(இதற்கு மறுபெயர் ‘கார்ப்பரேட் அறம்’)

“போட்ட முதலைப் பலமடங்காக எப்படித் திரும்ப எடுக்கவேண்டும்” என்பதே கார்ப்பரேட் அறத்தின் அடிப்படை. இது தெரியாதவனுக்கு இந்த உலகில் வாழத் தகுதியில்லை. குழந்தையின் கல்விக்காக நீங்கள் ஐம்பது லட்ச ரூபாய் செலவுசெய்தாலும் அதுவும் முதலீடே ஆகும்.

கார்ப்பரேட் அறம் என்பதில்:

(அ) கார்ப்பரேட் முதலாளிகளுக்கான அறம், (ஆ) கார்ப்பரேட் முதலாளிகளின் கைக்கூலிகளுக்கான அறம், (இ) அரசாங்கத்தின் அறம், (ஈ) தனிமனிதனின் அறம் என்ற நான்கும் அடங்கும். 

அ. கார்ப்பரேட் முதலாளிகளுக்கான அறம்

1. தொழிலாளர்களுக்குக் கூலியை எந்த அளவு முடியுமோ அந்த அளவு குறைத்துக் கொடுக்க வேண்டும். எதிர்த்தால் வீட்டுக்கு அனுப்பிவிடவேண்டும் என்பது அடிப்படை விதி.  

அமெரிக்கா போன்ற நாடுகளில் வேண்டுமானால் உற்பத்திப் பொருள்களின் தரம், தொழிலாளர்களுக்குச் சரியான கூலியளவு, வேலைநேரம் போன்ற வற்றைப் பற்றிக் கவலைப்படலாம். கீழை அல்லது ஏழை நாடுகளில் உள்ளவர்களுக்கு இவை பொருந்தாது. இவர்களைக் கசக்கிப்பிழியவேண்டும். ஒரு தொழிலாளி இறந்தால் என்ன? அதே கூலிக்கு ஆயிரம்பேர் போட்டி போட்டுக் கொண்டு வருவார்கள்.

2. கொலைசெய்ய அஞ்சக்கூடாது. தொழிற்சாலையின் முறைகேடுகளால் தானாக இறந்தாலும் சரி, முதலாளிகளை எதிர்த்தவர்களை அழிக்கும் செயல் முறையில் இறந்தாலும் சரி. எல்லாம் நல்லதே. இந்தியாவின் 130 கோடிப் பேரில் ஒருவனோ சிலபேரோ பலபேரோ செத்துப்போனால் மக்கள்தொகை குறையும். இதற்கு நல்ல உதாரணம் போபால் விஷவாயுக் கசிவு. ஏறத்தாழ ஐந்தாயிரம் பேர் இறந்தார்கள். ஆனால் இந்திய அரசாங்கமே கவலைப்படவும் இல்லை, தக்க இழப்பீடு வாங்கவும் வழங்கவும் இல்லை.  

3. அரசாங்கத்திடமிருந்து எவ்வளவு வசதிகளை மானியமாகப் பிடுங்க முடியுமோ அவ்வளவு மானியங்களைப் பிடுங்கிக்கொள்ளவேண்டும். பிறகு அவற்றை ஏப்பம் விட வேண்டும். சிறு முதலீட்டாளர்களும் விவசாயிகளும் மானியம் வாங்கினால்தான் தவறு.

வரியற்ற சிறப்புப் பொருளாதார மண்டலங்களை உருவாக்க வேண்டும். அதற்கு விவசாயிகளின் நிலங்களைப் பிடுங்கித்தர அரசாங்கம் இருக்கவே இருக்கிறது.

4. அரசு வங்கிகளிடம் கடன் வாங்கவேண்டும். அதைத் திருப்பித் தரக்கூடாது. பிறகு அரசாங்கம் தானாகவே அவற்றை வாராக்கடன் என்று எழுதி, கணக்கிலிருந்து நீக்கிவிடும்.

5. வரி ஏய்ப்பு என்பது மிக முக்கியம். ஒழுங்காக வரி கட்டினால் ஒருகாலத்திலும் நீங்கள் கார்ப்பரேட் முதலாளி ஆகமுடியாது. அதானி போன்ற முதலாளிகளும் பெரிய அரசியல்வாதிகளுமே சில ஆயிரம் கோடிகள் வரி கட்டாமல் இருக்கும்போது நீங்கள் ஏன் அலட்டிக் கொள்கிறீர்கள்?

6. லாபம், மானியம், வங்கிக்கடன், வரிஏய்ப்பு போன்றவற்றிலிருந்து சம்பாதித்த தொகைகளை ஸ்விஸ் வங்கி அல்லது பிற வெளிநாட்டு வங்கிகளில் சேமித்து வைத்துக் கொள்ள வேண்டும். தக்கசமயத்தில் அவற்றை வெளிநாடுகளிலும் முதலீடு செய்யலாம். அப்போது உங்களை தேசபக்தர் என்று பாராட்டவும் செய்வார்கள்.  

7. தனியாகவும் கூட்டாகவும் தனிமனிதர்களைக் கூடியவரை வதைக்க வேண்டும். நஞ்சு சேர்ந்த மருந்துப் பொருள்கள், மரபணுமாற்றக் காய்கறிகள் பழங்கள் போன்றவற்றை விற்று உள்நாட்டுமக்களின் உடல்நலத்தையும் விவசாயத்தையும் அழிக்க வேண்டும். இவற்றுக்கேற்ற சட்டங்களை நமது அரசாங்கம் இயற்றிக் கொடுக்கும்.

ஆ. கார்ப்பரேட் முதலாளிகளின் கைக்கூலிகளுக்கான அறம்

எழுத்தாளர்கள், பிற அறிவுஜீவிகள், பத்திரிகையாளர்கள், ஊடகக்காரர்கள், சாமியார்கள் போன்றவர்களைக் கார்ப்பரேட் முதலாளிகளின் கைக்கூலிகள் எனலாம்.  

1. கைக்கூலிகளான உங்கள் முதல் கடமை, கார்ப்பரேட் முதலாளிகள், அவர்களால் பிழைக்கும் உள்நாட்டுத் தரகு முதலாளிகள் ஆகியோர் என்ன செய்தாலும் சரி என்று துதிபாடவேண்டும். முடிந்தவரை அவர்களுக்கு விளம்பரம் தரவேண்டும். இதற்குக் கைமேல் பலன் உடனே கிடைக்கும்.

2. இந்துத்துவக் கொள்கைகளையும், பாசிசத்தையும் ஆதரிக்கவேண்டும். யோகம், ஆயுர்வேதம் போன்றவற்றை நன்கு வியாபாரம் செய்யவேண்டும். இதற்கு பாபா ராம்தேவ், பதஞ்சலி போன்றவர்கள் நல்ல உதாரணங்கள்.  

3. அரசியல்வாதிகளைக் கையில் போட்டுக் கொள்ளவேண்டும். அவர்களால் மிகுந்த லாபம் உண்டு. ஜக்கி வாசுதேவ் போல கோயமுத்தூரில் விவசாய நிலத்தை அழித்து சிவன் சிலையை வைக்க மோடியை அழைக்க வேண்டும்.

4. எழுத்தாளர்கள் கூடியவரை நேராகவோ மறைமுகமாகவோ இந்துத்துவப் பிரச்சாரம் அமையுமாறு நாவல் போன்றவற்றை எழுதவேண்டும். பத்திரிகையாளர்கள், கட்டுரையாளர்களாக இருப்பின் 365 நாட்களில் முதலாளியாவது எப்படி, 24 மணிநேரமும் உழைத்தும் சோர்வின்றி இருப்பது எப்படி போன்ற நூல்களை எழுத வேண்டும். நடுநிலைப் பத்திரிகையாளர்களாக இருந்தால் யார் யாரை ஏமாற்றினால், கொள்ளையடித்தால், இரத்தத்தை உறிஞ்சினால் நமக்கு என்ன என்ற தாராள மனப்பான்மையோடு கத்திரிக்காய் கொத்சு செய்வது எப்படி, காராபூந்திவடை செய்வது எப்படி போன்ற நடுநிலையான செய்திகளை வெளியிடலாம். காஞ்சிபுரேஸ்வரர் கும்பாபிஷேகம், கும்பகோணேசுவரர் ஆதிபூஜை போன்ற செய்திகளை வெளியிட்டால் இன்னும் நலம். இவற்றோடு திருச்சி மரக்கடை தர்கா விழா, ஜேம்ஸ் சுந்தரின் “முடவர் எழுந்து ஓடுகிறார்” போன்ற ஜெப ஊழியச் செய்திகளையும் வெளியிட்டால் உங்களை மதச் சார்பற்றவர் என்று போற்றுவார்கள்.   

இ. அரசாங்கத்தின் அறம்

“கூடியவரை தான் ஊழல் செய்தால் போதாது, பெருமுதலாளிகளின் ஊழலுக்கும் துணைசென்று அவர்களிடம் எல்லாவற்றிலும் குறைந்தது 50 சதவீதம் கமிஷன் கறந்து கொள்ளவேண்டும். பதிலாக எல்லா மானியங் களையும் வசதிகளையும் முதலாளிகளுக்கு அளிக்க வேண்டும்”

என்பவை அரசாங்கத்துக்கான அடிப்படை விதிகள்.

உதாரணத்திற்கு நம் இந்திய அரசாங்கத்தின் சில செயல்களைக் காண்போம்.

குயின்ஸ்லாந்து மாநிலத்தில் உள்ள கலீலி பள்ளத்தாக்கில் அமைந்திருக்கும் உலகின் மிகப்பெரிய நிலக்கரிச் சுரங்களில் ஒன்றான சார்மிக்கேல் சுரங்கத்தைப் அதானிக்கு பேரம் பேசி முடித்துக் கொடுக்க அவரை அழைத்துக்கொண்டு ஆஸ்திரேலியாவுக்குச் சென்றுவந்தார் மோடி.

முன்னாள் ரிசர்வ் வங்கி ஆளுநர் ரகுராம் ராஜனின் சொற்களில், “மோடி டீ விற்றாரோ என்னவோ எனக்குத் தெரியாது. ஆனால் நம் நாட்டை அவர் விற்றுவிட்டார்”. கார்ப்பரேட் அறத்திற்கு மோடி நல்ல முன்னுதாரணம்

1. தனியார்மயம்–தாராளமயம்–உலகமயம் என்னும் மறுகாலனியாக்கக் கொள் கைகளை மோடியின் இந்திய அரசு தீவிரமாக்கியுள்ளது. தாராளமாகத் தரப்படும் எண்ணற்ற கடன்கள்; தேசிய நெடுஞ்சாலை–மேம்பாலங்கள் முதல் தங்கு தடையற்ற மின்சாரம் வரையிலான உள்கட்டுமான வசதிகள் ஆகியவற்றை நமது வரிப் பணத்தில் இருந்துதான் செய்து கொடுக்கிறது இந்திய அரசு.

2. 2007-2014 ஆண்டுகளில் 31 லட்சத்து 11 ஆயிரம் கோடிக்கு வரிச்சலுகைகளை அன்றைய காங்கிரஸ் அரசு முதலாளிகளுக்கு வழங்கியது. பத்தே முதலாளி கள் மட்டும் வாங்கியுள்ள கடன் தொகை 5.4 லட்சம் கோடி. எஞ்சிய முதலாளிகள் வாங்கியுள்ள கடன்களோ சொல்லி மாளாது. முதலாளிகள் இந்தக் கடன்களைத் திருப்பிக் கட்டாவிட்டால், அதனைத் தள்ளுபடி செய்து அவர்களை கவுரவிக்கிறது, 2014இன் முதல் மூன்று மாதங்களில் மட்டும் தள்ளுபடி செய்யப்பட்ட வாராக்கடன் ரூ. 14,549 கோடிகள். மோடி அரசு வந்தபிறகு இந்த நிலை இன்னும் தீவிரமாகியுள்ளது. ஆனால் விவசாயிகள் வாங்கிய நாற்பதாயிரம் ஐம்பதா யிரம் ரூபாய் கடன்களை அடித்துப் பிடுங்குகிறார்கள் வங்கி மேலாளர்கள்.

3. முதலாளிகளது தயாரிப்புகளை தங்கு தடை இல்லாமல் எடுத்துச் செல்வதற் காக தங்க நாற்கரசாலைகள் மற்றும் மேம்பாலங்கள் கட்டுவதற்காக ரூ.1,46,626 கோடிகளைச் செலவிட்டுள்ளது. முதலாளிகளுக்குச் சேவை செய்வதற்காக 2000-2016  ஆண்டுகளில் அரசு செலவிட்ட தொலையானது ரூ. 100 லட்சம் கோடிகளைத் தாண்டி விட்டது. இவை அனைத்தும் மக்களுடைய வரிப்பணம்தான்.

மத்திய அரசு கார்ப்பரேட் அறத்தைக் காப்பாற்றும் விதத்தை நோக்கினோம். தமிழக அரசு பற்றிச் சில தகவல்கள். 

1. மாநில அரசில் ஊழல் செய்யாத அமைச்சர்களோ அதிகாரிகளோ இல்லை. ஒரு சிறு சான்று. திருப்பூரில் உள்ள மாசுக் கட்டுப்பாட்டுத்துறைக்கு வருகின்ற எந்த மேல் மட்ட அதிகாரிகளும் பத்து முதல் ஐம்பது லட்சம் வரைக்கும் அமைச்சருக்கு கப்பம் கட்டாமல் வேலை வாங்க முடிவதில்லை. அவர்கள், வந்தது முதல் போட்ட முதலீட்டை எடுப்பத்தில்தான் குறியாக இருக்கின்றார்கள். வேறு எவ்வேலையும் செய்வதில்லை.

2. அண்மையில் ஒரு தமிழ்நாட்டுப் பெண் அமைச்சர், “இன்னும் நான் இருக்கும் நான்காண்டுகளில் நாலாயிரம் கோடி ரூபாயேனும் நான் சம்பாதித்தாக வேண்டும், ஆகவே நீ லஞ்சம் கொடு” என்று ஒரு பெண் அதிகாரியை வதைத்த செய்தி தொலைக் காட்சிகளில் வெளியாயிற்று.   

இவைதான் இந்நாளைய அரசியல்வாதிகளின் அறங்கள். நமது காவிரி மணலையே அள்ளி கர்நாடக மேகதாடுவில் காவிரிக்குக் குறுக்கே அணை கட்டத் தந்த தாராள மனமுடையவர்கள் அல்லவா நாம்? இவற்றை எல்லாம் கண்டு கொள்ளாமல் இருப்பதே நமது அறம். “பெரியவர்கள் செய்தால் பெருமாள் செய்தமாதிரி” என்று தெரியாமலா சொல்லியிருக்கிறார்கள்? ஆக, நாம் தனிமனிதன் அறத்திற்குள் வந்துவிட்டோம்.

ஈ. தனிமனிதனின் அறம்

1. எல்லாவற்றையும் அரசாங்கம் தனியார் மயமாக்கிவிட்டதால், இனிமேல் தனியார் கம்பெனிகளில்தான் வேலை. ஆகவே எப்போது வேண்டுமானாலும் நீக்கப்படலாம் என்ற பயபக்தியோடு குறைந்த கூலிக்கு நிறைந்த வேலையை அன்போடும் நேர்மையோடும் செய்யவேண்டும். அப்போதுதான் டென்ஷன் இருக்காது.

2. ஒருவேளை பல லட்ச ரூபாய் கொடுத்து அரசாங்க வேலை வாங்கி விட்டால் அதைச் சில மடங்கேனும் அதிகமாக்கித் திரும்ப எடுப்பது எப்படி என்பதைக் கற்றுக் கொள்ளவேண்டும். இதுவே அரசாங்கப் பணியாளர்களின் தர்மம்.  

3. கல்வியும் தனியார் மயமாகிவிட்டதால், எவ்வளவு கட்டணம் கேட்டாலும் மகிழ்ச்சியோடு அந்த நிறுவனங்களுக்குக் கொடுத்து உங்கள் குழந்தைகளை ஆங்கிலவழி, இந்திவழிக் கல்வியில் படிக்கவைக்கவேண்டும். தாய்மொழி கூடவே கூடாது. அவற்றில் படித்து அவர்கள் உங்களைவிட நல்ல அலுவலர் களாக வருவார்கள் என்று நம்புங்கள். ஒருவேளை அவர்கள் மருத்துவம் போன்ற துறைகளில் வந்துவிட்டால் அவர்களுக்கே போட்ட முதலை எடுப்பது எப்படி என்று நன்றாகத் தெரியும்.  

4. “மனத்துக்கண் மாசிலன் ஆதல் அனைத்தறன்” (திருக்குறள்). மனத்தில் சற்றும் மாசில்லாமல், மற்றக் கம்பெனிகளை ஏமாற்றுவது எப்படி என்று பெரிய கம்பெனிகளுக்கு ஆலோசனை கூறிவிட்டு, எப்படி வருமான வரியில் ஏய்க்கலாம் என்று அறிவுரைகள் தந்துவிட்டு, வீட்டில் வந்தவுடன் பகவத் கீதையோ, கந்தர் சஷ்டி கவசமோ படிப்பது நல்ல அறம் ஆகும். “பற்றுக பற்றற்றான் பற்றினை”.

5. “அறத்தாறு இது எனவேண்டா, சிவிகை பொறுத்தானோடு ஊர்ந்தான் இடை” (திருக்குறள்). சிவிகையில் (பல்லக்கில்) செல்பவனைத் தூக்கிக்கொண்டு செல்வதே சிறந்த அறம் (முற்பிறவிப் பயன்) என்று வள்ளுவரே சொல்லி விட்டார். அதனால் உங்களுக்கு மேலே உள்ளவர்களைச் சுமப்பதே உங்கள் அறமாகும்.

6. சாக்கடை அள்ளும் தொழிலாக இருந்தாலும் சரி, ஐடி தொழிலாக இருந்தாலும் சரி, எல்லாத் தொழில்களையும் சமமாக பாவித்து, “பணியைச் செய்-பலனை எதிர்பாராதே” என்று இருப்பதே உங்கள் அறமாகும் (பகவத்கீதை). முடிந்தால் பகவான் கார்ப்பரேட் முதலாளிகளின் பாரம் அதிகமாகும்போது அவதாரம் எடுத்து உங்களைக் காப்பாற்றுவார்.

இந்த அறம் போதுமா, இன்னும் கொஞ்சம் வேண்டுமா?

திருக்குறள் உட்பட எல்லா நூல்களும் கூறும் அறங்கள் யாவும் கார்ப்பரேட் அறத்துக்கு உட்பட்டவையே. திருடாதே, பொய்சொல்லாதே, விபசாரம் செய்யாதே, புறங்கூறாதே போன்ற எல்லாவற்றிற்கும் ஒரு காலத்தில் இருந்த அர்த்தம் வேறு. இன்று அர்த்தம் வேறு (அல்லது அர்த்தம் இல்லை). பெரிய கார்ப்பரேட் கம்பெனிகளே கொள்ளையடிக்கும்போது அவற்றில் வேலை செய்யும் தொழிலாளியான உங்களுக்கு அதில் பங்கு இல்லையா என்ன? திருடாதே என்று சொன்னால் எப்படி? கூடியவரை பொய்கூறி இலாபத்தை அள்ளுவதே இன்று திறமை. நீங்கள் பணிபுரிகின்ற நிறுவனத்திற்குத் தக பொய் சொல்லியே ஆக வேண்டும் என்பது தொழில் தர்மம்.    

கள்ளப்பணம், விபசாரம் என்ற இரண்டின் அடிப்படையில்தான் சினிமாத் தொழிலும், பெருமளவு தொலைக்காட்சி போன்ற ஊடகத் தொழில்களும் நடக்கின்றன. புறம் கூறுதல் இல்லையேல் கல்வி உள்பட எந்த வணிகமுமே இன்று இல்லை. “சரி சார், என்ன செய்வது இந்த நிலையில்” என்கிறீர்களா? எனக்குமட்டும் என்ன தெரியும்?  

தீர்வு என்ன?

இந்தக் கார்ப்பரேட் அறம் பிடிக்காதவர்கள்/பிடிபடாதவர்கள் நம் நாட்டில் நிறையப் பேர் இருக்கிறார்கள். அவர்களுக்காக இந்த தீர்வுப்பகுதி. 

உழைப்பாளர்கள், தொழிலாளர்கள் ஒன்றுதிரண்டு போராடினால்தான் முதலா ளித்துவத்தை எதிர்க்க முடியும், இந்த நிலைமை சீராகும் என்பார்கள் மார்க்சியவாதிகள். கொள்கைரீதியாக இது சரிதான். நடைமுறை என்று வரும்போது எல்லாமே பிரச்சினைதான். முதலில் யார் உழைப்பாளிகள் என்பதே பிரச்சினை. உலக முழுவதும் ஐடி தொழிலாளர்கள் உள்பட இருக்கும் உழைப்பாளர்கள் ஒன்று சேர்வார்களா என்பது தெரியாது. ஐடி தொழிலாளர் போன்றோர் தங்களை உழைப்பாளர்களாகக் கருதுவதில்லை. இவர்கள் வெள்ளைக் காலர்கள். இன்னும் நீலக் காலர்கள், காக்கிக் காலர்கள் என்றெல்லாம் பாகுபாடு இருக்கிறது. தொழிற்சங்கங்கள் பணக்கார நாடுகளில் வசதிகளைப் பெற்றுத் தந்தபின் உழைப்பாளர்கள் போராட்ட குணத்தை இழந்து விட்டார்கள் என்கிறார்கள் சமூகவியலார்.

நாம் செய்யக்கூடியதெல்லாம் “இப்படித்தானப்பா இருக்கிறது நமது நிலைமை” என்று நமது இளைஞர்களுக்குச் சொல்லித்தருவதுதான். (விழிப்புணர்வு அளித்தல்). ஆனால் அவர்களும் தங்கள் சினிமா மோகத்திலிருந்து விடுபடு வார்களா என்பது நமக்குத் தெரியாது. ஒருவேளை ரஜனி வந்து முதலமைச்சராகி நம்மை எல்லாச் சிக்கல்களிலிருந்தும் காப்பாற்றிவிடுவார் என்பது அவர்கள் எண்ணமாக இருக்கலாம்.

“அட்–ஹாக்” (ad hoc) போராட்டங்கள்

ஒருசில நன்னிமித்தங்களும் தென்படவே செய்கின்றன. மெரீனா போராட்டம், நெடுவாசல் ஹைட்ரோகார்பன் எதிர்ப்புப் போராட்டம், விவசாயிகள் போராட்டம் எனத் தொடர்ச்சியாக இப்போது நிகழ்கின்றன. மெரீனா இளைஞர் போராட்டம் உலகத்தையே பிரமிக்க வைத்தது, உலகத்துக்கு ஒரு முன்னுதாரணமாகவும் அமைந்தது. வேறுவழியின்றி எட்டாம் நாள் அதை அடித்துக் கலைத்தது அரசாங்கம். இவை போன்றவற்றை அட்-ஹாக் போராட்டங்கள் எனலாம்.  

டாஸ்மாக்குக்கு எதிராக முன்பெல்லாம் பெண்கள் களமிறங்கி இவ்வளவு தீவிரமாகப் போராடியதே கிடையாது. அவர்கள் மனம் வைத்தால் இன்னும் நாலைந்து மாதங்களில் தமிழகம் முழுவதும் உள்ள டாஸ்மாக் கடைகளை உடைத்து நொறுக்கிக் கொளுத்திவிடுவார்கள் போல் தோன்றுகிறது. சுமார் மூவாயிரம் கடைகள் இவ்விதம் மூடப்பட்டுள்ளன என்பது எவ்வளவு பெரிய சாதனை?

தில்லியில் விவசாயிகள் போராடியபோது திடீரெனச் சில இளைஞர்கள் அண்ணாசாலைப் பாலத்தைப் பூட்டுப்போட்டு வழியடைத்து விட்டார்கள்.

இனிமேல் இத்தகைய போராட்ட வடிவங்கள்-சிறுசிறு எதிர்பாராத போராட் டங்கள்-இதுதான் செல்லுபடியாகும், அவ்வப்போது இளைஞர்கள் திரண்டு அந்தந்தப் பிரச்சினைகளுக்குத் தீர்வுகாணும் அட்-ஹாக் போராட்ட முறைதான் இனிமேல் பயன்தரும் என்று பின்னமைப்பியக் கொள்கைகளும் சொல் கின்றன. (சான்றாக டெல்யூஷ் காட்டரியின் கொள்கைகளைக் காண்க). பழையவகைப் போராட்டங்கள் மரவகையைச் சேர்ந்தவை. அவை வேர் பிடித்து வளர்ந்து பெரிதாகிப் பலன்தர பல ஆண்டுகளாகும். டெல்யூஷின் கொள்கைப்படி, கிழங்குத்தண்டுதான் போராட்டத்தின் சரியான குறியீடு. அது அதிக வேர்பிடிப்பதில்லை. பக்கவாட்டில் வளரும். உடனே பலன் தரும். மிகச் சிறிய வடிவம். மார்க்சியப் போராட்டங்களுக்குக் குறியீடு பெரிய ஆலமரம் போன்றவை. இத்தகைய போராட்டங்கள் இனி அரிது என்று பின்னமைப்பு வாதிகள் சொல்கிறார்கள்.

மெரீனா, அண்ணாசாலை போராட்டங்கள் இத்தகைய வடிவங்களாகவே தோன்றுகின்றன. இப்போதும் மாடுவிற்பனை, மாட்டுக்கறி உணவு சார்பான போராட்டங்கள் நாடுமுழுவதும் மூன்று நாட்களாக நடந்து வருகின்றன.        

இந்த  வடிவத்தில் குறைகள் பல உள்ளன. சரியான கொள்கை வழிகாட்டல், சரியான தலைமை இல்லை என்பது பெருங்குறை. இவையெல்லாம் போகப் போகச் சரியாகிவிடும் என்றாலும் சரியான வழிகாட்டல் தேவை. ஜல்லிக்கட்டுக்காகத் திரண்ட இளைஞர்கள் விவசாயிகளுக்காக, நெடுவாசலுக் காக, இவை போன்ற பிறவற்றிற்காக ஏன் திரளவில்லை என்ற கேள்விக்கு விடை தெரியவில்லை.

இப்போராட்டங்களுக்கு பத்திரிகைகள், தொலைக்காட்சி ஊடகங்களின் ஆதரவு குறைவு. உண்மையில் சமூக வலைத்தளங்களே (யூ ட்யூப், முகநூல், வாட்ஸப் போன்றவை) மிகப்பெரிய உந்துதல்களாக அமைந்தன. இவற்றைப் பாதுகாப்பது நமது கடமை. மேலும் உலகமுழுவதுமுள்ள தமிழர் அமைப் புகள் இவை பற்றிய செய்தியை நன்கு கொண்டு சென்றன.       இம்மாதிரி இளைஞர்களின் போராட்டங்களும், பெண்களின் போராட்டங்களும் தான் இன்று நமக்கு ஆறுதல் அளிப்பவையாக உள்ளன. இன்னும் தீவிரமாக, ஒவ்வொரு “கார்ப்பரேட் அறச்செயல்” நடக்கும் போதும் இத்தகைய போராட்டங்கள் எழுச்சி பெற்றால்போதும், இந்தியா பெருமளவு மாறும் என்ற நம்பிக்கை பிறக்கிறது.

உலக மொழிகளிலேயே தமிழில்தான் பக்தி இலக்கியம் மிகுதியாக இருக்கிறது. ஏறத்தாழத் தமிழ் இலக்கியப் பரப்பில் பாதியளவுக்கும் மேல் பக்தி இலக்கியம்தான். பரிபாடலில் காணும் முருகன், திரு மால் பற்றிய வழிபாட்டுப் பாக்களில் தொடங்கி, காரைக்காலம்மையார் வழியாக, நாயன்மார்கள், ஆழ்வார்கள் ஊடே பயணம் செய்து கடைசியாக தாயுமானவர், மஸ்தான் சாகிபு, வள்ளலார் வரையிலும் வந்து நிற்கிறோம். அதற்குப் பின்னும் தொடர்ந்து எழுதிவருபவர்கள் உண்டு. ஆனால் அவை பெரும்பாலும் சிற்றிலக்கியங்கள் புராணங்கள் என்று ஆகிவிடுகின்றன.

இதைப் பெருமையாகச் சொல்பவர்களும் இருக்கிறார்கள், சிறுமையாகக் கருதுபவர்களும் இருக்கிறார்கள். ஆங்கிலம் வணிகத்தின் மொழி என்றால், பிரெஞ்சு காதலின் மொழி என்றால், ஜெர்மன் தத்துவத்தின் மொழி என்றால்…. என்று நீட்டிக்கொண்டே போய், தமிழ் பக்தியின் மொழி என்று முடிப்பவர்கள் உண்டு.

இந்த இருபத்தோராம் நூற்றாண்டில் இதனை எப்படி எதிர் கொள்வது என்பது மிகப் பெரிய பிரச்சினை. ஆங்கிலம் போன்ற மொழிகளில் பக்தி இலக்கியம் என்ற ஒன்று இல்லவே இல்லை யாதலின் அவர்கள் இதனை இலக்கியம் என்ற வட்டத்திற்குள் சேர்க்காமலே விட்டுவிட்டார்கள். ஆனால் தமிழின் பக்திமணத்தில் அமிழ்ந்து பாராட்டியவர்களும் உண்டு. உதாரணமாக, திருவாசகத்தை மொழிபெயர்த்த ஜி. யூ. போப், அதற்கு இணையான உருக்கமான இலக்கியம் உலகில் இல்லை என்று பாராட்டுகிறார்.

இது ஒருபுறமிருக்க, நாம் பாடப்புத்தக கர்த்தாக்களுக்கு பக்தி இலக்கியம் ஒரு தலைவலி. அவர்களுக்கு சைவ இலக்கியத்தில் ஒரு பக்திப் பாடலைப் பாடமாக வைத்தால், வைணவ இலக்கியத்தில் ஒன்று வைக்க வேண்டும்; பிறகு முஸ்லிம் இலக்கியம், கிறித்துவ இலக்கியம் என்று அவ்வவற்றில் ஒவ்வொரு பாடலையாவது பாடமாக வைத்தாக வேண்டும். இல்லையென்றால் தம்மை மதச்சார்புள்ளவர்கள் என்று சொல்லிவிடுவார்களோ என்ற பயம். அதனால் தேவையோ இல்லையோ, மாணவர்கள் ஆண்டாண்டுதோறும் தேவாரத்தில் அல்லது திருவாசகத்தில் சில, ஆழ்வார் பாடலில் சில, சீறாப்புராணத்தில் சில, இரட்சணிய யாத்திரிகத்தில் சில என்று படித்தாக வேண்டும். நல்லவேளையாக சமண பௌத்த இலக்கியங்களுக்கு யாரும் பிரதிநிதித்துவம் கேட்டு வரவில்லை போலும்!

எவ்விதமாயினும், வாழ்க்கைக்காக, வாழ்க்கைக்குள்தான் சமயம், மதம் எல்லாம் இருக்கின்றன. மதத்திற்காக, மதத்திற்குள் வாழ்க்கை இல்லை. எனவே வாழ்க்கையின் உண்மைகளைச் சொல்லும் அனுபவங்களைக் கொண்ட இலக்கியம் என்றுதான் பக்தி இலக்கியத்தைப் பயில வேண்டும். பக்திக்காக அன்றி இலக்கியமாகப் பயில வேண்டும். இது சாத்தியமா என்றால் சாத்தியம் தான். எத்தனையோ முஸ்லிம்களும் கிறித்துவர்களும் கம்பராமாயணத்தை இலக்கியமாகப் பயிலவில்லையா? எத்தனையோ சைவர்கள் சீறாப்புராணத்தை இலக்கியச் சிறப்பு கருதிப் படிக்க வில்லையா? அதுபோல மதத்தை ஒதுக்கிவிட்டு, இலக்கியமாக நோக்கும் பார்வை வேண்டும்.

பிற இலக்கியங்களைப் பண்பாட்டிற்கெனவும் வரலாற்றுச் சான்றுகளுக்கெனவும் படிப்பதுபோல, பக்தி இலக்கியங்களையும் படிக்கமுடியும். பக்தி இலக்கியத்திலும் அரசு ஆதிக்கமும் வர்க்கப் போராட்டமும் இயங்குவதைக் காணவே முடிகிறது. பெரும்பாலும் ஆதிக்க சக்திகள் பக்தியைப் பயன்படுத்துவதால்தான் மக்கள் பிளவுபடுகிறார்கள், மோதுகிறார்கள், சமயச் சண்டைகளில் ஈடுபடுகிறார்கள். எங்குமே வெளிப்படையாகவோ உள்ளார்ந்தோ ஆதிக்கத்திற்கு மதத்தின் ஆதரவு தேவைப்படுகிறது. மதத்திற்கு ஆதிக் கத்தின் பலமும் பணமும் தேவைப்படுகிறது. அர்த்தசாஸ்திரத்தில் சாணக்கியர் வெளிப்படையாகவே, அரசாங்கம் மக்களின் பக்தியைப் பணம் திரட்டுவதற்குப் பயன்படுத்திக் கொள்ள வேண்டும் என்கிறார். மக்கள் செல்லும் வழியில் கடவுள் சிலைகளைப் புதைத்து வைத்து, அவை தானாகவே வெளித்தோன்றியவை போலக்காட்டி, அதற்காகத் திரளும் மக்களிடம் பணம் வசூல் செய்யவேண்டும் என்கிறார். இந்தக் காலத்திலும் பிள்ளையார் பால் குடிக்கிறது என்றவுடனே நம்பி ஓடிப்போய் பூசை செய்கின்ற மக்களைப் பார்க்கிறோம் இல்லையா?

பக்தி இலக்கியங்களில் இந்த மாதிரி அற்புதச் செயல்கள் இடம் பெறுவது ஒரு பெரிய பிரச்சினைதான். பாடம் நடத்தும் ஆசிரியர் பக்திமானாக இருந்தால் அவை அப்படியே நடந்தன என்று சொல்வார். அதிலும் மதவேறுபாடு உண்டு. கடவுள் பற்றி அக்கறை கொள்ளாதவராக இருந்தால் இம்மாதிரி நடப்பது சாத்தியமில்லை என்பார். இவை காரணமாக மாணவர்களுக்கும் ஆசிரியர்களுக்கும் நிர்வாகத்துக்கும் என மோதல்கள் ஏற்படுவதும் உண்டு.

இதெல்லாம் ஒருபுறமிருக்க, பக்திப்பாக்களில் காணும் அற்புதச் செயல்களை நாம் எப்படி எடுத்துக்கொள்வது? கவிதை உள்ளத் தோடு உலகத்தை நோக்குபவனுக்கு ஒவ்வொரு இயற்கைக் காட்சியும் அற்புதம்தான். நயாகரா நீர்வீழ்ச்சியும் ஆல்ப்ஸ் மலையும் தான் அற்புதங்கள் என்றில்லை, வானில் காணும் மாறிச் செல்லும் மேகங்களின் பல்வேறு வடிவங்களும், புல்லின் சிரிப்பும், பூவின் தலையாட்டலும் அற்புதங்கள்தான். ஆனால், நாயன்மார்களுக்கும் ஆழ்வார்களுக்கும் பிற பக்திமான்களுக்கும் பற்பல அற்புதச் செயல்கள் சுமத்தப்பட்டுள்ளன. திருநாவுக்கரசரை நீற்றறையில் (சுண்ணாம்புக் காளவாயில்) இட்டார்களாம், அவர் அதில் உயிர்பிழைத்து வந்தாராம். கல்லோடு சேர்த்துக் கட்டிக் கடலில் தூக்கிப் போட்டார்களாம், அதிலும் அவர் உயிர்பிழைத்தாராம். இப்படியெல்லாம் உண்மையில் நடந்திருக்குமா? நடந்தன என்பார்கள் சிலர். நடந்திருக்காது, கட்டுக்கதை என்பார்கள் சிலர்.

நீற்றறையில் இட்டபோது நாவுக்கரசர் பாடிய பாடல் எது?

மாசில் வீணையும் மாலை மதியமும்

வீசு தென்றலும் வீங்கிள வேனிலும்

மூசு வண்டறை பொய்கையும் போன்றதே

ஈசன் எந்தை இணையடி நீழலே.

என்பதை எடுத்துக்காட்டுவார்கள். இதில் இறைவனின் இணையடி நிழல் வீணையின் கானம் போலவும் முழுநிலவு போலவும் தென்றல்போலவும் இளவேனிற் காலம் போலவும் பொய்கை போலவும் இனிமையானது என்றிருக்கிறதே தவிர, வேறு என்ன இருக்கிறது? இதே போலத்தான், அவரைக் கடலில் இட்டபோது

கற்றுணைப் பூட்டியோர் கடலிற் பாய்ச்சினும்

நற்றுணையாவது நமச்சிவாயவே

என்று பாடினார் என்பர். இதிலும், கல்லைக் கட்டிக் கடலில் இட்டாலும் சரி, நமச்சிவாயம்தான் துணை என்ற பொதுவான கூற்றுதான் இருக்கிறதே தவிர, தம்மை அவ்வாறு இட்டதாக, இறைவன் அற்புதச் செயலால் தாம் பிழைத்ததாக எங்கிருக்கிறது? பூம்பாவை இறந்தபோது ஞானசம்பந்தரும் இவ்வுலக இன்பங்களையெல்லாம் இழந்து போகின்றாயே பூம்பாவாய் என்று பாடும் குரல் கேட்கிறதே தவிர, எலும்பைச் சாம்பலைப் பெண்ணாக்கினார் என்று எங்கிருக்கிறது?

கண்ணனைத் தன் காதலனாக, மணாளனாக வரித்த ஆண்டாளும், கருப்பூரம் நாறுமோ கமலப்பூ நாறுமோ திருப்பவளச் செவ்வாய்தான் தித்திருக்குமோ என்றெல்லாம் பாடுவது கற்பனை தானே தவிர, இது உண்மையில் அனுபவித்தது என்று சொல்ல முடியுமா?

நல்ல பக்திமான்களின் பாக்கள் யாவும் இம்மாதிரி இறைவன் தரும் இன்பத்தைப் பாடுபவையே தவிர, அவற்றில் அற்புதச் செயல்கள் செய்த குறிப்பிருப்பதாகக் கொண்டது நமது தவறான பார்வை என்றே கருதுகிறேன். ஆனால் சிவபெருமானோ திருமாலோ செய்ததாகப் பல அற்புதச் செயல்கள் இப்பாக்களில் இடம் பெறுகின்றன. இறைவன் எதனையும் செய்ய வல்லவன் என்பதை உணர்த்துவது இதன் நோக்கமாகலாம். மாணிக்கவாசகரும் ஓரிடத்தில் இறைவன் கருதினால் நரியைப் பரியாக்க முடியும், பரியை நரியாக்க முடியும் என்று பாடுகிறாரே அன்றி, தம் வாழ்க்கையில் அவ்விதம் இறைவன் நடத்தியதாகக் குறிப்பினைத் தரவில்லை.

இன்னும் கேட்டால், திருமாலின் அவதாரங்களில், கண்ணன் அவதாரத்தில் எத்தனையோ துராக்ருதங்களையும் கூடக் காண்கிறோம். இறைவனின் நோக்கில் நன்மை-தீமை என்பவைகூடச் சார்புள்ளவை தான் என்று உணர்த்துவது இதன் நோக்கமாகலாம். ஆகவே இறைவனின் அருளாற்றலை மேம்படுத்திச் சொல்வதற்காகப் புனைந்த கதைகள் என்று இவற்றைக் கொள்ளவேண்டும்.

மதங்கள் தங்களை நிலைநிறுத்திக்கொள்ள நிறுவனங்களின் உதவியை நாடுகின்றன. மதங்களே நிறுவனங்களாகவும் இருக்கின்றன. இவற்றை நிலைநிறுத்துவதற்கு எத்தனையோ கதைகள் தேவைப்படுகின்றன. மதங்களின் உண்மை நோக்கத்தை அறியாதவர்கள் இந்தக் கதைகளில் தொலைந்துபோய்விடுகிறார்கள். அற்புதச் செயல்களில் தொலைந்துபோவது கடைசியில் யாரோசிலர் பணம் பண்ணுவதற்கு உதவுவதாகத்தான் முடிகிறது. உண்மையில் மதங்கள் மனிதனை நல்வழிப்படுத்த ஏற்பட்ட உத்திமுறைகள் என்றே கருதவேண்டும். எவ்வளவு தூரம் இதில் அவை வெற்றி பெற்றிருக்கின்றன என்பதுதான் நாம் நோக்க வேண்டியது.

அற்புதச் செயல்கள் நாயன்மார்கள் ஆழ்வார்கள் வரலாற்றில் தான் என்றில்லை. நாம் இன்று நடைமுறையிலும் அவற்றை நம்பவே செய்கிறோம். எனக்குத் தெரிந்த நண்பர் ஒருவர் தமது கடையில் முதலில் சிவபெருமான் உருவப்படத்தை மாட்டிவைத்திருந்தார். பிறகு சிலகாலம் கழித்து அதை நீக்கிவிட்டுத் திரு வேங்கடப் பெருமாளின் படத்தை மாட்டினார். “என்னய்யா இது, ஏன் இந்த மாற்றம்? நீர் சைவர்தானே?” என்று அவரைக் கேட்டேன். அவர் சொன்னார்: “சிவபெருமான் படத்தை மாட்டியிருந்தபோது எனக்கு இலாபம் வரவில்லை. எனக்குத் தெரிந்த ஒருவர் சொன்னார்-‘சிவபெருமான் ஆண்டி, பிச்சையெடுப்பவன். அவன் படத்தை மாட்டினால் நீயும் அப்படித்தான் ஆகவேண்டும். சீனிவாசப் பெருமாள்-ஏழுமலையான்தான் உலகத்திலேயே பணக்காரக் கடவுள். அவர் படத்தை மாட்டினால் நீயும் பணக்காரனாகி விடுவாய், இலாபம் வந்து கொட்டும்’ என்றார். அதனால் நான் படத்தை மாற்றிவிட்டேன்” என்றார். அவருக்குப் பணம் வந்து கொட்டியதோ இல்லையோ தெரியாது, இன்றும் அற்புதச் செயல்களை நம்புபவர்கள்-தங்களுக்கேற்ற கதைகளை உருவாக்கிக் கொள்பவர்கள் இருக்கிறார்கள் என்பதை அன்று புரிந்து கொண்டேன்.

பக்தி இலக்கியத்தை அதில் உள்ள அற்புதச் செயல்களுக்காக, கதைகளுக்காகப் படிக்காமல், அது தரும் வாழ்க்கை மதிப்புகளுக்காகப் படித்தால் நம் வாழ்க்கை எவ்வளவோ பயன் பெறும்.

உலக முழுவதும் பின்பற்றப்படும் இன்றைய மேற்கத்திய அறிவியல் நடைமுறை சார்ந்த மருத்துவம், அலோபதி (Allopathy) எனப்படுகிறது. அலோபதி மருத்துவத்தோடு கூடுதலாகப் பயன்படுத்தப்படும் மருத்துவ முறைகளை இணை மருத்துவம் (பேரலல் மெடிசின்) என்று சொல்வது மரபு. உதாரணமாக, நம் நாட்டில் ஆங்கில மருந்துகளைக் கையாண்டபோதும் ஒத்தடம் கொடுத்தல், பிடித்து விடுதல் (மசாஜ்), மூச்சுப் பயிற்சி செய்தல், யோகாசனங்கள் செய்தல் போன்றவற்றைப் பயன்படுத்துகிறோம். இவை இணை மருத்துவம்.

அலோபதி மருத்துவத்திற்கு பதிலாகப் பயன்படுத்தப்படுகின்ற மருத்துவ முறையை மாற்று மருத்துவம் (ஆல்டர்னடிவ் மெடிசின்) என்கிறோம். உதாரணமாக, ஒருவருக்கு மூட்டுவலி. அலோபதி மருத்துவத்தினால் அவருக்கு அது குணமாகவில்லை. அவர் சித்த மருத்துவர் அல்லது ஆயுர்வேத மருத்துவர் ஒருவரை நாடிச் சென்று மருந்து உண்கிறார். இது மாற்று மருத்துவம்.

இன்று அநேகமாக எல்லாத் தொலைக்காட்சிச் சேனல்களிலும், காலை எட்டு அல்லது எட்டரை மணிக்கே ஒரு சாமியார் அல்லது கோட்டு-டை-சூட்டு ஆசாமி வந்துவிடுவார். நாட்டு மருத்துவம், பாரம்பரிய மருத்துவம், சித்த மருத்துவம் என்ற பெயரில் அவர் ஏதாவது ஒரு மூலிகையைப் பற்றிச் சொல்வார். “எல்லாம் நம்ம வீட்டுத் தோட்டத்தில இருக்குங்க, உங்க வீட்டிலேயே மருந்து இருக்கிறது” என்பார். ஓரிரண்டு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு யாரோ ஒரு சேனலில் ஆரம்பிக்கப்போக இதுவே இன்று வாடிக்கையாகவும் பிசினஸாகவும் ஆகிவிட்டது.

இன்றைய நகரங்களில் அடுக்குமாடிக் குடியிருப்புகளில் வாழ்பவர்களிடம் வீட்டுத்தோட்டம் எங்கே இருக்கிறது? பிற இடங்களிலும்-கிராமப்புறங்களில்கூட மூலிகைச் செடிகளைப் பார்ப்பதே இப்போது அரிதாகப் போய்விட்டது. எங்கு பார்த்தாலும் முள்ளுச்செடிகளும் பார்த்தீனியமும்தான். “ஆலும் வேலும் பல்லுக்குறுதி” என்பார்கள். நானும் சிறு பையனாக இருந்தபோது ஆலங்குச்சி வேலங்குச்சி எல்லாவற்றிலும் பல்துலக்கியிருக்கிறேன். இப்போது ஆலமரத்தையாவது எங்கேயோ ஒன்று காணமுடிகிறது, வேல மரத்தைப் பார்க்கவே முடியவில்லை. சரி, நாம் விஷயத்துக்கு வருவோம்.

அலோபதியோ, சித்தமருத்துவமோ, ஹோமியோபதியோ, யூனானியோ, நேச்சுரோபதியோ, சீனமுறையோ, யோகமோ, பயோமெடிசினோ எதுவாயினும், பல்வேறு அறிவுச் சட்டகங்கள் வாயிலாக வருபவை அவை. ஒன்றின் அடிப்படைகள், அல்லது கருத்துச் சட்டகங்கள் மற்றொன்றிற்குப் பொருந்தாது. வெவ்வேறு அறிவுச் சட்டகங்கள் என்றால் அவை தவறானவை என்று பொருள் அல்ல.

எந்தச் சிகிச்சையையும் நீங்கள் மேற்கொள்வதற்கு முன் கருத்தில் கொள்ள வேண்டிய சில விஷயங்கள் உள்ளன. அவற்றை இங்கே நாம் பார்க்கலாம்.

1. சிகிச்சை பற்றிய தகவலைச் சேகரியுங்கள்.

இணை மற்றும் மாற்று மருத்துவங்கள் இப்போதெல்லாம் மாறிக் கொண்டேயிருக்கின்றன. அலோபதி மருத்துவத்திலோ சிகிச்சை முறைகளும், மாத்திரை மருந்துகளும் மாறிவிடுகின்றன. ஆகவே இந்த மாற்றங்களை நாம் பின்பற்றிச் சென்று புரிந்துகொள்ள வேண்டியது அவசியம். இதற்கு நூலகங்களிலுள்ள நூல்களும், இணையதளங்களும் பயன்படலாம். ஆனால் இணையதளங்களில் போலிகளும் தவறான தகவல்களையும் அரைகுறைத் தகவல்களையும் தருபவை உள்ளன. எச்சரிக்கையைக் கடைப்பிடியுங்கள்.

2. சிகிச்சை அளிப்போரைக் கண்டறிந்து மதிப்பிடுங்கள்.

குறிப்பாக மாற்றுமருத்துவத்தை நாடிச் செல்பவர்கள் இதைச்செய்வது அவசியம். கூடியவரை சிகிச்சையாளர் உண்மையானவர் (ஜெனூயின்)தானா என்று தெரிந்துகொள்வது அவசியம். இன்று விளம்பர விவகாரங்கள் அதிகம். போலி மருத்துவர்களே “போலிகளை நம்பாதீர்கள்” என்று விளம்பரம் தரும் காலம் இது. மருத்துவரைப் பற்றி எதுவும் தெரியாத நிலையில் ஏதோ ஒரு தொலைபேசிக் குறிப்பேட்டிலிருந்து ஏதோ ஒரு தொலைபேசி எண்ணையோ பெயரையோ தேர்ந்தெடுப்பது அபாயமானது. நானும் இது போல் அவதிப்பட்டிருக்கிறேன். நல்லவேளையாக, எனக்கு பணச் செலவோடு போயிற்று. பலபேருக்கு உயிராபத்தே நேரலாம்.

சிலசமயங்களில் நேராக நம்பத்தக்க நிறுவனங்களிலிருந்து தகவலைப் பெறலாம். உதாரணமாக நீங்கள் அக்குபங்ச்சர் மருத்துவம் மேற்கொள்ளப் போகிறீர்கள் என்றால், அவுரங்காபாதிலுள்ள ‘இந்தியன் அகாதெமி ஆஃப் அக்கு பங்ச்சர் சயின்ஸ்’ நிறுவனத்திலிருந்து உங்கள் இடத்தினருகில் உள்ள மருத்துவரைப் பற்றி அறியமுடியும். முடிந்தால் நீங்கள் மேற்கொள்ளஇருக்கும் சிகிச்சையை ஏற்கெனவே பயன்படுத்தியவரிடம் பேசிப்பாருங்கள். குறிப்பிட்ட மருத்துவரிடம் அவருடைய அனுபவங்களைக் கேளுங்கள்.

3. சிகிச்சைக்கான செலவைக் கருத்தில் கொள்ளுங்கள்.

இணை, மாற்று மருத்துவ முறைகள் பலவற்றுக்கு உடல்நல, மருத்துவக் காப்பீடு கிடையாது. எனவே அந்த சிகிச்சைக்குத் துல்லியமாக எவ்வளவு செலவாகும் என்பதைத் தெரிந்துகொள்ளுங்கள். பொதுவாக, அலோபதி முறையைவிட ஹோமியோபதி மலிவு என்று சொல்லப்படுகிறது. சித்த மருத்துவம், ஆயுர்வேத மருத்துவம் ஆகியவையும் அவ்வளவு செலவு பிடிப்பவை அல்ல என்ற கருத்து இருக்கிறது. ஆனால் இவை தவறு என்பதை என் அனுபவத்தில் கண்டிருக்கிறேன். பிரசித்தி பெற்ற ஹோமியோ மருத்துவர் ஒருவர் சென்னையில் ஐநூறு அல்லது அறுநூறு ரூபாய்க்குக் குறையாமல் ஆலோசனைக் கட்டணம் மட்டுமே வாங்குகிறார். அலோபதி டாக்டர்கள் மட்டுமல்ல, இன்று சித்த, ஆயுர்வேத மருத்துவர்களும் பணம்பிடுங்கிகளாக மாறிவிட்டார்கள்.

குறுகிய கால சிகிச்சைக்கு அலோபதியே நல்லது. உடனடியாகப் பிரச்சினை தீர, செலவும் குறையும். சித்த, ஆயுர்வேத, ஹோமியோ மருத்துவ முறைகளைப் பெரும்பாலும் நீண்டகாலம் மேற்கொள்ள வேண்டும்.

4. உங்கள் மனப்பான்மையைச் சோதித்துக் கொள்ளுங்கள்.

இணை, மாற்று மருத்துவங்களை விமரிசனமின்றி ஏற்றுக் கொள்ளும் மனநிலை பலரிடம் காணப்படுகிறது. அதற்குத் தக்கவாறு அந்த மருத்துவர்களும் இதற்கெல்லாம் “பக்க விளைவுகள் கிடையாது” என்று சொல்லிவிடுகிறார்கள். யாரிடம் சோதித்தறிந்து இதை அவர்கள் சொல்கிறார்கள்? அலோபதி முறையிலாவது எலியிடம், குரங்கிடம் என்று சோதிப்பார்கள்-பிறகு மனிதனுக்கும் அதுவே பொருந்தும் என்று சொல்லிவிடுவார்கள். மாற்று மருத்துவத்தினரைப் பொறுத்தவரை, இந்தியாவில், எல்லாம் “அனுபவ வைத்தியம்” என்று சொல்லிவிடுவார்கள். இந்தமாதிரி அனுபவ வைத்தியத்திற்குட்பட்ட என் உறவினன் ஒருவனே துடித்துத் துடித்து இறந்துபோனதைக் கண்டிருக்கிறேன். (குறைந்த பட்சம், அலோபதியில் வலியைப்போக்கவோ, குறைக்கவோ, மறக்கவோ, மரக்கச்செய்யவோ மருந்து தருவார்கள். பிறவற்றில் இவை இல்லை.)

விமரிசனமின்றி ஏற்றுக் கொள்ளுதல், சோதித்துப் பார்க்காமலே மறுத்து விடுதல் என்னும் இரண்டையும் தவிர்ப்பது நல்லது. திறந்த மனத்தோடும், அதேசமயம் பெரிய நம்பிக்கை கொள்ளாமலும் இருப்பது நல்லது.

5. முதலில், மாற்று மருத்துவத்தைவிட இணை மருத்துவத்தைத் தேர்ந்தெடுங்கள்.

அலோபதி அல்லாத மருத்துவ முறைகள், அலோபதிக்கு மாற்றாக இருப்பதை விட இணைவு செய்வதே சிறப்பாக இருக்கிறது என்று ஆய்வுகள் காட்டுகின்றன. பலவித சிகிச்சை முறைகள் ஒன்றுக்கொன்று உதவியாக இயங்குவது சிறப்பானது.

திடீரென, கடுமையான, உயிருக்கு ஆபத்தான நலப்பிரச்சினை ஏற்பட்டால் அலோபதியையே நாடுங்கள். குறிப்பாக அவசரச் சிகிச்சைப் பிரிவுக்குச் செல்லுங்கள். சற்றே குணம் பெற்ற பிறகு இணைமருத்துவத்தைத் துணைக் கொள்ளுங்கள்.

6. உங்கள் மருத்துவரிடம் உங்கள் தெரிவுகளைப் பற்றி விவாதியுங்கள்.

நீங்கள் பெறும் எல்லாச் சிகிச்சைகளையும் பற்றி உங்கள் மருத்துவரிடம் கூறினால், அவருக்கு உங்கள் உடல்நல முன்னேற்றம் பற்றிய முழுமையான சித்திரம் கிடைக்கும். அதனால் சிகிச்சையும் எளிதாகும், உடல்நலமும் தேறும். ஒரு தொலைக்காட்சிச் சேனலில் ஐந்து அலோபதி மருத்துவர்கள் வந்து மருத்துவக் கேள்விகளுக்கு பதிலளிக்கும் அதேநேரத்தில், மாற்று மருத்துவர் ஒருவரையும் அழைத்து அவரையும் ஆலோசனை கூறச் செய்கிறார்கள். இது நல்ல ஏற்பாடு.

பொதுவாக அலோபதி மருத்துவர்கள் தன்னை நாடிவருபவரிடம் மனம் விட்டுத் தங்கள் சிகிச்சைமுறை, மருத்துவம் பற்றிப் பேசத் தயாராயிருப்பதில்லை. இது மோசமான நிலை. தனக்குப் பணம் தருகின்ற நோயாளிதான் தன் எஜமான் (கடவுள் என்று கருதாவிட்டாலும்) என்பதை அந்த டாக்டர்கள் உணர்ந்தால் நல்லது. மாறாகப் பணம் கறப்பதும், தன்னை எஜமானாகவும் நோயாளியை அடிமையாகவும் பாவிப்பது மருத்துவ ஒழுக்க விதிகளுக்கே முரணானது.

பொதுவாக எந்த நல்ல மருத்துவரும், அலோபதி, இணை, மாற்று என எவராயினும், நல்ல ஊட்டச்சத்துள்ள உணவு, உடற் பயிற்சி, புகைபிடிக்காமை, மது அருந்தாமை, மன அழுத்தத்தைக் குறைத்தல் போன்ற நடைமுறைகள் உங்கள் நீடித்த வாழ்வுக்கும் மேம்பாட்டிற்கும் உதவுபவை என்று கூறுவார்கள்.

இணையதளத்தைப் பயன்படுத்துதல்

இன்று பலர் இணையதளங்களை நாடி அதில் தகவலைக் கேட்டுப் பெறும் முறை பெருகியுள்ளது. உடல் ஆரோக்கியம் பற்றி ஆயிரக்கணக்கான இணைய தளங்கள் உள்ளன. அவற்றில் போலியானவையும் ஏராளமாக உண்டு. எனவே இணைய தளங்களில் காணும் எந்தத் தகவலையும் கவனமாக மதிப்பிடுங்கள்.

1. அண்மைக்காலத் தகவல்களைத் தேடுங்கள். யோக்கியமான இணைத்தளங்கள் தங்கள் கட்டுரை ஒவ்வொன்றிலும் தேதிகளை இணைக்கின்றன.

2. அடிப்படைச் சான்றுகள், தகவல் மூலங்களைச் சரிபாருங்கள். அண்மையில் வெளிவந்துள்ள மருத்துவ ஆய்வுகளின் அடிப்படையில் அவை உள்ளனவா என்று சரிபாருங்கள். பொதுவாகக் கருத்துரைகள், விளம்பரங்கள் பகுதிகளில் வெளியாகும் தகவல்களை நம்பாதீர்கள்.

3. வலைத்தளம் ஒன்றில் பெற்ற தகவலை அதே மருத்துவத் துறை சார்ந்த மற்றொரு வலைத்தளத்தில் சரிபாருங்கள்.

4. கூடியவரை குறிப்பிட்ட நிறுவனம் ஒன்றைச் சார்ந்த வலைத்தளங்களைத் தவிருங்கள். வணிக வலைத்தளங்களைத் தவிர்ப்பது நல்லது.

5. பற்பசை, தலைமுடி வளர்தல், அழகுசாதனங்கள் போன்றவற்றிற்கான நமது விளம்பரங்களில் இடம்பெறுவது போன்ற சொற்கள்-மாபெரும் முன்னேற்றம், வியக்கத்தக்க விளைவுகள், புதிய கண்டுபிடிப்பு, இத்தனை நாட்களில் சரியாதல் என்று இடம்பெற்றிருந்தால் அந்த மருந்து போலி என்று பொருள். இதை எந்த மருத்துவப் பிரதிநிதியிடமும் நீங்கள் சரிபார்த்துக் கொள்ளலாம்.

6. பெரும்பாலும் ஒரு மருந்து ஒரு நோய்க்குத்தான் உதவும். ஒரு விளம்பரத்தில் அல்லது வலைத்தளத்தில் பல நோய்களைக் குறிப்பிட்டு அவற்றை எல்லாம் இந்த ஒரே மருந்து குணமாக்கும் என்றால் அங்கே தவறு இருக்கிறது.

7. வணிகத் தளங்கள், விற்பனையை ஊக்குவிக்கும் விதமான மருந்தின் நன்மைகளை மட்டுமே தரும். எதிர்மறை விளைவுகளைப் பற்றி எதுவும் தராது.

இன்று பலவித நோய்களுக்கும் நீடித்த மருத்துவம் தேவைப்படுகிறது. எந்த மருத்துவத்தை நீங்கள் தேர்ந்தெடுத்தாலும், ஏறத்தாழ ஒன்றரை மாதம் அல்லது இரண்டுமாதம் கழித்துப் பின்வரும் கேள்விகளை உங்களை நீங்களே கேட்டுக் கொள்வது நல்லது.

1. இந்த மருத்துவமுறையை நான் ஏன் தேர்ந்தெடுத்தேன்?

2. இதனால் ஏதேனும் வித்தியாசம் காணப்படுகிறதா?

3. ஏதேனும் பக்கவிளைவுகள் பாதித்திருக்கின்றனவா?

4. எனது இலக்கு என்ன?

நீங்கள் எதிர்பார்த்த விளைவுகள் உங்களுக்குக் கிடைத்திராவிட்டால், உங்கள் மருத்துவரிடம் பேசுங்கள். ஒருவேளை நீங்கள் மருந்துகளைக் கையாண்ட முறையிலோ அவற்றை ஏற்றுக் கொண்ட அளவிலோ குறை இருக்கலாம். உங்களுக்கு அந்த மருத்துவ முறை பயனற்றது என்று தோன்றினால், உடனே மற்றொன்றுக்கு மாறிவிடுவது நல்லது.

“எல்லாரும் எல்லாமும் பெற வேண்டும், இங்கு இல்லாமை இல்லாத நிலை வேண்டும்” என்பது ஒரு கவிஞனின் கனவு. இதில் உலகத்தில் எல்லாரும் நன்றாக இருக்கவேண்டும் என்பதைத் தவிர வேறு என்ன கெடுதல் இருக்கிறது? ஆனால் இந்தக் கொள்கையே தவறு என்பவர்கள் உலகத்தில் நம்மிடையே இருக்கிறார்கள். தங்கள் “சொந்த”(!) ஆற்றல், உழைப்பு போன்றவற்றால் “தாங்கள்” “உண்டாக்கும்” செல்வத்தை முட்டாள்கள், சோம்பேறிகள், ஏதிலிகள், சிக்கனமற்றவர்களுடன் ஏன் பகிர்ந்து கொள்ளவேண்டும்? மக்களில் பெரும்பகுதியினர் ஏழைகளாக இருந்தால், இருந்துவிட்டுப் போகட்டுமே, ஒன்றுமில்லாமல் செத்துப் போகின்றவர்கள் போகட்டுமே, எல்லாம் அவன்(?) விதி என்று சொல்பவர்கள் உலகில் எத்தனை எத்தனை பேர்?

அண்மையில் சில மாணவர்கள் (இவர்கள் யாவரும் இப்போது பேராசிரியர்களாகவோ வேறு துறைகளிலோ பணியிலிருப்பவர்கள்) என்னிடம், “ஐயா, சோஷலிசம் என்கிறார்கள், கம்யூனிசம் என்கிறார்கள், இவையிரண்டும் ஒன்றா அல்லது வெவ்வேறா?” என்று கேட்டார்கள். பலருக்கும் இவ்விதச் சந்தேகங்கள் இருக்கின்றன. ஆகவே அதைப்பற்றிக் கொஞ்சம் பேசலாம். இன்றைக்கு சோஷலிசமும் கம்யூனிசமும் காணாமற் போய்விட்டன என்றும், அதனால் அவற்றைப் பற்றி எதற்குப் பேசுவது என்றும் சிலர் நினைக்கலாம்.

ஆனால் முதலாளித்துவ ஒடுக்குமுறை அதிகமாக அதிகமாகத் தான் கம்யூனிசம் வலுப்படும்; வலுப்படுகிறது. மேலும், ஒடுக்கப்படுபவர்களும் சுரண்டப்படுபவர்களும் ஏழைகளும் உலகில் இருக்கும்வரையில் பொதுவுடைமைக் கோட்பாட்டின் அவசியம் இருந்தே தீரும் என்பது விதி. என்றைக்குமே வாய்திறக்காத வாயில்லாப் பூச்சிகளாகிய, அல்லது தங்களையும் முதலாளிகள் அல்லது குட்டிமுதலாளிகள் என்றே நினைத்துக் கொண்டிருக்கும் கணினித் துறை, மென்பொருள்துறை அலுவலர்கள்கூட சங்கம் (யூனியன்) வைப்பதாக அண்மையில் ஒரு செய்தியைப் படித்தேன். நாற்பது வயதாகி விட்டால் “உன்னால் பயனில்லை, போ” என்று பெரிய நிறுவனங்களின் பணியிலிருந்துகூட பல்லாயிரக் கணக்கில் அவர்கள் வெளியேற்றப்படும்போது பாவம், அவர்கள் வேறு என்னதான் செய்யமுடியும்? இத்தனைக்கும் சங்கம் வைப்பது என்பது அவர்கள் பார்வையில் மிக இழிவான செயல். கம்யூனிசம் என்ற உதவாத கோட்பாட்டில் நம்பிக்கைவைத்த ஆக்கம் கெட்ட கூகைகளின் செயல்.

சோஷலிசம் என்பதைத்தான் தமிழில் சமதர்மம் என்கிறோம். கம்யூனிசத்தைப் பொதுவுடைமை என்கிறோம். பொதுவுடைமைக் கோட்பாடு தோன்றுவதற்கு முன்னாலேயே பலவிதமான சோஷலிசங்கள் ஐரோப்பிய நாடுகளில்-இங்கிலாந்து உட்பட இருந்தன. அவை மனித சமுதாயத்திற்கு நல்லது செய்பவை என்று ஏற்றுக் கொள்ளப்பட்டும் இருந்தன. அவை பற்றிய விமரிசனங்களும் இருந்தன. எனவே பொதுவுடைமையைவிட சோஷலிசம் மூத்தது.

இன்றுவரை சோஷலிசம், கம்யூனிசம் என்ற பெயர்களே எவர் வாயிலிருந்தும் உதிர்ந்துவிடக்கூடாது, எந்தப் புத்தகத்திலும்கூட வெளிவரக்கூடாது என்று பயந்து நடுங்கிக் கண்காணிக்கும் ஒரே தேசம் அமெரிக்க ஐக்கியநாடுதான். அவர்கள் தான் கருத்துச்சுதந்திரம் பற்றியும், ஏதோ அது தங்கள் நாட்டில் மட்டுமே இருப்பது போலவும் கதையளப்பவர்கள். ஜியார்ஜ் ஆர்வெல், விலங்குப் பண்ணை என்ற தமது நூலில் “எல்லாரும் சமம், ஆனால் சிலர் மட்டும் கூடுதலாகச் சமம்” (“All are equal, but some are more equal”) என்று பொதுவுடைமைக் கோட்பாட்டைக் கிண்டலடிப்பார். அவர் பாணியிலேயே நாமும் சொல்லலாம்: “எல்லாரும் எதையும் அமெரிக்காவில் பேசலாம், ஆனால் இதை(பொதுவுடைமையை)ப் பற்றி மட்டும் எதிர்த்துத்தான் பேசவேண்டும்.”

சரி, முதல் பத்தியில் கேட்கப்பட்ட கேள்வியின் விடைக்கு வருகிறேன். யார் பெயரையும், நூல் பகுதிகளையும் உதிர்க்காமல், கூடியவரை என் சொந்தச் சொற்களில் விடைதர முயற்சி செய்கிறேன்.

சமூகத்தைப் பற்றி எவ்வித அக்கறையும் கொள்ளாமல், தனி மனித சுதந்திரம், தனிமனிதச் சிந்தனை, தனிமனித இலட்சியங்கள், தனிமனிதச் சொத்துடைமை போன்றவற்றை வலியுறுத்தும் போக்கினை தனிமனிதத்துவம் (இண்டிவிஜுவலிசம்) என்பார்கள். சமூகத்தில் பங்கேற்கும் மனிதன், தன் சுயநலத் தேவைகளுக்காகவே பங்கேற்கிறான், சமூகத்தின் ஆர்வங்களைப் பற்றிய சிந்தனையின்றித் தன் சுயநலத் தேவைகளைப் பூர்த்திசெய்யும் உரிமைகளை மட்டுமே வலியுறுத்துகிறான் என்பது தனிமனிதத்துவம். என்ன? நம் இந்தியத்திரு(ட்டு)நாட்டு, தமிழ்த் ‘திரு'(விட) நாட்டு ஆதிக்கக்காரர்களைப் பற்றிப் பேசுவது போலவே தோன்றுகிறதா? “இத்துடன் தொழில்கள் யாவும் தனியார் உடைமைதான்” என்ற கருத்தையும் சேர்த்துக்கொண்டால் அதற்குப் பெயர் முதலாளித்துவம்.

தனிமனிதத்துவத்திற்கு, முதலாளித்துவத்திற்கு எதிராக, சமூகத்தின் மேலுள்ள அக்கறையினால், அரசின் செயல்பாடுகளின் விரிவை வலியுறுத்துகின்றவர்கள் இருக்கிறார்கள். தொழில்முயற்சிகள் மீது அரசின் கட்டுப்பாட்டை அதிகரிக்க வேண்டும் என்று அவர்கள் சொல்கிறார்கள். இப்படிப்பட்டவர் கொள்கைகளின் ஒரு குழுவினைச் சமதர்மம் என்ற சொல் குறிக்கிறது. நிலம் முதற் கொண்டு, உற்பத்திக் கருவிகள் உட்பட, எல்லாத் தொழில்களின் கூட்டு உடைமையையும் அரசின் மேலாண்மையையும் தீவிர சமதர்மவாதிகள் வலியுறுத்துகிறார்கள். சற்றே மிதவாதப்போக்கினைக் கொண்ட சோஷலிஸ்டுகள், தனியார் ஆதிக்கத்தில் பாதுகாப்பாக விடமுடியாத மிக முக்கியமான தொழில்களில் மட்டும் கூட்டு உடைமை அல்லது அரசு உடைமையை வலியுறுத்துகிறார்கள். மேலும் மக்களிடையே இன்னும் இருந்துகொண்டிருக்கின்ற மிக முனைப்பான ஏற்றத்தாழ்வுகளைப் போக்க, அவர்கள் வருமானத்தை ஏறத்தாழச் சமப்படுத்த, பொருத்தமான நடவடிக்கையை அரசு மேற்கொள்ளவும் அவர்கள் வேண்டுகிறார்கள். அரசுக் குறுக்கீட்டையும் உடைமையையும் சோஷலிஸ்டுகள் ஆதரிப்பதற்குக் காரணம் என்ன?

பொதுவாக முதலாளித்துவவாதிகள், “உற்பத்தியைப் பெருக்க வேண்டும் உற்பத்தியைப் பெருக்க வேண்டும்” என்ற சூத்திரத்தையே பஜனை செய்துகொண்டிருப்பார்கள். சோஷலிஸ்டுகள் பெரும்பாலும் உற்பத்தியைவிட, சரிசமமான விநியோகத்தின் (பங்கீட்டின்)முக்கியத்துவத்தை (அதாவது, எல்லாருக்கும் எல்லாம் ஏறத்தாழச் சரிசமமாகப் போய்ச் சேரவேண்டும் என்பதை) வலியுறுத்துபவர்கள். இதனைச் சரிவர அரசாங்கம் போன்ற ஓர் அமைப்புதான் செய்யமுடியும் என்பதால் அவர்கள் தனியுடைமையைவிட அரசுடைமையை வேண்டுகிறார்கள்.

இன்றைய பொருளாதார அமைப்பில் உழைப்பாளர்கள், பணியாளர்கள், தொழிலாளர்கள் தங்கள் உழைப்பின் பலனை அடைய வில்லை. இன்னும் கேட்டால், யாருக்காக, எதற்காக, எதை நாம் உற்பத்தி செய்கிறோம் என்பதுகூட இன்றைய தொழிலாளர்களுக்குத் தெரியாது. தனியாதிக்கத்தின்கீழ் உற்பத்திக்கருவிகளை வைத்திருக்கின்ற மிகச்சிலரிடமே அரசின் கட்டுப்பாடும் இருக்கிறது, அதாவது, சுருங்கச் சொன்னால், பெருமுதலாளிகள் அரசாங்கத்தையே தங்கள் கையில் வைத்திருக்கிறார்கள். இன்றைக்குத் தெருவில் செல்வபவர்கள்கூட, டாட்டா, பிர்லா, அம்பானியிடம் தான் அரசாங்கமே இருக்கிறது என்று பேசும் அளவுக்கு இந்த விஷயம் யாவருக்கும் தெரிந்திருக்கிறது.

இந்தப் பெருமுதலாளிகள் வெகுமக்களைச் சுரண்டுகிறார்கள். உதாரணமாக, இலங்கையில் பாரதி ஏர்டெல் கம்பெனி மற்ற எல்லாரையும் சாப்பிட்டுத், தானே தனியாதிக்கம் கொள்வதற்குப் சிலஆயிரம் கோடிகளைச் செலவழித்தது. (இதில் அரசாங்கத்துக்குச் சென்ற பணத்தின் பெரும்பகுதி தமிழர்களை அழிப்பதற்கும் பயன்படுத்தப்பட்டது.) இந்தப் பணம் நம் இந்திய மக்களிடமிருந்து அல்லாமல் வேறு யாரிடமிருந்து வந்தது? இன்னொரு உதாரணம், தொலைக்காட்சியில் நம்மில் பெரும்பாலோர்க்குத் தேவையற்ற பல பொருள்களுக்குப் பலகோடிக்கணக்கான செலவில் விளம்பரங்கள் செய்யப்படுகின்றன. இந்த விளம்பரங்களுக்கு ஆகும் செலவே பலநூறு கோடிகள் என்றால், மொத்தப் பொருளுக்கான விலை எத்தனை எத்தனை கோடி? இந்த விலைகள், ஒரு ரூபாய்ப் பொருளை நூறு ரூபாய்க்கு விற்கும் முதலாளிகளின் கொள்ளை. யாவரும் அறிந்த மிக நல்ல உதாரணம், கொக்கோ கோலா. இருபது பைசா பெறுமானமுமற்ற (நமக்கு உரிமையான) தண்ணீரில் சில இரசாயனப் பொருளைக் கலந்து இருபது ரூபாய்க்கு விற்பவர்களல்லவா அவர்கள்?

முதலாளித்துவ அமைப்பின்கீழ் எவ்விதக் கட்டுப்பாடுமற்ற போட்டிதான் உச்ச ஆதிக்கம் செலுத்துகிறது, ஒருவரை ஒருவர் சாப்பிட்டுவிடுகின்ற கொலைகாரப் போட்டிகள். இவற்றால் சிறு தொழில் முனைவோர், சிறிய கம்பெனிகள் மிக எளிதாகத் தங்கள் தொழில்களிலிருந்து விரட்டப்பட்டு நசுக்கப்படுகிறார்கள், மேலும் ஒரேவித சேவைகளையும் ஒரேவிதமான தொழில்களையும் ஒரே விதமான உற்பத்திப் பொருள்களையும் (இவற்றால் நம் நாட்டின் பெரும்பாலான ஏழை மக்களுக்கு எவ்விதப் பயனும் கிடையாது) போட்டிக்கெனத் திரும்பத்திரும்பச் செய்கிறார்கள். (சான்று வேண்டுமென்பவர்களுக்கு, நம் தொலைக்காட்சி விளம்பரங்களை ஒரு நாள்முழுதும் பார்க்கும் தண்டனையைத் தரலாம்.) இதனால் நாட்டுவளங்களும் மிகச் செலவுசெய்து வரவழைக்கும் இறக்குமதிப் பொருள்களும் பெருமளவு வீணாகின்றன.

ஆகவே தொழில்துறைகளில் சிலவற்றையோ பலவற்றையோ அல்லது எல்லாவற்றையுமோ ஏன் அரசுமயமாக்கக்கூடாது என்ற கேள்வி எழுகிறது. (ஆனால், அரசுத் துறைகளும் இன்று பெருமளவு தனியார் துறைகள் போலவே இலாபத்திற்காகவே இயங்குகின்றன என்பதில் சந்தேகமே வேண்டாம். உதாரணத்திற்குத் தமிழ்நாட்டின் பஸ் போக்குவரத்துத் துறையைச் சற்றே பார்த்தாலே உண்மை தெரியும். ஆனால், ஒரு வித்தியாசம். தனியார் துறை என்றால் இலாபம் கிடைக்கும். போனஸ், கூலி உயர்வுக்காகத் தொழிலாளர்கள் போராடுவார்கள். அரசுத்துறை என்றால், இலாபமும் கிடைக்காது, அரசாங்கம்தான் எல்லாச் செலவுகளையும் செய்தாக வேண்டும், கடைசியாக நஷ்டத்தில் இயங்குகிறது என்று சொல்லிவிடுவார்கள். இந்தமாதிரி நட(டி)ப்புகள்-உண்மையில் இவை தனிமனிதவாதத்தின் செயல்பாடுகள்தான்- அரசாங்கம் எந்தத் தொழிலையும் ஏற்பது சரியில்லை என்று முதலாளித்துவத்தை ஆதரிப்பவர்களைப் பேசவைக்கிறது. இதைப் பற்றி மிக விரிவாகப் பேசவேண்டும்.)

பலநாடுகளில் சிற்சில தொழில்துறைகளில் கூட்டு மேலாண்மை வாயிலாகக் கட்டுப்பாடு கொண்டுவரப்பட்டதால், நிலைமைகள் உண்மையில் பெருமளவு மேம்பட்டிருக்கின்றன. அப்படியானால் ஏன் அதை எல்லாத் தொழில்களுக்கும் விரிவுபடுத்தக் கூடாது என்பது சமதர்மவாதிகளின் கேள்வி. மிக முக்கியமான விஷயம், தனிச் சொத்துடைமையின்மீது நிலைத்திருக்கும் எந்தத் தனிமனித முனைப்பை விடவும் சமதர்மம், மனிதனின் சமூக இயற்கைக்கும் உடன்பாடானது. மனிதனே ஒரு சமூகப் பிராணிதானே?இதுவரை பார்த்த சுருக்கமான விஷயம், பரவலாகக் காணப்படுகின்ற எல்லா சோஷலிச இயக்கங்களுக்கும் பொருந்தும் என்று சொல்லலாம். ஆனால் அவற்றிற்குள்ளாகவே குறிப்பிடதக்க கருத்து வேறுபாடுகளும் உள்ளன. ஆனால், சோஷலிசம் கம்யூனிசத்திற்கு முதற்படி என்பது யதார்த்தம். சோஷலிசத்திற்கு எதிராக வைக்கப்படுகின்ற முக்கியமான ஆட்சேபணைகளைப் பின் வருமாறு சொல்லலாம்.

1. சோஷலிசம், அரசின் சாத்தியத்தன்மை அல்லது காரியம் செய்யும் திறன், திறமை ஆகியவற்றை மிகஅதிகமாக மதிப்பிடுகிறது. தனியுடைமைத் தொழில்கள், பலவிதங்களில், இதுவரையிலும் குறைபாடுள்ளனவாக இருக்கின்றன, இனிமேலும் இருக்கும் என்றால், அரசும் ஏன் அதேபோலக் குறையுடையதாக இருக்கலாகாது?

2. சில முக்கியமான தொழில்களில் சில நாடுகளில் அரசு நிர்வாகங்கள் நன்றாகச் செயல்பட்டுள்ளன என்றால், பிறவற்றில் ஊழல், கபடச் செயல்கள், திறனின்மை ஆகியவை மலிந்துள்ளன என்பதும் உண்மை. அரசாங்கம் சிலவகைத் தொழில்களை நன்கு நிர்வகிக்கக்கூடும் என்பதால் அது எல்லாவற்றையும் நிர்வகிக்கும் என்று சொல்லமுடியாது.

3. ஒரு தனியுடைமைத் தொழில் அரசாங்கத்தின் ஆய்வுக்கு உட்பட்டது. அதன் கணக்குகள் தணிக்கை செய்யப்படுகின்றன. ஆனால் அரசுடைமைத் தொழிலில், அரசே சொந்தக்காரராக, மேலளாராக, தணிக்கையாளராக இருக்கிறது. ஒரு குடியரசில் கட்சியமைப்பு நன்கு வளர்ந்ததாக இருந்தால், ‘தணிக்கையாள’ரின் பணி எதிர்க்கட்சிகளால் ஆரோக்கியமாகச் செய்யப்படும். ஆனால் கட்சிஅமைப்பு முறை சீராக இல்லாதபோது, அல்லது நன்கு சீரமைக்கப்பட்ட எதிர்க்கட்சிகள் அற்ற நிலையில், திறனும் முன்னேற்றமும் அழியும்வகையில் அரசாங்கம் சர்வாதிகாரியாக மாறிவிடுகிறது.

4. பொதுத்துறையின் வாயிலாக அரசுடைமையும், தனியார் தொழில்களை தேசிய மயமாக்கலும், சமதர்ம அரசுகளைக் கொண்டிருந்த சில ஐரோப்பிய நாடுகளின் சமதர்வாதிகளுக்கும் உடன்பாடானதல்ல. சான்றாக ஸ்வீடன். ஐரோப்பிய சமதர்மவாதிகளில் பெரும்பாலோர் அரசுடைமையாக்கல் பொருளாதாரத்தை வளப்படுத்திச் சுவர்க்கமாக்குவதில்லை என்பதைக் கண்டிருக்கிறார்கள். அரசுத் தொழில்களிலும் தொழில்நுட்ப மற்றும் மேலாண்மைப் பிரச்சினைகள் அதேவிதமாகத்தான் இருக்கின்றன.

5. உற்பத்திக் கருவிகள் தனியார் உடைமையாக இருப்பது ஒழுக்கவியலின்படி தவறானது, பொருளாதார நோக்கில் குறையுள்ளது என்ற தன்னிச்சையான யூகத்திலிருந்து சமதர்மவாதிகள் தொடங்குகிறார்கள். உலகிலேயே மிகவும் பொருளாதார வளம் பெற்ற தேசமாகிய அமெரிக்க ஐக்கிய நாட்டில், உற்பத்திக்கருவிகள் தனியார் உடைமையாகவே உள்ளன.

6. அரசு ஆதிக்கம் செய்யாமல் அல்லது கட்டுப்படுத்தாமல், அல் லது அவர்களின் தொழில்களை உரிமையாக்கிக் கொள்ளாமல் தனிநபர்களோ (முதலாளிகளோ), சங்கங்களோ (கார்ப்பரேட்டுகளோ) நியாயமாக நடந்துகொள்ள மாட்டார்கள் என்று கருதுகின்ற நம்பிக்கையின்மைதான் சமதர்மக்கொள்கையின் மையமான பலவீனம்.

இன்று இந்த விமரிசனங்களுக்கு பதிலே தேவையில்லை என்பதும், உச்சமான பன்னாட்டுக் கொள்ளை முதலாளித்துவம் நிலவும் இக்காலத்தில் இந்த விமரிசனங்கள் அர்த்தமற்றுப் போய்விட்டன என்பதும் மெய்ம்மைகள். சமதர்மத்தைப் பற்றிய மேற்கண்ட விமரிசனங்களால், சுரண்டலை எதிர்த்துப் போராடுவ திலும், உழைக்கும் வர்க்கத்தினரின் நிலைமையை மேம்படுத்து வதிலும், பெருமளவு அரசியல் செயல்பாடுகளின் வாயிலாகவும் தொழிற்சங்க இயக்கங்களின் வாயிலாகவும் சமதர்ம அமைப்புகள் செய்துள்ள மிகத் தகுதிவாய்ந்த, வெற்றிபெற்ற முயற்சிகளை நாம் மறந்துவிடலாகாது. தனியார் தொழில்களை ஒழுங்குபடுத்துவதிலும், அரசு மேற்கொள்ளவேண்டிய கடமைகள்மீது பொருளாதார வாதிகள், சமூகவியலாளர்கள் ஆகியோரின் கவனத்தை ஈர்த்தவர்கள் சோஷலிஸ்டு எழுத்தாளர்கள்தான். சமதர்மச் செயல் முறைகளாலும், அதன் செல்வாக்கினாலும்தான், அரசுக்கட்டுப் பாடற்ற, தன்னிச்சையான வணிகக் கொள்கைகள் மதிப்பிழந்தன.

பொதுவுடைமை:
பொதுவுடைமை என்பது சமதர்மத்தின் மிக தீவிர வடிவத்தைக் குறிக்கிறது என்று சொல்லலாம். மார்க்ஸ், ஏங்கெல்ஸின் படைப்புகளோடு தொடர்பு கொண்ட விஞ்ஞான சோஷலிசம் எழுச்சிபெற்ற ஆரம்ப நிலையில், ஐரோப்பாக் கண்டத்தில் பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டின் இரண்டாம் பாதியில் இந்த இரு கருத்தியல்களுக்கும் இடையில் எவ்வித வேறுபாடும் இல்லை என்றே கருதினார்கள்.

பொதுவுடைமையின் வடிவம் எப்படியிருக்கும் என்பது பற்றி, மார்க்ஸின் மூலதனம் மற்றும் கம்யூனிஸ்டு அறிக்கை போன்ற நூல்கள் ஓரளவு எடுத்துச் சொல்கின்றன. நியாயமாக, இயற்கையின் மூலவளங்கள், உற்பத்திக் கருவிகள் (உற்பத்தியைச் செய்ய உதவக்கூடிய சிறிய கருவிகளிலிருந்து பெருந்தொழிற்சாலைகள் வரை எவையானாலும்) அவற்றைக் கையாளக்கூடிய உழைக்கும் வர்க்கத்தினரிடம்தான் இருக்கவேண்டும். ஆனால் இவற்றைச் சிலபேர் மட்டும் கைப்பற்றிக்கொண்டு பெரும் பணக்காரர்களாகவும் முதலாளிகளாகவும் ஆகிவிட்டநிலையைத்தான் வரலாற்றில் காண்கிறோம். மேலும் இயற்கையின் வளங்கள் எல்லாரிடமும் செல்லாமல் தாங்கள் மட்டுமே அனுபவிக்கவேண்டும் என்ற பேராசையினால், அவர்கள் மற்ற மக்களைச் சுரண்டுகின்ற, ஒடுக்குகின்ற நிலையையும் பார்க்கிறோம். உதாரணமாக, நல்ல விவசாய நிலம், நீர் வசதியோடு விவசாயியின் கையில் இருந்தால் பயிரை உற்பத்திசெய்யத்தான் முனைவான். அதே நிலம் ஏராளமாக ஒரு பெரு முதலாளியின் கையில் குவியும்போது, அவன் அதைத் தரிசாக்கி, பிளாட் போட்டு, தன் இலாபக் கொள் ளைக்காக விற்கவே முனைகிறான்.  தமிழ்நாட்டில் புதிதுபுதிதாக எத்தனை எத்தனை நகர்கள்?

ஆனால் முதலாளிகளின் ஆதிக்கத்தில் அரசாங்கம் இருப்பதால், அவர்கள் தங்கள் கையிலுள்ள எல்லா வழிகளையும் கையாண்டு உழைக்கும் வர்க்கத்தினரின் வெற்றியைத் தடுக்கத் தான் செய்வார்கள். எல்லாவற்றையும் அரசுஉடைமை அல்லது பொதுவுடைமை ஆக்குவதைச் சட்டத்தின் வழியாகவோ அரசியல் செயல்பாட்டின் வாயிலாகவோ செய்ய இயலாது; ஆகவே, முதலாளிகளை ஆதிக்கத்திலிருந்து விலக்கி, முதலாளித்துவ எச்சங்களையும் நீக்கி, உழைக்கும் மக்களின் சர்வாதிகாரத்தை நிறுவ ஒரு புரட்சி எழுந்தாக வேண்டும். இவ்விதப் புரட்சியின் விளைவாக ஏற்படும் அரசுதான் பாட்டாளிவர்க்க சர்வாதிகாரம்.

இந்த இலக்கை அடைந்த பிறகு ஒரே ஒரு வர்க்கம்தான் இருக்கும்; சமமின்மைகள் இல்லாமல் போகும்; அரசு தானாக ‘உதிர்ந்து போகும்’. இந்த வர்க்கமற்ற, அரசற்ற சமூகம் எப்படி இருக்கும் என்பது பற்றி நமக்கு அதிகமாகத் தெரியாது. பொதுவுடைமைச் சமூகத்தின் விதி என்னவெனில், மக்கள் ‘தங்கள் இயலும் தன்மைக்கேற்ப உழைத்து, தங்கள் தேவைக்கேற்ப எடுத்துக் கொள்வதாக’ இருக்கும்.

ஒரு பொதுவுடைமைச் சமுதாயம் அமைய சோஷலிசமும், பாட்டாளிவர்க்க சர்வாதிகாரமும் படிநிலைகள்தான். மக்கள் நலமாக வாழ்கின்ற எல்லாரும் எல்லாமும் பெற்ற நிலையில் அரசுக் கட்டுப்பாடு என்பது தேவையில்லை. இன்றைய நிலையில் நாம் நம்பிக்கை மட்டுமே வைக்கக்கூடிய ஒரு கற்பனையான சமுதாயம்தான் பொதுவுடைமைச் சமுதாயம். ஏனெனில், இன்றுவரை சோஷலிசத்தின் முதற்படியையே-முக்கியத் தொழில்கள் எல்லா வற்றையும் அரசு உடைமையாக்கும் நிலையையே-உலகில் எந்த அரசும் தாண்டவில்லை.

கிறித்துவம் கூறும் தேவனின் சாம்ராஜ்யத்துடன் பொதுவுடைமை நிலையை ஒப்பிட்டு இரண்டுமே கற்பனைகள் என்ற நிலையில் கேலியும் செய்யப்பட்டிருக்கிறது. ஆனால் கிறித்துவம் கூறும் தேவனின் அரசு முற்றிலும் கற்பனையானது. இந்த உலகில் அடைய இயலாதது. பொதுவுடைமைச் சமுதாயம், மனிதப் பரிணாமத்தில் போகப்போக இயலக் கூடியது, மனிதன் முயன்றால் அடையக்கூடியது என்பது வேறுபாடு.

1917இல் புரட்சி ஏற்பட்டபிறகு உண்மையில் ரஷ்ய சோவியத் சோஷலிஸ்டு அரசிலும் பிறகு சீனாவிலும் விஷயங்கள் வேறு மாதிரியாக நடந்தன. அதற்குக் காரணங்களை ஆராய இது இடமில்லை. பொதுவாக, கொள்கை ஒருபுறம் இருப்பினும், நடை முறையில் சில அனர்த்தங்கள் விளைகின்றன என்பது ஒன்று. இரண்டாவது, ஓர் அரசு அலுவலகத்தில் நியாயமாக நடக்க முயற்சிசெய்யும் ஒருவனை மற்றவர்கள் எல்லாரும் சேர்ந்து அவதிக்குள்ளாக்குவது போல்தான், உலகில் ஒற்றைச் சோஷலிச நாடாக இருந்த ரஷ்யாவைப் பிற முதலாளித்துவ நாடுகள் எல் லாமும் ஒடுக்கவும் அழிக்கவும் முயன்றன, பொருளாதாரத் தடைகள் விதித்தன, மனைவி உட்பட எல்லாம் பொதுவுடைமையா என்று கேலி பேசின, தனிச்சொத்தின் கருத்தியல்களைப் பரப்பின. அப்போது அங்கு நடந்த தவறுகளை வைத்து நாம் பொதுவுடைமைக் கொள்கை பொருத்தமற்றது என்று எடைபோட முடியாது.     ஆனால் மாறிவரும் சமூகத்திற்கேற்ப அதை நாம் மேம்படுத்த வேண்டும் என்பது உண்மை. உதாரணமாக, இன்றைய உலகளாவிய பெருமுதலாளித்துவ வடிவங்களையோ, அவை உலகின் பல நாடுகளை அழிவுக்கும் அடிமைத்தனத்துக்கும் உள்ளாக்கியிருப்பதையோ, இயற்கை வளங்களை முற்றிலும் அழித்து எதிர்காலத்தையே கேள்விக்குள்ளாக்கியிருக்கும் நிலையையோ மார்க்ஸ் கற்பனையிலும் சிந்தித்திருக்கமாட்டார். ஆகவே இன்றைக்கான கோட்பாடும், நடைமுறை வடிவங்களும் மேம்படுத்தப்பட வேண்டும் என்பது உண்மை.

அதிகார பலத்தின் கருவி, அரசு என்ற கருத்தாக்கத்தையும், சமூகக் காரணத்தன்மை, சமூகப் பரிணாமம், இயங்கியல் பொருள் முதல்வாதம் ஆகியவற்றையும் இயன்றால் வேறொரு கட்டுரையில் காணலாம்.

“பொதுவுடைமை, சமூகத்தின் ஒரு பகுதியுடன்-‘மக்கள்’ அல்லது உழைக்கும் வர்க்கத்துடன்-அரசை அடையாளம் காண்கின்ற நிலைப்பாடு ஆபத்தானது. அவ்விதமான வரம்பற்ற ஒரு நிறுவனமாக அது இருக்கிறது. தனிமனிதனுக்கென எவ்வித உரிமைகளும் இல்லை” என்று பொதுவாக, தனிமனித உரிமைகளை மதிப்பவர்கள் கூச்சலிடுகிறார்கள். உண்மையில், இன்றுதான் அரசு சில முதலாளிகளின் (சமூகத்தின் மிகச்சிறு பகுதியின்) கையில் இருக்கிறது-“முதலாளிகளின் சர்வாதிகாரமாக” இருக்கிறது. அது மக்களில் மிகப்பெரும்பான்மையினரான “பாட்டாளிகளின் சர்வாதி காரமாக” மாறுவதில் என்ன ஆட்சேபம்? மிகச் சிறுபான்மையினர் ஆள்வதை விட மிகப் பெரும்பான்மையினர் ஆள்வதைத் தவறு என்பதைவிட என்ன முட்டாள் தனம் இருக்கமுடியும்?

கடைசியாக ஒரே ஒரு விளக்கத்தை-இது மேற்கண்ட இரு கொள்கைகளுக்குத் தொடர்பற்றது, ஆனால் அரசு அமைப்புகள் பற்றியது என்பதால்-அளித்து முடிக்கலாம். இப்போது நாஜிக்கொள்கை, பாசிசம் குறித்து மீண்டும் பெரிதும் பேசப்படுகிறது. சில தொலைக்காட்சி ‘சேனல்’கள் முனைந்து அக்கருத்துகளைப் பரப்புவதோடு, ஹிட்லரின் பிம்பத்தையும் மீண்டும் மீண்டும் முன் னணிப்படுத்துகின்றன.

“எல்லாரும் அரசுக்குள்; அரசுக்கு வெளியில் எவருமில்லை; அரசுக்கு எதிராக எவருமில்லை” என்பது பாசிசத்தின் கொள்கை. பகுத்தறிவின்மீது நம்பிக்கையின்மையும், தலைவன்/தலைவி வழிபாடும் பாசிசக் கோட்பாடுகளின் சிறப்புப் பண்புகளாகும். இவை தான் தமிழகத்தில் இன்றைய திராவிடக் கட்சிகளின் அடிப்படைகளாகவும் உள்ளன என்பதைச் சிந்திப்பவர்கள் யாவரும் உணரலாம்.

ஆரிய இனத்தின்-குறிப்பாக ஜெர்மானிய ஆரிய இனத்தின்- மேம்பாட்டை வலியுறுத்துவது நாஜிக் கொள்கை. நாஜிக்கோட்பாட்டாளர்களின்படி, “ஒரு சமூகக் குழுவின் இனம் அல்லது ‘இரத்தம்’ அதன் பார்வையையும், சிந்தனைவழியையும் தீர்மானிக்கிறது. ஆரிய இனம் என்பது தலைமையினம் (herrenvolk). அது ஒன்று தான் மனிதப்பண்புகளில் மிகச் சிறந்தவற்றைக் கொண்டிருக்கிறது. ஆகவே அதன் தூய்மையைக் காப்பாற்றியாக வேண்டும். அந்த இனத்திற்கு அந்நியமான பிற இனங்கள், குறிப்பாக யூத இனம்-அழிக்கப்படவேண்டும்” என்பது ஹிட்லரின் கொள்கை. இந்தக் கொள்கையை முன்வைத்து (அல்லது பின்வைத்து- பின்னணியாகக் கொண்டு) பிறரை ஒடுக்குவதற்குத்தான் பழங்கால இந்து மகாசபை முதல் இன்றைய ஆளும்கட்சிவரை அத்தனையும் பாடுபட்டு வருகின்றன. இந்தக் கோட்பாடுகளுக்கு மறுப்பாகப் பெரிய நூல்களே எழுதலாம். மதிநுட்பமிக்க வாசகர்கள் இவற்றைப் பற்றிச் சிந்தித்தாலே போதுமானது.

பாசிச, நாஜிக் கோட்பாடுகளின்படி தனக்கான நியாயத்தை அரசு தானே வழங்கிக்கொள்கிறது. அதன் செயல்பாடுகள் அதன் புகழையும் பெருமையையும் உயர்த்திக் கொள்வதாகவே, பாடுவதாகவே அமைகின்றன. அதுவே எல்லாப் பொருள்களையும் அளவிடும் அளவுகோல். அரசுக்குப் பணியாற்ற எவ்வளவு செயல்திறம் இருக்கிறது என்ற அளவில் தனிமனிதனுக்குச் சார்புநிலை மதிப்பு மட்டுமே உண்டு. இப்படித்தான் இதுவரை மத்திய அரசுகள்-காங்கிரஸ் ஆட்சியாயினும், ஜனதா, பாரதிய ஜனதா ஆட்சிகளாயினும் நடந்துவருகிறது என்பதை 1947 முதலாக இந்திய வரலாற்றைக் காண்பவர்கள் யாவரும் உணரலாம்.

“நாட்டில் எங்கும் ஊழல் மலிந்திருக்கிறது” என்று எல்லாரும் பேசுகிறார்கள். சர்வதேச அறிக்கை ஒன்று ஊழல்மிக்க நாடுகளில் நமதுநாடு கடைசியிலிருந்து மூன்றாம் இடத்தில் இருக்கிறது என்று தெரிவிக்கிறது. அடிக்கடி நமது பேச்சிலும் எழுத்திலும் இடம் பெறும் இச்சொல்லின் பொருள் என்ன?

ஊழல்-அர்த்தம்:

சமூக ஒழுங்கிற்கு மாறாக நடத்தல், பிறரை ஏமாற்றுதல், வஞ்சித்தல், பொதுமக்களுக்குரிய பொருளைச் சட்டத்திற்குப் புறம்பான வழிகளில் கவர்தல் அல்லது கொள்ளையடித்தல் என்று இச்சொல்லுக்குப் பொருள் கூறலாம்.

தனிமனித ஒழுக்கம், சமூக ஒழுக்கம் என ஒழுக்கம் இரு வகைப்படும். ஒருவனது தனிமனித வாழ்க்கையை பாதிக்கும் விதமான செயல்களில் ஈடுபடும் போது அவன் தனிமனித ஒழுக்கத்தை மீறுகிறான். உதாரணமாகக் குடிப்பழக்கம், போதை மருந்துப்பழக்கம் போன்றவை ஒருவனை பாதிக்கின்றன. அப்பழக்கங்களில் ஈடுபடுகின்றவனைத் தனிமனித விதிகளை மீறுபவன் என்று சொல்லலாம். தனிமனித விதிகளை அல்லது ஒழுங்குகளை மீறுவது என்பது அப்படி மீறுபவனையும் அவனது குடும்பத்தையும் மட்டுமே பாதிக்கிறது.

சமூக ஒழுக்கம் என்பது இன்னொரு வகை. அதன் விதிகளை மீறுவது பொதுமக்களின் பெரும்பகுதியினரை பாதிக்கிறது. உதாரணமாகப் பொது இடங்களைத் தூய்மையாக வைத்துக்கொள்ள வேண்டும் என்பது சமூக ஒழுக்கம். இதை மீறுபவர்கள் சமூகத்தில் நோய் பரவுவதற்கும் மற்றவர்கள் பாதிக்கப்படுவதற்கும் காரணமாகிறார்கள். தனிமனித ஒழுக்கத்தை மீறுவதைவிட இது மிகவும் மோசமானது.

ஊழல் என்பது சமூக ஒழுக்கத்தை மீறுகின்ற மிக மோசமான விஷயம். ஒரு நாட்டிற்குரிய அலுவலர்கள் எவராயினும் அந்நாட்டு மக்களுக்கு நன்மை தருகின்ற முறையில் நடந்துகொள்ள வேண்டும். அதனை மீறித்தங்கள் சுயநலத்தை மட்டுமே கருதி நாட்டு மக்களுக்குத் தீமை செய்யும் காரியங்களில் இறங்கும் போது ஊழல் செய்கிறார்கள். ஊழல் நடத்தை என்பது ஒரு மனப்பான்மை.

ஊழல் என்பது தனிமனித ஒழுக்கத்திற்கும் மாறானது. நேர்மை என்பது அடிப்படை மனித ஒழுக்கம். அடிப்படை மனித ஒழுக்கங்கள் மாறாதவை. உதாரணமாக, பிறரைக் கொள்ளையடிப்பவனும் தன்னைப் பிறர் கொள்ளையடிப்பதை விரும்புவதில்லை. பிறருக்குத் தீங்கு செய்பவனும், தனக்குப் பிறர் தீங்கு செய்வதை விரும்புவதில்லை. பிறன் மனைவியைச் சொந்தம்கொண்டாட முனைபவனும் தன்மனைவியைப் பிறர் காணச் சகிப்பதில்லை. மனித ஒழுக்கத்திற்குத் “தன்னைப் போலவே பிறரை நினைக்கவேண்டும்” என்பது அடிப்படையாக அமைகிறது. அடிப்படை மனித ஒழுக்கத்திற்கு மாறாக நடக்கும் போதுதான் ஊழல் ஏற்படுகிறது.

ஊழல் ஒரு மனப்பான்மை:ஊழல் ஒரு மனப்பான்மை, அதைவிட ஒரு மனநோய் என்று கூடச் சொல்லலாம். பலபேர் ஊழல் என்றால், ஏதோ பணத்தைத் திருடுவது, பொதுச் சொத்தைக் கையாடுவது என்று மட்டும் நினைக்கிறார்கள். அவ்வாறல்ல. ஓர் இடத்தில் ஏதோ ஒரு காரணத்திற்காக வரிசையில் நிற்கிறோம். பின்னால் வரும் ஒருவன் வந்து முறையற்ற விதத்தில் முன்னால்போய் நின்று கொள்கிறான். இதுவும் ஊழல்தான்.

பஸ்ஸில் ஏற நெரிசலாக இருக்கிறது. சிலர் நடத்துநரைக் கேட்டுச் சீட்டு வாங்கிக்கொண்டு ஏறுகிறார்கள். சிலர் வெளியிலிருந்தபடியே துண்டையோ பையையோ உள்ளே எறிந்து ‘இடம் போட்டு’ விட்டுப் பின்னால் ஏறி, ஆனால் “நாங்கள் ரிசர்வ் செய்து விட்டோம்” என்று சொல்லி உட்கார்ந்து கொள்கிறார்கள். இதுவும் ஊழல்தான். இவை எல்லாமே சமூக ஒழுக்கத்தை மீறும் சுயநல நடவடிக்கைகள்.

அரசு அலுவலகத்தில் ஒருவன் முறைப்படி ஒரு காரியத்திற்காகச் செல்கிறான். இன்னொருவனுக்கு அவசரம். அவன் செல் வாக்கு உள்ளவனும் கூட. தனது காரியமே முதலில் ஆகவேண்டும் என்று நினைக்கிறான். உடனே தனது பணத்தைப் பயன்படுத்தி, அரசு அலுவலகருக்கு லஞ்சம் கொடுத்து, தனது சுயநலக் காரியத்தை முடித்துக்கொள்கிறான். முறையான வழியில் வருபவனுக்குக் காரியம் ஆகாமல் போகிறது. இதற்கும் முன்பு கூறியது போல வரிசையில் முறையற்ற வழியில் நுழைந்ததற்கும் வித்தியாசமில்லை. அங்கு உடல் பலம், இங்கே பணபலம். அவ்வளவுதான். நாம் முன்னதைக் குறை சொல்வதில்லை. பின்னதை மட்டும் ஊழல் என்கிறோம்.

ஊழல் என்பது சமூகத்தில் காணப்படும் ஒரு சுயநல மனப்பான்மை. ஒரு மனநோய். அது ஏதோ அரசாங்க அலுவலகங்களில், அரசாங்க ஊழியரிடம் அல்லது அரசியல்வாதிகளிடம் மட்டும் காணப்படும் பண்பு அல்ல.

தகுதிக்கேற்பப் பெறுகிறோம்:

மோசமான அரசாங்கம் அமைந்துவிடுகிறது. “உனக்கு எது பொருத்தமோ (ஏற்றதோ) அதை நீ பெறுகிறாய்” என்று ஒரு பழமொழி இருக்கிறது. (You get what you deserve). இது மிகவும் சரியான கூற்றே. பெரும்பான்மை மக்கள் ஊழல் மனப்பான்மை கொண்டவர்களாக இருக்கும்போது அவர்களை ஆட்சிசெய்பவர்களும் வேறு எப்படி இருப்பார்கள்? அவர்களும் ஊழல் செய்பவர்களாகத் தானே இருக்கமுடியும்?

சிலஆண்டுகளுக்கு முன்னால் அரசாங்க அலுவலர்கள் வேலை நிறுத்தம் செய்தார்கள். அது மோசமான விதத்தில் ஒடுக்கப்பட்டது. பொதுமக்கள் மகிழ்ச்சி அடைந்தார்கள். “இந்த அரசு அலுவலர்களுக்கு நன்றாக வேண்டும். ஊழல் செய்பவர்களுக்கு தங்கள் கடமையைச் செய்யாதவர்களுக்கு ஏற்ற தண்டனைதான் இது” என்று சொன்னார்கள். இந்த தண்டனை சரியா தவறா என்பது ஒருபுறம் இருக்கட்டும். இப்படிப்பட்ட அரசு அலுவலர்களை உருவாக்கியது யார்? நாம்தானே? அதாவது பொதுமக்கள்தானே?

உதாரணமாக, ஒரு பையன் பிறந்து வளரும்போதே அவன் ஊழல் செய்தாவது நன்றாகச் சம்பாதிக்க வேண்டும் என்ற மனப்பான்மையைப் பொது மக்கள்தான் ஏற்படுத்துகிறார்கள். நேர்மையாக நடப்பவர்கள் ஏமாளிகள், எதற்கும் லாயக்கற்றவர்கள், பைத்தியக்காரர்கள் என்கிறார்கள். ஒரு பெண்ணைத் திருமணம் செய்து கொடுக்கும்போதே மாப்பிள்ளை சம்பளம் குறைவாக வாங்கினாலும், நன்றாக மற்றவழியில் சம்பாதித்துவிடுவான் என்று சந்தோஷப்பட்டுக் கொண்டு கொடுக்கிறார்கள். இப்படியெல்லாம் பொதுமக்களே, சாதாரண மக்களே, (அதாவது நாமே) எல்லா விதங்களிலும் ஊழலை ஆதரித்துக்கொண்டு, அதை ஏற்றுக் கொண்டு, அதைச் செய்யும் ஒருவனுக்கு தண்டனை கிடைத்தால் சந்தோஷப்படுகிறார்கள். இது எந்தவிதத்தில் நியாயம்?

“நான் ஊழல் செய்யவும் இல்லை, அதை ஏற்றுக்கொள்ளவும் இல்லை; அப்படியிருக்க நான் எப்படி ஊழலுக்குத் துணை செய்வதாகக் கூறலாம்?” என்று சிலர் கேட்கிறார்கள். நாம் நம் கண்ணெதிரில் ஊழல் நடக்கும்போது தடுக்கவோ தண்டிக்கவோ முனைவதில்லை. பலசமயங்களில் பயப்படுகிறோம். அப்படியானால், நாம் எல்லாரும் ஊழலுக்குத் துணை செய்பவர்கள் என்று தான் அர்த்தம்.

ஊழல் சிறிய அளவிலிருந்துதான் தொடங்குகிறது. உதாரணமாக, ஒரு பத்திரப்பதிவு அலுவலகத்திற்குச் செல்லுங்கள், பதிவுக்கான கட்டணத்துடன் அங்குள்ள பதிவாளரிலிருந்து பியூன் வரை அனைவருக்குமான பங்கையும் சேர்த்தே உங்களிடம் முதலிலேயே வாங்கிவிடுவார்கள். பலபேருக்கு இப்படி நடக்கிறது என்று கூடத் தெரியாது. என்ன நடக்கிறதென்று தெரியாதவர்களும், தெரிந்தே ஏற்றுக்கொள்பவர்களும் ஒன்றுதான்.

இப்படி ஒரு தேசத்திலிருக்கும் மிகப் பெரும்பான்மை மக்கள் ஊழல் மனப்பான்மை கொண்டவர்களாக, “என்ன நடந்தால் நமக்கென்ன” என்று இருப்பவர்களாகவோ, தடுக்கச் சக்தியற்றவர்களாகவோ இருக்கும்போது அவர்களுக்கேற்ற ஊழல் ஆட்சியாளர்களும் அலுவலர்களும் அரசியல்வாதிகளும் தானே இருப்பார்கள்? பொது மக்களிலிருந்துதானே இவர்கள் எல்லாரும் உருவாகிறார்கள்?

ஊழலற்ற தேசம்:

ஆகவே ஊழலற்ற தேசம் வேண்டுமானால், பொதுமக்களின் மனப்பான்மை மாறவேண்டும். அதுதான் அடிப்படை. பொதுமக்களின் மனம் ஊழலுக்கு எதிரானதாக, ஊழலை ஏற்றுக்கொள்ளாததாக இருந்தால் ஊழல் புரிபவர்கள் அரசு அலுவலுக்கும் வரமாட்டார்கள், அரசியல்வாதிகளாகவும் மாட்டார்கள். எனவே ஊழலற்ற தேசம் வேண்டும் என்பவர்கள் பொதுமக்களின் மனப்பான்மையை மாற்றுவதற்கு என்ன செய்வது என்பது பற்றித்தான் ஆராய வேண்டும்.

இன்றைய நிலை:ஊழல் மனப்பான்மை என்பது “எந்தவிதத்திலேனும் நான் மட்டும் பயனடைய வேண்டும், மற்றவர்கள் எக்கேடும் கெடட்டும்” என்னும் சுயநல மனப்பான்மைதான். ஊழல் மனப்பான்மை மாறுவது எப்படி?

நேர்மையான விதத்தில் நடந்தாலே நமக்குத் தேவையானது எதுவாயினும், ரேஷன் பொருளானாலும், இட ஒதுக்கீடானாலும், வேலை வாய்ப்பானாலும், டிரைவிங் லைசென்ஸ் ஆனாலும் கிடைத்துவிடும் என்ற நிலை இருந்தால் மக்கள் நியாயத்திற்குப் புறம்பான வழிகளைப் பெரும்பாலும் நாடமாட்டார்கள். நேர்மையாகவே எல்லாம் கிடைக்கும் என்றால் அநியாய வழிக்கு ஏன் போக வேண்டும்?

ஆகவே மக்கள் நியாயமான வழியில் நடந்தாலே அவர்களுக்கு உரிய காரியங்கள் நடக்கும் என்ற நம்பிக்கையை அரசாங்கம்தான் ஏற்படுத்தவேண்டும். ஆனால் அரசாங்கம் அப்படிச் செய்யுமா? அரசாங்கமே ஊழல் மிகுந்ததாக இருக்கும்போது நேர்மையான விதத்தில் நடப்பது நன்மை பயக்கும் என்ற உறுதியை, நம்பிக்கையை அது எப்படி அளிக்கமுடியும்? (இதனால்தான் போலும், அரசன் எவ்வழி, குடிகள் அவ்வழி என்று பழமொழி இருக்கிறது.)

ஊழல் கூடாது என்று பிரச்சாரம் செய்வதன் வாயிலாக ஊழலை ஒழிக்க முடியாது. சிறிய குழந்தைகளுக்கே இந்தக் காலத்தில் யார் வெறுமனே சொல்கிறார்கள், யார் நடந்து காட்டுகிறார்கள் என்பது நன்றாகப் புரிகிறது. அரசாங்க அலுவலர்களும், அரசியல்வாதிகளும், செல்வாக்கு மிக்கவர்களும், குறிப்பாக ஊழல் உருவாகப் பெரும் காரணமாக இருக்கின்ற முதலாளிகளும் ஊழலற்ற விதத்தில் பெரும்பான்மையும் நடந்துகாட்டுவது வாயிலாகத்தான் ஊழலை ஒழிக்க முடியும். தாங்களே ஊழல் செய்து பல்லாயிரக் கோடிகள் கணக்கில் பணம் சம்பாதித்துக்கொண்டு மக்கள் ஊழல் செய்யக்கூடாது என்று சொல்லும் அரசியல்வாதிகளையும் அதிகாரிகளையும் யார் நம்புவார்கள்?

நமது அரசாட்சிமுறை ஊழலுக்கு இடமளிப்பதாகவே இருக்கிறது. உதாரணமாகத் தேர்தல். தேர்தலுக்கு நிற்பவர்கள், ஏராளமாகப் பணம் செலவு செய்யவேண்டி இருக்கிறது. நேர்மையானவர்கள் எப்படி இலட்சக்கணக்கில், கோடிக்கணக்கில் தங்கள் தொகுதியில் வெற்றிபெறப் பணம் செலவழிக்க முடியும்? ஆகவே நேர்மையற்ற முறையில் பணம் சம்பாதிப்பவர்கள்-அந்தப் பணம் எப்படிப் போனாலும் சரி, கருப்புப் பணம் வெள்ளையாகட்டும் என்னும் மனப்பான்மை உள்ளவர்கள்தான் தேர்தலில் நிற்க முடியும். ஆட்சியாளர்களைத் தேர்ந்தெடுக்கும் முறையே ஊழலை ஆதரிக்கும்விதமாக இருக்கும்போது அவர்கள் ஊழலை எப்படி ஒழிப்பார்கள்?

தேர்தல் செலவுகளுக்காகக் கட்சிகளுக்குப் பணம் வேண்டும். கட்சிகள் பெரிய முதலாளிகளை நாடுகின்றன. முதலாளிகள் கட்சிகளுக்குத் தேர்தல் நன்கொடை (நிதி) தருகிறார்கள். தேர்தலில் அக்கட்சி வெற்றிபெற்ற பிறகு அவர்கள் தங்களுக்குச் சலுகைகள் கேட்கிறார்கள். அரசுப்பொறுப்பை ஏற்ற கட்சிகள் அப்போது மறுக்க முடிவதில்லை. சட்டத்திற்குப் புறம்பாகச் சலுகைகளை அந்த முதலாளிகளுக்குத் தருகிறார்கள். இப்படி அதிகாரமும் முதலாளித்துவமும் இணைந்து ஊழலை உருவாக்கிக் கொண்டிருக்கின்றன. இப்போது சர்வதேச நாடுகளும் அடுத்த நாடுகளில் அரசியல் மாற்றங்களை ஏற்படுத்த ஊழலைப் பயன்படுத்துகின்றன.

இதையெல்லாம் பார்க்கும்போது, நேர்மையாக இருக்கின்ற, நேர்மை மனப்பான்மை படைத்த ஒருசிலருக்கும் சமூகத்தின்மீது அவநம்பிக்கைதான் தோன்றுகிறது. ஊழலுக்கு ஆதரவாகவே அரசியல்வாதிகளும், அரசாங்கமும், தேர்தல் முறையும், பெரிய அமைப்புகளும், இப்படி எல்லாமே செயல்படும்போது சாதாரண மனிதன் என்ன செய்வது? இந்த அமைப்புகளுக்கு எதிராக எப்படிப் போராடுவது என்னும் சோர்வு ஏற்படுகிறது. இன்று நாம் படித்தவர்களிடமும் பண்புள்ளவர்களிடமும் காண்பது இப்படிப்பட்ட சோர்வுதான்.

விஷச்சுழல்

ஊழல் என்பது மிகப்பெரிய விஷச்சுழல். ஏனென்றால் பணபலமுள்ளவன் ஊழல் செய்து அரசாங்கத்தில் செல்வாக்குப் பெற, அரசாங்கம் (தனது தேர்தல் போன்ற விஷயங்களுக்காக) மறுபடியும் அவனை ஆதரிக்க, இப்படி அந்தச்சுழல் விரிந்துகொண்டே போகிறது. இதிலிருந்து தப்பிப்பது எப்படி?

ஊழல் செய்யும் அரசியல்வாதிகளும் அதிகாரிகளும் தாங்கள் அதைச் செய்யும்போது கண்டுகொள்வதில்லை. பிறர் செய்து, நாட்டுக்கு அது மோசமான விளைவை ஏற்படுத்தும் என்னும்போது மட்டும் உச்சநீதி மன்றம், சிபிஐ விசாரணை அது இது என்று கண்துடைப்பு விவகாரங்களில் ஈடுபடுகிறார்கள். ஒரு காலத்தில் ஏதாவது ஊழல் நடந்தால் விசாரணைக் கமிஷன் அமைப்பார்கள். இப்போது விசாரணைக் கமிஷன் என்றாலே கேலிக்கூத்தாகி விட்டது. யாருக்கும் அதில் நம்பிக்கை இல்லை. விசாரணைக் கமிஷன்களால் ஒருவரும் தண்டிக்கப்பட்டதில்லை. மாறாக, இது ஒரு ஒத்திப்போடும் உத்தி, மக்களை மறக்கச்செய்யும் உத்தி என்று எல்லாருக்கும் தெரியும்.

வழிதான் என்ன?

இப்படிப்பட்ட மிகச்சோர்வான நிலையில் பொதுமக்கள் என்ன செய்வது? மாணவர்களும் இளைஞர்களும் எப்படி ஒரு ஊழலற்ற தேசத்தை உருவாக்குவார்கள்? ஆர்வமுள்ளவர்கள் சிலஆயிரம் பேரேனும் ஓர் அமைப்பாகச் சேர்ந்து செயல்படுவது ஒரு வழி. உதாரணமாக, ஓர் அரசு அலுவலர் ஊழலில் ஈடுபடுகிறார் என்றால் தனிமனிதன் சென்று நியாயம் கேட்டால் வேலை நடப்பதில்லை. மேலும் அவனை ஒழிக்க முனைந்துவிடுவார்கள். நியாய மனப்பான்மை உள்ள பத்துப்பேர் ஒன்றாகச் சேர்ந்து கேட்டால் நியாயம் கிடைக்கலாம். ஆனால் அதற்கும் தளராத மன உறுதி உள்ள தனிமனிதர்கள் வேண்டும். அந்தப் பத்துப்பேரும் எல்லா ஊர்களுக்கும் செல்லமுடியாது. எனவே ஓர் இயக்கத்தையே உருவாக்கும் உறுதி படைத்த மனிதர்கள் வேண்டும். அதற்கும் தளராத மனமும் பணபலமும் வேண்டும். இல்லை யென்றால், தற்காலிகமாகத் திரளும் மனிதக்குழுவையும் இன்று “தீவிரவாதிகள்” என்று பெயர்சூட்டியே அரசியல்வாதிகள் ஒழித்து விடுவார்கள். எல்லா பலமும் அவர்கள் கையில்!.

ஊழல் என்பது சுயநலம். பொதுநலத்தில் குறுக்கிடாதவரை, சுயநலத்தினால் தவறில்லை. உன் கண்ணைக் குத்தாதவரை நான் குடை வைத்துக் கொள்வதில் தவறில்லை. பொதுநலத்திற்கு மாறான சுயநலம் தீமை பயக்கக்கூடியது. இறுதியாக நாட்டையே (நாட்டையே என்றால் நம் அனைவரையுமே என்றுதான் அர்த்தம்) ஒழித்துவிடும், சீரழித்துவிடும், அடிமையாக்கிவிடும். இதை மக்கள் உணருமாறு செய்யவேண்டும். யார் செய்வது?

இயற்கை இதற்கு எவ்வெவ்வாறோ உதவி செய்கிறது. உதாரணமாக, நிலத்தையும், காற்றையும், நீரையும் மாசுபடுத்தியேனும் தங்களுக்கு ஆயிரமாயிரம் கோடிகள் சேர்த்துக்கொண்டால்போதும் என்று முதலாளிகள் நம்பினார்கள். ஆனால் சுற்றுச்சூழல் மாசுபாட்டினால் ஏற்படும் இயற்கை மாற்றங்கள் பொது மக்களை ஓரளவு விழிப்படைய வைத்திருக்கின்றன. (ஓரளவுதான்!) இப்போது சுற்றுச்சூழல் மாசுபாட்டிற்கு எதிராக மக்கள் திரளுகிறார்கள். எனவே இயற்கை நமக்கு உதவிசெய்யும் என்று மக்கள் நம்பவேண்டும்.

ஊழலுக்கு எதிரான மனப்பான்மை கொண்டவர்கள், தற்காலிகமாக ஆங்காங்கு ஒன்றுதிரண்டு போராடினால் போதாது, “ஊழலால் கிடைப்பது தற்காலிகத் தீர்வுதானே ஒழிய நிரந்தரத் தீர்வு அல்ல” என்பதை உணருமாறு செய்யவேண்டும். பண்புள்ளவர்கள் சிலரின் தியாகத்தினால்தான் பெரிய காரியங்கள் நிகழுகின்றன. அவர்கள்தான் ஊழலுக்கு எதிரான இயக்கங்களை உருவாக்க வேண்டும். அவற்றை முன்னெடுத்துச் செல்லவேண்டும். தங்கள் நோக்கம் தீவிரவாதமோ அரசியலோ கிடையாது என்பதை மக்களுக்குத் தெளிவுபடுத்தி, மக்களுக்கு நன்மை கிடைப்பதே தங்கள் நோக்கம் என்பதை வலியுறுத்தி, இயக்கங்களை உருவாக்க வேண்டும்.

நமது அரசியலமைப்பையும், தேர்தல்முறையையும், பிற தேர்ந்தெடுப்பு முறைகளையும், மக்களுக்கு எதிரான சட்டங்களையும் நீதிமுறையையும் மாற்றமுடியாமல் போனால், பொதுமக்கள் மிகப்பெரிய அளவில் ஒன்றுதிரளும் இயக்கங்கள் மட்டுமே எதிர் காலத்தில் நம்பிக்கைதரும் ஒரேவழி. ஊழலற்ற தேசத்தை உருவாக்கும் ஒரே வழி. அம்மாதிரி இயக்கங்களை உருவாக்க ஒன்று திரளுவோம், உண்மையிலேயே சிறந்த (வல்லரசாக அல்ல, அது மேலும் ஊழலில் கொண்டுபோய்விடும்), மனிதத்தன்மை மிக்க இந்தியாவை உருவாக்க!.

(குறிப்பு: இந்தக்கட்டுரை, ஏறத்தாழப் பதினைந்து ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் எழுதப்பட்டது. அன்னா ஹசாரே முதலியவர்கள் உருவாவதற்கு முன்னால், இந்தியாவிலிருக்கும் பல முதலமைச்சர்கள், கேபினட் அமைச்சர்களே சந்திசிரிப்பதற்கு முன்னால். இன்றும் ஏற்புடையதாக இதன் கருத்துகள் உள்ளன என்பதால் வெளியிடப்படுகிறது.)

ஆனால், உனக்கு எது ஏற்றதோ அதை நீ பெறுகிறாய் என்று ஊழல் சமுதாயத்திடம் நேர்மையானவர்கள் அல்லது நல்லவர்கள் சொல்லிவிட்டுப் பேசாமல் செல்லும்போது தங்கள் பொறுப்பிலிருந்து நழுவுகிறார்கள். அதாவது ஊழலற்ற சமுதாயத்தை உருவாக்குவதற்கு அவர்களுக்கும் ஒரு பொறுப்பு உண்டு. வெறும் விமரிசனம் மட்டும் போதாது.

அழிவை நோக்கி நாமும் உலகமும்

எஸ். என். நாகராஜனின் ‘கீழை மார்க்சியம்’
என்ற நூலை முன்வைத்துச் சில எண்ணங்கள்

எஸ். என். நாகராஜன் பலராலும் மதிக்கப்படுகின்ற மார்க்சியத் தத்துவ அறிஞர். அவர் உருவாக்கியிருக்கும் தத்துவம் கீழை மார்க்சியம். அவருடைய குறிப்பிடத்தக்க நூல் ‘அழிவை நோக்கி நாமும் உலகமும்’ என்பது. அது கீழை மார்க்சியம்-வரலாறு-அரசி யல்-மெய்யியல் பற்றிய நூல்.

இத்தொகுப்புநூலில் ஐந்து தனித்தனி நூல்கள் அடங்கியுள்ளன.

இவற்றுள் முதலாவது, கம்யூனிசம்-விடுதலையின் இலக்கணம் என்னும் நூல். மனிதன் படைப்பினால் ஆண்டவன் ஆகிறான், ஆனால் இவ்வுலகில் அவன் அடிமையாகக் கிடக்கிறான். தான் ஒரு அடிமை என்று அறியாதவனுக்கு விடுதலை இல்லை என்று் இந்நூலில் நாகராஜன் கூறுகின்றார். வாழ்வு உண்டென்று புலனா னால், உழைக்கும் மக்கள் ஒன்றுபடுவர் என்கிறார். பின்னர் முதலாளித்துவ முறையின் குறைகள் விரிவாக அலசப்பட் டுள்ளன. ஆழ்நோக்கில் வறட்டு நாத்திகமும் மதமும் ஒன்றே என்பதையும் விளக்கியுள்ளார். நூலின் இரண்டாம் பகுதியில் ‘அந்நியமாதல் கோட்பாடு’ விளக்கப் படுகிறது. அதன் பின், கிறித்துவர்களுக்கும் மார்க்சியர்களுக்கும் இடையில் உரையாடல் நிகழும் பொதுக் களம் விவரிக்கப்படு கிறது. “மார்க்ஸை இளம் மார்க்ஸ், முதிய மார்க்ஸ் எனப் பிரித்துப் பார்க்கக்கூடாது” என்பதற்கான காரணங்களை எடுத் துரைக்கிறார். மூன்றாவது பகுதியில் உள்ள அறிவியல் பற்றிய கட்டுரைகள் முக்கியமானவை. உழைக்கும் மக்களுக்குத் தேவையான அறி வியல் பற்றிப் பேசுகிறார். புதியவகை விஞ்ஞானமும் தொழில் நுட்பமும் தேவை என்கிறார். இவ்விதம் ஏழு கட்டுரைகள் அடங்கியுள்ளன. 1982இல் வெளிவந்த நூல் இது.

இரண்டாவது நூல், மார்க்சியம்-கிழக்கும் மேற்கும் இதில் பதினைந்து கட்டுரைகள் அடங்கியுள்ளன. 1993இல் வெளிவந்த நூல் இது. காலனியத்தின் வரலாறு, அது திட்டமிட்டு எப்படி மக்கள் இயக்கங்களை அழிக்கிறது என்பது முதலில் பேசப்படுகிறது. பின்னர் மக்கள் விடுதலைபெறுவதற்கு, புரட்சிக்கு எதிர்நிலையில் ஏன் இருக்கிறார்கள் என்பது பற்றி. பின்னர் ஆசிய உற்பத்தி முறை பற்றியும், உழைப்பாளி வர்க்கத்திற்குத் தேவையான அறிவியல் பற்றியும் பேசப் படுகிறது. அதன்பின் மெய்காண் முறைகள் பற்றி. பிறகு கீழைமார்க்சியம் பற்றிய விரிவான விளக்கம் அடங்கியுள்ளது. இயங்கியல், மதச்சார்பின்மை போன்றவை பற்றிய விரிவான ஆய்வுகள் உள்ளன.

அடுத்த நூல், அழிவின் தத்துவம் இதில் பத்துக் கட்டுரைகள் அடங்கியுள்ளன. இது 1997இல் வெளியான நூல். அழிவின் தத்துவம் என்ற கட்டுரையிலிருந்தே இந்த நூலின் தலைப்பு பிறந்துள்ளது. அதில் அறிவியல் பற்றியும் சுற்றுச்சூழல் ஆபத்து பற்றியும் மனிதர்களைப் பற்றிய விஞ்ஞானிகளின் விவாதங்கள்பற்றியும் விரிவாக ஆராயும் நாகராஜன், இறுதியாக வரும் ஒரு முடிவு வியப்பில் ஆழ்த்தும்-”வலுவற்றதே வாழும்”. மேற்கத்திய அறிவியல் தொழில்நுட்பத்தின் ஆபத்துகள் பற்றி விரிவாகப் பேசியிருக்கிறார். தேவைகளைக் கட்டுப்படுத்தல், அள வாக வாழ்தல் போன்றவற்றை வலியுறுத்துகிறார். பெண்ணியம் பற்றி விரிவான அலசல் இல்லை. சுருக்கமாக, மேற்கத்திய மார்க்சியம் ஆணியம்-கீழை மார்க்சியம் பெண்ணியம் எனக்கூறி முடித்துவிடுகிறார். பசுமைப்புரட்சி, அது தந்த வீரியவித்துகள், பூச்சிக்கொல்லிகள் முதலியன உண்டாக்கிய சீரழிவுகள் பற்றி விரிவாகப் பேசியுள்ளார். சுருங்கச் சொன்னால், மேட்டுக்குடி அறிவியலை எதிர்க்கும் நூலாக இது அமைந்துள்ளது.

நான்காவது நூல், கிழக்கு வெல்லும் இதில் ஆறு கட்டுரைகள் உள்ளன. நூல் தலைப்பிலேயே முதற் கட்டுரை அமைந்துள்ளது. இது வெளியான ஆண்டு 1997. முன்நூலில் கூறிய ‘வலுவற்றது வாழும்’ என்பதன் நீட்சியாகவே இத்தலைப்பைக் கருதலாம். முதலில் டார்வினியத்தை ஆராய்கி றது இந்நூல். பிறகு நவகாலனியம், இந்தியஅரசின் பங்கேற்பு, இன்றைய போலிகம்யூனிஸ்டுகளின் நிலை, சூழலைக் காப்பாற் றுதல் போன்ற பலவிஷயங்கள் பேசப்படுகின்றன. நூலின் முக்கியக் கரு, “கீழைக்காற்று, மேலைக்காற்றை வெல்லும்” என்பதாகிறது. (இதனை நான் “தென்றல் வாடையை வெல்லும்” என்று சொல்லவிரும்புவேன்).

கடைசிநூல், எஸ் என் நாகராசன்-75ஆம் பிறந்தநாள் மலர் இதில் எட்டுக் கட்டுரைகள் உள்ளன. ‘வாழும் மார்க்ஸ்’ என்ற கட்டுரை, மார்க்சின் பதினான்கு மேற் கோள்களை எடுத்துக்காட்டி இவை தவறானால், மார்க்சியம் அழிந்துவிட்டதாகக் கூறலாம்; ஆனால் இவை இன்றும் உண்மையானவை; எனவே இன்றுதான் மார்க்ஸ் முன்னைவிட அதிகமாகத் தேவையாக இருக்கிறார் என்று நிறுவுகிறது. பிறகு சர்வதேசப் பொதுவுடைமை இயக்கங்கள் பற்றியும், இஸ்லாமியர், தலித்துகள் பிரச்சினைகள் பற்றியும் சிறிய அளவில் சொல்லப் படுகிறது. டாங்கே பற்றியும் இந்தியப் பொதுவுடைமைக்கட்சிகள் பற்றியும் விமரிசனம் ஒரு கட்டுரையில். பின்னர் மாவோவிட மிருந்து நாம் கற்றுக் கொள்ளக்கூடியவை பற்றிச் சொல்லப் படுகிறது.

ஆக எஸ்.என். நாகராஜன் 1965முதல் எழுதிய கட்டுரைகள்-ஏறத் தாழ 45 ஆண்டுக ளின் சிந்தனைகள் தொகுக்கப்பட்டு ஒரே நூல் வடிவம் பெற்றுள்ளன. பின்னிணைப்பாக ஆசிரியர் முன்னுரைகள் சில, ஞானியின் அறிமுகங்கள், பேட்டிகள், கடிதங்கள் போன்றவை உள்ளன.இதனை வெளியிட்டிருப்பது காவ்யா. எஸ். என். நாகராஜன் அவர்களுடைய நூல்களை முன்னரே நான் அவ்வப்போது வாசித்திருக்கிறேன். என்றாலும் இப்போது முழுமை யாகச் சேர்த்து வாசிக்கும் அனுபவம் கிடைத்தது. நாகராஜன் இந்தக் கட்டுரைகளை எழுதிக் குறைந்தபட்சம் பன்னி ரண்டு ஆண்டுகளேனும் ஆகின்றன. இந்தக் காலப்பகுதியில் உலகில், இந்தியாவில் ஏற்பட்ட மாறுதல்கள் மிகமிக அதிகம். இதை நாம் மனத்தில் கொள்ளவேண்டும். ஆயினும் சில ஆண்டு களுக்கு முன் வெளிவந்த தமிழ் நேயம்-36இல் அவர் கூறியிருக்கும் கருத்துகள் நூலின் கருத்துகளோடு முற்றிலும் ஒத்தே செல்கின்றன. தமிழ்நேயம் கட்டுரையில் அவர் மார்க்சியத் திற்குத் தமது பங்களிப்பாகக் கூறியுள்ள கருத்துகளைக் காண்போம்:

1. மார்க்சியத்தைப் புரட்சிகர மெய்யியல் என்று அறிமுகப்படுத் தியமை, எளிதில் புரியக்கூடியதாக அது உள்ளதைச் சுட்டிக் காட்டியமை.
2. இனிவரும் புரட்சி உலகப்புரட்சியே, அதற்குத் தலைமை தாங்கப் போகின்றவர்கள் பெண்களே என்பதைச் சுட்டிக்காட் டியமை.
3. மாவோவையும் காந்தியையும் இணைக்கவேண்டும் எனக் கூறியமை.
4. பசுமைப்புரட்சியின் தீங்கான விளைவுகளை அறிவித்தமை.
5. கீழைமார்க்சியம் ஆகிய பெண்ணியம், சுற்றுச்சூழலை அடிப் படையாகக் கொண்ட சோஷலிசமாக அமைந்து எதிர்ப்பியக்கங் களை இணைக்கும் எனச் சுட்டிக்காட்டியமை.
6. மக்கள் தேவைகளைக் குறைத்துக்கொள்ளவேண்டும் என்றும் ஆயுதங்களற்ற போர் வேண்டும் என்றும் வலியுறுத்தியமை.

என ஆறு விஷயங்களைச் சுட்டிக்காட்டியுள்ளார். இவற்றுள் இரண்டாவது நடக்கும் என்று தோன்றவில்லை. மூன்றாவதற்குத் தேவையேயில்லை. பிற நான்கும் நானும் என்னைப் போன்றவர் களும் உடன்படக்கூடிய விஷயங்களே.

1. மேற்கத்திய நாகரிகத்தின் அறிவு வன்முறை, அறிவியல் தொழில்நுட்பம் உண்டாக்கும் பேரழிவு, சுற்றுச்சூழல் உணர்வற்ற பொறுப்பின்மை போன்றவை நிச்சயம் வற்புறுத்தப்பட வேண்டி யவைதான். ஆனால் நாகராஜனின் மக்கள் தொகைப் பெருக்கம் பற்றிய கருத்தில் எனக்கு உடன்பாடில்லை. மால்தூஸ் கருத்தை ஏற்கிறோமோ இல்லையோ, பொதுவாக அனைவரும் சொல்லும் விஷயம், குழந்தை ஒரு வயிற்றுடன் மட்டுமல்ல, இரண்டு கைகளுடனும் பிறக்கிறது என்பது. இக்கருத்தை நாம் மறுக்க வில்லை. ஆனால், இதில் உழைப்புப் பிரச்சினை மட்டுமில்லை. உலகின் மூலவளங்கள் எல்லைக்குட்பட்டவை. யாரும் உலகத் தின் பரப்பளவை மாற்றிவிடமுடியாது. மண்ணெண்ணெய் வளம் குறைந்துகொண்டே வருகிறது. லட்சக்கணக்கான ஆண்டுகள் மட்கி எரிந்து இறுகி நிலக்கரியாகவோ எண்ணெயாகவோ மாறும் எரிபொருளை நூறே ஆண்டுகளில் சாப்பிட்டுவிட்டோம். மூல வளத்தைப் பெருக்க நமக்கு வழியில்லை. மாற்றுச் சக்திகளைக் கையாள்வதை முதலாளித்துவ அமைப்புகள் வேண்டுமென்றே தடுத்து வருகின்றன.

எல்லையற்றுப் பெருகும் மக்கள், நகர்ப்புறங்களுக்குத் தள்ளப் படுகிறார்கள், விவசாய நிலங்களில், ஏரிகளில் வீடு கட்டுகிறார் கள். காட்டை அழித்து வீடு கட்டு கிறார்கள். வீடுகட்டுவதற்கு ஆறுகளை மொட்டையடித்து மணல் அள்ளிக்கொண்டு போகிறார் கள். எங்கு பார்த்தாலும் தூசியையும் நச்சுப்புகையையும் வெளி விடும் சிமெண்ட் ஆலைகள். சாக்கடையாகும் நதிகள், குப்பை மேடுகளாகும் நகர்ப்புறங்கள். மேலும்மேலும் கழிவுகள், சாக்கடை கள், நோய்கள், வாழ்க்கை நரகமாதல். இப்படி மக்கள் தொகைப் பெருக்கத்தின் உபவிளைவுகளைச் சொல்லி மாளாது. உணவு மட்டுமே பிரச்சினை அல்ல. மக்கள் தொகை அதிகமாக அதிகமாக உணவு மட்டுமல்ல, இடம் தேவைப்படுகிறது. மின்சாரம் தேவைப் படுகிறது. வாகனங்கள் வசதிகள் தேவைப்படுகின்றன. பிரிவினைப் பட்ட பலவித வேலைகள் தேவைப்படுகின்றன. இன்னும் கனரகத் தொழிற்சாலைகள் தேவைப்படுகின்றன. விளைவு, இயற்கை அடியோடு நாசம். நமது அடுத்த தலைமுறைக்கு என்ன வைத்து விட்டுப் போகப்போகிறோம்? வறண்ட பாலை வனத்தையா?

இது நாகராஜனுக்குத் தெரியாததல்ல. அதனால்தான் இனிவரும் போராட்டம் என்பது வழக்கமான வர்க்கப் போராட்டமாக இருக்காது, உலக அளவிலான, பெண்கள் தலைமை ஏற்கின்ற, சுற்றுச்சூழலைக் காப்பாற்றுவதை உள்ளடக் கிய போராட்டமாக இருக்கும் என்கிறார். இங்கே சீனாவை ஒப்பிடக்கூடாது. ‘நம்மைப் போன்று இரண்டுமடங்கு மக்கள் தொகையுள்ள சீனா’ என்று ஓரிடத்தில் குறிப்பிடுகிறார் நாகராஜன். இருமடங்கு மக்கள்தொகை இல்லை. ஏறத்தாழ ஒன்றரை மடங்கு, அவர்கள் மக்கள்தொகையில் பூச்சியவளர்ச்சிநிலைக்கு வந்துவிட்டார்கள். ஒருவீட்டுக்கு ஒரு குழந்தை என்பதை அமுல்படுத்திவிட்டார்கள். இது ஒருபுறம் இருக்கட்டும், அவர்களிடம் நம்மைப்போல் மூன்றரை மடங்குப் பரப்பு இருக்கிறது. மக்கள் தொகை அடர்த்தியைப்பற்றிச் சிந்திப்பது முக்கியம். எட்டடிக்குச்சில் எட்டுப்பேர் இருப்பதற்கும் நூறடி மாளிகையில் எட்டுப்பேர் இருப்பதற்கும் வித்தியாசம் இல்லையா?

ஒன்றரை ஆண்டுக்குமுன் சர்வதேச உணவுக்கொள்கை ஆய்வு மையம் வெளியிட்டிருக்கும் அறிக்கையில், உலகின் அதிஏழ்மை நாடுகள் 119இல் இந்தியா 92ஆம்இடத்தில் இருக்கிறது. பாகிஸ் தான் 88ஆம் இடத்தில், மியான்மர்கூட 68ஆம் இடத்தில், இடைய றாது போர்நடந்த இலங்கை 69ஆம் இடத்தில். இந்திரா அம்மையார் அவசரநிலை பிரகடனம் செய்தபோது மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தி (ஜிடிபி)யில் 41 விழுக்காடு பங்க ளித்த இந்திய வேளாண்மை, இன்று 18 விழுக்காடுதான் பங்களிப் பதாக இருக்கிறது. கிராமப்புற இந்தியக் குழந்தைகளில் பாதிப்பேர் உணவுச்சத்துக் குறைபாடுகளோடிருக்கிறார்கள். 1997-2005 காலப்பகுதியில் ஒன்றரை லட்சம் விவசாயிகளுக்கு மேல் தற்கொலை செய்து கொண்டிருக்கிறார்கள். ஆனால் ஏழைகளுக்கென ஒருலட்ச ரூபாய்க்குக் கார் தயா ரித்து வெளிநாடுகளுக்கும் ஏற்றுமதி செய்யப்போகிறார், நமது அரசியல்-பொருளாதார-வாழ்க்கைநிலைத் தலைவிதிகளை நிர்ண யிக்கும் முதலாளிகளில் ஒருவர்.

இந்தியாவில் ஒருலட்சம் குழந்தைகள் பிறக்கும் போது ஐநூறு தாய்மார்கள் இறந்துபோகிறார்கள் (சீனாவில் இது ஒருலட்சத் திற்கு 45தான்). உலகில் மிகஅதிகமான பேர் படிக்காமலிருப்பது இந்தியாவில் தான். படிக்கத் தெரிந்தவர்கள் குமுதம் படித்துச் சந்தோஷமாக இருக்கிறார்கள். குமுதம் போன்ற பத்திரிகைகளைப் படிக்க இயலாதவர்கள், தொலைக்காட்சித் தொடர்கள் பார்த்து மிக்க மகிழ்ச்சியோடு வாழ்கிறார்கள். அதுவும் செய்ய மனமில்லாத வர்கள், வேறு ஜாதி, இனம், மதம் சார்ந்தவர்களைக் கொலை செய்துகொண்டிருக்கிறார்கள்.

2. இன்று மக்கட்சமூகம் மாறிவிட்டது. முதலாளித்துவம் காலப் போக்கில் எப்படி மாறிவந்திருக்கிறதோ, அப்படியே பணிசெய் வோரின் இயல்பும் மாறிவிட்டது. இன்று மிக அடிப்படையான விவசாயத் தொழிலாளிகள், கீழ்த்தட்டுத் தொழிலாளிகளைத் தவிரப் பிற அனைவரும் (மத்தியதர, உயர்மத்தியதர மக்கள்) முதலாளிகளே. எல்லாரும் பங்குமார்க்கெட்டில் பங்குகள் வாங்கு கிறார்கள். பரஸ்பரநிதிகளில் முதலிடுகிறார்கள். அம்பானியின் தொழிற்சாலைகள் இன்று அம்பானிக்கு மட்டுமே சொந்தமில்லை. பங்குதாரர்கள் எவ்வளவோபேர் இருக்கிறார்கள். இருமாதங்கள் முன் ஒரு பெரிய ஐ.டி. நிறுவன இயக்குநர்மீது குற்றச்சாட்டு. அந்த நிறுவனம் அந்த நபருக்கு மட்டுமே சொந்தமானால், அதிலிருந்து பணத்தை எடுத்து அவர் மகன்களுக்குத் தருவது அவர் இஷ்டம். ஆனால் அது அவர் சொந்த நிறுவனம் அல்ல. பங்குதாரர்களின் நிறுவனம். அதனால் அவர் கையாடல் செய்தவராகிறார், குற்றம்செய்தவராகிறார்.

3. இன்று இரண்டுவர்க்கங்கள் இல்லை. பல வர்க்கங்கள் உருவாகிவிட்டன. அதனால் வர்க்கப் போராட்டம் என்பதும், அதன் அடிப்படையிலான பாட்டாளிவர்க்கச் சர்வாதிகாரம் என்பதும் எந்த அளவு ஏற்புடையவை என்ற கேள்வி எழுந்துள்ளது.

4. பாட்டாளிவர்க்கச் சர்வாதிகாரம், அல்லது பெண்கள் தலைமை யிலான சுற்றுச்சூழல் அடிப்படையிலான புரட்சி ஏற்புடைய தெனவே வைத்துக்கொள்வோம். பெரும் அளவில்- ”உலகத் தொழிலாளிகளே/விவசாயிகளே/பெண்களே ஒன்று சேருங்கள்” என்ற முழக்கத்தை முன்வைத்து ஒன்றுகூட்டுவதாகக் கொள் வோம். எங்கு அமைப்பு உருவாகிறதோ, அங்கு அதிகாரக் கட்டமைப்பு உருவாகிறது, ஊழல் உருவாகிறது. தலைமையில் போட்டி உருவாகிறது. உள்வட்டங்கள் பல தோன்றுகின்றன. யாவரும் சமம் என்பதுபோய், ஒரு உள்வட்டத்திற்கு இன்னொரு உள்வட்டம் மேலானது எனப் பலபடிமுறையமைப்பு உருவாகி விடுகிறது. ‘All are equal, but some are more equal’ என்று ஆர்வெல் சொன்னது நடந்துவிடுகிறது. அதாவது முதலாளித்துவத்தின் நோய்க்கூறுகள் என்னென்ன உண்டோ அத்தனையும் வந்துவிடு கின்றன. உருவாகும்போதே எந்த அமைப்பும் புற்றுநோயாகத்தான் உருவாகிறது. இதுவரை இதற்கு விதிவிலக்கில்லை.

5. நான் பார்த்தவரை, மார்க்சியவாதிகள் அனைவரும் மகிழ்நோக்குடையவர்கள். எதிர்காலத்தில் நம்பிக்கை உடையவர் கள். இதில் அவர்கள் விஞ்ஞானிகளுடனும் அறிவுஜீவிகளுடனும் ஒன்று படுகிறார்கள். நாகராஜனும் இப்படித்தான். மிக அதிக நம் பிக்கை வைத்திருக்கிறார். விதிக்கொள்கையைச் சான்று காட்டு கிறார். “நல்லது செய்தால் நல்லது விளையும்” என்று நம்புகிறார். எனது கல்லு£ரியில் சில மாதங்களுக்குமுன் இரண்டு பேராசிரியர்கள் சுற்றுச் சூழல் மாசுபாட்டையும் வறட்சியையும் வெப்பத்தையும் நீரை விலைகொடுத்து வாங்கியே தீர வேண்டி யிருப்பதையும் பற்றிப் பேசிக்கொண்டிருக்கிறார்கள். ஒரு பேராசிரியர் கடைசியாகச் சொல்கிறார்- ”கவலைப்படாதீர்கள், நமது விஞ்ஞானிகள் எப்படியாவது சமாளித்து விடுவார்கள். எதையா வது கண்டுபிடித்து இந்தப் பிரச்சினைகளைத் தீர்த்துவிடுவார்கள்”. இந்த அசட்டு நம்பிக்கை எனக்கு இல்லை. நாகராஜன் அளவுக்கு நான் உயிரியல் படிக்கவில்லை என்றா லும், நான் ஓரளவு இயற்பியல் படித்தவன். அதனால் என்ட்ராபி என்ற கருத்தில் எனக்கு நம்பிக்கை அதிகம். இந்த நூலில் ஓரிடத்தில் நாகராஜன் சொல்வது போல நெகடிவ் என்ட்ராபி உருவாவது/ உருவாக்குவது கடினம்; சாத்தியமற்றது என்பேன் நான்.
பிரபஞ்சம் என்பது வெறும் தாறுமாறான சங்கதியா (chaos-ஆ)? அல்லது ஒழுங்கமைவுள்ள விஷயமா(cosmos-ஆ)? இது அடிப்படைப் பிரச்சினை. cosmos என்பவர்கள் கோள்கள் ஒழுங்கான பாதையில் சுற்றுவது முதலாகப் பலவற்றை-பழைய ஆத்திக வாதிகள் போல-மேற்கோள் காட்டுகிறார்கள். எங்கேனும் நன் மைக்கு நன்மை, தீமைக்குத் தீமை என ஒழுங்கான விதியமைவு உண்டா? அப்படியிருக்குமானால் தீமைசெய்ய மக்கள் எவ்வளவு பயப்படுவார்கள்? சுனாமி சுற்றுச்சூழல் சீர்கேட்டின் எதிர்விளைவு என்றால் செத்துப்போன இலட்சக்கணக்கான மக்கள் அத்தனை பேரும் பாவிகளா? கிறித்துவம் பாவத்தின் சம்பளம் மரணம் என்றல்லவா சொல்கிறது? எங்கே எதில் ஒழுங்கு இருக்கிறது? பிரபஞ்சம் ஓர் நியதி தவறா ஒழுங்குமுறை (ordered system) என்றால் மட்டுமே நெகடிவ் என்ட்ராபி சாத்தியம்.

6. இன்றைய அறிவியல் தொழில்நுட்பத்தினால் ஏற்படும் பேரழிவுகள் விளையாமல் இருக்க வேண்டுமானால் மனிதன் பேரளவு தன் சுயநலத்தைத் துறக்க வேண்டும். அறிவியல் தொழில்நுட்பம் தேவையற்ற வசதிகளையும் ஆடம்பரங்களையும் அளித்தன்றி வேறென்ன செய்திருக்கிறது? எல்லாத் தொழில்நுட் பமும் மனித உறுப்புகளின் விரிவாக்கமே என்பார்கள். எதற்கு இந்த விரிவாக்கங்கள்? மனிதனை மனிதன் கொள்ளையடிக்க உதவுவதன்றி இவை வேறு எதற்குப் பயன்படுகின்றன? இன்று பேராசைமிக்க சுயநலம் என்பதின்றி மனிதன் உண்டா? எல்லோரும் எங்கு ஓடுகிறார்கள்? எதைத் தேடி அலைகிறார்கள்? ஏன் அந்நியப்பட்டுப் போகிறார்கள்? எனக்குத் தோன்றுகிறது, தமிழ் இலக்கியங்களிலுள்ள நிலையாமையை வலியுறுத்தும் பாக்களை அனைத்துலகப் பாடத்திட்டமாக வைக்க வேண்டுமென்று. வாழ்க்கையின், செல்வத்தின், இளமையின் நிலையின்மை தெரியாமலே “இதில் அது கிடைக்கும் அதில் இது கிடைக் கு”மென்று நாடிஓடுகின்ற மக்கள்கூட்டத்தை என்ன செய்வீர்கள்? ஆடம்பரத்தை தினசரி விரும்பி அலையும் மக்கட்கூட்டத்தி லிருந்துதானே புரட்சிக்கு உலகத் தொழிலாளர்களை, பெண்களை, விவசாயிகளை உருவாக்க வேண்டும்? அதனால் பின்னமைப்புவாதிகள் சிலர் இனி வர்க்கப் போராட்டம் என்பதே இயலாது, skirmishes எனப்படும் சிறுசிறு கலகங்கள்தான் இயலும், இனிமேல் அனைவரும் ஆங்காங்கு தங்கள் தங்கள் இடங்களில் மக்களைச் சிற்றளவில் திரட்டிப் போராட வேண்டும் என்று சொல்லும் நிலைக்குப் போய்விட் டார்கள்.

7. தான் தென்கலை வைணவனாக இருந்ததால்தான் கீழைமார்க்சியத்திற்கு வரமுடிந்தது என்பதைப் பலப்பலமுறை சொல்லி மகிழ்கிறார் நாகராஜன். அது அவருடைய தனிப்பட்ட அனுபவமாகலாம். தென்கலை வைணவம் என்ன, சைவசித் தாந்தம் என்ன? யாவும் கொள்கையளவில் ஒன்றைத்தான் சொல் கின்றன. ஆனால் நடைமுறை, அமைப்பு என்ற வகையில் தென்கலை வைணவத்தின்மீதும் எனக்கு மரியாதையில்லை. சீரங்கத்திற்கு அருகிலேயே முப்பத்தைந்து ஆண்டுகளைக் கழித்தவன் என்றநிலையில் அங்குள்ள தென்கலையாரும் பார்ப்பனத் திமிரோடும் சமஸ்கிருதச் சார்போடும் நடந்துகொள்வ தைத்தான் நான் நடைமுறையில் கண்டிருக்கிறேன். அவ்வாறில் லையேல் ஏறத்தாழ ஐந்தாண்டுகளுக்கு முன்பு ம.க.இ.க.வினர் சீரங்கத்தில் கருவறை நுழைவுப் போராட்டம் ஏன் நடத்து கிறார்கள்? ஏன் விரட்டி யடிக்கப்படுகிறார்கள்? அங்குள்ளவர்கள் ஏன் பெரியார் சிலையை உடைக்கிறார்கள்? இப்படி எத்தனையோ சொல்லலாம். அமைப்புரீதியான எதுவும் நம்புவதற்குரியதல்ல என்பது இக்காலத்தின் பாலபாடம். இன்றைக்கு இருக்கட்டும். பழங்காலத்தில் மட்டும் என்ன வாழ்ந்தது? நந்தனைச் சிதம்பரத்தில் தீயிட்டுக் கொன்றதுபோல, காவிரியாற்றில் திருப்பாணாழ்வார் மீது கல்லெறிந்தார்கள். அடிபட்டுக்கிடந்த அவரை ஆண்டவன் அழைக்கிறான் என்று கோவிலுக்குள் கொண்டு சென்று சமாதிகட்டிவிட்டார்கள். பக்தி இயக்கங்களையும் புகழ்கிறார் நாகராஜன். ஆனால் பௌத்த மதம் ஏன் இந்தியாவை விட்டுப் போய்விட்டது என்று கவலைப்படுகிறார். பௌத்தத்தையும் சமணத்தையும் வறட்டு அறவொழுக்க மதங்கள் என்று ஒழித்துக்கட்டியவையே பக்தி இயக்கங்கள்தானே? “சமணர் பௌத்தர் தலைகளையெல்லாம் அறுப்பதே கருமம் கண்டாய் அரங்கமா நகருளானே” என்று தொண்டரடிப்பொடி யாழ்வார் (ஒருவேளை பழையகால பஜ்ரங்தள் தொண்டரோ?) பாடுகிறாரே – இதுதான் வைணவம் கூறும் கைங்க ரியமா? எங்கும் கொள்கை வேறு, நடைமுறை வேறு.

8. இங்கு முதலில் இந்தியா என ஒரு நாடு உண்டா என்ற விவாதம் தேவை. நாகராஜன் கேள்வியின்றி பாரதம் என்பதை ஏற்கிறார். இந்தியாவின் அனைத்துப் பகுதிகளும் தமிழனுக்கு துரோகம் செய்கின்றன. தமிழ் மீனவன் சிங்களப்படைகளிடம் தினசரி அடிவாங்கினாலும் கொல்லப்பட்டாலும் நாதியில்லை. இதேபார்வைதான் ஈழத்தமிழன் மீதும் தொடர்கிறது. நதிநீர்ப் பங்கீட்டிலும் துரோகம். நதிநீரைச் சுரண்டுவதிலும் துரோகம். கோதாவரியும் கிருஷ்ணாவும் துங்கபத்ராவும் வடபெண்ணையும் ஓடும் ஆந்திரம், ஓர் இருபது மைல்தூரம் மட்டுமே ஆந்திரா வுக்குள் பாலாறு ஓடுமிடத்தில் அணைகட்ட முனைகிறது. தமிழர் களுக்குத் தக்க தலைவர்கள் இல்லை. தமிழ்நாட்டில் மார்க்சியக் கட்சிகளும் வெறும் சோற்றுக்கட்சிகளாகவும் ஓட்டுப் பொறுக்கிக் கட்சிகளாகவும் இருக்கும் கேவலம். உலகமும் தமிழர்கள் பக்கம் இல்லை. ஐ.நா.சபையும் துரோகம் செய்கிறது. சீனா ஈழத்தமிழர்களைக் கொல்லப் படை அனுப்பு கிறது. இந்தமாதிரிச் சூழலில் தமிழன் தன்னைத் தீயிட்டு மாய்த்துக் கொள்வதைத் தவிர வேறெதுவும் செய்ய இயலாத கையறு நிலை. இப்படி ஒரு பாரதமா? இதற்கு நாம் அங்கமாக இருக்கவேண்டுமா? நாமெல்லாம் உப்பிட்டுச்சோறு தின்பவர்கள் தானா? நான் எந்த மொழியையும் வெறுக்கவில்லை. 1965இல் இந்தி எதிர்ப்புப் போராட்டத்தில் கலந்து கொண்டேன். ஆனால் 1968இல் இந்தி பிரவீண் படித்துமுடித்தேன். வடநாடு சென்றால் எந்தக் காரணமும் இல்லாமல் மதராசி என்று கேலிசெய்கிறார்களே, வெறுக்கிறார்களே, அதற்கு என்ன பதில்? இப்படிப் பல கேள்விகள் நமக்கு முன்னால். வடக்கு முழுதும் மதவாதத்தில் ஒன்று திரண்டு நிற்கிறது. அத்வானியும் மோடியும் வருண் காந்தியும் வெளிப்படையாகவே முஸ்லிம்களைக் கொல்லவேண்டும், கிறித்துவர்களை ஒழிக்க வேண்டும் என்று பேசுகிறார்கள். உச்சநீதிமன்றமும் இவர்களுக்கு ஜால்ரா போடுகிறது. இவர்களோடு நமக்கு என்ன ஒட்டுறவு? தமிழகத்தில் பலகாலமாக இல்லாதிருந்த மதஅடிப்படைவாதச் சக்திகள் இப்போது ஓரளவு நுழைந்துவிட்டன. இன்னும் அதிகமாக நுழையப் பெருமுயற்சி செய்கின்றன. இவற்றை எப்படி எதிர் கொள்வது? நான் படித்தவரை பலநூல்களும் “ஒருமொழிக்கு ஒரு கலாச்சாரம், ஒரு கலாச்சாரத்திற்கு ஒரு நாடு” என்றுதான் சொல்கின்றன. அப்படியானால் தமிழகத்திற்கு விடிவு என்ன?
நாகராஜன் மாவோகாலத்துச் சீனத்தையும் யேனானையும் மீண்டும் மீண்டும் புகழ்கிறார். மேற்கண்டதுபோன்ற பிரச்சினைகள் சீனாவிலோ, அல்லது வேறு உலக நாடுகளிலோ இல்லை. 22 பாஷைகள் நம்நாட்டில். எனவே குறைந்தது 22 வித கலாச்சாரங்கள். இதில் மதமும் ஜாதியும் புகுத்தும் பிரிவினைகள் வேறு. எப்போது எந்தெந்த விதத்தில் இடையூறு செய்யலாம் என்று நோக்கும் பகைவர்கள் மத்தியிலேயே தமிழகம் மட்டு மல்ல, இந்தியாவும் வாழநேர்ந்திருக்கிறது. இதில் சுற்றுச்சூழல் சீர்கேடும் மாசுபாடும் அளவிறந்துபோய்விட்டன. எது எப்படிப் போனால் என்ன என்று நமது அரசியல்வாதிகள் அனைவரும் சுருட்டியபடி இருக்கிறார்கள். இந்தியாவை என்றோ அமெரிக்கா வுக்கும் மேற்கத்திய வல்லரசுகளுக்கும் எழுதிக்கொடுத்தாகி விட்டது. அண்மையில் அரவிந்த அடிகா எழுதிய நாவல் ஒன்றில் (The White Tiger) மிகத் தெளிவாக முன்வைக்கப்படும் ஒரு கருத்து, “இந்தியாவில் இரண்டு இந்தியாக்கள் இருக்கின்றன. கடலோர இந்தியா வெளிச்சமாக இருக்கிறது. நதியோர இந்தியா இருளில் ஆழ்ந்திருக்கிறது”. (இந்தப் பார்வை முன்பே எனக்குப் பரிச்சயமா னதுதான். இந்தியாவின் விளிம்புப்பகுதிகள் அனைத்தும் முன்னே றியுள்ளன, உள்நாட்டுப்பகுதி பின்தங்கிவிட்டது என்று கூறும் வடநாட்டு அதிருப்திப்பார்வை இது). இப்படிப்பட்ட பிரச்சினைகள் எந்தநாட்டில் இருந்தன? சோவியத் ரஷ்யாவில், சீனாவில், கிழக்கு ஐரோப்பிய நாடுகளில், கியூபாவில்-எங்கே?

9. சீனாவில் யேனான் புரட்சி ஏற்பட்டபோது இவ்வளவு பிரச் சினைகளை எதிர் நோக்கவில்லை. இந்தியாவைவிடப் பலமடங்கு பரப்புள்ள சீனாவில் (வேறு ஐந்துமொழிகளும் பல கிளைமொழிக ளும் இருந்தாலும்) மாண்டரின் ஒன்றுதான் அலுவல்மொழி. அதற்குத் தடையோ எதிர்ப்போ கிடையாது. தமிழகத்தில் தமிழ்வழி படிக்கக்கூட நாதிகிடையாது. விவசாயிகளும் கிராமப் புற மக்களும் கூலித்தொழிலாளரும் யாவருமே மனத்தளவில் ஆங்கில அடிமைகளாக – மேட்டுக்குடி எச்சங்களாக மாறியிருக்கி றார்கள். இந்த மனப்பான்மை மாறுவதற்கு எந்தப் புரட்சி உதவும்? மாவோ காலத்துச் செயல்களைப் புகழ்கிறார். ஆனால் மாவோ காலத்திலேயே அல்லது அவர் மறைந்தவுடனே சீனா மாறிவிட் டதற்குக் காரணம் என்ன? சோவியத் யூனியனிலாவது புரட்சி நடந்து பலஆண்டுகள் கழித்து, ஸ்டாலினும் குருஷ்சேவும் போன பிறகுதான் பெரெஸ்த்ரோய்க்கா வந்தது. சீனாவில் உடனே சந்தைச் சோஷலிசம் என்றும் பன்னாட்டு முதலாளித்துவம் என்றும் மாறிப்போனதற்குக் காரணம் என்ன? மார்க்சியம் அவ்வ ளவு பலவீனமானதா, ஒரு தலைவர் போனவுடனே அதுவும் மறைந்து போய்விடுவதற்கு? சுயநலத் தலைவர்களை மட்டுமே நம்பாமல், மக்கள் தொடர்ந்து முன்னெடுத்துச் செல்ல யோக்யதை இல்லாத தத்துவம் எவ்விதத்தில் பயன்தரும்?

10. நெறியும் குறியும் (means and ends) பற்றி நூலில் பல இடங்களில் பேசப்படுகிறது. சரியான நெறிதான் சரியான இலக்கிற்கு அழைத் துச் செல்லும் என்பதுதான் நாகராஜன் கொள்கை என நினைக் கிறேன். நெறி தவறாக இருந்தால், இலக்கும் தவறித்தான் போகும். கத்தி எடுத்தவன் கத்தியாலே மாள்வான், மாந்திரீகம் செய்பவனை அந்த மாந்திரீகமே அழிக்கும் என்றெல்லாம் நமது கிராமப்புறங்களில் பழமொழிகள் இல்லையா? அதுபோல ஆயுத மேந்திய போராட்டம் என்பது சரியான பலனைத் தருவதற்கு வாய்ப்பே இல்லை. இதனை நாகராஜனும் ஏற்கிறார். காந்தியை ஓரிடத்தில் கடுமையாகச் சாடும் நாகராஜன், பல இடங்களில் ஏற்றுக் கொள்கிறார். காந்தி ஒரு சனாதனவாதி. பெரியார் பல முறை சாதியம் பற்றி எழுதிய கடிதங்களுக்கும் அவர் விடையளித்தது கிடையாது. வருணாசிரம தர்மமே நல்லது என்றவர் அவர். அவரிடம் உடன்பாடான விஷயங்கள் இரண்டு தான். ஒன்று நமது நாட்டுக்குப் புதியதல்ல என்றாலும் உலகிற்கு அன்று புதியதாக இருந்த அஹிம்சை வழி. இரண்டாவது பெருந்தொழில்களை, பெரும் ஆலைகளை மறுத்தது. இவ்விரண் டில் மட்டுமே அவரை நாம் இன்று ஏற்க இயலும். எனவே காந்தி-மாவோ இணைவு தேவைதானா என்பதையும் சிந்திக்க வேண்டும்.

11. தத்துவஞானிகள் யாவரும் உலகை மாற்ற நினைத்தனர், மார்க்ஸ் ஒருவர்தான் உலகை மாற்றும் நெறிமுறையைத் தந்தார் என்று பொதுவாகச் சொல்லுவார்கள். நாகராஜன் பழைய தத்துவ ஞானிகள் போலததான் தத்துவம் பேசுகிறார். அவை எதுவும் நடைமுறைக்கு, போராட்டத்திற்கு ஏற்றவையாக இல்லை. சீனா விலும் மார்க்சியம் தோற்றபிறகு மாவோவின் மார்க்சியமும் குறையுள்ளது என்றே நினைக்க வேண்டியுள்ளது. தமிழனுக்குத் தேவையான தனிவகை மார்க்சியம் ஒன்று இன்றைய தேவை. நாகராஜனே சொல்வதுபோல, நமது சித்தர் களும், பழங்கால இலக்கியவாதிகளும் இதை உருவாக்கப் போது மானவர்கள். மாவோ வந்து நமக்கு “அகந்தையை ஒழி” என்று சொல்லவேண்டியதில்லை. சைவ சித்தாந்தம் கூறும் மும்மலங் களில் அழிக்கமுடியாதது, மிகக்கடினமானது ஆணவமலம்தான். அதனை விட்டால்தான் ஈசனை அடையமுடியும். நான்கு குரவர் களில் திருநாவுக்கரசர் தொண்டின் வடிவம். தாசமார்க்கம் எனப் படும் சேவை வழியைக் கடைப்பிடித்தவர். இப்படிச் சொல்லிக் கொண்டே போகலாம். எனினும் மேலே நான் சுட்டிக்காட்டியபடி, பக்தி இலக்கியத்தில் கசடுகளும் உண்டு. எச்சரிக்கையாக எடுக்கவேண்டும்.

12. நாகராஜன் மேற்கத்திய மார்க்சியத்தில் அன்பைப் புகுத்தி நோக்குகிறார் என்று சொல்லப்படுகிறது. அன்பு என்பதைவிட அருள் என்றோ மக்கட்பண்பு என்றோ சொல்வது பொருந்தும். ஏனெனில் அறிவு தவறு செய்வதைப் போலவே அன்பும் தவறுசெய்யக்கூடும் என்று வள்ளுவர் சொல்கிறார். “அறத்திற்கே அன்பு சார்பு என்ப அறியார்/ மறத்திற்கும் அஃதே துணை”. தேசத்தின் பெயராலும் சாதியின் பெயராலும் மதத்தின் பெயரா லும் இன்னும் பலவற்றின் பெயராலும் நடக்கும் அட்டூழியங் களுக்கெல்லாம் காரணம் குறுகிய விதத்திலான அன்பே அல் லவா? ஒரு தாய் தன்மகனுக்கு வரதட்சிணை வாங்குவதற்குக் காரணம்கூட அவன் மேலுள்ள அன்பு என்றுதான் சொல்கிறாள். அன்பு குறையுடையது. அருள் குறையற்றது. மக்கட்பண்பு அல்லது மனிதநேயம் என்று வள்ளுவர் போற்றுவது குறையற் றது. “அரம் போலும் கூர்மையரேனும் மரம்போல்வர்/ மக்கட் பண்பில்லாதவர்”. எனவே நாகராஜன் அன்பு என்று பேசுவதற்கு பதிலாக அருள் என்றோ, மக்கட்பண்பு என்றோ குறிப்பிடவேண் டும்.

13. நாகராஜன் கருத்துகளோடு எனக்குப் பெரும்பாலும் உடன்பாடுதான். ஏன் எனில், நான் ஓர் ஆன்மிகவாதி என்று சற்றே தற்பெருமையுடன் சொல்லிக்கொள்ளலாம். வள்ளலாரு டைய ஆன்மநேயக்கொள்கைகளைக் கடைப்பிடிக்கவேண்டும் என்று நினைப்பவன். எனது நோக்கில் நாகராஜனும் முழுஆன்மிக வாதியே. தென்கலை வைணவ ஆன்மிகவாதி.
ஆன்மிகம் என்ற சொல்லை இங்கு வரையறுக்கவேண்டும். மரபாக இது மனிதனுக்கு ஆன்மா என ஒன்று உண்டு, அது அழியாதது, பல பிறப்புகளை அது மீண்டும் மீண்டும் எடுக்கிறது என்ற கொள்கை. நான் கூறும் ஆன்மிகம் இது அல்ல. புல், நெல் முதலாக, தாவரங்கள் முதலாக எல்லா உயிர்களுக்கும் இயற் கையில் ஓரிடம் உண்டு, எனவே அவற்றை மதிக்க வேண்டும், அவற்றைத் தேவையின்றி அழிக்கக்கூடாது. ஒவ்வொரு உயிரும் – அது தாவரமோ, விலங்கோ, புழுவோ, பறவையோ, இன்னும் கேட்டால் பாக்டீரியமோ, வைரஸோ – எதுவாயினும் அழிக்கப் படும்போது இயற்கைச் சீர்குலைவு ஏற்படுகிறது என்பது எனது கருத்து. மனிதனால் ஒரு அமீபாவைக்கூடப் படைக்கஇயலாது (குளோனிங்கை விட்டுவிடுங்கள், அது போலி செய்வது). அப்படி யிருக்கும்போது அழிக்க என்ன உரிமை இருக்கிறது என்று கேட்பது எனது ஆன்மிகம். மற்றப்படி கடவுளிலோ மறுபிறப் பிலோ ஆன்மாவிலோ எனக்கு உடன்பாடு இல்லை.

புழுபூச்சிகள் முதலாகவே அழிக்கக்கூடாது, அவை துன்புறக் கூடாது என்றால், மனிதர்களைக் கேவலப்படுத்துவதோ கொடு மைப் படுத்துவதோ (சாதியின் பெயராலோ, தொழிலின் பெயராலோ, இனத்தின் பெயராலோ) எப்படி ஆன்மிகம் ஆகும்? அதுவும் சமூக முன்னேற்றத்திற்குப் பாடுபடக்கூடிய, நாகராஜனின் சொற்களில் இன்றைய ஆண்டவர்களாகிய, படைப்பவர்களாகிய உழைக்கும் மக்களை உயர்வாகப் போற்ற அல்லவா வேண்டும்? நான் சொல்லும் அர்த்தத்தில் ஆன்மிகவாதி என்பவன் மார்க்சியத்தை (நாகராஜன் கூறும் கீழை மார்க்சியத்தை) முழு அளவில் உடன்பட்டு ஏற்பவனாகவே இருப்பான். தேவையற்ற அழிவு கூடாது என்பதை விளக்கவேண்டும். புல் பூண்டு முதலாக அனைத்தும் உயிர்கள் என்றாலும் நாம் உணவுக்காக ஓரளவேனும் அவற்றை அழித்தே தீரவேண்டும் என்பது இயற்கைவிதி. புல்லை உண்ணாமல் பசுவாலோ, மாமிசம் உண்ணாமல் புலியாலோ ஜீவிக்கமுடியாது. இந்த இயற்கை விதிக்குத் தலைவணங்காமல் நாமும் வாழமுடியாது. “வாடிய பயிரைக் கண்டபோதெல்லாம் வாடினேன்” என்ற வள்ளலார் கூட அரிசியுணவையோ வரகையோ பிற தாவரங்களையோ உண் ணாமல் 58 ஆண்டுகள் வாழ்ந்திருக்கமுடியாது.
ஆனால் புலியின் தோலுக்காகப் புலிகளையும் பாம்பின் தோலுக்காகப் பாம்புகளையும், அறிவியல் ஆராய்ச்சி என்ற பெயரில் எத்தனை எத்தனையோ உயிரினங்களையும் அழிப்பது எந்த நேயமாகவும் தோன்றவில்லை. இங்கு அவசியத்திற்கும் ஆடம்பரத்திற்குமான வேறுபாடு வருகிறது. ஆடம்பரத்திற்காக ஏன் அழிக்கிறீர்கள் என்று கேட்டால் “நீங்கள் (அவசியத்திற்காக வேனும்) அழிக்காமலா இருக்கிறீர்கள், இரண்டிற்கும் என்ன வித்தியாசம்?” என்று என்னிடம் பலர் வாதம் புரிந்திருக்கிறார்கள். கொல்லாமையை அறத்துப்பாலில் முதன்மை அறமாகப் போற்றும் திருவள்ளுவரும், பொருட்பாலில் “கொலையிற் கொடியாரை வேந்தொறுத்தல்” என்று சொல்லத் தலைப்படுகிறார். இதுதான் கொள்கைக்கும் நடைமுறைக்கும் உள்ள இடைவெளி. அதனால் வேறு வழியின்றி வர்க்கப்போராட்டத்தில் வன்முறை ஏற்பட்டால் ஏற்றுக்கொள்ளத்தான் வேண்டும் என்று சிலர் வாதிட்டுள்ளனர்.

14. Humanism என்ற சொல் மனிதநேயம் என்று தமிழில் தவறாக மொழிபெயர்க்கப்படுகிறது. அதற்கு அர்த்தம் மனிதநேயம் அல்ல, மனிதமையவாதம். மனிதநேயத்தை Humanitarian compassion என்று சொல்லவேண்டும். டே கார்ட்டே, பேகன் முதலாகத் தொடங்கி மனிதனையும் அவனது அறிவையும் மையப்படுத்தும்போக்கு முக்கியத்துவம் பெற்றதல்லவா, அதற்குப் பெயர்தான் ஹ்யூம னிசம் அல்லது மனிதமையவாதம். இதனை நான் முற்றிலுமாக ஏற்பதில்லை. “மனிதன்தான் உலகின் மையம்” என்று சொல்லும் இது, கிறித்துவத்தின் பைபிளில் உள்ள விஷயம். இறைவன் மனிதனைப் படைத்து, “எல்லாவற்றையும் உனக்காகப் படைத்தி ருக்கிறேன், நீ அவற்றை அனுபவிக்கலாம்” என்று கூறியதாகச் சொல்லப்படுகிறது. “உலகம் பிறந்தது எனக்காக ஓடும் நதிகளும் எனக்காக” என்ற முதலாளித்துவ சங்கதி இது. புரோடஸ்டண்டு இயக்கம் தோன்றியபிறகுதான் முதலாளித்துவம் உருவாயிற்று. முதலாளித்துவத்தின் சுயநலச் சிந்தனைக்கும் புரோடஸ்டண்டு இயக்கத்திற்கும் உள்ள தொடர்பினைச் சுட்டி மாக்ஸ் வெபர், ‘Protestantism and the Rise of Capitalism’ என்று ஒரு நூலே எழுதி யிருக்கிறார்.

15. அறிவியல் தொழில்நுட்பம் பற்றி நாகராஜன் பேசும் கருத்துகள் எனக்கு மிகவும் உடன்பாடானவை. அறிவியலில் இருவேறு அமைவுகள் உண்டென்பதிலும் ஐயமில்லை. சான்றாக, நமது விவசாயிகள் காலங்காலமாகப் பாவித்துவந்த உரங்கள், விதைகள் போன்றவை அவர்களால் அனுபவமுறையில் நம் சூழலுக்கேற்ற வகையில் அமைந்தவை. ஆனால் பசுமைப் புரட்சி என்றபெயரால் மேற்கத்திய அறிவியலைப் புகுத்தினோம். மருத்துவத்தில் எத்தனையோ விதமான அறிவுச்சட்டகங்கள் (Frameworks or Paradigms of Knowledge) உண்டு என்பது என்றைக்கோ தெளிவான விஷயம். அலோபதி மருத்துவம் மட்டுமே மருத்துவமல்ல. யூனானி, சித்த வைத்தியம், ஆயுர்வேதம், ஹோமியோபதி என எத்தனை மாற்றுச் சட்டகங்கள் உள்ளன? இவை யாவும் உலகை வெவ் வேறு வகைகளில் பகுத்துப்பார்க்கும் பார்வைகள். அதுபோல அறிவியலையும் மேற்குநாட்டு நோக்கில்தான் காணவேண்டும் என்ற அவசியமில்லை. பல்வேறு அறிவுச்சட்டகங்கள் வாயிலாகக் காண இயலும், ஒற்றை அறிவியல் என்பது பாசிடிவிசத்தின் நேர் விளைவு.

16. மார்க்சியம் – எந்த மார்க்சியமாயினும் – சூழலடிப்படையில் மனிதன் உருவாகிறான் என்று பேசுகின்றன. அதில் தவறில்லை. பெருமளவு அப்படித்தான். ஆனால் சிற்றளவிலேனும் மரபணுக்கள்
(ஜீன்கள்) அடிப்படையில் பாரம்பரியப்பண்பு சுமத்தப்பட்டே வரு கிறது. (எனக்கு லைசென்கோவின் மரபியம் தெரியாது). பாரம் பரியப் பண்பில் மாற்றம் மிகமிக மெதுவாக நிகழக்கூடியது. எனவே மக்கள் அனைவரும் திடீரென்று நல்லவர்களாக மாறிவிடுவார்கள் என்று நம்ப ஏது இல்லை. மேலும் புறச் சக்திகளுக்கு மார்க்சியம் தரும் அழுத்தத்தை அகத்திற்கு அளிப்பதில்லை. இங்குதான் ஃப்ராய்டியம், இருத்தலியம், நிகழ்வுவாதம், ஆன்மிகம் எதுவாயினும் தேவைப்படுகிறது. ஆனால் அகத்தைச் சீர்ப்படுத்த இலக்கியம் ஒன்று மட்டுமே உதவும். வேறெதுவும் உதவாது.

17. எனவே நமது கல்விமுறை மாறவேண்டும். அடிப்படை மக்க ளுக்கான கல்வியாக அது அமையவேண்டும். அதில் அறிவியலுக் கும், மனிதவியல்களுக்கும் சமபங்கு அளிக்கவேண்டும். அதே போல அறிவியல் தொழில்நுட்பமும் மாறவேண்டும். இவற்றில் ஐயம் இல்லை. ஆனால், கல்விச்சூழல் மாறி நல்ல மக்களை உருவாக்கி, மரபணுக்களும் சில தலைமுறைகளிலேனும் ஓரளவு மாற்றம் பெற்று, நல்ல மனிதர்கள் உருவானபின்னர்தான் நாகராஜன் கூறும் போராட்டத்தைச் செய்யமுடியும். இதற்குச் சிலநூறு ஆண்டுகளேனும் தேவை. ஆனால் ஒரு நூறு ஆண்டு களேனும் உலகம் இருக்குமா என்ற தீவிரமான கேள்வியைச் சுற்றுச்சூழலியம் எழுப்புகிறது.

18. இந்தநாட்டை வர்க்கப் புரட்சியினாலோ, பெண்களின் சுற்றுச் சூழல் புரட்சியினாலோ, எதனாலுமோ காப்பாற்றமுடியும் என்ற நம்பிக்கை எனக்கில்லை. ஏனெனில் எல்லாவற்றிற்கும் மக்களைக் கருத்தடிப்படையில் திரட்டவேண்டும். நடிகைகள் குத்தாட்டம் போடுகிறார்கள் என்றால் ஒருவேளை நம் இந்தியர்கள் லட்சக் கணக்கில் திரளக்கூடும். அல்லது கிரிக்கெட் பார்ப்பதற்குத் தொலைக்காட்சிமுன்னால் லட்சக்கணக்கில் ஒரே சமயத்தில் உட்கார்ந்திருக்கக்கூடும். பிறஎதற்கும் – குறிப்பாகப் போராட்டத்திற் குத் திரளமாட்டார்கள். மக்களின் மனப்பாங்குகள் மாறிவிட்டன. எல்லாரும் முதலாளிகளோ இல்லையோ, முதலாளித்துவ மனப் பான்மைகள் இந்தியாவில், தமிழகத்தில் முற்றிலும் ஊறியிருக் கின்றன. இந்த விதத்தில் நமது அரசியல் கட்சிகளின் நோக்கம் மிக நன்றாக ஈடேறி யிருக்கிறது. முதலாளித்துவ விளம்பரங்க ளின் நோக்கமும் முற்றிலும் ஈடேறியிருக்கிறது.

உடலில் ஏதோ ஓரிரு பாகங்கள் நைந்திருந்தால் வைத்தியம் செய்யலாம். உடல் முழுவதுமே புரையோடி அழுகிப்போன பிறகு என்ன செய்வது? இன்று இந்தியாவும், தமிழகமும் முற்றிலும் புரையோடி அழுகிப்போய்விட்டன. நாகராஜன் கூறும் கீழை மார்க் சியமெல்லாம் இன்று உதவும் என்று தோன்றவில்லை. அதனால் தான் நாகராஜனுக்கு நம்பிக்கை அதிக அளவில் இருக்கிறது என்று முன்பு சொன்னேன். இன்னும் பத்துப்பதினைந்து ஆண்டு கள்கூட இந்தியா பிழைத்திருக்கும் என்று எனக்கு நம்பிக்கை இல்லை. பத்தாண்டுகள் கழித்துத் தமிழகத்தில் குடிப்பதற்குத் தண்ணீர் தடையின்றிக் கிடைக்கும் என்று எவரேனும் உறுதி யளிக்கமுடியுமா? தமிழகத்தில் விவசாயிகள், அடிமட்டத் தொழிலாளிகள் ஏதோ சம்பாதித்துக்கொண்டு உயிரோடாவது இருப்பார்கள் என்று உறுதிகூற முடியுமா? ஜாதிக்கொடுமைகள் ஒழியும் என்று சொல்லமுடியுமா? பெரும்பான்மை மக்களின் வறுமை ஒழிந்து வாழ்க்கை சீர்ப்படும் என்று கூறமுடியுமா? பெருமுதலாளித்துவம் ஓரளவாவது கட்டுப்பட்டு, இயற்கை வளம் பெறும் என்று சொல்லமுடியுமா? இப்படியெல்லாம் உறுதி கூறுபவர்கள் இருந்தால், பிறகு கீழை மார்க்சியம், இந்திய மார்க்சியம், தமிழக மார்க்சியம் யாவற்றையும் பற்றி நாம் பேசலாம்.

19. ஒரேஒரு நம்பிக்கை இருக்கிறது. உலகின் எல்லாப்பகுதிகளும் இன்று ஒன்றோடொன்று பிணைப்புண்டிருக்கின்றன, ஒருநாடு அழிந்தாலும் உலகம் முழுவதும் அழியும் என்ற எண்ணத்தி னால்தான் இந்த நம்பிக்கை வருகிறது. தமிழகம் அழிந்தால் தமிழகம் மட்டும் அழியாது, இந்தியா முழுதும் பாதிக்கப்படும். இந்தியா அழிந்தால், உலகமே அழியும் நிலை ஏற்படும் என்று ஓரளவு நம்பலாம். ஆனால் அண்மை நிகழ்வுகள் இதிலும் மண்ணை அள்ளிப் போடுகின்றன. தமிழினமே அழிந்தாலும் சரி பரவாயில்லை என்று உலகநாடுகள் இருக்கவில்லையா? பாலஸ் தீனப்போராளிகள் அழிந்தாலும் இஸ்ரேலை எப்படியேனும் காப்பாற்ற வேண்டும் என்று மேற்கு முயல வில்லையா? அது போல இந்தியா போன்ற ஏதேனும் ஒருநாடு அழிந்தாலும் பரவாயில்லை எனப் பிறநாட்டினர் கருதிவிட்டால் என்னஆகும்?

20. 2020இல் இந்தியா வல்லரசாகும் என்று பழைய குடியரசுத் தலைவர் பாடிவந்தார். ஆம், ஒருவேளை வல்லரசாகலாம். இந்தியாவில் இரண்டு சதவீத முதலாளிகள் உலகிலேயே பெரும் பணக்காரர்களாகத் திகழ, பிறயாவரும் பிச்சையெடுக்க அல்லது மடிய, இந்தியா பெரும்பணக்கார நாடுகளில் ஒன்றாக இருக்கக் கூடும்.
“குப்பையையும் மலத்தையும் நீக்கும் அழுக்குப் படிந்த கைகளே தூய்மையான கைகள். இத்தகைய பணியில் ஈடுபட்டுள்ள தாழ்த் தப்பட்ட, பிற்படுத்தப்பட்ட, மற்றும் மலைவாழ் மக்களும் பெண்க ளுமே இனி மாந்தஇனத்தை, மறுமலர்ச்சியை உருவாக்கப் போகின்றார்கள்” என்று எஸ்.என்.என் இந்நூலின் ப.368இல் குறிப் பிடுகிறார். அப்படி நடந்தால் நல்லதுதான். ஆனால் இந்த நம்பிக்கை மனத்தில் உதயமாகப் பெரும்பிரயத்தனம் தேவைப் படுகிறது.

சிறிய வயதில் வரலாற்றுப் பாடப்புத்தகங்களைப் படிக்கும்போதெல்லாம் ஒரு புறம் மனத்தில் வேடிக்கையாக இருக்கும், மறுபுறம், இவர்களுக்கு வேறு வேலையே இல்லையா என்று தோன்றும். “அசோகர் மரங்களை நட்டார், குளங்களை வெட்டினார், ஆங்காங்குச் சத்திரங்களை ஏற்படுத்தினார்” என்று ஒரே வாய்பாடு போல அரசர்களைப் பற்றிக் குறிப்புகள்.

இப்போதுதான் அந்த வரிகளின் ஆழம் புரிகிறது. இன்று எங்கும் நிஜக்காடுகள் அழிக்கப்பட்டு, கான்கிரீட் காடுகள் உருவாகிவிட்டன. உலகின் வெப்பம் பெருகி விட்டது. மழை இல்லை. குடிதண்ணீர் கிடைக்காமல், அரசாங்கமே தண்ணீரை விற்கத் தொடங்கிவிட்டது. எந்த ஓர் ஆற்றையும் தனக்கெனச் சொந்தமாகக் கொள்ளாத தமிழ் நாடு அடுத்த ஐந்தாண்டுகளில் பாலைவனமாகிவிடுமோ என்று அச்சமாக இருக்கிறது. மனித உறவுகளைப் போல, இயற்கைமீதான நமது நேசமும் ஆழமாகவும் காலங் காலத்துக்குத் தொடர்வதாகவும் இருக்கவேண்டும் என்பது உலக மக்களுக்குப் புரிய வில்லை. தமிழ்மக்களுக்கும் தெரியவில்லை.

துரதிருஷ்டவசமாக, நம்மை நாம் எவ்விதம் மேம்படுத்திக்கொள்வது என்று அறிவதற்கு, சிந்திப்பதற்கு முன்னாலேயே இன்று நம்மில் பலர் மிகவேகமாக இயற்கைச் சூழலை மாற்றிவிட்டார்கள். இயற்கை இருக்க நம் உதவி தேவையில்லை, நாம் இருக்கத்தான் இயற்கையின் உதவி தேவை. நாம் வாழும் இந்த உலகமாகிய பூமியின் எதிர்காலம்தான் இன்று மனித இனத்தை எதிர்நோக்கியிருக்கும் மிக முக்கியமான பிரச்சினை. ஒரு மரத்தை வெட்டுவதற்கு முன்னால், ஒரு பறவையைப் பிடிப்பதற்கு முன்னால், ஒரு குன்றினைத் தரைமட்டமாக்குவதற்கு முன்னால் நாம் நினைவில் வைக்கவேண்டியது இது: “இயற்கை தான் நமது வாழ்க்கை”.

இயற்கையின் பரிசு-ஒரு பழங்கதை

ஒரு காலத்தில் ஆரோக்கியமான மூன்று பிள்ளைகளைக் கொண்ட விவசாயி ஒருவன் இருந்தான். முதல் இரண்டு மகன்களும் காளைகளைப் போன்ற வலிமையும், கழுகினைப் போன்ற கூரிய பார்வையும் கொண்டவர்கள். குறி தவறாமல் அம்பு எய்யக்கூடியவர்கள். மூன்றாவது மகனோ முற்றிலும் இவர்களைப்போல இல்லை. சற்றே ஒல்லியான தோற்றத்துடன், சிந்தனையாளன் போலக் காட்சியளித்தான்.

தன் பண்ணைநிலத்தை யாருக்குக் கொடுப்பது என்று விவசாயி முடிவு செய்யும் காலம் வந்தது. தன் மகன்கள் தாங்களே தங்கள் எதிர்காலத்தைத் தேடட்டும் என்று அந்த முதிய விவசாயி நினைத்தான். “உலகத்தைச் சுற்றி வாருங்கள், போங்கள்” என்று மகன்களுக்குக் கட்டளையிட்டான்.

அவர்கள் தங்கள் பயணத்தைத் தொடங்கினார்கள். வழியில் பாதைக்கருகில் ஓர் எறும்புப் புற்று உயரமாக இருந்தது. காலை முதல் நடந்து சலிப்புற்ற இரண்டாவது மகன் அதை உதைக்கச் சென்றான். அதிலிருந்து பயந்தோடும் எறும்புகளைப் பார்த்து மகிழ்ச்சியடையலாம் என்று நினைத்தான்.

“உதைக்காதே” என்றான் மூன்றாமவன். “அவைகளுக்கும் பாதுகாப்பாக வாழ உரிமை இருக்கிறது, அல்லவா?”

கொஞ்சம் கழித்து அவர்கள் தெளிந்த நீரைக்கொண்ட ஓர் ஏரியை அடைந்தார்கள். தங்கள் சாப்பாட்டு மூட்டைகளைப் பிரிக்க உட்கார்ந்தார்கள். சில வாத்துகள் ஏரியில் இறங்கி நீந்தின.

“இவற்றில் ஒன்றை அடித்தால் போதும், நம் உணவுக்குத் தொட்டுக்கொள்ள நன்றாக இருக்கும்” என்று முணுமுணுத்தவாறு தன் வில்லைத் தேடினான் மூத்தமகன்.

“நகராதே!” உரக்கக் கத்தினான் இளைய மகன். “பலநாட்களுக்குத் தேவையான உணவு நம்மிடம் இருக்கிறதே!” வாத்துகள் அதிர்ந்து, ஏரியிலிருந்து பறந்தோடி விட்டன.

ஒரு முதிய காட்டின் விளிம்பை அவர்கள் அடைந்தபோது எழுத்து மறையும் நேரம். இரவுநேரத்தில் தங்கள் கூடுகளுக்குத் தேனீக்கள் திரும்பிய ரீங்கார சத்தம் மட்டுமே.

                “ஆஹா, என் ரொட்டிக்குக் கொஞ்சம் தேன் இருந்தால் போதுமே”….ஓசையைத் தொடர்ந்து மூத்தவன் சென்றான். உள்ளீடற்ற ஒரு மரத்தின் அருகில் சென்ற போது அதன் பட்டைமீது தேன் சொட்டிக்கொண்டிருந்தது.

                மற்ற இருவரும் அவனைத் தொடர்ந்து சென்றார்கள். நடுமகன் சொன்னான், “மரத்தை நாம் எரித்தால், அதில் எழும் புகையில் தேனீக்களை விரட்டிவிடலாம்”.

“அப்புறம்? காடு முழுவதையும் உசுப்பிவிடுவதா?” என்றான் இளையவன். “தேனீக்களை அவற்றின் போக்கில் விடுங்கள்.”

                மற்ற இரண்டு சகோதரர்களும் எரிச்சலடைந்தார்கள். இவனை எங்கேயாவது விட்டுவிட்டு வந்திருந்தாலே நன்றாக இருந்திருக்கும்!

                களைத்தவாறு நடந்து, இருண்ட காட்டின் மத்தியில், பாழடைந்த ஒரு குடிசையை அடைந்தார்கள் அவர்கள். மூத்தவன் கதவைத் தட்டினான். நரைத்த முதியவர் ஒருவர் அவர்களை உள்ளே அனுமதித்தார்.

“எதற்காக வந்திருக்கிறீர்கள்?” என்று ஓர் இனிய குரல் கேட்டது. திரும்பிப் பார்த்தால், ஓர் அழகிய இளம்பெண்.

“எங்கள் அதிர்ஷ்டத்தை நாடிப் புறப்பட்டிருக்கிறோம்” என்று விடையிறுத்தான் மூத்தவன்.

“இதயத்தில் துணிச்சலும் கண்களில் கூர்மையும் இருந்தால் அதை நீங்கள் அடைந்து விட்டதாகவே வைத்துக் கொள்ளலாம்” என்றார் முதியவர்.

“இரண்டுமே எங்களிடம் இருப்பதாகச் சொல்கிறார்கள்” என்று பெருமையடித்துக் கொண்டான் இரண்டாமவன்.

“அப்படியானால்,” தொடர்ந்தார் முதியவர், “உங்களில் யார் இந்தக் கற்பலகையைப் படித்து முயற்சி செய்யத் தயார்?”

மூத்தவன் தைரியமாக எழுந்து கற்பலகையிலிருந்த செய்தியைப் படித்தான். “காட்டில் பரவிக்கிடக்கும் முத்துகளைக் கண்டுபிடிக்க வேண்டும். சூரியன் மறையும் போது ஒரு முத்து கூட விடுபட்டிருக்கக் கூடாது. இல்லையென்றால் நீ கல்லாகிவிட நேரும்.”

கிழவரைப் பார்த்து மூத்தவன் கேட்டான்: “எத்தனை முத்துகள் விடுபட்டிருக்கின்றன?”

“ஆயிரம்.”

விடியலில் அவன் புறப்பட்டான். இலைகளும் கொடிகளும் மூடிக்கிடந்தன எங்கும். காட்டின் தரையைப் பார்த்து ஏறத்தாழ அழுதேவிட்டான்.

குன்றுகளின் பின்னால் சூரியன் மறைவதற்குள் பத்து முத்துகளை மட்டுமே பொறுக்கமுடிந்தது. குந்திய நிலையிலேயே சிலையாகிவிட்டான்.

இரண்டாம் சகோதரன் மறுநாள் காலையில் போனான். சூரியாஸ்தமனத்திற்கு முன் இருபது முத்துகளை மட்டுமே சேகரித்தான். அவனும் சிலையாகிவிட்டான்.

மூன்றாமவனின் முறை வந்தது. புறப்பட்டவுடன் அவன் காதில் ஒரு சன்னமான குரல் கேட்டது. “சஞ்சலப்படாதே.”

திகைத்துப்போய் காலடியைப் பார்த்தான். பாதை முழுவதும் எறும்புகளின் கூட்டம். மெல்லிய குரல் ஒன்று சொல்லியது: “நான்தான் நீ எறும்புப்புற்றில் காப்பாற்றிய எறும்புக்கூட்டத்தின் அரசன். நாங்கள் உன்னைக் காப்பாற்றுவோம்.”

சூரியன் மறையும் நேரத்தில் அவன் ஆயிரம் முத்துக்களைக் கொண்ட இரண்டு பெரிய பைகளுடன் வீட்டுக்குத் திரும்பிவந்தான்.

இரண்டாவது பணிக்கு அவனை முதியவர் அனுப்பினார். ஒரு பெண்ணின் மோதிரம். ஓர் ஆழமான கருத்த ஏரியில் விழுந்துவிட்டது, அதைத் தேடி எடுக்க வேண்டும். எப்படி எடுப்பது? சற்றேறக் குறைய அழுதேவிட்டான் இளைஞன்.

“பயப்படாதே” என்று ஒரு வாத்தின் ஒலி கேட்டது. “நீ என் கூட்டத்தைக் காப்பாற்றினாய். உன்னை நாங்கள் காப்பாற்றுவோம்” என்றது தாய் வாத்து.

சூரியாஸ்தமன நேரத்தில் கையில் பொன் மோதிரத்தோடு திரும்பினான் இளைஞன்.

மூன்றாவதாகவும் ஒரு பணிக்கு அவன் மீண்டும் அனுப்பப்பட்டான். ஒரு உயர்ந்த மாளிகையின் உப்பரிகைக்குச் செல்லவேண்டும். சென்றான். அங்கே மூன்று பட்டாடை அணிந்த பெண்கள்-அச்சாக ஒரே மாதிரி இருந்தார்கள்-உறங்கிக் கொண்டிருந்தார்கள். அவர்களில் ஒருத்திதான் இளவரசி. தன் இளவரசனுக்காகக் காத்திருப்பவள் அவள்.

“ஐயோ” விசனித்தான் இளைஞன். “எப்படி நான் இவர்களில் என் இளவரசியைக் கண்டுபிடிப்பேன்?”

“கவலைப் படாதே” என ஒரு ரீங்காரக் குரல் கேட்டது. அது இராணித் தேனியின் குரல். அது ஒவ்வொரு பெண்ணாக முகர்ந்துகொண்டே சென்றது. மூன்றாவது பெண்ணின் உதட்டில் போய் அமர்ந்தது.

அந்த அழகிய இளவரசிக்கு ஒரு தகுதியான கணவன் கிடைத்தான் என்று காட்டின் பிராணிகள் யாவும் குதூகலித்தன.

இயற்கையை நேசியுங்கள், நேசியுங்கள்

1964ஆம் ஆண்டு சமாதானத்துக்கான நோபல் பரிசைப் பெற்ற புகழ்பெற்ற அமெரிக்க மனித உரிமைப் பாதுகாப்புத் தலைவர் மார்ட்டின் லூதர் கிங்-கிடம் ஒருமுறை “நீங்கள் நாளை இறந்துபோகப் போவதாக அறிந்தால் என்ன செய்வீர்கள்?” என்று கேட்டார்கள். அவர் பதில்: “ஒரு மரம் நடுவேன்”.

மரம் நம் வாழ்க்கையின் குறியீடு. நாம் மரங்களை நடுகிறோம், அதன் குளிர்ந்த நிழலில் அடுத்த தலைமுறை இளைப்பாறுவார்கள். அடுத்த தலைமுறையைப் பற்றிய கவலை சிறிதுமற்றவர்கள்தான் இயற்கையைப் பாழாக்குவார்கள். மலைகளை அழிப்பார்கள். பாறைகளைக் கொல்லுவார்கள், மணலை அள்ளுவார்கள், மரங்களை வெட்டுவார்கள். இவர்களைவிட மானிட இனத்திற்குப் பெரிய துரோகிகள் இல்லை.

ஐம்பதுகளில் வெளிவந்த தெனாலிராமன் என்ற திரைப்படத்தின் இறுதிப் பகுதியில் ஒரு காட்சி. தெனாலிராமன் தில்லிக்குச் செல்கிறான். அரசன் பாபர் வரும் வழியில் ஓரிடத்தில் முதியவன் வேடத்தில், “உல்லாசம் தேடும் எல்லாரும் ஓர்நாள் சொல்லாமல் போவார் அல்லாவிடம்” என்று பாடியவாறே ஒரு மாங்கன்றை நட்டுக்கொண்டிருக்கிறான். பாபர் வருகிறான் குதிரைமீது. “முதியவரே, உங்களுக்கு வயதாகிவிட்டது, இந்தக் கன்று மரமாகிப் பழமளிக்கப் பல ஆண்டுகள் ஆகுமே” என்கிறான். “நமது முன்னோர்கள் நட்ட மரங்களின் பழங்களைத்தான் இன்று நாம் சாப்பிடுகிறோம், இது நம் பிற்காலச் சந்ததிகளுக்குப் பழமளிக்கும்” என்கிறான் தெனாலிராமன்.

சீனர்கள் மத்தியில் ஒரு பழமொழி இருக்கிறது: “நிழல்தர மரமில்லையா? கொளுத்தும் வெயிலைக் குற்றம் சொல்லக்கூடாது, உன்னைத் தான் சொல்ல வேண்டும்”.

மரங்கள் இயற்கையின் பகுதி, மனிதனின் ஊட்டத்தின், உணவின் மூலப் பொருள். ஆனால் இயற்கை என்பது மரங்கள் மட்டுமல்ல, அதற்கு மேலும் இருக்கிறது. ஞாயிறு, நிலவு, நட்சத்திரங்களை உள்ளடக்கியுள்ள வானம்; கடல்கள், ஏரிகள், ஆறுகள், ஓடைகள், அருவிகள்; மலைகள், குன்றுகள்; நாம் வசிக்கும் இந்த மண்; நாம் சுவாசிக்கும் இந்தக் காற்று; நம்மிடையே வாழும் உயிரினங்கள்-இவை யாவும் நாம் வாழ்வதை அனுமதிக்கின்ற, நம் வாழ்க்கையைத் தொடரவிடுகின்ற இயற்கைக் கூறுகள். ஆகவே இயற்கையை நேசிப்பதும் பாதுகாப்பதும் நம் வாழ்க்கையையும் நம் எதிர்காலச் சந்ததிகளின் வாழ்க்கையை நேசிப்பதும் பாதுகாப்பதும் போன்றதுதான்.

மனிதன் நிலவுக்குப் போய்விட்டான், செவ்வாய்க்கு மங்கள்யான் விடுகிறான். ஆனால் ஒரு செந்நிறப்பூக்கொண்ட மரத்தையோ, ஒரு பாடும் பறவையையோ எப்படி உருவாக்குவதென்று அவனுக்குத் தெரியுமா? இதே மரங்களையும் பறவைகளையும் எதிர்காலத்தில் பார்க்கமுடியுமா என்று அவாவுவதற்குக் கொண்டுசெல்கின்ற, மாற்ற முடியாத தவறுகளை நாம் செய்யாமல் நாம் இருக்க வேண்டும்.

ஆஸ்திரேலியப் பழங்குடி இனத்தவர்களிடமிருந்து நாம் கற்க வேண்டியது நிறைய இருக்கிறது. அவர்கள்தான் உலகின் மிகப் பழமையான மிக நீண்ட கலாச்சாரத்தை உடையவர்கள். (கல்தோன்றி மண்தோன்றாக் காலத்தில் தோன்றியவர்கள்!) ஞானத்திலும் ஆழ்நோக்கிலும் வளமான ஒரு பண்பாட்டுப் பாரம்பரியத்தின் தொடர்ச்சியான அவர்கள், இயற்கைக்கும் மனிதனுக்குமிடையிலுள்ள நெருக்கமான தொடர்பின் முக்கியத்துவத்தை அறிந்தவர்கள்-“நாங்கள் மரங்களை வெட்டுவதில்லை, பட்ட மரங்களை மட்டுமே பயன்படுத்துகிறோம்.”

“விண்ணுலகும் பூமியும் நானும் ஒன்றாய் வாழ்கிறோம்” என்று ஒரு டாவோ பொன் மொழி சொல்கிறது. டாவோ போதனையின்படி, இயற்கையின் எல்லாக் கூறுகளுக்கிடையிலும் ஒருங்கிசைவு வேண்டும். சீன நிலத்தோற்ற ஓவியங்களில் நாம் ஆறுகளையும் ஏரிகளையும் மலைகளையும் மட்டுமே காணமுடிகிறது, மனிதர்கள் அதற்குள் ஆதிக்கம் செய்வதில்லை.

இயற்கையை நேசியுங்கள், அதனுடன் ஒருங்கிசைவுடன் வாழுங்கள், அதைப் பாழாக்கவோ அழிக்கவோ செய்யாதிருங்கள். இயற்கையை நேசிப்பது என்பது கொடைக்கானலுக்கோ நீலகிரிக்கோ போய் அங்கே பிளாஸ்டிக் குப்பைகளை நிரப்பி விட்டு வருவதல்ல.

கோடரிக்காம்பு:

காட்டுக்குள் வந்த ஒரு மனிதன், தன் கோடரிக்கு ஒரு கைப்பிடி வேண்டும் என்று மரங்களிடம் கேட்டான். மரங்களும் ஒப்புக்கொண்டு ஓர் இளைய மரத்தைக் கொடுத்தன.

அவன் தன் கைப்பிடியைச் செய்துமுடித்தானோ இல்லையோ, காட்டிலிருந்த மிகப்பெரிய மேன்மையான மரங்களை வீழ்த்தத் தொடங்கினான்.

பக்கத்திலிருந்த ஓர் ஆலமரம், தன்னருகிலிருந்த அரசமரத்திடம் சொல்லியது: “முதல்முதலாக நாம் காட்டிய கருணையே நமக்கு அழிவைத் தந்துவிட்டது. நாம் அந்த இளைய மரத்தை அளிக்கவில்லை என்றால், காலங்காலமாக நாம் வாழ்ந்திருக்க முடியும்.”

வாழ்க்கை என்பது என்ன? அது இரவில் ஒளிரும் ஒரு மின்மினிப்பூச்சியின் ஒளிவீச்சு…குளிர்காலத்தில் ஓர் எருமை விடும் மூச்சு…சூரியமறைவின்போது புல்லின் மீது விரைந்து சென்று மறையும் ஒரு நிழல் -அமெரிக்க இந்தியப் போர்வீரர்.

பூமியிலுள்ள ஒவ்வொன்றிற்கும் ஒரு நோக்கம் இருக்கிறது, ஒவ்வொரு நோயை குணப்படுத்தவும் ஒரு மூலிகை இருக்கிறது, ஒவ்வொருவருக்கும் ஒரு பணி இருக்கிறது.

-அமெரிக்க இந்திய முதியவர் ஒருவர்.

உலகின் காடுகளை நாம் என்ன செய்கிறோம் என்பது நாம் நம்மை நாமே, ஒருவருக்கொருவர் என்ன செய்துகொள்கிறோம் என்பதன் கண்ணாடிப் பிரதிபலிப்பு தான் -மகாத்மா காந்தி

பூமிக்கு என்ன நேர்கிறதோ, அதுதான் பூமியில் வாழும் மக்களுக்கும் நேர்கிறது.

-அமெரிக்க இந்திய இனத் தலைவர் சியாட்டில்.

வால்நட் மரம்:

சாலையின் ஓரத்திலிருந்த வால்நட் மரம் ஒன்றில் பழங்கள் பழுத்துக் குலுங்கிக் கொண்டிருந்தன. வால்நட் கொட்டைகளுக்காக, அதன் கிளைகளை வழிப்போக்கர்கள் கல்லாலும் தடியாலும் அடித்து ஒடித்தார்கள். அந்த வால்நட் மரம் புலம்பியது, “ஐயோ, நான் என்ன செய்வேன், யாருக்கு நான் பழங்களால் மகிழ்ச்சியளிக்கிறேனோ, அவர்கள் கைம்மாறாக என்னை இப்படிக் கொல்கிறார்களே!”

-ஈசாப் கதைகள்

அழகையும் மகிழ்ச்சியையும் அளிக்குமாறு நாம் பூமியை விடாவிட்டால், கடைசியில் அது உணவையும் வழங்காது.

நீரற்ற பாலை, நோய், பனிப்பொழிவுச் சரிவுகள், இன்னும் ஆயிரம் கடுமையான, வீழ்த்தக்கூடிய புயல் வெள்ளங்களிலிருந்தும் இந்த மரங்களைக் கடவுள் பாதுகாத்திருக்கிறார், ஆனால் முட்டாள்களிடமிருந்து அவரால் காக்க இயலவில்லை.

-ஜான் மூர்இயற்கை தன்னை நேசித்த இதயத்தை ஒருபோதும் கைவிட்டதில்லை.

-வேர்ட்ஸ்வொர்த்.

“மிகச் சிறந்த மனிதர்கள் எவ்விதம் உருவாயினர் என்ற இரகசியத்தை இப்போது நான் அறிந்தேன். திறந்த வெளியில் வளர்வது, தரைமீது அமர்ந்து உண்பது, உறங்குவதுதான் அது.”

-வால்ட் விட்மன்