மீண்டும் நாம் பழைய ஆங்கில நாவல்களுக்குத் திரும்புவோம். ஒரு 150 ஆண்டுகள் பின்னோக்கிச் செல்வோம்.

‘டிரெஷர் ஐலண்ட்’ (புதையல் தீவு) என்ற கதை சிறார்களுக்கிடையில் மிகப் பிரசித்தமானது. எழுதப்பட்ட 1881 முதலாக இன்றுவரை தொடர்ச்சியான வரவேற்பு அதற்கு உலக முழுவதிலும் கிடைத்துள்ளது.

சில தமிழ்த் திரைப்படங்களில்கூட, கையில் ஒரு பாதி வரைபடத்தை (மேப்பை) வைத்துக் கொண்டு ஒரு குழு புதையலைத் தேடி அலைவதைப் பார்க்கலாம். மேப்பின் மீதிப்பாதி எதிரிக் குழுவிடம் இருக்கும். (கடைசியாக இதை நான் பார்த்தது இரும்புக்கோட்டை…சிங்கம் என்ற கெளபாய் படத்தில். ஆமாம், அமெரிக்காவின் மேற்கிலிருந்து எப்போது கெளபாய்கள்- அதாவது மாடு மேய்ப்பவர்கள்- தமிழகத்திற்கு வந்தார்கள்?) முன்பெல்லாம் ஜெய்சங்கர், அசோகன் போன்ற நடிகர்கள் இம்மாதிரிக் கதைகளில் நடித்திருப்பர்.

இம்மாதிரியான வேடிக்கைப் பேராசைக் கதைகளுக்கெல்லாம் முன்னோடி புதையல் தீவு. ஆர். எல். ஸ்டீவன்சன் என்பார் எழுதிய கதை, பாய்மரக்கப்பல்கள், கடல்கொள்ளை காலப் பின்னணியில் நிகழ்வது. கேப்டன் ஃப்ளிண்ட் என்ற ‘தீய’ கொள்ளைக்காரன் புதைத்து வைத்த செல்வத்தைத் தேடுவதில் ஜிம் ஹாக்கின்ஸ் என்ற சிறுவன் ஈடுபட்டு வெற்றி பெறுவதைப் பற்றிய கதை.

ஜிம், ஒரு தங்குவிடுதிக்குச் சொந்தக்காரன். அதில் வந்து தங்குகின்ற பில்லி போன்ஸ் என்ற ஆள், ஒற்றைக்கால் மனிதன் ஒருவன் தென்பட்டால் எச்சரிக்கச் சொல்கிறான். இதற்குள்ளாக பிச்சைக்காரன் போன்ற ஒருவன் பில்லியிடம் ஒரு “கரும்புள்ளி” யைத் தருகிறான். கடற்கொள்ளைக்காரர் இடையே கரும்புள்ளி கிடைத்தால் உடனடி-மரணம் என்பது செய்தி. அவ்வாறே பில்லி போன்ஸ் இறக்கிறான்.

அப்பிச்சைக்காரன் திரும்பிவரும்முன், பில்லியின் பெட்டியில் ஒரு வரைபடம் கிடைக்கிறது. அதை எடுத்து ஜிம்மும் அவன் தாயும் பத்திரப் படுத்துகின்றனர். அதற்குள் கொள்ளைக்காரர் கும்பல் வந்து விடுதியைத் தாக்குகிறது. தொடர்ந்து சிப்பாய்கள் வர, மோதலில் பிச்சைக்காரன் இறக்கிறான், பிறர் ஓடிவிடுகின்றனர்.

இந்த மேப்பை, டிரெலானி துரை, டாக்டர் லிவ்ஸே என்ற நண்பர்களுக்கு ஜிம் காட்டுகிறான். கேப்டன் ஃப்ளிண்ட் புதைத்துவைத்த செல்வத்தின் இருப்பிடத்தை அது காட்டுகிறது. அதைத்தேடி டிரெலானியும் லிவ்ஸேயும் ஜிம்மும் புறப்படுகின்றனர். அதற்காக இஸ்பேனியோலா என்ற கப்பலை வாங்குகிறார்கள். இக்கப்பலின் தலைவர், கேப்டன் ஸ்மாலெட். கப்பலின் சமையல்காரனாக (தோளில் கிளியுடன்) ஓர் ஒற்றைக்கால் மனிதன்- அவன் பெயர் லாங்ஜான் சில்வர்- வந்து சேர்கிறான்.

அந்த ஒற்றைக்காலனும் கப்பலின் பிற மாலுமிகளும் உண்மையில் முன்பு ஃப்ளிண்ட்டிடம் வேலை செய்த கொள்ளைக்காரர்கள். புதையல் தீவை அடையும் நிலையில், அவர்கள் கப்பலிலுள்ள பிறரைக் கொன்றுவிட்டு தீவிலுள்ள “தங்கள்” செல்வத்தைப் பெற திட்டமிடுகின்றனர். இந்த திட்டத்தை ஜிம் ஒட்டுக்கேட்டு டிரெலானி, லிவ்ஸே ஆகியோரிடம் சொல்கிறான். கேப்டன் பெரும்பாலான கொள்ளைக்கார மாலுமிகளைத் தீவுக்குள் அனுப்பிவிடுகிறார். அவர்களுடன் சென்ற ஜிம், காட்டில் ஒளிந்து கொள்கிறான். அங்கு பென்-கன் என்பவனை சந்திக்கிறான்.

பென்-கன்னும் ஒரு பழைய கொள்ளைக்காரன்தான். அவன் சில ஆண்டு களுக்கு முன் அந்தத் தீவில் கைவிடப்பட்டவன். அவன் ஜிம்முக்கு உதவுவதாக வாக்களிக்கிறான். இடையில் ஜிம்மின் நண்பர்களும் கப்பலை விட்டு இறங்கித் தீவில் ஒரு மரவேலிப் பாதுகாப்பில் தங்குகின்றனர். தங்கள் ரகசியம் தெரிந்துவிட்டதென்று அறிந்த கொள்ளையர்களும் டிரெலானியிடம் உள்ள புதையல் மேப்பைக் கைப்பற்ற அவர்களைத் தாக்குகின்றனர். வேலிப் பாதுகாப்பு டிரெலானி குழுவினர்களுக்குப் புகலிடமாகிறது.

மறுநாள் ஜிம்மும் வந்து அவர்களுடன் சேர்ந்துகொள்கிறான். ஒற்றைக்கால் சில்வர், சமாதானம் பேச வருகிறான். படத்தைக் கொடுத்துவிட்டால் பத்திர மாக அவர்களை அனுப்பிவிடுவதாகச் சொல்கிறான். அதை டிரெலானி ஏற்காததால் மறுபடியும் சண்டை நிகழ்கிறது. இருபுறமும் சில மரணங்கள். ஸ்மாலெட்டுக்கு காயம்.

ஜிம் வேலிக் காப்பிலிருந்து தப்பி, பென்-கன் ஒளித்து வைத்திருந்த ஒரு படகின் உதவியால் தங்கள் கப்பலுக்கு வந்து, அதில் கடைசியாக இருந்த ஒரேஒரு கொள்ளைக்காரனைக் கொன்றுவிட்டு, தீவின் ஒரு மறைவான இடத்தில் கப்பலை நிறுத்திவிட்டு திரும்பவும் மரவேலிப் பாதுகாப்புக்கே வருகிறான்.

இப்போது காட்சி மாறியிருக்கிறது. அந்தக் காப்பிடத்தில் ஒற்றைக்கால் சில்வர்தான் இருக்கிறான். இடையில், படத்தையும் காப்பிடத்தையும் அவனிடம் ஒப்படைத்துவிட்டு ஜிம்மின் நண்பர்கள் சுதந்திரமாகச் சென்று விட்டனர்! ஜிம்மைத் தங்களுடன் சேருமாறு சில்வர் கேட்கிறான், ஆனால் ஜிம் மறுத்துவிடுகிறான். (சில்வருக்கும் ஜிம்முக்கும் இடையில் ஏதோ ஒரு இனந்தெரியாத நட்பு முதலிலிருந்தே இருக்கிறது.) மறுநாள் மேப்பை வைத்துப் புதையலைத் தேடலாமெனக் கொள்ளையர் முடிவு செய்கின்றனர்.

கடும் வெயிலில் மறுநாள் ஜிம்மையும் இழுத்துக்கொண்டு கொள்ளையர் புதையலைத் தேடிப் புறப்படுகின்றனர். ஆனால் குறிப்பிட்ட இடத்தை அடையும்போது அங்கு வெறும் காலிப்பெட்டி ஒன்றைத் தவிர வேறெதுவுமே இல்லை!

கொள்ளையர்கள் தன்னைத் தாக்குவார்கள் என்று எதிர்பார்க்கும் சில்வர், ஜிம்முக்கு ஒரு பிஸ்டலைத் தருகிறான். மற்ற கொள்ளையர் தாக்க முற்படும் வேளையில் அருகிலுள்ள காட்டிலிருந்து வேட்டுச் சத்தம் கேட்கிறது. ஒரு கொள்ளையன் இறக்கிறான். டாக்டரும் பென்-கன்னும் அவர்கள் முன் தோன்றுகின்றனர். கொள்ளையர்கள் தோல்வியுற்று ஓடுகின்றனர். அவர்கள் தங்கள் இலக்கைஅடையும் முன்பே ஜிம்மும் அவன் நண்பர்களும் அங்குச் சென்று படகை அழித்துவிடுகின்றனர்.

பென்-கன், சில ஆண்டுகள் முன்பே கொள்ளைப் பொருளைத் தோண்டி ஒரு குகையில் வைத்துவிட்டான்! எளிதாகப் புதையல் கிடைத்துவிட்டது. ஜிம்மும் டிரெலானியும் பிற நண்பர்களும் செல்வத்தை பென்-கன் குகையிலிருந்து கப்பலுக்குக் கொண்டு செல்கின்றனர். இடையில் லாங்ஜான் சில்வரும் அவர்களுக்கு உதவி செய்யும் சாக்கில் இணைந்து கொள்கிறான். மீதியிருக்கும் கொள்ளையர் சிலரைத் தீவிலேயே விட்டுவிட்டுப் பிற யாவரும் கப்பலுக்கு மாலுமிகளைத் தேடுவதற்காக அமெரிக்காவுக்குச் செல்கின்றனர். கொள்ளையடித்த செல்வத்தின் ஒரு பகுதியை எடுத்துக் கொண்டு அங்கே ஒற்றைக்கால் சில்வர் மறைந்துவிடுகிறான்.

பிறர் இங்கிலாந்து திரும்பி சுகமாக வாழ்கின்றனர். பென்கன் இப்போது மரியாதைக்குரிய ஒரு குடிமகனாகிறான். ஜிம் இதற்குமேல் புதையல் எதையும் தேடுவதில்லை என முடிவு செய்கிறான். லாங்ஜான் சில்வரை அதற்குப் பின் கண்டவர்கள் ஒருவருமில்லை!

44 வயதில் மறைந்த ஆர். எல். ஸ்டீவன்சன் ஸ்காட்லந்து நாட்டினர். ஒரு புதையல் கற்பனைக் கதையாளர் மட்டுமல்ல அவர். தம்காலத்தில் மிகப்பெரிய, மிகப் புகழ்பெற்ற எழுத்தாளர், கவிஞர், சிறுகதையாளர், கட்டுரையாளர், நாடகாசிரியர், இலக்கியக் கொள்கையாளர், சிந்தனையாளர் எனப் பன்முகத் தன்மை கொண்டவர். ஒரே மனிதர் எவ்விதம் பகலில் நல்லவராகவும் இரவில் தீயவராகவும் மாறுகிறார் என்ற கதை டாக்டர் ஜெகில் மற்றும் ஹைட் என்ற நாவலில் சித்திரிக்கப்படுகிறது. சிறந்த உளவியல் நாவலாக அது கருதப்படுகிறது.

இடைவிடாமல் எழுதிக் குவித்தவர். புதையல் தீவையும், ஜெகில் மற்றும் ஹைட் நாவலையும் தவிர, கடத்தப்பட்டவன் (கிட்னாப்ட்), கருப்பு அம்பு, சிறுவர்களின் கவிதைப் பூங்கா போன்ற பல பிரபல நூல்களையும் எழுதியுள்ளார்.

தமிழின் பெருமையை நமக்கும் பிறருக்கும் சுட்டிக்காட்ட அவ்வப்போது யாரேனும் தேவைப்படுகிறார்கள். அண்மையில் தமிழின் தொன்மையையும் கல்வெட்டுகளின் சிறப்பையும் அதற்கான தனித்துறையின் தேவையையும் இரண்டு உயர்நீதிமன்ற நீதிபதிகள் முகத்தில் அறைந்தது போலச் சொல்லியுள்ளனர்.

சிலப்பதிகாரம் என்ற காப்பியக் கதையைப் பெரும்பாலும் அனைவரும் அறிவார்கள். அதன் தொடர்ச்சிதான் மணிமேகலை என்ற காப்பியக் கதை. இக்காப்பியத்தைச் சீத்தலைச் சாத்தனார் என்பார் இயற்றியுள்ளார்.

இந்தியாவில் அல்லல்படும் கீழ்ச்சாதி மக்களுக்குப் புகலிடமாக பெளத்தம் தான் இருந்து வருகிறது. அம்பேத்கரும் இறுதியாக பெளத்தத்தில்தான் சேர்ந்தார். அவருக்கு முன்னோடி போல, ஏறத்தாழ 1700 ஆண்டுகளுக்கு முன்பே, தங்கள் கணிகைகுல இழிவிலிருந்து தப்ப மாதவியும் அவள் மகள் மணிமேகலையும் பெளத்த மதத்தில் சேர்ந்திருக்கின்றனர்!  

கோவலனுக்கும் மாதவிக்கும் பிறந்தவள் மணிமேகலை. அவள் பாட்டி சித்திராபதி, “மணிமேகலையையாவது இந்திரவிழாவில் பங்குகொள்ளச் செய்” எனத் தூதுவிட்டிருக்கிறாள். ‘கண்ணகியின்’ மகளான மணிமேகலை அவ்வாறு கணிகைத்தொழிலுக்கு வரமாட்டாள் என மாதவி பதிலுரைக்கிறாள். அப்போதைக்குத் தப்பிக்க, மணிமேகலையைச் சுதமதி என்ற தோழியுடன் உபவனம் என்ற மலர்வனத்துக்கு அனுப்புகிறாள்.

வழியில் சோழ அரசன் மகனான உதயகுமரன் அவளைத் துரத்துகிறான். வனத்தில் பளிங்கறை ஒன்று இருக்கிறது. (அது இக்கால ஏசி அறைகள் போன்ற ஒன்று, வெளியிலிருந்து கண்ணாடிக் கதவினூடே பார்க்கலாம், உள்ளே பேசுவதை வெளியில் கேட்க இயலாது.) அதில் புத்தபீடிகை இருக்கிறது. உதயகுமரனிடமிருந்து தப்ப மணிமேகலையைச் சுதமதி அப்பளிங்கறையில் அடைக்கிறாள். புத்தபீடிகையை வழிபட வந்த மணிமேகலா தெய்வம், இருவரையும் மயங்கச் செய்து, மணிமேகலையை மணிபல்லவம் என்ற தீவில் கொண்டு விடுகிறது.

அத்தீவில் தருமபீடிகை ஒன்று இருக்கிறது. மணிமேகலை அதை வழிபடும் போது, மீண்டும் மணிமேகலா தெய்வம் அவள்முன் தோன்றி, அவளது பழம்பிறப்புகளை உணர்த்தி, வேறு வடிவம் எடுத்தல், வானில் பறந்து செல்லுதல், பசியின்றி இருத்தல் ஆகியவற்றுக்கான மந்திரங்களை அவளுக்கு அளித்துச் செல்கிறது. தீவைச் சுற்றிவரும் மணிமேகலை தீவதிலகை என்பவளைச் சந்திக்கிறாள். அவள், அத்தீவிலுள்ள கோமுகி என்ற பொய்கையில் அன்று ஒரு பாத்திரம் தோன்றும், அது ஆபுத்திரன் என்பவன் கையிலிருந்தது, அதில் ஒருமுறை அன்னமிட்டுவிட்டால், அள்ள அள்ளக் குறையாமல் உணவு சுரந்துகொண்டே இருக்கும் என்று சொல்கிறாள்.

அவ்வாறே, அமுதசுரபியைப் பெற்ற மணிமேகலை, வான்வழியாக புகார் நகரை அடைந்து மாதவிக்கும் சுதமதிக்கும் நடந்தவற்றைக் கூறுகிறாள். அப்போது காயசண்டிகை என்னும் வித்யாதரப் பெண் அவளைச் சந்தித்து, “முதன்முதல் இதில் தகுந்தவரிடமிருந்து உணவு பெற வேண்டும், அதற்குத் தக்கவள் ஆதிரை, அவளிடம் உணவு பெறுக” என்கிறாள். அவ்வாறே ஆதிரையிடம் உணவுபெற்ற மணிமேகலை, அமுதசுரபியி லிருந்து ஏழைகள் அனைவருக்கும் உணவளிக்கிறாள். காயசண்டிகைக்கு இருந்த யானைத்தீ என்னும் பெரும்பசியும் அவளால் தீர்கிறது.

பூம்புகாரிலும், ஏன், ஏனைத் தமிழகத்திலும் அக்காலத்திலேயே வயிற்றுப் பசிக்குக் கையேந்தும் பிச்சைக்காரர்கள் ஏராளமாக இருந்தார்கள் போலும். அவர்களைப் பார்த்து மனம் வருந்தியிருக்கிறார் சீத்தலைச் சாத்தனார். அவர்கள் பசியைப்போக்க அவருக்குத்தோன்றிய கற்பனைதான் அமுதசுரபி என்ற உணவுப் பாத்திரம்.

உதயகுமரன் மணிமேகலையைச் சந்தித்து, தன்னை அவள் மணக்க வேண்டுகிறான். அவள், “இந்த உடல், பிறத்தலும், மூத்தலும், பிணிபட்டு இரங்கலும், இறத்தலும் உடையது…ஆகவே நல்லறம் புரிய நினைக்கிறேன்” என்று பதில்சொல்லி, அவனிடமிருந்து தப்புவதற்காக சம்பாபதி என்ற தெய்வத்தின் கோயிலுக்குள் செல்கிறாள்.

பின்னர், தனது வேறு வடிவம் கொள்ளும் மந்திரத்தினால், காயசண்டிகை யின் வடிவம் எடுத்து வெளியே வருகிறாள். அதே வடிவில் சிறைகளுக்குச் சென்று அங்கிருந்தோர் யாவருக்கும் உணவளிக்கிறாள். அரசனுக்குச் சிறைக்கோட்டத்தை அறக்கோட்டம் ஆக்க வேண்டும் என்று அறிவுறுத்துகிறாள்.

பின்னர், உலக அறவி என்ற பொது மன்றத்திற்குச் செல்கிறாள். அவளைக் கண்டுகொண்டு வந்த உதயகுமரனுக்கு அறிவுரை சொல்கிறாள். அதேசமயம், தன் மனைவி காயசண்டிகையைத் தேடிவருகிறான் காஞ்சனன் என்ற வித்யாதரன். அவள் வடிவிலிருந்த மணிமேகலையைத் தன் மனைவி என்று எண்ணி, உதயகுமரனைக் கொன்றுவிடுகிறான்.

அரசன் மணிமேகலையைச் சிறையிடுகிறான். அரசியோ அவளுக்கு எல்லையில்லாத் துன்பங்களை விளைவிக்கிறாள். அவற்றை எல்லாம் பொறுத்துக்கொள்கிறாள். அறவண அடிகள் அவளை மீட்டு அழைத்துச் செல்கிறார்.

அவள் இப்பிறப்பில் வடநாட்டில் புண்ணியராசனாகப் பிறந்துள்ள ஆபுத்திரனைச் சந்தித்துவிட்டு, கண்ணகி கோயிலுக்கு வந்து வணங்குகிறாள். காஞ்சி நகரத்தில் மாதவியும் சுதமதியும் இருப்பதை அறிந்து அங்குச் சென்று மக்களின் பசியைப் போக்குகிறாள். இடையில் இந்திரவிழா நடைபெறாததால் பூம்புகார் அழிந்த செய்தி வருகிறது.

பல சமய அறிஞர்களுடனும் உரையாடல் நிகழ்த்திய மணிமேகலை, இறுதியாக அறவண அடிகளிடம் நல்லுரை பெற்று “தவத்திறம் பூண்டு பவத்திறம் அறுகிறாள்” என்று கதை முடிகிறது. இக்காப்பியத்தில் பல கிளைக்கதைகள் உள்ளன. ஆதிரை கதை, காயசண்டிகை கதை, சுதமதி கதை எனப் பல. அவற்றைத் தனியேதான் நோக்கவேண்டும்.

மணிமேகலை, அன்றிருந்த சோழ அரசனுக்கு அவன் கடமைகளை நினைவூட்டினாள். இன்று இக்கதை, சுதந்திரநாளின் முன்நாள் வெளியிடப்படுவது நமது ஒன்றிய அரசுக்கும் பசியின்றி மக்களை வாழச்செய்வதே முதற்கடமை என்பதை நினைவூட்ட வேண்டியே.

இதன் தலைவி மற்ற மொழிக் காப்பியங்களில் போல ஓர் ஆண் மகனோ, வீரனோ, அரசனோ, கடவுளோ அல்ல, ஒரு சாதாரணப் பெண்.

அவளும் கணிகை குலத்தைச் சேர்ந்தவள், உயர்குலத்தினள் அல்ல. இத்தகைய கதைத்தலைவியை அக்காலத்தில் தேர்ந்தெடுப்பதற்கே கவிஞருக்குப் பெரும் துணிவு இருந்திருக்க வேண்டும்.

இந்து மதத்தில் சாதியிலிருந்து விடுபட இயலாது என்பதால் மணிமேகலை

தன் பிறப்புச் சார்ந்த இழிவிலிருந்து விடுபடுவதற்கு பெளத்தத்தில் சேர்கிறாள்.

யாவருக்கும் உணவளித்து உலகில் எங்கும் பசியே இல்லாமற் செய்ய வேண்டும் என்ற பரந்த மனப்பான்மை கொண்டவளாக இருக்கிறாள்.

சிறையிலிருப்பவர்களுக்கும் வயிற்றுக்குத் தொடர்ந்து உணவு கிடைத்தால் அவர்கள் அறவோர்கள் ஆவார்கள் என்ற கருத்தை அரசனுக்கு உரைக்கிறாள். சிறைக்கோட்டத்தை அறக்கோட்டம் ஆக்குதல் என்பது அக்காலத்தில் எவரும் சிந்திக்கவும் செய்யாத ஒரு அற்புதக் கருத்து.

அக்காலத்திலேயே பல்சமய உரையாடலை நிகழ்த்துகிறாள்.

தமிழின் இந்நூல், உலகெலாம் பல மொழிகளில் பரவிய பெளத்தத்திற்கு ஒரேஒரு தனிக்காப்பியமாக விளங்குகிறது என்பார்கள்.

அக்கால கிரேக்க, இலத்தீன், வடமொழிக் காப்பியங்கள் எல்லாம் தெய்வங் களின், அரச குலத்தவரின், மேன்மக்களின் சிறப்பைப் பாடுகின்றனவே ஒழிய, ஏழைகளைப் பற்றி எதுவுமே கவலைப்பட்டதில்லை.

எவ்வளவு பரந்த மனமும் அருள் நோக்கும் இருந்திருந்தால் இப்படியோர் கற்பனைப் பாத்திரத்தைக் கொண்டேனும் உலகில் அனைவரும் பசியின்றி இருக்க உணவளிக்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் சாத்தனாருக்குத் தோன்றி யிருக்கும்! இக்காலமாக இருந்திருந்தால், “உண்டி கொடுத்தோர் உயிர் கொடுத்தோரே” என்று பாடிய அவர், விவசாயிகள் நிலைக்கு வருந்தியிருப்பார்.

யாவர்க்கும் சோறளிக்கும் செய்கையைக் கடைசியாக நிலைநிறுத்தியவர் வள்ளலார்.

இன்றைய நமது பார்வையில், பிச்சை எடுப்பதும் தவறு, பிச்சை அளிப்பதும் தவறுதான். மணிமேகலைக் கால நோக்குப்படி இதைத் தவிர வேறு வழியில்லை.

நம்மில் பலபேரும் லால்குடி (திருச்சி மாவட்டம்) என்ற ஊரைப் பற்றிக் கேள்விப்பட்டிருப்போம். ஆனால் ஆங்கிலத்தில் எழுதப்பட்ட இந்திய நாவல்களைப் படிப்பவர்களுக்கு மால்குடி என்ற பெயர் மிகப் பரிச்சயம். காலத்தில் வளர்ந்த இந்தக் கற்பனையூரையும் அதைச் சார்ந்த மனிதர்களையும் உருவாக்கியவர் ஆர். கே. நாராயண் (1906-2001).

அக்மார்க் தமிழ்நாட்டுக்காரர். சென்னையில் பிறந்து படித்து வளர்ந்தவர். ஆனால் இந்திய ஆங்கில இலக்கிய வரலாற்றில் அவரைக் குறிப்பிடுவோர் இந்திய ஆசிரியர் என்று குறிப்பிடுகிறார்களே ஒழியத் தமிழர் என்று குறிப்பிடுவதில்லை. இத்தனைக்கும் நீதிக் (கட்சிக்) கொள்கைகளை வலியுறுத்திய ஜஸ்டிஸ் பத்திரிகையிலும் அவர் பணியாற்றியிருக்கிறார்; கம்பராமாயணத்தை ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்த்திருக்கிறார்!

ராசிபுரம் கிருஷ்ணஸ்வாமி ஐயர் நாராயணசுவாமி என்பது அவர் முழுப் பெயர். சுருக்கமாக ஆர். கே. நாராயண். இந்தியாவில் ஆங்கில எழுத்தை உருவாக்கிய மூன்று நாவலாசிரியர்களில் ஒருவர். (மற்ற இருவர், ராஜாராவ், முல்க்ராஜ் ஆனந்த்). இவரது இளவல் ஆர். கே. லக்ஷ்மண், புகழ்பெற்ற கார்ட்டூனிஸ்ட்.

இவரை வெளியுலகிற்கு அறிமுகப்படுத்தியவர் கிரஹாம் கிரீன் என்ற புகழ் பெற்ற ஆங்கில எழுத்தாளர். பிறகு ஆர்.கே., பிரபலமாகி, சாகித்திய அகாதெமி விருதையும் பத்ம பூஷண், பத்ம விபூஷண் பட்டங்களையும் பெற்று ராஜ்ய சபா உறுப்பினராகவும் ஆனார். 94 வயதுவரை எழுதிக் கொண்டே இருந்தார்.

மிகப்பல ஆங்கில நாவல்களை எழுதிய ஆர். கே. நாராயணனின் புகழ் பெற்ற படைப்பு ‘வழிகாட்டி’ (தி கைட்-1956). நாவலின் கதை வித்தியாச மானது. இதன் நாயகன், ராஜூ, ஒரு பச்சோந்தி. சந்தர்ப்பத்திற்கேற்பத் தன்னையும் மாற்றிக் கொண்டு, பிறரையும் தன் வசப்படுத்தும் திறன் உள்ளவன். மால்குடியில் வசிக்கிறான். அதன் ரயில்நிலையம் அருகில் கடை வைத்திருக்கிறான். “ரயில்வே ராஜூ” என்று பிரசித்தம். அருகிலுள்ள ஊரின் (நமக்கு மாமல்லபுரம் நினைவுக்கு வருகிறது) குகைச் சிற்பங்களுக்குச் சில சமயங்களில் வழிகாட்டியாகவும் பணிபுரிகிறான்.

தேவதாசிக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்த ரோஸி என்ற பெண்ணை ராஜூ  சந்திக்கிறான். அவளுக்கு நாட்டியத்தில் விருப்பம். அவள் கணவன் மார்க்கோ. தொல்லியலாளன், சென்னைக்காரன். ஆனால் அவள் நாட்டியம் பிரயோஜனமில்லை என்று கருதுகிறான்.

பணத்துக்காகவே அவள் மார்க்கோவிடம் இருக்கிறாள் என்று கணித்து அவளைத் தன் வயப்படுத்துகிறான் ராஜூ. அவளுக்கு வழிகாட்டியாகி பயிற்சியளித்து, அவளைப் புகழ்பெற்ற பெரீஇய நர்த்தகி ஆக்குகிறான். அவளுக்குப் புகழும், இவனுக்குப் பணமும் கிடைக்கின்றன. ஆனால் மார்க்கோ அவளுக்கு அனுப்பும் காசோலையில் இவன் பொய்க் கையெழுத் திட்டதால் இரண்டாண்டுகள் சிறைக்குச் செல்கிறான். ரோஸி அவனிட மிருந்து பிரிகிறாள்.

சிறையில் எளிதில் நற்பெயர் பெறுகிறான். சிறையிலிருந்து வெளிவந்த வுடன், மால்குடிக்குச் செல்ல விருப்பமின்றி, அருகிலுள்ள ‘மங்கல்’ (மங்கலம்) என்ற ஊரின் அருகிலுள்ள கோயிலில் தங்குகிறான். அங்கு இவனைச் சந்திக்கும் வேலன் என்ற விவசாயி, இவனை ஓர் ‘ஸ்வாமிஜி’ – – அதாவது துறவி என்று கருதுகிறான். அவ்விதமே இவனது புகழைப் பரப்பி விடுகிறான். வேலனின் ஒன்றுவிட்ட தங்கை அவர்கள் குடும்ப விருப்பப்படி திருமணம் செய்து கொள்ளுமாறு செய்கிறான், ராஜூ.

ஆயினும் வேலனிடம் தான் ஒரு ‘ஸ்வாமிஜி’ அல்ல, ‘சாதாரணன்’தான் என்று தவறுகளை ஒப்புக் கொள்ளும் தருணம் வருகிறது. ஆனால், சிறைக்குப் போனாலும், தவறுகளை ஒப்புக் கொண்டாலும், ஸ்வாமிஜீ, ஸ்வாமிஜீதானே… இந்தியாவில் எத்தனை ஆச்சாரியர்கள், சத்குருக்கள், பாபாக்கள்! எவருக்கு மவுசு எப்போது குறைந்திருக்கிறது, நமது ‘ராஜூ ஸ்வாமி‘க்குக் குறைய?   

எப்போதும் பிறருக்கேற்ப மாறும் பண்புடைய ராஜூ, இங்கும் முதலில் தன் ஆன்மிக ‘வேலை’ யைச் சிறப்பாகவே செய்கிறான், ஆனால், உண்மையில் அவ்விதமே கொஞ்சம் கொஞ்சமாக மாறிப் போகிறான். எவ்விதச் சுயநலமும் இன்றிப் பிறருக்கு உதவும் பண்பைப் பெறுகிறான்.

இப்போது அவனிருக்கும் ஊரில் மழை பெய்யாமல் வறட்சி ஏற்படுகிறது. அவன் உபவாசம் இருந்தால் மழைபெய்யும் என்று ஊரார் நம்புகிறார்கள். மக்களுக்காக அவன் பட்டினி கிடக்கிறான். தான் நடக்கவே இயலாத தளர்ந்த நிலையில் அருகிலுள்ள சரயூ ஆற்றில் குளிக்க அழைத்துச் செல்லுமாறு கூறுகிறான். ஆற்றில் இறங்கியவுடன், “வேலன், மலையில் மழை பொழிகிறது. அது என் பாதங்களில், என் காலில் சிலிர்த்து எழுந்து வருகிறது” என்று கூறிச் சரிகிறான். இறந்துபோகிறான்.

ஒரு சாதாரண டூரிஸ்ட் கைடு, எவ்விதம் ஓர் ஆன்மிக வழிகாட்டியாகத் தன்னை யறியாமலே உயர்கிறான் என்று காட்டுகிறார் ஆர். கே. நாராயண். நம் வாழ்க்கை நம் கையில் இல்லை, நமக்கு அப்பாலுள்ள பிரபஞ்ச சக்திகள் செயல்பட்டு நம்மை வழிநடத்துகின்றன என்று இக்கதையில் அவர் கூறுவதாகத் தோன்றுகிறது. இது ஓர் ஆன்மிக மாற்றத்திற்கான, தன்னை உணர்தலுக்கான கதை என்றும் பாராட்டப்படுகிறது.

பம்பாய்த் திரையுலகம் இதை ஓர் திரைப்படமாக எடுத்திருக்கிறது. தேவ் ஆனந்த், வஹீதா ரெஹ்மான் நடித்த இந்தப்படம் 1965இல் வெளியாகிப் பணமும் புகழும் பெற்றது!

ஆர். கே. நாராயண், பின்னாட்களில் மைசூரில் வசித்ததால் பலர் அவர் கன்னட எழுத்தாளர் என்று எழுதினர். (இதே கதிதான் தமிழரான ஏ. கே. இராமானுஜனுக்கும் ஏற்பட்டது.) ஆனால் ஆர்.கே., இறுதி நாட்களில் சென்னைக்குப் பேத்தி வீட்டுக்கு வந்துவிட்டார்.

கன்னடர் என்று அவரைக் குறிப்பிட்டதைவிட ஆச்சரியம், அவர் படைத்த மால்குடி என்ற ஊர் கர்நாடகத்தின் ஆகும்பே அருகிலோ, சித்ரதுர்க்கா அருகிலோ இருக்கிறதா எனத் தேடியவர்கள் உண்டு. ஒரு அம்மையார் “சரயூ” என ஆற்றின் பெயர் வந்ததால் மால்குடி உத்தரகாண்டில் உள்ளது என்று தேடிக் கொண்டிருக்கிறார், பாவம்! அங்கே வேலன், மணி போன்றவர்கள் இருக்கிறார்களா, எல்லம்மன் தெரு இருக்கிறதா, அறுவடைத்திருவிழா (பொங்கல்) கொண்டாடுகிறார்களா என்றும் அவர் தேடலாம். நாம் “இருக்குமிடத்தைவிட்டு இல்லாத இடம் தேடி எங்கெங்கோ அலைகின்றார்” என்று பாடலாம்.

தமிழ்நாட்டில் பல நாட்டுப்புறக் கதைகள் வழங்கிவருவதை அறிவோம். அது போல் இங்கிலாந்திலும் பல பழங்கதைகள் வழங்கிவருகின்றன. அவற்றில் ஒன்றுதான் ராபின்ஹூட் என்பது. இந்தப் பெயரை வாசகர்கள் பலரும் கேள்விப்பட்டிருக்கலாம். சந்தர்ப்பவசத்தினால், தான் கொள்ளைக் காரன் என்றோ, கொலைகாரன் என்றோ பெயரெடுத்து வாழ்ந்தாலும், பிறருக்கு உதவுகிறவர்கள் உண்டு. அல்லது பிறருக்கு உதவி செய்யப் போய் தான் கெட்ட பெயரெடுத்துக் கொள்ளும் நல்லவர்களும் உண்டு. மலையூர் மம்பட்டியான், சீவலப்பேரி பாண்டி போன்ற திரைப்படங்கள் இம்மாதிரி வந்துள்ளன. புதுமைப் பித்தனும்கூட சங்கிலித்தேவன் என்ற திருடன் ஒரு கிழவிக்கு உதவியதைப் பற்றிய கதை எழுதியுள்ளார். நாமக்கல் கவிஞர் எழுதிய மலைக்கள்ளன் (எம்ஜிஆர் நடித்து திரைப்பட மாக வந்தது) ராபின்ஹூடைத் தழுவிய கதைதான்.

ஆங்கிலத்தில் ராபின்ஹூடைப் பற்றிப் பழங்காலத்தில் பல இசைப் பாடல்கள் (இவற்றை ballads என்பார்கள்) பாடப்பட்டுள்ளன. பின்னர் பல நாடகங்களும் திரைப்படங்களும் வந்துள்ளன. இப்படிப்பட்ட கதைகள் பல எல்லா மொழிகளிலும் உள்ளன.

ராபின்ஹூட் என்பவன் உயர்ந்த குடும்பத்தில் பிறந்த ஒருவன். அவன் காலத்தில் நார்மன்கள் எனப்படும் ஃபிரெஞ்சு இனத்தினர் இங்கிலாந்தில் பல பகுதிகளைக் கைப்பற்றி ஆட்சி புரிந்து வந்தார்கள். அவர்கள் ஆட்சி புரியாத இடங்களில் சாக்ஸன்கள் எனப்படும் இங்கிலாந்தின் சொந்த மக்கள் ஆட்சியில் இருந்தனர். இருவருக்கும் போராட்டம் நடந்த காலம் அது. சாக்சன் அரசனான சிங்கம்போன்ற வலிய இதயம் கொண்ட ரிச்சட் என்பவன் சிலுவைப் போருக்குப் போய்விட்டதாகச் சொல்லப்படுகிறது. அவனிடம் பணியிலிருந்த சாக்சன் பிரபு ஒருவர் போராட்டத்தில் கொல்லப்பட்டு அவர் மாளிகையும் கொளுத்தப்படுகிறது. அப்போது அநாதையாகி விட்ட அவரது மகன்தான் ராபின்ஹூட். அருகிலுள்ள காட்டில் ஷேர்வுட் காட்டில் மறைந்து வாசம் செய்கிறான்.

ராபின்ஹூட், வில் வித்தையில் வல்லவன். அவனைச் சுற்றி பாதிக்கப்பட்ட ஓர் இளைஞர் பட்டாளம் சேர்கிறது. அவர்கள் அருகிலிருந்த நாட்டிங்காம் என்ற நகரத்தின் தீய தலைவனை எதிர்த்து, அவனைக் கொள்ளையடித்து ஏழைமக்களுக்கு உதவுகிறார்கள். சட்டபூர்வமாக அரசாங்கத்தால் அவனைப் பிடிக்க முடியாததால் அவனுக்கு ‘அவுட்லா’ – சட்டத்திற்குக் கட்டுப்படாத வன், தேடப்படுபவன் என்ற பெயர் கிடைக்கிறது, நல்லவர்கள் அவனைப் போற்றுகிறார்கள், தீயவர்கள் அவனைக் கண்டு அஞ்சுகிறார்கள்.

ராபின்ஹூட் கதையில் முக்கியத் தீயவர் பாத்திரங்கள்: நாட்டிங்காம் நகரத் தலைவன் (ஷெரீப்), அவனுக்கு உதவும் பேராயர், ரிச்சட் ஆட்சியில் இல்லாத சமயத்தில் ஆண்டுவந்த அவன் தம்பி ஜான் ஆகியோர். ராபின்ஹூடைச் சேர்ந்தவர்களாக லிட்டில் ஜான், ஃப்ரையர் டுக், வில் ஸ்கேர்லட், ஆலன்-எ-டேல், ராபின்ஹூடின் மனைவி மரியான் ஆகியோர் உள்ளனர். ராபினுடன் இவர்கள் ஒவ்வொருவரின் சந்திப்பும் அதற்குப் பிறகு அவர்கள் அவனோடு சேர்ந்து ஈடுபடும் வீரசாகசச் செயல்களும் தனித்தனிச் சம்பவங்களாக அமைந்துள்ளன. இறுதியில் ராபின்ஹூட், சிலுவைப் போரிலிருந்து திரும்பிவந்த ரிச்சட் அரசனின் படையில் சேருகிறான், ஆனால் சூழ்நிலையால் பிரிகிறான். நிறைவாழ்க்கைக்குப் பிறகு அவனது மரணத்துடன் கதை முடிகிறது. சில கதைப் பதிப்புகள் அவன் இறந்தது கி.பி.1242இல் என்று சொல்கின்றன.

இக்கதையின் ஒருசில சம்பவங்களைப் பார்ப்போம். ஒருநாள் ஒரு கசாப்புக் கடைக்காரன் உடையில் நாட்டிங்காம் சந்தைக்கு ராபின் செல்கிறான். மக்களுக்கு மிகமிக மலிவாக மாமிசத்தை விற்கிறான். பிற கடைக்காரர்கள் முதலில் இவனைப் பார்த்து கோபப்படுகிறார்கள். அவர்கள் அனைவர்க்கும் பணத்தை வாரி இறைப்பதால், பிறகு யாரோ பிழைக்கத் தெரியாத பைத்தியம் என்று விட்டுவிடுகிறார்கள்.

நாள் முடிவில் அந்த வணிகக் குழுவினருக்கு நகரத்தலைவனின் வீட்டில் விருந்து நடைபெறுகிறது. அதற்கு ராபினையும் அழைக்கிறார்கள். அவனை நகரத் தலைவனின் வலப்புறம் மரியாதைக்குரிய இடத்தில் அமரவைக்கி றார்கள். நகரத்தலைவனிடம் தன்னிடம் மிகப்பெரிய நிலப்பரப்பில் இன்னும் நிறையப் பிராணிகள் இருப்பதாக அளந்துவிடுகிறான் ராபின். அவற்றை மலிவாக வாங்கிக் கொள்ளவேண்டும் என்ற பேராசையால் ஐநூறு பொற்காசுகளையும் சில ஆட்களையும் அழைத்துக் கொண்டு மறுநாள் காலை ராபினுடன் கிளம்புகிறான் ஷெரீப். ராபின் அவனைத் தன் காட்டுக்குள் அழைத்துச் சென்று அங்கு ஓடுகின்ற நூற்றுக்கணக்கான மான்களைத் தன் பிராணிகள் என்று காட்டுகிறான். அப்போதுதான் தான் ஏமாந்துவிட்டது தலைவனுக்குப் புரிகிறது. இருந்தாலும் ராபின், அவனது இளைஞர் பட்டாளம் முன்னால் அவனால் என்ன செய்ய முடியும்? அவனுக்கு நல்ல விருந்தளித்து விட்டு பணத்தைக் கேட்கிறான் ராபின். ஷெரீப் எதுவும் தராததால் தானே அவனிடமிருந்த ஐநூறு பொற்காசு களையும் பிடுங்கிக் கொண்டு அவன் மனைவி முந்தியநாள் அளித்த சிறந்த விருந்துக்காக நன்றி தெரிவித்துப் பாராட்டி அவனை அனுப்பி வைக்கிறான்.

இப்படிப் பல சம்பவங்கள். குறிப்பாக ஆலன்-எ-டேல் என்பவனுக்கு அவன் காதலித்த பெண்ணைத் திருமணம் செய்துவைக்கும் காட்சி மிகச் சிறப்பானது. அதேபோல் தன்னைப் பிடிக்க முற்படும் பிஷப்பை ஏமாற்றித் தப்பும் காட்சிகளும். இம்மாதிரிக் காட்சிகள் திரைப்படங்களில் மிகுதி.

ராபின்ஹூட் மிக நீண்டகாலம் தன் இளைஞர் பட்டாளத்துடன் நன்றாக வாழ்கிறான். இறுதியில் அவனுக்கு நோய் ஏற்படுகிறது. தன்னை குணப் படுத்த வேண்டி, பக்கத்து கிராமத்தின் கன்னியாமடத் தலைவியிடம் அழைத்துச் செல்லுமாறு சொல்கிறான் ராபின். அவளுக்குப் பல உதவி களை ராபின் செய்திருந்தாலும் அவள் நன்றிகெட்டவளாக இருக்கிறாள்.

இங்கிலாந்தில் அக்காலத்தில் நோய்வாய்ப்பட்டவர்களைக் காப்பாற்றுவதற்கு அவர்கள் உடலில் இருந்து மிகுதியாக இரத்தத்தை வெளியேற்றிவிடுவார் கள். அதனால் கெட்டரத்தம் நீங்கி அவர்கள் பிழைத்துக் கொள்வார்கள் என்று நம்பிக்கை. ராபினுக்கு நோய் வந்ததை அவனைக் கொல்வதற்குச் சரியான வாய்ப்பாகப் பயன்படுத்திக் கொள்கிறாள் மடத்தலைவி. அவன் இறப்பதற்கு வேண்டிய அளவு காயத்தை உண்டாக்கிவிடுகிறாள். ஓரிரவு முழுவதும் காத்திருந்த லிட்டில் ஜான், காலையில் சென்று பார்க்கும்போது ராபின் இறக்கும் நிலையில் இருக்கிறான். தான் கடைசியாக அம்புவிட வேண்டும், அது தன் கடைசி ஆசை என்று ராபின் சொல்கிறான். அப்படியே அவனை அம்பு எய்யுமாறு கூற, அது மிகச் சமீபத்திலேயே விழுகிறது. அது விழுந்த இடத்தில் தன்னைப் புதைக்குமாறும் மடத்தலைவியை மன்னித்து விடுமாறும் கூறிவிட்டு ராபின்ஹூட் இறந்துபோகிறான்.

பொதுவாக ஏழை பங்காளர்களாக இருக்கும் வீரசாகசத் தலைவர்கள் அதிகாரத்தை எதிர்ப்பதால் இளம் வயதிலேயே தண்டிக்கப்பட்டு மாண்டு போவதாகவே தமிழ்நாட்டுக் கதைகள் அமைந்துள்ளன. நிறைவாழ்வு வாழ்ந்து முதுமையில் இறப்பதாக வரும் ராபின்ஹூட் போன்ற கதைகள் இங்கு அரிதினும் அரிது.

குழந்தைகளை மிகவும் கவர்ந்த நூல்கள் ஆங்கிலத்தில் சில உண்டு. அவற்றில் முதன்மையானது விசித்திர உலகில் ஆலிஸ்- “ஆலிஸ் இன் வொண்டர்லேண்ட்”. ஆலிஸின் விசித்திர உலகம் குழந்தைகளை மட்டும் அல்ல, அவர்களைவிட அதிகமாகப் பெரியவர்களை இதுவரை கவர்ந்துள்ளது என்பது விசித்திரம்.

புனைகதைகளில் பலவகை உண்டு. நாம் இதுவரை பார்த்த ஆலிவர் ட்விஸ்ட், ராபின்சன் குரூஸோ, டிராகுலா, உலகைச் சுற்றி எண்பது நாட்கள், பிரதாப முதலியார் சரித்திரம், கலிவரின் பயணங்கள், டான் குவிக்ஸோட் இவை யாவுமே புனைகதையின் ஒவ்வொரு வகையை எடுத்துக் காட்டுபவை. அதுபோல லூயி கேரல் 1865இல் வெளியிட்ட இந்தக் கதையும் அர்த்தமறு (நான்சென்ஸ்) இலக்கியம், வெறுங்கற்பனை (ஃபேண்டசி) இலக்கியம் என்பதற்கு ஒரு சான்றாக அமைகிறது.

“சீட்டுக்கட்டு ராணி மாப்பிள்ளை தேடி ஊர்வலம் போனாள் ஒரு நாளில், கண்ணாலே ஜாடை செய்து கையோடு என்னைக் கொண்டு போனாள், தோழி வயது அறுபதுக்கு மேலே” என்று ஒரு தமிழ்த் திரைப்படப் பாடல். அது போன்ற பைத்தியக்காரத் தனம்தான் இந்தக் கதை.

ஆலிஸ் வளரிளம் பருவச் சிறுபெண். ஆற்றங்கரையின் பொன்னிற மாலையில் அவள் அக்காவுடன் ஏதோ புத்தகத்தைப் படித்துக் கொண்டிருந்தபோது அவளுக்கு அரைத் தூக்கம். கண் மயங்குகிறது. வெயிஸ்ட்கோட் அணிந்த ஒரு வெள்ளை முயல் அவளைத் தாண்டி தன் பாக்கெட் வாட்சைப் பார்த்துக் கொண்டே, நேரமாகி விட்டதே என்று சொல்லிக்கொண்டு ஓடுகிறது. ஒரு குழிக்குள் செல்கிறது. அதைப் பின் தொடரும் ஆலிஸ், தானும் அந்தக் குழிக்குள் விழுந்து, ஒரு பெரிய ஹாலை அடைகிறாள்.

அங்கு அவள் புகமுடியாத ஒரு சிறிய கதவு. அதன் சாவி ஒரு மேஜைமீது உள்ளது. கதவுக்கப்பால் ஓர் அழகிய நந்தவனம் அவளை வா வா என அழைக் கிறது. எதிரில் “என்னைக்குடி” என எழுதப்பட்ட ஒரு பாட்டில். அதிலுள்ளதைக் குடித்தபோது சிறிய கதவுக்குள் செல்லும் அளவுக்குச் சுருங்கிவிடுகிறாள். ஆனால் சாவி இப்போது உயரமான மேஜை மீதல்லவா இருக்கிறது? “என்னைச் சாப்பிடு” என்று எழுதப்பட்ட ஒரு கேக்கைப் பார்க்கிறாள். அதை உண்டவுடன், மிகப் பெரிய உயரத்திற்கு வளர்ந்துவிடுகிறாள். மறுபடியும் கதவுக்குள் போகமுடியாதே என்று அழுது அழுது அவள் கண்ணீரே வெள்ளமாகப் பெருகி ஓர் ஏரியாகி விடுகிறது. அழும்போதே உருவம் மீண்டும் சுருங்கித் தன் கண்ணீர் வெள்ளத்தில் விழுகிறாள். ஒரு எலி அவளுக்கு வழிகாட்டி கரைக்கு அழைத்துச் செல்கிறது.

ஆலிஸ் மறுபடியும் வெள்ளை முயலைக் காண்கிறாள். முயல் அவளைத் தன் வீட்டுக்குச் சென்று சில பொருட்களை எடுத்துவரச் சொல்கிறது. முயல் வீட்டில் அவள் ஒரு பாட்டிலில் இருந்ததைக் குடிக்க, வீட்டின் அளவு வளர்ந்து விடுகிறாள். அவள்மீது காட்டுமிருகங்கள் கற்களை எறிகின்றன. ஆனால் விந்தை, அந்தக் கற்கள் கேக் ஆக மாறுகின்றன! ஒன்றை எடுத்துச் சாப்பிடும் ஆலிஸ், மீண்டும் அளவில் மிகச் சுருங்கிவிடுகிறாள். நந்தவனத்திற்குள் அலைகிறாள். ஒரு காளான் மீது அமர்ந்து ஜாலியாக ஹூக்கா பிடிக்கும் கம்பளிப்புழுவைப் பார்க்கிறாள். அது காளானின் வெவ்வேறு பகுதிகள் வெவ்வேறு அளவில் வளரச் செய்பவை என்கிறது. காளானின் ஒரு பகுதியிலிருந்து தின்ற ஆலிஸின் கழுத்து மட்டும் நீண்டு மர உயரத்தை அடைகிறது. ஒரு புறா தன் முட்டையைத் தின்னவந்த பாம்பு அவள் என்று எண்ணித் தாக்குகிறது. உடனே காளானின் மற்றொரு புறத்திலிருந்து தின்று ஆலிஸ் இயல்பான உயரத்தை அடைகிறாள்.

மீண்டும் நந்தவனத்தில் ஆலிஸ், ஒரு துரைசானியின் வீட்டை அடைகிறாள். அப்பெண்மணி குழந்தைக்குப் பால் தருகிறாள், செஷயர் பூனை ஒன்றையும் வளர்க்கிறாள். ஆனால் ஆலிஸிடம் கடுமையாகப் பேசுகிறாள். பிறகு ராணியுடன் தான் ‘க்ராக்கெட்’ விளையாட்டை விளையாடப் போவதாகப் புறப்படுகிறாள், போகும்போது ஆலிஸிடம் தன் கைப்பிள்ளையைத் தருகிறாள், அது பன்றிக் குட்டியாகிறது! அதைக் காட்டில் விட்டு, ஆலிஸ் மீண்டும் செஷயர் பூனையைச் சந்திக்கிறாள். அது, அனைவரும், ஆலிஸ் உள்பட, பைத்தியங்கள் என்கிறது. மார்ச்முயலின் வீட்டுக்கு வழி சொல்லிவிட்டு அது வெறும் புன்னகையாகத் தேய்ந்துபோகிறது.

ஆலிஸ் மார்ச்முயலின் வீட்டுக்குச் செல்லும்போது, அதுவும், உயரத்தொப்பி அணிந்த பித்துப்பிடித்த ஒருவனும் (மேட்-ஹேட்டர்), அணில்போன்ற ஒரு பிராணியும் (டார்மவுஸ்) ஒரு தேநீர்விருந்தைச் சுவைத்துக் கொண்டிருக்கின்றன. அந்த மூவரும் காலத்துடன் சண்டையிட்டதால் தேநீர்-அருந்து-நேரத்திலேயே இருக்குமாறு சபிக்கப்பட்டுள்ளன என்பதை உணர்கிறாள். அவைகளிடமிருந்து விடுபட்டு காட்டிற்குள் செல்பவள், ஒரு மரத்தில் கதவு  இருப்பதைக் கண்டு அதற்குள் புக, பழைய ஹாலுக்கே வந்துவிட்டாள்!

தான் எடுத்துவைத்திருந்த காளானில் கொஞ்சம் தின்று குள்ளமாகி, சாவியை எடுத்து, மறுபடியும் நந்தவனத்திற்குள் வருகிறாள். அங்கு அவள் சீட்டுக்கட்டு இதய ராணியுடன் க்ராக்கெட் விளையாட வேண்டி வருகிறது. அடிக்கும் தடியாக ஃப்ளமிங்கோ பறவைகள், பந்துகள் காட்டுப்பன்றிகள்! இந்தப் பைத்தியக்கார ஆட்டத்திற்குள் செஷையர் பூனை மீண்டும் வருகிறது. ஆலிஸுடன் உரையாடும் போது இடையில் புகும் இதயராஜாவை அது அவமதிப்பதால் அதன் தலையை வெட்டுமாறு ராஜா ஆணையிடுகிறான். ஆனால் இப்போது அந்தப் பூனையே வெறும் தலையாக இருக்கிறது! எனவே வெட்ட முடியவில்லை.

இடையில் துரைசானி ஆலிஸுடன் நட்புப்பாராட்ட வருகிறாள். இதயராணி அவளைத் துரத்திவிட்டு ஆலிஸ் போலி-ஆமையுடன் உரையாட வேண்டும் என்கிறாள். போலி ஆமையைக் காண க்ரிஃபின் என்ற மிருகத்தைத் துணையாக அனுப்புகிறாள். போலி ஆமை, க்ரிஃபின் ஆகியவற்றோடு ஆலிஸ் பேசிக் கொண்டிருக்கும் போதே விசாரணை நடக்க இருப்பதாக செய்தி வருவதால், க்ரிஃபின் அவளை க்ராக்கெட் அரங்கிற்குக் கொண்டு செல்கிறது.

அங்கு சீட்டுக்கட்டு ஜேக், ராணியின் உணவைத் திருடிவிட்டான் என்று விசாரணை நடக்கிறது. சாட்சியம் கூறப் பலர் அழைக்கப் படுகின்றனர். இடையில் வெள்ளைமுயல் ஜேக்கின் கடிதம் ஒன்றை ராஜாவிடம் அளிக்கிறது. அதில் கவிதை எழுதப்பட்டிருப்பதாக ராஜா சொல்கிறான். அவன் விளக்கத்தை ஆலிஸ் மறுக்கிறாள். ராணி கோபமடைந்து ஆலிஸ் தலையை வெட்டுமாறு ஆணையிடுகிறாள். ஆனால் ஆலிஸ் மிகப் பேருருவமாக வளர்ந்து, காலால் ராணி, ராஜா, ஜேக் உள்பட (சீட்டுக்கட்டினை) உதைத்துத் தள்ளுகிறாள்.

திடீரென்று பார்த்தால், ஆற்றங்கரையில், மாலைநேரத்தில், அவள் தன் அக்கா மடியில் படுத்திருக்கிறாள்! அவளிடம் தன் கனவைச் சொல்லிவிட்டுத் தேநீர் அருந்தச் செல்கிறாள்.

கதையின் சம்பவங்களின் ஊடாக நமக்கு அர்த்தம் எதுவும் புலப்படாவிட்டாலும், இக்கதை, சிறுபருவ வெள்ளை மனம் தவிர்க்கவியலாமல் ஏதோ ஒரு நிலையில் இல்லாமற் போவதையும், அதனால் ஏற்படும் துயரத்தையும் பேசுவதாக விமரிசகர்கள் சொல்கிறார்கள். மானிட வாழ்க்கையும் இக்கதையின் சம்பவங்கள் போல அர்த்தமற்ற புதிராக இருப்பதையும் இக்கதை எடுத்துக் காட்டுவதாகச் சொல்கிறார்கள்.

பாரதி தமது குயில்பாட்டில், குரங்கு, மாடு இவற்றுடன் காதல் புரியும் குயிலைக் காட்டுகிறார். இறுதியாக, “ஆன்ற தமிழ்ப் புலவீர், கற்பனையே ஆனாலும், வேதாந்தமாக விரித்துப் பொருளுரைக்க, யாதானும் சற்றே இடமிருந்தால் கூறீரோ?” என்று கேட்கிறார்.

நாமும் பாரதியைப் பின்பற்றி, ஆலிஸ் கதைக்கு “விரித்துப் பொருளுரைக்க யாதானும் சற்றே இடமிருந்தால் கூறீரோ” என்று கேட்கலாம்.

ஒவ்வொரு கதையும் ஒவ்வொரு விதமான சுவாரசியமான தொடக்கத்தில் அமைகிறது. உதாரணமாக, கலிவரின் பயணங்களில், லிலிபுட் தீவை அவன் அடைவதும் அங்கு நிகழும் செயல்களும் ஒருவித கவர்ச்சியை அந்நாவலுக்கு ஊட்டி, அந் நாவலுக்குள் நம்மை இழுக்கின்றன. அதுபோலவே ஒரு வீரன், காற்றாலைகளை அரக்கர்களாக எண்ணி அவற்றுடன் ஈட்டியால் சண்டையிடுகின்ற ஒரு காட்சி என்னைப் பள்ளி வயதில் அந்தக் கதையைப் படிக்குமாறு தூண்டியது. அந்தக் கதைதான் டான் குவிக்சோட். (இதை டான் க்விஜோட்டே என்று படிக்க வேண்டும் என்பார்கள் இங்குள்ள ஸ்பானிய அறிஞர்கள். நமக்கு ஆங்கில உச்சரிப்புதான் சரிவரும்.)

இந்தக் கதையை எழுதியவர் ஸ்பெயின் நாட்டவர். மிகெல் டி செர்வாண்டிஸ் என்பது அவர்  பெயர். இதுதான் ஐரோப்பிய மொழிகளில் முதல் நாவலாகக் கொள்ளப்படுகிறது. 1605இல் இதன் முதல் பாகமும் 1615இல் இதன் இரண்டாம் பாகமும் வெளிவந்தன.   

நைட் (knight) எனப்பட்டவர்கள் (இன்றைய திரைப்படங்களில் இருபத்தைந்து பேரை ஒரே வீச்சில் அடிக்கும் ஹீரோ போன்ற) அக்காலப் போர்வீரர்கள். இவர்கள் பற்றிய கற்பனைச் சாகசக் கதைகள் ஸ்பெயினில் பதினாறாம் நூற்றாண்டில் மிகுதியாக உலவி வந்தன. அவற்றை மிகுதியாகப் படித்துத் தன்னை இழந்த (கட்அவுட் வைத்துப் பாலாபிஷேகம் செய்யும் இக்காலப் பைத்தியங்கள் (FANaticS) போன்ற) ஒருவன் தான் நம் டான் குவிக்சோட். அவன் பெயர் அலான்சோ. ஸ்பெயின் நாட்டின் லா மாஞ்சா பகுதியில் வசித்த ஒரு நடுவயது ஆள். (டான் என்றதுமே இன்றைய திரைப்பட “அட்டைக்கத்தி” நாயகர்களில் பலர் திரையில் வைத்துக் கொள்ளும் பெயர் அது என்பது ஞாபகம் வரவில்லையா?)

அத்தகைய “நைட்”டுகளில் தானும் ஒருவன் என்று எண்ணிக் கொள்ளும் அவன் வாள், ஈட்டியுடன் சாகசங்கள் புரியப் புறப்பட்டு விடுகிறான். “நைட்”-டுகளுக்கு ஒரு குதிரை, காதலி (இளவரசி), ஏவலாள் ஆகியோர் கட்டாயம் வேண்டும். இவனுக்கு ஒரு நலிந்த பெண் குதிரை, ரோசினான்டே, கிடைக்கிறது. காதலியாக ஒரு ஏழை விவசாயப் பெண்ணை (டுல்சீனியா) இளவரசி எனக் கற்பனை செய்துகொள்கிறான். அதன்பின் அவன் சண்டைகள் யாவும் டுல்சீனியாவை மையமாகக் கொண்டே நிகழ்கின்றன. உதாரணமாக இவனது முதல் பயணத்தில் ஒரு சத்திரத்தில் தங்குகி றான். அதை அரண்மனை என்று நினைத்துக்கொள்கிறான். ஒரு திருடனைக் காப்பாற்றுகிறான். சில வணிகர்கள் டுல்சீனியாவை ஏளனம் செய்தார்கள் என்று சண்டைக்குப் போய் அடிவாங்குகிறான். அவனது நண்பர்கள் சிலர் அவனை வீட்டுக்குக் கொண்டு செல்கிறார்கள். அவன் படித்த புத்தகங்கள்தான் அவனது நிலைக்குக் காரணம் என்று பல புத்தகங்களைக் கொளுத்தியும் விடுகிறார்கள்.

ஆனால் டான் அவ்வளவு எளிதாகத் தளர்பவன் அல்ல. அவனது ஏவலாளாகச் சற்றே தெளிவான, ‘பொதுக்’கான ஆள் ஒருவன் (சாங்கோ பாஞ்சா) வாய்க்கிறான். அவனுடன் ஏற்படும் முதல் அனுபவம்தான் மேற்சொன்ன காற்றாலைத் தகடு களை அரக்கர்கள் என்று கருதிச் சண்டை புரிந்த கதை. இப்படி அவன் பயணத்தில் பல அனுபவங்கள். முடிவெட்டுபவன் கிண்ணத்தைத் தன் தலைக்கவசம் என்று பறித்துக் கொள்கிறான். வீரர்களின் கற்பனை ஒழுக்கவிதிகளைக் கடைப்பிடிப்பதா கக் கருதிக் காதலர்களை ஒன்று சேர்க்கிறான், பலவிதத் தொல்லைகளில் மாட்டிக் கொள்கிறான். ஏறத்தாழ அவனுக்குக் கிடைக்க வேண்டிய பல தண்டனைகளைப் பாவம், சாங்கோ ஏற்றுக் கொள்ள நேர்கிறது. டான் குவிக்சோட்டின் இரண்டு நண்பர்கள்- ஒரு மதகுருவும், மயிர்மழிப்பவனும்- அவனைக் காப்பாற்றி அழைத்துச் செல்பவர்கள்.

பத்தாண்டுகள் பிறகு வெளியான நாவலின் இரண்டாம் பகுதியில் வரும் நபர்கள் அனைவரும் டான் குவிக்சோட்டின் செயல்களைப் பற்றி முன்பே படித்து அறிந்தி ருக்கிறார்கள். அதனால் அவன் செல்லுமிடங்களில் எல்லாம் அவன் புகழ்(!) அவனுக்கு முன்னே செல்கிறது. இடையில் கதாசிரியர் (செர்வாண்டிஸ்) வேறு கதைக்குள் நுழைந்து, இது ஒரு மொழிபெயர்க்கப்பட்ட உண்மைக்கதை, ஹமீட் பெனென்கேலி என்ற மூர் இனத்து ஆசிரியர் எழுதியது, என்று ‘உதார்’ விடுகிறார்!

ஒரு தீய நகரத்தலைவன் (ட்யூக்)- நகரத் தலைவி (டச்சஸ்) ஆகியோரிடம் டானும் சாங்கோவும் மாட்டிக் கொண்டு தொல்லைப்படுகிறார்கள். டுல்சீனியாவை விவசாயப் பெண்ணாக ஒரு மந்திரவாதி மாயமாக மாற்றிவிட்டதாக அவர்கள் சொல்கிறார்கள். அந்த மாயத்திலிருந்து அவளை மீட்க சாங்கோ தன்னைச் சாட்டையால் ஆயிரக் கணக்கான முறை அடித்துக்கொள்ள நேர்கிறது. பிறகு ஒரு இளவரசியையும் அவள் காதலனையும் சிறைப் பிடித்து வைத்திருக்கும் ஒரு கற்பனை அரக்கனுடன் சண்டையிட மரக்குதிரைமீது ஏறி இருவரும் செல்கிறார்கள்.

கதையின் ஒரே ஒரு ஆறுதலான அம்சமாக, சாங்கோவுக்கு ஒரு நகரத்தை ஆளும் வாய்ப்பு கிடைக்கிறது. மிக நன்றாகவே பத்து நாட்கள் ஆட்சி செய்யும் அவன், பணம் இன்றித் திரும்பி வந்து அவமானப்படுகிறான். ஒரு வறுமை வாய்ப்பட்ட ஆட்சியாளனாக இருப்பதைவிட மகிழ்ச்சியான ஏவலாளனாக இருப்பதே சிறந்தது என்று முடிவு செய்கிறான்.

நகரத்தலைவி வீட்டில் ஒரு இளம்பெண் சாங்கோவின்மீது காதல் கொள்கிறாள். ஆனால் அவன் அவள் காதலை மறுக்கிறான். இந்த ஜோடியின் சந்திப்புகள் பார்ப்போர்க்கு மிகுந்த நகைச்சுவைக் காட்சிகளாக அமைகின்றன.

மறுபடி தன் பயணத்தைத் தொடர்கிறான் டான். பார்சிலோனாவில், மாறுவேடத் தில் அவன் நண்பன் ஒருவனே “வெண்ணிலவின் வீரன்” என்ற பெயர் பூண்டு அவனுடன் போர் செய்து அவனைத் தோற்கடிக்கிறான். தோற்ற டான் தன் இல்லத்துக்குத் திரும்பி வருகிறான்.

நோய்வாய்ப்பட்ட அவன், தான் இதுவரை ஈடுபட்ட செயல்கள் யாவும் மடத்தனம் என்பதை உணர்ந்து, தன்னிலை அறிந்து, தன் செயல்களுக்கு மன்னிப்புக் கேட்டு விட்டு இறக்கிறான். அவனது இறப்போடு “நைட்”டுகளின் கதையும் முடிவுக்கு வருகிறது.

இறுதியாகக் கதைக்குள் நுழையும் பெனென்கேலி, டான் குவிக்சோட்டின் வரலாற்றைத் தான் எழுதியதற்கு வீரசாகசக் கதாநாயகர்களின் (“நைட்”டுகளின்) மறைவை அறிவிப்பதே முக்கியக் காரணம் என்று கூறுகிறார்.

இறுதியாக இந்த நாவல் நமக்குச் சொல்ல வருவதுதான் என்ன? “தமிழ் இளைஞர் இளைஞிகளே, வெறும் கதைகளில், கவர்ச்சிகளில், நடிகர்-நடிகையர் ஆட்டங்களில் மயங்கி வாழ்க்கையை இழக்காதீர்கள். உண்மையை நேருக்கு நேராகப் பார்த்து உங்கள் வாழ்க்கையை வாழக் கற்றுக் கொள்ளுங்கள்.” அவ்வளவுதான்.

வந்தே மாதரம்!ஸுஜலாம் ஸுபலாம் மலயஜ ஸீதளாம்ஸஸ்ய ஸ்யாமளாம் மாதரம்!வந்தே மாதரம்!

என்ற பாட்டு அகில இந்திய வானொலியில் நாளின் தொடக்கத்தில் ஒலிப்ப தைப் பலரும் கேட்டிருப்பீர்கள். இப்பாட்டை எழுதியவர் பங்கிம் சந்திர சாட்டர்ஜீ. (சட்டோபாத்யாய என்ற சொல் வங்காளியில் சாட்டர்ஜீ என்று சுருக்கமாக வழங்கப்படும்.) ஆனந்த மடம் என்ற அவரது நாவலின் இடை யில் இப்பாட்டு இடம்பெறுகிறது. இதுதான் சுதந்திர இந்தியாவின் முதல் தேசிய கீதமும் ஆகும். (பின்னர்தான் ஜனகணமன என்பது ஏற்கப்பட்டது.) இப்பாட்டை பாரதியார் இருமுறை மொழிபெயர்த்திருக்கிறார்.

இனிய நீர்ப் பெருக்கினை! இன்கனி வளத்தினை!

என்று தொடங்குவது பாரதியின் முதல் மொழிபெயர்ப்பு.

1860கள் தொடங்கி வங்கமொழியில் நாவல்கள் எழுதியவர் பங்கிம் சந்திரர். துர்கேச நந்தினி, கபால குண்டலா, மிருணாளினி போன்ற இவரது நாவல் கள் ஆனந்த மடத்திற்கு முன்னாலேயே எழுதப் பட்டவை. இவை தமிழில் 1950களில் த.நா. குமாரஸ்வாமி போன்ற ஆசிரியர்களால் மொழிபெயர்க்கப் பட்டுள்ளன. இந்தக் கதை வங்க மொழியில் 1952இல் திரைப்படமாகவும் எடுக்கப்பட்டது. ஹேமேந் குப்தா இயக்கியிருந்தார். பிருத்வி ராஜ்கபூர், கீதா பாலி ஆகியோர் நடித்திருந்தனர்.

வங்கத்தில் 1770இல் கடும்பஞ்சம் ஏற்பட்டது. வாரன் ஹேஸ்டிங்ஸ் காலம். அப்போது அங்கே பிரிட்டிஷ்காரர்களை எதிர்த்து ‘சந்நியாசிகள் எழுச்சி’ ஏற்பட்டது. இந்தப் பின்னணியில் கதை நடக்கிறது. கதையின் முக்கியப் பாத்திரம் மகேந்திரன். அவன் ஒரு ஜமீன்தார். பாதச்சின்ன(ம்) என்ற ஊரில் வசிக்கி றான். அவன் மனைவி கல்யாணி. குழந்தை சுகுமாரி. பஞ்சம் ஏற்பட்ட காரணத்தினால் அவன் குடும்பத்தோடு அருகிலுள்ள நகரத்திற்குப் பிழைப்புக்காக இடம்பெயர நேர்கிறது. வழியில் தம்பதியினர் பிரிகின்றனர். கல்யாணி குழந்தையுடன் கொள்ளைக்காரரிடமிருந்து தப்பிக்கக் காட்டுவழி யில் ஓடுகிறாள்.

சத்யானந்தா (கதைத்தலைவர்) கட்டளைக்கிணங்க அவளை ஜீவானந்தா என்பவன் கொள்ளைக்காரரிடமிருந்து காப்பாற்றுகிறான். இடையில் சத்யாவைக் கிழக்கிந்தியக் கம்பெனி சிப்பாய்கள் துரத்துகிறார்கள்.

ஜீவா, குழந்தையைத் தன் தங்கை நிம்மியிடம் விட்டுவிட்டு, கல்யாணியை  தங்கள் ஆசிரமமாகிய ஆனந்த மடத்தில் சேர்க்கிறான். அதில் உள்ளவர்கள் ‘சந்தன்’ என்ற இந்து அமைப்பைச் சேர்ந்தவர்கள். அதில் எல்லாருக்கும் ‘ஆனந்தா’ என்ற பட்டம் உண்டு. முஸ்லிம்களைக் கொல்வதையும் நவாபிடமிருந்து வங்க தேசம் விடுதலை பெறுவதையும் கடமையெனக் கொண்ட வர்கள். (அக் “கடமைக்கு” ஆங்கிலேயர் இடையூறாக இருப்பதால் அவர்களை எதிர்க்கிறார்கள்).

மகேந்திரனும் சந்நியாசிகள் கூட்டத்தில் சேர்ந்து வங்க “விடுதலை”க்காகப் போராட முனைகிறான். தற்செயலாக அவனும் ஆனந்த மடத்திற்கே வந்து சேர்கிறான். கணவன்-மனைவி இருவரும் இணைகின்றனர். சத்யாவின் கட்டளைப்படி மகேந்திரனின் சொத்து ஆனந்தமடத்திற்குப் போர்க் கருவி செய்யும் ஆலையைத் தொடங்கப் பயன்படுகிறது. ஏற்கெனவே மடத்தில் இருக்கும் பவானந்தா, ஒரு சிறந்த வீரனாகவும் சந்நியாசிகள் படைக்குத் தலைவனாகவும் இருக்கிறான்.

நிம்மியுடன் சாந்தி என்றபெண் இருக்கிறாள். அவள் அநாதை, வீராங்கனை, பிரம்மச்சாரிணி. ஜீவானந்தாவைக் காதலிக்கிறாள். சந்நியாசிகளின் படை யில் சேர விரும்புகிறாள். ஆனால் சத்யா அவளைத் தடுக்கிறார். சத்யா, ஜீவா, பவா, ஞானா முதலிய நான்கு பேர் மட்டுமே கையாளக்கூடிய ஒரு பெரிய வில்லை அவள் எளிதாகக் கையாளுவதால் சத்யா அவளைப் படையில் சேர அனுமதிக்கிறார்.  

சத்யா, மகேந்திரனுக்கு மாதாவின் மூன்று வடிவங்களை ஆசிரமத்தின் அடுத்தடுத்த மூன்று அறைகளில் காட்டுகிறார். முதல் வடிவம், எப்படி அவள் இருந்தாள் என்பது (ஜகதாத்ரி). நடுஅறையில் இருப்பவள், இப்போது எப்படி இருக்கிறாள் என்ற வடிவம் (காளி). மூன்றாவது அறையில் இருப்ப வள், இனிமேல் எப்படி இருக்கப் போகிறாள் என்ற வடிவம் (துர்க்கை).

கொஞ்சம் கொஞ்சமாகச் சந்நியாசிகளின் பலம் பெருகுகிறது. ஆட்கள் நிறையப் பேர் ஆனந்த மடத்தில் சேர்கிறார்கள். அதனால் மடத்தை ஒரு சிறிய கோட்டைக்கு இடம் பெயர்க்கிறார்கள். கிழக்கிந்தியக் கம்பெனியினர் அந்தக் கோட்டையைத் தாக்குகிறார்கள். கோட்டையினுள் பவானந்தாவுக் குத் துணையாக ஜீவானந்தாவும் சாந்தியும் இருக்கின்றனர்.

அவர்களிடம் போர்த் தளவாடங்கள் மிகுதியாக இல்லை. சந்நியாசிகளுக்குப் படைப்பயிற்சியும் கிடையாது. எனினும் கோட்டையைச் சுற்றி ஓடிய நதியை அரணாக வைத்து கம்பெனிச் சிப்பாய்களைத் தடை செய்கிறார்கள். நதியைக் கடந்து கோட்டைக்குள் வர ஒரு பாலம் இருக்கிறது. பாலத்திற் குள் புகுந்துவிட்ட கம்பெனிச் சிப்பாய்கள், பின்வாங்கிச் செல்வது போல் நடிக்கிறார்கள். அதை நம்பிய சந்நியாசிகள் கும்பல், கோட்டைக் கதவைத் திறந்துகொண்டு பாலத்தில் முன்னேறி வருகிறது. உடனே கம்பெனிச் சிப்பாய்கள் பீரங்கியால் அவர்களைச் சுடுகிறார்கள். சந்தியாசிகள் தரப்பில் பெரிய இழப்பு ஏற்படுகிறது. பவானந்தா இறந்துவிடுகிறான்.

இருப்பினும் ஜீவா தலைமையிலான படை கம்பெனிச் சிப்பாய்களின் ஆயு தங்களைக் கைப்பற்றி அவர்களைத் திருப்பிச்சுடுகிறது. இதனால் கம்பெனிச் சிப்பாய்கள் பின்வாங்கி ஓடுகின்றனர். இப்படியாக கலகப் படையினரின் முதல் தாக்குதல் முடிகிறது. போரில் ஜீவாவுக்கு பலத்த காயம் ஏற்படுகி றது. சத்யானந்தா கொடுத்த ஒரு மூலிகையைக் கொண்டு அவன் காதலி சாந்தி, ஜீவாவைக் காப்பாற்றுகிறாள். போரின் இறுதியில் ஜீவாவும் சாந்தி யும் காட்டுக்குச் சென்று துறவித் தம்பதிகளாக வாழ்வதாக முடிவு செய்கின்றனர்.

கதை இறுதியில் சத்யானந்தா தன் குருவிடம் பேசுகிறார்:

சத்யானந்தா: நான் எதிரியின் இரத்தத்தால் தாய்நாட்டின் மண்ணை நனைத்து அதை வளப்படுத்துவேன்.

குரு: யார் உனக்கு எதிரி? இங்கே பகைவரே இல்லை. பிரிட்டிஷ்காரர்கள் ஆட்சியமைப்பதற்கு உதவிசெய்து உன் கடமையை முடித்துவிட்டாய். அவர்கள் நமக்கு நண்பர்கள். மேலும் நீண்டநாள் பிரிட்டிஷ்காரர் களை யாரும் எதிர்த்துச் சண்டை போட முடியாது. 

இக்கதை, சுதந்திரப் போரில் ஈடுபட்டவர்களுக்கு அக்காலத்தில் பெரிய உத்வேகமாக அமைந்திருந்ததாம்! காரணம், இதில் வங்கநாட்டின் விடுதலை என்பதில் “இந்து”க்கள், சந்நியாசிகள் முன்னணிப் படுத்தப்படுகிறார்கள். முஸ்லிம்கள் எதிரிகள். ஆங்கிலேயர் “நண்பர்கள்” ஆகிவிட்டார்கள்!

‘தாய்’ எனச்சொல்லும் இடங்களில் எல்லாம் பங்கிம், இந்தியத் தாயை அல்ல, வங்கத் தாயைத்தான் குறிக்கிறார். “சுஜலாம்” பாட்டில் அக்கால பிளவுபடாத வங்கத்தின் மக்கள் தொகையான ஏழுகோடி பேருக்குத் தாய் அவள் என்று தெளிவாகவே குறிப்பிடுகிறார். பாரதியார் போன்ற சுதந்திரப் போர்வீரர்கள் பிற்காலத்தில் அச்சொல்லைக் “கோடிகோடி மக்களின் தாய்” எனத் திருத்தி ‘இந்தியத்தாய்’ ஆக்கினார்கள். ஓர் ‘இந்து’ நாவலை ‘இந்தியச் சுதந்திர நாவல்’ ஆக்கிவிட்டார்கள்.

“வங்கத் தாய்க்குச் சுதந்திரம் வேண்டும்” என்பதற்கு பதில், “தமிழ்த் தாய்க்குச் சுதந்திரம் வேண்டும்” என்று எவரேனும் அக்காலத்தில் எழுதியிருந்தால் அது எப்படி நோக்கப்பட்டிருக்கும்? என்ன இருந்தாலும் ‘மாமியார்’ பார்வையில், தமிழ்த்தாய், இந்தியத்தாய் ஆக முடியுமா?

அரபுக்கதைகளில் சிந்துபாத் என்பவன் ஏழு விசித்திரமான கடற்பயணங்களை மேற்கொண்டது பற்றிப் பலரும் படித்திருப்பார்கள். அதேபோலத்தான் கலிவர் என்பவனின் பயணங்களை எழுதியிருக்கிறார் ஜானதன் ஸ்விஃப்ட் என்ற ஆங்கில எழுத்தாளர்.

என் சிறுவயதில் கலிவரின் லிலிபுட் பயணம் என்று சிறுவர்க்குரிய கதையாகவே படித்தேன்.

புகழ்பெற்ற எழுத்தாளர்கள் சேர்ந்த கிளப் ஒன்றினால் கடல்பயண நூல்களை ஏளனம் செய்யும் விதமான நூல் எழுதவேண்டும் என்ற பணி அவருக்கு அளிக்கப்பட்டதாகவும் அதன்படி இந்தக் கதையை 1725இல் ஸ்விஃப்ட் எழுதிமுடித்ததாகவும் சொல்லப்படுகிறது.

கலிவர் என்பவன் ஒரு கப்பலின் மருத்துவன். அவன் நான்கு கடற் பயணங்களை மேற்கொள்கிறான். ஒவ்வொரு பயணத்திற்கு முன்பும் ஒரு புயல் வீசுகிறது. நான்கு பயணங்களுமே கலிவருக்கு அவன் வாழ்க்கையில் புதிய அனுபவங்களை யும் பார்வைக் கோணங்களையும் தருகின்றன. (இங்கிலாந்தை, ஐரோப்பாவை ஏளனம் செய்ய அவனுக்குப் புதிய வாய்ப்புகளையும் தருகின்றன!)

முதல் கடற்பயணம்

கலிவர் தன் பயணத்தின்போது கப்பல் உடைந்து லிலிபுட் என்ற தீவைச் சென்று அடைகிறான். லிலிபுட் ஆட்கள் ஐந்து அங்குலத்திற்கும் குறைவான உயரம் உள்ளவர்கள். ஆகவே அங்கு அவன் பிரம்மாண்ட ராட்சதனாகத் தென்படுகிறான். அவர்களுக்குச் சில உதவிகளையும் செய்கிறான். முக்கியமாக பிளஃபுஸ்கு என்ற அருகிலுள்ள தீவினரின் படையெடுப்பிலிருந்து காப்பாற்றுகிறான். தொடக்கத்தில் லில்லிபுட் மக்கள் மிகவும் அன்பானவர்களாகத் தென்படுகிறார்கள் என்றாலும் விரைவில் அவர்கள் மிக மோசமான, சின்னப்புத்தி கொண்ட பிராணிகளாக இருப்பதை அறிந்துகொள்கிறான். ஒரு தீயை அணைத்து ஆயிரக்கணக்கான உயிர்களைக் காப்பாற்ற வேண்டி அவன் தனது சிறுநீரைப் பயன்படுத்தியதற்காக அவன் பிற “குற்றங்களுக்கிடையில்” இராஜத்துரோகக் குற்றம் சாட்டப்படுகிறான். பிளஃபுஸ்கு தீவுக்குத் தப்பிச் சென்று ஒரு படகினைக் கண்டுபிடித்துக் கடலில் போகும்போது ஒரு கப்பலினால் காப்பாற்றப்பட்டு இங்கிலாந்தை அடைகிறான்.

இரண்டாவது கடற்பயணம்

இரண்டாவது பயணத்திலும் கப்பல் ஆட்களால் கைவிடப்பட்டு ப்ராப்டிங்னாக் என்ற தீவுக்குப் போய்ச் சேர்கிறான். அங்கு வளரும் புற்களே மரமளவு உள்ளன. மனிதர் 75 அடி உயரம் இருக்கிறார்கள். லில்லிபுட்டில் உள்ள மனிதர்கள் எப்படி இவனுக்கு அளவில் மிகச் சிறியவர்களாக இருந்தார்களோ, அது போலவே இவன் இந்தத் தீவில் உள்ள இராட்சத மனிதர்களுக்கு மிகச் சிறிய பிராணியாக இருக்கிறான். தானும் லிலிபுட் மக்களுக்கு முன்பு மிக வெறுப்பூட்டும் ஒருவனாகவே இருந்திருக்க வேண்டும் என்பதும் அவனுக்குப் புரிகிறது.

அவனைக் கண்டெடுத்த மனிதன் காட்சிப் பொருளாக அவனை வைத்துப் பணம் சம்பாதிக்கிறான், பிறகு அரசியிடம் விற்றுவிடுகிறான். அவனுக்கு ஒரு சிறு பெட்டி வீடு கட்டிததரப்படுகிறது. அதை எங்கும் கொண்டுசெல்கிறார்கள். அங்குள்ள அரசனிடம் அவன் ஐரோப்பாவைப் பற்றிக் கூறும்போது அந்த அரசன் கோபமடை கிறான். அப்போதுதான் இங்கிலாந்து உண்மையில் எப்படி இருக்கிறது என்பதற்கும் எப்படி இருக்க வேண்டும் என்பதற்குமான வேறுபாடு அவனுக்குப் புரிகிறது.

ஒருமுறை அவனைக் கடற்கரைக்குக் கொண்டுசெல்லும்போது, ஒரு கழுகு அவனிருக்கும் பெட்டியைத் தூக்கிச் சென்று கடலில் போட்டுவிடுகிறது. வழக்கம்போல் ஏதோ ஒரு கப்பலால் காப்பாற்றப்பட்டு இங்கிலாந்தை அடைகிறான்.

மூன்றாம் கடற்பயணம்

இச்சமயம் கலிவர் லாபுடா என்ற பறக்கும் தீவுக்குச் செல்கிறான். அதனால் ஆளப்படுகின்ற லக்னாக், க்ளப்டக்ட்ரிக் என்ற தீவுகளும் உள்ளன. க்ளப் டக் ட்ரிப் தீவுக்கு அவன் செல்லும் போது, அவனுக்கு இறந்தவர்களைத் திரும்ப அழைக்கும் சக்தி கிடைக்கிறது. சீஸர், ப்ரூடஸ், அரிஸ்டாடில், டே கார்ட்டே போன்றோரைச் சந்திக்கிறான். அதனால் அன்று எழுதப்பட்டுள்ள வரலாறுகள் பொய் எனத் தெரிந்து கொள்கிறான். லாபுடாவின் மக்கள் மிகுதியாகச் சிந்திப்பவர்களாகவும் பலவழி களில் சகிக்க முடியாதவர்களாகவும் உள்ளனர். பயனற்ற ஆய்வு களைச் செய்கின்றனர். அங்கே ஸ்டல்ட் ப்ரக் என்ற மக்களையும் சந்திக்கிறான். அவர்கள் முதுமை அடைந்த பின்னரும் இறப்பே இல்லாமல் உடல் பலமும் மனோபலமும் குன்றி செய்வதறியாமல் மிகுந்த சோர்வுடனேயே இருக்கிறார்கள் என்பதையும் மரணமற்ற வாழ்வு எவ்வளவு அருவருப்பானதாக இருக்கும் என்பதையும் காண்கிறான். பிறகு ஒரு வணிகனுடன் ஜப்பானுக்கு வந்து தன் நாட்டை அடைகிறான்.

நான்காம் கடற்பயணம்

நான்காம் கடற்பயணத்தில் கலிவர் ஹூய்ன்ஹ்னிம்கள் என்ற குதிரையினம் வாழ்கின்ற தீவுக்குச் சென்றுசேர்கிறான். அங்கே உள்ள குதிரைகள் பகுத்தறிவு மிக்கவையாக, பேசுகின்றவையாக உள்ளன. அங்குள்ள மக்கள் யாஹூ எனப்படுகிறார்கள். (Yahoo.com இந்தப் பெயரைத்தான் வைத்துள்ளது). அந்தக் குதிரையினத்தின் ஒழுங்கான, சீர்மையான, தூய்மையான, தொல்லையற்ற சமூகம், யாஹூ மக்களின் கெடுநோக்கும் விலங்குத்தன்மையும் கொண்ட சமூகத்திற்கு முற்றிலும் மாறாக உள்ளது. கலிவருக்கு இப்போது மனித இனத்தின் தீயகுணங்கள் அனைத்தும் புரிகின்றன. எனவே அவன் ஹூய்ன்ஹ்னிம்களோடு பல ஆண்டுகள் தங்கிவிடுகிறான். அவைகளிடத்தில் ஏற்படும் ஈடுபாட்டின் காரணமாகத் திரும்பி நாடுசெல்ல அவனுக்கு விருப்பமே இல்லாமல் போகிறது. எப்படியோ அத்தீவை விட்டுப் பிரிந்து ஒரு போர்ச்சுகீசிய கப்பலில் தன் நாட்டை அடைந்துவிடுகிறான்.

எனினும் பிற மனிதர்களை எல்லாம் யாஹூக்களாகவே கருதி அருவருப்பு அடைகிறான். அவனது குடும்பமே அவனுக்குப் பிடிக்காமல் போகிறது. எஞ்சியுள்ள நாட்களைத் தனிமையிலும், குதிரைகளுடன் பேசிக்கொண்டும் கழிக்கிறான்.

மனித இனத்தின் முரணுண்மைகளை வெளிப்படுத்தும் மிகச் சிறந்த அங்கதக் கதையாக இது நோக்கப்படுகிறது.

லாபுடாவின் பயனற்ற அறிவியல் ஆய்வுகள் இன்றும் நமது மனித இனத்தின் (அமெரிக்க, ஐரோப்பிய, நாசா ஆய்வுகள் போன்ற) பயனற்ற ஆய்வுகளை கேலி செய்வனவாக உள்ளன.

ஐரோப்பிய அரசாங்கங்கள் அனைத்தையும் கடுமையாக விமரிசனம் செய்து சாடுகிறார். மனிதன் இயல்பாகவே கெட்டவனா, அன்றி கெட்டவனாக ஆக்கப் படுகிறானா என்றும் ஆராய்கிறார்.

கலிவர் பயணத்தின் ஒவ்வொரு பகுதியும் முன்னதற்கு முரணாக அமைகிறது. உதாரணமாக, கலிவர் தன் நான்கு பயணங்களினூடே வரிசையாக பெரியவனாக>  சிறியவனாக> அறிவுள்ளவனாக> அறிவற்றவனாக மாறுகிறான். அவன் பார்வை யிலும் ஐரோப்பிய மக்கள் இனம் முதலில் சிறந்த, ஆற்றலுடைய, அழகிய ஒன்றாக இருந்த நிலை போகப்போக மாறி, இறுதியில் கெடுநோக்கு மட்டுமே கொண்ட, அருவருப்பான, இழிவான யாஹு இனமாக மாறிப் போகிறது.

எனினும் இத்தகைய அறிவுக்கூர்மை கொண்ட விவாத வாசகச் சிக்கல் தன்மைகள் எதுவுமின்றி, இன்றுவரை சிறார்க்கு ஏற்ற கதையாக கலிவரின் லிலிபுட் பயணக்கதை மட்டும் (மிகச் சில சமயங்களில் ப்ராப்டிங்னாகும் சேர்த்து) பிரசுரம் செய்யப்பட்டுள்ளது என்பதுதான் இதன் சிறப்பாகும்.