டுதல் போன்ற கிறித்துவச் சிந்தனைகள், உண்மையில் பிறர் வெறுப்பிலும் தன் வெறுப்பிலும் உருவாகியவை என்ற நீட்சேயின் கோட்பாட்டையும்,
ஃ அர்த்தமுள்ள, அர்த்தமற்ற நடத்தை முறைகள் எவையாயினும் அவை நனவிலி உந்தல்களையும் அர்த்தங்களையும் காட்டுகின்றன என்ற ஃப்ராய்டின் கோட்பாட்டையும் காட்டுவார்கள். இவை புற மற்றும் உட்கிடையான மனநிலைகளின் ஆழமான அர்த்தங்களை வெளிப்படுத்துகின்றன. எனவே இவை பொருள்கோள் முறைகள் ஆகின்றன.”

இத்தகைய ஓர் அணுகுமுறையைத்தான் எனது கவிதைமொழி நூலிலும், இலக்கியப் பயணத்தில் சில எதிர்ப்பாடுகள் நூலின் சில கட்டுரைகளிலும் கையாண்டிருக்கிறேன். எனது அணுகுமுறைகள் பற்றி மேற்கூறிய கருத்துகள் போதுமானவை என்று கருதுகிறேன். பிற கட்டுரைகள், கால வரிசைப்படி நான் எழுதிய திறனாய்வு நூல்களாக இங்கு தமிழ் இலக்கியத் திறனாய்வு வரலாறு, கவிதை மொழி தகர்ப்பும் அமைப்பும், இலக்கியப் பயணத்தில் சில எதிர்ப்பாடுகள், கவிதையியல், கதையியல், சான்றோர் தமிழ், பொருள்கோள் நோக்கில் தொல்காப்பியம் ஆகியவற்றைக் குறிப்பிடலாம். இவற்றைத் தவிர, அமைப்புமையவாதமும் பின்னமைப்பு வாதமும், தொடர்பியல் சமூகம் வாழ்க்கை, க.நா.சு., போன்றவற்றிலும் என் நோக்கு ஓரளவு தெளிவாக வெளிப்பட்டுள்ளது. இவையன்றி, நான் மொழிபெயர்த்த, தொகுத்த சில நூல்களிலும் என் அணுகுமுறைகள் வெளிப்பட்டுள்ளன.
முதன்முதலில் நான் எழுதிய நூல் தமிழ் இலக்கியத் திறனாய்வு வரலாறு. 1983ஆம் ஆண்டு தமிழ்ப்பல்கலைக் கழகக் குறுகியகால திட்டப்பணி ஒன்றிற்காக நான் எழுதிய நூல் அது. முதுகலை ஆங்கில இலக்கியத்தில் திறனாய்வினைச் சிறப்பாகப் படித்திருந்ததாலும், குறிப்பாக அச்சமயத்தில் வெளிவந்திருந்த டேவிட் லாட்ஜின் இலக்கியத் திறனாய்வு பற்றிய தொகுப்பு நூலான Twentieth Century Literary Criticism: A Reader என்ற நூலைப் படித்திருந்ததாலும் துணிச்சலாகவே இந்தத் திட்டப்பணியில் இறங்கினேன். மேலும் இலக்கியச் சிற்றிதழ்களைத் தொடர்ந்து படித்து வந்ததால் என் மனத்தில் உருவவியல் அணுகுமுறை தொடர்பான கருத்துகள் ஊன்றியிருந்தன. திருவாளர்கள் க. நா. சு,, சுந்தர ராமசாமி, வெங்கட் சாமிநாதன் போன்றவர்களின் கட்டுரைகளைப் படித்ததால் ஏறத்தாழ கலை-கலைக்காகவே என்ற மாதிரியான கருத்தும், உள்வட்டம்-வெளிவட்டம் போன்ற சிந்தனைகளும் பதிவாகியிருந்தன. ஆனால் ஆங்கில இலக்கியத் திறனாய்வைப் பயின்றதன் காரணமாகக் க.நா.சு போன்றவர்களின் அவ்வப்போதான மனப்பான்மைக் கேற்ற பட்டியல் மதிப்பீடுகளில் எனக்கு அக்கறை இருந்ததில்லை. ஆகவே இலக்கியத் திறனாய்வு வரலாற்றை எழுதும்போது, அமெரிக்கப் புதுத் திறனாய்வு அடிப்படையையே நான் முக்கியமாக அதில் முன்வைத்தேன். குறிப்பாக, முதல் இயலில் எவ்விதம் ஒரு நூலை மதிப்பிடுவது என்பதற்கு அமெரிக்கப் புதுத்திறனாய்வாளர் ஜான் குரோ ரேன்சம் எவையெல்லாம் திறனாய்வு அல்ல என்று குறிப்பிடும் ஒரு பகுதியை அப்படியே மொழிபெயர்த்துத் தந்திருந்தேன்.
உருவவியல் அணுகுமுறையின் அடிப்படைக் கருத்துகளைச் சுருக்கமாக
(1) வடிவம்தான் முதன்மையானது, யாவற்றையும் உள்ளடக்குவது (இதில் ஒருமைப்பாடு, சீர்மை, உயிரித்தன்மை ஆகியவை அடங்கும்)
(2) உள்ளடக்கமும் உருவமும் பிரிக்கமுடியாதவை (இதில் இலக்கியத்தைப் பொழிப்புரை செய்ய முடியாது, வடிவத்திற்கு முந்திப் பிறப்பதல்ல உள்ளடக்கம் என்பவை அடக்கம்)
(3) குறிப்புமுரணும் பொருள்மயக்கமும் முதன்மையாக நோக்கப்பட வேண்டிய இலக்கியப் பண்புகள் (இவற்றுள் எதிர்மாறு, இழுவிசை, உள்முரண்கள் பற்றிய கருத்துகள் அடங்கும்)
(4) இலக்கிய மொழி தனித்தது, முதன்மையானது (இதில் அருவம் சாராத, பருமையான மொழியைக் கையாளவேண்டும் என்பது அடக்கம்)
(5) பனுவலை ஆழ்ந்து நுணுகி ஆராய வேண்டும் (உள்நோக்கப் போலிநியாயம், விளைவுப் போலிநியாயம் போன்றவை அடங்கும்)
என்று குறிப்பிடலாம்.
உருவவியல் அடிப்படையில் நான் பல திறனாய்வுக் கட்டுரைகளை எழுதியுள்ளேன். க.நா.சு. பற்றிய மதிப்பீடு, குறுந்தொகையில் பொருள்மயக்கம், திருக்குறளில் பொருள் மயக்கம், சங்க இலக்கியம் மறுவாசிப்பு போன்ற கட்டுரைகளை முக்கியமாகக் குறிப்பிடலாம். எனது கவிதையியல், கதையியல் நூல்களில் முதன்மையாக உருவவியல் அணுகுமுறையையே முன்வைத்துள்ளேன்.
1983இல் எழுதி முடிக்கப்பட்ட தமிழ் இலக்கியத் திறனாய்வு வரலாறு திரு. வ.அய். சுப்பிரமணியம் பணிமுடிந்து சென்றபின் அப்படியே கிடப்பில் போடப்பட்டது. பேரா. ஆறு. இராமநாதன் முயற்சியால் 2005ஆம் ஆண்டில்தான் தமிழ்ப் பல்கலைக்கழகத்தின் வாயிலாக வெளிவந்தது.
அச்சமயத்தில்தான் தமிழவனின் ஸ்ட்ரக்சுரலிசம் நூல் வெளிவந்து அது மிகுதியாகப் பேசப்படலாயிற்று. அச்சமயத்தில் கோவை ஞானி அவர்கள் என்னை அது பற்றி ஒரு நூல் எழுதுமாறு கேட்டுக் கொண்டிருந்தார். அமைப்புவாதம், உருவவியலின் நீட்சியே என்பது எனக்கு நன்றாகத் தெரியும். அமைப்பு மொழியியலும் தெரியும். என்றாலும் தமிழவன் பேசிய அமைப்பியம் சரிவர உருப்பெற்று வெளியிடப்பட்டதாகத் தோன்றவில்லை. அக்காலத்தில் எதிர்க்கமுடியாத ஓர் ஆளுமை அவர். எனவே நான் காலந்தாழ்த்தியே எனது அறிமுக நூலான அமைப்புமைய வாதமும் பின்னமைப்பு வாதமும் என்பதை எழுத (1989) கோவை ஞானி அதை வெளியிட்டார் (1990). அதில் குறிப்பிடத்தக்க சிறப்பு என்னவெனில், அப்பொழுதே எனக்கு அமைப்புவாதத்தின்மீதான பிடிப்பு போய்விட்டிருந்தது என்பதுதான். அந்நூலின் இறுதிப்பகுதியைப் படிப்பவர்கள் அமைப்புமைய வாதத்தை நான் ஏற்றுக் கொள்ளவில்லை, கடுமையாக விமரிசனத்தை அதன்மீது வைக்கிறேன் என்பதையும் உணரலாம். இதே நோக்கினை இன்னும் பின்னால், சுந்தர ராமசாமியின் காலச்சுவடு மலரில் எழுதிய கட்டுரையிலும் வெளிப்படுத்தியிருக்கிறேன். எனது அமைப்புமையவாதம் புத்தகத்தின் இறுதிப்பகுதி இது.
“மானிடக் கர்த்தாக்கள் இயற்கை பற்றிய சரியான அறிவின்றி கலாச்சார உற்பத்திச் செயல்முறைகள் பற்றிய அறிவை உருவாக்க முடியுமா என்பது சந்தேகமே. மேலமைப்புவாதங்களின் வருகைக்கு முன்பு, சுயத்துவம் என்பது இடைவிடாத அனுபவம் பெறற்குரியது என்ற நம்பிக்கையில் ஆய்வுகள் நிகழ்ந்தன. மேலமைப்புவாதங்கள் இந்த நம்பிக்கையைத் தகர்த்தன. ஆனால் அடுத்து எதனை மையமாக வைத்து உலகை அறிவது என்ற பிரச்சினை எழுகிறது…வரலாற்று நோக்கின்மை, மனிதனைக் கரைத்தழித்தல் போன்ற யாவற்றையும் ஒருங்குவைத்து நோக்கும்போது வெறும் சூனியவாதமே எஞ்சுகிறது.”
அமைப்புமைய வாதம் நூலுக்கு முன்னரே எழுதப்பட்டு ஆனால் பின்னால் வெளிவந்த நூல் தொடர்பியல் சமூகம் வாழ்க்கை. அதில் குறியியல் பற்றி மிக நன்றாகவே அறிமுகம் செய்திருக்கிறேன். மேலும் அதன் இறுதிப்பகுதி யில் மார்க்சிய அடிப்படையில் ஊடகங்களை நோக்குவதற்கான தேவையை நன்றாகவே உணர்த்தியிருக்கிறேன். 1990களில் திருச்சி பால்’ஸ் செமினரியிலிருந்து வெளிவந்த அன்னம் இறையியல் சிற்றேடு, லயோலா கல்லூரியிலிருந்து வெளிவந்த ஊடக ஏடுகள் போன்றவற்றில் மார்க்சிய அணுகுமுறையிலான கட்டுரைகளை மிகுதியாக எழுதியிருக்கிறேன். திரு. ஞானி அவர்களின் தொடர்பினால் மார்க்சிய அணுகுமுறை என்னிலிருந்து பிரிக்க முடியாத ஒன்றாகவே ஆனது. நான் மொழிபெயர்த்த சிறைப்பட்ட கற்பனை, இந்துக்கள் ஒரு மாற்று வரலாறு போன்ற நூல்களிலும் அந்த அணுகுமுறை சிறப்பாகவே பயன்பட்டுள்ளது. மார்க்சிய அணுகுமுறை பற்றி ஓரளவு மாணவர்கள் நன்றாகவே அறிந்திருப்பார்கள் என்பதால் அதனை நான் இங்கு விளக்க முற்படவில்லை.
1990களின் இடைப்பகுதியில் நான் எழுதிய முக்கியமான நூல் கவிதை மொழி தகர்ப்பும் அமைப்பும். அதில் தகர்ப்பு, குறியியல், வாசக மையத் திறனாய்வு ஆகிய கொள்கைகளை மிகச் சிறப்பாகவே பயன்படுத்தி யிருக்கிறேன். இலக்கியப் பயணத்தில் சில எதிர்ப்பாடுகள் என்ற அடுத்த நூலில் வாசக எதிர்வினைத் திறனாய்வு இன்னும் நன்றாகப் பயன்படுத்தப் பட்டுள்ளது. சான்றோர் தமிழ் என்ற நூல், சங்க இலக்கியம் பற்றிய எனது சில கட்டுரைகளின் தொகுப்பு. இறுதியாக 2016இல் வெளிவந்த நூல் பொருள்கோள் நோக்கில் தொல்காப்பியம்.
பொருள்கோள் மிகவும் அடிப்படையான விஷயம். ஒருவகையில் பார்த்தால் இந்த நோக்குதான் எனது பிற நோக்குகளுக்கு அடிப்படையாக முதலிலிருந்தே அமைந்துள்ளது என்பதையும் உணர்கிறேன். காலச்சுவடில் குறிஞ்சிப்பாட்டு பற்றிய என் கட்டுரையைப் படித்த பேராசிரியர் அ. ராமசாமி அப்போது அக்கட்டுரையில் என் அணுகுமுறை என்ன என்ற கேள்வியை அந்த இதழுக்குக் கடிதமாக எழுதியிருந்தார். அப்போது நான் அவருக்கு விடை சொல்லவில்லை. இப்போது அதைத் தெளிவாகவே சொல்கிறேன் – அது பொருள்கோள் அடிப்படையில் செய்யப்பட்ட ஆய்வு என்பதுதான். சாகித்திய அகாதெமியில் என் மொழிபெயர்ப்பு அனுபவங்கள் குறித்துப் பேசியபோது, எனது உரை இப்படித் தொடங்குகிறது.
“As a teacher of literature in Tamil, I know the smallest deviations in interpreting a text results in huge differences in the meaning of the text. While teaching literature, we interpret a text to children of our own language. While doing a translation, we interpret a text to the people of another language and culture. Hence in my experience, teaching and translating is one and the same act, but done to different kinds of audience. But in translation we have to be more careful; it involves interpreting the text to another people on one hand; and, if found with flaws, it will not deliver the correct ‘thing’ to those people who have not read it; and it will degrade the quality of the interpreter (and hence his own community) to the people outside his culture.”
இதில் நமது மாணவர்களுக்கு இலக்கியத்தை விளக்குவதுபோல வேறொரு கலாச்சாரத்தினருக்கு ஒரு நூலை விளக்கப்படுத்துவதே மொழிபெயர்ப்பு என்று நான் குறிப்பிட்டிருக்கிறேன். இந்த விளக்கப்படுத்தும் தொழில்தான் பொருள்கோள். அதனால் வடிவவியல் நோக்கோ, மார்க்சிய நோக்கோ, குறியியல் நோக்கோ, வாசகத்திறனாய்வு நோக்கோ எதுவாயினும், அதன் அடிப்படையில் பொருள்காணுதல், விளக்குதல் என்ற செயல்கள் – அதாவது பொருள்கோள் முறைகள் முக்கியமானவை ஆகின்றன. அதிலும் குறிப்பாகத் தகர்ப்புச் செயலில், அவநம்பிக்கைப் பொருள்கோள் என்பது மிக முக்கியமான பங்கு வகிக்கிறது.
“பொருள்கோள் என்பதை ஒரு பனுவலுக்குப் பொருள் விளக்கம் தருதலும் அதைப் பகுத்தாராய்தலும் பற்றிய கோட்பாடு என்று விளக்குவார்கள்… பொருள்கோளில் உரைசெய்வது என்பது ஒரு பகுதியாக அமையக்கூடும். ஆனால் அதற்கும் மேலாக, அதை எப்படிச் செய்கிறோம் என்பது பற்றிய ஆய்வுத் துறையாக அமைவதுதான் பொருள்கோள்.”
எப்படிச் செய்கிறோம் என்பதில் வெவ்வேறுவித திறனாய்வு அணுகுமுறைகளைக் கொண்டுவரும்போது அந்தந்த வகைத் திறனாய்வாக அது மலர்கிறது என்று கருதுகிறேன். அதனால் தொடக்கத்திலிருந்து எனது அடிப்படை அணுகுமுறை பொருள்கோள் சார்ந்தது என்று ஓரளவு குறிப்பிடலாம். இது ஏற்கெனவே தமிழில் உள்ள எழுத்தெண்ணிப் படித்தல், இலக்கண அடிப்படையிலான ஆய்வு போன்ற முறைகளை உள்ளடக்கியதுதான்.
முக்கியமாக பால் ரிக்கோர் முன்வைக்கும் அவநம்பிக்கைப் பொருள்கோள் என்பதைப் பற்றிச் சில சொல்லவேண்டும். அதைப் பற்றி எனது நூலில் விளக்கும் ஒரு பகுதியை இங்குத் தருகிறேன்.
“ஒரு நபர் வெளிப்படுத்தும் சொற்களும் சிந்தனைகளும், உடல் இருப்புநிலை, வாய்தவறுதல் உள்ளிட்ட அவருடைய நடத்தை முறைகளும் சில சமயங்களில் அர்த்தமற்றவைபோலத் தோன்றலாம். ஆனால் அவை அவருடைய உண்மையான சிந்தனைகளை வெளிக்காட்டுகின்றன. புறத்தில் அவற்றுக்கு எதிரான சிந்தனைகள் அல்லது செயல்கள் வெளிப்பட்டாலும் அவருடைய மனத்தில் ஆழமாகப் பதிந்திருக்கும் எண்ணங்களையும் உணர்வுகளையும் அவை வெளிப்படுத்துகின்றன. இதுதான் அவநம்பிக்கைப் பொருள்கோளின் முக்கியக் கூறு. இதற்குச் சான்றுகளாக,
ஃ கருத்தியல்கள் வர்க்கச் சார்புகளில் நிலைகொண்டுள்ளன என்ற மார்க்ஸின் கோட்பாட்டையும்,
ஃ ஒரு கன்னத்தில் அடித்தால் மறுகன்னத்தைக் காட்டுதல் போன்ற கிறித்துவச் சிந்தனைகள், உண்மையில் பிறர் வெறுப்பிலும் தன் வெறுப்பிலும் உருவாகியவை என்ற நீட்சேயின் கோட்பாட்டையும்,
ஃ அர்த்தமுள்ள, அர்த்தமற்ற நடத்தை முறைகள் எவையாயினும் அவை நனவிலி உந்தல்களையும் அர்த்தங்களையும் காட்டுகின்றன என்ற ஃப்ராய்டின் கோட்பாட்டையும் காட்டுவார்கள். இவை புற மற்றும் உட்கிடையான மனநிலைகளின் ஆழமான அர்த்தங்களை வெளிப்படுத்துகின்றன. எனவே இவை பொருள்கோள் முறைகள் ஆகின்றன.”
இத்தகைய ஓர் அணுகுமுறையைத்தான் எனது கவிதைமொழி நூலிலும், இலக்கியப் பயணத்தில் சில எதிர்ப்பாடுகள் நூலின் சில கட்டுரைகளிலும் கையாண்டிருக்கிறேன். பிற கட்டுரைகள், நூல்களின் இதற்கு எதிரான உடன்பாட்டு அல்லது நம்பிக்கைப் பொருள்கோள் என்பதைக் கையாண்டிருக்கிறேன். எனது அணுகுமுறைகள் பற்றி மேற்கூறிய கருத்துகள் போதுமானவை என்று கருதுகிறேன்.

If you really want to do something, you will find a way. If you don’t you will find an excuse.

இந்தியாவில் ஏறத்தாழ 21 மாநிலங்களில் 1000 ஆண்களுக்கு 854 பெண்கள் அல்லது அதற்கும் குறைவாக இருப்பதாக நிதி ஆயோக் குழு தெரிவித்துள்ளது. இது கவலையளிக்கும் ஒரு விஷயம் என்பதோடு, மற்றொன்றையும் கவனிக்க வேண்டும்.

எல்லாம் பழையகால மால்தூஸ் கோட்பாடுதான். வேறு எதில் இருக்கிறதோ இல்லையோ, மக்கள் தொகையில் நாம் 140 கோடியை நோக்கி “முன்னேறிக் கொண்டிருக்கிறோம்”.

(நான் உயர் பள்ளியில் படித்த நாட்களில், அறுபதுகளின் தொடக்கத்தில், 1961 மக்கள் தொகைக் கணக்கின்படி, நமது நாட்டின் மொத்த மக்கள் தொகை 45 கோடி).

நம்மைப்போல மூன்று மடங்கு நிலவியல் பரப்புக் கொண்ட சீனாவெல்லாம் தன் மக்கள் தொகைப் பெருக்கத்தை நிறுத்தி எத்தனையோ காலம் ஆகிவிட்டது.

மூன்றாம் உலகப்போர் ஏற்படப் போவது தண்ணீருக்காகத்தான் என்கிறார்கள.

நம்நாட்டு மக்கள் தொகைப் பெருக்கத்தினால் அதற்கு முன்னாலேயே கொடிய வேலை வாய்ப்பின்மை, வளங்களின் சுருக்கம், உணவின்மை, நீரின்மை எல்லாம் ஏற்பட்டு நாம் பஞ்சத்தினால் சாகப்போகிறோம்.

ஏற்கெனவே விவசாய நிலங்கள் தரிசாகிவிட்டன. இந்தியாவில் பாலைவனப் பரப்பு அதிகரித்து வருகிறது. நிஜக் காடுகளுக்கு பதிலாக கான்கிரீட் காடுகள்தான் முளைத்திருக்கின்றன. எங்கு பார்த்தாலும் ஊழல் திருட்டு கொள்ளை தலைவிரித்தாடுகிறது. மக்களை கவனிக்க ஆளில்லை.

வேலைவாய்ப்புக் கேட்கும் இளைஞர்களைப் பக்கோடா விற்கச் சொல்லும் அரசியல் வியாதிகள் வெளிநாட்டுக் கம்பெனிகளுக்கு நடைபாவாடை விரித்து நாட்டை இன்னும் வறுமையில் தள்ளுகிறார்கள். இருக்கும் கொஞ்ச வளங்களும் பன்னாட்டுக் கார்ப்பரேட் முதலாளிகளாலும் உள்நாட்டு முதலாளிகளாலும் கொள்ளையடிக்கப்படுகிறது. இந்திய மக்களின் வியர்வை ஸ்விஸ் பாங்குகளில் நிரப்பப்படுகிறது.

என்ன செய்யப் போகிறோம் நாம்?