ஆங்கிலவழிக்கல்வி வந்ததால் ஏற்பட்ட கேடுகள் பல. அவற்றில் ஒன்று தமிழகத்தின் பல பகுதிகளிலும் வழங்கிவந்த குழநதைப் பாடல்கள் (பலபேருக்கு நர்சரி ரைம்ஸ் என்று சொன்னால்தான் புரியும்) மறைந்து போயினமை. எனக்குத் தோன்றியவரை சில நாட்களுக்குத் தமிழ்க் குழநதைப் பாடல்களை இந்தத் தளத்தில் பிரசுரிக்க எண்ணம்.
இன்றைக்கு ஒரு பாட்டு.

நிலா நிலா எங்கே போற?
மலைக்குப் போறேன், மலைக்குப் போறேன்
மலைக்கு எதுக்கு?
மரம் வெட்ட.
மரம் எதுக்கு?
சொப்புச் செய்ய.
சொப்பு எதுக்கு?
காசு போட
காசு எதுக்கு?
மாடு வாங்க
மாடு எதுக்கு?
பால் கறக்க
பால் எதுக்கு?
நீ குடிக்க, நீ குடிக்க.

தமிழ் இலக்கியத் திறனாய்வும் எனது அணுகுமுறைகளும்

–பேராசிரியர் க. பூரணச்சந்திரன்.

(‘திறனாய்வுச் செம்மல்’ என்ற விருது திருநெல்வேலி மனோன்மணீயம் சுந்தரனார் பல்கலைக் கழகத்தின் சார்பாக எனக்கு 02-02-2018 அன்று அளிக்கப்பட இருக்கிறது. அதன் ஏற்புரையாகத் தயாரிக்கப்பட்ட கட்டுரை இது.)

கால வரிசைப்படி நான் எழுதிய திறனாய்வு நூல்களாக இங்கு தமிழ் இலக்கியத் திறனாய்வு வரலாறு, கவிதை மொழி தகர்ப்பும் அமைப்பும், இலக்கியப் பயணத்தில் சில எதிர்ப்பாடுகள், கவிதையியல், கதையியல், சான்றோர் தமிழ், பொருள்கோள் நோக்கில் தொல்காப்பியம் ஆகியவற்றைக் குறிப்பிடலாம். இவற்றைத் தவிர, அமைப்புமையவாதமும் பின்னமைப்பு வாதமும், தொடர்பியல் சமூகம் வாழ்க்கை, க.நா.சு., போன்றவற்றிலும் என் நோக்கு ஓரளவு தெளிவாக வெளிப்பட்டுள்ளது. இவையன்றி, நான் மொழிபெயர்த்த, தொகுத்த சில நூல்களிலும் என் அணுகுமுறைகள் வெளிப்பட்டுள்ளன.

முதன்முதலில் நான் எழுதிய நூல் தமிழ் இலக்கியத் திறனாய்வு வரலாறு. 1983ஆம் ஆண்டு தமிழ்ப்பல்கலைக் கழகக் குறுகியகால திட்டப்பணி ஒன்றிற்காக நான் எழுதிய நூல் அது. முதுகலை ஆங்கில இலக்கியத்தில் திறனாய்வினைச் சிறப்பாகப் படித்திருந்ததாலும், குறிப்பாக அச்சமயத்தில் வெளிவந்திருந்த டேவிட் லாட்ஜின் இலக்கியத் திறனாய்வு பற்றிய தொகுப்பு நூலான Twentieth Century Literary Criticism: A Reader என்ற நூலைப் படித்திருந்ததாலும் துணிச்சலாகவே இந்தத் திட்டப்பணியில் இறங்கினேன். மேலும் இலக்கியச் சிற்றிதழ்களைத் தொடர்ந்து படித்து வந்ததால் என் மனத்தில் உருவவியல் அணுகுமுறை தொடர்பான கருத்துகள் ஊன்றியிருந்தன. திருவாளர்கள் க. நா. சு,, சுந்தர ராமசாமி, வெங்கட் சாமிநாதன் போன்றவர்களின் கட்டுரைகளைப் படித்ததால் ஏறத்தாழ கலை-கலைக்காகவே என்ற மாதிரியான கருத்தும், உள்வட்டம்-வெளிவட்டம் போன்ற சிந்தனைகளும் பதிவாகியிருந்தன. ஆனால் ஆங்கில இலக்கியத் திறனாய்வைப் பயின்றதன் காரணமாகக் க.நா.சு போன்றவர்களின் அவ்வப்போதான மனப்பான்மைக் கேற்ற பட்டியல் மதிப்பீடுகளில் எனக்கு அக்கறை இருந்ததில்லை. ஆகவே இலக்கியத் திறனாய்வு வரலாற்றை எழுதும்போது, அமெரிக்கப் புதுத் திறனாய்வு அடிப்படையையே நான் முக்கியமாக அதில் முன்வைத்தேன். குறிப்பாக, முதல் இயலில் எவ்விதம் ஒரு நூலை மதிப்பிடுவது என்பதற்கு அமெரிக்கப் புதுத்திறனாய்வாளர் ஜான் குரோ ரேன்சம் எவையெல்லாம் திறனாய்வு அல்ல என்று குறிப்பிடும் ஒரு பகுதியை அப்படியே மொழிபெயர்த்துத் தந்திருந்தேன்.

உருவவியல் அணுகுமுறையின் அடிப்படைக் கருத்துகளைச் சுருக்கமாக
(1) வடிவம்தான் முதன்மையானது, யாவற்றையும் உள்ளடக்குவது (இதில் ஒருமைப்பாடு, சீர்மை, உயிரித்தன்மை ஆகியவை அடங்கும்)
(2) உள்ளடக்கமும் உருவமும் பிரிக்கமுடியாதவை (இதில் இலக்கியத்தைப் பொழிப்புரை செய்ய முடியாது, வடிவத்திற்கு முந்திப் பிறப்பதல்ல உள்ளடக்கம் என்பவை அடக்கம்)
(3) குறிப்புமுரணும் பொருள்மயக்கமும் முதன்மையாக நோக்கப்பட வேண்டிய இலக்கியப் பண்புகள் (இவற்றுள் எதிர்மாறு, இழுவிசை, உள்முரண்கள் பற்றிய கருத்துகள் அடங்கும்)
(4) இலக்கிய மொழி தனித்தது, முதன்மையானது (இதில் அருவம் சாராத, பருமையான மொழியைக் கையாளவேண்டும் என்பது அடக்கம்)
(5) பனுவலை ஆழ்ந்து நுணுகி ஆராய வேண்டும் (உள்நோக்கப் போலிநியாயம், விளைவுப் போலிநியாயம் போன்றவை அடங்கும்)
என்று குறிப்பிடலாம்.

உருவவியல் அடிப்படையில் நான் பல திறனாய்வுக் கட்டுரைகளை எழுதியுள்ளேன். க.நா.சு. பற்றிய மதிப்பீடு, குறுந்தொகையில் பொருள்மயக்கம், திருக்குறளில் பொருள் மயக்கம், சங்க இலக்கியம் மறுவாசிப்பு போன்ற கட்டுரைகளை முக்கியமாகக் குறிப்பிடலாம். எனது கவிதையியல், கதையியல் நூல்களில் முதன்மையாக உருவவியல் அணுகுமுறையையே முன்வைத்துள்ளேன்.
1983இல் எழுதி முடிக்கப்பட்ட தமிழ் இலக்கியத் திறனாய்வு வரலாறு திரு. வ.அய். சுப்பிரமணியம் பணிமுடிந்து சென்றபின் அப்படியே கிடப்பில் போடப்பட்டது. பேரா. ஆறு. இராமநாதன் முயற்சியால் 2005ஆம் ஆண்டில்தான் தமிழ்ப் பல்கலைக்கழகத்தின் வாயிலாக வெளிவந்தது.

அச்சமயத்தில்தான் தமிழவனின் ஸ்ட்ரக்சுரலிசம் நூல் வெளிவந்து அது மிகுதியாகப் பேசப்படலாயிற்று. அச்சமயத்தில் கோவை ஞானி அவர்கள் என்னை அது பற்றி ஒரு நூல் எழுதுமாறு கேட்டுக் கொண்டிருந்தார். அமைப்புவாதம், உருவவியலின் நீட்சியே என்பது எனக்கு நன்றாகத் தெரியும். அமைப்பு மொழியியலும் தெரியும். என்றாலும் தமிழவன் பேசிய அமைப்பியம் சரிவர உருப்பெற்று வெளியிடப்பட்டதாகத் தோன்றவில்லை. அக்காலத்தில் எதிர்க்கமுடியாத ஓர் ஆளுமை அவர். எனவே நான் காலந்தாழ்த்தியே எனது அறிமுக நூலான அமைப்புமைய வாதமும் பின்னமைப்பு வாதமும் என்பதை எழுத (1989) கோவை ஞானி அதை வெளியிட்டார் (1990). அதில் குறிப்பிடத்தக்க சிறப்பு என்னவெனில், அப்பொழுதே எனக்கு அமைப்புவாதத்தின்மீதான பிடிப்பு போய்விட்டிருந்தது என்பதுதான். அந்நூலின் இறுதிப்பகுதியைப் படிப்பவர்கள் அமைப்புமைய வாதத்தை நான் ஏற்றுக் கொள்ளவில்லை, கடுமையாக விமரிசனத்தை அதன்மீது வைக்கிறேன் என்பதையும் உணரலாம். இதே நோக்கினை இன்னும் பின்னால், சுந்தர ராமசாமியின் காலச்சுவடு மலரில் எழுதிய கட்டுரையிலும் வெளிப்படுத்தியிருக்கிறேன். எனது அமைப்புமையவாதம் புத்தகத்தின் இறுதிப்பகுதி இது.

“மானிடக் கர்த்தாக்கள் இயற்கை பற்றிய சரியான அறிவின்றி கலாச்சார உற்பத்திச் செயல்முறைகள் பற்றிய அறிவை உருவாக்க முடியுமா என்பது சந்தேகமே. மேலமைப்புவாதங்களின் வருகைக்கு முன்பு, சுயத்துவம் என்பது இடைவிடாத அனுபவம் பெறற்குரியது என்ற நம்பிக்கையில் ஆய்வுகள் நிகழ்ந்தன. மேலமைப்புவாதங்கள் இந்த நம்பிக்கையைத் தகர்த்தன. ஆனால் அடுத்து எதனை மையமாக வைத்து உலகை அறிவது என்ற பிரச்சினை எழுகிறது…வரலாற்று நோக்கின்மை, மனிதனைக் கரைத்தழித்தல் போன்ற யாவற்றையும் ஒருங்குவைத்து நோக்கும்போது வெறும் சூனியவாதமே எஞ்சுகிறது.”

அமைப்புமைய வாதம் நூலுக்கு முன்னரே எழுதப்பட்டு ஆனால் பின்னால் வெளிவந்த நூல் தொடர்பியல் சமூகம் வாழ்க்கை. அதில் குறியியல் பற்றி மிக நன்றாகவே அறிமுகம் செய்திருக்கிறேன். மேலும் அதன் இறுதிப்பகுதி யில் மார்க்சிய அடிப்படையில் ஊடகங்களை நோக்குவதற்கான தேவையை நன்றாகவே உணர்த்தியிருக்கிறேன். 1990களில் திருச்சி பால்’ஸ் செமினரியிலிருந்து வெளிவந்த அன்னம் இறையியல் சிற்றேடு, லயோலா கல்லூரியிலிருந்து வெளிவந்த ஊடக ஏடுகள் போன்றவற்றில் மார்க்சிய அணுகுமுறையிலான கட்டுரைகளை மிகுதியாக எழுதியிருக்கிறேன். திரு. ஞானி அவர்களின் தொடர்பினால் மார்க்சிய அணுகுமுறை என்னிலிருந்து பிரிக்க முடியாத ஒன்றாகவே ஆனது. நான் மொழிபெயர்த்த சிறைப்பட்ட கற்பனை, இந்துக்கள் ஒரு மாற்று வரலாறு போன்ற நூல்களிலும் அந்த அணுகுமுறை சிறப்பாகவே பயன்பட்டுள்ளது. மார்க்சிய அணுகுமுறை பற்றி ஓரளவு மாணவர்கள் நன்றாகவே அறிந்திருப்பார்கள் என்பதால் அதனை நான் இங்கு விளக்க முற்படவில்லை.

1990களின் இடைப்பகுதியில் நான் எழுதிய முக்கியமான நூல் கவிதை மொழி தகர்ப்பும் அமைப்பும். அதில் தகர்ப்பு, குறியியல், வாசக மையத் திறனாய்வு ஆகிய கொள்கைகளை மிகச் சிறப்பாகவே பயன்படுத்தி யிருக்கிறேன். இலக்கியப் பயணத்தில் சில எதிர்ப்பாடுகள் என்ற அடுத்த நூலில் வாசக எதிர்வினைத் திறனாய்வு இன்னும் நன்றாகப் பயன்படுத்தப் பட்டுள்ளது. சான்றோர் தமிழ் என்ற நூல், சங்க இலக்கியம் பற்றிய எனது சில கட்டுரைகளின் தொகுப்பு. இறுதியாக 2016இல் வெளிவந்த நூல் பொருள்கோள் நோக்கில் தொல்காப்பியம்.

பொருள்கோள் மிகவும் அடிப்படையான விஷயம். ஒருவகையில் பார்த்தால் இந்த நோக்குதான் எனது பிற நோக்குகளுக்கு அடிப்படையாக முதலிலிருந்தே அமைந்துள்ளது என்பதையும் உணர்கிறேன். காலச்சுவடில் குறிஞ்சிப்பாட்டு பற்றிய என் கட்டுரையைப் படித்த பேராசிரியர் அ. ராமசாமி அப்போது அக்கட்டுரையில் என் அணுகுமுறை என்ன என்ற கேள்வியை அந்த இதழுக்குக் கடிதமாக எழுதியிருந்தார். அப்போது நான் அவருக்கு விடை சொல்லவில்லை. இப்போது அதைத் தெளிவாகவே சொல்கிறேன் – அது பொருள்கோள் அடிப்படையில் செய்யப்பட்ட ஆய்வு என்பதுதான். சாகித்திய அகாதெமியில் என் மொழிபெயர்ப்பு அனுபவங்கள் குறித்துப் பேசியபோது, எனது உரை இப்படித் தொடங்குகிறது.

“As a teacher of literature in Tamil, I know the smallest deviations in interpreting a text results in huge differences in the meaning of the text. While teaching literature, we interpret a text to children of our own language. While doing a translation, we interpret a text to the people of another language and culture. Hence in my experience, teaching and translating is one and the same act, but done to different kinds of audience. But in translation we have to be more careful; it involves interpreting the text to another people on one hand; and, if found with flaws, it will not deliver the correct ‘thing’ to those people who have not read it; and it will degrade the quality of the interpreter (and hence his own community) to the people outside his culture.”

இதில் நமது மாணவர்களுக்கு இலக்கியத்தை விளக்குவதுபோல வேறொரு கலாச்சாரத்தினருக்கு ஒரு நூலை விளக்கப்படுத்துவதே மொழிபெயர்ப்பு என்று நான் குறிப்பிட்டிருக்கிறேன். இந்த விளக்கப்படுத்தும் தொழில்தான் பொருள்கோள். அதனால் வடிவவியல் நோக்கோ, மார்க்சிய நோக்கோ, குறியியல் நோக்கோ, வாசகத்திறனாய்வு நோக்கோ எதுவாயினும், அதன் அடிப்படையில் பொருள்காணுதல், விளக்குதல் என்ற செயல்கள் – அதாவது பொருள்கோள் முறைகள் முக்கியமானவை ஆகின்றன. அதிலும் குறிப்பாகத் தகர்ப்புச் செயலில், அவநம்பிக்கைப் பொருள்கோள் என்பது மிக முக்கியமான பங்கு வகிக்கிறது.

“பொருள்கோள் என்பதை ஒரு பனுவலுக்குப் பொருள் விளக்கம் தருதலும் அதைப் பகுத்தாராய்தலும் பற்றிய கோட்பாடு என்று விளக்குவார்கள்… பொருள்கோளில் உரைசெய்வது என்பது ஒரு பகுதியாக அமையக்கூடும். ஆனால் அதற்கும் மேலாக, அதை எப்படிச் செய்கிறோம் என்பது பற்றிய ஆய்வுத் துறையாக அமைவதுதான் பொருள்கோள்.”

எப்படிச் செய்கிறோம் என்பதில் வெவ்வேறுவித திறனாய்வு அணுகுமுறைகளைக் கொண்டுவரும்போது அந்தந்த வகைத் திறனாய்வாக அது மலர்கிறது என்று கருதுகிறேன். அதனால் தொடக்கத்திலிருந்து எனது அடிப்படை அணுகுமுறை பொருள்கோள் சார்ந்தது என்று ஓரளவு குறிப்பிடலாம். இது ஏற்கெனவே தமிழில் உள்ள எழுத்தெண்ணிப் படித்தல், இலக்கண அடிப்படையிலான ஆய்வு போன்ற முறைகளை உள்ளடக்கியதுதான்.

முக்கியமாக பால் ரிக்கோர் முன்வைக்கும் அவநம்பிக்கைப் பொருள்கோள் என்பதைப் பற்றிச் சில சொல்லவேண்டும். அதைப் பற்றி எனது நூலில் விளக்கும் ஒரு பகுதியை இங்குத் தருகிறேன்.
“ஒரு நபர் வெளிப்படுத்தும் சொற்களும் சிந்தனைகளும், உடல் இருப்புநிலை, வாய்தவறுதல் உள்ளிட்ட அவருடைய நடத்தை முறைகளும் சில சமயங்களில் அர்த்தமற்றவைபோலத் தோன்றலாம். ஆனால் அவை அவருடைய உண்மையான சிந்தனைகளை வெளிக்காட்டுகின்றன. புறத்தில் அவற்றுக்கு எதிரான சிந்தனைகள் அல்லது செயல்கள் வெளிப்பட்டாலும் அவருடைய மனத்தில் ஆழமாகப் பதிந்திருக்கும் எண்ணங்களையும் உணர்வுகளையும் அவை வெளிப்படுத்துகின்றன. இதுதான் அவநம்பிக்கைப் பொருள்கோளின் முக்கியக் கூறு. இதற்குச் சான்றுகளாக,
ஃ கருத்தியல்கள் வர்க்கச் சார்புகளில் நிலைகொண்டுள்ளன என்ற மார்க்ஸின் கோட்பாட்டையும்,
ஃ ஒரு கன்னத்தில் அடித்தால் மறுகன்னத்தைக் காட்டுதல் போன்ற கிறித்துவச் சிந்தனைகள், உண்மையில் பிறர் வெறுப்பிலும் தன் வெறுப்பிலும் உருவாகியவை என்ற நீட்சேயின் கோட்பாட்டையும்,
ஃ அர்த்தமுள்ள, அர்த்தமற்ற நடத்தை முறைகள் எவையாயினும் அவை நனவிலி உந்தல்களையும் அர்த்தங்களையும் காட்டுகின்றன என்ற ஃப்ராய்டின் கோட்பாட்டையும் காட்டுவார்கள். இவை புற மற்றும் உட்கிடையான மனநிலைகளின் ஆழமான அர்த்தங்களை வெளிப்படுத்துகின்றன. எனவே இவை பொருள்கோள் முறைகள் ஆகின்றன.”

இத்தகைய ஓர் அணுகுமுறையைத்தான் எனது கவிதைமொழி நூலிலும், இலக்கியப் பயணத்தில் சில எதிர்ப்பாடுகள் நூலின் சில கட்டுரைகளிலும் கையாண்டிருக்கிறேன். எனது அணுகுமுறைகள் பற்றி மேற்கூறிய கருத்துகள் போதுமானவை என்று கருதுகிறேன். பிற கட்டுரைகள், கால வரிசைப்படி நான் எழுதிய திறனாய்வு நூல்களாக இங்கு தமிழ் இலக்கியத் திறனாய்வு வரலாறு, கவிதை மொழி தகர்ப்பும் அமைப்பும், இலக்கியப் பயணத்தில் சில எதிர்ப்பாடுகள், கவிதையியல், கதையியல், சான்றோர் தமிழ், பொருள்கோள் நோக்கில் தொல்காப்பியம் ஆகியவற்றைக் குறிப்பிடலாம். இவற்றைத் தவிர, அமைப்புமையவாதமும் பின்னமைப்பு வாதமும், தொடர்பியல் சமூகம் வாழ்க்கை, க.நா.சு., போன்றவற்றிலும் என் நோக்கு ஓரளவு தெளிவாக வெளிப்பட்டுள்ளது. இவையன்றி, நான் மொழிபெயர்த்த, தொகுத்த சில நூல்களிலும் என் அணுகுமுறைகள் வெளிப்பட்டுள்ளன.
முதன்முதலில் நான் எழுதிய நூல் தமிழ் இலக்கியத் திறனாய்வு வரலாறு. 1983ஆம் ஆண்டு தமிழ்ப்பல்கலைக் கழகக் குறுகியகால திட்டப்பணி ஒன்றிற்காக நான் எழுதிய நூல் அது. முதுகலை ஆங்கில இலக்கியத்தில் திறனாய்வினைச் சிறப்பாகப் படித்திருந்ததாலும், குறிப்பாக அச்சமயத்தில் வெளிவந்திருந்த டேவிட் லாட்ஜின் இலக்கியத் திறனாய்வு பற்றிய தொகுப்பு நூலான Twentieth Century Literary Criticism: A Reader என்ற நூலைப் படித்திருந்ததாலும் துணிச்சலாகவே இந்தத் திட்டப்பணியில் இறங்கினேன். மேலும் இலக்கியச் சிற்றிதழ்களைத் தொடர்ந்து படித்து வந்ததால் என் மனத்தில் உருவவியல் அணுகுமுறை தொடர்பான கருத்துகள் ஊன்றியிருந்தன. திருவாளர்கள் க. நா. சு,, சுந்தர ராமசாமி, வெங்கட் சாமிநாதன் போன்றவர்களின் கட்டுரைகளைப் படித்ததால் ஏறத்தாழ கலை-கலைக்காகவே என்ற மாதிரியான கருத்தும், உள்வட்டம்-வெளிவட்டம் போன்ற சிந்தனைகளும் பதிவாகியிருந்தன. ஆனால் ஆங்கில இலக்கியத் திறனாய்வைப் பயின்றதன் காரணமாகக் க.நா.சு போன்றவர்களின் அவ்வப்போதான மனப்பான்மைக் கேற்ற பட்டியல் மதிப்பீடுகளில் எனக்கு அக்கறை இருந்ததில்லை. ஆகவே இலக்கியத் திறனாய்வு வரலாற்றை எழுதும்போது, அமெரிக்கப் புதுத் திறனாய்வு அடிப்படையையே நான் முக்கியமாக அதில் முன்வைத்தேன். குறிப்பாக, முதல் இயலில் எவ்விதம் ஒரு நூலை மதிப்பிடுவது என்பதற்கு அமெரிக்கப் புதுத்திறனாய்வாளர் ஜான் குரோ ரேன்சம் எவையெல்லாம் திறனாய்வு அல்ல என்று குறிப்பிடும் ஒரு பகுதியை அப்படியே மொழிபெயர்த்துத் தந்திருந்தேன்.
உருவவியல் அணுகுமுறையின் அடிப்படைக் கருத்துகளைச் சுருக்கமாக
(1) வடிவம்தான் முதன்மையானது, யாவற்றையும் உள்ளடக்குவது (இதில் ஒருமைப்பாடு, சீர்மை, உயிரித்தன்மை ஆகியவை அடங்கும்)
(2) உள்ளடக்கமும் உருவமும் பிரிக்கமுடியாதவை (இதில் இலக்கியத்தைப் பொழிப்புரை செய்ய முடியாது, வடிவத்திற்கு முந்திப் பிறப்பதல்ல உள்ளடக்கம் என்பவை அடக்கம்)
(3) குறிப்புமுரணும் பொருள்மயக்கமும் முதன்மையாக நோக்கப்பட வேண்டிய இலக்கியப் பண்புகள் (இவற்றுள் எதிர்மாறு, இழுவிசை, உள்முரண்கள் பற்றிய கருத்துகள் அடங்கும்)
(4) இலக்கிய மொழி தனித்தது, முதன்மையானது (இதில் அருவம் சாராத, பருமையான மொழியைக் கையாளவேண்டும் என்பது அடக்கம்)
(5) பனுவலை ஆழ்ந்து நுணுகி ஆராய வேண்டும் (உள்நோக்கப் போலிநியாயம், விளைவுப் போலிநியாயம் போன்றவை அடங்கும்)
என்று குறிப்பிடலாம்.
உருவவியல் அடிப்படையில் நான் பல திறனாய்வுக் கட்டுரைகளை எழுதியுள்ளேன். க.நா.சு. பற்றிய மதிப்பீடு, குறுந்தொகையில் பொருள்மயக்கம், திருக்குறளில் பொருள் மயக்கம், சங்க இலக்கியம் மறுவாசிப்பு போன்ற கட்டுரைகளை முக்கியமாகக் குறிப்பிடலாம். எனது கவிதையியல், கதையியல் நூல்களில் முதன்மையாக உருவவியல் அணுகுமுறையையே முன்வைத்துள்ளேன்.
1983இல் எழுதி முடிக்கப்பட்ட தமிழ் இலக்கியத் திறனாய்வு வரலாறு திரு. வ.அய். சுப்பிரமணியம் பணிமுடிந்து சென்றபின் அப்படியே கிடப்பில் போடப்பட்டது. பேரா. ஆறு. இராமநாதன் முயற்சியால் 2005ஆம் ஆண்டில்தான் தமிழ்ப் பல்கலைக்கழகத்தின் வாயிலாக வெளிவந்தது.
அச்சமயத்தில்தான் தமிழவனின் ஸ்ட்ரக்சுரலிசம் நூல் வெளிவந்து அது மிகுதியாகப் பேசப்படலாயிற்று. அச்சமயத்தில் கோவை ஞானி அவர்கள் என்னை அது பற்றி ஒரு நூல் எழுதுமாறு கேட்டுக் கொண்டிருந்தார். அமைப்புவாதம், உருவவியலின் நீட்சியே என்பது எனக்கு நன்றாகத் தெரியும். அமைப்பு மொழியியலும் தெரியும். என்றாலும் தமிழவன் பேசிய அமைப்பியம் சரிவர உருப்பெற்று வெளியிடப்பட்டதாகத் தோன்றவில்லை. அக்காலத்தில் எதிர்க்கமுடியாத ஓர் ஆளுமை அவர். எனவே நான் காலந்தாழ்த்தியே எனது அறிமுக நூலான அமைப்புமைய வாதமும் பின்னமைப்பு வாதமும் என்பதை எழுத (1989) கோவை ஞானி அதை வெளியிட்டார் (1990). அதில் குறிப்பிடத்தக்க சிறப்பு என்னவெனில், அப்பொழுதே எனக்கு அமைப்புவாதத்தின்மீதான பிடிப்பு போய்விட்டிருந்தது என்பதுதான். அந்நூலின் இறுதிப்பகுதியைப் படிப்பவர்கள் அமைப்புமைய வாதத்தை நான் ஏற்றுக் கொள்ளவில்லை, கடுமையாக விமரிசனத்தை அதன்மீது வைக்கிறேன் என்பதையும் உணரலாம். இதே நோக்கினை இன்னும் பின்னால், சுந்தர ராமசாமியின் காலச்சுவடு மலரில் எழுதிய கட்டுரையிலும் வெளிப்படுத்தியிருக்கிறேன். எனது அமைப்புமையவாதம் புத்தகத்தின் இறுதிப்பகுதி இது.
“மானிடக் கர்த்தாக்கள் இயற்கை பற்றிய சரியான அறிவின்றி கலாச்சார உற்பத்திச் செயல்முறைகள் பற்றிய அறிவை உருவாக்க முடியுமா என்பது சந்தேகமே. மேலமைப்புவாதங்களின் வருகைக்கு முன்பு, சுயத்துவம் என்பது இடைவிடாத அனுபவம் பெறற்குரியது என்ற நம்பிக்கையில் ஆய்வுகள் நிகழ்ந்தன. மேலமைப்புவாதங்கள் இந்த நம்பிக்கையைத் தகர்த்தன. ஆனால் அடுத்து எதனை மையமாக வைத்து உலகை அறிவது என்ற பிரச்சினை எழுகிறது…வரலாற்று நோக்கின்மை, மனிதனைக் கரைத்தழித்தல் போன்ற யாவற்றையும் ஒருங்குவைத்து நோக்கும்போது வெறும் சூனியவாதமே எஞ்சுகிறது.”
அமைப்புமைய வாதம் நூலுக்கு முன்னரே எழுதப்பட்டு ஆனால் பின்னால் வெளிவந்த நூல் தொடர்பியல் சமூகம் வாழ்க்கை. அதில் குறியியல் பற்றி மிக நன்றாகவே அறிமுகம் செய்திருக்கிறேன். மேலும் அதன் இறுதிப்பகுதி யில் மார்க்சிய அடிப்படையில் ஊடகங்களை நோக்குவதற்கான தேவையை நன்றாகவே உணர்த்தியிருக்கிறேன். 1990களில் திருச்சி பால்’ஸ் செமினரியிலிருந்து வெளிவந்த அன்னம் இறையியல் சிற்றேடு, லயோலா கல்லூரியிலிருந்து வெளிவந்த ஊடக ஏடுகள் போன்றவற்றில் மார்க்சிய அணுகுமுறையிலான கட்டுரைகளை மிகுதியாக எழுதியிருக்கிறேன். திரு. ஞானி அவர்களின் தொடர்பினால் மார்க்சிய அணுகுமுறை என்னிலிருந்து பிரிக்க முடியாத ஒன்றாகவே ஆனது. நான் மொழிபெயர்த்த சிறைப்பட்ட கற்பனை, இந்துக்கள் ஒரு மாற்று வரலாறு போன்ற நூல்களிலும் அந்த அணுகுமுறை சிறப்பாகவே பயன்பட்டுள்ளது. மார்க்சிய அணுகுமுறை பற்றி ஓரளவு மாணவர்கள் நன்றாகவே அறிந்திருப்பார்கள் என்பதால் அதனை நான் இங்கு விளக்க முற்படவில்லை.
1990களின் இடைப்பகுதியில் நான் எழுதிய முக்கியமான நூல் கவிதை மொழி தகர்ப்பும் அமைப்பும். அதில் தகர்ப்பு, குறியியல், வாசக மையத் திறனாய்வு ஆகிய கொள்கைகளை மிகச் சிறப்பாகவே பயன்படுத்தி யிருக்கிறேன். இலக்கியப் பயணத்தில் சில எதிர்ப்பாடுகள் என்ற அடுத்த நூலில் வாசக எதிர்வினைத் திறனாய்வு இன்னும் நன்றாகப் பயன்படுத்தப் பட்டுள்ளது. சான்றோர் தமிழ் என்ற நூல், சங்க இலக்கியம் பற்றிய எனது சில கட்டுரைகளின் தொகுப்பு. இறுதியாக 2016இல் வெளிவந்த நூல் பொருள்கோள் நோக்கில் தொல்காப்பியம்.
பொருள்கோள் மிகவும் அடிப்படையான விஷயம். ஒருவகையில் பார்த்தால் இந்த நோக்குதான் எனது பிற நோக்குகளுக்கு அடிப்படையாக முதலிலிருந்தே அமைந்துள்ளது என்பதையும் உணர்கிறேன். காலச்சுவடில் குறிஞ்சிப்பாட்டு பற்றிய என் கட்டுரையைப் படித்த பேராசிரியர் அ. ராமசாமி அப்போது அக்கட்டுரையில் என் அணுகுமுறை என்ன என்ற கேள்வியை அந்த இதழுக்குக் கடிதமாக எழுதியிருந்தார். அப்போது நான் அவருக்கு விடை சொல்லவில்லை. இப்போது அதைத் தெளிவாகவே சொல்கிறேன் – அது பொருள்கோள் அடிப்படையில் செய்யப்பட்ட ஆய்வு என்பதுதான். சாகித்திய அகாதெமியில் என் மொழிபெயர்ப்பு அனுபவங்கள் குறித்துப் பேசியபோது, எனது உரை இப்படித் தொடங்குகிறது.
“As a teacher of literature in Tamil, I know the smallest deviations in interpreting a text results in huge differences in the meaning of the text. While teaching literature, we interpret a text to children of our own language. While doing a translation, we interpret a text to the people of another language and culture. Hence in my experience, teaching and translating is one and the same act, but done to different kinds of audience. But in translation we have to be more careful; it involves interpreting the text to another people on one hand; and, if found with flaws, it will not deliver the correct ‘thing’ to those people who have not read it; and it will degrade the quality of the interpreter (and hence his own community) to the people outside his culture.”
இதில் நமது மாணவர்களுக்கு இலக்கியத்தை விளக்குவதுபோல வேறொரு கலாச்சாரத்தினருக்கு ஒரு நூலை விளக்கப்படுத்துவதே மொழிபெயர்ப்பு என்று நான் குறிப்பிட்டிருக்கிறேன். இந்த விளக்கப்படுத்தும் தொழில்தான் பொருள்கோள். அதனால் வடிவவியல் நோக்கோ, மார்க்சிய நோக்கோ, குறியியல் நோக்கோ, வாசகத்திறனாய்வு நோக்கோ எதுவாயினும், அதன் அடிப்படையில் பொருள்காணுதல், விளக்குதல் என்ற செயல்கள் – அதாவது பொருள்கோள் முறைகள் முக்கியமானவை ஆகின்றன. அதிலும் குறிப்பாகத் தகர்ப்புச் செயலில், அவநம்பிக்கைப் பொருள்கோள் என்பது மிக முக்கியமான பங்கு வகிக்கிறது.
“பொருள்கோள் என்பதை ஒரு பனுவலுக்குப் பொருள் விளக்கம் தருதலும் அதைப் பகுத்தாராய்தலும் பற்றிய கோட்பாடு என்று விளக்குவார்கள்… பொருள்கோளில் உரைசெய்வது என்பது ஒரு பகுதியாக அமையக்கூடும். ஆனால் அதற்கும் மேலாக, அதை எப்படிச் செய்கிறோம் என்பது பற்றிய ஆய்வுத் துறையாக அமைவதுதான் பொருள்கோள்.”
எப்படிச் செய்கிறோம் என்பதில் வெவ்வேறுவித திறனாய்வு அணுகுமுறைகளைக் கொண்டுவரும்போது அந்தந்த வகைத் திறனாய்வாக அது மலர்கிறது என்று கருதுகிறேன். அதனால் தொடக்கத்திலிருந்து எனது அடிப்படை அணுகுமுறை பொருள்கோள் சார்ந்தது என்று ஓரளவு குறிப்பிடலாம். இது ஏற்கெனவே தமிழில் உள்ள எழுத்தெண்ணிப் படித்தல், இலக்கண அடிப்படையிலான ஆய்வு போன்ற முறைகளை உள்ளடக்கியதுதான்.
முக்கியமாக பால் ரிக்கோர் முன்வைக்கும் அவநம்பிக்கைப் பொருள்கோள் என்பதைப் பற்றிச் சில சொல்லவேண்டும். அதைப் பற்றி எனது நூலில் விளக்கும் ஒரு பகுதியை இங்குத் தருகிறேன்.
“ஒரு நபர் வெளிப்படுத்தும் சொற்களும் சிந்தனைகளும், உடல் இருப்புநிலை, வாய்தவறுதல் உள்ளிட்ட அவருடைய நடத்தை முறைகளும் சில சமயங்களில் அர்த்தமற்றவைபோலத் தோன்றலாம். ஆனால் அவை அவருடைய உண்மையான சிந்தனைகளை வெளிக்காட்டுகின்றன. புறத்தில் அவற்றுக்கு எதிரான சிந்தனைகள் அல்லது செயல்கள் வெளிப்பட்டாலும் அவருடைய மனத்தில் ஆழமாகப் பதிந்திருக்கும் எண்ணங்களையும் உணர்வுகளையும் அவை வெளிப்படுத்துகின்றன. இதுதான் அவநம்பிக்கைப் பொருள்கோளின் முக்கியக் கூறு. இதற்குச் சான்றுகளாக,
ஃ கருத்தியல்கள் வர்க்கச் சார்புகளில் நிலைகொண்டுள்ளன என்ற மார்க்ஸின் கோட்பாட்டையும்,
ஃ ஒரு கன்னத்தில் அடித்தால் மறுகன்னத்தைக் காட்டுதல் போன்ற கிறித்துவச் சிந்தனைகள், உண்மையில் பிறர் வெறுப்பிலும் தன் வெறுப்பிலும் உருவாகியவை என்ற நீட்சேயின் கோட்பாட்டையும்,
ஃ அர்த்தமுள்ள, அர்த்தமற்ற நடத்தை முறைகள் எவையாயினும் அவை நனவிலி உந்தல்களையும் அர்த்தங்களையும் காட்டுகின்றன என்ற ஃப்ராய்டின் கோட்பாட்டையும் காட்டுவார்கள். இவை புற மற்றும் உட்கிடையான மனநிலைகளின் ஆழமான அர்த்தங்களை வெளிப்படுத்துகின்றன. எனவே இவை பொருள்கோள் முறைகள் ஆகின்றன.”
இத்தகைய ஓர் அணுகுமுறையைத்தான் எனது கவிதைமொழி நூலிலும், இலக்கியப் பயணத்தில் சில எதிர்ப்பாடுகள் நூலின் சில கட்டுரைகளிலும் கையாண்டிருக்கிறேன். பிற கட்டுரைகள், நூல்களின் இதற்கு எதிரான உடன்பாட்டு அல்லது நம்பிக்கைப் பொருள்கோள் என்பதைக் கையாண்டிருக்கிறேன். எனது அணுகுமுறைகள் பற்றி மேற்கூறிய கருத்துகள் போதுமானவை என்று கருதுகிறேன்.

Youth and Age

Verse, a breeze mid blossoms straying,
Where Hope clung feeding, like a bee—
Both were mine! Life went a-maying
With Nature, Hope, and Poesy,
When I was young!

When I was young?—Ah, woful When!
Ah! for the change ‘twixt Now and Then!
This breathing house not built with hands,
This body that does me grievous wrong,
O’er aery cliffs and glittering sands,
How lightly then it flashed along:—
Like those trim skiffs, unknown of yore,
On winding lakes and rivers wide,
That ask no aid of sail or oar,
That fear no spite of wind or tide!
Nought cared this body for wind or weather
When Youth and I lived in’t together.

Flowers are lovely; Love is flower-like;
Friendship is a sheltering tree;
O! the joys, that came down shower-like,
Of Friendship, Love, and Liberty,
Ere I was old!
Ere I was old? Ah woful Ere,
Which tells me, Youth’s no longer here!
O Youth! for years so many and sweet,
‘Tis known, that Thou and I were one,
I’ll think it but a fond conceit—
It cannot be that Thou art gone!

Thy vesper-bell hath not yet toll’d:—
And thou wert aye a masker bold!
What strange disguise hast now put on,
To make believe, that thou are gone?
I see these locks in silvery slips,
This drooping gait, this altered size:
But Spring-tide blossoms on thy lips,
And tears take sunshine from thine eyes!
Life is but thought: so think I will
That Youth and I are house-mates still.

Dew-drops are the gems of morning,
But the tears of mournful eve!
Where no hope is, life’s a warning
That only serves to make us grieve,
When we are old:
That only serves to make us grieve
With oft and tedious taking-leave,
Like some poor nigh-related guest,
That may not rudely be dismist;
Yet hath outstay’d his welcome while,
And tells the jest without the smile.

நகைச்சுவை இலக்கியம்
மனிதன் ஒருவன்தான் சிரிக்கத்தெரிந்த பிராணி என்று கூறப்படுகிறது. சிரித்தல் என்பது நகைச்சுவை உணர்வின் வெளிப்பாடு. உளவியலாளர்கள் பொதுவாக நகைச்சுவையைத் தூண்டுகின்ற காரணிகள், அச்சமயத்தில் ஏற்படும் நடத்தை பேதங்கள் போன்றவற்றை யெல்லாம் விட அதனால் ஏற்படும் விளைவுகளையே மிகுதியாக ஆராய்ந்துள்ளனர். தமிழின் முதல் இலக்கண நூலாகிய தொல்காப்பியம், மெய்ப்பாட்டியலில்,
நகையே அழுகை இளிவரல் மருட்கை
அச்சம் பெருமிதம் வெகுளி உவகை என்று
அப்பால் எட்டே மெய்ப்பாடு என்ப
என்று உடலில் தோற்றமுறும் உணர்ச்சிவெளிப்பாடுகளைக் குறிக்கிறது. பரதமுனிவர் தம் நாட்டிய சாஸ்திரநூலில் ரஸங்களின் (சுவை, அதாவது மனவுணர்வு) வகைகளில் ஒன்றாக ஹாஸ்யம் என்பதைக் குறிப்பிட்டுள்ளார்.
தொல்காப்பியத்தில் நகை என்பது சிரிப்பு அல்லது புன்சிரிப்பைக் குறிக்கிறது. இது தோன்றுவதற்கு எள்ளல், இளமை, பேதைமை, மடன் என்ற நான்கு காரணங் களைக் குறிக்கிறது. இக்காரணங்கள் போதுமானவை அல்ல என்றாலும், இவை எல்லாமே தமக்குள் ஒரு பொருந்தாமையை, எதிர்பார்ப்பின் தவறுதலைக் கொண்டுள்ளன என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. உதாரணமாக, எள்ளல் என்ற சொல்லே, எதிர்பார்த்த செய்தி நடக்காமல் போனதால் ஏற்பட்ட இகழ்ச்சி அல்லது கேலி என்பதைக் குறிக்கிறது.
அடக்கிவைக்கப்பட்ட உணர்ச்சிகளுக்கு ஒரு வெளிவாசல்தான் நகைச்சுவை என்று ஃபிராய்டு கருதினார். அதேபோல் அழிவுசெய்யும் ஆற்றலுடைய நிகழ்ச்சிகளின் முக்கியத்துவத்தைக் குறைப்பதற்கும் அது உதவுகிறது. அண்மைக்காலத்தில் தகவல்செயல்முறைக் கோட்பாட்டின் அடிப்படையில் நோக்கப்படுகிறது. நம் எதிர்பார்ப்புகளுக்கும் புலன்உணர்வுகளுக்குமான இடைவெளியை நாம் முரண்பாடு அல்லது பொருந்தாமை என்று கூறலாம். இந்தப் பொருந்தாமையைத்தான் நகைச்சுவை களமாகக் கொள்கிறது. பொருந்தாமையாக இருந்தாலும் அது ஏதோ ஒருவிதத்தில் அர்த்தமுள்ளதாக, பொருத்தமுள்ளதாகத்தான் இருக்கவேண்டும். குறைந்தபட்சம் அதன் ஒரு பகுதியேனும் தீர்வுக்குட்பட்டிருக்க வேண்டும். சமூக உறவுக்கும் மனித வளர்ச்சிக்கும் நகைச்சுவை மிக முக்கியமானது. வளர்ச்சி உளவியலாளர்கள், பிம்பங்கள், குறியீடுகள், கருத்துகள் ஆகியவற்றைக் கையாளுகின்ற ஒருவித ஆட்டத்தின் வடிவமாக நகைச்சுவையை நோக்குகிறார்கள். நகைச்சுவை புன்முறுவல், முறுவல், சிரிப்பு ஆகிய வடிவங்களில் வெளிப்படுகிறது. ஏறத்தாழ நான்கு மாதக்குழந்தையிலிருந்தே அது வெளிச்சத்தைப் பார்க்கும்போது நாம் அதன் முகத்தில் ஒருவிதச் சிரிப்பை நோக்குகிறோம்.
நகைச்சுவை சமூகப்பணிகள் பலவற்றை ஆற்றுகிறது. ஒரு சமாளிக்கும் உத்தி யாக, விசுவாசங்களை இணைப்பதாக, அல்லது உறவுகளின் தகுதியைச் சோதிப்பதாகப் பயன்படுகிறது. ஓர் ஆரோக்கியமான சுயத்திற்குள்ள முக்கியமான அடையாளம், தனது சொந்த பலவீனங்களையும் தவறுகளையும் பார்த்துத் தானே நகைக்கும் தன்மை. ஏதோ ஒருநிலையில் தடைசெய்யப்பட்ட உணர்வுகள், மனப்பாங்குகள் ஆகியவற்றிற்குச் சமூக ஏற்புத்தர நகைச்சுவை யினால் முடியும். இந்தப் பணியைத்தான் பழங்காலக் கூத்துகளின் கட்டியங் காரர்கள், கோமாளிகள், நகை வேழம்பர்கள், அரசவை விதூஷகர்கள் முதலியோர் செய்தனர். அதாவது தலைமைப் பதவிகளில் இருந்தவர்கள் பற்றிய கசப்பான உண்மைகளை வெளிப்படுத்திக் கேலி செய்ய அவர்களுக்கு உரிமை இருந்தது.
ஒரு சூழலின் எஜமானாக மாறி, அதனால் விளையும் கவலையை எதிர்கொள்ளக்கூடிய வழியாகவும் நகைச்சுவை இருக்கிறது. கையற்ற நிலைக்கு ஆளாகும்போது நமக்குக் கவலையும் தளர்ச்சியும் ஏற்படுகின்றன. (நகைச்சுவையை இரசிக்கவோ பயன்படுத்தவோ முடியாத நிலை மனச்சோர் வுக்கான முக்கிய அடையாளமாகும். மிகச் சிறிய அளவான நேரமாயினும், ஒரு சூழலின் பயங்கரமான கூறுகளுக்கு வெளியே விலகி நின்று, மக்கள் தங்கள் இக்கட்டான நிலையைப் பார்த்துச் சிரிப்பதால் அவற்றின்மீது ஒரு தற்காலிகமான கட்டுப்பாட்டையேனும் பெறுகிறார்கள். சுருக்கமாகச் சொன் னால், நகைச்சுவை மகிழ்ச்சியைக் கொண்டுவருகிறது, வலியைக் குறைக் கிறது, வாழ்வதற்கு உலகத்தை மேலும் சற்று நல்ல இடம் ஆக்குகிறது.
நகைச்சுவையில் பல வகைகள் உண்டு. நகைச்சுவை இலக்கியம் என ஒரு இலக்கிய வகை தனியே இருப்பதாகக் கொள்ளமுடியாது. ஏனெனில் பல்வேறு கலைகளிலும் நகைச்சுவை ஒரு கூறாக இருக்கிறது. நகைச் சுவையின் பல வகைகள் என்பதைப் பலவேறு விதமான முறைகளால் உருவாக்கப்படும் நகைச்சுவை என்று நாம் கொள்ளலாம். உதாரணமாக, மிகைநவிற்சி (உயர்வு நவிற்சி), குறைநவிற்சி, பொருந்தாமை, குறிப்புமுரண், சொல் விளையாட்டு ஆகிய ஐந்து வகைகளில் நகைச்சுவை ஏற்படுவதாகக் காணலாம். இவை இயல்பான வகைகள். இவையன்றிக் குச்சியடி நகைச்சுவை (ஸ்லாப்ஸ்டிக் காமெடி), அறிவார்த்த நகைச்சுவை (விட்) என்றும் இருக்கிறது.
மிகைநவிற்சியும் குறைநவிற்சியும்
தமிழில் எழுதப்பட்ட ஏட்டிலக்கியத்திலும், எழுதப்படாத நாட்டார் இலக்கியத் திலும் நகைச்சுவை ஏராளமாக இருக்கிறது. தமிழ் இலக்கியக் கால வகைப்படி நோக்கினால், சங்க இலக்கியம் தொடங்கி இன்றைய கவிதை இலக்கியம், உரைநடை இலக்கியங்களான சிறுகதைகள் நாவல்கள் வரை எல்லாக்கால இலக்கியங்களிலும் நகைச்சுவை இருக்கவே செய்கிறது. தனிப்பாடல்கள் பெரும்பாலும் நகைச்சுவையையே முதன்மையாகக் கொண்டவை. உதாரணமாக, காளமேகப் புலவர், விகடராமன் என்பவனுடைய குதிரையின் வேகத்தைப்பற்றிச் சொல்கிறார் பாருங்கள்.
முன்னே கடிவாளம் மூன்று பேர் தொட்டிழுக்க
பின்னிருந் திரண்டுபேர் தள்ள – எந்நேரம்
வேதம் போம் வாயான் விகடராமன் குதிரை
மாதம் போம் காத வழி
முன்னால் கடிவாளத்தைப் பிடித்து மூன்றுபேர் இழுக்கவேண்டும், பின்னாலிருந்து இரண்டுபேர் தள்ள வேண்டும். இப்படிச் செய்தால் அந்த விகடராமன் குதிரை, ஒருமாதத்திற்குக் காதவழி (சுமார் நான்கு மைல் என்று வைத்துக் கொள்வோமே) போகுமாம். இது உயர்வுநவிற்சி அல்லது மிகை நவிற்சியால் உருவாகின்ற நகைச்சுவை எனலாம்.
மற்றொரு தனிப்பாடல் காட்சி. ஓர் அரசனிடம் (வாணனிடம்) தோற்ற அரசர்கள் தங்கள் மணிமுடியிலிருந்து மிக உயர்ந்த திறைப் பொருள்கள் வரை அவனிடம் சமர்ப்பிக்கின்றனர். அவனோ எல்லாவற்றையும் புலவர்களுக்கு வழங்கிவிடுகிறான். அவர்கள் அந்த ஆபரணங்களையெல்லாம் எடுத்துக் கொண்டு அந்த அரசர்களைத் தாண்டிச் செல்லும்போது, “ஐயையோ, இது என் மணி முடியாயிற்றே, இது என் கடகமாயிற்றே, இது என் கழலாயிற்றே, இப்படி வாரிக் கொண்டு போகிறார்களே”, என்று வாயிலும் வயிற்றிலும் அடித்துக்கொண்டு அந்த அரசர்கள் புலம்புகிறார்களாம். மிகைநவிற்சியினால் உருவாகும் நகைச்சுவைக்கு நல்ல உதாரணம் இது. இதுபோன்ற காட்சிகளை முத்தொள்ளாயிரத்தில் மிகுதியாகக் காணலாம். நந்திக்கலம்பகம் போன்ற நூல்களிலும் இவ்வித நகைச்சுவையைக் காணலாம்.
மிகச் சிறிய பாடல் ஒன்று. தலைவனைப் பிரிந்த தலைவி புலம்புகிறாளாம். “பெண்ணிலா ஊரில் பிறந்தாரைப் போல வரும் வெண்ணிலாவே இந்த வேகம் உனக்கு ஆகாதே”. இயற்கைப்போக்குடன் மிகை நவிற்சியை இணைத்த அழகான கற்பனை.
குறைநவிற்சி, குறிப்புமுரண் இரண்டினாலும் உருவாகும் ஓர் இருண்ட நகைச்சுவையைப் புதுமைப்பித்தன் கதைகளில் மிக அதிகமாகக் காணலாம். உதாரணமாகப், பொன்னகரம் கதை இப்படி முடிகிறது: “இருவரும் இருளில் மறைந்தார்கள். அம்மாளு முக்கால்ரூபாய் சம்பாதித்துவிட்டாள். ஆம், புருஷனுக்குப் பால்கஞ்சி வார்க்கத்தான்!” இது குறைநவிற்சியாகும். கணவனைக் காக்கக் கண்ணகி வழக்குரைத்த நாட்டில், ஒருத்தி அவனைக் காப்பாற்ற இன்று எவ்விதம் நடந்துகொள்ளவேண்டியிருக்கிறது என்பதை மிக அளவாக-அளவாகக் கூட அல்ல, மிகக் குறைத்து அதன் பயங்கரத்தை நம் கண்முன் கொண்டுவந்து காட்டுகிறார் ஆசிரியர். இதேபோல், நியாயம் என்னும் கதையில், ஒரு நடுவர், குதிரையின் கால்புண்ணாக இருக்கும்போது வண்டிக்காரன் அதைப் பயன்படுத்தினான் என்று மிக உச்சபட்சமான தண்டனையை அவனுக்கு வழங்கிவிட்டு, இறுதியில் “எங்கள் பாவங்களை எங்களுக்கு மன்னியும். நாங்களும் எங்களிடம் கடன்பட்டவர்களுக்கு மன்னிக்கிறோமே, ஆமென்” என்று பிரார்த்திப்பது குறைநவிற்சிமுறையினால் வரும் உச்சபட்ச நகைச்சுவை.
பொருந்தாமை காரணமாக ஏற்படும் நகைச்சுவை
நாம் ஒன்றை எதிர்பார்க்கும்போது, அந்த எதிர்பார்ப்பின் கவிழ்ப்பு நிகழ்வதால் தான் பெரும்பாலும் நகைச்சுவை ஏற்படுகிறது. அதிலும் ஒரு பொருந்தாமை இருக்கும்போது அந்த நகைச்சுவை கூடுகிறது. சான்றாக, இராமச்சந்திரக் கவிராயர் பாடிய இந்தத் தனிப்பாடலைப் பாருங்கள்:
வஞ்சகர்பால் நடந்தலைந்த காலில் புண்ணும்,
வாசல்தொறும் முட்டுண்ட தலையில் புண்ணும்,
செஞ்சொல்லை நினைந்துருகும் நெஞ்சில் புண்ணும்
தீருமென்றே சங்கரன்பால் சேர்ந்தேனப்பா
கொஞ்சமல்ல பிரம்படியின் புண்ணும் வேடன்
கொடுங்காலால் உதைத்த புண்ணும் கோபமாகப்
பஞ்சவரில் ஒருவன் வில்லால் அடித்த புண்ணும்
பாரென்றே காட்டி நின்றான் பரமன்தானே.
தனது புண்களினால் ஏற்பட்ட வருத்தத்தைத் தீர்த்துக் கொள்ளக் கவிஞர் இறைவனை நாடுகிறார். அவனோ “உன்னைவிட எனக்கு அதிகமான புண்கள் இருக்கின்றன பார்” என்று காட்டுகின்றானாம். இதுதான் இங்குக் காணப்படும் பொருந்தாமை. பிறகு அவனிடம் என்ன கேட்கமுடியும்?
இதே கருத்தை விரிவுபடுத்தினாற்போல ஒருவர் பிற்காலத்தில் ஒரு நூல் எழுதியுள்ளார். சிற்றிலக்கியத்தில் சேர்ந்தது இது. 1899இல் பஞ்சலட்சணத் திருமுக விலாசம் என்னும் நூல் ஒன்று வெளியாயிற்று. 1876-78 ஆண்டுகளில் சென்னையில் பெரும்பஞ்சம் ஏற்பட்டது. (இதை தாதுவருடப் பஞ்சம் என்று நினைவுகூர்வார்கள்). அப்பஞ்சகாலத்தில் மக்கள் பட்ட அவஸ்தைகளை எல்லாம் நகைச்சுவையுடன் விவரிக்கிறார் வில்லியப்ப பிள்ளை என்ற அந்த ஆசிரியர். பின்னர் யாவரும் மதுரை சுந்தரேஸ்வரக் கடவுளிடம் சென்று தங்கள் குறைகளைத் தீர்க்குமாறு முறையிடுகிறார்கள். கடவுள், பஞ்சத்தால் பாதிக்கப்பட்டவர்களின் இன்னல்களைத் தன்னால் தீர்க்க இயலாது என்று கைவிரித்து அவர்களை சிவகங்கை ஜமீன்தார் துரைசிங்கத் தேவரிடம் முறையிடுமாறு அனுப்புவதாகப் பாடல் முடிகிறது. நூலாசிரியர் அந்த ஜமீன்தாரிடம் கணக்குப் பிள்ளை வேலை பார்த்தவர் என்பதனால் இவ்வாறு ஒரு நூல் எழுதிவிட்டார்.
குறிப்புமுரண்
ஓர் அர்த்தப் பொருந்தாமையை அல்லது அர்த்த இடைவெளியை உள்ளடக்கிய சொல் அல்லது தொடரைக் குறிப்பு முரண் கொண்டது எனலாம். பொதுவாக குறிப்பு முரண், தான் வெளிப்படையாகக் கூறுவதற்கு எதிரான பொருளைக் கொண்டிருக்கும். குறிப்பு முரண் வேறு, அங்கதம் அல்லது எள்ளல் வேறு. மேற்காட்டிய பஞ்ச லட்சணத் திருமுக விலாசம் நூலிலும் அங்கதம் உள்ளது. அங்கதம் என்பது பழிப்பதுபோலப் புகழ்தலும் புகழ்வது போலப் பழித்தலும் ஆகும்.
தேவர் அனையர் கயவர் அவரும் தாம்
மேவன செய்தொழுகலான்.
இது அங்கதம். தேவர் போன்றவர் கயவர் என்ற வெளிப்படையான ஒப்புமை, அங்கத விளைவை ஏற்படுத்துகிறது. இது கயவர்களைப் பாராட்டுவது போன்று உள்ளது. ஆனால் பாராட்டல்ல என்பது நமக்குத் தெரியும். ஆனால் எதிர்மறைக்குறிப்பு இல்லை. இருவரும் தாங்கள் விரும்புவனவற்றை எல்லாம் செய்வதால் ஒரேமாதிரியானவர்கள் என்ற செய்திதான் உள்ளது.
மற்றொரு குறள்:
மக்களே போல்வர் கயவர் அவரன்ன
ஒப்பாரியாம் கண்டதில்
இது குறிப்பு முரண். காரணம், இங்கு “கயவர் மக்களைப் போன்றவர்கள்” என்று வள்ளுவர் கூறவரவில்லை, “கயவர் மக்களைப் போன்றவர்கள் அல்ல” என்பதுதான் அவர் சொல்ல முன்வரும் பொருள். ஆனால் அவர் சொல்லுவதோ, “கயவர் மக்களைப் போலவே இருக்கிறார்களே!” என்பது. இதுதான் சொல்முரண் (வெர்பல் ஐரனி) என்பது.
தேவர் அனையர் கயவர் – காரணம், இருவரும் தாங்கள் விரும்புவனவற்றை எல்லாம் செய்கிறார்கள்.
மக்களே போல்வர் கயவர் – காரணம் கூறப்படவில்லை, தோற்றத்தில் கயவர்கள் மக்களைப் போன்றே இருக்கிறார்களே என்ற வியப்புணர்ச்சி வெளிப்படுகிறது. ஏனெனில் கயவர்கள் மக்கள் அல்ல என்பதுதான் கருத்து. இம்மாதிரி எதிர்க்கருத்தை தேவர் அனையர் கயவர் என்பதில் வருவிக்க இயலாது. ஆகவே அது அங்கதமாகிறது, மக்களே போல்வர் கயவர் என்பது குறிப்பு முரண் ஆகிறது.
சொல்விளையாட்டினால் வரும் நகைச்சுவை
காளமேகப் புலவரின் இந்தப் பாடலைப் பாருங்கள்:
செற்றலரை வென்ற திருமலைரா யன்கரத்தில்
வெற்றிபுரியும் வாளே வீரவாள் – மற்றையவாள்
போவாள் வருவாள் புகுவாள் புறப்படுவாள்
ஆவாள் இவாள் அவாளாம்.
இப்பாடலின் நகைச்சுவை முழுக்க முழுக்க வாள் என்ற சொல்லை வைத்து விளையாடும் ஆட்டத்தில்தான் இருக்கிறது.
சிலேடை காரணமாக வரும் நகைச்சுவையும் சொல்விளையாட்டிலே அடங்கும். உதாரணமாக அந்தகக்கவி வீரராகவர் எழுதிய பழம்பாடல் ஒன்றைக் காணலாம்.
இம்பர் வான் எல்லை இராமனையே பாடி
என்கொணர்ந்தாய் பாணாநீ என்றாள் பாணி
வம்பதாம் களபம் என்றேன் பூசும் என்றாள்
மாதங்கம் என்றேன் யாம் வாழ்ந்தோம் என்றாள்
பம்புசீர் வேழம் என்றேன் தின்னும் என்றாள்
பகடென்றேன் உழும் என்றாள் பழனம் தன்னை
கம்பமா என்றேன் நற்களியாம் என்றாள்
கைம்மா என்றேன் சும்மா கலங்கினாளே.
யானையைக் குறிக்கும் பல்வேறு சொற்கள் இப்பாட்டில் இடம் பெறுகின்றன. பாடினி, பாணனிடம் “நீ அரசனைப்பாடி என்ன வாங்கிவந்தாய்?” என்கிறாள். அவன் வாங்கி வந்தது யானை. முதலில் ‘களபம்’ என்கிறான். களபம் என்பதற்குச் சந்தனம் என்ற அர்த்தமும் உள்ளதால், “பூசிக் கொள்ளும்” என்கிறாள் மனைவி. ‘மாதங்கம்’ என்கிறான். மா+தங்கம் என்று பொருள் கொண்டு, “அடடா, நமக்கு நல்வாழ்நாள் வந்துவிட்டது” என்கிறாள். ‘வேழம்’ என்கிறான். அதற்குக் கரும்பு என்று மற்றொரு பொருள். அதனால் “தின்னுங்கள்” என்கிறாள். பிறகு அவன் ‘பகடு’ என்கிறான். அச்சொல்லுக்கும் எருது என்று மற்றொரு பொருள் உள்ளது. அதனால், “கழனியை உழுங்கள்” என்கிறாள். ‘கம்பமா’ என்கிறான். கம்பினது மாவு எனப் பொருள்கொண்டு “களிசெய்ய ஆகும்” என்கிறாள். கடைசியாக அவன் ‘கைம்மா’ என்கிறான். அதற்கு வேறு அர்த்தம் கொள்ள வாய்ப்பு இல்லாததால் அவள் சும்மா கலங்கினாள் என்று முடிக்கிறார் ஆசிரியர்.
குச்சியடி நகைச்சுவை
பொதுவாக சர்க்கஸ் போன்றவற்றின் கோமாளிகள் சிரிப்புமூட்டுவதற்காக ஒருவரை ஒருவர் குச்சியில் அடித்துக் கொள்வதையும் விழுவதையும் தள்ளுவதையும் பார்த்திருப்பீர்கள். இதுதான் குச்சியடி நகைச்சுவை. தமிழ்த் திரைப்படங்களில் கவுண்டமணி, சந்தானம் நகைச்சுவை இதுதான். எதிரில் இருப்பவனையெல்லாம் அவனுடைய தோற்றத்தை, முகத்தை, தலையை, உடல் உறுப்புகளை வைத்து அல்லது நாயே, பேயே என்றெல்லாம் கேவலமாகத் திட்டுவது, உதைப்பது, அடிப்பது – இவ்வளவுதான் காமெடி. எழுத்துவகை நகைச்சுவையிலும் பின்வருவது போன்றவற்றைக் குச்சியடி நகைச்சுவை என்பதில்தான் அடக்கமுடியும்.
“அப்பா, அடுத்த வீட்டு மாமா ஒவ்வொருநாள் காலையிலும் வேலைக்குப் புறப்படும்போது அந்த மாமிக்கு முத்தம் கொடுத்துவிட்டுப் போகிறாரே, நீங்கள் ஏன் அப்படிச் செய்வதில்லை?”
“சின்னக்குட்டி, அந்த மாமியை எனக்குத் தெரியாதே”
இந்த நகைச்சுவையில், ஓர் எதிர்பார்ப்பின் கவிழ்ப்பு அல்லது தலைகீழாக்கல் உள்ளது. இதுதான் பொருந்தாமைக்குரிய பண்பு. தன் மனைவிக்கு ஏன் முத்தமளித்துவிட்டுப் போவதில்லை என்ற விளக்கத்தை மேல் துணுக்கின் ஆணிடம் நாம் எதிர்பார்க்கிறோம். ஆனால் அவனோ அடுத்தவீட்டான் மனைவிக்குத் தான் ஏன் முத்தமளிப்பதில்லை என்பதற்குக் காரணம் சொல்கிறான். இதுதான் குச்சியடியின் தன்மை.
அறிவார்த்த நகைச்சுவை
இதனை ‘விட்’ என்பது வழக்கம். ஒருவர் தனது புத்திக்கூர்மையால் உடனடியாகச் சூழலுக்கு எதிர்வினை புரிவதையும் இது குறிக்கும். சான்றாக, பெர்னாட் ஷாவிடம் வந்த ஒரு நடிகை, “நாம் இருவரும் திருமணம் செய்து கொள்ளலாமே, பிறக்கும் குழந்தை எனது அழகையும் உங்கள் அறிவையும் கொண்டதாக இருக்கும்” என்றாள். உடனே பெர்னாட் ஷா, “வேண்டாம் அம்மணி, மாறி அமைந்துவிட்டால் என்ன செய்வது” என்றாராம். (அதாவது உனது அறிவும் எனது அழகும் இருக்குமாறு குழந்தை பிறந்துவிட்டால் என்ன செய்வது என்று பொருள்.)
சர்ச்சிலைப் பார்த்து ஒரு பெண்மணி சொன்னாள்: “வின்ஸ்டன், நீங்கள் என் கணவராக இருந்தால் உடனடியாக விஷம் வைத்துவிடுவேன்!” சர்ச்சில் சொன்னார்: “ஆமாம் அம்மா, நீங்கள் என் மனைவியாக இருந்தால் நான் உடனே அதைக் குடித்துவிடுவேன்”. தமிழகத்தில் அறிஞர் அண்ணா இம்மாதிரி உடனடி நகைச்சுவையில் தலைசிறந்தவர் என்று எடுத்துக்காட்டுகள் பல தருவார்கள்.
ஆஸ்கார் வைல்டின் ஒரு கூற்று இது: “ஃபேஷன் (மோஸ்தர்) என்பது ரொம்பவும் குரூபியாக (அழகற்றதாக) இருப்பதால்தான் அதை நாம் மாற்றிக் கொண்டே இருக்கிறோம்”.
இதுவரை நகைச்சுவையின் வகைகளைப் பார்த்தோம். தமிழ் இலக்கியத்தில் நகைச்சுவைக்கெனவே எழுதப்பட்ட இலக்கியங்களாகப் பெரும்பாலும் தனிப்பாடல்கள் மட்டுமே உள்ளன. கலிங்கத்துப் பரணியின் சில பகுதிகள், குறிப்பாகப் பேய்கள் பசியால் வருந்துவது, கூழடுவது, தோற்ற கலிங்கத்து வீரர்கள் ஓடுவது போன்றவை நகைச்சுவையுடன் அமைந்துள்ளன. முற்றிலும் நகைச்சுவைக்கெனவே எழுதப்பட்ட முதல் இலக்கியமாகப் பரமார்த்த குரு கதையைக் கூறலாம். தமிழில் இது முதல் உரைநடை இலக்கியமாகவும் உள்ளது. வீரமாமுனிவர் இதனை இயற்றினார். பரமார்த்த குரு என்ற அறிவற்ற குருவுக்கு முட்டாள், மூடன், மட்டி, மடையன், பேயன் என்ற ஐந்து சீடர்கள் வாய்க்கிறார்கள். அவர்கள் அனைவரும் பெறும் சில அனுபவங்கள் இந்தக் கதையாக அமைகின்றன.
பிறகு கவிமணி தேசிக விநாயகம் பிள்ளைதான் நாஞ்சில் நாட்டு மருமக்கள் வழி மான்மியம் என்னும் நகைச்சுவைச் செய்யுள் நூலை 1918இல் எழுதினார். நாஞ்சில் நாட்டில் நிலவிய மருமக்கள்தாய முறையைச் சீர்திருத்த வேண்டி ஆக்கப்பட்ட நூல் இது. பாரதிதாசன் எழுத்தறியாமை எவ்வளவு மோசமான விளைவுகளை ஏற்படுத்துகிறது என்பதை விளக்க இருண்ட வீடு என்ற நகைச்சுவைச் சிறுநூலை எழுதினார். ஆனாலும் பெருந்தமிழ் இலக்கியப் பரப்பை நோக்க, தனி நகைச்சுவை இலக்கியங்கள் மிகவும் குறைவென்றே சொல்லவேண்டும்.

குழந்தைப் பாடல்கள் (Nursery Rhymes)
நர்சரி ரைம்கள் அல்லது குழந்தைப் பாடல்கள் என்பவை தமிழுக்குப் புதியவை அல்ல. பழங்காலத்திலும் தமிழில் குழந்தைப் பாடல்கள் இருந்தன. அவற்றை இரண்டு வகைகளாகப் பிரிக்கலாம். ஒன்று எழுதப்பட்ட பாக்கள். மற்றது, வாய்மொழி மரபில் வந்த பாடல்கள்.
நாம் இங்கு குழந்தைப் பாடல்கள் என்று கொள்வது ஏறத்தாழ ஒன்றரை வயது முதல் நான்கு வயதுவரை. அதாவது நடக்கத் தொடங்கிய பருவம் முதலாக (toddler) பள்ளிக்குச் செல்லும் பருவம் வரையில் உரியது எனலாம்.
எழுதப்பட்ட பாக்கள், பெரும்பாலும் அறநெறியை மையமாகக் கொண்டவை. ஆத்திசூடி, கொன்றைவேந்தன், உலகநீதி போன்றவை அவை. அறஞ் செய விரும்பு, ஆறுவது சினம், இயல்வது கரவேல் என்று இராகமிட்டுக் குழந்தைகள் பாடுவதை எந்தச் சிறார்ப் பள்ளியிலும் கேட்க முடியும். அதேபோல,
ஓதாமல் ஒருநாளும் இருக்க வேண்டாம்,
ஒருவரையும் பொல்லாங்கு சொல்லவேண்டாம்,
மாதாவை ஒருநாளும் மறக்க வேண்டாம்,
வஞ்சனைகள் செய்வாரோடு இணங்க வேண்டாம்
எனத் தொடர்ச்சியாக வரும்போது இருக்கவேண்டாம், சொல்லவேண்டாம், மறக்க வேண்டாம் போன்ற தொடர்கள் ஓர் இசையோடு தொடர்ந்து நம் குழந்தைகள் மனத்தில் பதிந்தன. இம்மாதிரி அறநெறி இலக்கியங்கள் தமிழில் மிகுதியாக உள்ளன. அவை இப்போது போற்றப்படுவதோ படிக்கப்படுவதோ இல்லை. அகர வரிசையில் அமைந்து கருத்துகளைச் சொல்லுவதால் ஔவையார் இயற்றிய ஆத்திசூடி மட்டுமே கொஞ்சம் வழக்கில் உள்ளது.
வாய்மொழி மரபில் வந்த குழந்தைப் பாடல்கள் தமிழுக்கே உரிய முறையில் சிறப்பாக அமைந்துள்ளன.
நிலா நிலா ஓடி வா
நில்லாமல் ஓடிவா
மலைமேலே ஏறிவா
மல்லிகைப்பூ கொண்டுவா
நடுவீட்டில் வையே
நல்லதுதி செய்யே
இதைவிடவா அழகான குழந்தைப்பாட்டு வேண்டும்? இது போல ஏராளமான தமிழ்க் குழந்தைப் பாடல்கள் வாய்மொழி மரபில் உள்ளன.
ஆனை ஆனை அழகர் ஆனை
அழகரும் சொக்கரும் ஏறும் ஆனை
குட்டியானைக்குக் கொம்பு முளைச்சுது
பட்டணமெல்லாம் பறந்தோடிப் போச்சுது
என்பது மற்றொரு பாடல்.
சங்கு சக்கர சாமி வந்து சிங்கு சிங்குன்னு ஆடுச்சாம் என்று தொடங்குவது மற்றொரு பாடல்.
கைவீசம்மா கைவீசு கடைக்குப் போகலாம் கைவீசு மிட்டாய் வாங்கலாம் கைவீசு மெதுவாய்த் தின்னலாம் கைவீசு என்பது மற்றொரு பழைய மரபுப் பாடல்.
காக்கா காக்கா கண்ணுக்கு மை கொண்டுவா
காடை குருவி கொண்டைக்குப் பூக் கொண்டுவா
என்பது மற்றொரு பாடல்.
இவைபோலவே மாம்பழமாம் மாம்பழம் மல்கோவா மாம்பழம், சாய்ந்தாடம்மா சாய்ந்தாடு, சாயுங்கிளியே சாய்ந்தாடு…போன்ற பாடல்களும் எங்கும் காதில் ஒலிப்பவையே.
இம்மாதிரிப் பாடல்களைக் கேட்டுவளராத பழங்காலக் குழந்தைகள் இருக்க மாட்டார்கள். எல்கேஜி யுகேஜி முதலாக ஆங்கிலக்கல்வி வந்த நாள் முதலாக இந்த மரபு மாறிவிட்டது. எல்லா வீடுகளிலும் ஆங்கிலக் குரல்களே கேட்கின்றன. “மழையே மழையே வா வா வானப் புனலே வா வா” போன்ற பாக்கள் சென்று முடங்க, “ரெய்ன் ரெய்ன் கோ அவே, கம் அகெய்ன் அனதர் டே, லிட்டில் ஜானி வாண்ட்ஸ் டு ப்ளே”, என்ற ஆங்கிலக் குரல்கள் ஒலிக்கின்றன. இதில் பெரியதொரு கலாச்சார இழப்பும் மாற்றமும் அடங்கியிருக்கின்றன. யாவரின் நன்மைக்குமாக மழையை வரவேற்கும் தன்மை மாறி, ஒரு குழந்தை விளையாடுவதற்காக ஓடிவிடு மழையே என்று ஒலிக்கும் குரல்!
ட்விங்கிள் ட்விங்கிள் லிட்டில் ஸ்டார்
ஹவ் ஐ வொண்டர் வாட் யூ ஆர் என்ற குரல்களும்
பாபா பிளேக் ஷீப் ஹேவ் யூ எனி வுல்?
எஸ் சார் எஸ் சார் த்ரீ பேக்ஸ் ஃபுல் என்ற குரல்களும்
ஓல்ட் மெக்டொனால்ட் ஹேட் எ ஃபாம், ஈயா ஈயா ஓ என்ற குரல்களும் நகர்ப்புறங்களில் சிறுகுழந்தைகள் இருக்கும் வீடுகளில் இடைவிடாது ஒலிக்கின்றன.
ஆனால் எந்த மொழிக் குழந்தைப்பாடல் ஆகட்டும், குழந்தைப் பாடல்களின் அடிப்படை ஒன்றுதான்.
முதலில், பாடலடிகளில் பாடுவதற்கு இசைவாக நல்ல எதுகை மோனை அமைந்திருக்க வேண்டும். ‘சங்கு சக்கர’ என்றால் ‘சிங்கு சிங்குனு’ என்று எதுகை வரவேண்டும். அப்போதுதான் குழந்தைகள் கையைக் காலை ஆட்டி குதிக்க முடியும். ஒரே மாதிரியான அசைகள் கால முறைப்படி திரும்பத் திரும்ப வரவேண்டும்.
இரண்டாவதாக, பாடற்பொருள் குழந்தைகளுக்கு இசைவாக இருக்க வேண்டும். தர்க்கரீதியான பொருளே இல்லாமல் இருந்தாலும் நல்லதுதான். “காக்கா கண்ணுக்கு மை கொண்டுவா” என்பதில் என்ன பெரிய தர்க்கம் இருக்கிறது? கருப்பு நிறம் என்ற இசைவுப்பொருள் (அசோசியேஷன்) இருக்கிறது என்று கூறலாம். அப்படித்தான் இருக்கவும் வேண்டும்.
மூன்றாவதாக, அறம் உரைத்தல், போதித்தல், நாட்டுப்பற்றை அல்லது மொழிப் பற்றை வளர்த்தல் போன்ற கருத்துகள் கண்டிப்பாக இருக்கலாகாது. குழந்தைகளுக்கான எளிய சொற்கள் இடம் பெற்றிருத்தல் வேண்டும். அறக்கருத்துகள், நாட்டுப்பற்றுக் கருத்துகள் இருந்தாலும் அவை இசைவிணக் கமாக (அசோசியேடிவ் ஆக) வரவேண்டுமே தவிர, வெளிப்படையாக இருக்க லாகாது. அதற்கு இன்னும் வயதாக வேண்டும். அவர்கள் குழந்தைப் பருவத்தைத் தாண்டி ஐந்து வயதுக்குமேல் சென்றால் “பட்டொளி வீசிப் பறக்குது பாரீர்” போன்ற கருத்துகள் எடுபடும்.
நான்காவதாக, குழந்தைகளே பாடும் விதத்தில் அமைந்திருந்தால் ஒழிய தாலாட்டுப் பாடல்கள் குழந்தைப் பாடல்கள் அல்ல. “மாமன் அடிச்சாரோ மல்லிகைப் பூச் செண்டாலே” போன்ற கருத்துகளெல்லாம், தாய்க்கு உரியவையே அன்றிக் குழந்தைக்கு அல்ல.
ஐந்தாவதாக, பொருளற்ற ஒலிகளும் ஒலித்தொடர்களும் (ஈயா ஈயா ஓ என்பது போல) குழந்தைப் பாடல்களில் சுவை கூட்டுவனவாக அமையும். உதாரணமாக, “ஓல்ட் மெக்டொனால்ட்” என்ற மெட்டில் ஒரு பாட்டை முயன்று பார்ப்போம்.
ஓல்ட் மெக்டொனால்ட்/ ஹேட் ய ஃபாம்/ ஈயா ஈயா ஹோ
பத்து மாம்பழம்/ பையன் தின்னான்/ போடா போடா போ
பத்து மாம்பழத்தைப் பையன் தின்பானா என்ற தர்க்கத்திற்கோ, எதற்கு போடா போடா போ என்று வரவேண்டும் என்பதற்கோ இங்கே இடமில்லை. பெரியவர்களின் தர்க்கங்கள், அற நோக்கங்கள் போன்றவற்றை எல்லாம் மூட்டை கட்டிவைத்துவிட்டுக் குழந்தைகளின் வண்ண வண்ண விளையாட்டுலகிற்குள் நுழைய வேண்டும்.
ஆறாவதாக, கூடியவரை எதிர்மறைக் கருத்துகள், திருட்டு, சாவு, கொலை போன்ற நிகழ்வுகள் பற்றிய சொற்கள் இவற்றையெல்லாம் தவிர்க்க வேண்டும். அதற்காக உடனே ‘பாசிடிவ் திங்கிங்’ என்றெல்லாம் போய்விட வேண்டாம். குழந்தைப் பாடல்கள் குழந்தைகள் ‘ஜாலி’யாக இருப்பதற்கான, மகிழ்ச்சியோடு பாடி துள்ளிக்குதித்து ஆடுவதற்கான பாடல்கள். புதிதாக எழுதுபவர்கள் இவற்றையெல்லாம் மனத்தில் கொண்டுதான் எழுத வேண்டும்.
குழந்தைப் பாடலாசிரியர்களுக்கு நல்ல உதாரணம் அழ. வள்ளியப்பா. மிகச் சிறப்பாக எதுகை மோனை தர்க்கமின்மை குழந்தை மனப்பான்மை ஆகியவற்றைப் பாடல்களில் சிறப்பாகப் பயன்படுத்தியவர் அவர். உதாரண மாக, அவர் எழுதிய பாட்டு ஒன்று: வட்டமான தட்டு, தட்டு நிறைய லட்டு, லட்டு மொத்தம் எட்டு, எட்டில் பாதி பிட்டு, எடுத்தாள் சின்னப் பட்டு, என்று பாடல் செல்வதைப் பார்க்கலாம். வட்டம், தட்டு, எட்டு, லட்டு, பிட்டு என்று அழகாக எதுகைகள் செல்கின்றன. ஒரே மாதிரி சந்தம் பயன்படுத்தப் பட்டுள்ளது. தாளம் போட்டுக் காலை ஆட்ட வைக்கும் சொற்கள்… அவ்வளவுதான்.
ஆகவே தமிழில் பழங்கால முதலாகவே நல்ல இசையோடுகூடிய குழந்தைப் பாடல்கள் வாய்மொழி மரபில் இருந்து வருகின்றன. இன்றும் கிராமப் புறங்களில் இருப்பவர்கள் அவற்றைப் பயன்படுத்துகிறார்கள். ஆனால் ஆங்கில ரைம்ஸ் அச்சிலும் பாட்டிலும் யூ-ட்யூப் போன்ற ஊடகங்கள் வாயிலாகப் பரவிவிட்டதைப் போல அவை பரவவில்லை. மாறாக செயற்கையாக எழுதி மெட்டமைக்கப்பட்ட பாடல்கள் சுவையின்றி அவற்றில் பவனி வருகின்றன. இது மிகவும் வருந்தத்தக்க நிலை ஆகும். யூ-ட்யூபில் மட்டுமல்ல, எழுதப்பட்ட நூல்களிலும் இவ்வாறான நிலைதான் காணப் படுகிறது.
மேற்குறிப்பிட்ட பாடல்கள் போன்றவை அன்றி, நாட்டார் வழக்கிலிருந்து வேறுவிதப் பாக்களும் மிகுதியாகத் திரட்டப்பட்டுள்ளன. விடுகதைப் பாட்டு ஒருவகை. இதற்குக் குழந்தைக்குச் சற்றே வயது கூட இருக்கவேண்டும். கி.வா. ஜகந்நாதன், அன்னகாமு, மா. வரதராசன் போன்றவர்கள் முதன்முதலில் நாட்டார் பாடல்களைத் திரட்டியவர்கள். கி.வா.ஜ. சிறுவர் உலகம் என்ற தலைப்பிலும், அன்னகாமு குழந்தைகளின் விளையாட்டு என்ற தலைப்பிலும், வரதராசன் குழந்தைப் பாடல்கள் என்ற தலைப்பிலும் தாங்கள் திரட்டியவற்றைத் தொகுத்துள்ளார்கள்.
இக்காலத்தில் திரைப்படங்கள் வாயிலாகவும் சில நல்ல குழந்தைப் பாடல்கள் வந்துள்ளன. உதாரணமாக,
பாப்பா பாப்பா கதை கேளு
காக்கா நரியின் கதை கேளு
தாத்தா பாட்டி சொன்ன கதை
அம்மா அப்பா கேட்ட கதை
என்பது ஒரு நல்ல திரைப்படப் பாடல். அதேபோல,
குவா குவா பாப்பா இவ குடிக்கக் காப்பி கேப்பா .
இங்கும் எச்சரிக்கையாக இருக்கவேண்டும். மேலிரண்டும் நல்ல குழந்தைப் பாடல்களாகும். ஆனால் பூப்பூவா பறந்துபோகும் பட்டுப்பூச்சி அக்கா என்பது குழந்தைப்பாடல் அல்ல. குறைந்தது எட்டு-பத்து வயது ஆன சிறார்க்கானது. இங்கு அனுபவக்களம், உருவகம், மனிதஆக்கம் முதலியவற்றைக் கையாளல் போன்ற பலவும் கருத்தில் கொள்ளப்படுகின்றன.
இன்றைய மரபிலான குழந்தைப் பாடல்களை முதன்முதலில் இயற்றியவர்களில் மகாகவி பாரதியாரும் கவிமணி தேசிக விநாயகம் பிள்ளையும் அடங்குவர். பாரதியாரின் சில குழந்தைப்பாடல்கள் சிறப்பானவை.
ஓடி விளையாடு பாப்பா நீ ஓய்ந்திருக்கலாகாது பாப்பா
போன்றவற்றை உதாரணமாகச் சொல்லலாம். கவிமணியின் நூல்கள் மலரும் மாலையும், குழந்தைச் செல்வம் ஆகியவை. மலரும் மாலையும் தொகுதியில் 25 குழந்தைப்பாட்டுகள், 7 கதைப்பாட்டுகள் அடங்கியுள்ளன. கவிமணியின் பாடல்களில் மிகவும் புகழ் பெற்றது, தோட்டத்தில் மேயுது வெள்ளைப் பசு – அங்கே
துள்ளிக் குதிக்குது கன்றுக்குட்டி
நாவால் நக்குது வெள்ளைப் பசு – பாலை
நன்றாய்க் குடிக்குது கன்றுக்குட்டி என்பதாகும்.
சிறுவர் பாடப் புத்தகங்களில் கா. நமச்சிவாய முதலியார் மகிழ்ச்சிதரத்தக்க பாடல்களைச் சேர்த்தார். தொடர்ந்து மயிலை சிவ.முத்து, மணி. திருநாவுக்கரசு போன்றோர் பாடப்புத்தகங்களில் பாடல்களைச் சேர்த்தனர்.
கவிமணிக்குப் பின் இந்தத் துறையில் மிகவும் புகழ் எய்தியவர் புதுக்கோட்டையைச் சேர்ந்த அழ. வள்ளியப்பா. குழந்தைக் கவிஞர் என்றே பெயர்பெற்றவர். மலரும் உள்ளம் இவரது மிக முக்கியமான நூல். ஏறத்தாழ 55 குழந்தை நூல்கள் எழுதியுள்ளார்.
அம்மா இங்கே வா வா
ஆசை முத்தம் தா தா
இலையில் சோறுபோட்டு
ஈயை தூர ஓட்டு…
தோசையம்மா தோசை, அம்மாசுட்ட தோசை, அரிசிமாவும் உளுந்த மாவும் கலந்து சுட்ட தோசை…
போன்ற பாடல்கள் புகழ்பெற்றவை.
வேங்கடராமன், செல்ல கணபதி போன்றோரும் சில நல்ல பாடல்களை இயற்றியுள்ளனர். மியாவ் மியாவ் பூனை, டிங் டாங் மணியடிக்குது, சிட்டு சிட்டு சுண்டெலி போன்றவை.
பத்திரிகைகள் சில சிறார்களுக்காகவே கொண்டுவரப்பட்டன. அவற்றில் குழந்தைப் பாடல்களும் அடங்கியிருந்தன. இவற்றில் முக்கியமானது வை கோவிந்தனின் அணில் இதழ். 1970இல் குழந்தைப் பாடல்களின் தொகுப்பு ஒன்று முத்துக்குவியல் என்ற பெயரில் சென்னையில் வெளியிடப்பட்டது. இதில் தமிழகப் பாக்களே அன்றி, இலங்கை, சிங்கப்பூர், மலேசியா போன்ற நாடுகளின் பாக்களும் இடம்பெற்றன.
தம்பி சீனிவாசன் சிவப்புரோஜாப்பூ, ஒரு குறிப்பிடத்தக்க தொகுதியாகும். பின்னர் பூவண்ணன் வாண்டுமாமா போன்றோர் எழுதிவந்தனர். இலங்கைத் தமிழ் சிறுவர் பாடல்கள் விக்கிபீடியாவில் தொகுக்கப்பட்டுள்ளன. நல்ல சிறுகதை எழுத்தாளரான கிருஷ்ணன் நம்பி யானை என்ன யானை என்ற தலைப்பில் குழந்தைப் பாடல்களை வெளியிட்டுள்ளார். சசிதேவன் என்ற பெயரில் கண்ணன் இதழில் இவர் எழுதினார். அண்மைக்காலத்தில் எழுத்தாளர் பாவண்ணனும் குழந்தைக் கவிதைகள் சிலவற்றை எழுதியுள்ளார். (பச்சைக்கிளியே பறந்துவா போன்றவை).
குழந்தைக் கவிதைகள் காலத்திற்கேற்ப அறிவியலின் துணைகொண்டும் வளர்கின்றன. இரா. ரெங்கசாமி என்பவர் கணிப்பொறிக் கவிதைகள் என்ற நூலை எழுதியுள்ளார். முன்னரே கூறியபடி யூ-ட்யூப் போன்றவற்றில் நிறையப் பாடல்கள் வெளிவந்துள்ளன. மலேசியக் கவிஞர் முரசு நெடுமாறன் குறுந்தகடுகளில் பாடிப்பழகுவோம் என்று குறுவட்டுகளை வெளியிட்டுள்ளார். உயிர்ப்புச் சித்திரங்களுடன் (அனிமேஷன்கள்) பாடல்கள் சேர்ந்த குறுவட்டுகள் இப்போது மிகுதியாகப் புழக்கத்தில் உள்ளன. குழந்தைப் பாடல்களுக்கான இணைய தளங்களும் இப்போது மிகுதியாக உள்ளன.

இலக்கிய இயக்கங்கள்
குறிப்பிட்ட ஒரு காலப்பகுதியில் குறிப்பிட்ட அளவு இலக்கியம் ஒரு மொழியில் தோன்றுவதற்கு ஒரே மாதிரியான ஓர் இலக்கியப் போக்கு காரணமாக இருந்தால் அதனை ஓர் இலக்கிய இயக்கம் எனலாம். ஓர் இலக்கிய இயக்கம் ஆதிக்கம் செலுத்தும் காலப்பகுதியில் ஏறத்தாழ ஒரே மாதிரியான இலக்கிய வடிவம், அமைப்பு, இலக்கியக் கருப்பொருள்கள் ஆகியவை இலக்கியங்களில் பயில்கின்றன.
பிறகு காலம் மாறுகிறது. கால மாறுதலுக்கேற்ப மக்களின் வாழ்நிலைகளும் மாறுகின்றன. மக்களின் வாழ்நிலைகள் மாறும்போது அவர்களது கருத்தியல்களும் மாறுகின்றன. அதாவது வாழ்க்கை பற்றியும் பிறவற்றைப் பற்றியும் மக்கள் கொண்டிருக்கும் எண்ணங்களும் மாறுகின்றன. அதனால் இலக்கியப் போக்குகளும் மாறுகின்றன. அதனால் ஒரு மொழியின் இலக்கிய இயக்கங்களும் காலப்போக்கில் மாறுகின்றன. இலக்கியத்தில் எந்த இயக்கமும் நிரந்தரம் இல்லை. சாசுவதமாக நிலைத்துவிட்டால் இயக்கமும் இல்லை.
இலக்கிய இயக்கங்களைப் பொதுவாக அக இயக்கம், புற இயக்கம் என்று பிரித்துக் காண்பார்கள். சமுதாயத்தின் தாக்கம் அதிகமின்றி மொழியின் ஊடாக ஏற்படும் மாற்றங்களினால் ஏற்படும் இயக்கங்களை அக இயக்கங்கள் எனலாம். சமூகத்தில் ஏற்படும் மாற்றங்களினால், புறத்தாக்குதலினால், மொழிக்குள் ஏற்படும் இயக்கங்களைப் புற இயக்கங்கள் எனலாம். செவ்வியல் இயக்கம், குறியீட்டு இயக்கம், ரொமாண்டிக் இயக்கம் போன்றவற்றை அக இயக்கங்கள் எனலாம். தேசிய இயக்கம், பெரியாரியம், மார்க்சியம் போன்ற சமூக இயக்கங்கள் காரணமாக மொழிக்குள் ஏற்படும் இலக்கிய விளைவு களைப் புற இயக்கங்கள் எனலாம்.
தமிழில் பலவித இலக்கிய இயக்கங்கள் மாறிமாறி எழுந்துள்ளன என்பது மேலோட்டமாக நோக்குவோர்க்கும் புரியும். மேலும் இரண்டாயிரம் ஆண்டு களுக்கும் மேலாக வரலாறு உடைய ஒரு மொழி மாறாமல் அப்படியே இருக்குமா? சங்ககாலப் பகுதியைப் பொதுவாக மதுரையில் அமைந்த தமிழ்ச்சங்கம் என்ற ஒரு இலக்கிய நிறுவனத்தை வைத்துச் சங்க இலக்கியம் என்று கூறுவது மரபாக உள்ளது. அதனை ஓர் இயக்கமாகக் காண்பதே முறை. சங்க இலக்கியத்திற்கு உருக்கொடுத்த பல நூற்றுக் கணக்கான புலவர்களும் தொண்டை நாடு முதல் குமரிமுனை வரை பலவேறிடங்களில் வசித்தவர்கள். இவர்கள் மிகுதியாகப் பயணம் செய்பவர்களாகவும் இருந்தனர். சான்றாக, தென்கோடி இரணிய முட்டத்தைச் சேர்ந்த பெருங்கௌசிகனார், தமிழகத்தின் வடபகுதியிலுள்ள செங்கண்மாவுக்குப் (இப்போதுள்ள செங்கம்) பயணம் செய்து நன்னன்சேய் நன்னனைப் பாடியுள்ளார் (மலைபடு கடாம்). எனவே இவர்கள் அனைவரும் தமிழ்ச்சங்கத்தில் பங்கேற்ற புலவர்களாக இருந்திருத்தல் இயலாது. இவர்கள் தமிழகத்தின் பலவேறு பகுதிகளை, பல வேறு நூற்றாண்டுகளைச் சேர்ந்தவர்கள். (ஏறத்தாழ கி.மு. மூன்றாம் நூற்றாண்டு முதல் கி.பி. இரண்டாம் நூற்றாண்டுவரை.) இவர்கள் எல்லாரும் ஒரே மரபினைப் பின்பற்றிப் பாடியுள்ளனர்.
ஆகவே, ஒரே மாதிரியாக அகம் புறம் என்ற அடிப்படையில் அமைந்த, ஒரே மாதிரியான யாப்பு, வடிவம் ஆகியவற்றைக் கொண்ட ஓர் தமிழ்ச் செய்யுள் இயக்கம் அக்காலத்தில் பரவலாக இருந்திருந்தால் மட்டுமே இம்மாதிரி ஒரு தமிழ்இலக்கியத் தொகுதி நமக்குக் கிடைத்திருக்க இயலும். இந்த இயக்கத்தின் பொதுவான விதிகளைத்தான் தொல்காப்பியத்தின் பொருளதி காரம் நமக்கு எடுத்துரைக்கிறது. இதுதான் தமிழ் இலக்கியத்தின் முதல் இயக்கம். செவ்வியல் இயக்கம் என்று இதனைக் கூறலாம். இவ்வியக்கத்தின் விளைவுகள்தான் எட்டுத்தொகை பத்துப்பாட்டு ஆகிய இரு தொகுதிகளாக நமக்குக் கிடைத்துள்ளன. இந்தியாவிலேயே மதச்சார்பற்ற ஓர் இயக்கமாகவும் பழந்தமிழின் செவ்வியல் இயக்கம் இருந்தது. இதற்கு மாறாக, சமஸ்கிருதம் ஒரு மத இயக்கமாகவே, வேதகாலம் முதலாகக் கால்கொண்டது.
தமிழ்நாட்டில் வைதிகத்தைவிட ஜைனம், பௌத்தம் போன்ற மதங்களே முதலில் பரவின என்று தோன்றுகிறது. ஜைன, பௌத்த மத இயக்கங்களே, பதினெண்கீழ்க்கணக்கு நூல்கள், ஐம்பெரும் காப்பியங்கள் ஆகியவற்றின் தோற்றத்திற்குக் காரணமாக அமைந்தன. ஐம்பெரும் காப்பியங்களில் சமண பௌத்தக் காப்பியங்கள் மட்டுமே இருப்பதைக் காணலாம். சிலப்பதிகாரம், சமணம், மணிமேகலை பௌத்தம், சிந்தாமணி சமணம், குண்டலகேசி பௌத்தம், வளையாபதி சமணம். ஐஞ்சிறு காப்பியங்களிலும் சமண பௌத்த நூல்களே உள்ளன. இவற்றில் சேர்க்கப்படாத பெருங்கதை சூளாமணி போன்ற காப்பியங்களும் சமயக் காப்பியங்களாகவே உள்ளன.
மூன்றாவதாகத் தமிழில் தோன்றிய இயக்கம் பக்தி இயக்கம். காரைக்காலம் மையார், கண்ணப்ப நாயனார் போன்ற சைவ நாயன்மார்கள் காலம், முதலாழ் வார்கள் காலம் இவற்றை வைத்துப் பார்க்கும்போது ஏறத்தாழ கி.பி. ஐந்தாம் நூற்றாண்டினை இதன் தொடக்கம் எனலாம். அவ்வாறாயின், கி.பி. இரண்டாம் நூற்றாண்டு முதலாக ஐந்தாம் நூற்றாண்டு வரையிலான காலப்பகுதியை நாம் இடைப்பட்ட ஜைன, பௌத்த மத இயக்கக் காலமாகக் கருதமுடியும். இதுதான் கீழ்க்கணக்கும், முதற்காப்பியங்களும் எழுந்த காலம்.
பக்தி இயக்கம் முதலில் வைதிக மரபுக்கு எதிரான இயக்கமாகத் தோன்றி, பிறகு காலப்போக்கில் அதற்கு அனுசரணையான இயக்கமாக மாறியது. இந்தியாவிலேயே தமிழகத்தில்தான் பக்தி இயக்கம் முதன்முதலில் தோன்றி யது என்பதில் நமக்கு நியாயமான பெருமை உண்டு. “யாகக் கிரியைகள் வேண்டாம், மந்திரங்கள் வேண்டாம், சாதி வேறுபாடு காணத் தேவை யில்லை, பக்தி மட்டுமே இருந்தால் போதும் இறைவனை அடையலாம்” என்ற கொள்கைகளோடு தோன்றிய இயக்கம் இது. எத்தனையோ நாயன்மார்களின் ஆழ்வார்களின் வரலாறுகள் சாதி வேறுபாட்டினை பக்தி இயக்கம் ஏற்கவில்லை என்பதைக் காட்டுகின்றன.
“சங்கநிதி பதுமநிதி இரண்டும் தந்து தரணியொடு வானாளத் தருவரேனும்/ மங்குவார் அவர் செல்வம் மதிப்போமல்லோம் மாதேவர்க்கே காந்தர் அல்லராகில்/ அங்கமெலாம் குறைந்தழுகு தொழுநோயராய் ஆவுரித்துத் தின்றுழலும் புலையரேனும்/ கங்கைவார் சடைக்கரந்தார்க் கன்பராகில் அவர் கண்டீர் நாம் வணங்கும் கடவுளாரே” (திருநாவுக்கரசர்)
என்பது போன்ற பாக்கள் பக்தி இலக்கியம் குறிப்பிடத்தக்க அளவு எதிர்ப்புத் தன்மையைக் கொண்டிருந்தது என்பதை விளக்கும். நாயன்மார்கள் தலங்கள் தோறும் சென்று ஆங்காங்குள்ள இறைவனைப் பாடினர். பின்னர் அவர்கள் பாடல்கள் நம்பியாண்டார் நம்பியால் தொகுக்கப் பெற்றன. அதுபோலவே பன்னிரு ஆழ்வார்களின் பாக்களும் நாலாயிரப் பிரபந்தம் என்ற பெயரில் தொகுக்கப்பட்டன.
வைணவத்தின் மிக முக்கியமான ஆழ்வாரான நம்மாழ்வாரே பிராமணர் அல்ல. ஆனால் பக்தி இயக்கத்தின் இறுதிக் காலமான பன்னிரண்டாம் நூற்றாண்டு அளவில் அது வைதிக மதத்தின் கொள்கைகளையும் சாதியையும் முற்றிலுமாக ஏற்றுக் கொண்டுவிட்டது. திருநாளைப் போவார் புராணம் இதைக் காட்டும். பக்தி இயக்கத்தினால் தமிழில் சைவத் திருமுறைகள், வைணவ நாலாயிரப் பிரபந்தம், கம்பராமாயணம், திருத்தொண்டர் புராணம் போன்ற எத்தனையோ சிறந்த இலக்கியங்கள் கிடைத்தன. பிற்காலத்திலும் ஈடு உரை போன்ற சிறந்த உரைகள் தோன்ற இவ்வியக்கம் காரணமாக இருந்தது.
இதற்குப் பின் (நான்காவதாகத்) தோன்றியது சிற்றிலக்கிய இயக்கம். முத்தொள்ளாயிரம், நந்திக் கலம்பகம் போன்ற பழைய இலக்கியங்களிலேயே சிற்றிலக்கியத் தோற்றத் திற்கான அடிப்படைகள் காணப்படுகின்றன. என்றாலும் பேரரசுச் சோழர்களின் பிற்காலம், பிற்பாண்டியப் பேரரசுக்காலம் தொடங்கியே சிற்றிலக்கியங்கள் மிகுதியாகத் தோன்றலாயின. ஏறத்தாழ பன்னிரண்டாம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் ஒட்டக்கூத்தர் புகழேந்தி காலம் முதலாகத் தொடங்கி, பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டுவரை இந்த இயக்கம் நீடித்தது. நூற்றெட்டுவகைப் பிரபந்தங்கள்-அதாவது சிற்றிலக்கியங்கள் இருப்பதாகக் கூறுவது மரபு. எனினும் சிலவகைச் சிற்றிலக்கியங்கள் மட்டுமே போற்றப்படுகின்றன. அவற்றிலும் சிலவற்றுக்கு ஒவ்வொரு நூல் தலைமை சான்றதாக அமைந்துள்ளது. பரணிக்குக் கலிங்கத்துப் பரணி, தூதுக்குத் தமிழ்விடு தூது, குறவஞ்சிக்குக் குற்றாலக் குறவஞ்சி, உலாவுக்குத் திருக்கயிலாய ஞானவுலா, பள்ளுவுக்கு முக்கூடற்பள்ளு என்பதுபோலச் சொல்லிக் கொண்டே போகலாம்.
சிற்றிலக்கிய இயக்கத்தின் காலப்பகுதியோடு இன்னும் மூன்று இயக்கங்களின் காலப்பகுதிகள் பெரும்பாலும் ஒன்றுபடுகின்றன. ஒன்று, புராண இலக்கிய இயக்கம். இதில் தலபுராணங்களும் அடங்கும். மற்றொன்று தனிப்பாடல்கள் இயக்கம். மற்றொன்று சித்தர் இயக்கம். இவை சிற்றிலக்கிய இயக்கங்கள் தோன்றத் தொடங்கி ஓரிரு நூற்றாண்டுகள் பிற்பட்டு நிகழத் தொடங்கிப் பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டின் இறுதிவரை நீடித்தன.
சித்தர் இயக்கம் வெறும் சடங்குகளில் மூழ்கிப்போன பக்தி இயக்கத்துக்கு எதிராக எழுந்தது. திருமூலர் காலம் தொடங்கி தாயுமானவர், மஸ்தான் சாகிபு, வள்ளலார் வரை நீடித்த இயக்கம் இது. இராமலிங்க வள்ளலார் பாக்கள் சித்தர் மரபில் வந்தாலும் அவற்றில் சமூக நோக்கும் இடம்பெற்றிருந் தது. தமது வழியினைச் சுத்த சமரச சன்மார்க்கம் என்று அவர் அழைத்தார்.
புராண இயக்கம், பரஞ்சோதி முனிவரின் திருவிளையாடற் புராணத்தில் தொடங்குகிறது. பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டின் இணையற்ற கவிஞர் மகாவித்துவான் மீனாட்சி சுந்தரம் பிள்ளையின் புராண நூல்களோடு நிறைவு பெறுகிறது எனலாம். மதம் சார்ந்த சிற்றிலக்கியங்களும் புராணங்களும் தல புராணங்களும் பெரிதும் வளர்வதற்கு மடங்கள் காரணமாக இருந்தன. தமிழ் நாட்டின் மத, பக்தி இயக்கங்கள் இறுதியாக மடங்களில் வந்து முடிந்தன எனலாம். ஏறத்தாழ 13ஆம் நூற்றாண்டில் திருஞானசம்பந்தர் சத்திமுற்றத் திருமடம், திருவிடை மருதூர் மாளிகை மடம், திருவானைக்கா ஆண்டார் எம்பிரானார் மடம், திருவாரூர் ஆசாரமழகியான் திருமடம் போன்றவை இருந்தன என்று தெரிகிறது. சாத்திர நூல்களை இயற்றிய சிவாசாரியார்களும் பல இடங்களில் மடங்களை நிறுவினார்கள். திருவாவடுதுறை, தருமபுரம், சூரியனார் கோயில், குன்றக்குடி போன்ற மடங்கள் தமிழ்சைவசாத்திரக் கல்விக்கு முதன்மை அளித்தன. தருமபுர ஆதீனத்தைச் சேர்ந்த குமரகுருபரர், மீனாட்சியம்மை பிள்ளைத் தமிழ் போன்ற நூல்களை எழுதியதோடு, காசி வரை சென்று அங்கும் தமிழ் மடங்களை அமைத்தார்.
தனிப்பாடல் இயக்கம் என்பதைத் தனியொரு இயக்கமாகக் கொள்ள முடியுமா என்பது ஓர் ஐயம். எனினும் காளமேகப் புலவர் காலம் தொடங்கி, பத்தொன்ப தாம் நூற்றாண்டின் வேதநாயகம் பிள்ளைவரை இதன் தாக்கம் நீடித்தது. எத்தனை எத்தனையோ கவிஞர்கள் (சிற்றிளம் பருவ பாரதியார் உள்படச்) சிறந்த தனிப்பாடல்களை இயற்றியுள்ளனர். புராண இயக்கம், தனிப்பாடல் இயக்கம் ஆகியவை விஜயநகரப் பேரரசுக் காலமுதலாக ஆங்கிலேயர் கால இறுதிவரை இருந்தவை.
பதினேழாம் நூற்றாண்டில் ஐரோப்பியர்கள் வணிகத்துக்கென இந்தியாவிற்குள் வந்தனர். இவர்களில் போர்ச்சுகீசியர், டச்சுக்காரர்கள், ஃபிரெஞ்சுக்காரர்கள், கடைசியாக ஆங்கிலேயர்கள்–நம் நாட்டைக் காலனிப்படுத்தவும் முனைந்தனர். இதன் விளைவாக ஏற்பட்டதுதான் தேசிய இயக்கம். இதனை இரு பிரிவுகளாகக் காணவேண்டும்.
முதற்காலப் பகுதியில் மருது சகோதரர்கள் சுதந்திரப் போராட்டத்திற்கான அறிக்கையை 1801 ஆம் ஆண்டு திருச்சி மலைவாசலில் ஒட்டினார்கள். அப்போதிருந்து தொடர்ச்சியாகத் தமிழகத்தில் சுதந்திரப் பேராட்டம் நடக்கலாயிற்று. முதலில் சுதந்திரப் போராட்டத்தைப் பற்றிய செய்திகள் நாட்டார் பாடல்களாகவே உருப்பெற்றன. கலியுகப் பெருங்காவியம், கட்ட பொம்மன் சண்டைக்கும்மி, பாஞ்சைக் கோவை, கட்டபொம்மன் கதைப்பாடல் போன்ற பல கதைப்பாடல்கள் இயற்றப்பட்டதாகத் தெரிகிறது.
ஆங்கிலேயரின் முறையான ஆட்சி ஏற்பட்டதைத் தொடர்ந்து சில மாற்றங்கள் நிகழ்ந்தன. பழைய நூல்கள் அச்சேறின. பத்திரிகைகள் பிறந்தன. உரைநடை வளர்ச்சி தொடங்கியது. நாவல் சிறுகதை போன்ற புதிய வடிவங்கள் பிறந்தன. மொழி ஆராய்ச்சி தோன்றியது. தொல்லியல் ஆய்வும் அகழ்வாய்வும் தொடங்கின. தமிழ் மொழிச் சிறப்பையும் பண்பாட்டுச் சிறப்பையும் உணர்ந்த பெரியோர் – வ. உ. சிதம்பரம் பிள்ளை, சுப்பிரமணிய சிவா, வ. வே. சு. ஐயர், பாரதியார், வரதராஜுலு நாயுடு, திரு.வி.க. போன்றவர்கள் சுதந்திரப் போராட்டத்தில் இறங்கினர். இம்மாற்றங்களை யெல்லாம் ஒட்டுமொத்தமாகத் தமிழ் மறுமலர்ச்சி இயக்கம் என்ற பெயரால் குறிக்கலாம். இதனுடன் தேசிய இயக்கத்தின் இரண்டாம் பகுதி இணைகிறது.
பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டுவரை தமிழ் இலக்கியம், இறைவனைப் பாடுதல், அரசர்கள்-குறுநில மன்னர்கள், ஜமீன்தார்கள் உள்ளிட்ட மேன்மக்களைப் புகழ்ந்து பாடுதல் எனப் பாடாண் திணையாகவே இருந்தது. இருபதாம் நூற்றாண்டில் ஏற்பட்ட மிக முக்கிய மாற்றம், தமிழ் ஓர் நவீன மொழியாக, நவீன இலக்கிய மொழியாக உருப்பெற்ற நிலை. இலக்கியம் ஒரு சிறு குழுவினர் அல்லது புலவர்கள் உருவாக்குவது, வாசிப்பது என்ற நிலை மாறியது. புலவர்கள் பிழைப்புக்காகப் புரவலர்களை அண்டி வாழுகின்ற நிலையும் மாறியது. பழங்காலப் புலவர்கள், இன்றைய எழுத்தாளர்கள் அல்லது படைப்பாளர்கள் ஆயினர். முற்காலப் புரவலர்களுக்கும் அரசர்களுக்கும் பதிலாக ஊடகங்களின் ஆதரவு இன்றைய படைப்புகளுக்குத் தேவையாயிற்று. தமிழ் இலக்கியத்தின் வாய்மொழிப் பாரம்பரியத்தில் புலவர்கள் பாடி அரங்கேற்ற, அதைக் கேட்பவர்கள் இருந்தனர். அவர்களுக்கு பதிலாக இப்போது வாசகர் கூட்டம் தோன்றி விட்டது. இவற்றால் இலக்கியத்தின் நோக்கம், பணி பற்றிய கொள்கைகளும் மாறின. இதற்குமுன், சமகால மனிதர்களைப் பற்றிக் கவலைப்படுவதாக இலக்கியம் இருக்க வேண்டும், சமகாலப் பிரச்சினைகளைக் கையாள வேண்டும் என்ற நோக்கு தமிழில் இருந்ததில்லை. இலக்கியம் சமகாலச் சமூகத்தைப் பற்றி, மக்களைப் பற்றி வருணிப்பதாகவும் கவலைகொள்வதாகவும் மாறியது இருபதாம் நூற்றாண்டில் ஏற்பட்ட ஓர் அடிப்படை மாற்றம்.
சுப்பிரமணிய பாரதியார் 1882இல் பிறந்தார். சுதந்திரப் போராட்டமே தம்மை ஒரு தேசிய கவியாக மாற்றியது என்பதை அவர் உணர்ந்திருந்தார். முதன்முதல் தேசபக்திப் பாடல்களை இயற்றியவர் அவரே. 1908இல் வந்தே மாதரம், சுதந்திர தாகம், சுதந்திரப் பள்ளு போன்ற பாக்களை இயற்றினார். பாஞ்சாலி சபதம் சுதந்திரப் போராட்டத்தை மகாபாரதக் கதையின் வாயிலாகக் கூறிய ஒரு குறுங்காவியம். சுப்பிரமணிய சிவா, ஞானபாநு என்னும் இதழை நடத்தினார். ஏறத்தாழ இக்காலமுதல் சுதந்திரம் பெற்ற 1947வரை தொடர்ச்சியாகச் சுதந்திரப் போராட்டத்திற்கான இலக்கியங்கள் எழுதப்பட்டன. வ.வே.சு ஐயர் தேசபக்தன், பாலபாரதி போன்ற சஞ்சிகைகள் வாயிலாக எழுதி வந்தார். சுதந்திரப் போராட்ட காலம்தான் பத்திரிகைத் தமிழ் மிகுதியாக வளர்ந்த காலம்.
நாற்பதுகளின் இறுதியில் கல்கி கிருஷ்ணமூர்த்தி தேசிய இயக்கம் சார்ந்த நாவல்களை எழுதினார். அவற்றில் குறிப்பிடத்தக்கவை தியாக பூமி, அலை ஓசை. சுத்தானந்த பாரதியாரும் தேசியக் கவிதைகள் இயற்றியவர்களில் குறிப்பிடத் தக்கவர். காந்திகாலத்தின் கவிஞராகக் கருதப்பெற்றவர் நாமக்கல் இராமலிங்கம் பிள்ளை. மிகுதியான சுதந்திரப் பாக்களையும், மலைக்கள்ளன் போன்ற நாவல்களையும், என் கதை என்னும் சுயசரிதையையும் அவர் எழுதியுள்ளார். பண்டிதை அசலாம்பிகை அம்மையார் காந்திபுராணம் என்னும் காவியத்தை வரைந்தார். கா.சி. வேங்கடரமணி, தேசபக்தன் கந்தன் போன்ற நாவல்களை எழுதினார். இவ்வாறு தமிழ் வளர்ச்சியில் தேசிய இயக்கம் ஒரு முக்கியப் பங்காற்றியுள்ளது.
ஏறத்தாழ 1940களில் தமிழ் நாடகங்களும், தமிழ்த் திரைப்படங்களும் புத்துயிர் பெற்றன. தமிழ்நாடகக் கலைக்கு தெ. பொ. கிருஷ்ணசாமிப் பாவலர், சங்கரதாஸ் சுவாமிகள், பம்மல் சம்பந்த முதலியார் போன்றோர் புத்துயிரூட்டினர். அவர்கள் காலத்தில் நாடகங்கள் சுதந்திரப் போராட்ட விஷயத்தைத் தழுவியவையாக இருந்தன. கலைவாணர் என்.எஸ். கிருஷ் ணன், கிந்தனார் சரித்திரம் இயற்றினார். பின்வந்த திராவிடஇயக்கத்தினர் நாடகங்களின் பொருளைப் பெரிதும் சமூகவயப்பட்டதாக மாற்றினர்.
சுதந்திரப் போராட்டக் காலத்திலேயே நீதிக்கட்சி தோன்றியது, தொடர்ந்து திராவிட இயக்கமும் வளர்ச்சி பெற்றது. இவற்றின் விளைவாக ஏற்பட்ட தமிழ்இயக்கங்களில், தமிழிசை இயக்கம், தூயதமிழ் இயக்கம், பகுத்தறிவு இயக்கம் அல்லது சுயமரியாதை இயக்கம் ஆகியவை குறிப்பிடத்தக்கவை.
ஆபிரகாம் பண்டிதர், தமிழிசை முன்னோடிகளில் முதல்வர். அவர் கருணாமிர்த சாகரம் என்னும் இசை நூலைப் படைத்தார். ஆபிரகாம் பண்டிதர் காலம் முதல் 1950 வரை தமிழிசை பற்றிய உணர்வு மிகுதியாக வெளிப்பட்டது. விபுலானந்தரும் யாழ்நூல் இயற்றினார். தமிழ்வழிக் கல்வியும் தமிழ்க் கலைச் சொற்களும் தேவை என்ற ஞானம் தோன்றியது. இவை யாவும் சேர்ந்து தமிழ் இயக்கம் என்ற ஒன்றை ஏற்படுத்தின என்று கொள்ளலாம். தமிழிசைச் சங்கம் இவற்றின் முக்கியச் சாதனைகளில் ஒன்று.
தூயதமிழ் இயக்கமும் பகுத்தறிவு இயக்கமும் சேர்ந்து ஒரு கவிஞர் பரம்பரை யைத் தமிழில் உருவாக்கியது. பாரதிதாசன் இதன் முன்னோடியாவார். தமிழுக்கும் அமுதென்று பேர் என்ற உணர்ச்சிமயமான பார்வையை முன் வைத்தவர் பாரதிதாசன். அவரைப் பின்பற்றி வாணிதாசன், முடியரசன் போன்றோர் எழுதினர். இம்மரபு பொன்னடியான் வரை நீடித்துவந்தது. புலவர் குழந்தை இராவண காவியம் எழுதினார். தூயதமிழ் இயக்கத்தின் முன்னோடியாகக் கருதத் தக்கவர் பரிதிமாற் கலைஞர். பிறகு மறைமலை அடிகளால் வளர்ந்த இவ்வியக்கம், பெருஞ்சித்திரனார் போன்ற கவிஞர்கள் வரை தொடர்ந்தது.
தமிழ் இலக்கியத்தில் மார்க்சியத்தின் தாக்கம் விரிவானது. கவிதை, கட்டுரைகள், நாவல், சிறுகதை, நாடகம், விமரிசனம் எனப் பல்வேறு தளங்களிலும் மாற்றங்களை ஏற்படுத்தியது மார்க்சிய இயக்கம். தமிழில் மார்க்சிய இயக்கத்தின் தாக்கம் பற்றிப் பல நூல்கள் எழுத இடமுண்டு.
இருபதாம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் பல்வேறு கலை/இலக்கிய இயக்கங்களும் தத்துவக் கொள்கைகளும் தமிழ் இலக்கியப் பரப்பில் புகுந்து பல்வேறு மாற்றங்களை ஏற்படுத்தியுள்ளன. சான்றாக, ஃப்ராய்டியம், நவமார்க்சியம், இருத்தலியம், அமைப்பியம், பின்னமைப்பியம், நவீனத்துவம், பின்நவீனத்துவம், பிற்காலனியம் போன்ற மேற்கத்தியத் தத்துவ, இலக்கியக் கொள்கைகள் தமிழில் இடம்பெற்று மாற்றங்களை ஏற்படுத்தியுள்ளன. இவையன்றி வேறுபல அழகியல்/மெய்யியல் கொள்கைகளும் புகுந்துள்ளன. இலத்தீன் அமெரிக்க நாடுகளிலிருந்து மாந்திரிக யதார்த்தம் என்ற சித்திரிப்பு முறை புகுந்துள்ளது. இம்மாற்றங்களின் காரணமாக, ஒரு புதிய இலக்கிய விமரிசன மரபும் தமிழில் உருவாகத் தொடங்கியுள்ளது.
இன்று தமிழ் இலக்கியப் பரப்பு ஏராளமான மாற்றங்களுக்கு உட்பட்டுள்ளது. எத்தனை எத்தனையோ கொள்கைகள் இதில் தாக்கம் செலுத்துகின்றன. மேற்கின் அல்லது அயல்நாடுகளின் கொள்கைகளை நமக்கென ஏற்பதில் நாம் மிக எச்சரிக்கையாக விவேகத்துடனும் விழிப்புடனும் இருக்க வேண்டி யுள்ளது.

நவீனத்துவம் (மாடர்னிசம்)
மேற்கத்திய உலகில் முதல் உலகப் போருக்கு முன் தொடங்கி வளர்ச்சி பெற்ற வணிகப்போட்டிகள், அவை நாடுகளுக்கிடையில் உருவாக்கிய முரண்பாடுகள், பொருள்மயமாக்கப்பட்ட வாழ்நிலை போன்றவை நவீனத் தன்மை என்று வரையறுக்கப்படுகின்றன. இரண்டாம் உலக யுத்தம், அணு குண்டு போன்ற பேரழிவுகள் உண்டாக்கிய அதிர்ச்சிகள், தொடர்புத் தொழில் நுட்ப வளர்ச்சியினால் இந்தியப் பிரக்ஞையிலும் பேரதிர்வுகளை ஏற்படுத்தும் அளவுக்குப் பரவியே இருந்தன. நவீனத்தன்மையை வெளிப்படுத்தக் கலைகள் உருவாக்கிக் கொண்ட வழிமுறைதான் நவீனத்துவம்.
ஒரு கருவியைப் பயன்படுத்தும் சாத்தியக்கூறுகளை மனித மனம் உணரும்போதே இன்னொருபுறம் அதன் போதாமைகளையும் உணர்ந்து கொள்கிறது. இந்தப் போதாமையுணர்வு புதிய புதிய கருவிகளைக் கண்டு பிடிக்கச் சொல்லி மனிதனைத் தூண்டுகிறது. புத்தம் புதிதாகக் கருவியை மாற்றியமைக்கச் சந்தர்ப்பம் இல்லாவிட்டால் புதிய பயன்பாடுகளுக்கெனப் பழைய கருவியை வடிவமைக்க முயலுகிறது. இதுபோல மொழியைப் புதிய பரிமாணங்களுக்கு விரிவாக்க முயலுகின்றபோது மொழி உடன்பட மறுக்கிறது. கடைசியில் மொழியைப் பகிர்ந்து கொள்வதே பெரிய பிரச்சினை ஆகிவிடுகிறது. இப்படிப்பட்ட மொழிச்சூழல்தான் நவீனத்துவத்தைக் கட்டமைக் கிறது.
இந்தியாவின் மொழிகளிலும் நவீனத்துவம் பரவவே செய்தது. ஒரு பெரிய இயக்கமாக அல்ல-திரும்பத் திரும்ப அந்த எழுத்தாளர்களே சொன்னது போலச் சோதனை முயற்சிகளாக-சில எழுத்தாளர்கள் மட்டுமே கொண்ட ஒரு விசித்திர, தனித்த மனப்பான்மையாகத் தோன்றியது. எலியட்டையும் ஜாய்ஸையும் படித்திருந்த புதுமைப்பித்தன் போன்ற அக்கால எழுத்தாளர் களுக்குத் தாங்களும் புதிய வெளிப்பாட்டு முறைகளைக் கையாண்டு பார்க்கவேண்டும் என்ற எண்ணம் எழுந்ததில் வியப்பில்லை.
தமிழில் மணிக்கொடி இதழ்க் காலம் வரை மொழி ஒரு பெரிய பிரச்சினையாக உணரப்பட்டதில்லை. “உள்ளத்திலுள்ளது கவிதை” என்றும் அதனைத் தெளிவுறவே மொழிந்திடுவதில் எந்தத் தடையுமில்லை என்றும் “உள்ளத்தில் உண்மையொளி உண்டாயின் வாக்கினிலே ஒளியுண்டாகும்” என்றும் படைப்பாளிகள் நம்பிவந்தனர். இதற்கு மாறாகச் சொல்லவந்ததைச் சொல்லுவதற்குப் பழைய வழிமுறைகளின் போதாமையை உணர்ந்து வேறுவித வெளிப்பாடு முறைகளைத் தேடிப் புதிய பாதைகளைப் போட்ட புதுமைப்பித்தனிலிருந்துதான் நவீனத்துவம் தமிழில் கால்கொள்கிறது. கவிதை யிலும் புதுமைப்பித்தன், ந. பிச்சமூர்த்தி முதல் தான் நவீனத்துவம் மலர்ந்தது.
ஆங்கில இலக்கியத்தில் 1910-30கள் நவீனத்துவ காலம் என்று கூறலாம். அதாவது டி. எஸ். எலியட், வர்ஜீனியா வுல்ஃப், எஸ்ரா பவுண்ட், ஜேம்ஸ் ஜாய்ஸ், டி. எச். லாரன்ஸ் போன்ற மிகப் பெரும் எழுத்தாளர்கள் சாதனை புரிந்த காலம் நவீனத்துவக் காலம் என்று ஆங்கில இலக்கியத்தில் வரையறுக்க முடியும்.
யதர்த்தவாதத்தை எதிர்த்து எழுந்த இயக்கம்தான் நவீனத்துவம் என்ற கருத்தும் உண்டு. பதிவு நவிற்சிக் கலை, கியூபிசம், வார்ட்டிசிசம், ஃப்யூச்சரிசம், வெளிப்பாட்டியம், டாடாயிசம், சர்ரியலிசம் போன்ற கலை இயக்கங்கள் யாவுமே யதார்த்தவாதத்தை எதிர்த்து எழுந்தவைதான். இவற்றின் தொகுப்பாக நவீனத்துவத்தைக் காணஇயலும். மார்க்சியமும் யதார்த்தவாதமும் கேள்விக்குறியாகின்ற நிலையில்தான் நவீனத்துவம் தோன்றுகிறது என்பது விமரிசகர்கள் பலரின் கருத்து. ஆனால் தமிழ்ச்சூழலில் நவீனத்துவம் யதார்த்தவாதத்தை மறுக்கவில்லை என்கிறார் விமரிசகர் ஞானி.
நினைத்ததைச் சொல்லவேண்டும் என்ற வெறிக்கும் சொல்ல முடியவில் லையே என்ற ஆதங்கத்திற்கும் இடையிலுள்ள இடை வெளியில் தோன்றும் போராட்டம்தான் நவீனத்துவத்தின் தோற்றக்களம். இந்தப் போராட்டம் பாரதிக்கு ஓரளவு இருந்தது. பின்வந்த பாரதிதாசனுக்கோ பாரதிதாசன் பரம்பரைக்கோ மார்க்சியம் சார்ந்த எழுத்தாளர்களுக்கோ ஜனரஞ்சகப் படைப்பு உற்பத்தியாளர்களுக்கோ அணுவளவு கூடக் கிடையாது.
நவீனத்துவத்திற்கு மாறான கலைஞர்கள், வாழ்க்கையில் உண்மை என்று ஒன்று உண்டு என்றும் அதைச் சொல்வதே அல்லது சொல்ல முயல்வதே கலை என்றும் நினைத்தார்கள். அவர்களைப் பொறுத்தவரை சுயம் என்பது பிளவுபடாதது. முழுமையானது. ஒருமையுடையது. கல்கி, அகிலன், மு. வ., நா. பார்த்தசாரதி எனப் பிரபலமான எழுத்தாளர்களுக்கும் தமிழ் வாசகர் களுக்கும் ஒரு பொதுவான தளமும் இலட்சியங்களும் இருந்தன. பொதுவாகப் பிரபல எழுத்தாளர்கள் தங்களுடைய வாசகர்களுக்கும் தங்களுக்கும் பகிர்ந்து கொள்ளக்கூடிய யதார்த்தமும் மெய்ம்மைகளும் இருப்பதாக திடமாக நம்பினார்கள். அவர்களுக்கு இலக்கியத்தைப் பற்றிய எதிர்பார்ப்புகளும் இருந்தன, தேசத்திற்கு விடுதலை வாங்கித் தருவது, மனித இனத்தை மேம்படுத்துவது, எல்லார்க்கும் எல்லாம் கிடைப்பதான ஒரு சமுதாயத்தை உருவாக்குவது இப்படி இலக்கியத்திற்குக் கடமைகளும் இருந்தன. நவீனத்துவத்திற்கு இதுபோன்ற பிரமைகள் இல்லை.
அவ்வாறாயின் நவீனத்துவத்திற்கு உகந்த மனப்பான்மை என்ன என்ற கேள்வி எழலாம். உளவியல் ஆழ்தன்மை என்று இதனைச் சுருக்கமாகச் சொல்லலாம். பிரபல ஜனரஞ்சக எழுத்தாளர்கள் தங்கள் வாசகர்களை அல்லது இரசிகர்களைப் படைப்போடு ஒன்றச் செய்வதையே பெருமையாகக் கருதினார்கள். வாசகர்களை ஒன்றச் செய்யாமல் அவர்களைத் தொலைவி லேயே நிற்கச் செய்யவேண்டும், “இது படைப்புதானே தவிர வாழ்க்கையல்ல, யதார்த்தமல்ல” என்று அவர்களுக்கு நினைவூட்டிக்கொண்டே இருக்க வேண்டும் என்பது நவீனத்துவம். பிரெஹ்ட் இதனை ‘அந்நியமாதல் விளைவு’ என்றார். கலைஞர்களும் தாங்கள் படைக்கும் படைப்போடு, பாத்திரங்களோடு ஒன்றிப் படைக்கிறேன் என்று சொல்லாமல், அழகியல் தொலைவைக் கடைப்பிடிக்க வேண்டும். இந்த இயல்புகளையெல்லாம் புதுமைப்பித்தன் படைப்புகளில் காணலாம்.
நவீனத்துவப் படைப்பாளர்கள் முழுமை என்பதிலும் நிலைத்த உண்மை என்பதிலும் நம்பிக்கை அற்றவர்கள். தங்கள் காலத்தில் தாங்கள் கண்ட உள்ளீடற்ற மனிதர்களையும் பிளவுபட்ட, சிதைந்த ஆளுமைகளையும்தான் அவர்களால் படைக்கமுடிந்தது.
இந்த மனப்பான்மைகள் சமூகத்தைச் சீர்திருத்தி அமைக்கவேண்டும் என்ற கொள்கை கொண்டவர்களுக்கு எதிரானவையாக அமைந்தன. எனவே நவீனத்துவ இலக்கியங்களை மார்க்சியவாதிகள் நசிவு இலக்கியம், பாலியல் பிறழ்வு இலக்கியம், தனிமனிதச் சார்புடைய இலக்கியம், கலை கலைக்காகவே என்னும் அடிப்படையில் தோன்றிய இலக்கியம் என்றெல்லாம் குறைகூறினார்கள்.
போதிப்பதும் பிரச்சாரம் செய்வதுமே கலை என்ற மனப்பான்மை நமக்கு மிக நெருக்கமான ஒன்று. அறம் பொருள் இன்பம் வீடு அடைதல் நு£ற்பயனே என்று இலக்கியத்தைக் கருவியாக மட்டுமே கண்ட பாரம்பரியம் நம்முடையது. தமிழில் முதல் நாவலை உருவாக்கிய வேதநாயகம் பிள்ளை, நவீன கதைகள் எவ்வாறு நீதி போதிப்பனவாக அமையவேண்டும் என்று பெரியதொரு இலக்கணத்தையே தமது முன்னுரையில் கூறியிருக்கிறார்.
ஜான் ரஸ்கின் போன்றவர்களும் கலை அறத்தை போதிப்பதாக இருக்க வேண்டும் என்றே கருதினர். ஆனால் ஆஸ்கார் வைல்டு போன்ற எழுத்தாளர்கள், கலை எதனையும் போதிக்கவேண்டியதில்லை, அது கலையாக இருந்தாலே போதுமானது என்றனர். அதாவது அது அழகியல் இன்பம் பயப்பதாக அமைந்து விட்டால் போதுமானது. இதைத்தான் கலை கலைக்காகவே என்றனர். அழகியல் இயக்கம் என்றே அவர்கள் கொள்கை அறியப்பட்டது. கலை தன்னளவில் முழுமை பெற்றதாக இருககவேண்டுமே தவிர, இன்னொன்றின் கைப்பாவையாக, எடுபிடியாக இருக்கக் கூடாது என்பதே முக்கியம். இந்த அம்சங்கள் சமூக அக்கறை கொண்டவர்களுக்கு எரிச்சல் தருபவையாக இருந்தன.
வானம்பாடிகளின் ரொமாண்டிக் தன்மை வாய்ந்த பிரகடனக் கவிதைகளும் அவற்றிற்கு எதிர்வினையாக பிரமிளின் கவிதைகளும் இங்கே குறிப்பிடத்தக்கவை. எழுத்து பத்திரிகை, அதைத் தொடர்ந்து வந்த நடை, பிரக்ஞை, கசடதபற, தொடங்கித் தொண்ணூறுகள் இறுதிவரை கலை, கலைக்காகவா, மக்களுக்காகவா என்ற விவாதம் திரும்பத்திரும்ப நடை பெற்றுவந்தது.
தமிழில் நவீனத்துவம் சார்ந்த முதல் எழுத்தாளர் புதுமைப்பித்தன் பலவிதமான சிறுகதைகளை எழுதிப்பார்த்தவர். அவர் எழுத்துகள் பலதன்மைகளை ஒரேசமயத்தில் உள்ளடக்கியிருக்கின்றன. அவர் எழுத்துகளில் ஒரு மாந்திரீக/தொன்மக் கவிதையியல் ஊடுருவி யிருக்கிறது. அவருடைய எழுத்துப் பண்புகளில் ஒவ்வொரு பண்பை ஏற்றுக் கொண்டுதான் சுந்தர ராமசாமி, ஜெயகாந்தன், வண்ணநிலவன் போன்ற பல படைப்பாளிகள் பின்னனால் உருவாக முடிந்தது. இன்று பின்நவீனத்துவப் படைப்புமுறை சார்ந்து பேசப்படும் மேனிலை நாவல், தொடர்ச்சியறு எழுத்து, மாந்திரீக யதார்த்தம் முதலிய கூறுகளையும் புதுமைப்பித்தன் எழுத்துகளில் காணலாம். உளளத்தின் சிக்கலான தன்மைகளை வெளிப்படுத்த முயன்றதன் காரணமாக கு. ப. ரா.வின் எழுத்துகளில் நவீனத்துவம் இடம் பெற்றது. ஓர் அயலான் போலத் தமிழ்மொழியைக் கையாள முயன்றதனால் மௌனிக்கு நவீனத்துவம் கைவந்தது.
மணிக்கொடிக்காலத்தின் பார்வையாளர்களாக இருந்து சற்றே பின்னிட்டு எழுதத் தொடங்கிய லா.ச.ரா., எம்.வி. வெங்கட்ராம் இருவரது எழுத்துகளிலும் நவீனத்துவம் உண்டு. எம்.வி. வெங்கட்ராமின் ‘காதுகள்’ நாவலில் நிகழும் விவாதங்களும் எதிர்விவாதங்களும் கூடிய மனப்போராட்டம் நவீனத்துவப் படைப்புகளுக்கே உரியது.
தமிழ் நவீனத்துவப் படைப்புகள் புரியவில்லை என்றும் ஜனரஞ்சக எழுத்தாளர்கள் கூறினர். “யாருக்காக எழுதுகிறார்கள் இவர்கள்?” என்று கேள்வி எழுப்பினார்கள். இதன் விளைவாக வாசகர்களை முன்னிருத்தி ஒரு எழுத்தாளன் எழுத வேண்டுமா, அன்றி வாசகனைப் பற்றிக் கவலைப்படாமல் தன்னிச்சையாக எழுதவேண்டுமா என்ற விவாதம் எழுந்தது. வாசக ரசனைக்குத் தீனிபோடுவது மட்டுமே இலக்கியமல்ல, வாசகர்களைக் கருத்தில் கொள்ளாமல் எழுதினால்தான் நல்ல இலக்கியங்கள் உருவாகும் என்று க. நா. சு., சுந்தர ராமசாமி போன்றோர் கூறினர். அமைப்பியத்தின் அறிமுகம் இந்த விவாதங்களுக்கு ஒரு முற்றுப்புள்ளி வைத்தது.
இதைத் தொடர்ந்து உள்வட்டக் கலைதான் சிறந்தது, வெளிவட்டக்கலை சிறந்ததல்ல என்ற கருத்து எழுந்தது. இதற்கு மார்க்சியத் தளங்களிலிருந்து எதிர்ப்புக்கருத்துகள் முன்வைக்கப்பட்டன. இலக்கிய முயற்சிகள் பலவகை. அவற்றிற்கு ஆதாரமாக இருக்கக்கூடிய இலக்கிய மனப்பான்மைகளும், இலக்கியக் கொள்கைகளும் பலவகை. ஒரு குறிப்பிட்ட வகையான இலக்கியத்தை மட்டுமே எடுத்துக் கொண்டு அதை மட்டும் பாராட்டி, இலக்கியத்தை வளர்ப்பது உள்வட்டமே என்ற முடிவுக்கு வருவது தவறு என்று இதற்கு விடையளிக்கப்பட்டது. அக்காலத்தில் நவீனத்துவ முயற்சிகள் செய்தவர்களுக்கு இக்கருத்துகள் மிக உற்சாகம் தருவனவாக இருந்தன.
மணிக்கொடிக் காலத்திற்குப் பிறகு நவீனத்துவ எழுத்திற்கு ஒரு பின்னடைவு ஏற்பட்டது. சி. சு. செல்லப்பாவின் ‘எழுத்து’ பத்திரிகையின் தோற்றம், நவீனத்துவ வாதிகளுக்கும் சோதனை முயற்சியாளர்களுக்கும் ஒரு நல்ல களம் அமைத்துத் தந்தது. சுந்தர ராமசாமியின் ‘உன் கை நகம்’ போன்ற கவிதைகள் நவீனத்துவக் கவிதைக்கு நல்ல எடுத்துக்காட்டுகள். பிருமீள், சி. மணி போன்றோரும் எழுத்து இதழில் எழுதினர். அவை பெரும்பாலும் நவீனத்துவ தொனி கொண்டிருந்தன. பிறகு ‘நடை’ இதழ் முதலாக ஞானக்கூத்தன் எழுதலானார். பிறகு கசடதபற, ஞானரதம், பிரக்ஞை என்று நவீனத்துவ முயற்சிகளுக்கு ஆதரவளித்த இதழ்களின் பெயர்களை அடுக்கிக் கொண்டே போகலாம்.
தங்களை நவீனத்துவவாதிகளாக முதலில் வெளிக்காட்டிக் கொண்டவர்கள், பின்னர் அதே பாணி எழுத்தைப் பின்பற்றினார்கள் என்று கூற முடியாது. உதாரணமாக, பசுவய்யாவின் உபயம், சவால் போன்ற கவிதைகள் நவீனத்துவ பாணியைச் சேர்ந்தவை அல்ல. ஞானக்கூத்தனின் ஆரம்பகாலக் கவிதைகள் பல அங்கதம், நையாண்டி என்னும் வகைகளில் அடங்குபவை.
நவீனத்துவம் என்பது ஒரே பாணி அல்ல. பெரும்பாலும் தமிழ்க் கவிஞர்களின், எழுத்தாளர்களின் படைப்புகளை ரொமாண்டிக் தன்மை கலந்த நவீனத்துவ எழுத்துகள் என்றே மதிப்பிட முடியும். அபி, பசுவய்யா போன்றவர்களின் கவிதைகளும் பிருமீளின் கவிதைகளும் பொதுவாக இத்தன்மையைப் பலவேறு அளவுகளில் பெற்றிருந்தன. சா. கந்தசாமியின் சாயாவனம் நாவலும் இத்தன்மை உடையது. இவை மனித ஆளுமையின் சிதைவைச் சொல்லக்கூடியவை அல்ல. மேற்கத்திய நவீனத்துவத்தின் ஒரு முக்கியப் போக்கு மனித ஆளுமையின் சிதைவைச் சொல்லுதல். இத்தன்மையை ஓரளவு சித்திரித்தவர்கள் என்று ஜி. நாகராஜனையும் நகுலனையும் குறிப்பிட முடியும்.
சி. சு. செல்லப்பா வெளியிட்ட புதுக்குரல்கள் கவிதைத் தொகுப்பும் நகுலனின் குருக்ஷேத்திரம் தொகுப்பும் நவீனத்துவ இலக்கியப் போக்கிற்கு உந்துதல் அளிப்பவையாக இருந்தன. சிறுகதையில் நவீனத்துவப் பாணியைக் கையாளப் பலரால் முடிந்தது. குருக்ஷேத்திரம் தொகுப்பில் சிறுகதை எழுதிய சுஜாதாவின் சில சிறுகதைகள் நவீனத்துவப் பாணியில் அமைந்தவை. ஜி. நாகராஜன், நகுலன் எழுதிய சிறுகதைகள் சிறப்பானவை. ந. முத்துசாமியின் சிறுகதைகள் பல நவீனத்துவமானவை. நாற்காலிக்காரர்கள், காலம் காலமாகி போன்ற நாடகங்களும் நவீனத்துவத் தன்மை பெற்றவை. ஜனரஞ்சகப் பத்திரிகைகளில் எழுதினாலும் ஜெயகாந்தனின் பல படைப்புகளில் நவீனத்துவம் சிறப்பாக வெளிப்பட்டுள்ளது. ‘பாரிஸுக்குப் போ’ நாவல் முழுதுமே நவீனத்துவத்திற்கு மாறான, மரபான கலைப்போக்குகளையும் நவீனத்துவப் போக்கையும் ஒப்பிட்டு விவாதிக்கும் ஒரு விவாதக்களம்தான்.
சா. கந்தசாமியின் மூன்று நாவல்கள்-அவன் ஆனது, சூரிய வம்சம், தொலைந்து போனவர்கள் ஆகியவை குறிப்பிடத்தக்கவை. சற்றும் மிகையான உணர்ச்சி வெளிப்பாடற்ற நவீனத்துவப் பண்பு அசோகமித்திரனின் பல நாவல்களிலும் சிறுகதைகளிலும் காணக் கிடக்கிறது. சுந்தர ராமசாமியின் ஜே. ஜே. சில குறிப்புகள் ஒரு நவீனத்துவப் பாணி நாவலே என்றாலும், எழுததமைப்பில் அது வெளிப்படுகிறதே ஒழிய உள்ளடக்கத்தில் வெளிப்பட வில்லை. அம்பை, சில்வியா ஆகியோரின் சில சிறுகதைகள் நவீனத்துவப் பாணியில் அமைந்தவை.
பிரம்மராஜன் கவிதைகள் யாவுமே நவீனத்துவப் பாணிக் கவிதைகள். ஆனால் அவரது பெரும்பாலான கவிதைகள் நேரடி ஆங்கில மொழிபெயர்ப்புகள் போலவோ கம்ப்யூட்டர் கவிதைகள் போலவோ அமைந்து சலிப்பூட்டுகின்றன. ‘அறிந்த நிரந்தரம்’ தொகுதியைவிடப் பின்வந்த தொகுதிகளிலுள்ள பல கவிதைகள் நன்றாக உள்ளன எனத் தோன்றுகிறது. ‘அறிந்த நிரந்தரம்’ கவிதை, பலவித உருவகங்களைச் சிறப்பாக உருக்கி இணைத்துப படிமப்படுத்துவதற்குச் சிறந்த எடுத்துக்காட்டு. தேவதச்சன் ஆனந்த் போன்ற பலரை நவீனத்துவக் கவிஞர்களாகக் குறிப்பிட முடியும்.
மார்க்சியவாதிகள் இத்துறையில் சிறப்பான பங்களிப்பைச் செய்திருக்க இயலும். அவர்கள் பாராட்டிப் பேசும் மயகாவ்ஸ்கி, பாப்லோ நெரூடா இருவருமே நவீனத்துவவாதிகள்தான். கார்க்கியின் தாய் நாவலிலேயே நவீனத்துவக் கூறுகள் ஏராளமாக இருக்கின்றன. ஆனால் அவர்கள் ஒட்டுமொத்தமாகத் தமிழ் நவீனத்துவப் படைப்புகளை பிறழ்வு இலக்கியம் என்று ஒதுக்கிவிட்டதனால் சோதனை முயற்சிகள் யாவும் இங்கு ஒரு குறிப்பிட்ட குழுவினரின் அல்லது சாதியின்ரின் சாதனை என்று சொல்லும் நிர்ப்பந்தத்தை ஏற்படுத்திவிட்டன. மார்க்சியர்கள் அவ்வப்போது மொழி பெயர்த்து வெளியிட்ட பன்னாட்டுக் கவிதைகள் அநேகமாக நவீனத்துவப் பண்பு கொண்டவையாகவே இருந்தன. இருப்பினும் அவற்றை அவர்கள் சிரத்தையோடு உள்வாங்கிக் கொள்ளவில்லை. இந்த விஷயத்தில் பிரக்ஞை பத்திரிகையின் முயற்சிகள் முன்னோடியானவை. இலங்கையிலிருநது வெளிவந்த அலை பத்திரிகையும் இவ்விதத்தில் குறிப்பிடத்தக்கது. நாடகத்துறையில் ஆறுமுகத்தின் கருஞ்சுழி போன்ற நாடகங்களைக் குறிப்பிடலாம்.
உலக நவீனத்துவ இயக்கத்தின் ஒரு பகுதியான தமிழ் நவீனத்துவப் படைப்பாளிகளின் சில சாதனைகளை இங்கே குறிப்பிடலாம்.
நவீனத்துவ எழுத்தாளர்கள்தான் யதார்த்தவாதத்தின் சிக்கல்களை முதன் முதலாக எதிர்கொண்டவர்கள். மொழி என்னும் ஊடகமே இந்தச் சிக்கலான தன்மைகளின் ஒரு பகுதியாகவேனும் அமையக்கூடும் என்று உணர்த்திய வர்கள். இந்த உணர்த்தல்தான் அமைப்பியம், பின்நவீனத்துவம் போன்ற மொழிமையப்பட்ட இயக்கங்களை ஏற்றுக் கொள்ளும் பக்குவத்தினை உருவாக்கியது.
நவீனத்துவக் கலை என்பது வடிவத்திலும் மொழியமைப்பிலும் எதிர்பாராத அல்லது முன்னுதாரணமற்ற நவீனமான சூழல்களைப் பற்றிய பிரக்ஞையை உருவாக்குவது. இவ்வகையில் இன்றைய சூழல்களால் ஏற்படும் ஆளுமைச் சிதைவையும் உளவியல் சிக்கல்களையும் ஓரளவுக்கேனும் நேர்த்தியாக எடுத்துரைத்த பாங்கு நவீனத்துவக் கலைஞர்களுக்குரியது. மேலும் நவீனத்துவக் கலை உணர்ச்சியை மட்டாக வெளிப்படுத்துவதில் தனித்த பாங்கினை உடையது. மிகையுணர்ச்சியை அறவே வெறுப்பது. இத்தகைய படைப்புகளைத் தமிழுலகிற்கு அளித்தவர்கள் நவீனத்துவப் படைப்பாளர்களே.
படைப்புகளில் காலத்தின் இயக்கம் யதார்த்தத் தன்மையில் அமைவதில்லை. காலம் மிக விசித்திரமானது. நம்மால் உள்வாங்கிக் கொள்ள இயலாததாகப் பல சந்தர்ப்பங்களில் இயங்கக்கூடியது என்பதை நவீனத்துவவாதிகள் காட்டியிருக்கிறார்கள்.
நவீனத்துவக் கலை என்பது ஒருங்கமைத்தல் இன்மை அன்று. மாறாக அகவடிவம் எனப்படும் உள்ளிருந்து எழும் ஒருங்கமைப்பைக் கொண்டது என்ற தெளிவை அளித்திருக்கிறார்கள்.
கலையின் பிரச்சினை பற்றிய பிரக்ஞை ஓர் இடைவிடாத உள்ளுணர்வு என்பதை நவீனத்துவத்தின் குறிப்பிடவேண்டிய சிறப்பியல்பாக உணரச் செய்திருக்கிறார்கள்.
இவையெல்லாம் நல்ல சாதனைகள். பெரிதும் பாராட்டி முனனெடுத்துச் செல்ல வேண்டியவை. ஆனால் நவீனத்துவ இயக்கம் தமிழில் தான் பெறவேண்டிய சிறப்பான இடத்தைப் பெறவில்லை. இதற்கான அடிப்படைக் காரணங்கள் வருமாறு.
கலை அல்லது இலக்கியம் எதையேனும் போதித்ததே தீரவேண்டும் என்ற ஜனரஞ்சக மனப்பான்மை.
இந்த மனப்பான்மைக்குத் தீனிபோட்டு வளர்க்கக்கூடிய கல்வித் துறை யினரும் ஜனரஞ்சகப் பத்திரிகைகளும், தொலைக்காட்சி, வலைப்பின்னல் தளங்கள் போன்ற ஊடகங்களும்.
இந்த இயக்கத்தில் ஈடுபட்ட எழுத்தாளர்கள் அனைவருமே பெருமளவு தங்களுக்கிருந்த ஆங்கிலப் பரிச்சயத்தால் ஈடுபட்டவர்கள். இவர்களின் ஆங்கில மனப்பான்மையைத் தமிழ்வழி மட்டுமே இலக்கியத்தில் ஈடுபட்ட வர்களாலும் தமிழ் வாசகர்களாலும் ஜீரணித்துக் கொள்ளமுடியவில்லை.
மேற்கு நாடுகளில் ஏற்பட்டிருப்பது போன்ற குடும்பச் சிதைவு, ஆளுமைச் சிதைவு, உளவியல் சிக்கல்கள் போன்றவை இன்னும் முற்று முழுதாகத் தமிழகத்தில் ஏற்படவில்லை. இதற்கு நமது பாரம்பரியக் குடும்ப அமைப்பு முக்கியக் காரணம். மேலும் இங்குள்ள முக்கியப் பிரச்சினைகளான வறுமை, ஊழல் போன்றவை சமூகம் சார்ந்தவை.
எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக ஒடுக்கப்பட்டவர்கள், போலி ஒழுக்கங்களைப் பேணும் மத்தியதர வர்க்கத்தினர், வசதி படைத்தவர்கள் என நமது சமூகம் பிளவுபட்டுக் கிடக்கின்ற தன்மை, அதன் தேவைகள்.
என்றாலும், காலம் மாறிக்கொண்டிருக்கிறது. கடந்த முப்பதாண்டுகளாகவே உலகமயமாக்கலின் விளைவாகவும் கேபிள் தொலைக்காட்சி, இண்டர்நெட் போன்றவற்றாலும் ஏராளமான மாறுதல்கள் ஏற்பட்டுவிட்டன. இலக்கிய இயக்கங்களும் பாணிகளும் மாறிக் கொண்டிருக்கின்றன. குறிப்பாக எழுத்தை வாசிக்கும் கலாச்சாரம் மாறி, பிம்பங்களைக் காணும், வாசிக்கும் பார்வைக் கலாச்சாரம் ஒன்று வேகமாக உருவாகிவிட்டது.

தமிழில் பலவித மாற்றங்கள் ஏற்பட்டு வருகின்றன. அண்மையில் நான் அகர ஓரினமாதல் நிகழ்வதைப் பார்க்கிறேன். சாதாரணமாகத் தமிழில் உயிரெழுத்துகள் ஓரினமாக முடியாது. உடம்படுமெய் இடையில் வரும். (சமஸ்கிருதத்தில்தான் இம்மாதிரி ஓரினமாதல் உண்டு. அ + அ என்றால் ஆகாரமாக்கிவிடுவார்கள். ராம + அயந = ராமாயந என்பதுபோல. இம்மாதிரி ஓரினமாக்கலைத் தெலுங்கும் கன்னடமும் ஏற்றுக் கொண்டுவிட்டன.)

எனக்கு நினைவுவரும் சொற்களைச் சொல்கிறேன். ஊடகங்களில் இந்தாண்டு, அந்தாண்டு என்பதுபோன்ற சொற்களைக் கையாள்கிறார்கள். இந்த + ஆண்டு என்றால் தமிழ்முறைப்படி இந்தவாண்டு. (இடையில் வ் உடம்படுமெய்). இந்த-வாண்டு எனப் பொருள்படுகிறதே என்றோ, எதனாலோ இந்தாண்டு என்றாகிவிட்டது. அதேபோலப் பலகடைகளிலும் காணும் சொல் பாதணி. பாத + அணி, பாதவணி ஆகவேண்டும். காலணி என்ற சொல்லோடு ஒப்புமை கருதியோ என்னவோ, அது பாதணி ஆகிவிட்டது. (பாதம் என்பது வடசொல்லாக இருப்பினும்). காலணி, காதணி என்பவை சரியான சேர்க்கைகள், ஒற்று அல்லது குற்றியலுகரம் வருவதனால். பாதணி அப்படி அல்ல. இம்மாதிரித் தமிழில் புதிதாக வந்துள்ளவைகளில் முக்கியமாக மொழியியலாளர்கள்தான் கவனம் செலுத்தவேண்டும்.

சாகித்திய அகாதெமி பரிசு அறிவிக்கப்பட்ட பிறகு எனக்கு நூற்றுக்கணக்கான வாழ்த்துகள் தொலைபேசி வாயிலாகவும், முகநூல் வாயிலாகவும் வந்தன. சிலர் நேரில் வந்தும் வாழ்த்துத் தெரிவித்தார்கள். அனைத்து அன்பு  நெஞ்சங்களுக்கும் என் பணிவான நன்றியைத் தெரிவித்துக் கொள்கிறேன். அதில் சிலர் என் biodataவை இணையதளத்தில் வெளியிடுமாறு கேட்டார்கள். அதனால், சாகித்திய அகாதெமி நிறுவனத்துக்கு நான் அனுப்பிய என்னைப் பற்றிய குறிப்புகளை அப்படியே இங்கு வெளியிடுகிறேன்.

Prof. Dr.G. Poornachandran

Prof. G. Poornachandran was born on 14^th May 1949 in Arcot, Vellore District, Tamilnadu. He started his career as a physics teacher in schools. After getting his post-graduate degree in Tamil, he joined as a Lecturer in Tamil in Bishop Heber College, Tiruchirappalli, in 1975. He has been contributing to little (literary) magazines in Tamil from 1980. In 1983 he did his project on the History of Tamil Literary Criticism for the Tamil University, Thanjavur. From then he has been writing books on Literary Theory and Criticism in Tamil. He got his Ph.D. from the Madras University in 1987. He has taken part in several conferences and seminars, including workshops conducted by the Central Institute of English and Foreign Languages, Hyderabad. He has also been a Visiting Professor  and a Research Fellow in the School of Tamil, Central University, Puducherry from 2009 to 2012.

He has written 17 books on Literature and Tamil society, and translated 32 books from English to Tamil in various fields. He has also edited a few books.

 

He has been awarded the best translator award by Ananda Vikatan Magazine twice, in 2011 and 2016. He has also been awarded the Chinnappa Bharati Literary Endowment Award for his translation of Salmon Rushdie’s ‘Midnight’s Children’ in 2015.

A list of his own books and translations is attached in separate sheets. He runs a website for the benefit of Tamil students, www.poornachandran.com. He has instituted an endowment for Tamil critical studies in Bishop Heber College, where he served for 32 years.

Annexure 1: List of Dr.G. Poornachandran’s books

Annexure 2: List of Translations done by Dr. G. Poornachandran

Annexure 1: List of Books written by Prof. G. Poornachandran (all in Tamil).

1) அமைப்புமைய வாதமும் பின்னமைப்பு வாதமும் 1990

(An Introduction to Structuralism and Post-structuralism, Published by Adaiyaalam)

2) செய்தித் தொடர்பியல் கொள்கைகள் 1991

(Contemporary Communication Theories, my own publication)

3) பத்திரிகை-தலையங்கம்-கருத்துரை 1993

(How to write Editorials and Opinions in Newspapers and Journals. published by Tamil Literary Society, Tiruchirappalli)

4) கவிதைமொழி-தகர்ப்பும் அமைப்பும் 1995

(Construction and Deconstruction in Tamil poetry, own publication)

5) இலக்கியப் பயணத்தில் சில எதிர்ப்பாடுகள் 1998

(A few Encounters in Tamil Literary Journey, published by Agaram Pathippagam, Thanjavur)

6) நவீன மொழிபெயர்ப்புக் கொள்கைகள் 2003

(Modern Theories of Translation, published by Agaram pathippagam, Thanjavur)

7) இந்திய மொழிகள் 2005

(An Introduction to Indian Languages and Literatures, published by Agaram Pathippagam, Thanjavur)

8) தமிழ் இலக்கியத் திறனாய்வு வரலாறு (1900-1980) 2005

(A History of Tamil Literary Criticism, from 1900 to 1980, submitted as a Thesis in Tamil University, in 1983 but published by the Tamil University only in 2005)

9) கவிதையியல் 2008

(Modern Tamil Poetic Theories, published by the International Institute of Tamil Studies, Chennai)

10) கதையியல் 2011

(Theories on Fictional Writing, Published by Adaiyaalam)

11) தொடர்பியல்-சமூகம்-வாழ்க்கை 2012

(Communication, Society and Life, published by Adaiyaalam)

12) பொருள்கோள் நோக்கில் தொல்காப்பியம் 2016

(A Hermeneutical Approach to Tolkappiam, published by the International Institute of Tamil Studies)

13) தமிழிலக்கியத்தில் மேற்கத்தியக் கொள்கைகளின் தாக்கம் 2016

(Impact of Western Literary Theories in Tamil, published by Kaavya, Chennai)

14) தமிழகத்தின் தற்காலிகத் தலைவலிகள் 2014

(Temporary problems in the Tamil Land, published as an ebook in my website)

15) சான்றோர் தமிழ் 2014

(Tamil of the Sangam Poets, published as an ebook in my website )

16) அறிவியல் தமிழ் 2006

(Scientific Discourses in Tamil, published by the NCBH, Tamilnadu)

17) க. நா. சுப்ரமண்யம் 2008

(A Reader of the renowned Tamil Critic Ka Naa Subramanyam’s works, published by the Dravidian University, Kuppam)

முக்கியப் பதிப்பு நூல்கள்

தமிழிலக்கியத்தில் ஒடுக்கப்பட்டோர் நிலையும் மேம்பாடும் 2006

(The Condition of the Oppressed and their Empowerment in Tamil Literature, published by Bishop Heber College, Tiruchi)

அமுதம் 1999

(A Memoire on the Contribution of Fr. Amudhan, Secretary of Tamil Literary Society, Tiruchi)

உரசல்கள் 1985

(Essays on Comparative Literature in Tamil, published by the Tamil Department, Bishop Heber College)

நாற்றுகள் 1990

(A collection of Literary Articles in Tamil, published by the Tamil Department, Bishop Heber College)

 

Annexure 2

Important Translations by Prof. G. Poornachandran (All from English to Tamil)

This list is not exclusive, as the translation works done before 1995 by Prof.Poorachandran are not available now, in any publication. A Few books include the Handbooks on Indian Society by Vision Foundation. Translations done, especially after 2005 are included here. All these books are available in Adaiyaalam and Ethir Veliyedu.

Adaiyaalam, 1205/1, Karuppur Salai, Puthanatham, Tiruchi District, 621310. 04332-273444

Ethir Veliyedu, 96, New Scheme Road, Pollachi-2. 04259-226012  

A. ஆக்ஸ்ஃபோர்டு பதிப்பகத்தின் மிகச் சுருக்கமான அறிமுக நூல்கள்

(Translation of a few books from the Very Short Introduction Series published by the Oxford Univesity Press. These were all published by Adaiyaalam Pathippagam, Tamilnadu)

1) உலகமயமாக்கல் (Globalization) 2006

2) இறையியல் (Theology) 2007

3) நீட்சே (Nietzche) 2008

4) பயங்கரவாதம் (Terrorism) 2009

5) இசை (Music) 2010

6) சமூகவியல் (Sociology) 2011

B. இலக்கிய நூல்கள் (Translations of Literary Works)

7) சிறைப்பட்ட கற்பனை (Captive Imagination by the Telugu Poet Vara Vara Rao, Penguin. published by Ethir Veliyedu, Pollachi. 2010)

Received the Best Translation Award by Ananda Vikatan Magazine in 2011)

8) ஊரடங்கு இரவு (The Curfewed Night, by Basharat Peer. Published by Kalachuvadu Publications, Nagercoil)

9) பொறுப்புமிக்க மனிதர்கள் (Serious Men, Novel by Manu Joseph, published by Ethir Veliyedu, Pollachi)

Selected for Sahitya Akademi Award for Translation into Tamil.

10) நள்ளிரவின் குழந்தைகள் (Midnight’s Children, Novel by Salmon Rushdie, published by Ethir Veliyedu, Pollachi.)

Received the Best Translation Award by Chinnappa Bharati Literary Endowment Trust, Namakkal.

11) நில அமைப்பும் தமிழ்க் கவிதையும் (Landscape and Poetry, by Dr.Xavier S. Thaninayagam)

12) பின்னமைப்பியம் (Post-modernism, An Introduction. For Beginners Series. Published by Adaiyaalam)

C. சமூகம் பற்றிய நூல்கள் (Translations of Books on Social Themes)

13) நொறுங்கிய குடியரசு (The Broken Republic by Arundati Rai, published by Kalachuvadu Publication)

14) மூன்றாம் சரபோஜி (Contributions made by Sarfoji III, A Maratta King who ruled in Thanjavur)

15) இந்தியா சுதந்திரமடைகிறது (மௌலானா அபுல் கலாம் ஆசாத்) (Translation of India Wins Freedom, by Maulana Abul Kalam Azad. Published by Adaiyaalam pathippagam 2012)

16) சமூகவியல் (Sociology by P.Gisbert, Orient Blackswan)

(Published by the National Translation Mission, CIIL, Mysore in 2016)

17) வியப்புக்குரிய இந்தியா (The Wonder that was India, by Prof. A. L. Basham)

(Published by Adaiyaalam Pathippagam, 2017)

18) கடவுள் சந்தை (God Market, by Meera Nanda)

(Published by Adaiyaalam Pathippagam, 2017)

D. அரசியல் நூல்கள் (Translations of Books on Political Themes)

19) காந்தியைக் கொன்றவர்கள் (The Men Who Killed Gandhi, by Manohar Malgaonkar)

(Published by Ethir Veliyedu, Pollachi, 2014)

20) அரசியலின் இலக்கணம் (A Grammar of Politics, by Harold J. Laski)

(To be published by Ethir Veliyedu, within this year)

E. அறிவியல் நூல்கள் (Translations of Books on Contemporary Science)

All these have been published by Adaiyaalam)

21) புவி வெப்பமயமாதல் (Global Warming by Dean Goodwin, For Beginners Series, published by Adaiyaalam pathippagam)

22) மரபணு மாற்றிய உணவுகள் (Genertically Modified Foods)

23) இயற்கை ஞானம் (Natural Wisdom)

F. தத்துவ நூல்கள் (Translations of Books on Philosophy)

24) கீழைத் தத்துவம் (Eastern Philosophy, For Beginners Series, by Jim Powel. Published by Adaiyaalam Pathippagam)

25) இந்துக்கள்-ஒரு மாற்று வரலாறு  (Hindus- An Alternative History, by Wendy Doniger, Penguin, New York, 2000. Published by Ethir Veliyedu, Pollachi, 2015)

G. மருத்துவம் பற்றிய நூல்கள் (Translations of Books on Medical Discipline)

26) டாக்டர் இல்லாத இடத்தில் (Translation of Where there is no Doctor, by David Werner, Hesperian  Foundation) – One of the translators.

27) டாக்டர் இல்லாத இடத்தில் பெண்கள் (Translation of Where there is no Doctor for Women, Hesperian Foundation and then Published by Voluntary Health Association India)

28) பேற்றுச் செவிலியர் கையேடு (Translation of Handbook for Midwives, Published by Hesperial Foundation)

29) தலைமுடிஇழப்பு மருத்துவம் (Treatment of Hair Loss)

30) மூலநோய் (Treatment of Haemerrhoids)

31) ஐம்பது உடல்நலக் குறிப்புகள் (Fifty Health Tips)

32) மேயோ கிளினிக் (Mayo Clinic)

இவையன்றி என்னைப் பற்றிய குறிப்புகள் 26/02/2007 தமிழ் இந்து நாளிதழிலும், 3/3/2007 ஆங்கில இந்து நாளிதழிலும் வெளியிடப்பட்டுள்ளன. குறிப்பாகப் பின்னதில் எனது தொலைபேசி வாயிலான நேர்காணல் ஒன்றும் இடம்பெற்றுள்ளது.

இவ்வாறு கதைகூறிய குரங்கு, “சரி, நீ உன் இடத்துக்குப் போ” என்று முதலையை அனுப்பியது. அது தன் இடத்திற்குச் சென்று பார்த்தபோது வேறொரு முதலை அங்கு இருந்தது. அதைக்கண்டு மீண்டும் “நம் நண்பனாகிய குரங்கிடமே உபாயம் கேட்கலாம்” என்று திரும்பிவந்தது. “நண்பனே நான் என்ன செய்யட்டும்?” என்று கேட்டது. முதலையைக் கடிந்து கொண்ட குரங்கு, “உனக்கு புத்தி சொல்வதே வீண். மூடனுக்கு உபதேசித்தால் வீடு உடையவனையும் வீடு இழக்கச் செய்வான்” என்றது.

முதலை: அது எப்படி?

 

குரங்கு: இரண்டு தூக்கணாங்குருவிகள் ஒரு மரத்தின்மேல் கூடுகட்டி வாழ்ந்து கொண்டிருந்தன. ஒருநாள் ஆலங்கட்டியுடன் கூடிய பெருமழை பெய்யலானது. அப்போது அந்த மரத்தின் கீழ் மழையில் ஒரு குரங்கு பற்கள் கிட்டி, குளிரால் மிகவும் நடுங்கிக் கொண்டிருந்தது. குருவிகள் அதைக் கண்டு இரக்கம் கொண்டன.

குருவி: உனக்குக் கைகால்கள் இருந்தும் குளிர்காற்று முதலிய துக்கத்தை நீ அனுபவிக்கக் காரணம் என்ன? நீ ஏன் வீடுகட்டிக் கொள்ளவில்லை?

துஷ்டக் குரங்கு: ஊசிமூஞ்சி மூடா! வல்லவர்களுக்கு புத்தி சொல்லும் அளவுக்கு வந்துவிட்டாயா நீ? எனக்கு வீடு கட்டுகிற சக்தி இல்லை; ஆனால் அதைப் பிரித்தெறிகின்ற சாமர்த்தியம் உண்டு.
என்று கூறி, தூக்கணாங்குருவிகளின் கூட்டைப் பிய்த்தெறிந்தது. ஆகவே உன்னைப் போன்றவர்களுக்கு உபதேசம் செய்யலாகாது” என்றது குரங்கு.

முதலை: நண்பனே, நான் குற்றவாளி என்பதும் மூடன் என்பதும் மெய்யே, ஆனால் பழைய சிநேகிதன் என்ற முறையில் உன்னை உதவி கேட்கிறேன்.

குரங்கு: நீ உன் இடத்திற்கே திரும்பப் போ. உன் பகைவனோடு போர் செய். இறந்தால் சொர்க்கம் அடைவாய். வென்றால் உன் வீடு உனக்குத் திரும்பக் கிடைக்கும். முன்பு ஒரு புத்திசாலி, உத்தமனுக்குக் கும்பிடும், சூரனுக்கு பேதமும், காரியக்காரனுக்கு தானமும், ஈடானவனுக்கு தண்டமும் செய்து தன் காரியத்தில் வெற்றி அடைந்தது. அதுபோல நடந்துகொள்ள வேண்டும்.

முதலை: அது எப்படி, சொல்வாயாக.

 

குரங்கு: இம்மலையின்மேல் சதுரன் என்னும் நரி இருந்தது. அதற்கு ஒரு நாள் பசி. அங்கங்கே திரிந்துவந்தபோது ஒரு செத்துப்போன யானையின் உடலைக் கண்டது. அதன் தோலைக் கிழித்து இறைச்சியைத் தின்னும் வலிமை அதற்கு இல்லை. எனவே அங்கே உட்கார்ந்திருந்தது. அங்கே ஒரு சிங்கம் வந்தது. நரி அதற்கு வணக்கம் கூறியது. “நீ யார்?” எனக் கேட்டது சிங்கம்.

நரி: நான் உங்கள் அடிமை. நீங்கள் அடித்த யானையைக் காவல்காத்துக் கொண்டு உட்கார்ந்திருக்கிறேன்.

சிங்கம்: இது நான் கொன்றதல்ல. வேறு யார் கொன்றார்களோ, அன்றி இது தானாகவே இறந்ததோ தெரியாது. ஆகவே நான் இதைச் சாப்பிட மாட்டேன். உனக்கு வேண்டுமானால் சாப்பிடு.

நரி: சுவாமி, நீங்கள் உண்மையே சொன்னீர்கள். பெரியோர்கள் தங்கள் ஆண்மையினால் சம்பாதிக்கிறார்கள்.
சிங்கம் அதைக் கேட்டுவிட்டுப் போய்விட்டது. அப்போது அங்கே ஒரு புலி வந்தது.

நரி: புலி மாமா, நீங்கள் ஏன் இங்கே வந்தீர்கள்? இந்த யானையைக் கொன்ற சிங்கம் பக்கத்திலே எங்கேயோ இருக்கிறது. “ஏதாவது புலி வந்தால் தெரிவி” என்று எனக்குச் சொல்லிச் சென்றது. “நான் முன்பு ஒரு யானையை அடித்து விட்டுக் குளிக்கச் சென்றபோது, அங்கே ஒரு புலி வந்து எச்சில் செய்துவிட்டது. அது முதலாகப் புலியை நான் தேடிக் கொண்டிருக்கிறேன், கிடைக்கவில்லை” என்று அது சொன்னது.

புலி: நரி மருமகனே, எனக்கு உயிர்ப்பிச்சை கொடு. நான் இந்த இடத்தை விட்டு ஓடிப்போய்விடுகிறேன்.
இவ்வாறு புலி சென்றுவிட்டது. அடுத்தபடி ஒரு குரங்கு வந்தது.

நரி: வானரனே, நீ நெடுநாளுக்குப் பிறகு இங்கே வந்திருக்கிறாய். உனக்குப் பசியாக இருப்பது முகத்தைப் பார்க்கும்போதே தெரிகிறது. எனக்குச் சிங்கம் இந்த யானை இறைச்சியைக் கொடுத்தது. நீயும் கொஞ்சம் இதில் தின்று விட்டுச் சிங்கம் வருவதற்கு முன்னால் ஓடிப்போய்விடு.
குரங்கு அதைக் கேட்டு யானையைக் கிழிக்கத் தொடங்கியது. தேவையான அளவுக்கு இறைச்சி கிடைக்குமளவு கிழித்தது.

நரி: சிங்கம் அண்மையில் வந்துவிட்டது. நீ ஓடிப்போய்விடுவதே உத்தமம்.
இதைக் கேட்டுக் குரங்கு ஓடிப்போயிற்று. பிறகு யானை இறைச்சியை அது தின்றுகொண்டிருந்தபோது, மற்றொரு நரி அங்கே வர, அதைப் போரிட்டுத் துரத்தியது. இவ்வாறு ஆளுக்குத் தக்கவாறு நடந்துகொள்ளவேண்டும். நீ சென்று அந்த முதலையைத் துரத்திவிட்டுச் சுகமாக இரு. வேறொரு இடத்திலும் சுகமெல்லாம் கிடைக்கும் ஆயினும், தனக்கு அங்கே நண்பர்கள் யாரும் இல்லாவிட்டால், சித்திராங்கன் போல் தீங்குகளை அனுபவிக்க வேண்டிவரும்.

முதலை: சித்திராங்கனுக்குத் தீங்கு எப்படி நேரிட்டது?

குரங்கு: ஒரு நகரத்தில் சித்திராங்கதன் என்று ஒரு நாய் இருந்தது. அங்கு பஞ்சம் ஏற்பட்டதால், அது வேறொரு நகரத்துக்குப் போயிற்று. அங்கே ஒரு வீட்டுக்காரி அதற்குச் சோறு போட்டு ஆதரித்தாள். அதனால் வெகுநாட்கள் வரை அந்த வீட்டிலேயே இருந்துவந்தது. பின் ஒருநாள் அது சகஜமாகத் தெருவுக்கு வந்தபோது அந்த ஊரின் மற்றைய நாய்கள் அதன்மேல் விழுந்து கடித்துக் குதறிவிட்டன. அதனால் “என்ன பஞ்சம் வந்தாலும், சுய தேசத்தைவிட்டு ஒருவனும் செல்லலாகாது” என்று கூறிக்கொண்டு மீண்டும் தன் இடத்திற்கே வந்தது. அப்போது அதன் உறவான ஒரு நாய் “சித்திராங்கா, நீ சென்ற ஊர் எப்படி இருந்தது?” என்று கேட்டது.

சித்திராங்கன்: ஊர் செழிப்பாகவே இருக்கிறது. பெண்களும் கருணை உடையவர்களாக இருக்கிறார்கள். ஆனால் நம் ஜாதியிடையில் ஒற்றுமை இல்லை. அதனால் திரும்பிவிட்டேன்.
ஆகவேதான் தன் இருப்பிடத்தில் ஒருவன் இருப்பதைப் போலச் சுகம் வேறொன்றும் இல்லை” என்று முடித்தது குரங்கு.
இதைக் கேட்ட முதலை, தன் இடத்திற்குச் சென்று அங்கிருந்த முதலையுடன் போரிட்டு அதைத் துரத்திவிட்டு சுகமாக வாழ்ந்திருந்தது. வீரத்தினால் பாக்கியம் வழிதேடி வந்து அடைகிறது.

(இத்துடன் இந்தப் பகுதி முடிவடைகிறது.)

ஐந்தாம் பகுதி

அசம்பிரேட்சிய காரியத்துவம் அல்லது ஆராயது செய்தல்.
அரசன் மகன்களை நோக்கி சோமசர்மா கூறுகிறான்.

சோமசர்மா: உலகில் தீய செயல்களைப் பலபேர் செய்கிறார்கள். அவற்றைப் பார்த்தாலும் அவற்றைப் பற்றிக் கேள்விப்பட்டாலும், அறிவுடையவர்கள் அவற்றில் ஈடுபடலாகாது. அப்படியிருந்தும், வெள்ளரிவன் என்னும் மயிர்வினைஞன் ஒருவன் மணிபத்திரன் என்பவன் செய்த செயலைக் கண்டு தானும் ஆராயாமல் அவ்வாறே செய்து தனக்குத் தீங்கு தேடிக் கொண்டான்.

அரசகுமாரர்கள்: அது எவ்விதம் ஆசிரியரே, கூறுங்கள்.

ஆசிரியன்: தெற்குதேசத்தில் பைடணபுரி என்ற ஒரு நகரம் இருந்தது. அதில் மணிபத்திரன் என்ற ஒருவன் வாழ்ந்துவந்தான். நன்னெறியில் வாழ்ந்து வந்தாலும் அவனுக்கு வறுமை ஏற்பட்டது.

மணிபத்திரன் (தனக்குள்): சீச்சீ, தயை, அமைதி முதலாகிய குணங்கள் பொருளில்லாதவர்களிடம் இருந்தால் அவை விசித்திரமாகவே தோன்றுகின்றன. வறுமை உற்றவன், கணந்தோறும் துன்பமடைந்து, குடும்பத்தைப் பாதுகாப்பது எப்படி என்று ஏங்குவதால் அறிவு மழுங்குகிறது. தானியம் முதலிய பொருள்கள் இல்லாத வீடு சுடுகாட்டைப் போன்றது. வறியவன், கல்வி முதலிய பல பண்புகளைப் பெற்றிருந்தாலும், அவனைச் சுற்றத்தினர் சேர்வதில்லை. ஆகவே “நானும் பட்டினி கிடந்து உயிர்துறப்பேன்” என்று முடிவுசெய்து, பசியோடிருந்து சற்றே உறங்கினான்.

அவன் தூக்கத்தில் குபேரன் அவன் கனவில் ஒரு துறவியைப்போலத் தோன்றினான். “உனது நல்லொழுக்கத்தினால் நான் உனக்குக் காட்சியளித்தேன். நாளைக்கும் இதே வடிவத்தில் உன் கண்முன் வருவேன். அப்போது என் தலையில் ஓங்கி நீ ஒரு தடியால் அடித்தால், நான் பொற் குவியலாக மாறிவிடுவேன்” என்றான்.

தான் கண்ட கனவு மெய்யோ பொய்யோ என்று யோசித்தவாறு மணிபத்திரன் மறுநாள் வீட்டில் உட்கார்ந்திருந்தான். அப்போது ஒரு நாவிதன் அவன் மனைவியின் நகங்களை வெட்டிக்கொண்டிருந்தான். அச்சமயம் கனவில் கண்ட அதே துறவி உருவம் அவன் கண்முன்னால் தோன்றியது. உடனே அவன் கையில் கிடைத்த தடி ஒன்றை எடுத்துத் துறவியின் தலைமேல் அடிக்க, அந்த இடத்தில் ஒரு பொற்குவியல் கிடந்தது. அதைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த மயிர்வினைஞனை நோக்கி, “நான் உனக்குச் சிறிது பொன் தருகிறேன். நீ இங்கே கண்டதை ஒருவருக்கும் சொல்லவேண்டாம்” என்று கூறினான். “அப்படியே” என்று கூறி மயிர்வினைஞன் தன் இல்லத்துக்குச் சென்றான்.

 

அவன், தன் வீட்டுக்கு ஒரு துறவியை அழைத்துவந்து, தலையிலடித்தால் பொன் கிடைக்கும் என்ற முடிவோடு சென்றான். அதன்படி நகருக்கு வெளியே இருந்த துறவிகள் கூட்டத்திடையே சென்று ஒரு துறவியைக் கண்டு, “நீங்கள் நாளை என் வீட்டுக்கு எழுந்தருள வேண்டும்” என்று வேண்டிக் கொண்டான். அதற்கு அத்துறவி, “உன்னைப் போன்றவர்கள் பார்ப்பனர்களை அழைத்தல்லவா சடங்குகள் செய்வது வழக்கம்? அப்படியிருக்க எங்களை ஏன் அழைக்கிறாய்?” என்றான். “நீங்கள் அறச்செயல்கள் புரிந்து தவவலிமை உடையவர்களாக இருக்கிறீர்கள் என்பதால் உங்களை அழைத்தேன்” என்றான்.

அதன்படியே மறுநாள் காலை துறவி அவன் இருப்பிடத்திற்குச் செல்ல, அவன் ஒரு பெரிய தடியால் துறவியின் தலையிலடித்தான். துறவி இரத்தப் பெருக்கில் கீழே விழுந்தான். அதைக் கண்ட அக்கம்பக்கத்தினர் கூச்சலிட, காவலாட்கள் அந்நாவிதனைக் கட்டி ஊர்த்தலைவனிடம் கொண்டு சென்றனர்.

ஊர்த்தலைவன்: நீ ஏன் இப்படிச் செய்தாய்?

நாவிதன்: மணிபத்திரன் தன்வீட்டில் இப்படிச் செய்ததனால் நானும் செய்தேன்.
ஊர்த்தலைவன் மணிபத்திரனை அழைத்து விசாரித்தபோது அவன் ஒன்றும் பேசாமல் மௌனமாக நின்றான். அதனால் ஊர்த்தலைவன், “இவன் ஆராயமல் துறவியை அடித்துக் கொன்றதனால், இவனைக் கழுவேற்றுங்கள்” என்று ஆணையிட்டான். மேலும் “முன்னாளில் இப்படித்தான் ஒரு பார்ப்பனி, ஆராயமல் தான் செய்த காரியத்தால், ஒரு கீரிப்பிள்ளையைக் குறித்துத் துயரமடைந்தாள்” என்று கூறினான்.

மணிபத்திரன்: அது எவ்விதம் ஊர்த்தலைவரே?

 

ஊர்த்தலைவன்: உஜ்ஜயினியில் தேவநாமன் என்னும் பார்ப்பனன் ஒருவன் வாழ்ந்தான். அவன் இல்லறம் நடத்திவரும் நாளில் குழந்தை இல்லாக் குறையினால் அவனும் அவன் மனைவியும் ஒரு கீரியை வளர்ப்புப் பிள்ளையாக வளர்க்கலானார்கள். சில நாட்கள் கழித்து அவளும் கருவுற்று அவர்களுக்கு ஒரு குழந்தை பிறந்தது. அதை வளர்த்துவரும் காலத்தில், ஒரு நாள், பார்ப்பனி தன் கணவனைப் பார்த்து, “நான் தண்ணீர் கொண்டு வரப்போகிறேன். நீங்கள் குழந்தையைப் பார்த்துக் கொள்ளுங்கள்” என்று கூறிக் குடத்துடன் சென்றாள். அந்நேரம் பிராமணனைத் தேடி கருமம் செய்யச் சிலர் தேடிவரவே அவனும் சென்றான். தொட்டிலில் குழந்தை தூங்கிக் கொண்டிருந்தது. அப்போது ஒரு நல்ல பாம்பு தொட்டிலின்மீது ஊர, கீரிப்பிள்ளை அதைக் கடித்துக் கொன்றது. தன் செயலைப் பார்ப்பனி கண்டு மெச்சுவாள் என்று கருதிக் கீரிப்பிள்ளை வாயிலுக்கு ஓடியது. தண்ணீர் எடுத்துவந்த பார்ப்பனி, வாயில் இரத்தத்தோடு இருந்த கீரியைக் கண்டு, அது தன் குழந்தையைத்தான் கொன்றுவிட்டது என்று எண்ணி நீர்க்குடத்தை அதன் தலைமேல் போட்டுக் கீரியைக் கொன்றுவிட்டாள். பின்னர் வீட்டுக்குள் சென்று குழந்தை உறங்குவதையும் பாம்பின் துண்டுகளையும் கண்டு, “ஐயோ, என் குழந்தையை நான் ஆராயாமல் கொன்றுவிட்டேனே” என்று வருந்தி அழுதாள். அப்போது திரும்பிவந்த பிராமணன், “குழந்தைதான் உறங்குகிறதே, நீ ஏன் அழுகிறாய்?” என்று கேட்டான். “கொஞ்சம் பொருளுக்குப் பேராசைப்பட்டு நீங்கள் போனதால் இவ்விதம் ஆயிற்று. பேராசை பிடித்தவன் தலைமேல் சக்கரம் சுழன்றது போல் இது ஆனது” என்றாள்.

பிராமணன்: அது என்ன, தலைமேல் சக்கரம் சுழன்ற கதை?

 

பார்ப்பனி: அமராவதி நகரத்தில் நான்கு பிராமணர்கள் இருந்தனர். நல்ல வசதியான வாழ்க்கை வாய்த்தபோதும், அவர்களுக்கு மேலும் மேலும் பணத்தின்மீது பேராசை. ஆகவே பொருளைத் தேடி நாம் வேறு தேசம் போகலாம் என்று நால்வரும் புறப்பட்டனர். செல்லும் வழியில் க்ஷிப்ரா நதியின் கரையில் பைரவநந்தி என்ற யோகி ஒருவன் தவம் செய்தவாறிருந்தான். அவன் எல்லாச் சித்திகளும் வல்லவன். அதைக் கேள்விப்பட்ட பிராமணர்கள் அவனிடம் சென்று அவனுக்குத் தொண்டு செய்யலாயினர். அதைச் சிலநாள் கண்ட துறவி, “உங்களுக்கு என்ன வேண்டும்” என்று அவர்களை வினவினான். அவர்கள் “அடிகளே, எங்களுக்கு மிகவும் பணம் வேண்டும். அதனால் அதைத் தேடிப் புறப்பட்டோம். வழியில் உங்கள் பெருமையைக் கேள்விப்பட்டுத் தொண்டு செய்யலானோம். எங்கள் விருப்பத்தை அடைய நீங்கள் உதவி செய்ய வேண்டும்” என்றனர். அவன் நான்கு திரிகளை இவர்களுக்கு அளித்தான். “நீங்கள் இத்திரிகளைத் தலையில் வைத்துக்கொண்டு இமயமலை செல்லும் வழியைத் தவறாமல் பின்பற்றிச் செல்லவேண்டும். எவனொருவன் திரி எங்கே விழுகிறதோ அங்கே அவனுக்குச் செல்வம் கிடைக்கும்” என்று கூறினான். அத்திரிகள் ஒவ்வொருவன் தலையிலும் ஒட்டிக் கொண்டன.

இமயமலை செல்லும் பாதையில் அவர்கள் சென்றுகொண்டே இருக்க, ஒருவனுடைய திரி கீழே விழுந்தது. அது விழுந்த இடத்தை அவன் நோக்க, அங்கு தாமிரம் (செம்பு) மிகுதியாகக் கிடப்பதைக் கண்டான். அதை அள்ள அள்ளக் குறையாமல் வருவதாயிற்று. உடனே அவன் தன் நண்பர்களை நோக்கி, “வாருங்கள், நமது காரியம் முடிவடைந்தது. இச் செம்பு உலோகத்தை நல்ல விலைக்கு விற்று நாம் தேவையான செல்வத்தை அடையலாம்” என்றான். இதைக் கேட்ட மற்ற மூவரும், “முட்டாளே, எவ்வளவு தாமிரத்தை எடுத்து எந்தக் காலத்தில் விற்றுப் பணம் சம்பாதிக்கப் போகிறாய்? நாங்கள் எங்கள் வழிப்படி செல்கிறோம்” என்று மேலே சென்றனர்.

அப்போது மற்றொருவனுடைய தலையிலிருந்த திரியும் விழுந்தது. அங்கே அவன் தொட்டபோது அள்ளஅள்ளக் குறையாமல் வெள்ளி உலோகம் கிடைப்பதாயிற்று. ஆகவே அவன் அங்கே தங்கித் தனக்கென வெள்ளியைச் சேகரிக்கலானான். மற்ற இருவரும் அவனையும் ஏளனம் செய்து, “இனிமேல் நிச்சயமாக நமக்குத் தங்கம் கிடைக்கும்” என்றவாறு மேலே சென்றனர். இன்னும் வெகுதொலைவு சென்றபிறகு, மூன்றாம் பிராமணன் தலையிலிருந்த திரி விழுந்தது. அங்கு அவன் கைவைத்த இடமெல்லாம் தங்கம் கிடைக்கவும், அவன் மிகவும் மகிழ்ந்து, “நாம் இங்கேயே தங்கிவிடலாம், இனிமேல் செல்லவேண்டாம்” என்றான். ஆனால் நான்காம் ஆள், “நான் மேலும் சென்றால் எனக்கு மாணிக்கங்கள் வைரங்களும் கிடைக்கும். நீ இருந்து கொள்” என்று கூறி மேலே சென்றான்.

ஆனால் அவனுக்கு வழிதவறிவிட்டது. மேலும் பசியும் தாகமும் வருத்தின. அவ்வாறு அவன் அலைந்துகொண்டிருக்கும்போது, தலையில் சக்கரம் சுற்றிக் கொண்ருக்க அதனால் இரத்தம் பெருகி உடல் எல்லாம் நனைய, வருந்திக் கொண்டிருந்த மனிதன் ஒருவனைக் கண்டான்.

(தொடரும்)