பேராசிரியர் பூரணச்சந்திரன் அறக்கட்டளைச் சொற்பொழிவு

வரும்  செவ்வாய்          27-09-2016        அன்று

காலை 9 மணிக்கு

பிஷப் ஹீபர் கல்லூரி நிர்வாக மையக் குளிர் அரங்கத்தில் நிகழ உள்ளது.

‘மொழியியலும் இலக்கியவியலும்’

என்ற தலைப்பில்

பேராசிரியர் இரா. சம்பத்  (PILC, Puducherry)

உரையாற்றுகிறார்.

அனைவரும் வந்து பயன் பெறுக என்று அழைக்கிறேன்.

(அழைப்பிதழ்  முக நூலில்  வெளியிடப் பெற்றுள்ளது.)

பதிவுகள் 19-09-2016

கன்னட நாட்டில் வெறியாட்டம் நடந்து தமிழர்கள் பாதிக்கப்பட்டும் உடமையிழந்தும் சொந்த நாட்டிலேயே அகதிகளாக ஓடிவந்த நிலையில் தமிழகத்தில் உலகத்துக்கே எடுத்துக்காட்டான முறையில் எந்த ஒரு அசம்பாவிதமும் அற்ற அமைதியான பந்த் ஒன்று நடந்து முடிந்தது. மனித உரிமை ஆணையம் தானாகவே முன்வந்து கர்நாடகாவை விசாரணைக்கு உட்படுத்தியிருப்பது மகிழ்ச்சியான செய்தி.
1991இலும் இதுபோலவே மிக மோசமான பாதிப்பு நடந்தது. ஆனால் எந்த அரசும் இது பற்றிக் கவலைப் படுவதில்லை.
மத்திய அரசு முன்வந்து காவிரிப் பிரச்சினையைத் நிரந்தரமாகத் தீர்த்தால்தான் உண்டு. எத்தனை நாளைக்குத்தான் இடைக்காலத் தீர்ப்புகளையும் ஆணையங்களின் பரிந்துரைகளையும் உச்சநீதிமன்ற வழக்குகளையும் நம்பிக் கொண்டிருக்க முடியும்? ஆனால் அவ வாழ்வுடைய அரசியல்வாதிகள் இதற்கெல்லாம் பயன்பட மாட்டார்கள். மீனவர் பிரச்சினை எத்தனை ஆண்டுகளாக இருக்கிறது? நிரந்தரமாகத் தீர்ப்பதில் யார் அக்கறை காட்டுகிறார்கள்? இன்னும் இதுபோல எத்தனையோ…
””””””””””””””””””””””””
தமிழகத்தைவிட்டு சுற்றுலாவுக்காகக் காரில் பிற மாநிலங்களுக்குச் சாதாரண, அமைதியான சமயங்களில் செல்லும்போதுகூட பகீரென்றுதான் இருக்கிறது. இதை உணராதவர்கள் இருக்க முடியாது. இதுதான் இந்திய ஒற்றுமை.
மாநில எழுத்துகள் இட்ட பதிவெண்களை (TN, AP, MH, KA இதுபோல) வாகனங்களுக்குத் தருவதற்கு பதிலாக IN என்று மட்டுமே எழுத்துகள் இட்ட, காஷ்மீர் முதல் கன்யாகுமரி வரை, அருணாசல் முதல் கட்ச் வரை, நாள் வரிசைப்படி எண்ணிட்ட பதிவெண்களை வழங்கினால் உடனடித் தாக்குதல்கள் குறையும். மேலே சொன்ன பகீர் உணர்ச்சியும் குறையும். லாரி முதலிய வாகனங்களும் அதிகத் தாக்குதலுக்கு உள்ளாகாது.கணினி வாயிலாகத் தகவல்அடிப்படைகள் பகிர்ந்து கொள்ளப்படும் இந்நாட்களில் இது ஒன்றும் கடினமல்ல.
”””””””””””

கர்நாடகாவில் தமிழ்ப்படங்களை ரிலீஸ் செய்வது பிரச்சினைதான், இப்போதோ தமிழ் சேனல்களையே தடைசெய்திருக்கிறார்கள். ஆனால் நம்மூர் பிழைப்பு கேபிள்களோ கர்நாடக சேனல்களைத் தடைசெய்யவும் இல்லை (எங்கள் ஊரிலேயே கேபிள் டிவியில் கன்னட சேனல்கள் வருகின்றன) அதைவிட மோசம், நம்மூர் பிழைப்புத் தொலைக்காட்சிகள் இப்போதுதான் மும்முரமாகக் கன்னட நடிக நடிகையர் நடித்த படங்களை தினமும் போட்டுக்கொண்டிருக்கின்றன. (மானம் சூடு சுரணை…)  எத்தனையோ நாட்களாக இந்துமய நிகழ்ச்சிகளும் மூடநம்பிக்கை நிகழ்ச்சிகளும் வடநாட்டு சீரியல்களும், பிற மொழி டப்பிங் படங்களும் இவற்றில் வாடிக்கைதான். ஆனால் சந்தர்ப்பம் அறிந்துகூட இவற்றால் நடந்துகொள்ள முடியவில்லை! தமிழர்கள் சினிமாப் பைத்தியங்கள், எது கிடைத்தாலும் அள்ளி விழுங்குவார்கள் என்ற மனப்பான்மை முக்கியமாக…கேட்டால் யாதும் ஊரே யாவரும் கேளிர் என்பார்கள், பாவம்.

“பண்டை இந்திய அரசுகளில் நல்ல கட்டமைப்பும் இறுக்கமான நிர்வாகமும் இருந்த போதிலும் அரசுகளுக்கிடையிலான தொடர்புகளில் அவற்றை ஒத்த ஒழுங்கான முறை எதுவும் இல்லை. அங்கு உள்ளார்ந்த அராஜகமே இயல்பாகக் காணப்பட்டது. மௌரியப் பேரரசர் ஆட்சிக்காலம் தவிர பிற காலங்களில் இந்தியாவில் அரசியல் ஒற்றுமை என்பது இருந்தததே இல்லை”
என்று ஏ. எல். பாஷம் என்னும் சரித்திரப் பேராசிரியர் குறிப்பிடுகிறார். (The Wonder That was India, இயல் 3 இறுதிப்பகுதி)
இதில் “பண்டை” என்பதற்கு பதிலாக “இன்றைய” என்றும் “அரசு” என்பதற்கு பதிலாக “மாநில அரசு” என்றும் போட்டுப்பாருங்கள். இன்று வரை இது உண்மைதான். பழங்காலத்தில் தன்னளவில் அரசாங்கத்தில் தங்கள் நன்மையை மட்டும் கவனித்துக் கொண்டு பக்கத்திலே இருந்த நாட்டு மக்களைக் கொடுமைப்படுத்தியதுபோன்ற அதே சம்பவங்கள்தான் இப்போதும் இந்தியாவில் நடக்கின்றன. இன்னும் இந்தியா ஒரு நாடாகவில்லை. எல்லா மாநிலங்களுக்கும் இடையிலான அரசியல் ஒற்றுமையை உருவாக்குவதில் இந்திய மத்திய அரசாங்கம் (காங்கிரசோ, ஜனதாவோ எதுவாயினும்) ஆதியிலிருந்தே தவறிவிட்டது. இப்போதும் தவறியே வருகிறது.
””””””””””””””””””””
ஏதோ தன் நாட்டில் தவறே நடக்காதது போலவும் தமிழ்நாட்டில்தான் கன்னடர் கொடுமைப் படுத்தப்படுவதுபோலவும் இரு நாட்களுக்கு ஒருமுறை கன்னட முதலமைச்சர் தமிழக முதலமைச்சருக்கு “தமிழ்நாட்டில் கன்னடரைக் காப்பாற்றுங்கள்” என்று கடிதம் விடுகிறார். இதெல்லாம் எதிர்காலத்துக்கான வரலாற்றுப் பதிவுகள். எப்போதும் கடிதம்விடும் தமிழக முதலமைச்சர் மௌனம் சாதிக்கிறார். இடையில் கன்னடர்களின் பேயாட்டம் தொடர்ந்து நடக்கிறது. உண்மையில் எங்கே என்ன நடக்கிறது என்று சித்தராமையாவுக்குத் தெரியாதா? கேட்பதற்கு ஆளில்லை.
”””””””””””””””””””””””
சுப்பிரமணியம் சுவாமி என்ற பொருளாதார மேஜை–சாரி, மேதை, தமிழ்நாடு தன் நீர்ப் பங்கீட்டு உரிமையைக் கைவிட்டுக் கடல்நீரைக் குடிக்கலாம் என்கிறார். ஏன் கர்நாடகாவில் (அரபிக்) கடல் இல்லையா? அங்கே உள்ளவர்கள் அந்த நீரைக் குடிக்க மாட்டார்களா? லண்டனில் படித்த இந்த மாமேஜைக்கு அரசுகளிடையே உள்ள நீர்ப்பங்கீட்டு விகிதாசாரம் பற்றி ஒன்றுமே தெரியாதா? பாவம்.

Ethiraj College for Women

International Multilingual Conference

7th September 2016

Keynote Address by Prof. Dr. G. Poornachandran

Dear Chairman, Ethiraj College Trust, Dear Principal, Dear Kausalya Devi Aparao of the French Embassy, Dear Professor Narayana Raju and other dignitaries, Professors and my dear students,
I am very pleased to deliver the keynote address of this important conference and I thank you all for providing me this opportunity, especially Prof. R. Mallika of the Tamil Department.

As the keynote address, my speech will touch upon all the aspects given in your invitation, namely
a. Some technical aspects in teaching, b. Online and digital resources, c. Innovative ways of teaching grammar, d. Teaching the oral components in the class room, e. Strategies for teaching literature, and finally f. The art of teaching language. I shall take very few minutes for each topic. Sometimes I shall provide examples from Tamil literature and grammar as I presume that you, though belonging to various departments, all know Tamil very well.
It is my humble opinion that imparting basic language skills belongs to the primary and secondary education fields, and not to colleges or universities. But only after seeing the invitation I found the rationale for this conference: apart from Tamil and English, the other three languages taught here are working only at the basic level. Also, it is not harmful for those at a higher learning level to go to the basics occasionally.
Multilingualism
This conference is on multilingualism. The case of India is a specific one with its pluri-lingual and pluri-ethnic context. A significant proportion of the population is multilingual even if the repertoire of the other languages is limited. Different languages are used in different walks of life. There are many contact languages that are used in inter-group communication, which are often hybrids of other languages. There are constant language shifts that are taking place. In most parts of the country, I am afraid, language assimilation is taking place resulting in homogenization, especially in many tribal areas. There are several diglossic patterns also. For example, in many families, parents use regional language or English when they speak with their children. But when they speak with their elders they use some ancestral language. Capturing and documenting all these patterns of speech found in India is almost impossible.
The 2001 Census of India identified 1652 ‘mother tongues’ in the country. In the same census, all these languages were rationalized and classified into 122 languages. For example, Sadri, Lambadi and Chattisgarhi were grouped under Hindi. I am certain that speakers of these languages will find Hindi (the standard dialect) very hard to comprehend. But this is the way things are happening now. Bodo, Dogri and Santali, which were grouped as nonscheduled languages earlier, also came under the sway of Hindi in 2001. Hence Hindi has ‘422 mother tongues’ grouped under it and some 420 million people speak them. This sort of linguistic globalization is going on in India for a long time. Mostly under Nationalist discourses. But these problems might not concern you here, as only the technical aspects of teaching/learning are taken.
But language and culture are intertwined, and one does not go without the other. Often these cultural conflicts arise because of Hindi or Samskrit, and those who oppose this kind of assimilation are branded as ethnicists or even terrorists.
In most of the English medium schools in the principal cities, children are not allowed to speak in their mother tongues or first languages. This is another kind of domination which has arisen because of the corporate sale of education in India.
These will show their ugly effects not immediately, but only after a generation or two, when everything has been lost, like our villages which are going arid now because of the corporate exploitation. What most of the people forget is that acquiring knowledge, for which language is used, is not only an individual quest, but also a social quest.
Now I switch to the topic which is the first one in your schedule. What I say on each topic is my own ramblings, beginnings for a discussion only.
1.A few technical aspects in teaching languages at a basic level
Learning a language is the development of the four skills – speaking, listening, reading and writing. Usually teaching aids are used to reinforce spoken or written communication with concrete images. They provide perceptual images which are the bases to learning. Their benefits can be summed up as follows: They add interest, involvement and bring the world into class room; Make learning permanent; Provide greater understanding; Stimulate self activity; Foster continuity in thought; Make teaching efficient; Help in overcoming language barriers; Provide a variety of methods in teaching.
Primary Audio materials have been developed for Class 1 to 5 for English in our country. Each lesson of each class has a series of audio files to be played in the classroom via media players and speakers. The audio fragments are full of drama and lively stories. These include Dialogues, Songs, Rhymes, Games, and so on. Each lesson has a story based on the existing textbook content, which helps students achieve the learning objectives of the targeted lessons, and often additional language skills.
New technologies have opened new possibilities to use multimedia visual aids in the language class room. [But in our country these aids not fully exploited. Leave our college campus, and go to some village public school. You can scarcely find a blackboard, chalk piece box or a duster!]
Visual aids, when integrated into the lesson plan, attract students’ attention to the topics presented. We live in a media world. Most of the information is provided by visual input, through different technological means. It is said that teachers must bring the real world into the class room. We all know that the impact of visual images is superior to that of texts. Filmstrips, video and audio recordings, slides and class room presentation when they go along with the text books have the maximum impact.
Set of wall charts containing useful vocabulary, colour coded phonetic charts, tapes, drawings and pictures, worksheets and transparencies – I am proud to say I used all these aids even in the year of 1970 for teaching English in the XI standard class in the Model High School in Saidapet, attached to the Teachers’ College where I studied B.T. (1970-71).
We could use mostly Flash Cards at that time to ensure language practice through games and to impart words, numbers, spelling and pronunciation through pictures.
Video tapes are the most appropriate aids now, which were not available earlier. Real communication skills can be developed using the objects found within the school or college campus and outside it. Gestures, pantomimes and photos go with them. Magazine pictures and kinesthetic aids can also be used. Imagery and visuals speak directly to us as our own experiences. Visuals help in building mental models. Teachers can also use puppets, mascots and toys. Class room libraries are a must in the collegiate level. Internet and youtube might help in providing visual aids. But these should be used very carefully. Also, I should regret, that these are not well developed in Tamil and many other Indian languages. Many types of visual presentations are available for Tamil in the Youtube. But their quality is questionable.
It is up to you to discuss what type of technical devices you can use in language teaching effectively.
2.Online and Digital resources

The digital language laboratory occupies the most prominent place. It is useful for assessing the students’ speech. It provides the students with the technical tools to get the best samples of pronunciation; Acquisition and maintenance of aural comprehension is helped; Oral and written proficiency and cultural awareness are also assisted. It offers broadcasting, television programs and web assisted materials and video taped recordings. Such a laboratory was built in our Bishop Heber College, Tiruchi in 2005. In the same year I had to go for an inspection at Dhanalakshmi College in Perambalur for the creation of a language laboratory.
Usually the audio and video resources for teacher’s professional development are uploaded on the media players and provide model classroom activities, helping teachers to conduct such activities in their own classroom.
Audio scripts are printed versions of audio files that are on the media players. They function as a reference book for the teachers in using the audio.
Nowadays the smart board is also used. It is an interactive white board combined with computer, a projector and some collaborative software. This allows the user to work with large amounts of information.
3.Innovative ways of teaching grammar
I can trace my some of my own experiences here. Teachers usually fall into what we call the text book trap. Especially in B.A, or M.A. Tamil, text books become the primary instructional material. For example, the student has to memorise the Noorpas of Nannool, Tholkappiyam, or Yapparungalak karigai or Dhandi Alangaram. Treating the text book as a tool for acquiring knowledge has not come into force. But what is the use of memorizing the sutras without any understanding? Grammar always should be linked to the context or external environment.
The old grammars should be modified to suit the needs of the children today. For example what Tamil grammars say on the use of u as indicative morpheme-உகரச் சுட்டு can be deleted. Nobody uses this today. Nowadays the language has changed. For example, You cannot find any grammatical rule for
எனக்குக் காபி பிடிக்கும்
in old tamil. what is the subject of this sentence? if you say காபி there is no predicate for it. காபி is obviously the object of the sentence. Will you say நான் is the subject of this sentence? But it is here in the dative case. There are so many new constructions like this in the present day Tamil, for which we have to write a grammar yet.
I have been telling for the past thirty years at least, the case system in Tamil should be taught relating to the spoken dialect. You can see in the Tamil text books from high school classes to colleges, that the cases are eight in number, Ok. Ask any boy or girl what the are: ஐ ஆல் கு இன் அது கண் they will say The subject has no case marker. Boys just memorise these without even asking what is இன் and what is அது or what is கண். In these, some are used even today, but some are not at all used. The fifth case marker is இன். Who uses ‘இன்’ in the meanings of the fifth case, which are leaving from a place, and comparison today? Nowadays we use il-irunthu, ai-vittu and ai-vida for expressing the fifth case. But these are not taught in the classes. If you connect the day to day use of language with the existing grammar, the students shall never forget what they have learnt.
Grammar is looked upon as a nightmare by many. My first duty in the classes were, to dispel this notion. All of us know grammar implicitly, but we lack the metalanguage to express the concepts. That is easy to develop. For example one who says ஊரே திரண்டு வந்தது knows that it is a correct construction in Tamil, but he does not know that ஊர் here is called ஆகுபெயர் in grammar books.He also does not know what an ஆகுபெயர் is. In a similar way we all are using language in a correct grammatical way, without knowing what grammar is or what the grammatical terms are. If you make the students understand this, they get a confidence and easily come to terms with grammar, in any language.
4.Teaching the oral components in the class

I learnt Hindi very early. I think hearing Hindi film songs of old days have enriched my musical skill and spoken Hindi also. In Hindi, you write hai, but pronounce it like he, you write par but pronounce it pe, etc. You write kahna rahna pahnana etc. But pronounce it kehna, rehna, pehnana. at the same time saying that there is no e sound in Hindi. If we go to English, teaching spoken English is very hard. When I was a small boy I had many doubts which were not cleared by the teachers: why should I pronounce daans rather than dance?
The most important of all the doubts was this: It is quite convincing that one should use a capital when beginning a sentence. Differentiation is the point. But why shoud i be always with a capital, I? I came to learn from the English people that I am the most important of all, because you or we or they does not go with a capital. So I am more important than we, or you or they. This is what the English culture teaches us. This is the ideological basis, the other side of language which we do not go to explore often. Similar ideological components might be found wherever you see in the grammar. For example one of my students worked on the thesis that Tholkappiyam contained themes that make women subservient to men.
5.Strategies for teaching literature
I had been teaching literature for a very long time, at least from 1975 to present date. I used to teach Sangam literature, for example, and modern literature also. When you go to the Akam poems, usually the students memorize their thinais, kootru-s, and if you go to the Puram poems, you learn thurai along with thinai. This hampers the creative learning of poems, especially Sangam Akam poems. [A Sangam poem is analysed here.] you yourself have to find who is the speaker, to whom she/he speaks, and at what kind of situation. If you have found all these, then you can enjoy the poem. You have a sense of exploration, getting inside the poem yourself. Instead, memorizing that it belongs to Kurinchi thinai and thozhi kootru etc. does not do you any good. The same method can be used to enjoy modern Tamil poems also. (eg. Anru veru kizhamai, Gnanakoothan).
Instead of enjoying a life experience, you end up in mugging up certain things for your examination. I mean, literature should be enjoyed first, and then other things may come. In Tamil departments, as I have seen in all the places, Tamil professors kill the happiness of reading poems and make the classes a drudgery. That might be the case with English literature and other literatures too.
Another important thing is, we look at literature in more than one view, in alternative views today. We can deconstruct any poem or short story (which are easier to do than novels and other prose writings). I have written a few books on analyzing how we construct a text and also how a text can be deconstructed from various angles.
6.The art of teaching language

Apart from the technical aids mentioned in the first section, when we come to think of teaching language, I am afraid we have to improvise new ways of doing this. Story telling is the best method of teaching. My grandmother used to tell the story of Mahabharata (and other stories) in my childhood days which I remember till today. But the pity is that I cannot do the same to my grand child who is busy even at the age of three doing daily home works.
Language, any language for that matter, is conservative and held by tradition, though there is scope for logic also. Most of the isolative languages like English, and agglutinative languages like Tamil go mostly by logic. But even then there are non-logical, tradition bound items of language, which are hard to digest. For example, one boy asks me, ‘Sir, What is the plural for box?’ I reply, ‘Son, the answer is boxes’. I understand where he comes to. Then he asks in the same breath, ‘what is the plural for ox?’ I have to say ‘oxen’. Why that? Traditionally people have used English that way, and so you must also do the same. This is what we call customization in sociology. People of past have done some things without questioning, and so you should also do the same without change. This is quite arrogant and opposite to innovation, creative and critical thinking. I shall allow the boy could use oxes in his writing. How many times will he have to write that word in his whole career? Just think. Only a very few times. If the usage is accepted, it shall become another type of English, like American or Australian, say Indian English. Why should we use King’s English when we have become democratic?
But we insist that only you write in the old way. So Grammar is nothing but omnipresent and omnipotent, extending its arms around all of us. As I told you previously, grammar is also omnipresent in another sense i.e. it is present inside us as langue. That is why Nietzche said, God will not die until there is grammar. Because grammar – the langue – is God. You can deviate to a certain extent, that’s all. When these deviations are creative, you become an scientist, poet, or a writer. Hence my request shall be, let the children do all kinds of mistakes and deviations they like and enjoy them, do not punish them in the name of God (grammar). Perhaps you might be killing a great scientist or innovator or writer in the bud. All learning is not learning Vedas, which permits only memorizing and repeating, without any innovation or change. Change is the rule of life. It is well to remember we also change from infancy to old age whence we pass away.
The one thing we left out so far in this discussion is Teacher education or Teacher training. Students can’t be expected to learn a language from the teachers who themselves are deficient in communicating in that language. And that must be taken care of on priority in education. Usually a general practical guide for teachers is provided by Government or teaching agencies, but that is inadequate. You can continue with this discussion. That’s all for the given agenda.
I once again thank one and all for the opportunity. I Hope you have enjoyed a little bit of pedagogy here. Be happy that we are learning all through our lives.

நாமே வேளாண்மை செய்து நமது தேவைகளை நிறைவேற்றிக் கொள்வதே தன்னிறைவு விவசாயம் என்று நம்மாழ்வார் சொல்வதுண்டு.
இப்போதெல்லாம் கடைகளில் வரும் எண்ணெய்கள் பாரபின் குரூட் ஆயில் கழிவுகள் கலந்துதான் விற்பனைக்கு வருகின்றன என்பதை நாம் அறிவோம்.
நாமே நம் வீட்டுத்தேவைகளுக்கு எண்ணெய் தயாரித்துக் கொள்ளலாமே என யோசனை தோன்றியது.
எங்கள் தோட்டத்தில் விளையும் தேங்காய்களை இதுவரை வெளியே விற்றுவிடுவேன். இம்முறை எண்ணெய் தயாரித்து விடுவது என முடிவெடுத்தேன்.
எங்கள் தோட்டம் வளமான மண் உடையது. அவ்வப்போது சாண உரம்மட்டுமே போடுவோம். 20 ஆண்டுக்கும் மேலான பழமையான மரங்கள் என்பதால் தேங்காய் நல்ல அடர்வாகவும், சுவையாகவும் இருக்கும்.
தேங்காய்களை உடைத்து இரண்டுநாள் வெயிலில் காயவைத்து சிறு கத்தியால் தோண்டினால் சில்லு தனியாகவும், பருப்பு தனியாகவும் வந்துவிடும்.
தேங்காயை சிறுசிறு துண்டுகளாக்கி ஒரு மாதம் வெயிலில் காயவைத்தேன். நன்றாக காய்ந்து கொப்பரை ஆனதும் செக்கில் கொடுத்து எண்ணெய் ஆக்கி விட்டேன்.
நூறு தேங்காய்க்கு 12 லிட்டர் தேங்காய் எண்ணெய் கிடைத்தது. அதில் மீந்த தேங்காய்ப் பிண்ணாக்கைச் செக்குக்காரரே எடுத்துக்கொண்டதால் ஆட்டியதற்குக் கட்டணம் வாங்கவில்லை.
இப்போது என் வீட்டுச் சமையலுக்கு சுத்தமான, மணமான, கலப்படமில்லாத தேங்காய் எண்ணெய் தயார்! நீங்களும் முயற்சி செய்யலாமே நண்பர்களே!

நேற்று தற்செயலாக, ஒரு பால் பண்ணை வைத்திருக்கும் நண்பருடன் பேசிக் கொண்டிருந்தேன்.
ரொம்ப நாளாக எனக்கு இருந்த ஒரு சந்தேகத்தை அவரிடம் கேட்டேன்.
“முன்னெல்லாம் ஒரு தெருவிலே நிறைய வீடுகளில் பசு இருக்கும். மேய்ச்சலுக்கு ஆள் வரும். எருமைகளும் நிறைய … பசும்பாலுடன் எருமைப் பாலைக் கலந்து விற்பது சாதாரணமாக நடக்கக் கூடியது. தண்ணீர் கலப்பார்கள்..சொல்ல வேண்டியதே இல்லை”
“திருவல்லிக் கேணியிலும் மயிலாப்பூரிலும் மாம்பலத்திலும் தெருக்களில் எல்லாம் மாடுகள் நின்னுக்கிட்டிருக்கும். அந்தக் காலங்களில் கூட காலை, மாலை இரு வேளைகளில் தான் பால் கிடைக்கும். ஏதாவது கல்யாணம் காட்சி என்றால் .. கோனார்களிடம் முன்பே சொல்லி வைக்க வேண்டும். சில வேளைகளில் பாலுக்கான டிமாண்ட் மிக அதிகமாக இருக்கும்.. குழந்தைக்கு நிறைய பால் பவுடர்கள் புழக்கத்தில் இருந்தன..
“ஆனால் இப்போ எல்லா இடமும் அபார்ட்மெண்ட் வீடுகள் .. மேய்ச்சல் நிலம் எல்லாம் கான்க்ரீட் மயம். விவசாய குடும்பங்களே மாடு வளர்ப்பதில்லை. என்னதான் வெண்மை புரட்சி , ஜெர்ஸி பசுக்கள், முர்ரா எருமைகள் என்றாலும் இப்போதுள்ள மக்கள் தொகைக்கு 24 X 7 பால் பாக்கெட் கிடைக்கிறது என்றால் லாஜிக் இடிக்குதே!..
“கண்ணு போட்டாத் தானே மாடு பால் தரும். அவ்வளவு கண்ணு இருந்தா மாடுகள் எண்ணிக்கை எங்கேயோ போயிருக்கணுமே … எப்படிங்க இவ்வளவு பால் கிடைக்குது ?”
“” தம்பி.. நீங்க எந்த உலகத்திலே இருக்கீங்க.. எல்லாம் 20:50:30 தான்..”
“அப்படின்னா ”
” 20 % தாங்க மாட்டுப் பால்.. 50% சோயா பால், மிச்சம் தண்ணி தான்.. நம்மூர்ல கூட சோயா பால் பேக்டரி இருக்குதே .. தெரியாதா? இருக்குற மாடுகளை வச்சிட்டு மாட்டுப் பால் மட்டும் கொடுத்தா ஆளுக்கு ஒரு ஸ்பூன் பால் கூட கிடைக்காது. நம்ம ஊர்ல இருந்து தினசரி 80000 லிட்டர் பால் சென்னைக்கு வேற அனுப்பணும்.. சொசைட்டி உத்தரவு.. எப்படி முடியும்?”
“எந்தத் தண்ணிய ஊத்துவீங்க?”
“ஹி .. ஹி .. ஊருணி, குளம், கம்மாத் தண்ணி தான்.. பின்ன அக்குவாபினா வாங்கியா ஊத்த முடியும்?”
“இல்ல.. பால் சொசைட்டில இந்த லாக்டோமீட்டர் எல்லாம் வச்சு பாக்க மாட்டாங்க ?”
“பாப்பாங்க”
“அப்புறம்?”
“பாப்பாங்க .. அவ்வளவு தான் தம்பி.. லாக்டோமீட்டர்லாம் பழசு.. வேற என்னென்னமோ டெஸ்ட் எல்லாம் பண்ராங்க இப்ப.…”
“சரி.. அப்போ எல்லா பாக்கெட் பாலும் அப்படித்தானா ?”
“அப்படி சொல்ல முடியாது…அதெல்லாம் ரேசியோ கொஞ்சம் வித்தியாசப்படும் . அவ்வளவுதான்.. ஆனா மாட்டு பால் 20% – 30% தான் தம்பி.. அது போக டிடர்ஜெண்ட்டு, ஸ்டார்ச், சோடியம் ஹைட்ராக்சைடு, கொஞ்சம் யூரியா.. இன்னும் என்னன்னவோ”
“சின்னப் புள்ளைங்க இந்த பாலை குடிச்சா… யோவ்…
சோயாவுக்கே நிறைய சயிடு எபெக்டு இருக்குய்யா .. கொஞ்சம் கூடுச்சின்னா ஆஸ்த்மா, அலர்ஜி, Erectile dysfunction, ஆண்களுக்கு மார்பக வளர்ச்சி, பெண்களுக்கு ஹார்மோன இம்பாலன்ஸு்…”
“அதுக்கு?”
“நாங்க சுத்தமான பசும் பால் சாப்பிடணும்னா?”
“நீங்கதான் பசு மாடு வளர்க்கணும்….சரி.. இதுக்கே இப்படி சொல்றீங்களே../வெள்ளி செவ்வாய்க்கு கடை வாசல்கள்ல உடைக்கிற தேங்காய்களை அள்ளி ஹோட்டல்களுக்கு தர்ற கான்ட்ராக்ட்., பெரிய ஹோட்டல்கள்ல ஓரு தடவை பூரி சுட்ட எண்ணெய் வாங்கி ரோட்டு கடைகளுக்கு சப்ளை பண்ற கான்ட்ராக்ட்…கோழி கடைகள்ல மிச்சமாகிற தலை, குடல் வாங்கி சால்னா கடைகளுக்கு கொடுக்குற கான்ட்ராக்ட்…கிராமங்கள்ல நோய்வாய் பட்ட ஆடுகளை சல்லிசா வாங்கி கறிகடைகளுக்கு சப்ளை பண்ற கான்ட்ராக்ட்…இப்படி நிறைய இருக்கே…..
“முன்னாடில்லாம் ஊர்ல ஒருத்தன் ரெண்டு பேருக்கு கேன்சர் வரும்.. இப்போ ஒவ்வொரு பெரிய ஆஸ்பத்திரிலேயும் போய் பாருங்க… எத்தனை பேரு…”
“நான் முன்னாடி சாமி கும்பிட மாட்டேன் .. தி.க. குடும்பம் தம்பி.. இப்போ நான் கும்பிடாத கடவுள் இல்ல… பயம் தம்பி…பயம்!”

இந்தியப் பொருளாதாரத்தில் மாற்றம் – பகுதி 7

இந்தியாவில் உயர் கல்வி

உயர்கல்விதான் தனியார்மயமாக்கலுக்கான புதிய பிரதேசம் ஆகும். இன்று 1956இன் கம்பெனிச் சட்டத்தின்கீழ்ப் பதிவுபெற்ற எந்தச் சங்கமும், பொது அறக்கட்டளையும் அல்லது கூட்டுக்குழுமமும் ஒரு கல்வி நிறுவனத்தை அமைத்து, பிறகு அதைப் பல்கலைக்கழகமாக அறிவிக்க அரசை ஒரு சட்டமியற்ற வைக்கலாம்;
அல்லது அரசின் அதிகாரஅமைப்பு (பல்கலைக்கழக மானியக்குழு-யுஜீசி) அதற்குப் பல்கலைக்கழக ‘அந்தஸ்து’ தரவைக்கலாம்.

பல்கலைக்கழகம் என்ற பேராசைமிக்க அந்தஸ்தை அடைந்துவிட்டால், பிறகு தனக்கே உரிய விதிகளின்படி மாணவர் சேர்க்கையையும், கட்டணத்தையும் நிர்ணயிக்கலாம், படிப்புத்துறைகளின் உள்ளடக்கத்தை வகுக்கலாம், பாடம்நடத்தும் முறைகளையும் தானே நிச்சயித்துக்கொள்ளலாம்.

எல்லாவற்றுக்கும் மேலாக, பல்கலைக்கழக அந்தஸ்தைப் பெற்றுவிட்டால், ஒரு ‘பாடம்நடத்தும் கடை’யாக இருப்பது, பட்டமளிக்கும் தகுதியையும், கட்டணங்கள், ‘நன்கொடைகள்’ வாயிலாகப் பணம் சேர்க்கும் தகுதியையும் பெற்றுவிடுகிறது.

கோட்பாட்டளவில், யுஜிசி வகுத்துள்ள சில குறைந்தபட்சத் தரங்களைப் பின்பற்ற வேண்டும் என்றாலும், அது ஒரு மிகப் பெரிய தடையல்ல. குறிப்பாகக் கல்வித்திட்டத்தில் மதத்தைப் புகுத்தும்நிலை வரும்போது. முந்தைய பிஜேபி நிர்வாகத்திலேயே, வேத சோதிடம் போன்ற துறைகளில் பி.ஏ., எம்.ஏ., பாடங்களுக்கு மட்டுமல்ல, பிஎச்.டி ஆய்வுக்கும் ஒப்புதல் தரப்பட்டது. அது மட்டுமின்றி, வாஸ்து சாஸ்திரம், கர்மகாண்டம் போன்ற விஷயங்களைப் புகுத்துவதையும் யுஜிசி ஏற்றுக்கொண்டுவிட்டது.
(ஐக்கிய முற்போக்குக் கூட்டணி அரசு கல்வியைக் காவிநீக்கம் செய்வதாக வாக்களித்திருந்தாலும், அறிவு பெருகுவதற்கும் பரவுவதற்கும் எதிரான இந்தப் பாடங்களுக்கு முற்றுப்புள்ளி வைக்க முடியவில்லை. இதற்கு ஒரு பகுதிக் காரணம், 2004இல் உச்சநீதிமன்றம் கல்லூரிகளிலும் பல்கலைக் கழகங்களிலும் சோதிடத்தைப் பாடமாக நடத்துவதற்குப் பச்சைக்கொடி காட்டிவிட்டதால் இருக்கலாம்.)

தனியார்மயமாக்கம் என்பது உயர்கல்வியைப் பெரு வணிகமாக மாற்றுகின்ற ஒன்று மட்டுமல்ல, அது கடவுளையும் சாமியார்களையும் வணிகத்தில் புகுத்தும் முயற்சியும் ஆகும் என்று காட்டுவதற்குச் சான்றுகள் பல உள்ளன.(உடனடி உதாரணம், இப்போது பத்திரிகைகளில் அடிபடுகின்ற பாபா ராம்தேவ்.) தனியாருக்குரிய, இலாபநோக்கிலான ‘கல்விபோதனைக்கடை’களுக்கு அனுமதிதரும் ஒழுங்கு முறை மாற்றங்கள், மத அறக்கட்டளைகளும், அசிரமங்களும், குருஜிக்களும் பூசாரிக் கல்வி, சோதிடம் ஆகியவற்றில் பட்டங்கள் தரும் வணிகத்தில் புகவும், நவீன நிறுவனங்கள் பாரம்பரிய நோக்கில் நிறுவப்படவும் வழிசெய்துள்ளன.

ஃ 2000இல் முழுமையாகத் தனியாரால் நிர்வகிக்கப்பட்ட (அதாவது அரசின் உதவிபெறாத), இலாபநோக்கற்ற, பல்கலைக்கழக ‘அந்தஸ்து பெற்ற’ நிறுவனங்கள் 21 மட்டுமே இந்தியாவில் இருந்தன. 2005இல் இந்த எண்ணிக்கை 70ஆக உயர்ந்தது, 2007இல் 117 ஆயிற்று. 1998க்குப் பிறகு உருவாக்கப்பட்ட பல்கலைக்கழகங்கள் அனைத்துமே தனியாருக்குச் சொந்தமானவை. அவற்றில் பல, பொதுநல அறக்கட்ட ளைகளாகப் பதிவுசெய்துகொண்டு, தங்கள் ‘இலாபநோக்கற்ற’ சேவைக்காக வரி விலக்கும் பெறுகின்றன.

என்றாலும், உண்மையில், அவற்றில் புகுவதற்கு, குறிப்பாகப் பொறியியல், மருத்துவ, வணிக நிறுவனங்களில் சேருவதற்கு, ‘நன்கொடைகள்’ என்ற வேஷத்தில் வரம்புகடந்த அளவிலான பணத்தைப் பெறுகின்ற அவை, மெய்யாகவே ‘கல்விபோதனைக் கடைகள்’ என்பதற்குமேல் ஒன்றுமில்லை. [அண்மையில் தமிழகத்தில் ஒரு கல்வி ‘வேந்தர்’ தன் பல்கலைக்கழகத்திற்குப் பொதுநிலங்களை அபகரித்தது, மாணவர்க ளிடம் மருத்துவப் படிப்பிற்குப் பலநு£று கோடி ரூபாய்கள் வசூலித்தது போன்ற விவரங்கள் சந்திசிரித்தன என்றாலும் அரசாங்கம் எந்த நடவடிக்கையும் மேற்கொள்ள வில்லை. கல்வி என்ற பெயரால் யார் வேண்டுமானாலும் எவ்வளவு வேண்டுமானாலும் கொள்ளையடிக்கலாம் என்ற பரந்த மனப்பான்மை! அல்லது மத்தியில் ஆளும் கட்சி சேர்ந்தவர் என்ற பயம் – ஏதோ ஒரு காரணம்!]

ஃ தொழிற்கல்லு£ரிகளான மருத்துவ, பொறியியல் கல்லு£ரிகள் உட்படத் தனியார் கல்லு£ரிகளின் எண்ணிக்கை 1990இல் 5748. இது 2003இல் 16865ஆக உயர்ந்தது. ஏறத்தாழப் பத்தாண்டுகளில், 11,117 கல்லூரிகள் புதிதாகத் தோன்றிவிட்டன.

ஃ 2003இல் 86.4 சதவீதப் பொறியியலாளர்கள் தனியார் கல்லூரிகளில் படித்து வெளிவந்தவர்கள். இந்த எண்ணிக்கை 1960இல் 15 சதவீதமாக இருந்தது. இதேபோல, 1960இல் தனியார் மருத்துவக் கல்லு£ரிகளில் படித்து வெளிவந்தோர் 6.8 சதவீதம். இது 2003இல் 40.9 சதவீதம் ஆயிற்று.

ஃ அயல்நாட்டுக் கல்வி நிறுவனங்கள் தனித்தோ, நாட்டில் ஏற்கெனவே பெயர் பெற்றுள்ள கல்விநிறுவனங்களுடன் கூட்டாகவோ பட்டங்களை வழங்க அனுமதிக்க ஒரு திட்டம் இருக்கிறது. அயல்நாட்டுப் பல்கலைக்கழகங்கள் தங்கள் வளாகங்களை நம் நாட்டில் அமைத்துக்கொள்ள அனுமதி அளிக்கும் மசோதா, 2007இல் வரைவுபெற்றது. ஆனால் அரசியல் எதிர்ப்பு காரணமாக நிறுத்தப்பட்டது.

இதற்கிடையில், குறைந்தது 130 அயல்நாட்டுக் கல்வி நிறுவனங்கள், பெரும்பாலும் அமெரிக்காவையும் இங்கிலாந்தையும் சேர்ந்தவை, உள்நாட்டைச் சேர்ந்த, பெரும்பாலும் அங்கீகரிக்கப்படாத, தனியார் நிறுவனங்களோடு கூட்டுச் சேர்ந்துள்ளன. இவை, இரவோடிரவாகப் பறந்து போகும் செயல்பாடுகள் கொண்டவை; இவற்றின் பட்டங்கள் அவற்றின் சொந்த நாட்டிலேயே அங்கீகரிக்கப்படாதவை.

கொள்கையளவில், தனியார் அமைப்புகள் உயர்கல்வி நிறுவனங்களை அமைக்க அனுமதி தருவதில் தவறொன்றுமில்லை. உலகப்புகழ் பெற்ற ஹார்வர்டு, யேல், ஸ்டான்ஃபோர்டு, எம்ஐடி, சிகாகோ போன்ற பல்கலைக்கழகங்கள் எல்லாம் தனியார் நிறுவனங்களே. நாட்டில் தெளிவாகவே நிலவும் பெரும்அளவு உயர் கல்வித் தேவைக்காகத் தனியார் நிறுவனங்கள் முன்வரவேண்டும் என்று ஒருவர் வாதிடவும் செய்யலாம்.

உலகத்திலேயே பெரும் எண்ணிக்கையிலான கல்லூரிகளையும் பல்கலைக் கழகங்களையும் இந்தியா பெற்றிருந்தாலும், கல்லூரி வயது மாணவர்களில் 10 சதவீதத்தினருக்கே இவை இடமளிக்கின்றன. (மாறாக, சீனா கல்லூரி வயது இளைஞர்களில் 20 சதவீதத்தினருக்கேனும் இடமளிக்கிறது. அமெரிக்கா வில் 80 சதவீதத்தினர் கல்லூரிக்குச் செல்கின்றனர்.)

இந்தத் தர்க்கம், இந்தியாவின் அடித்தள யதார்த்தங்களைப் புறக்கணிக்கிறது என்பதுதான் பிரச்சினை. தனியார்மயத்திற்கு ஆதரவாக வாதிடுவோர், அரசாங்கம் தொடக்கநிலை, இடை நிலைக் கல்வியில் கவனம் செலுத்துவது சமநிலையை உயர்த்தும்; கல்லூரி, பல்கலைக்கழகக் கல்வியைத் தனியாரிடம் விடவேண்டும் என்ற உலக வங்கியின் பழமைக் கொள்கையை ஏற்கிறார்கள்.
1997இல் இந்திய அரசாங்கம் இந்தத் தர்க்கத்தை ஏற்றுக்கொண்டது. தொடக்கநிலைக் கல்விக்கு அப்பாலுள்ள கல்வி, அரசு தலையிடத் தகுதிபெறாத சேவை என அறிவித்தது. உயர்கல்விக்கு வழங்கப்படும் மானியம் அநியாயமானது என்றும், கல்லூரியில் தங்கள் சொந்தப் பணத்தைச் செலவுசெய்து படிக்க வேண்டிய பணக்காரர்களுக்கு ஆதர வானது என்றும் வாதிட்டது.

ஆனால் உயர்கல்விக்கு அளிக்கப்படும் மானியங்கள் மிகச் சிறிதளவாக இருந்தபோதும், பணக்காரர்களை மட்டுமே சேர்கின்றன என்று சொல்வது சரியல்ல. அரசாங்க மானியம் இல்லாதிருந்தால், இந்தியாவில் பெண்கள், ஒடுக்கப்பட்ட சாதியினர், பழங்குடியினர்களில் இன்று நாம் காண்கின்ற முதல் தலைமுறைக் கல்லூரிக் கல்வி பெற்றோர் தோன்றவே வாய்ப்பிருந்திருக்காது.

தேவேஷ் கபூர், பிரதாப் பானு மேத்தா ஆகியோர் சுட்டிக்காட்டுமாறு:
“அரசு மானியங்கள் காரணமாக விளிம்புநிலை மக்கள் கல்விபெற அதிக வாய்ப்புக் கிடைத்துள்ளது என்பதில் எவ்விதச் சந்தேகமும் இல்லை. 1950களில் உயர்கல்வி பயில்வோரில் ஆண்-பெண் விகிதம் 8.29:1 என்ற விகிதமாக இருந்தது. இது 1980களின் பிற்பகுதியில் 1.5:1 எனக் குறைந்து, இன்னும் குறைந்து வருகிறது….பெற்றோர் (மகள்களைவிட) மகன்க ளுக்கே தனியார் கல்விக் கெனச் செலவுசெய்யத் தயாராக உள்ளனர்….கல்வி மானியங்கள் வசதிபடைத்தவர்களுக்கே செல்கின்றன என்ற வாதத்திற்கு மற்றுமொரு எதிரான சான்று இது: பட்டியல்சாதியினர் (எஸ்சி), பட்டியல் பழங்குடியினர் (எஸ்டி) ஆகிய இந்தியாவின் மிக விளிம்புநிலைக்குத் தள்ளப்பட்டவர்கள், (மருத்துவ, பொறியியல்) தொழிற்கல்வி பெறுவது ஐம்பதுகளின் பிற்பகுதியில் 12:1 என இருந்தது, எண்பதுகளின் பிற்பகுதியில் 8:1 எனக் குறைந்துள்ளது.”

யதார்த்த நிலை இவ்வாறிருக்கும்போதும், உயர்கல்வி வணிகமயமாக்கப்படுவதற்கு ஆதரவு பெருகியே வந்திருக்கிறது. பிஜேபி வழி நடத்திய தேசிய ஜனநாயகக் கூட்டணி அரசில், நடைமுறையில் உயர்கல்வி, வெள்ளித்தட்டில் வைத்துக் கூட்டுக்குழுமத் தொழிலதிபர்களுக்குப் படைக்கப்பட்டது. இந்திய முன்னணி வணிகக் குடும்பங்களின் முக்கியஸ்தர்களான முகேஷ் அம்பானியையும், குமாரமங்கலம் பிர்லாவையும் இந்திய அரசாங்கம் கல்விக் கொள்கையில் அறிவுரை கூற அழைத்தது.

கடந்த ஆண்டுகளில் உற்பத்தியான தொழிற்சாலைப் பணியா ளர்களைப் போலன்றி, இருபத்தோராம் நூற்றாண்டுக்குத் தேவையான அறிவுப் பணியாளர்களை உற்பத்திசெய்யும் பரந்த நோக்குடன் இவர்கள், மானிடக்கல்வித் துறைகள், நுண்கலைகள், நிகழ்த்துகலைகள் ஆகிய துறைகளில் தவிர அனைத்துக் கல்வியையும் கட்டுப்பாட்டு நீக்கத்திற்கும், தனியார் மயமாக்கத்திற்கும் பரிந்துரைசெய்தனர்.

மாணவர்கள் தங்கள் பட்டங்களுக்கான விலையைத் தருவதற்காக ‘கல்விக்கடன் தொழில்துறையை’ உருவாக்குவதோடு அரசாங்கத்தின் பங்கு குறைந்துபோனது. [அதானி, ரிலையன்ஸ் போன்ற பெரும் கூட்டுக்குழும நிறுவனங்களுக்கு இலட்சம் இலட்சமான கோடிகள் கடனளித்து, அவற்றை வசூலிக்கத் திராணியற்ற இந்த வங்கிக் கல்விக் ‘கடன் தொழிலகங்கள்’ (அவை வாராக் கடனாம்!), மாணவர்களிடமும் ஏதுமற்ற விவசாயிகளிடமும் அடியாட்களை வைத்துக் கடன் தொகையைப் பறிமுதல்செய்கின்றன!]

கல்வியை வணிகமயமாக்குவதற்குச் சட்டரீதியான ஆதரவும் உள்ளது. டி.எம்.ஏ. பாய் நிறுவனத்திற்கும் கர்நாடக அரசுக்கு மான வழக்கில், 2002இல் உச்சநீதி மன்றம் தன் தீர்ப்பை வழங்கியபோது, இலாபநோக்குத் தனியார் கல்லூரிகளுக்கும், பல்கலைக் கழகங்களுக்கும் தன் ஆசீர்வாதத்தை வழங்கியது. மத, மொழிச் சிறுபான்மையினர் தங்கள் கல்விநிறுவனங்களைத் தங்கள் விதிகள், மதிப்புகளுடன், அரசின் நிதிக்கொடை மறுக்கப்படாமல் நிறுவிக் கொள்ளலாம் என்று அரசியல் சட்ட உரிமை (பிரிவு 30) கூறுகிறது.

இதற்குப் புதிய விளக்கமளித்த உச்சநீதிமன்றம், இதே உரிமைகள் தனியார் கல்வி நிறுவனங்களுக்கும் பொருந்தும் என முடிவு செய்தது. மேலும் இலாபம் என்பதற்கு “நியாயமான உபரி” என்று மறுவரையறை செய்து, தனியார் கல்லூரிகள் தங்கள் கட்டணத் தையும் சேர்க்கைவிதிகளையும் தாங்களே நிர்ணயித்துக் கொள்ள லாம் என்றும் நீதிமன்றம் அனுமதித்தது.

தனியார் மயமாக்கல், காவிமயமாக்கலுக்கு முடிவு என்றும் அர்த்தமல்ல. இந்துப் பாரம்பரியங்களை நவீனத் தோற்ற மளிக்கும் பாடத்திட்டத்தில் புகுத்துதல், தீங்கற்றதாக முழுமையாகத் தோற்றமளிக்கின்ற ‘மதிப்புக் கல்வி’ என்பதை அளிக்கும் நோக்கத்தின்மூலம் செயல்படுகிறது. மதிப்புக் கல்வியை மூன்றாம் நிலை அறிவியல், பொறியியல் கல்லூரிகளில் கூடத் தனியார் துறை எதிர்க்கவில்லை. சொல்லப் போனால், மேற்கத்திய அறிவில் சிறப்பானவற்றை பாரதீய (அதாவது இந்து) மதிப்புகளுடன் கலப்பது அவர்களின் வியாபார உத்தியின் ஒரு பகுதி.

தீங்கற்றதாகத் தோன்றினாலும், எல்லா அரசியல் கட்சிகளின் பாரம்பரியவாதிகளுக்கும் பள்ளிக் கல்வித்திட்டத்தில் இந்தியாவின் இந்து, முஸ்லீம், கிறித்துவ மரபினை விமரிசனமின்றிப் பாராட்டுவதைப் புகுத்துவதற்கு மதிப்புக் கல்விதான் உகந்த கருவியாக இருக்கிறது. பிஜேபி வழிநடத்தும் தேசிய ஜனநாயகக் கூட்டணி அரசு, 2000இல் கல்வித்திட்டத்தை மாற்றியபோது, ‘பள்ளிக் கல்வியை அது காவிமயமாக்கியது’ என்று சரியாகவே விமரிசனம் செய்யப்பட்டது. ஆனால் மதச்சார்பற்ற ஐக்கிய முற்போக்குக் கூட்டணி அரசும் 2005இல் புதிய தேசியக் கல்வித்திட்டச் சட்டகத்தை உருவமைத்தபோது, மாணவர்கள் தங்களுடன் வகுப்பறைக்குள் கொண்டுவரும் ‘உள்ளூர் அறிவு’, ‘உள்ளார்ந்த விவேகம்’ என்பவற்றை மதிக்கும் போர்வையில் எல்லாவிதமான அறிவுக்கெதிரான செய்திகளையும் அறிமுகப்படுத்துவதற்குத் தன் ஆசீர்வாதத்தை வழங்கியது.
(இதன் தொடர்ச்சியாகவே இப்போது புதிய கல்விக்கொள்கை மீண்டும் புகுத்தப்படுகிறது.)

“ஒரே உண்மை என்பது இல்லை, அறிவுக்குப் பலவேறு விதமான தோற்றங்களே உள்ளன என்ற பின்நவீனத்துவ வாதத்தைப் பயன்படுத்தி, உள்ளூர் அறிவையும், அறிவியல் கொள்கைகளையும் ஆசிரியர்கள் கற்றுக்கொடுத்தால், இரண்டு வித ஒழுங்கமைவுகளிலிருந்தும் மாணவர்கள் தாங்களாகவே சொந்தமாக அர்த்தத்தை உருவாக்கிக்கொள்வார்கள் என்று புதிய கல்வித்திட்டம் ஆசிரியர்களுக்கு அறிவுரைக்கிறது. அறிவின் பல்வேறு சாத்தியமான வடிவங்களுக்குள் ஆன்மிக அல்லது மதஅறிவை இணைப்பதற்குத் தடை எதுவமில்லை ஆதலின் மதத்தைப் பள்ளிக்கல்விக்குள் திருட்டுத்தனமாகக் கொண்டுவந்துவிட முடிகிறது. அரசியல் பொருளாதாரத்தில் தனியார்மயமாக்கலும், சிந்தனைக் களத்தில் சார்புநிலையும் மிக நன்றாக ஒத்துப் போவதுபோலத் தோன்றுகிறது.

இந்தியப் பொருளாதாரத்தில் மாற்றம் – பகுதி 6

பெயர்பெற்றோர்களின் வட்டாரத்தையும் செல்வாக்கையும் பயன்படுத்தி, தொழிலகங்களையும், சுரங்கங்களையும், சிறப்புப் பொருளாதார மண்டலங்களையும், இலாபநோக்கைக் கொண்ட தனியார் மருத்துவ மனைகளையும், கல்லூரிகளையும், பல்கலைக் கழகங்களையும் அமைக்கவும், கோயில்களையும், ஆசிரமங்களையும், மரபுவழியான ‘அறிவியல்’களான சோதிடம், யோகம், ஆயுர்வேதம் ஆகியவற்றைப் பரப்பும் ‘ஆய்வுநிறுவனங்களை’ உருவாக்கவும் விவசாய நிலங்களையும் பழங்குடி மக்களின் நிலங்களையும் வாங்கி் ஏறத்தாழ இலவசமாகவே மத்திய அரசும் மாநில அரசுகளும் கூட்டுக்குழுமத்துறைக்கு வழங்கிவிட்டன.

கம்யூனிஸ்டுக் கட்சிகளும், தாராளமயத்திற்கு ஆதரவான பிற கட்சிகளுக்கு இந்த ‘நிலத்தைப் பிடுங்கும்’ செயலில் உடனாளிகளாக இருந்துள்ளனர் என்பது வருத்தத்திற்குரிய விஷயம். மிகவும் விளம்பரப்படுத்தப்பட்ட நானோ கார் உற்பத்திசெய்யும் தொழிலகத்தை உருவாக்க டாட்டா குழுமத்திற்கு நடைமுறையில் 997 ஏக்கர் வளமான விவசாய நிலத்தை மேற்கு வங்காளத்தின் கம்யூனிஸ்டு அரசாங்கம் பரிசாகவே தந்துவிட்டது. விவசா யிகளும் அவர்களின் ஆதரவாளர்களும் செய்த தீவிர எதிர்ப்பினால், டாடா மோட்டார்ஸ் நிறுவனம் தொழிற்சாலையை குஜராத் மாநிலத்திற்கு இடம்பெயர்க்க வேண்டிய நிலைமைக்குத் தள்ளப் பட்டது.

ஏழைகளிடமிருந்து நிலத்தைப் பறிப்பது செல்வங்களை உருவாக்குவதற்கு இன்றியமையாத காரணியாகவே மாறிவிட்டது.

கிராமப்புறம், சிறுநகரங்கள், பெருநகரங்களின் சேரிகள் ஆகியவற் றில் வாழும் ஏழைகள், நேரடி நிலப்பறிப்பினால் மட்டுமின்றி, பொதுத்துறை வேலை வாய்ப்புகளில் புறக்கணிப்பு, வேலைக் குறைப்பு ஆகியவற்றாலும் அவதிப்படுகிறார்கள். பொதுத்துறை நிறுவனங்கள் வேலைவாய்ப்பைக் குறைத்துவருவதாலும், உயர் தொழில்நுட்பத் திறன்களும், கலாச்சார முதலீடும் அற்ற அவர்களுக்கு் அமைப்புசார் தனியார் துறை கதவுகளை மூடி விட்டதாலும், மிகப் பெரும்பான்மையான ஏழைகள், அமைப்புறாத, அல்லது முறைசாராத் துறைகளில் ஏதோ ஒருவிதமாகப் பிழைப்பு நடத்துகிறார்கள்.

அமைப்பு சாரா வணிகத்துறை நிறுவனங்களுக்கான தேசிய ஆணையம் (என்சிஈயுஎஸ்) சேகரித்த அரசாங்கத்தின் சொந்தத் தகவல்களின்படி, 2005இல் இந்தியாவின் மொத்த உழைப்புச் சக்தியான 4580 லட்சம் தொழிலாளர்களில், 86 சதவீதம் பேர், அதாவது 3950 லட்சம் பேர், அமைப்புறாத் துறைகளில் இருக்கிறார்கள். அதாவது, (கடைக்காரர்கள், தெரு வியாபாரிகள், நடைபாதை வியாபாரிகள், கைவினைஞர்கள் போன்ற) சுய தொழில் செய்பவர்களாக, கூலிக்காக வேலைசெய்யும் நிரந்தரமற்ற தொழிலாளர்களாக, வீட்டு வேலைக்காரர்களாக, வேலைக்காரிகளாக, விவசாயக் கூலிகளாக இருக்கிறார்கள். உலகமயமாக்கலினால் உருவான வேலைப்பெருக்கம், பொருளாதாரத்தின் அமைப்புசார்ந்த, அமைப்புசாராத் துறைகள் இரண்டிலுமே இம்மாதிரி சங்கங்களற்ற, முறைசாராப் பணியாளர்களையே உருவாக்கியிருக்கிறது.

இந்தப் பரந்த முறைசாராத் தொழிலாளர்களுக்குக் குறைந்தபட்ச நலவாழ்வு அடித்தளமும் கிடையாது, அவர்களைக் கசக்கிப் பிழியும் சுரண்டலுக்கான உச்சபட்ச வரம்பும் கிடையாது. “முதலாளிகளுக்கும் தொழிலாளர்களுக்கும் உள்ள உறவு, சட்டப் படியான ஒப்பந்தங்களால் முறைப்படுத்தப்படாத ஒன்று. மதத்தின், வழக்காற்றின் பாரம்பரியத்தால் நெறிப்படுத்தப்படுவது. ஆதாயமின்மை, ஆதரவின்மை, கூப்பிட்டபோது வரவேண்டிய நிலை, கடனுக்கு ஈடுசெய்ய உழைப்பது, (அல்லது கொத்தடிமைத்தனம்) ஆகிய கட்டாயங்களால் மட்டுமல்லாமல், பால், மதம், சாதி போன்ற சமூக அமைப்பினாலும் அவர்களுடைய உழைப்பு வாங்கிக்கொள்ளப்படுகிறது” என்று பார்பாரா ஹாரிஸ்ஒயிட் கூறுகிறார்.

முறைசாராப் பொருளாதாரத்தில், நவதாராளவியத்தின் மோசமான விளைவுகள் ஒருவரின் சமூக பொருளாதார நிலைக்கேற்பத் தலைகீழ் விகிதத்தில் உணரப்படுகின்றன. அதாவது இந்த அளவுகோலில், மிகக் கீழ்நிலையில் இருப்பவர்கள், மிகமோசமாக பாதிக்கப் படுகிறார்கள். இந்திய மக்கள்தொகையில் பாதிப்பு எய்தக்கூடிய இருபெரும் பகுதியினரான தலித்துகளும், முஸ்லிம்களும் இதற்கு உதாரணங்கள். 88 சதவீத தலித்துகளும் 84 சதவீத முஸ்லிம்களும் முறைசாரா அல்லது அமைப்புறாத் துறைகளில் பிழைப்பு நடத்துகின்றனர். “தொண்ணூறுகளின் தொடக்கத்திலிருந்து தொடங்கிய இந்த உயர்பொருளாதார வளர்ச்சிக்காலத்தில், இவர்கள், வேலையோ, சமூகப் பாதுகாப்போ இன்றி, மிகக் குறைந்த பிழைப்புத் தளத்தில், மிகப் பரிதாபமான, சுகாதார மற்ற, வாழத் தகுதியற்ற நிலைமைகளில் ஏழைகளாகவே உள்ளனர்” என்று அரசாங்கமே ஒப்புக்கொள்கிறது.

இருப்பினும், சந்தைச் சீர்திருத்தங்கள் தலித்துகளை விடுதலை செய்யக்கூடியவை என்று சில செல்வாக்குள்ள குரல்கள் எழுகின்றன. புதிய சந்தைப் பொருளாதாரத்தை தலித்துகள் எதிர்ப்பதற்கு பதிலாக, அதில் இணைந்துகொள்ள வேண்டும் என்று ஊக்கப்படுத்துவதில் ‘தி பயனியர்’ இதழின் கட்டுரையாளரான சந்திர பான் பிரசாத் முனைந்துள்ளார். 2002இல், பிரசாதும், அவருக்கு ஒத்த சிந்தனையுள்ள அறிவுஜீவிகளும் செயல் ஆர்வ லர்களும் தலித் முதலாளியத்திற்கான போபால் பிரகடனத்தை வெளியிட்டனர். தலித்துகள் சந்தைப் பொருளாதாரத்தில் நுழைவதற்கு ஏதுவாக ‘முதலாளியத்தை ஜனநாயகப்படுத்தவேண்டும்’ என்று அது அரசாங்கத்தையும் தொழில் துறைத் தலைவர்களையும் கேட்டுக்கொண்டது. இந்த இலக்கை அடைவதற்காக, சந்தைப்படுத்தக்கூடிய புதிய கல்வியை தலித்துகளுக்கு அளிக்குமாறும், அமெரிக்கப் பாணியிலான (வேற்றுமை நோக்காத) உடன்பாட்டுச் செயல்முறையை கூட்டுக்குழுமத் துறைகளில் கடைப்பிடிக்குமாறும் போபால் பிரகடனம் கேட்டுக்கொள்கிறது.

முதலாளியம் சாதிமுறையை உடைத்துக்கொண்டிருக்கிறது என்பதற்கு ஆதாரமாக, நாட்டின் சிலபகுதிகளில் உழைப்புச் சந்தையைச் சுருக்கியதன் விளைவாக, தலித்துகள் இடையே நுகர்வின் அளவும் கூலியின் அளவும் உயர்ந்துள்ளன என்று தலித் முதலாளியத்தை முன்வைப்பவர்கள் சுட்டிக்காட்டுகின்றனர்.

இது ஒரு கட்டுக்கதை என்பதுதான் இந்த நோக்கில் உள்ள ஒரே ஒரு பிரச்சினை. இந்தியாவில் உள்ள சாதியுறவுகளை முதலாளியம் கரைத்தழிக்கவில்லை. மாறாக, எவ்விதச் சமூகப் பாதுகாப்புமின்றி, மிகக் குறைந்த கூலிக்கு முதலாளிகள் கூப்பிட்ட குரலுக்கு வேலைசெய்ய வரும் ஒரு உழைப்பாளர் படையினைத் தக்கவைத்துக்கொள்ளவே அது முனைகிறது. சில இடங்களில் உள்ளூர் உழைப்புச் சந்தைச் சுருக்கம் தலித்துகளுக்கும் பிற பிற்பட்ட சாதியினருக்கும் பேரம்பேசும் சக்தியை உயர்த்தியிருந்தாலும், ‘பட்டியல் சாதியினராக இருப்பது’, ஒருவரை விவசாயக் கூலியாகவும் ஏழையாகவும் வைத்திருக்கும் வாய்ப்பினை இருமடங்கு ஆக்குகிறது என்ற மெய்ம்மை இருக்கவே செய்கிறது.

பலவழிகளில், இந்திய முஸ்லிம்கள் தலித்துகளைவிட மோச மாகவே பாதிக்கப்பட்டுள்ளனர். அவர்கள் பெரும்பாலும் சுய தொழில் செய்பவர்கள். மொத்த முஸ்லிம் மக்கள் தொகையில் 13 சதவீதம் மட்டுமே அரசு அல்லது தனியார் துறைகளில் ஊதியம் பெறும் பணிகளில் உள்ளனர். வெறும் 5 சதவீதம் மட்டுமே அரசுத்துறைகளில் உள்ளனர். அண்மையில் சச்சார் குழு அறிக்கையின்படி, உலகமயமாக்கல் பிற சமுதாயத்தினரைவிட முஸ்லிம்களை அதிகமாக பாதித்துள்ளது. முஸ்லிம்களின் பாரம்பரியமான பட்டுத்தொழில், நெசவு, தோல், ஆடை உற்பத்தி போன்றவை மலிவான சீன இறக்குமதிகளால் அடிபட்டுள்ளன. இரத்தினக் கற்கள் வெட்டுதல், பித்தளைவேலை போன்றவை ஏற்றுமதிகள் வாயிலாக அதிக வளர்ச்சியைப் பெற்றாலும், அவற்றின் ஆதாயங்கள் அத்தொழில்களின் இந்து உரிமையாளர் களுக்கே செல்கின்றன.

சுருக்கமாக: உயரும் அலைகள், எல்லாப் படகுகளையும் உயர்த்துவதில்லை!

தனியார்மயமாகும் கல்வி
உணவு விடுதிகள் நடத்துவதையும், உணவு, தொலைக்காட்சிப் பெட்டிகள், தொலைபேசிகள் விற்பதையும் விட்டுவிட்டால், கல்வி உடல்நலம் போன்ற சமூக சேவைகளுக்கு அதிக மூலவளம் செலவிடலாம் என்ற அரசின் வாக்குறுதியை வைத்துப் பொதுத் துறை நிறுவனங்களைத் தனி முதலீட்டாளர்களுக்கு விற்றதைப் பகுதியளவேனும் நியாயப்படுத்தலாம். ஆனால் அப்படி நிகழவில்லை. மாறாக, கல்வி, குறிப்பாக உயர்கல்வி என்பது அரசு முதலீட்டு நீக்கம் செய்யப்படும் மற்றொரு துறையாகி விட்டது. எனவே சிலசமயங்களில் அரசின் கூட்டோடு இயங்குவதன்றிக், கல்வித்துறை தனியாருக்கு என்றே விடப்பட்டுவிட்டது.

அரசின் வருவாய் உயர்ந்துவந்தபோதும், கல்விக்கும் உடல்நலத்திற்கும் மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்திவீதத்தில் அரசு செலவிடும் தொகை ஏறத்தாழ மாறாமலும், அல்லது குறைந்தும் வந்துள்ளது. 2008-09 பட்ஜெட், தெளிவாகவே “வரியைக் குறை, செலவை இன்னும் குறை” என்ற நவதாராளமயக் கொள்கையைப் பின்பற் றியது. இதே கொள்கை அடுத்து வந்த பட்ஜெட்டுகளிலும் தொடர்ந்தது. முந்தைய ஆண்டைவிட அரசின் வருவாய் 15 சதவீதம் உயர்ந்தபோதிலும், தொடக்கக் கல்விக்கு பட்ஜெட்டில் 7 சதவீதமே உயர்த்தப்பட்டது. இது பணவீக்கத்தைச் சமாளிப்பதற்கே போதுமானதாக இல்லை, மேலும் முன்னரே ஐக்கிய முற்போக்குக் கூட்டணி அரசு, மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியில் 6 சதவீதத்தைத் தொடக்கக் கல்விக்கு அளிப்பதாகச் செய்த வாக்குறு தியையும் நிறைவேற்றவில்லை. அரசின் கருவூலம் செல்வத்தில் நிரம்பி வழிந்த போதும், கல்விக்குச் செலவிடுவது மட்டும் 3 முதல் 4 சதவீத அளவிலேயே இருந்தது. அதில் பாதி மட்டுமே தொடக்க, மற்றும் இடைநிலைப் பள்ளிகளுக்குச் சென்றது. [தமிழ்நாட்டில் இந்த நிலை இன்னும் மோசம்: மழலையர் பள்ளி களிலிருந்தே தனியார் மயமாக்கப்பட்டு கல்விக்கொள்ளை பிற எந்த மாநிலத்தையும்விட உச்சநிலையில் இருக்கிறது.]

நடைமுறையில், தனியார் மயமாகிப்போன, மிகப்பரிதாபத்திற்குரிய தொடக்கப் பள்ளிகளைப் பற்றி யாவருக்கும் நன்றாகவே தெரிந்திருக்கிறது, பெரிய அளவில் இது பற்றி எழுதப்பட்டும் விட்டது. அரசுப் பள்ளிகள் சரிசெய்யவே முடியாத நிலையை எய்திவிட்டதால், சேரிவாழ் மக்கள்கூட தங்கள் குழந்தைகளை (குறிப்பாக ஆண் குழந்தைகளை) ஆங்கிலவழித் தனியார் பள்ளிகளுக்கே அனுப்புகிறார்கள். கட்டணத்திற்குக் கல்விதரும் இலாப நோக்குள்ள தனியார் பள்ளிகள் மிகச் சிறுநகரங்களிலும் தொலைதூர கிராமங்களிலும்கூட, நாடெங்கும் முளைத்துள்ளன.

அரசுப் பள்ளிகளுடைய இருளடைந்த நிலையை மேம்படுத்துவதற்கு பதிலாக, அமைதியாக, ஆனால் நிதானமாகப் பொதுச் சேவைகளிலிருந்து விலகிக்கொண்டிருக்கும் மத்தியவகுப்பினரின் உடந்தையோடு, அரசாங்கம் அவற்றைக் கெட்டுப்போக்கி ஒழித்துக் கட்ட முடிவுசெய்துவிட்டது என்று விமரிசகர்கள் சுட்டிக்காட்டு கிறார்கள். 2008இன் கல்விக்கான உரிமை மசோதாகூட, “கல்விக்கான உரிமை என்பது சமமற்ற, தரங்குறைந்த கல்விக்கான ‘உரிமை’“ என்ற யதார்த்தத்தை ஒப்புக்கொண்டுவிட்டது. எல்லார்க்கும் பொதுவான பள்ளி முறைமையை உருவாக்குகின்ற இலட்சியம் சுத்தமாகச் செத்துவிட்டது.