(முதலை குரங்கிற்குக் கதை கூறுகிறது)

ஒரு நாள் தனிமையிலிருக்கும்போது உதிட்டிரனைப் பார்த்துக் கேட்கிறான் அரசன்: எந்தப் போரில் உனக்கு இந்த வெட்டுக்காயம் ஏற்பட்டது?

குயவன்: நான் சூளை இட்டுக்கொண்டிருந்தபோது, ஓர் ஓடு விழுந்து இந்தக் காயம் ஏற்பட்டது எசமான்!

அரசன்: எப்படியோ தவறு நிகழ்ந்து விட்டது. இது இரண்டாம் பேருக்குத் தெரிவதற்கு முன்னால் நீ ஓடிப்போ. பெரு வீரர்கள் எதிரில் உன் உயிர் சல்லிக்காசும் பெறாது.

குயவன்: சுவாமி, என் கைகால்களைக் கட்டி, என்னைப் போர்க்களத்தில் விட்டு என் திறமையை நீங்கள் காணுங்கள்.

அரசன்: நீ பிறந்த குலம் போர் இடும் அனுபவத்தில் வந்ததன்று. அப்படியாக, நீ நரிக்குட்டிபோல் வீணாக ஏன் துள்ளுகிறாய்? குலைக்கிற நாய் வேட்டை பிடிப்பதில்லை.

குயவன்: இந்த நரிக்குட்டி யாரிடத்தில் தன்னைப் புகழ்ந்துகொண்டது? சொல்லுங்கள் அரசே!

அதற்கு அரசன்: ஒரு வனத்தில் ஒரு சிங்கம் தன் துணையோடு வசித்துவந்தது. அதற்கு இரண்டு குட்டிகள் பிறந்தன. அது பல விலங்குகளைக் கொன்று தன் பெண் சிங்கத்திடம் கொடுத்தது. “இக்குட்டிகளுக்கு புத்தி தெரிகின்ற வரை இவர்களை நம்பித் தனியாக விடவேண்டாம்” என்று எச்சரித்தது. தினமும் தான் மட்டும் சென்று வேட்டையாடி வந்தது. ஒரு நாள் அதற்கு ஒன்றும் கிடைக்காமல் திரும்பும்போது வழியில் ஒரு அப்போதுதான் பிறந்திருந்த ஒரு நரிக்குட்டியைக் கண்டது. அடிக்காமல் பிடித்துக் கொண்டுவந்து, தன் பெட்டையிடம் கொடுத்தது. அது மிகவும் அழகாக இருந்ததால், பெண்சிங்கம் அதைக் கொல்லாமல் தன் பிள்ளைகளோடு அதையும் வைத்துக் காப்பாற்றலாயிற்று. வயதுவந்ததும் மூன்று குட்டிகளும் ஒன்றாக ஒருநாள் காட்டுக்குள் சென்றன. அங்கே ஒரு யானையைப் பார்த்ததும், அதைக் கொல்லவேண்டும் என்று சிங்கக்குட்டிகள் தயங்கிநிற்க, “இது நமக்கு ஆகாத வேலை” என்று சொல்லிவிட்டு நரிக்குட்டி தங்கள் இடத்திற்கு ஓடிப்போயிற்று. தாய்ச்சிங்கத்திடம் சிங்கக்குட்டிகள் அதன் செயலைக் கூறின.

நரிக்குட்டி: நான் இவர்களைவிட வீரத்தில் குறைந்தவனோ? இவர்கள் என்னைப் பழித்து ஏன் சிரிக்கிறார்கள்? கூழுக்கு மாங்காய் தோற்குமா? நான் இவர்களைவிட வீரத்தில் சிறந்தவன் என்று காட்டுவேன். கொட்டினால்தான் தேள், இல்லாவிட்டால் பிள்ளைப் பூச்சியா?
அதைக் கேட்ட பெண்சிங்கம், அதைத் தனியே அழைத்துக் கொண்டு சென்று: நீ நரிக்குட்டி, உன் குலத்தில் யானையைக் கொல்லும் சக்தி கிடையாது. உனக்கு நான் பால் கொடுத்து வளர்த்ததால் இப்படிப்பட்ட வீரம் பேசுகிறாய். என் குட்டிகள் உன்னை இன்னான் என்று அறிந்துகொள்வதற்கு முன்பாக நீ ஓடிப்போய்விடு. இல்லாவிட்டால் இவர்கள் கையில் அகப்பட்டு இறந்து போவாய்.
அதைக் கேட்ட நரி ஓடிப்போயிற்று. அதுபோல நீ குயவன் குலத்தைச் சேர்ந்தவன் என்பது வெளிப்படும் முன்பாக ஓடிப்போய்விடுவது நல்லது” என்றான் அரசன். அதைக் கேட்ட குயவன் அங்கிருந்து ஓடிப் போய்விட்டான்” என்றது முதலை.
இதைக் கேட்டும் சுமுகன் ஆகிய குரங்கு அயரவில்லை.

குரங்கு: பெண்களின் மனத்தில் என்ன இருக்கிறது என்பது தெரியாது. ஆகையால் உன் பேச்சில் நம்பிக்கை வரவில்லை.

முதலை: எப்படி நீ இதைச் சொல்கிறாய்?

குரங்கு: ஒரு நகரத்தில் ஒரு பிராமணன் இருந்தான். அவன் மனைவி எல்லாரோடும் கலகம் செய்து சண்டை போடுகிறவளாயிருந்தாள். அதனால் அவன் தன் ஊரை விட்டு வெளியேறிச் சென்றான். அப்போது அவன் மனைவி, “கணவரே, எனக்குத் தண்ணீர் தாகம் எடுக்கிறது. எங்கேயாவது சென்று கொண்டுவாருங்கள்” என்றாள். அவளைத் தனியே விட்டு அவன் நீர் கொண்டுவரச் சென்றான். திரும்பி வந்து பார்க்கும்போது அவள் இறந்துகிடந்தாள். அதைக் கண்டு அவன் அழுது புலம்பும்போது, “உன் வயதில் பாதியை அவளுக்குக் கொடுத்தால் அவள் பிழைத்து எழுந்திருப்பாள்” என்று ஓர் அசரீரி வாக்கு கேட்டது. அதைக் கேட்ட பார்ப்பனனும் மூன்று முறை, “என் பாதிவயதை இவளுக்குக் கொடுத்தேன்” என்று மந்திரம் போல் உச்சரித்தான். அவள் பிழைத்தெழுந்தாள். பிறகு இருவரும் ஒரு நகரத்துக்குச் சென்றனர். அப்போது பார்ப்பனன் செலவு வாங்கக் கடைக்குச் சென்றான். அச்சமயத்தில் பக்கத்தில் ஒரு முடவன் மிகச் சிறப்பாகப் பாட்டுப் பாடுவதைப் பார்ப்பனி கேட்டாள். அவனிடம் சென்று “உன் இசையில் நான் மயங்கிவிட்டேன்; என்னை ஏற்றுக் கொள்” என்று வேண்டினாள். அவனும் ஏற்றுக்கொண்டான். பிறகு பார்ப்பனியின் பரிந்துரையின் பேரில் அவனும் பார்ப்பனன் வீட்டிலேயே வாழ்ந்து வரலானான். “நீங்கள் இல்லாத போது இவன் எனக்குத் துணையாக இருக்கட்டும்” என்று மனைவி கூறியதை அவன் நம்பினான். எங்கு சென்றாலும் அப்பெண் அந்த முடவனைத் தன் முதுகில் கட்டி எடுத்துக்கொண்டு சென்றாள். அவள் கணவனும் அதைத் தவறாக நினைக்கவில்லை. ஒருசமயம் அவர்கள் காட்டுவழியில் செல்லும்போது அப்பெண், தன் கணவனை ஒரு கிணற்றில் உருட்டிவிட்டு, முடவனை ஒரு பெட்டியில் வைத்துத் தலைமீது தூக்கிச் சென்றாள். அடுத்த நகரம் வந்தது. அங்கு அவள் பெட்டியைச் சுமந்து செல்வதைக் கண்ட அரசன், அவளிடம் “இது என்ன?” என்று கேட்டான். “இவர் என் கணவர். இவர் நடக்க முடியாமல் இருப்பதால் இப்படித் தலையில் சுமந்து செல்கிறேன்” என்றாள் அவள். ‘மிகக் கற்புடைய பெண்மணி இவள்’ என்று மகிழ்ச்சியடைந்த அரசன், அவளைத் தன் உடன்பிறப்பு என்றே எண்ணி ஒரு வீட்டை அளித்து வாழ வைத்தான். இது இப்படியிருக்க, கிணற்றிற்கு நீர் பருக வந்த ஒருவன் பிராமணனைக் காப்பாற்றினான். அவன் வெளியே வந்து தன் மனைவியையும் முடவனையும் தேடிக் காணாமல் திகைத்து, தேடியவாறே நகரத்திற்கு வந்து சேர்ந்தான். அவனைக் கண்டுவிட்ட அவன் மனைவி, அரசனிடம் சென்று, “இவன் என் கணவனுக்கு விரோதி. என் கணவன் காலை வெட்டியவன் இவன்தான்” என்று கூறினாள். அரசன் அதைக் கேட்டு பிராமணனைக் காவலில் வைக்க முனைந்தான். அப்போது அப்பார்ப்பனன், “ஓ அரச சிகாமணியே! நீங்கள் மிகவும் தர்ம குணம் வாய்ந்தவராக இருக்கிறீர்கள். ஆகவே நான் சொல்வதை தயவு கூர்ந்து கேளுங்கள்” என்று தன் குறைகளை எல்லாம் சொன்னான். அதைக் கேட்ட அரசன் ஒரு பஞ்சாயத்தை நியமித்து விசாரிக்குமாறு சொல்ல, அவர்களும் அடுத்த ஊர்களுக்கெல்லாம் சென்று விசாரித்துவந்து பார்ப்பனன் குற்றமற்றவன், அந்தப் பெண்தான் கெட்டவள் என்று தெரிவித்தனர். அதைக் கேட்ட அரசன் பார்ப்பனனை விடுவித்து அவன் மனைவியை தண்டித்தான். அதுபோலப் பெண்கள்தான் எங்கும் அனர்த்தங்களுக்கு மூலமாக இருக்கிறார்கள். எனவே அவர்கள் பேச்சுக்குக் காதுகொடுக்கலாகாது” என்று குரங்கு கூறியது.

மேலும் அவ்வாறு காதுகொடுத்து, நந்தனன் என்னும் அரசனும் வரருசி என்ற அவன் அமைச்சனும் சபை நடுவில் ஏளனம் அடைந்தார்கள் என்றது.

முதலை: அது எவ்விதம்?

குரங்கு: ஒரு காலத்தில் நந்தனன் என்ற நல்லரசன் ஆண்டுவந்தான். ஒருநாள் அவனிடம் ஊடல் கொண்ட அவன் மனைவி, அவன் என்ன சமாதானம் கூறியும் கேட்காமல், “நீ வாயில் கடிவாளம் போட்டுக்கொண்டு உன் முதுகின்மேல் என்னைக் குதிரைபோலச் சுமந்து செல்லவேண்டும். மேலும் குதிரைபோலக் கனைக்கவும் வேண்டும். அப்போதுதான் உனக்கு நான் செவி கொடுப்பேன்” என்று கூறினாள். அவளும் ஏதோ அன்பால் கேட்கிறாள் என்று கருதி அப்படியே அரசன் செய்தான். அதை அமைச்சனின் மனைவி கேள்விப்பட்டாள். அவளும் தன் கணவனிடம் பேசாமல் முறுக்காக இருந்தாள். “நீ ஏன் பேசாமலிருக்கிறாய்” என்று அமைச்சன் தன் மனைவியைக் கேட்டான். “நீ தலையை மொட்டை அடித்துக் கொண்டு என்னை வலமாகச் சுற்றிவந்து காலில் விழுந்தால்தான் நான் உன்னிடம் பேசுவேன்” என்று அவள் சொன்னாள். அவனும் வேறு வழியின்றி அப்படியே செய்தான்.

மறுநாள் அரச சபையில் அவனைக் கண்ட அரசன், “ஏன் இப்படி மொட்டை அடித்துக் கொண்டு வந்திருக்கிறாய்” என்று கேட்டான். “நீங்கள் குதிரையைப் போல் கனைத்தபடியால் அடியேன் மழுங்க மொட்டை அடித்துக் கொள்ள நேர்ந்தது” என்று அமைச்சன் கூறினான். அதைக் கேட்ட சபையினர் விசாரித்து மிக எளிதாக நடந்தவற்றை அறிந்துகொண்டார்கள். ஆகவே பெண்களுடைய உசிதமற்ற வார்த்தைகளைக் கேட்டால் அமைதியாக இருந்துவிட வேண்டும். அப்படிச் செய்யாதவர்களோடு உரையாடுபவன், புலித்தோலைப் போர்த்திய கழுதையைப் போல் துன்பமடைவான்.

முதலை: அது எப்படி நேர்ந்தது?

குரங்கு: ஓர் ஆற்றங்கரையில் ஓர் ஏழை வண்ணான் வாழ்ந்தான். அவ்வூரில் அக்கழுதைக்கு உரிய தீனி கிடைக்கவில்லை. அவன் தன் கழுதை தீனியின்றி நாளுக்கு நாள் இளைத்துவந்ததைப் பார்த்துக் கவலைப்பட்டான். ஒருநாள் காட்டுப்பக்கம் போகையில் ஒரு புலித்தோல் அவனுக்குக் கிடைத்தது. அதைக் கொண்டுவந்து தன் கழுதைமேல் நன்றாகப் போர்த்திக் கட்டிவிட்டான். அது புலித்தோலோடு ஊரார் பயிர்களுக்கிடையில் புகுந்து நன்றாக மேய்ந்துவந்தது. அதைப் புலி என்று நினைத்து ஊரார் பயந்திருந்தார்கள். ஓரிரவு அக்கழுதை இவ்வாறு மேய்ந்து கொண்டிருக்கும்போது எங்கோ தொலைவில் ஒரு பெண் கழுதையின் குரலைக் கேட்டு இதுவும் பெருங்கூச்சல் போட்டுக் கத்தலாயிற்று. அப்போது அதைக் கழுதை என்று அறிந்துகொண்ட கொல்லைக்காரன் நன்றாக அதை அடித்துத் துரத்தினான். ஆகவே பெண்களுடன் வீணாகப் பேசலாகாது. அப்படியிருக்கும்போது அவளுக்காக நீ என்னைக் கொல்வதற்கு எண்ணினாய். நம்பிக்கைக்குக் கேடு விளைவித்தல் உன் இனத்துக்கு இயல்பாக இருக்கிறது. அது சாதுக்களின் சேர்க்கையாலும் சரியாகாது. மேலும் உன்னைப் போன்ற துஷ்டர்களுக்கு உபதேசம் செய்தும் பயனில்லை.

அச்சமயத்தில் மற்றொரு முதலை அங்கே வந்து, “உன்னை எதிர்பார்த்துக் காத்திருந்த உன் மனையாட்டி ஏதோ காரணத்தினால் இறந்துபோனாள்” என்று தெரிவித்தது. அதைக் கேட்ட

முதலை: நான் கொடியவன் ஆதலினால் இத்தகைய துயரம் நேர்ந்தது. நண்பனுக்கும் பொல்லாதவன் ஆனேன். பெண்டாட்டியும் இறந்துபோனாள். வீடும் காடாயிற்று. ஆகவே நண்பா, என் பிழையை மன்னித்துவிடு, நானும் இறக்கப் போகிறேன்.

குரங்கு: உன் மனைவியின் பேச்சைக் கேட்டு என்னைக் கொல்லவந்தாய். இப்போது அவள் சாவைக் கேட்டு மிகவும் துக்கப்படுகிறாய். துர்க்குணம் உடைய அவள் இறந்துபோனதை மறந்துவிடு. தன் கணவனைவிட்டு முன்பு ஒரு பெண், வேறொருவனை நாடியதால் அவளைப் பார்த்து நரியும் சிரித்தது.

முதலை: நரி யாரைப் பார்த்து சிரித்தது? அது என்ன கதை?

குரங்கு: ஒரு நகரத்தில் ஓர் அரசாங்க அலுவலன் இருந்தான். அவன் மனைவி அந்நிய ஆடவர்கள் மேல் ஆசை கொண்டிருந்தாள்.
அவளைக் கண்ட ஒரு வாலிபன்: பெண்ணே, என் மனைவி இறந்துபோனதால் நான் மிகவும் துயரடைந்துள்ளேன். என் துக்கத்திற்குப் பரிகாரமாக நீ துணையிருந்தால் மிகவும் புண்ணியமுண்டு. உன்னைப் பார்த்து மிகவும் ஆனந்தம் அடைந்தேன்.

பெண்: என் கிழக் கணவன் மிகவும் செல்வம் சேர்த்து வைத்திருக்கிறான், உன் ஆசை இப்படி இருக்குமானால், நீ அவன் பணத்தை எடுத்துக் கொண்டு வந்துவிடு. நாம் இருவரும் வேற்றூர் போய்விடலாம்.

வாலிபன்: மிகவும் நல்லது. அப்படியே செய்கிறேன்.
அவன் மறுநாள் நேரம் பார்த்து அந்த அலுவலன் வீட்டில் கொள்ளையடித்துக் கொண்டு அவன் மனைவியையும் அழைத்துக் கொண்டு புறப்பட்டான். இரண்டு காதம் சென்ற பிறகு வழியில் ஒரு ஆறு குறுக்கிட்டது.

அதைக் கண்ட வாலிபன்: இந்த ஆறு மிகவும் ஆழமாக இருக்கிறது. ஆகவே நான் முதலில் பொருள்களை எல்லாம் கொண்டுபோய் அக்கரையில் வைத்துவிட்டு வந்து உன்னைத் தூக்கிக் கொண்டு செல்கிறேன்.
அவளிடமிருந்த பணத்தையெல்லாம் பெற்றுக் கொண்ட பிறகு,

வாலிபன்: உன் சுமையான பட்டுப்புடவையையும் கொடுத்தால் வைத்துவிட்டு வருகிறேன். அதற்குப் பிறகு உன்னைத் தூக்கிச் செல்லுதல் எளிதாக இருக்கும்.

அவளும் அதை நம்பித் தன் புடைவையையும் அவிழ்த்துக் கொடுத்தாள். அவன் அக்கரை சென்றதும் பணத்தையும் புடைவையையும் எடுத்துக் கொண்டு ஓடிப்போனான். அதைக் கண்ட பெண், “நான் செய்த காரியத்துக்குப் பலன் கைமேல் கிடைத்துவிட்டது. இதை என் கணவன் அறிந்தால் என்ன செய்வானோ” என்று நினைத்து ஏங்கியபடி, வெட்கத் தினால் ஆற்றில் சற்றே இறங்கி நீரில் அமர்ந்திருந்தாள். அப்போது அங்கே ஒரு நரி வந்தது. ஆற்றில் கரையருகே பெரிய ஒரு மீன் துள்ளிக் குதித்ததைக் கண்டு அது தன் வாயிலிருந்து மாமிசத்தைக் கரையில் போட்டுவிட்டு, மீனைப் பிடிக்கத் தாவியது. ஆனால் மீன் சடக்கென்று ஆழத்தில் போய்விட்டது. நரி மீண்டும் வந்து மாமிசத்தை எடுக்க முனைவதற்குள் ஒரு பருந்து திடீரென்று அதை எடுத்துக்கொண்டு பறந்து விட்டது. அதையெல்லாம் பார்த்துக் கொண்டிருந்த

பெண்: மாமிசமும் போயிற்று மீனும் போயிற்று. இனி வானத்தைப் பார்த்து ஆவதென்ன?
என்று நரியைப் பார்த்துச் சிரித்தாள். இதைக் கேட்ட

நரி: நானாவது பரவாயில்லை. நீ உன் கணவனையும் விட்டு காதலனையும் விட்டு, செல்வத்தையும் புடவையையும் ஒன்றாக விட்டல்லவா உட்கார்ந்திருக்கிறாய்?

என்று அவளைப் பார்த்துச் சிரித்தது. அவள் கணவனோ தன் செல்வம் போனதற்குச் சற்றே கவலைப் பட்டாலும், மனைவியைக் குறித்து, “கெட்டவள் விட்டுப் போனாள்” என்று மகிழ்ச்சியாகவே இருந்தான். ஆகவே நீயும் மகிழ்ச்சியாக வீடுபோய்ச் சேர்” என்றது குரங்கு.

(தொடரும்)

 

நான்காவது யுக்தி
அர்த்தநாசம் அல்லது லப்தஹானி (அதாவது, பொருளின் அழிவு, பெற்ற பேறின் அழிவு)

சோமசர்மா, அரசகுமாரர்களுக்கு, நான்காவது தந்திர உபாயத்தைக் கற்பிக்க முனைந்தான். “துன்பம் வந்தபோது, அறிவு குறையாமல் இருப்பவன், குரங்கு முதலையிடமிருந்து விடுபட்டது போலப் பெரிய துன்பத்திலிருந்தும் மீளுவான்” என்று ஒரு கதையைச் சொல்லலானான்.
அரசகுமாரர்கள்: அது எப்படி ஐயா, சொல்லுங்கள்.

(குரங்கும் முதலையும் கதை)

 

ஆசிரியன்: ஓர் ஆற்றங்கரையில் நாவல் மரத்தின்மேல் சுமுகன் என்னும் ஒரு குரங்கு வசித்து வந்தது. அப்போது ஒரு முதலை பசியோடு மரத்தின் அடிப்பகுதிக்கு வந்தது. “நீ என் வீட்டுக்கு விருந்தாளியாக வந்திருக்கிறாய். ஆகவே உன் பசியைப் போக்கச் சில கனிகளைத் தருகிறேன்” என்று நாவற் பழங்களைக் கொய்துபோட்டது குரங்கு. அது முதலாக தினந்தோறும் முதலை அந்த இடத்திற்கு வந்து சில கனிகளைச் சாப்பிடுவது வழக்கமாயிற்று. இரண்டும் பேசிக்கொண்டு அந்நியோன்யமாக இருந்தன. ஒருநாள், முதலை, சில நாவற் பழங்களைக் கொண்டு சென்று தன் மனையாளாகிய முதலையிடம் கொடுத்தது. அது மிக இனிப்பாக இருப்பதைக் கண்ட பெண்முதலை, தன் கணவனிடம், “இதனை நீ எங்கிருந்து கொண்டு வந்தாய்?” என்று கேட்டது. “சுமுகன் என்ற குரங்கு என் நண்பன். அவன் தினந்தோறும் எனக்குச் சில கனிகள் அளிப்பது வழக்கம், இன்று தின்றதுபோக மிகுந்ததை உனக்குக் கொண்டுவந்தேன்” என்றது முதலை.

பெண்முதலை: இந்த இனிப்பான பழங்களைத் தின்பவன் ஈரல் எவ்வளவு சுவையாக இருக்கும்! அதைக் கொண்டுவந்து எனக்குக் கொடு. அதனால் நான் மூப்போ சாவோ இல்லாமல் நீண்ட காலம் உனக்குத் துணையாக இருந்து சுகம் தருவேன்.

ஆண்முதலை: எனக்கு உயிர்க்கு உயிரான நண்பனாக அந்த சுமுகன் இருக்கிறான். அவனுக்கு நீ ஏன் தீங்கு நினைக்கிறாய்?

பெண்முதலை: என்னைவிட உன் நண்பன் உனக்கு முக்கியமா? நான் உனக்கு நெருக்கமானவள் என்றால் அவன் ஈரலைக் கொண்டுவந்து கொடு. இல்லாவிட்டால் நான் உயிரை விட்டுவிடுவேன்.

ஆண்முதலை: நெருக்கமான நண்பன் ஒரு சகோதரனைவிட முக்கியமானவன். ஆகவே அவனைக் குறித்து நீ அடம் பிடிக்காதே.

பெண்முதலை: நீ எப்போதும் எனக்குக் குறுக்கே பேசியதில்லை. இன்று மாத்திரம் வீணாக நீதான் அடம் பிடிக்கிறாய். ஆகவே நான் உயிரை விடுவதுதான் நல்லது.

ஆண்முதலை: நண்பனைக் கொல்லுவது எனக்குத் தகாது. ஆனால் நீயோ பிடித்ததை விடாமல் வம்பு செய்கிறாய். என் நிலை இருதலைக் கொள்ளி எறும்பு போல் ஆனது.
இவ்வாறு கூறிவிட்டு முதலை சுமுகன் இடத்திற்குச் சென்றது.

சுமுகன் (முதலையிடம்): நண்பா, நீ ஏன் இன்றைக்கு வருத்தமாக இருக்கிறாய்?

முதலை: உன் மதினி, அதுதான் என் மனைவி, என்னைப் பார்த்து, “துஷ்டனே, நன்றி கெட்டவனே, நீ மாத்திரம் உன் நண்பன் வீட்டுக்குச் சென்று அவனிடம் பழங்கள் வாங்கித் தின்கிறாய். அவனை ஒரு நாளாயினும் நம் வீட்டுக்கு அழைத்துவந்து விருந்திட வேண்டாமா?” இப்படிச் சொல்லி என் மனைவி கோபித்துக் கொண்டாள். அதனால் என் வீட்டுக்கு வா. உனக்காக என் மனைவி சிறப்பான விருந்து தயாரித்து வைத்திருக்கிறாள். ஆனால் உன்னை எப்படி அழைத்துப் போவது என்றுதான் கவலையோடு இருந்தேன்.

குரங்கு: நண்பா, நான் தண்ணீரில் இறங்கும் ஆள் அல்ல. உனக்குத் தான் அது தெரியுமே. ஆகவே என் மதினியை இங்கே அழைத்துக் கொண்டு வா.

முதலை: அது என் மனைவிக்கு விருப்பமல்ல. ஒன்று செய். நீ என் முதுகின் மேல் ஏறி உட்கார்ந்துகொண்டு வா. உனக்கு எவ்விதக் கஷ்டமும் இல்லாமல் கொண்டு செல்கிறேன்.
முதலை கூறியதில் நம்பிக்கை வைத்துக் குரங்கு முதலையின் முதுகின் மீது உட்கார்ந்து கொண்டது. முதலை நீரில் குதித்துக் குதித்துச் செல்லலாயிற்று.

குரங்கு: எனக்கு பயமாயிருக்கிறது நண்பா, மெதுவாகச் செல்.
‘இப்போது சுமுகன் நம் ஆதீனத்தில் இருக்கிறான். இனி இவனால் தப்பிச் செல்ல முடியாது. உரலில் அகப்பட்ட பொருள் உலக்கைக்குத் தப்ப முடியுமா? ஆகவே இனிமேல் நம் உண்மையான எண்ணத்தை இவனிடம் வெளியிடலாம்’ என்று முதலை நினைத்தது.

முதலை: நண்பா, நீ உனக்கு விருப்பமான கடவுளை தியானம் செய்துகொள். என் மனைவியின் பிடிவாதத்தினால் உன்னை நான் கொண்டுபோகிறேன்.

குரங்கு: நான் என்ன தவறு செய்தேன்?

 

முதலை: நீ நேற்று எனக்குக் கொடுத்த பழங்களில் சிலவற்றை வீட்டுக்குக் கொண்டுசென்று என் மனைவிக்குக் கொடுத்தேன். அதை அவள் தின்ற பிறகு, “இத்தகைய பழங்களை தினந்தோறும் தின்றவனுடைய ஈரல் மிகவும் சுவையாகத்தான் இருக்கும். நீ அவன் ஈரலை எனக்குக் கொண்டுவந்து தரவேண்டும். இல்லாவிட்டால் நான் இறந்து போவேன்” என்றாள். அதற்காகவே நான் உன்னை இப்போது அவளிடம் கொண்டு செல்கிறேன்.

குரங்கு: நல்லது, நண்பனே! நட்பின் இலக்கணமே அடுத்தவனுக்கு உதவுவது தானே? ஆகவே உன் ஆவலை நான் நிச்சயம் பூர்த்தி செய்திருப்பேன். நீ இந்தச் செய்தியை முன்னாலேயே சொல்லியிருந்தால், நான் மரத்தின் மேல் ஒளித்து வைத்திருக்கின்ற ஈரலை உன்னிடம் எடுத்துக் கொடுத்திருப்பேன். இப்போது ஈரலற்ற என்னை அங்கே கொண்டுபோய் என்ன செய்யப்போகிறாய்?

முதலை: என் உயிருக்கு உயிரான நண்பனே! உன் ஈரல் உடலுக்கு வெளியே இருக்கிறது என்று தெரியாமல் போனது. ஆகவே நீ அதை எடுத்துக் கொண்டு வா.

இவ்விதம் கூறி, முதலை குரங்கைத் திரும்ப அழைத்துச் சென்று, மரத்தடியில் விட்டது. குரங்கு குதித்து மரத்தின்மீது ஏறிக்கொண்டது. ‘அப்பா, இன்றைக்கு எப்படியோ எமன் கையிலிருந்து விடுபட்டேன்’ என்று தனக்குள் நினைத்தவாறு இருந்தது.

முதலை: நண்பனே, ஈரலை விரைவாக எனக்குக் கொடு. உன் மதினிக்குக் கொடுத்துவிட்டு நான் வருகிறேன்.
இதைக் கேட்ட குரங்கு (சிரித்து): மூடா! துஷ்டா! ஈரல் எங்கேயாவது உடம்பை விட்டு வெளியில் இருக்குமா? நண்பனுக்குத் தீங்கு நினைத்த உன்னைப் பார்க்கவே என் கண் வெட்கப்படுகிறது. இங்கிருந்து போய்விடு. விசுவாசமற்ற உன்னை இனி நண்பன் என்று நான் கருதமாட்டேன்.
முதலை, பச்சாத்தாபப் பட்டு, ‘நான் இவனுக்கு வழியிலேயே உண்மையைக் கூறி இவனை இழந்துவிட்டேனே. இப்போது மறுபடியும் நம்பிக்கை வருமாறு பேசி இவனை அழைத்துச் செல்லவேண்டும்’ என்று நினைத்தது.

முதலை: நண்பா, நான் உன்னைச் சோதிக்க வேண்டியே அப்படிச் சொன்னேன். நீ சொன்னதை நம்பி அதற்காக உன்னைத் திரும்ப அழைத்துக் கொண்டு வரவில்லை. ஈரல் உடலுக்கு வெளியே இருக்காது என்பது சிறுபிள்ளைக்குக் கூடத் தெரியுமே? சும்மா, இதெல்லாம் நான் விளையாட்டுக்குச் செய்தது. ஆகவே என் வீட்டுக்கு பயமில்லாமல் வா.

குரங்கு: பசித்தவனின் விசுவாசத்தில் நம்பிக்கை வைக்கலாகாது. அதனால்தான் பிரியதத்தனுக்கு கங்காதத்தன் பயந்து மறுபடியும் காணவில்லை.

முதலை: கங்காதத்தன் ஏன் அஞ்சினான்?

குரங்கு: கங்காதத்தன் என்பது ஒரு பெரிய தவளை. அதற்கு அதன் இனத்தைச் சேர்ந்த தவளைகளே தொல்லை கொடுத்து வந்தன. அது பிரியதரிசனன் என்ற பாம்பை ஒருநாள் கண்டது. ‘நம்முடைய தாயாதிகள் வலியவர்களும் பலருமாக இருக்கிறார்கள். இந்தப் பாம்பை நமது வீட்டுக்குக் கொண்டுசென்று பங்காளிகளைக் கொல்லவேண்டும்’ என்று நிச்சயம் செய்தது. அதன்படியே அது பாம்பின் புற்றுக்கு அருகில் சென்று அதைக்கூவி அழைத்தது. பாம்பு புற்றுக்குள்ளிருந்தபடியே “நீ யார்?” எனக் கேட்டது. “நான் கங்காதத்தன் என்னும் தவளையரசன். உன்னைச் சரணம் அடைய வந்தேன்” என்றது தவளை. “நான் உன் பகைவன் ஆயிற்றே, நீ ஏன் இந்த விபரீத விளையாட்டில் ஈடுபடுகிறாய்?” என்றது பாம்பு.

 

கங்காதத்தன்: என்னைப் பகைவர்கள் வருத்துகிறார்கள் என்று எண்ணி, உன்னிடம் வந்தேன். நீ எங்கள் வம்சத்திற்கு வைரி என்பது மெய்தான்.. ஆனால் வலிமையான பகைவர்களை வேறு பகைவர்களைக் கொண்டுதான் வெல்லவேண்டும் என்று நீதிநூல் இருக்கிறது. ஆகவே உங்களைச் சரணடைய வந்தேன்.

பாம்பு, வலிய வரும் சீதேவியை ஏன் உதைத்துத் தள்ள வேண்டும் என்று கருதி அந்தத் தவளையுடன் சென்றது. தன் வளைக்கு அழைத்துச் சென்ற தவளை, தனக்குக் கஷ்டம் கொடுத்துவந்த மற்றத் தவளைகளைக் காட்டியது. பாம்பும் சில நாட்கள் அவற்றையெல்லாம் வயிறார உண்டது. இப்படிச் சில நாள் சென்ற பிறகு, கங்காதத்தனை அந்தப் பாம்பு பார்த்து, “உன் பகைவர்களை எல்லாம் நான் கொன்றுவிட்டேன். இனிமேல் எனக்கு உணவு கொடு” என்று கேட்டது.

கங்காதத்தன்: நீ எனக்கு ஒரு நண்பன் எப்படி உதவ வேண்டுமோ அப்படி உதவினாய். இப்போது வா, உன் புற்றுக்கே போகலாம்.

பாம்பு: கங்காதத்தா, இப்போது அந்தப் புற்றில் வேறு ஏதாவது வந்து தங்கியிருக்கும். நான் அங்கே போய் என்ன செய்ய? நீயே உன் இனத்தவர்களிலிருந்து எனக்கு தினமும் ஓர் தவளையைக் கொடு. இல்லாவிட்டால் உடனே எல்லாரையும் கொன்றுவிடுவேன்.
இதைக் கேட்ட தவளை பயந்து பாம்பு கூறியவாறே செய்துவந்தது. கடைசியாக ஒருநாள் கங்காதத்தனின் மகனையும் கொன்று தின்றுவிட்டது பாம்பு. இதைப்பார்த்து கங்காதத்தன் ‘இனி என்ன செய்யலாம்’ என்று ஆராய்ந்துகொண்டிருந்தது.

பாம்பு: எனக்கு ஏதேனும் தின்னக் கொடு.

கங்காதத்தன்: நண்பா, நான் இருக்கும்போது நீ உணவுக்கு ஏன் கவலைப்படுகிறாய்? இப்போது என் மனைவியை அனுப்பி வேறு கிணறு ஏதேனும் ஒன்றிலிருந்து தவளைகளை அனுப்ப ஏற்பாடு செய்கிறேன். அதுவரையில் நீ சும்மா இரு.

பாம்பு: அப்படியே செய்.
கங்காதத்தன் தன் மனைவியை வேறொரு கிணற்றுக்கு அனுப்பிவிட்டது. பிறகு பாம்பிடம் வந்து, “போனவளை நெடுநேரமாகக் காணவில்லை. ஆகவே நானே சென்று அழைத்து வருகிறேன்” என்று அதுவும் வெளியே கிளம்பிச் சென்றுவிட்டது. அதுவும் திரும்பி வராததால், பாம்பு, அங்கிருந்த பல்லி ஒன்றைப் பார்த்து, “உனக்கு இந்தத் தவளை மிகவும் பழக்கம் அல்லவா, நீ சென்று என்ன ஆயிற்று என்று பார்த்துவா” என்று அனுப்பியது. பல்லி அவ்வாறே சென்று கங்காதத்தனிடம் செய்தியைச் சொல்ல, அது, “பசித்தவன் விசுவாசத்தை நம்பலாகாது. நீ போய் அந்தப் பாம்பிடம், இனி கங்காதத்தன் வரமாட்டான் என்று சொல்” என்று கூறியது. அதுபோல, நான் மீண்டும் உன் வீட்டுக்கு வரமாட்டேன்” என்று முதலையிடம் குரங்கு கூறிமுடித்தது.

முதலை: நீ வராவிட்டால் எனக்கு நன்றிகெட்ட தன்மை ஏற்பட்டுவிடும். ஆதலால் நான் பட்டினி இருந்து இங்கேயே உயிரை விடுவேன்.

குரங்கு: நரி, நீள்செவியனுக்கு நம்பிக்கை வருவித்து எப்படிக் கொன்றதோ, அதுபோல நீயும் என்னைக் கொல்லவே விரும்புகிறாய்.

முதலை: அது என்ன கதை?

சுமுகன்: ஒரு காட்டில் கேசரி என்கிற சிங்கம் இருந்தது. அதற்கு உடல் நலம் இல்லாமல் இருந்ததால் தனக்கு உற்ற நண்பனாகிய நரியைப் பார்த்து, “நண்பா, இன்று எனக்கு உடல்நலமில்லை. நீயே போய் எனக்கு ஏதேனும் இரையைக் கொண்டுவா” என்றது.
நரி காடுமுழுவதும் ஓடித்திரிந்தது. ஒன்றும் கிடைக்கவில்லை. கடைசியாக அது நீள்செவியன் என்னும் கழுதையைக் கண்டது. அதனருகில் சென்று,

நரி: மாமா, பார்த்துப் பலநாள் ஆயிற்று. கும்பிடுகிறேன். நீ இப்போது மிகவும் இளைத்துப் போயிருக்கிறாய்.

கழுதை: மருமகனே, என்ன சொல்வேன்! எனக்குத் தலைவன் வண்ணான். அவன் மிகவும் இரக்கமற்ற கொடியவன். என்மேல் பெரிய சுமைகளை ஏற்றிக் கொல்வதை அன்றி வயிற்றுக்குப் புல்லோ செத்தையோ போடுவதில்லை. வெறும் புழுதியில் இருக்கும் அருகம் வேரைத் தின்று கொண்டிருக்கிறேன். அது உடம்புக்கு எப்படி சத்தினைக் கொடுக்கும்? என் பிழைப்பும் ஒரு பிழைப்பா?

நரி: அப்படியானால் என்னோடு நீ வா. ஆற்றங்கரையில் பச்சைப் புல் நிறைய இருக்கிறது. அதை உனக்குக் காட்டுகிறேன்.

நீள்செவியன்: அந்த இடம் நன்றாகத்தான் இருக்கும். ஆனால் அங்கே நான் ஒற்றையாக எப்படி இருப்பேன்?

நரி: அங்கே உன் இனத்துப் பெட்டைகளும் இருக்கின்றன. அதனால் நீ கவலைப்படத் தேவையில்லை.
இதைக் கேட்டு, கழுதை நரியின் பின்னே சென்றது. உடனே சிங்கம் பாய்ந்து வந்து அதைக் கொல்ல முயன்றது. அதைக் கண்ட நீள்செவியன் ஓடிப்போயிற்று. நரி மீண்டும் அதனிடம் சென்று, “நீ ஏன் ஓடி வந்துவிட்டாய். உன் இனத்துப் பெண் கழுதை ஒன்றுதான் உன்னைத் தழுவ வந்தது. நீ வீணாக பயந்து விட்டாய்” என்று கூறி மறுபடியும் அழைத்துவந்தது. சிங்கம் அதை உடனே அடித்துக் கொன்றுவிட்டு, நரியைக் காவல் வைத்துவிட்டு ‘நீராடி வருகிறேன்’ என்று போயிற்று. அதற்குள் நரி அதன் ஈரலையும் காதையும் தின்றுவிட்டது.

 

சிங்கம்: இதற்கு ஏன் ஈரலும் காதும் இல்லை?

நரி: உள்ளபடியே இதற்கு ஈரலும் காதும் இல்லை. இருந்தால் மறுபடியும் என்னை நம்பி வந்திருக்குமா?
சிங்கம் அதன் பேச்சை நம்பி, அதற்குரிய பாகத்தையும் கொடுத்துவிட்டுத் தானும் மிச்சத்தைத் தின்றது. இப்படித்தான் நீ என்னைக் கொல்ல விரும்புகிறாய்” என்று சுமுகன் என்னும் குரங்கு முதலையிடம் கூறியது. முதலை, “எவன் தனது நன்மையைப் புறக்கணித்து, உள்ளதைச் சொல்கிறானோ அவன் உதிட்டிரன் என்னும் குயவனைப் போன்று துன்பம் அடைவான்” என்றது.

குரங்கு: அது எப்படி?

முதலை: ஒரு குப்பத்தில் உதிட்டிரன் என்னும் குயவன் வாழ்ந்து வந்தான். அவன் தன் பானைகளைச் சுடச் சுள்ளிகள் எடுக்கப் போகும்போது அவனுக்கு அவற்றின் கூரிய முளைகள் குத்திக் காயம் உண்டாயிற்று. பிறகு அது ஒரு நீண்ட வடுவாகவே நிலைத்துவிட்டது.
சிலநாட்கள் கழித்து அவன் வாழ்ந்த இடத்தில் பஞ்சம் வந்ததால், வேறொரு இடத்திற்குச் சென்று அங்கிருந்த அரசனிடம் வேலைக்கு அமர்ந்தான். அவனது நீண்ட வடுவைப் பார்த்த அரசன், ‘இவன் ஒரு வீரனாக இருப்பான் போலும்’ என்று எண்ணி அவனுக்கு ஒரு சேனைப் பிரிவுக்குத் தலைமைப் பதவி கொடுத்தான்.

(தொடரும்)

 

அரிமர்த்தனனிடம் பிரகாரநாசன் என்னும் மந்திரி சொல்கிறது:

“ஒரு வனத்தில் ஒரு வேடன், கையில் புறாக்கூடும், கண்ணியும், தடி முதலிய வேட்டைக் கருவிகளும் எடுத்துக்கொண்டு அலைந்தான். அப்போது பெருமழையும் காற்றும் வந்து பிரளயம் போல வீசலாயின. வேடன் பயந்துபோய் ஒரு மரத்தடியில் நின்றான். “கடவுளே, இந்த வேளையில் என்னைக் காப்பாற்றக்கூடியவர் உன்னைத் தவிர வேறு யாரும் இல்லை” என்று வேண்டினான். அந்தச் சமயத்தில், அந்த மரத்தின் மேல் வசிக்கும் ஒரு ஆண்புறா, தனது பெட்டை வரவில்லை என்று மிகவும் துக்கமாக இருந்தது. “இன்றைக்கு என் மனைவி வரவில்லையே, அவளை யாரேனும் பிடித்துக் கொண்டார்களோ தெரியவில்லையே. அவள் இல்லாத இந்த வீடு எனக்குச் சுடுகாட்டைப் போலத் தோன்றுகிறது. அவள் கற்பும் கணவன் இன்புறக்கூடிய செயலும் உள்ளவள். அப்படிப்பட்டவளை அடைந்த நான் பாக்கியவான்” என்று புலம்பிக்கொண்டிருந்தது.

அப்போது அந்த வேடனின் புறாக்கூண்டிலிருந்த பெண் புறா, மிகவும் துக்கத்துடன்: “முன்பிறப்பில் தீவினை செய்தவர்களுக்குப் பலவகைப்பட்ட துன்பங்களும் சிறையும் நோயும் வந்து நேர்கின்றன. அது ஒருபுறம் இருக்க, எந்தச் சமயத்தில் எது நேருமோ அதை யாராலும் தடுக்க ஆவதில்லை” என்றது. பிறகு, மரத்தின் மேலிருந்த தன் கணவனை நோக்கி, “அன்புள்ளவரே, நமது வீட்டுக்கு வந்த விருந்தாளியாகிய இந்த வேடனுக்கு உதவி செய்வது நமது கடமை. குளிர் முதலியவற்றை நீக்கி விருந்தோம்ப வேண்டும். இவன் நம் மனைவியைப்பிடித்துவிட்டானே என்று துக்கம் கொள்ளாமல் இவனுக்கு உதவுங்கள்” என்றது. பெண்புறா கூறியதைக் கேட்ட

ஆண்புறா: வேடனே, உன் வரவு நல்வரவு ஆகுக. இந்த மரத்தடியை உன் வீடாக நினைத்துக் கொண்டு உனக்கு வேண்டியதைக் கேள்.

வேடன்: புறாவே, எனக்கு மிகவும் குளிர்கிறது. குளிரைப் போக்க உதவு.

இதைக் கேட்ட புறா, சருகுகளைத் திரட்டியது. ஏதோ ஒரு பறவையின் கூட்டிலிருந்து ஒரு சிறு நெருப்பைக் கொண்டுவந்தது. பிறகு சருகுகளின்மீது தீவைத்து,

“இந்த நெருப்பில் நீ குளிர் காய்வாயாக. நானோ ஒரு பறவை. அதனால் உன் பசியைத் தீர்ப்பதற்கேற்ற உணவு என்னிடம் இல்லை. என் மனைவியோ உன் கூட்டில் இருக்கிறாள். அநேக துன்பங்களுக்கு இடமான இந்த உடலை வைத்திருந்து பயன் என்ன? அதனால் என் இறைச்சியைத் தின்று மகிழ்ச்சி அடை”

என்று சொல்லியவாறே எரியும் தீயில் விழுந்துவிட்டது. இதைக் கண்ட வேடன் மிகவும் துயரமடைந்தான்.

 

வேடன் (தனக்குள்): ஆ! ஆ! என் பொருட்டு இந்தப் புறா தன் உயிரை விட்டுவிட்டது. நானோ தீயவன். இம்மாதிரிப் பல பறவைகளைப் பிடித்துக் கொன்று அவற்றின் சதையினால் ஜீவிக்கிறேன். பரோபகாரம் இன்னதென்று தெரியாததனால், ஊனைத் தின்று ஊனைப் பெருக்குகின்ற பாவியானேன். எனக்கு நரகம்தான் காத்திருக்கிறது. இது முதலாக நான் நன்னடத்தை உடையவனாகப் பசி, தாகம், குளிர், வெயில் முதலானவற்றைப் பொறுத்துக் கொண்டு தவம் செய்வேன்.

என்று சொல்லி மிகுந்த பச்சாத்தாபத்துடன் தன் கூடு, தடி முதலிய பொருள்களை எல்லாம் எறிந்துவிட்டு, அந்தப் பெண் புறாவையும் விட்டுவிட்டான். தன் நாயகன் இறந்த பிறகு தனக்கு வாழ்வு இல்லை என்று அந்தப் பெண் புறாவும் தீயில் விழுந்து இறந்தது. அதைக் கண்ட வேடனும், “எனக்கு இந்த உடல் வேண்டாம்” என்று தீயில் விழுந்து இறந்தான்.

ஆகவே அபயம் அடைந்தவர்களைக் காப்பது நம் கடமை” என்றது.

அரிமர்த்தனன்: என் அபிப்பிராயமும் அதுவே. இவன் உண்மை பேசுவதாகவே தோன்றுகிறது. புத்திமானாகவும் இருக்கிறான். இதை அறியாமல் மேகவர்ணன் இவனை மானபங்கம் செய்தான். இவனைக் கொல்வது தவறு. நம்பிக்கை வைத்தவரைக் கொல்வதற்குப் பிராயச்சித்தமே கிடையாது. ஆகவே இவனை நம் துர்க்கத்துக்குக் கொண்டு செல்ல வேண்டும்.

என்று உறுதி செய்துகொண்டு, சிரஞ்சீவியிடம் சொல்கிறது:

நீ என் கோட்டையில் வந்து இரு. நான் உன்னைப் பாதுகாப்பேன்.

சிரஞ்சீவி: நான் விஸ்தாரமாகச் சொல்ல விரும்பவில்லை. எப்படி நடந்துகொள்கிறேன் என்பதைத் தாங்கள் காணலாம்.

குரூரநாசன்: இந்த அரசனின் குற்றத்தினால் கோட்டான் குலம் முழுதும் அழியப் போகிறது. பிறர் செய்யக்கூடிய தீங்குகளை அரசனுக்கு அறிவிக்கவேண்டும். இதமாகச் சொல்லியும் அரசன் கேட்காவிட்டால் என்ன செய்வது?

கோட்டான்களின் அரசன் அதைக் கேட்காமல், சிரஞ்சீவியைத் தனது அரணுக்கு அழைத்துச் சென்றது.

சிரஞ்சீவி (தனக்குள்) நம்மைக் கொல்லவேண்டும் என்று ஆலோசனை சொன்னவன் மிகவும் கெட்டிக்காரன். மற்றவர்கள் எல்லாம் அரசனைப் போலவே மூடர்கள். இவன் ஒருவன் இல்லாவிட்டால் எல்லாரையும் கொல்லுவது நமக்கு அரியதல்ல.

என்று ஆலோசித்துக் கொண்டிருந்தது.

அரிமர்த்தனன்: இந்த சிரஞ்சீவிக்கு நமதுதுர்க்கத்தின் பகுதிகளை எல்லாம் காட்டு.

அப்போது, சிரஞ்சீவி (தனக்குள்): நாம் இந்த அரணுக்குள் இருந்தால், நமது எண்ணம் கைகூடி வராது. நம் வஞ்சனையையும் தெரிந்துகொள்வார்கள். ஆதலால் இந்தக் கோட்டையின் தலைவாசலில் தங்கியிருந்தே நமது எண்ணத்தை முடிக்க வேண்டும்.

இவ்வாறுநினைத்து, அரிமர்த்தனனிடம் சொல்கிறது:

சிரஞ்சீவி: மகாராஜா நான் காக்கை ஆதலினால் உங்களுடன் உள்ளே இருக்கத்தக்கவன் அல்ல. உங்கள் கடைவாயிலில் காத்திருந்து கபடமில்லாமல் உங்களைச் சேவித்துக் காலம் தள்ளுவேன். அன்புள்ள சேவகன் எங்கிருந்தாலும் கவலையில்லை.

என்று கூறி அரணுக்குள் வராமல் வாயிலில் இருந்தது.

குரூரநாசன்: அரசன், மந்திரிகள் ஆகிய நீங்கள் எல்லாரும் மூர்க்கர்களாக இருக்கிறீர்கள் என்று நான் எண்ணுகிறேன். முற்காலத்தில் நடந்த ஒரு கதையும் இருக்கிறது. “முதல் மூடன் நான், இரண்டாவது வேடன், மூன்றாவது அரசன், நான்காவது அமைச்சன்” என்று சொல்லிவிட்டு ஒரு பறவை பறந்து போயிற்று.

அமைச்சர்கள்: அது எப்படி?

குரூரநாசன்: ஒரு மலையின்மீது ஒரு பறவை இருந்தது. அது எச்சமிட்டால் பொன்னாக மாறிவிடும். ஒரு வேடன் இதைக் கண்டான். “நான் இளமையிலிருந்து பல காடுகளிலும் திரிந்துவருகிறேன். இப்படிப்பட்ட ஆச்சரியம் ஒன்றைக் கண்டதே இல்லை. எனவே இதை உயிருடன் பிடித்துச் செல்வோம்” என்று நினைத்தான். தன் வலையில் அதைப் பிடித்துக் கொண்டான். “இது நம்மிடத்தில் இருந்தால் பலரும் சந்தேகப்படுவார்கள் ஆதலால் அரசனுக்கே இந்தப் பறவையைக் கொடுத்து விடுவோம்” என்று அரசனிடம் கொண்டு சென்று அந்தப் பறவையின் விருத்தாந்தத்தைக் கூறினான். அதைக்கேட்ட அரசன், அதை ஒரு இரத்தினங்கள் இழைத்த கூட்டில் சிறை வைத்தான். அதைக் கண்ட ஓர் அமைச்சன், “இந்த வேடன் கூறுவதெல்லாம் உண்மையாக இருக்குமா? இதை ஏன் வாங்கினீர்கள்? விட்டுவிடுங்கள்” என்றான். அதைக் கேட்டு அரசன் பறவையை விடுதலை செய்தான். அப்போது பறவை, “முதலில் நான் மூடன், இரண்டாவது வேடன், மூன்றாவது அரசன், நான்காவது அமைச்சன்” என்று சொல்லியவாறு பறந்துபோய்விட்டது.

இதைக் கேட்டும் மற்றக் கோட்டான்கள் கேட்கவில்லை. ஆகவே குரூரநாசன், தன் உறவினர்களைப் பார்த்து, “நான் இனி வேறொரு மலைக்குச் செல்கிறேன். இனி இங்கிருந்தால் ஆபத்து. நரி, குகையைக் கூப்பிட்டு சுகம் அடைந்தாற் போல, வருவதற்குமுன் ஆலோசிப்பவன் இன்பம் அடைவான்” என்றது.

உறவினர்கள்: அது எப்படி?

குரூரநாசன்: ஒரு வனத்தில் கிரகிரன் என்ற சிங்கம் இருந்தது. ஒருநாள் நெடுநேரம் இரைதேடியும் அதற்கு ஒன்றும் கிடைக்கவில்லை. எனவே பொழுது சாய்ந்த சமயத்தில், ஒரு பெரிய குகையைக் கண்டு, இதில் இரவு அடைவதற்கு ஏதேனும் ஒரு பிராணி வரும், அப்போது அதைப் பிடித்துத் தின்னலாம் என்று யோசித்து அதற்குள் சென்றது.

அக்குகையில் அவிபுச்சன் என்னும் நரி வசித்துவந்தது. அது திரும்பிய போது, குகைவாயில் அருகில் சிங்கத்தின் கால்சுவடுகளைக் கண்டது. சிங்கம் குகையில் இருக்கிறதா, இல்லையா என்பதைச் சோதித்துக் கொண்டு நாம் உள்ளே செல்லவேண்டும் என்று அது தீர்மானம் செய்தது. பிறகு சற்றுத் தொலைவிலேயே நின்றுகொண்டு, “குகையே, குகையே”, என்று பலமுறை கூவியது. பிறகு

அவிபுச்சன்: குகையே, ஏன் என்னோடு பேசாமல் இருக்கிறாய்? நாம்தான் தினந்தோறும் பேசி மகிழ்வது வழக்கமாயிற்றே. இன்றைக்கு ஏன் நீ பேசவில்லை? சீக்கிரம் சொல். இல்லாவிட்டால் நான் வேறொரு இடத்திற்குச் செல்கிறேன்.

இவ்வாறு சொல்லிவிட்டு மறுபடியும் குகையைக் கூப்பிட்டது.

சிங்கம் (தனக்குள்): இந்தக் குகை தினந்தோறும் நரியுடன் பேசிக் கொண்டிருக்கும் போலும். இன்று நம்மைப் பார்த்த பயத்தினால் பேசவில்லை. நாமே அதற்கு பதிலாகப் பேசலாம்.

இவ்வாறு நினைத்து, தான் இருப்பதை வெளிக்காட்டும் விதமான கர்ஜனைத் தொனியில், “யாரும் இல்லை, உள்ளே வா” என்றது.

நரி: அப்பா, நான் தப்பிப் பிழைத்தேன்

இவ்வாறு கூறி ஓட்டம்பிடித்தது. எனவே முன்னே யோசித்து எதையும் செய்வதே சிறந்தது என்று கூறி, குரூரநாசனும் அதன் உறவினர்களும் வேறிடத்திற்குச் சென்றுவிட்டன. இதைக் கண்ட

சிரஞ்சீவி: இப்போது இந்தக் கோட்டான் கூட்டத்தை எளிதில் கொன்று விடலாம். விவேகமில்லாத அமைச்சனை உடைய அரசன் விரைவில் அழிவான். விவேகமுள்ள அமைச்சனோ இங்கு ஒருவனும் இல்லை.

என்று நினைத்து, கொஞ்சம் கொஞ்சமாகப் பகலில் சுள்ளிகளைக் கொண்டு வந்து தினந்தோறும் போட்டுக்கொண்டே வந்தது. அவ்வாறு காகங்கள் இருக்கும் இடம் வரை போட்டுவிட்டு மேகவர்ணனிடம் வந்தது. அது “என்ன செய்தி?” என்று வினவிற்று.

சிரஞ்சீவி: நம் குலப் பகைவர்களை அடியோடு நாசம் செய்யத்தக்க உபாயம் செய்திருக்கிறேன். நான் போட்ட சுள்ளிகளை வைத்து வழியை எளிதில் கண்டுபிடிக்கலாம். மேலும் நீங்கள் அனைத்து காகங்களும் பகலில் கோட்டான்கள் பார்வையின்றி இருக்கும்போது அவற்றைக் கொல்லலாம்.

இதைக் கேட்ட காக அரசன், மிகுதியாகக் கொள்ளிகளைச் சேகரித்துக் கொண்டுவந்து பகல்நேரத்தில் கோட்டான்களின் துர்க்க வாசலில் போட்டது. அதில் எழுந்த புகையினால் மூச்சுத்திணறி, கோட்டான்கள் இரைச்சல் இட்டுக் கொண்டு வெளியே வந்தன. வாயில் சிறிதாகையால் அனைத்தும் போவதற்கு வழியும் இல்லை. அப்போது குரூரநாசனை நினைத்து, அவன் சொன்னதைக் கேட்டிருந்தால் நலமாக இருந்திருக்கலாம் என்று அழுதன. அதற்குள் நெருப்புச் சுவாலை அதிகரித்து, கோட்டான்கள் அனைத்தும் இறந்தன. மேகவர்ணன் தன் கூட்டத்தோடு மிகவும் மகிழ்ச்சியோடு வாழ்ந்து வரலாயிற்று.

மேகவர்ணன் (சிரஞ்சீவியைப் பார்த்து):  நீ எப்படி இதைச் சாதித்தாய்?

சிரஞ்சீவி: குரூரநாசன் என்றொரு அமைச்சனைத் தவிர மற்ற எவருக்கும் அங்கு புத்தியில்லை. அதனால் இது முடிந்தது. இப்படித்தான் பழைய காலத்தில் பகைவர்களை நாசம் செய்வதன்பொருட்டு, ஒரு பெரிய பாம்பு தவளைகளைத் தோளில் சுமந்து அவற்றைக் கொன்றது.

காக அரசன்: பாம்பு தவளைகளைச் சுமந்ததா? அது என்ன கதை?

 

சிரஞ்சீவி: ஒரு நாட்டில் மந்தவிஷன் என்னும் பாம்பு இருந்தது. ஒரு நாள் அதற்கு இரை கிடைக்காமல் மிகவும் பசித்தபடி ஓர் ஏரிக்கரை அருகில் வந்தது. அங்குத் தவளைகள் மிகுதியாக இருந்தன. ஏதேனும் கபடம் செய்து இவற்றைப் பிடித்துக் கொள்ளவேண்டும் என்று நினைத்து, கண்ணை விழித்தவாறு கரையிலேயே படுத்துக் கிடந்தது.

ஒரு தவளை: இரை தேடும் முயற்சியை விட்டு நீ ஏன் சும்மா உட்கார்ந்திருக்கிறாய்?

பாம்பு: நான் அபாக்கியவான். எனக்கு எப்படி இரை கிடைக்கும்? இன்றைக்குப் பிரதோஷ காலத்தில் இரைதேடி அலைந்துகொண்டிருந்தேன். அப்போது ஒரு தவளையைப் பிடித்தேன். அது அங்கிருந்த பிராமணன் ஒருவன் காலருகில் ஓடிப்போயிற்று. அது தெரியாமல் நான் அங்கும் இங்கும் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். அப்போது அந்த பிராமணனின் பிள்ளை நீந்திவர, அவன் காலைத் தவளை என்று நினைத்துப் பிடித்தேன். அவன் உடனே இறந்துபோனான். அவன் தகப்பன், மிகவும் துக்கத்துடன் என்னைப் பார்த்து,

“துஷ்டப் பாம்பே எந்தக் குற்றமும் செய்யாத என் பிள்ளையைக் கடித்துவிட்டாய். ஆகவே நீ தவளைகளுக்கு வாகனமாகத் திரிவாயாக”.

இப்படி அவன் சபித்ததனால், நான் உங்களுக்கெல்லாம் ஊழியம் செய்ய வந்தேன்.

இதைக் கேட்ட மண்டூகங்கள் (தவளைகள்) ஓடிப்போய்த் தங்கள் அரசனிடம் செய்தியைக் கூறின. பிறகு தவளை அரசன் உள்பட எல்லாத் தவளைகளும் பாம்பின்மீது வந்து அமர்ந்தன. பாம்பும் பலவிதமாக நகர்ந்து அவற்றிற்குத் தன் ஆட்டங்களைக் காட்டியது.

தவளைகள்: யானை குதிரை தேர்கள் போன்ற வாகனங்களைவிட இந்தப் பாம்பு வாகனம் மிக நன்றாக இருக்கிறது.

பிறகு அந்தப் பாம்பு இரண்டு மூன்று நாட்கள் அங்கேயே இருந்தது. நான்காம் நாள் பழைய உற்சாகமின்றி மிகவும் மெதுவாக நகரத் தொடங்கியது.

தவளைகள்: ஏன் இன்றைக்கு மிகவும் மெதுவாக நடக்கிறாய்?

பாம்பு: நான் சாப்பிட்டுச் சில நாட்கள் ஆயிற்று. பசியினால் நடக்க இயலவில்லை.

தவளை அரசன்: அப்படியானால், மிகவும் சிறிய குட்டித் தவளைகளாகப் பிடித்து ஒவ்வொன்றாகதினந்தோறும் சாப்பிடு.

பாம்பு: எனக்கும் அந்த பிராமணன் அப்படித்தான் சாபம் கொடுத்தான்.

என்று கூறி, தினந்தோறும் ஒரு தவளை எனச் சாப்பிட்டுச் சில நாட்களில் எல்லாத் தவளைகளையும் தின்றதோடு தவளை அரசனையும் தின்றுவிட்டது. எந்தச் சமயத்தில் எது செய்ய வேண்டுமோ அப்படிச் செய்து பகைவர்களை வேரோடும் நாசம் செய்யவேண்டும்.

மேகவர்ணன்: தாமச குணம் உள்ளவர்கள், இடையூறு வரும் என்ற காரணத்தினால் எந்தவித முயற்சியிலும் ஈடுபடுவதில்லை. நடுத்தர குணமுடையவர்கள், முயற்சியில் ஈடுபட்டாலும், இடையில் கஷ்டங்கள் வரும்போது அதைக் கைவிட்டுவிடுகிறார்கள். ஆயிரம் இடையூறுகள் வந்தாலும் எடுத்த வேலையை முடிப்பவர்களே தலையானவர்கள் ஆவர். நீயும் அநேகவிதமாகக் கஷ்டப்பட்டு நல்ல சாதுரியத்தினால் அதிக எண்ணிக்கை உள்ள பகைவர்களைக் கொன்றாய். பகைவரிடையிலும் நெருப்பிலும் மிச்சம் வைத்தால் பின்னால் அழிவுநேரிடும். இதையறிந்து சிறப்பாகக் காரியத்தைச் செய்து முடித்தவன் நீ.

சிரஞ்சீவி: எல்லாம் உன் உதவியினாலும் ஆயிற்று. என் பேச்சை ஏற்றுக் கொண்டு நீ நடந்ததால் எல்லாம் நல்லபடி முடிந்தன.

இவ்வாறு காகக்கூட்டம் மேகவர்ணன் தலைமையில் சுகமாக வாழ்ந்தது. இவ்வாறு சோமசர்மா, காகங்கள்-கோட்டான்கள் கதையான சந்திவிக்கிரகம் என்பதை அரசகுமாரர்களுக்குச் சொல்லிமுடித்தான்.

(தொடரும்)

 

கிழமந்திரி சிரஞ்சீவி: பிராமணனிடத்திலிருந்த ஆட்டைச் சில வஞ்சகர்கள் எப்படி வஞ்சித்துக்கொண்டு போனார்களோ, அப்படியே நான் கோட்டான்கள் இருக்குமிடம் போய் அவர்களை வஞ்சனை செய்து கொல்கிறேன்.

காக அரசன் மேகவர்ணன்: அவர்கள் எப்படி ஆட்டைக் கொண்டு போனார்கள்?

சிரஞ்சீவி: ஒரு தேசத்தில் மித்திரசர்மன் என்னும் பிராமணன் இருந்தான். மாசிமாதத்தில் யாகம் செய்வதற்காக ஒரு பசு அவனுக்குத் தேவைப் பட்டது. அதற்காகப் பக்கத்தில் உள்ளதொரு ஊருக்குப் போய், தகுதியுள்ள ஒருவனிடம் ‘பசு வேண்டும்’ என்று கேட்டான். “நீ நல்ல காரியத்திற் குத்தான் கேட்கிறாய், ஆனால் என்னிடம் பசு இல்லை. ஆடுதான் இருக்கிறது. அதைக் கொண்டு யாகம் செய்” என்று ஒரு பெரிய ஆட்டைக் கொடுத்து அனுப்பினான். அதைக் கொண்டுவரும் வழியில் அது அங்கும் இங்கும் ஓடத் தொடங்கியது. அதனால் அதை அவன் தோள்மேல் தூக்கிக்கொண்டு வந்தான். சில திருடர்கள் அதைத் தொலைவிலிருந்து பார்த்தார்கள். ஆட்டை எப்படியாவது கைப்பற்றி நம் பசியைத் தீர்த்துக் கொள்ளலாம் என்று முடிவு செய்தார்கள். எனவே அவர்களில் ஒருவன் வந்து பிராமணனிடம் சொல்கிறான்:

நித்தியம் அக்னி வளர்க்கின்ற பிராமணனே, நீ ஒழுக்கமுள்ளவனாக இருந்தும் இப்படிப்பட்ட பழியான காரியத்தை ஏன் செய்கிறாய்? ஓர் ஈனமான நாயைத் தோள்மேல் எப்படிக் கொண்டுவருகிறாய்? உங்கள் சாதிக்கு நாய், கோழி, சண்டாளன், கழுதை ஆகியவற்றைத் தொடக்கூடாது என்று சாத்திரம் இருக்கிறதே, தெரியாதா?

பார்ப்பனன்: யாகத்திற்குரிய விலங்கை நீ நாய் என்று சொல்கிறாயே? உனக்குக் கண் பொட்டையா?

திருடன்1: சரி சரி, எனக்கு என்ன வந்தது? நீ சுகமாய்ப் போ.

பிராமணன் கொஞ்சதூரம் நடந்து சென்றான். அப்போது இரண்டாவது திருடன் அவனிடம் வந்தான்.

திருடன்2: உனக்கு என்னதான் கன்றுக்குட்டியின்மீது ஆசையிருந்தாலும், அது செத்தபிறகு அதைத் தோள்மேல் தூக்கிக்கொண்டு செல்கிறாயே, அது சரிதானா? செத்த மிருகங்களைத் தொட்டால் சாந்திராயணம், பஞ்சகவ்யம் ஆகிய சடங்குகளைச் செய்யாமல் தீட்டுப் போகாதே. அப்படியிருக்க, நீ செத்த பிராணியைத் தோள்மேல் ஏன் தூக்கிக்கொண்டு போகிறாய்?

பிராமணன் அவனையும் வைதுவிட்டு மறுபடியும் செல்லத் தொடங்கி னான். கொஞ்சதூரம் சென்றதும் மூன்றாவது திருடன் வந்தான்.

திருடன்3: ஐயா பிராமணரே, கழுதையைத் தீண்டுகிறவன் சசேல ஸ்நானம் (முழு உடைகளுடனும் குளிப்பது) செய்யவேண்டுமென்று சொல்லியிருக் கிறது. அப்படியிருக்கும்போது நீர் ஏன் கழுதையைத் தூக்கிக் கொண்டு போகிறீர்?

பிராமணன் (தனக்குள்): ஒரே பிராணியைப் பார்த்தவர்களில் ஒருவன் நாய் என்கிறான், மற்றவன் செத்த கன்றுக்குட்டி என்கிறான், இன்னொருவன் கழுதை என்கிறான். அதனால் இந்த ஆடு ஏதோ பூதமாகத்தான் இருக்க வேண்டும். நாம் இதை விட்டுவிட்டுப் போவதே மேல்.

இப்படி, பிராமணன் அந்த ஆட்டை அங்கேயே விட்டுவிட்டுப் பக்கத்திலிருந்த குளத்தில் நீராடிவிட்டு வீட்டுக்குப் போய்விட்டான். பிறகு அந்த வஞ்சகர்கள் மூவரும் அதைக் கொன்று சாப்பிட்டார்கள். அதுபோலவே நானும் பகைவர்களை வஞ்சித்து நம் காரியத்தை முடிப்பேன். நான் என்ன சொல்லுகிறேனோ அதை மட்டும் நீ செய்.

மேகவர்ணன்: உங்கள் உபாயத்தைச் சொல்லுங்கள்.

சிரஞ்சீவி: நான் பகைவர்கள் பக்கம் இருப்பதாக என்னை நீ நிந்தனை செய்து ஏதாவது ரத்தத்தைக் கொஞ்சம் என்மீது பூசி, என்னை ஆலமரத்தின் கீழ் எறிந்துவிட்டு நீ பிற காகங்களோடு மலைப்பக்கம் போய்விடு. அப்போது, கோட்டான்கள், தங்கள் பகைவர்களாகிய உங்களுக்கு நான் விரோதி என்று நினைப்பார்கள். அப்போது நான் அவர்களுக்கு நம்பிக்க வருமாறு நடித்து அவர்கள் பலவீனத்தை அறிந்து அவர்களை நாசம் செய்வேன்.

மேகவர்ணன் அதை ஏற்றுக்கொண்டு நடிக்கலாயிற்று.

மேகவர்ணன்: நீ ஏன் எங்களுக்கு துரோகம் நினைத்தாய். உன் உயிர்மீது கூட உனக்கு மதிப்பில்லை.

அமைச்சன்1: அமைச்சர்களை நம்பித்தான் அரசர்கள் பலவித காரியங் களையும் செய்யவேண்டியுள்ளது. அப்படியிருக்கும்போது உன்னைப் போல துரோகம் செய்தால் என்ன கதியாகும்?

இப்படி அது கத்த ஆரம்பித்ததும், அவற்றின் ரகசியம் மற்ற யாருக்கும் தெரியாததனால், மற்றப் பறவைகள் வந்து கிழட்டு மந்திரியைத் தாக்க ஆரம்பித்தன.

மேகவர்ணன்: நீங்கள் இவனைத் தண்டிக்க வேண்டாம். இவன் பகையாளிக்கு நன்மை செய்கின்ற துஷ்டனாக இருப்பதால் இவனை நானே தண்டிப்பேன்.

இப்படிக் கூறிவிட்டு, அது எழும்பி எழும்பிக் குதித்து, தன் அலகினால் அந்தக் கிழட்டுக் காகத்தைப் போலியாகக் கொத்தி, தங்கள் சங்கேதப்படி, அதை ஆலமரத்தின்கீழ் எறிந்துவிட்டுச் சென்றது. பொழுதுபோனவுடன் கோட்டான்களின் அரசன் அந்த இடத்திற்குத் தன்கூட்டத்துடன் வந்து பார்த்தது. அங்குக் காகங்கள் எதுவும் இல்லை.

கோட்டான்களின் அரசன் அரிமர்த்தனன்: காகங்கள் எல்லாம் எவ்வழிப் போயின? உங்களில் யாருக்கேனும் அது தெரிந்திருந்தால் அவர்கள் தப்பிக்கும் முன்பாகவே அவர்களைக் கொல்லுவோம்.

இப்படி அது சொல்லிக்கொண்டிருக்கும்போது கிழட்டுக்காகமாகிய சிரஞ்சீவி முனகிக் கத்தலாயிற்று. பல கோட்டான்கள் அதனிடம் சென்று அதைக் கொத்தத் தொடங்கின.

சிரஞ்சீவி: நான் மேகவர்ணனின் மந்திரி. என் பெயர் சிரஞ்சீவி. கொடியவனான எங்கள் அரசன் இப்படிப்பட்ட நிலைக்கு நான் வருமாறு செய்தான். ஆகவே நான் உங்களைச் சரணடைகிறேன்.

இதைக் கோட்டான்கள் கேட்டு கோட்டான்களின் அரசனாகிய அரிமர்த்தன னுக்குக் கூறின.

அரிமர்த்தனன்: ஏ சிரஞ்சீவி, உனக்கு இந்த நிலை ஏன் ஏற்பட்டது?

சிரஞ்சீவி மிகப் பணிவாக அதனிடம் சொல்லியது:

முன்னர் நீங்கள் காகங்களை அடித்தீர்கள் என்று கோபமாக அந்தக் கொடியவன் மேகவர்ணன் உங்களுடன் போர்செய்ய எழுந்தான். அப்போது நான், அவனிடம், “அரசே இது உங்களுக்குத் தக்கதன்று. வலியவனுடன் எளியவன் போர்செய்தால் விளக்கை அவிக்க விட்டில் அதில் போய் விழுவது போல் ஆகும். ஆகவே அவர்களுடன் சமாதானமாகப் போய், அவர்கள் கேட்பதைக் கொடுத்து, நம் உயிரைக் காப்பாற்றிக் கொள்ள வேண்டும். செல்வத்தை எப்போதும் ஈட்டிக்கொள்ளலாம், உயிர் போனால் வருமா?” இப்படி நான் கூறியதும், “நீ என்ன பகைவர் பக்கமாகப் பேசுகிறாய்” என்று வைது, என்னைக் குத்திக் கிழித்துவிட்டுப் போய்விட்டான். இப்போது எனக்கு உங்களுடைய திருவடிகளே துணை. எனக்கு இந்தக் காயங்கள் குணமானால், காகங்கள் அனைத்தையும் கொன்றுவிட்டு உங்களுக்குத் துணையாக இருப்பேன்.

கோட்டான்களின் அரசனுக்கு குருதிக்கண்ணன், கொடுங்கண்ணன், கொள்ளிக்கண்ணன், குரூரநாசன், பிரகாரநாசன் என்று ஐந்து மந்திரிகள். அவர்களைப் பார்த்து, அரிமர்த்தனன், “பகைவர் மந்திரியாகிய இவன் இப்போது நம் கைவசம் ஆனான். இவனை என்ன செய்யலாம்” என்று கேட்டது.

குருதிக்கண்ணன் (மந்திரி1): காலமாறுபாட்டினால் இவன் தனது அரசனுக்கு எதிரியாகத் தோற்றமளித்தான். ஆகவே இவனை நம்மிடத்தில் வைத்துக் கொண்டு, பகைவனோடு சமாதானம் செய்யவேண்டும். சாமபேத தான தண்டம் ஆகிய நான்கு உபாயங்களிலும் சாம உபாயமே சிறந்தது. ஆகவே சமாதானத்தைக் கடைப்பிடிப்பதே சிறந்தது என்பது என் எண்ணம்.

கொடுங்கண்ணன் (மந்திரி2): காகங்கள் நமக்கு இயல்பான பகைவர்கள். ஆகவே இவர்களுடன் சமாதானம் தக்கதன்று. தண்ட உபாயமே சிறந்தது. ஆனால் இவனைக் கொல்ல வேண்டியதில்லை. சிலசமயங்களில் பகைவனும் நல்லதைச் சொல்கிறான். ஒரு திருடன் ஒருவனைப் பிழைக்க வைத்ததும், ஒரு ராட்சதன் இரண்டு பசுக்களைப் பிழைப்பித்ததும் தங்களுக்குத் தெரியாததா?

அரசன்: அது எப்படி?

கொடுங்கண்ணன்: ஓர் ஊரில் ஒரு பார்ப்பனன் இரண்டு பசுக்களை நன்றாக வளர்த்துவந்தான். ஒருநாள் ஒரு திருடன் அவற்றைத் திருடிக் கொள்ள வேண்டும் என்ற எண்ணத்தோடு கயிறுகளை எடுத்துக் கொண்டு புறப்பட்டான். வழியில் ஓர் அரக்கனைப் பார்த்து பயந்தான். அவன் “நீ யார்” என்று கேட்க, “நான் ஒரு திருடன். ஒரு பிராமணன் வைத்திருக்கும் இரண்டு பசுக்களைக் கவர எண்ணிப் புறப்பட்டேன்” என்றான். அரக்கன், “அப்படியானால் சரி, நானும் வருகிறேன். நீ பசுக்களைக் கொண்டு செல். எனக்கு அந்தப் பார்ப்பனன் உணவாவான். வழியைக் காட்டு” என்றான்.

இருவரும் சென்றபோது அந்தப் பார்ப்பனன் உறங்கிக்கொண்டிருந்தான். அரக்கன் அவனைத் தின்னப் போகும்போது, திருடன், “நான் பசுக்கள் இரண்டையும் பிடித்துக் கொண்ட பிறகு நீ அவனைத் தின்னு” என்றான். அதற்கு அரக்கன், “பசுக்கள் கூச்சலிடுமாதலால் பார்ப்பனன் விழித்துக் கொண்டால் காரியம் கெட்டுப்போகும். ஆகவே நான் முதலில் அவனைச் சாப்பிடுகிறேன். நீ பிறகு அச்சமில்லாமல் பசுக்களை ஓட்டிக் கொண்டு செல்லலாம்” என்றான். ஆனால் திருடன் ஒப்புக் கொள்ளவில்லை. இரண்டு பேர்க்கும் ஏற்பட்ட வாக்குவாதத்தில் அந்தப் பார்ப்பனன் விழித்துக் கொண்டான். அவன் தன் இஷ்ட தேவதையை தியானம் செய்து அரக்கனிடமிருந்து தன்னைக் காப்பாற்றிக் கொண்டதோடு மட்டுமின்றி, கையில் தடி எடுத்துக்கொண்டுவந்து திருடனையும் விரட்டினான். ஆகவே மாற்றானும் எப்போதாவது ஒருசமயம் நமக்கு இதம் சொல்லக்கூடும் என்கிறேன்.

இப்போது அரிமர்த்தனன் மூன்றாம் அமைச்சனைப் பார்த்து, “உன் மனத்தில் உள்ளதைச் சொல்” என்றான்.

கொள்ளிக்கண்ணன்: அரசே, சாமமும் பேதமும் எனக்கு உடன்பாடு அல்ல. சமாதானத்தினால் பகைவனுக்குச் செருக்கு உண்டாகும். பேதம் செய்வதை அறிந்துகொண்டாலோ, அவன் ஒருவேளை மோசமும் செய்யக்கூடும். தானமே இப்போது உரியது. விவேகமுள்ளவன், கொடையால் பகைவனை வசம் பண்ணி அதை மேன்மேலும் பெருகச் செய்தால் பகைவன் நம் கைவசமாவான். மேலும் இவன் அவர்களோடு விரோதம் கொண்டு நம்மிடத்தில் வந்ததால் அவர்களுடைய குறைகளை நமக்குத் தெரிவிப்பான். எனவே இவனைப் பாதுகாக்க வேண்டும். பாதுகாத்தால் இவன் நமது இரகசியங்களையும் அவர்களுக்குத் தெரிவிக்க முடியாது. அவ்வாறன்றி, ஒருவருக்கொருவர் இரகசியங்களை வெளியிட்டால், அவர்கள் வயிற்றிலிருந்த பாம்பும், புற்றிலிருந்த பாம்பும் நாசம் அடைந்தாற் போலக் கெடுவார்கள்.

அரசன்: அது எப்படி?

கொள்ளிக்கண்ணன்: விஷ்ணுவர்மன் என்று ஒரு மன்னனுக்கு வயிற்றில் ஒரு சிறுபாம்பு குடிபுகுந்ததால் அவனுக்கு வயிற்றில் நோயுண்டாயிற்று. அவன் நாளுக்குநாள் உடல் மெலிந்து வெவ்வேறு கோயில்களுக்குச் சென்று தரிசனம் செய்யலானான். அம்மாதிரி ஒரு கோயிலுக்கு அவன் சென்று வருந்திக் கொண்டிருக்கும் சமயம், அந்த ஊரின் அரசனின் இரண்டு பெண்கள் அரசனோடு கோயிலுக்கு வந்தார்கள். அவர்களில் ஒருத்தி விஷ்ணுவர்மனைப் பார்த்து “உனக்கு வெற்றி உண்டாகுக” என்றாள். மற்றொருத்தி, “நீ நல்ல உணவை உண்பாயாக” என்றாள். இரண்டாவது மகளின் பேச்சைக் கேட்டு கோபம் கொண்ட அரசன், “இவளை இந்த நோயாளிக்கே கட்டி வைத்துவிடுங்கள், இவளும் நல்ல உணவையே சாப்பிடட்டும்” என்று கூறிவிட்டான். அவனது அமைச்சர்கள், இரண்டாவது மகளை விஷ்ணுவர்மனுக்கு அந்தக் கோயிலில் திருமணம் செய்து வைத்துவிட்டார்கள்.

அவள் தன் கணவனை வழிபட்டுப் பணிவிடை செய்துவந்தாள். மற்றொரு தேசத்திற்கு அவள் கணவனோடு சென்றுகொண்டிருக்கும்போது, சமையலுக் கெனச் சரக்குகள் வாங்கிவர, வேலைக்காரனை அழைத்துக்கொண்டு அவள் சென்றாள். நோயாளி உறங்கிக்கொண்டிருந்தான். அப்போது அங்கே பக்கத்தில் புற்றிலிருந்த ஒரு பாம்பு, அவன் வயிற்றிலிருந்த பாம்புடன் உரையாடலாயிற்று. இதற்குள் அவன் மனைவி வந்து ஒரு மரத்தின் மறைவில் நின்று அவற்றின் உரையாடலைக் கேட்டுக்கொண்டிருந்தாள். புற்றுப்பாம்பு, வயிற்றுப் பாம்பை நோக்கி, “அட துஷ்டனே! இந்த அழகான ராஜகுமாரனை ஏன் வருத்துகிறாய்?” என்றது. வயிற்றுப்பாம்பு, புற்றுப்பாம்பை நோக்கி, “ஆகாரம் நிறைந்த குடத்தில் நான் வசிக்கிறேன், என்னை நீ ஏன் வைகிறாய்?” என்றது. புற்றுப்பாம்பு, “அவன் கடுகு தின்றால் நீ இறந்து போவாயே” என்றது. வயிற்றுப் பாம்பு, “உன்னையும்தான், யாராவது வெந்நீர் ஊற்றினால் கொன்றுவிடக்கூடும்” என்றது. இரண்டின் இரகசியங்களையும் அறிந்துகொண்ட ராஜகுமாரி, அவ்விதமே செய்து இரண்டையுமே கொன்றாள். அதனால் விஷ்ணுவர்மன் சுகமடைந்து, தன் னைவியோடு தன் ராஜ்யத்திற்கு வந்து அரசு செய்துகொண்டிருந்தான். ஆகவே பரஸ்பரம் இரகசியங்களைக் காப்பாற்றாமல் போனால், இழப்பு ஏற்படும்.

இதைக் கேட்ட கோட்டான்களின் அரசன், நான்காவது அமைச்சனாகிய குரூரநாசனைப் பார்த்து உன் கருத்தென்ன என்று கேட்டது.

அமைச்சன்4: இம் மூவர் கூறியதும் சரியில்லை. சாம தான பேதம் என்னும் மூன்றும் வலிமையற்றவர்கள் செய்பவை. வலிமையுள்ளவர்கள் தண்ட உபாயத்தையே கையாள வேண்டும். அதைவிட்டு மற்ற மூன்று உபாயங்களையும் செய்தால் பகைவன் நம்மைக் கேவலமாக எண்ணிவிடுவான். அப்படி வீரம் இல்லாவிட்டால் தெய்வத்தால் என்ன நேரிடுகிறதோ அதை அனுபவிக்க வேண்டும். உலகத்தில் யாவரும் விரும்புகின்ற லட்சுமி, மன ஊக்கத்துடன் தண்டத்தினால் எதிரிகளை வெல்லுகிறவர்களிடமே வருகிறாள். ஆகவே பகைவனைக் கொல்வதே சிறந்தது.

அரசன் ஐந்தாவது அமைச்சனை நோக்கி “உன் கருத்தென்ன” என்று வினவியது.

பிரகாரநாசன்: அரசே, பழங்காலத்தில் விபீஷணன் எப்படி இராமனை வந்து அடைந்தானோ அதுபோல இப்போது இவன் நம்மிடம் வந்திருக்கிறான். அவனை வைத்து இராமன் இராவணனை வென்றதுபோல, இவனை வைத்து நாம் காகங்களை அழிக்க வேண்டும். சரணமடைந்தவனைக் கொல்லுதல் சரியல்ல. அவ்வாறு கொல்கிறவன் ரௌரவம் எனப்படும் நரகத்தை அடைவான் என்று சொல்கிறார்கள். மேலும் தன்னைச் சரணடைந்த புறாவுக்காக சிபிச் சக்ரவர்த்தி தன் உடலின் மாமிசத்தையே வேடனுக்கு அளித்ததாக மகாபாரதத்தில் சொல்லியிருக்கிறது. மேலும் சரணடைந்த வேடன் ஒருவனைக் காப்பதற்காகப் புறாக்கள் தங்கள் உயிரையே கொடுத்தன.

அரிமர்த்தனன்- அது எப்படி, சொல்வாயாக.

(தொடரும்) 

 

இரண்டாவது அமைச்சன்: அவன் சொன்னதில் சிறிதும் நன்மை இல்லை. பெரிய துன்பங்கள் நேர்கின்றபோது பகைவருடன் சமாதானம் செய்யக் கூடாது. நெருப்பினால் காய்ச்சிய நீர் அந்த நெருப்பை அவிக்காதா? நம்மைக் கோட்டான்கள் வருத்துகின்றன என்று அவர்களோடு நாம் சமாதானமாகப் போனாலும் அவர்கள் நம்மைக் கொல்லுவார்கள். ஆதலால் மனோபலத்தோடு எதிரிகளைக் கொல்லவேண்டும். வீரத்தினால் உயர்ந்திருப்பவனே உயிருள்ளவன். மற்றவர்கள் பிணத்துக்கு ஒப்பானவர்கள்.

அரசன் (மூன்றாம் அமைச்சனைப் பார்த்து): உன் கருத்து என்ன, சொல்.

மூன்றாம் அமைச்சன்: அரசனே, கேள். பகைவன் தன்னை விட வலிமை உடையவனாக இருந்தால், பொறுத்துக்கொண்டு போகவும் தேவையில்லை, அவனோடு சண்டையிடவும் தேவையில்லை. வேறொரு இடத்திற்குச் சென்று விடுவதே நல்லது. “இந்தச் சமயத்தில் சண்டை செய்யலாகாது” என்று எவன் தன் இடத்தைவிட்டு அந்தச் சமயத்துக்குத் துறந்து போய்விடுகிறானோ அவன் பாண்டவர்களைப் போல வெற்றியடைகிறான். எவன் செருக்குடன் போர் செய்கிறானோ அவன் குலம் அழிந்துபோகிறது.

அரசன் (நான்காம் அமைச்சனைப் பார்த்து): உன் ஆலோசனை என்ன?

நான்காம் அமைச்சன்: தன் இடத்தைவிட்டு ஒருவன் செல்லுதல் தகுதியானது அல்ல. முதலை தன் இடத்தில் (நீரில்) இருக்கும்போது மலை போன்ற யானையையும் இழுக்கமுடிகின்றது. அதுவே தன் இடத்தை விட்டுப் பெயர்ந்து சென்றால் அதை நாய்களும் இழுத்துக்கொண்டு போகின்றன. ஆகையால் தன் இடத்தில் இருந்தவாறே, நட்புள்ளவர்களின் துணையைக் கொண்டு பகைவர்களைக் கெடுக்கவேண்டும். பகைவருக்கு பயந்து தன் இடத்தைவிட்டுச் சென்றவன் திரும்பவும் அந்த இடத்துக்கு வரமுடிவதில்லை. பல்லைப் பிடுங்கிய பாம்பும், மதமில்லாத யானையும், இடம்பெயர்ந்த அரசமரமும் யாவராலும் அவமானமடையும். தன் இடத்தில் வலிமையோடு இருந்தால் ஒருவன் தக்க பாதுகாப்பை ஏற்படுத்திக்கொண்டு நூறுபேருடன் சண்டையிடலாம். அதில் வெற்றிபெற்றால் செல்வத்தை அடையலாம். தோற்றால் சுவர்க்கம் கிடைக்கும். ஆகவே எதைச் செய்வதானாலும் இங்கிருந்து செய்வதே நல்லது.

அரசன் (ஐந்தாம் அமைச்சனிடம்): உன் அபிப்பிராயம் எப்படி?

ஐந்தாம் அமைச்சன்: என் அபிப்பிராயமும் இதுவே, அரசே! தங்கள் சார்பை விட்டுவிட்டால் சாமர்த்தியம் உள்ளவர்களும் வீரம் குறைந்துபோகிறார்கள். ஆகவே நம் இடத்திலிருந்தே நாம் உதவியைச் சம்பாதித்துக் கொள்ள வேண்டும். தன் இடத்தைவிட்டவனுக்கு யாரும் உதவி செய்வதில்லை. ஒவ்வொருவருக்கும் தக்க உதவிதான் வேண்டும். நெருப்பு சிறிதாக இருந்தாலும் சருகு முதலியவற்றின் உதவி இருக்கும்போது காற்று அதற்கு உதவி அதைப் பெரிதாக்குகிறது. அதே நெருப்பு உதவியின்றி விளக்காக இருக்கும்போது காற்று அதை அணைத்துவிடுகிறது. ஆகவே சார்பு அல்லது நட்பு இல்லாமல் எந்தக் காரியமும் ஆவதில்லை. எனவே தக்கவரை நாட வேண்டும். இதுவே என் கருத்து.

இறுதியாக மேகவர்ணன் என்னும் அக் காகஅரசன், தன் தந்தையின் வயது முதிர்ந்த மந்திரியாகிய சிரஞ்சீவியிடம் ஆலோசனை கேட்டது.

சிரஞ்சீவி: எல்லா அமைச்சர்களும் நூற் கருத்துகளையே கூறினார்கள். ஆகவே அனைத்தும் சரியானவையே. எனினும், பகைவன் பலசாலியாக இருந்தால் அவனுக்கு விசுவாசமாக நடப்பதுபோல் காட்டி, அவனைக் கெடுக்க வேண்டும். அல்லது எல்லா விஷயங்களிலும் தனக்கும் தன் பகைவனுக்கும் உள்ள தராதரங்களை ஒப்பிட்டு அறிந்து எது செய்ய வேண்டுமோ அதைச் செய்யவேண்டும். அரசன் தனக்குப் பயனுள்ளவற்றை ஒரு நாழிகை விசாரிக்காமல் இருந்தாலும் அவனுக்குக் கேடுவரும். விவசாயியின் பாதுகாப்பு இல்லாவிட்டால் பயிர் அழிகிறது அல்லவா? ஆகவே ஆள்பவன், எல்லா அமைச்சர்களின் கருத்துகளையும் அறிந்துகொண்டு எப்போதும் எச்சரிக்கையாக இருக்கவேண்டும்.

மேகவர்ணன்: சரி, காகங்களுக்கும் கோட்டான்களுக்கும் பகைமை எப்படி உண்டாயிற்று, சொல்லுங்கள்.

(கோட்டான்களுக்கும் காகங்களுக்கும் பகை ஏற்பட்ட கதை)

சிரஞ்சீவி: ஒருநாள் மயில் முதலிய பறவைகள் எல்லாம் காட்டில் கூடின. “நமக்கெல்லாம் கருடன் அரசனாக இருந்தும், நம்மைக் கொல்கின்ற வேடர்களிடமிருந்து அவன் நம்மைக் காப்பதில்லை. இப்படிப்பட்டவன் நமக்கு அரசனாக இருந்து பயன் என்ன? அரசனே வேண்டாம் என்றால், தலைவன் இல்லாமல் கப்பல் கரைகாணாமல் போவதுபோல நிலை கெட்டுப் போவோம். ஆகையால் எல்லாப் பறவைகளுக்கும் அரசனாகக் கோட்டானை நியமிக்க வேண்டும்” என்று நிச்சயித்தன.

அரசப் பட்டாபிஷேகத்துக்குரிய பொருள்களைச் சேகரித்து, பல வாத்தியங்களை முழக்கி, கோட்டானைச் சிங்காசனத்தில் அமரவைக்க வேண்டும் என்றிருக்கும்போது, அச்சமயத்தில் ஒரு காகம் வந்தது. மற்ற பறவைகளை அது பார்த்து, “இதென்ன காரியம், இப்படிச் செய்தீர்களே!” என்று அது கூச்சலிட்டது.

மனிதர்களில் நாவிதனும், விலங்குகளில் நரியும், மாதர்களில் பணிப் பெண்ணும், பறவைகளில் காகமும் சாமர்த்தியம் உள்ளவர்களாக இருக்கிறார்கள். ஆகவே இந்தச் செய்தியைக் காகத்திடமும் சொல்லி அதன் உடன்பாட்டைப் பெற்றிருக்க வேண்டும் என்று பறவைகள் நினைத்து, “எங்களுக்கு அரசன் இல்லாமையால் இந்தக் கூகையை அரசனாக்கியிருக்கிறோம். இதற்கு நீயும் உடன்படு” என்றன.

ஆனால் காகம் குலுக்கென்று சிரித்து, தலையை அசைத்துச் சொல்லியது.

“இது முழுவதும் கெட்ட காரியம். அழகும் வல்லமையும் உடைய மயில் முதலிய அநேகம் பறவைகள் இருக்கின்றன. அப்படியிருக்கும்போது பகல் குருடனாகிய இந்தக் கோட்டான்தான் உங்களைக் காப்பவனோ? குளிக்கப்போய்ச் சேற்றைப் பூசிக் கொள்ளலாமா? இதற்கு நான் உடன்பட மாட்டேன். கருட ராஜன் இருக்கும்போது பயங்கர சுபாவமும், வலிமையின்மையும் உள்ள இவனை அரசனாக்கி என்ன பயன்? பராக்கிரமும் குணமும் உள்ள அரசன் ஒருவன் இருந்தாலே போதுமானது. பல பேர் தலைமைப் பதவியில் இருந்தால் நமக்குத் துன்பம்தான். கருடனை வழிபட்டு எல்லா வரங்களும் பெற்று மனிதர்கள் பறவைகளிடம் மதிப்பு வைத்திருக்கிறார்கள். வலியவர்களின் பெயரால் எளியவர்களுக்குக் காரியம் ஆகிறது. முன்னொருகால் முயல் சந்திரனின் பிம்பத்தைக் காட்டி சுகமடைந்தது உங்களுக்குத் தெரியாததா?”

பறவைகள்: முயல் எப்படி சுகம் அடைந்தது? சொல்லவேண்டும்.

(முயலும் யானைகளும் கதை)

காகம்: ஒரு காட்டில் சதுரதந்தன் என்னும் யானை பிற யானைகளுக்குத் தலைமை தாங்கிவந்தது. அங்கே மழை பெய்யாததால் குளம் குட்டை கசங்கள் யாவும் வற்றிப்போயின. மற்ற யானைகள், “சுவாமி, நாங்கள் தண்ணீர் இன்மையால் செத்தாற்போல் ஆயினோம். தண்ணீர் கிடைக்கும் இடத்தைத் தேடிச் சென்றால் எல்லாரும் நலமாக இருக்கலாம்” என்றன. அப்போது ஒரு முதிர்ந்த யானை, “இங்கிருந்து ஐந்து நாள் நடைப்பயணத் தொலைவில் பாதாளகங்கை என்ற நதி இருக்கிறது. அங்கே போனால் எல்லார்க்கும் மிகவும் நீர் கிடைக்கும்” என்றது. அப்படியே எல்லா யானைகளும் அங்கு சென்றன. நல்ல தெளிந்த நீரைக் கண்டதும், அவை ஆரவாரத்தோடு ஓடிச் சென்று நீரில் பாய்ந்தன. அப்போது அங்கே வசித்துக் கொண்டிருந்த முயல்களில் சில யானைகளின் காலின்கீழ் அகப்பட்டு இறந்தன. பல முயல்களுக்குக் கால்கள் ஒடிந்தன. சில மிதிபட்டுக் கூழாயின. சிலவற்றின் குடல்கள் சரிந்தன. இப்படியொரு எதிர்பாராத் துன்பம் நேரிட்ட உடனே சில முயல்கள் ஒன்றுகூடி, “இந்த யானைக் கூட்டம் இன்று வந்து நம்மில் பலரை அழித்துவிட்டது. இதனால் நமக்குப் பெரிய சங்கடம் நேரிட்டு விட்டது. அதனால் இதற்கு ஏதாவது உபாயம் செய்ய வேண்டும்” என்றன.

சில முயல்கள்: இந்த இடத்தைவிட்டு நாம் போய்விடலாம்.

வேறு சில முயல்கள்: நம்முடைய மூதாதையர்கள் வாழ்ந்த இடத்தை விட்டு வேறு இடத்தில் போவது சரியில்லை. ஏதாவது தந்திரம் செய்து யானைகளை விரட்ட வேண்டும்.

அப்போது ஒரு முயல்: யானைகள் பயப்படும்படி நான் ஒரு உபாயம் செய்து அவற்றை விரட்டுகிறேன்.

தன் ஆலோசனைப்படி, அது யானைகள் வரும் வழியில் ஓர் உயர்ந்த மேட்டில் உட்கார்ந்திருந்தது.

(யானைகள் வந்தபோது, சதுரதந்தனைப் பார்த்து)

முயல்: அட துஷ்ட யானையே, நீ உன் இடத்தைவிட்டு இந்த மடுவில் வந்து பலவகைப்பட்ட விளையாட்டுகளை விளையாடுகிறாய். நான் உங்கள் எல்லாரையும் மரணமடையச் செய்வேன்.

யானை (ஆச்சரியப்பட்டு): நீ யார்?

முயல்: நான் நிலவில் இருக்கும் முயலாகிய விஜய ராஜனுடைய தூதன். சந்திரனுடைய கட்டளைப்படிதான் இங்கே வந்தேன்.

(இதைக் கேட்டு ஏமாந்த யானை): சந்திரனுடைய கட்டளை என்ன?

முயல்: நீ இங்கே வந்து நாணமில்லாமல் நீரில் குதித்துவிளையாடி எங்கள் இனத்தில் பலபேரைக் கொன்றுவிட்டாய். அதனால் விஜய ராஜன் கோபமாக இருக்கிறான். இந்த ஒருமுறை இதைப் பொறுத்துக் கொண்டான். இனிமேல் நீ இங்கே வரலாகாது. நீ இதற்கு பதிலளித்தால் எங்கள் தலைவனிடம் சொல்வேன்.

யானை: அவன் இடத்திற்கு என்னை அழைத்துக் கொண்டுபோ.

முயல்: நீ தனியாக என்னோடு வா, எங்கள் அரசனைக் காண்பிக்கிறேன். இரண்டும் சென்றன. அருகிலுள்ள மடுவிற்குச் சென்று,

முயல்: சந்திரன் இந்தத் தண்ணீருக்குள் வந்திருக்கிறான். அவனை வணங்கிச் சொல்.

யானை பயந்து, நீரில் காணப்பட்ட சந்திரனின் பிம்பத்திற்கு வணக்கம் சொல்லிவிட்டு அந்த இடத்தைவிட்டுப் போய்விட்டது. அது முதலாக முயல்கள் எந்தத் தொல்லையும் இன்றிச் சுகமாக அங்கே இருந்தன. அப்படியே, பெரியவர்களை அடுத்திருந்தால் மலைபோல் வரும் துன்பங்களும் பனிபோல் நீங்கிவிடும். கொல்லையில் மரத்தைச் சார்ந்திருக்கும் கொடி, உழவன் உழுபடைக்கு அஞ்சுவதில்லை. மாறாக துஷ்டர்களின் உறவு கணப்போது இருப்பினும் கெடுதியே வரும். முன்பு ஒரு முயலும் ஆந்தையும் சண்டையிட்டு இரண்டும் இறந்த செய்தி அறியீரோ?

பறவைகள் காகத்தைப் பார்த்து: அது எப்படி?

காகம் சொல்லலாயிற்று. (முயலும் குருவியும் வழக்கிட்ட கதை)

சில காலம் முன்னால் நான் ஒரு முதிய மரப் பொந்தில் குடியிருந்தேன். அப்போது கபிஞ்சலன் என்னும் குருவியும் அங்கே வசித்தது. நாங்கள் நண்பர்களாக, மாலைப்போதுகளில் அளவளாவி, சுகமாக இருந்தோம். ஒருநாள் அது வேறொரு பறவையோடு இரைக்குச் சென்றது. மாலையாகியும் அது வராததால், நான் “ஐயோ, அவன் வலையில் பட்டானோ? யாராவது கொன்றார்களோ? தெரியவில்லை. எப்போதும் வேறொரு இடத்திலும் அவன் தங்கமாட்டானே” என்று விசனத்தோடு பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். மூன்றாம் நாள், அவன் இருந்த பொந்தில் ஒரு முயல் வந்து குடிபுகுந்தது. நான் பலவிதமாகத் தடுத்துச் சொல்லியும் கேட்கவில்லை. இப்படியிருக்க, கபிஞ்சலன் சிலநாள் கழித்து எப்படியோ திரும்பிவந்தது. தன் இடத்துக்கு அது வந்து பார்த்தபோது முயல் இருந்ததைக் கண்டு,

குருவி: அட முயலே! என் இடத்தை நீ ஆக்கிரமித்தது நல்லதல்ல. இது என் வீடு. உடனே புறப்பட்டுப் போய் விடு.

முயல்: அட பேதையே! இது உன் வீடு அல்ல, என் வீடுதான். வீணாக ஏன் கத்துகிறாய்? வாவி கிணறு குளம் கோயில் சத்திரம் காலியிடம் போன்ற சொத்துகள், அவற்றை விட்டு நீங்கிப் போய்விட்டவனிடம் இருக்காது. அதை யார் அனுபவிக்கிறார்களோ அவர்களுக்கே அது சொந்தமாகி விடுகிறது. இப்படித்தான் மனிதர்களும் நடந்துகொள்கிறார்கள். பறவைகளிலும் எது வலியதோ அது பிறவற்றின் இடத்தைக் கைக்கொள்ளுகிறது. எனவே இது என் வீடே!

கபிஞ்சலன்: நான் தர்மத்தைப் பற்றிப் பேச, நீ வழக்கத்தைப் பற்றிப் பேசுகிறாய். அதனால் நல்லறிவுள்ளவர்களிடம் சென்று நாம் இதுபற்றி வழக்குத் தீர்த்துக்கொள்ளலாம்.

இப்படி இவர்கள் விவாதம் செய்துகொண்டு போகும்போது, நானும் அவர்களைத் தொடர்ந்து போனேன். அங்கே கூர்ம்பல்லன் என்னும் பூனை ஒன்று இருந்தது. “இவர்கள் வழக்குத் தீர்ப்புக்குப் போகிறார்கள். இவர்களை மோசம் செய்ய வேண்டும்” என்று அது நிச்சயம் செய்துகொண்டது. அதனால் ஆற்றங்கரையில் உட்கார்ந்து சூரியனைப் பார்ப்பதுபோல் பாவனை செய்துகொண்டு, அங்கிருந்த பிராணிகளிடம் பின்வருமாறு சொல்லிக்கொண்டிருந்தது:

இந்த நிலையற்ற உலகில் ஏற்படுகின்ற இன்பம் கணப்போதில் அழிந்து கனவுபோல் பொய்யாகப் போய்விடுகிறது. அதனால் நமக்கு தருமத்தைவிட வேறு கதி இல்லை. அறத்தைவிட்டு நாள்களைக் கழிப்பவன் மரப்பாவை போன்றவன். அவன் மூச்சுவிடுகின்ற பிணத்திற்கு ஒப்பாவான். தயிரில் சாரமாக நெய்யும், எள்ளில் சாரமாக எண்ணெயும் இருப்பதுபோல எல்லாவற்றிலும் சாரமாக தருமம் இருக்கிறது. இதைத் துறந்து வெறும் சோற்றைத் தின்றுகொண்டு மக்கள் காலம் கழிக்கிறார்களே என்று நான் மிகவும் துயரப்படுகிறேன். சுருக்கமாகச் சொல்லுகிறேன்: ஓ மக்களே! பிறருக்கு உதவி செய்வதற்கு ஒத்த புண்ணியமும், பிறரை வருத்துவதற்கு ஒத்த பாவமும் வேறில்லை. மேலும் தனக்குத் துன்பம் தருவது மற்றவர்களுக்கும் துன்பம் தரும் என்பதை உணர்ந்து யாருக்கும் கஷ்டம் நேரிடாமல் நடந்துகொள்ள வேண்டும்.

இப்படி அதன் வாசகத்தைக் கேட்டு முயல், “இவன் நமக்கு நல்ல தீர்ப்புச் சொல்லுவான் வா” என்று கபிஞ்சலனை அழைத்தது. “இவன் நமக்கு இயற்கையில் பகைவன் ஆகவே சற்று தொலைவிலேயே இருப்போம்” என்று எண்ணி, குருவி சொல்கிறது:

தவமுனிவனே, நீ அறம் உணர்ந்தவன் ஆகையால், எங்கள் இருவர் வழக்கைக் கேட்டு, தர்மத்தின்படி நியாயம் சொல்லி, பொய்சொல்கிறவனை தண்டிக்க வேண்டும்.

இதைக் கேட்ட பூனை, காதில் கையை வைத்துக் கொண்டு:

எனக்கு வயதாகிவிட்டது, அதனால் தூரத்துச் சொல் கேளாது. அருகில் வந்து உங்கள் கதையைச் சொன்னால் இம்மைக்கும் மறுமைக்கும் நலம் தருவதாகிய நடுநிலையோடு நான் வழக்குத் தீர்ப்பேன். பேராசையினாலும், கோபத்தாலும் தீர்ப்புச் சொல்பவன் நரகத்திற்குத்தான் போவான். ஆகையால் நீங்கள் என் காதருகே வந்து வழக்கைத் தெரிவியுங்கள். அவை பூனையின் பசப்பு வார்த்தையில் நம்பிக்கை வைத்து அருகில் வந்தவுடனே, அந்தப்பூனை இரண்டையும் இரண்டு கைகளால் ஒருமிக்கச் சேர்த்துப் பிடித்துத் தின்றுவிட்டது. ஆகையால் தீயவர்களைச் சேர்ந்தால் இப்படிப்பட்ட தீங்கே நேரிடும்.

இப்படிக் காகம் சொன்னவற்றைக் கேட்ட பறவைகள் எல்லாம்:

இப்போது சேகரித்த பொருள்களை அப்படியப்படியே வைத்துச் செல்வோம். வேறொரு பறவையை அரசனாக்குவது பற்றி மீண்டும் கூடி யோசிப்போம் என்று தங்கள் தங்கள் இடத்திற்குப் போயின. அப்போது சிங்காதனத்தின் அருகே தன் மனைவியோடு உட்கார்ந்திருந்த கோட்டான்:

பெண்ணே, மங்கல நீராட்டு ஆகியும் இப்போது ஏன் அரசனாக அபிஷேகம் செய்யாதிருக்கிறார்கள்?

பெட்டை: உன் ராஜ்யாபிஷேகத்துக்குக் காகம் இடையூறு செய்துவிட்டது. அதனால் பறவைகள் எல்லாம் தங்கள் இடத்துக்குப் போய்விட்டன. காகம் மாத்திரமே இருக்கிறது.

கோட்டான்: அடே துஷ்டனே, நான் உனக்கு என்ன தீங்கு செய்தேன்? நீ என் காரியத்தை ஏன் கெடுத்தாய்? இதனால் இன்று முதல் உன் குலத்துக்கும் என் குலத்துக்கும் தீராப்பகை உண்டாகிவிட்டது. வாளினால் வெட்டினாலும் அம்பினால் எய்தாலும் அந்தக் காயம் ஆறிவிடும். சொல்லினால் ஏற்பட்ட காயம் ஆறாது.

என்று சொல்லியவாறே கோட்டான் தன் இடத்துக்குப் பெட்டையுடன் சென்றது. காகமும், பயந்தவாறே தன் மனத்திற்குள்:

நுணலும் தன் வாயால் கெடும் என்பதற்கு ஒப்ப, நான் என் பேச்சினால் வீண்பகை சம்பாதித்துக் கொண்டேன். சாமர்த்தியசாலி, சபையில் பிறரை நிந்திக்க மாட்டான். எதையும் யோசித்துச் செய்யவேண்டும். அப்படிச் செய்யாமையினால் நானும் சங்கடத்தில் அகப்பட்டேன்!

என்று பச்சாத்தாபப் பட்டவாறு தன் இடத்திற்குப் போயிற்று. அது முதற்கொண்டு கோட்டான்களுக்கும் நமக்கும் தலைமுறை தலைமுறையாகப் பகை இருந்து வருகிறது என்று கிழமந்திரி கூறியது.

மேகவர்ணன்: ஐயா! அப்படியானால், நாம் இப்போது என்ன செய்யலாம்? சொல்லுங்கள்.

(தொடரும்)     

 

இரணியகன்: நீ எனக்குப் பகைவன். உன்னோடு நான் நட்புக் கொள்ளலாகாது. பகைவன் தனக்கு அனுகூலமாக நடப்பவனாக இருந்தாலும் அவனோடு நெருங்கிப் பழகலாகாது. தண்ணீர், வெந்நீராக இருந்தாலும் நெருப்பை அவிக்கவே செய்யும். எது தக்கதோ அதைச் செய்ய வேண்டும். தண்ணீரில் வண்டியும் பூமியின்மேல் கப்பலும் செல்ல இயலுமா? ஆகவே பகைவர்களிடத்திலும், மனம்மாறும் வேசியரிடமும் நம்பிக்கை வைக்கலாகாது.

காகம்: நான் உன்னுடனே நட்புக் கொள்வேன். இல்லாவிட்டால் பட்டினியாக இருந்து இங்கேயே என் உயிரை விடுவேன். நெருப்பின் வெப்பத்தினால்பொன் முதலியவை உருகி ஒன்றாகின்றன. ஏதாவது ஒரு காரணத்தினால் விலங்கு பறவைகள் முதலியன நட்பினை அடைகின்றன. பயத்தினாலோ, வேறு ஏதாவது ஓர் ஆசையினாலோ மூடர்களுக்கு சிநேகிதம் உண்டாகிறது. சாதுக்களின் சிநேகிதம் நல்ல பண்பினைக் கண்ட இடத்தில் உண்டாகிறது. மண்பானை சீக்கிரம் உடைந்துபோகிறது. பிறகு அது பொருந்துவதில்லை. இப்படித்தான் கெட்டவர்களுடைய நட்பு. உலோகக் குடம் சீக்கிரம் உடையாது, உடைந்தாலும் பிறகு பொருந்தும். நல்லவர்களுடைய நட்பும் இதுபோன்றது.

இரண்யகன்: உன் பேச்சு விவேகம் மிக்கதாக இருப்பதால் மகிழ்ச்சி அடைகிறேன். நீ சொல்கிறபடியே நாம் நட்புக் கொள்ளலாம். நாம் இருவரும் ஒருமனதாக இருக்கவேண்டும். உபகாரம் செய்பவன் நண்பன் என்றும் அபகாரம் செய்பவன் பகைவன் என்றும் அறிந்து களங்கமில்லாமல் நடக்கவேண்டும்.

இப்படி எலியும் காகமும் நட்புப் பூண்டன. அதுமுதலாக தங்கள் நட்பைப் போற்றி, ஒருவருக்கொருவர் உணவும் கொடுத்துக்கொண்டு நல் வார்த்தைகள் பேசிவந்தன. ஒருநாள்

லகுபதனன், எலியைப் பார்த்து: நண்பனே, இப்போது இங்கே எனக்கு இரை அகப்படவில்லை. வேறொரு இடத்துக்குப் போகலாம் என்று நினைக்கிறேன்.

இரண்யகன்: சரி, எங்கே செல்லப்போகிறாய்?

லகுபதனன்: தண்டகாரண்யத்தில் கர்ப்பூரகௌரம் என்று ஒரு தடாகம் இருக்கிறது. அங்கே மந்தரன் என்ற ஆமை எனக்கு நண்பனாக இருக்கிறான். அங்கு சென்றால் அவன் தினமும் விதவிதமான மீன்களைப் பிடித்து எனக்கு உணவு தருவான். ஆகவே அங்குச் செல்ல இருக்கிறேன்.

இரண்யகன்: அப்படியானால் அங்கே என்னையும் கொண்டு செல்.

லகுபதனன்: நீ ஏன் அவ்விதம் விரும்புகிறாய்?

இரண்யகன்: நான் அங்கே சென்றதும் சொல்கிறேனே.

லகுபதனன் இரண்யகனையும் எடுத்துக்கொண்டு தண்டகாரண்யம் சென்றது. அவைகளை மந்தரன் வரவேற்றது.

லகுபதனன், மந்தரனிடம்: இந்த இரண்யகன் மிகவும் பரோபகாரி. சித்திரக்கிரீவன் என்னும் புறாவின் தலைமையிலான கூட்டத்தை வலையிலிருந்து விடுவித்தான். இவனது நல்ல பண்பைக் கண்டு நானும் இவனோடு நட்புக் கொண்டேன்.

இதைக் கேட்டு ஆமை மகிழ்ச்சியடைந்தது. பிறகு எலியிடம்,

ஆமை: நண்பனே, நீ இந்த மனித சஞ்சாரமற்ற காட்டுக்கு ஏன் வந்தாய்?

இரண்யகன்: நான் முன்பு இருந்த இடம் ஒரு சிற்றூர்ப் புறம் என்பது உங்களுக்குத் தெரியும். அங்கே ஒரு வயதான சன்யாசி இருந்தான். அவன் பிச்சை எடுத்துக்கொண்டு வந்த சோற்றைச் சாப்பிட்டுவிட்டு மிச்சத்தை ஒரு கப்பரையில் போட்டு உறியில் தொங்கவிட்டு வைத்திருப்பான். நான் அதைச் சாப்பிட்டுக் கொண்டு சந்தோஷமாக இருந்தேன். அப்போது அங்கே ஒரு இளைய சன்யாசி வந்தான். அச்சமயத்தில் மூத்த சன்யாசி, என்னை விரட்டுவதற்காகத் தடியால் பூமியில் தட்டிக் கொண்டிருந்தான். இளைய சன்யாசி அதைப் பார்த்து “நீ என்ன செய்கிறாய்” என்று கேட்டான்.

மூத்த சன்யாசி: இந்த எலி என் பாத்திரத்திலிருக்கும் உணவை தினந்தோறும் தின்னுகிறது. அதை ஓட்டுகிறேன்.

இளைய சன்யாசி: கொஞ்சம் பலமுள்ள இந்த எலி இவ்வளவு உயரமுள்ள உறி வரைக்கும் எப்படி எகிறிக் குதிக்கிறது? இதற்கு ஏதோ ஒரு காரணம் இருக்க வேண்டும்.

மூத்த சன்யாசி: அது என்ன காரணம்?

இளைய சன்யாசி: ஒருவேளை இங்கே இந்த எலி சேமித்துவைத்த பொருள்கள் ஏதாவது இருக்கலாம். உலகில் பணமுள்ளவர்கள் பலமுள்ளவர்களாக இருக்கிறார்கள். அசாத்தியமான காரியங்களையும் சாதிக்கிறார்கள். பதவிகளை அடைவதற்கும் அது உதவுகிறது. அதனால் தானே பணமுள்ளவர்களை மற்றவர்களும் கூனிக்குறுகி வழிபட்டு நாடிச் செல்கிறார்கள்.

இவ்வாறு கூறி, அந்த சன்யாசி, பூமியை அங்கே தோண்டி, நான் சேமித்து வைத்திருந்த பொருள்களையெல்லாம் எடுத்துக் கொண்டான். அவனுக்குத் தேவையற்றவற்றை வீசிவிட்டான். அன்றுமுதலாக நான் இளைத்துப் போனேன். எனக்கு இரையும் மிகுதியாகக் கிடைக்காததால் மெல்ல மெல்ல நடந்துகொண்டிருந்தேன். இதைப் பார்த்து,

இளைய சன்யாசி: இப்போது இந்த எலியின் நடையைப் பார்! முன்பிருந்த மதம் போய்விட்டது! அதனால்தான் பணமில்லாதவர்களைப் பிறர் அற்பமாக நினைக்கிறார்கள்.

இதைக் கேட்ட நான், “இங்கே இனிமேல் இருப்பது சரியில்லை. இதை வேறொருவருக்கும் சொல்லவும் கூடாது. பொருள் இழப்பு, குடும்ப விஷயங்கள், தானம், அவமானம், ஆயுள், செல்வம் முதலியவற்றைப் பிறருடன் பகிர்ந்துகொள்வது தவறு. தன் விதி சரியில்லாத சமயத்தில் வீரமும் முயற்சியும் வீணாகவே செய்கின்றன. பணமில்லாதவனுக்கு வனவாசத்தைக் காட்டிலும் நல்லது எதுவுமில்லை. எந்த இடத்தில் நாம் பணக்காரர்களாக இருந்தோமோ அந்த இடத்திலேயே ஏழையாக வாழ்வது தகுதியல்ல. ஆகவே அந்த சன்யாசி வீசி எறிந்த பொருள்களையாவது எடுத்துக் கொள்ளலாம்” என்று முயலும்போது அவன் என்னைத் தடியால் அடித்தான். அதனால் மிகவும் துக்கப்பட்டு உன் நண்பனுடன் கூடச் சேர்ந்து இங்கே வந்துவிட்டேன்.

இதைக் கேட்ட மந்தரன் என்னும் ஆமை சொல்லிற்று.

நண்பனே, நீ இதனால் அதைரியப்பட வேண்டாம். இருக்குமிடத்தை விட்டு வந்தோம் என்ற கவலையும் வேண்டாம். சாதுக்கள் எங்கே போனாலும் மரியாதை பெறுகிறார்கள். சிங்கம் வேறொரு காட்டுக்குப் போனாலும் புல்லைத் தின்பதில்லை. உற்சாகமுள்ளவன், தைரியசாலி, சந்தோஷம் உள்ளவன், வீரன், களங்கமில்லாதவன் ஆகியவர்களை லட்சுமி தானாகவே நாடி வருகிறாள். நீ உன் பொருளை இழந்தாலும் எப்போதும் சந்தோஷமாகவே இருக்கிறாய். ஆகையால் உனக்கு இருக்கும் சுகம், பணத்தாசையால் மயங்கிக் கிடப்பவர்களுக்கு இல்லை.

கெட்டவனுடைய அபிமானம், மேகத்தினுடைய நிழல், புல்லின் இளமை, பெண்ணின் இளமை, செல்வம் ஆகியவை வெகுநாட்களுக்கு நிலைப்பதில்லை. ஆகவே இவற்றை இழந்துவிட்டாலும், அழுது கொண்டிருப்பதால் பயனில்லை.

கர்ப்பத்தில் குழந்தையை வைக்கும் ஆண்டவன், அதற்கான பாலைத் தாய் மார்பில் அமைத்துவைக்கிறான். அப்படிப்பட்டவன், ஆயுள் உள்ளவரை நம்மைக் காப்பாற்ற மாட்டானா? நீ நல்ல விவேகம் உள்ளவன். உனக்கு இவை யாவும் தெரிந்தே இருக்கும். இனிமேல் நாம் அனைவரும் நட்புடன் மகிழ்ச்சியாக இருக்கலாம்.

லகுபதனன்: மந்தரா, நீ எல்லா நற்குணங்களும் வாய்ந்தவன். நல்ல குணமுள்ளவர்கள், பிறருக்கு வரும் ஆபத்தைத் தாங்களே நிவர்த்திக்கிறார்கள் என்பதால் உன்னை நாடி வந்தோம்.

இவ்வாறு கூறிய காகம், நீண்ட பெரிய மரத்தின் மேல் உட்கார்ந்து தன் சுபாவப்படி இங்கும் அங்கும் பார்த்தவாறு இருந்தது. அப்போது அங்கு ஒரு கலைமான் ஓடிவந்து மரத்தடியில் நின்றது.

எலி: ஏன் இப்படி ஓடிவருகிறாய்?

மான்: வேடர் பயத்தினால் இங்கிருக்கலாம் என்று ஓடிவந்தேன். என் பெயர் சித்திராங்கன்.

ஆமை: பயப்பட வேண்டாம். இது உன் வீடு. நாங்கள் உன் சேவகர்கள் என்று எண்ணிக் கொண்டு சுகமாக இரு.

இதனால் மானும் இம்மூன்றுடனும் நட்புக் கொண்டது. நான்கும் சுகமாக இருந்து கொண்டிருந்தன.

ஒருநாள், புல்மேயச் சென்ற மான் இரவாகியும் திரும்பிவரவில்லை. அதைக் கண்டு பிற பிராணிகள் மூன்றும் கவலையடைந்தன. மறுநாள் விடியற்காலை காக்கை பறந்து சென்று சுற்றிப் பார்க்கும்போது, மான் ஒரு வலையில் அகப்பட்டிருப்பதைக் கண்டது.

காகம், மானிடம்: நண்பனே, உனக்கு இந்த அவஸ்தை எவ்வாறு நேரிட்டது?

மான்: இப்போது இதைக் கேட்டுப் பயனில்லை. நீ போய் இரண்யகனை அழைத்து வா. வேடன் வருவதற்குள் அவன் வந்து கட்டுகளை அறுத்துவிட்டால்தான் நான் தப்ப முடியும்.

காகம் விரைந்து சென்று, இரண்யகனை அழைத்துவந்தது. ஆமையும் மெதுவாக அந்த இடத்திற்கு வரலாயிற்று.

இரண்யகன்: நீ தான் மிகவும் சாமர்த்தியசாலி ஆயிற்றே, எவ்விதம் வலையில் மாட்டிக்கொண்டாய்?

மான்: இப்போது என்னைச் சீக்கிரம் விடுவி. முன்பே குட்டியாக இருந்தபோது நான் வலையில் மாட்டிக் கொண்டு ஒருமுறை துன்பமடைந்தேன். அந்த பயத்தினால் இப்போதும் சிக்கிக் கொண்டேன்.

அப்போது அங்கே வந்த ஆமை: நண்பனே, இப்போது காலதாமதம் செய்யலாகாது. வேடன் வந்தால் சித்திராங்கனைப் பிடித்துக் கொள்வான் என்ற கவலையாய் இருக்கிறது. மனத்தில் இருப்பதை அறிகின்ற நண்பனும், மனோகரமான பெண்ணும், பிறர் துக்கம் அறிந்து உதவும் செல்வந்தனும் கிடைப்பது அருமை.

இப்படி அது சொல்லிக்கொண்டிருக்கும்போதே வேடன் தொலைவில் வந்து கொண்டிருப்பதை லகுபதனன் கண்டது. “வேடன் வந்து விட்டான். இப்போது பெரிய சங்கடம் நேரிட்டுவிட்டதே” என்றது. அதைக் கேட்ட இரண்யகன், வெகுவேகமாக மானின் வலையை அறுத்து அதை விடுவித்தது. காகம், எலி, மான் ஆகிய மூன்றும் வேகமாக ஓட்டம் பிடித்தன. ஆனால் ஆமை மட்டும் தன் வழக்கமான மந்த நடையில் சென்றவாறு இருந்தது.

வேடன்: பெரிய பிராணியைப் பிடிக்க முடியவில்லை. ஆமையாவது கிடைத்ததே, சரி.

ஆமையைப் பிடித்துத் தன் வில்லில் கட்டிக்கொண்டு வேடன் நடந்தான். இதைக் கண்ட பிற மூன்று பிராணிகளும் அவன் பின்னால் போகத் தொடங்கின.

இரண்யகன்: ஒரு சங்கடம் நிவர்த்தி ஆவதற்குள் மற்றொன்று வந்து நேரிட்டு விட்டது. வேடன் தொலைவில் செல்வதற்கு முன் மந்தரனை விடத்தக்க உபாயத்தைச் செய்யவேண்டும்.

மற்ற இரண்டும்: என்ன செய்யலாம், சொல்.

இரண்யகன்: அதோ பக்கத்தில் ஓர் எரிக்கரை இருக்கிறது. சித்திராங்கன் ஏரிக்கரையில் செத்தவனைப் போல் சென்று கிடக்கட்டும். அவன் மேல் காகம் உட்கார்ந்து கொத்துவதுபோல் நடிக்கட்டும். அப்போது வேடன் மான் இறந்துவிட்டதென்று நம்பி, மந்தரனை பூமியில் வைத்துவிட்டு மானுக்கு அருகில் செல்வான். அதற்குள் ஆமையின் கட்டை நான் விடுவித்து விடுவேன். ஆமை நீரில் இறங்கி ஒளிந்துகொள்ளட்டும்.

இதைக் கேட்ட எல்லாப் பிராணிகளும் அவ்விதமே செய்தன. மந்தரனை விடுவித்தன. வாய்த் தவிடும் போய், அடுப்பும் நெருப்பும் இழந்த பெண் போல அந்த வேடன் வெட்கி வருத்தமடைந்தான்.

“கைக்கு வராத பெரிய லாபத்தை நாடி, கையில் இருந்த சிறிய லாபத்தையும் இழந்துவிட்டேனே. அதிக ஆசை அதிக நஷ்டம். கிடைத்தது மட்டும் போதும் என்று நினைப்பவனே மகாபுருஷன்”

இவ்வாறு எண்ணிக்கொண்டு வேடன் வீட்டுக்குச் சென்றான். காகம், ஆமை, எலி, மான் என்ற நான்கும் மகிழ்ச்சியுடன் தங்கள் இடங்களில் முன்போல வாழ்ந்திருந்தன.

இரண்டாம் பகுதி முற்றிற்று.

மூன்றாம் தந்திரம்

சந்தி விக்கிரகம் அல்லது அடுத்துக் கெடுத்தல்.

சோமசர்மா தன் மாணவர்களாகிய அரசகுமாரர்களிடம் சொல்கிறான்:

“முன்னே பகைவர்களாக இருந்தவர்கள் இப்போது நம்மிடம் வந்து விசுவாசம் காட்டினால் அதில் நம்பிக்கை கொள்ளலாகாது. நம்பினால், காகம் எப்படி கோட்டான்களின் குகையைக் கொளுத்தி நாசம் செய்ததோ அப்படி ஆகிவிடும்”.

அரசகுமாரர்கள்: அது எப்படி? அந்தக் கதையைச் சொல்லுங்கள்.

சோமசர்மா: தென்தேசத்தில் மயிலை என்றொரு நகரம். அதன் அருகில் ஒரு பெரிய ஆலமரத்தில் மேகவர்ணன் என்று ஒரு காக அரசன் தன் கூட்டங்களோடு வாழ்ந்து வந்தது. அப்போது மலைக்குகை ஒன்றிலிருந்து அங்கே உருமர்த்தனன் என்னும் கோட்டான்களின் அரசன், தன் கூட்டத்தோடு இரவு நேரத்தில் அங்கே வந்தது. இரவில் காகங்களுக்குக் கண் தெரியாது ஆகையால், அகப்பட்ட காகங்களை எல்லாம் கொன்றுவிட்டு நாள்தோறும் அது போய்க்கொண்டிருந்தது. அந்த இடத்தை விட்டுச் செல்வதைவிட வேறு வழியில்லை என்று காகங்களுக்கு ஆகியது. அப்போது மேகவர்ணன், தன் மந்திரிகளாகிய ஐந்து காகங்களை அழைத்துக் கூறலாயிற்று:

“நம் பகைவர்களாகிய கோட்டான்கள் இரவுதோறும் வந்து நம் கூட்டத்தினரைக் கொல்கிறார்கள். நமக்கோ இரவில் கண்தெரிவதில்லை. மேலும் அவர்கள் இருக்கும் இடமும் தெரியவில்லை. அறிந்தாலாவது, பகலில் அவர்களுக்குக் கண் தெரியாமல் இருக்கும்போது நாம் அங்குச் சென்று அவர்களைக் கொல்லலாம். பகைவர்களை அசட்டை செய்தால் அது நோய் போல் பற்றிப் பெருகி நமக்குப் பொல்லாங்கு விளைவிக்கும். ஆகவே தக்கதொரு உபாயத்தை நீங்கள் சொல்லவேண்டும்.

மந்திரிகள், அரசன் கேட்பதற்கு முன்பே தக்க உபாயத்தைச் சொல்ல வேண்டும். இல்லாவிடில் கேட்டபிறகாவது சொல்லவேண்டும். அப்படியும் செய்யாமல் சும்மா இருந்து இச்சகம் பேசுபவன் அரசனுக்கு எதிரியே ஆவான் என்று தங்களுக்குள் அமைச்சுக் காகங்கள் பேசிக்கொண்டன. என்ன செய்யலாம் என்று ஆலோசிக்கத் தொடங்கின. அப்போது அவற்றில் முதல் அமைச்சனாகிய உத்தமஜீவி என்பது காக அரசனை நோக்கிச் சொல்லத் தொடங்கியது:

“மகாராஜா, வலியவர்களுடன் பகை கொள்ளலாகாது. சமாதானமே தகுந்தது. ஆனால் அப்படியே இருக்கத் தேவையில்லை. பகைவர்களை வணங்கிக் காலம் பார்த்து மோசம் செய்பவர்கள் சுகம் அடைகிறார்கள். ஆற்றில் நீர் பெருகிவரும்போது வணங்குகின்ற செடி நாசம் அடையாமல் பிறகு நிமிர்கிறது. நெருக்கடியான காலத்தில் துஷ்டர்களுடன் சமாதானம் செய்து உயிரைக் காப்பாற்றிக் கொண்டால், பிறகு எல்லாச் செல்வத்தையும் சம்பாதிக்கலாம்.

மேலும் தனக்குப் பலபேர் பகைவர்கள் இருந்தால், அவர்களில் ஒருவனோடு உறவு கொண்டு எல்லாரையும் கெடுக்க வேண்டும். நிலம், நட்பு, பொருள் ஆகியவை தன்னிடமும் பகைவனிடமும் எவ்வளவு உள்ளன என்று ஆராய்ந்து, இயலுமானால், பின்பு அவனை எதிர்க்க வேண்டும். வெற்றியும் தோல்வியும் ஒரேபுறம் இருப்பதில்லை. ஆகவே மாற்றானுடைய பலத்தையும் பலமின்மையையும் பார்த்துக் கொண்டே இருந்து காலம்பார்த்துக் காரியம் ஆற்றவேண்டும் என்று பெரியோர் சொல்லியிருக்கிறார்கள்.

இவ்வாறு அது கூறியதும் அரசன், இரண்டாம் அமைச்சனிடம் “உன் கருத்து என்ன, சொல்” என்று கேட்டது.

(தொடரும்) 

(சித்திரக்கிரீவன் என்னும் புறாவின் கதை)

கொஞ்ச தூரம் பறந்தபிறகு புறா அரசன் தன் கூட்டத்தைப் பார்த்துக் கூறியது:

“கண்டகி ஆற்றின் கரையில் இருக்கும் சித்திரவனத்தில் என் நண்பனாகிய எலி அரசன் இரண்யகன் என்பவன் இருக்கிறான். அவன் நமது வலையை அறுப்பான், அங்கே செல்லுங்கள்.”

இதைக் கேட்டுப் புறாக்கூட்டம் பறந்துசென்று எலி அரசன் வளையருகில் இறங்கியது. தனக்கு எவ்வழியிலும் ஆபத்து நேரிடலாம் என்று வளைக்கு நூறு வழிகள் செய்து வைத்திருக்கும் எலியரசன், புறாக்கள் இறங்கிய ஒலியைக் கேட்டு பயந்து உள்ளேயே இருந்தது.

சித்திரக்கிரீவன் (புறா அரசன்): இரண்யகா, நண்பா! எங்களோடு ஏன் பேசவில்லை?

தன் நண்பன் குரலைக் கேட்ட எலியரசன் வளையிலிருந்து வெளிவந்தது.

இரண்யகன்: நான் மிகவும் புண்ணியம் செய்தவன். ஆகவே சித்திரக்கிரீவன் ஆகிய என் நண்பன் என் வீட்டுக்கு வந்தான். இவ்வுலகத்தில் மனம் ஒத்த நண்பர்களோடு பழகுவதைவிட வேறு ஆனந்தம் ஏது?

பறவைகளின் துன்பத்தை அது நோக்கியது.

இரண்யகன்: நண்பா, நீ எல்லாரைக் காட்டிலும் புத்திக்கூர்மை உடையவன் ஆயிற்றே, உனக்கு இப்படிப்பட்ட சோதனை எப்படி ஏற்பட்டது?

சித்திரக்கிரீவன்: எந்தக் காலத்தில் எது நடக்குமோ அது நடக்கும். விதி வலியது. அதற்கு முன் எந்த உபாயம் வெல்லும்? கடல் பெருகி மேலிட்டு வந்தால் அதற்குக் கரை ஏது?

எலியரசன்: ஆம், உண்மைதான். நூறு நாழிகை வழித் தொலைவில் இருக்கும் பொருள்களையும் ஆராய்ந்து அறிந்து செல்கின்ற நீயே இன்று வேடனின் வலைக்குள் சிக்கிக் கொண்டாய், பார்! சந்திரன், சூரியன் ஆகியோர்க்கும் ராகு கேது ஆகியவற்றால் கிரகணம் ஏற்படுகிறது. யானையும், பறவையும், பாம்பும் மனிதனுக்குக் கட்டுப்படுகின்றன. புத்திசாலிகளாக உள்ளவர்களுக்கும் வறுமை ஏற்படுகிறது. இவை யாவும் தெய்வச் செயல்களே.

இவ்வாறு கூறியபடி, சித்திரக்கிரீவனின் வலைக் கயிற்றை எலி அறுக்கத் தொடங்கிற்று.

புறா அரசன்: நண்பனே, முதலில் என் பரிவாரத்தின் கயிறுகளை அறு. பிறகு கடைசியாக என் கயிற்றை அறுக்கலாம்.

இரண்யகன்: முதலில் தன்னைக் காப்பாற்றிக் கொண்டுதான் தன் பரிவாரங்களைக் காப்பாற்ற வேண்டும். அறம் பொருள் இன்பம் ஆகிய இவைகளுக்கும் ஆதாரம் உயிர். ஆகவே முக்கிய சாதனமாகிய உயிரைக் காப்பாற்றினால் எல்லாவற்றையும் காப்பாற்றினாற் போல் ஆகும்.

சித்திரக்கிரீவன்: நீ சொல்வது சரிதான். ஆனால் இப்படிப்பட்ட வேதனைகளில் இருந்தெல்லாம் காப்பாற்றுவதற்காகத் தானே என்னை இவர்கள் அரசனாக நினைக்கிறார்கள்? ஆகவே என் உயிரைக் காப்பாற்றுவதற்கு முன் இவர்களைப் பிழைக்க வைப்பாயாக.

எலி அரசன்: நீ பரம சாது. அடுத்தவர்களை ஆதரிப்பவனாக இருக்கிறாய். எஜமானனிடம் விசுவாசமாக இருக்கின்ற சேவகனும், சேவகனிடம் அன்பாய் இருக்கின்ற எஜமானனும் சுகம் அடைவார்கள்.

இவ்வாறு கூறி, எலி அரசன், எல்லாப் புறாக்களின் கயிறுகளையும் பல்லினால் கடித்து அறுத்து, கடைசியாக சித்திரக்கிரீவனது கட்டையும் விடுவித்தது. பிறகு ஒன்றுக்கொன்று உபசார வார்த்தைகள் பேசிக் கொண்டன. சித்திரக்கிரீவன் நன்றி சொல்லித் தன் இடத்திற்குச் சென்றது.

லகுபதனன் ஆகிய காகம் இவற்றை எல்லாம் பார்த்து ஆச்சரியம் அடைந்தது. பிறகு அது எலி அரசனைப் பார்த்துச் சொல்லியது.

“நீ மிகவும் பாக்கியம் செய்தவன். நானும் உன் நட்பை விரும்புகிறேன். நீ அன்பு கூர்ந்து என் நண்பனாக வேண்டும்.”

இரண்யகன்: நீ யார்?

லகுபதனன்: நான் ஒரு காகம். என் பெயர் லகுபதனன்.

இரண்யகன்: உனக்கும் எனக்கும் வெகு தூரம். நான் உனக்கு இரை. நீ என்னைத் தின்கிறவன். ஆகவே உனக்கும் எனக்கும் நட்பு எவ்விதம் ஏற்படும்? அது ஆபத்துக்கே காரணமாகும். நரியின் நட்பினால் ஒரு மான் வலையில் அகப்பட்டது போல் எனக்கு உன்னால் தீமைதான் ஏற்படும்.

லகுபதனன்-அது எப்படி? மான் எப்படி வலையில் சிக்கியது?

(மான் நரியிடம் நட்புக் கொண்ட கதை)

எலி அரசன்: மகத தேசத்தில் சண்பகவனம் ஒன்றில், மானும் காகமும் ஒன்றுக்கொன்று நட்பாக இருந்தன. அப்படி இருந்தபோது, அந்த மான் புல் முதலானவற்றை மேய்ந்து நன்கு கொழுத்திருப்பதை ஒரு நரி கண்டது. “இவனை நேரில் கொல்வது அசாத்தியம். ஆகவே வஞ்சனையினால் இவனைக் கொல்ல வேண்டும்” என்று நிச்சயித்துக் கொண்டது. மானிடம் சென்று, அது “நண்பா! சுகமா?” என்று விசாரித்தது.

மான்: நீ யார்?

நரி: என் பெயர் குத்திரபுத்தி. இந்தக் காட்டில் நான் எந்த நண்பனும் இன்றித் தன்னந்தனியாக ஒரு பாவியாகத் திரிந்துகொண்டிருந்தேன். இன்று உன்னைப் பார்த்ததும் மகிழ்ச்சி உண்டாயிற்று. உனக்குத் தேவையான வேலைகளைச் செய்துகொண்டு உன்னிடத்தில் நட்பாக இருப்பதற்கு விரும்புகிறேன்.

மான்: அப்படியானால் நல்லது. வா.

இரண்டும் சேர்ந்து மரம் ஒன்றின்கீழ்ச் சென்றன.

அந்த மரத்தில் மானின் நண்பனாகிய சுபுத்தி என்னும் காகம் வசித்து வந்தது. அது இரண்டையும் பார்த்தது.

காகம் (மானிடம்): நண்பனே, உன் அருகில் இருப்பவன் யார்?

மான்: இந்த நரி, என்னுடன் நட்பாய் இருக்க விரும்புகிறான்.

காகம்: நண்பனே, திடீரென்று நெருங்கிவந்து நட்புப் பாராட்டுபவனை நம்பலாகாது. ஒருவன் குலமும் நடத்தையும் தெரியாமல் அவனுக்கு இடம் கொடுத்தால் ஒரு பூனைக்கு இடம் கொடுத்து, கழுகு இறந்தாற்போல நேரிடும்.

மான் – கழுகு எப்படி இறந்தது?

(பூனையால் கழுகு இறந்த கதை)

காகம்: பாகீரதி ஆற்றங்கரையில் திரிகூடமலையில் ஒரு பழைய மரத்தின் பொந்தில் சரற்கவன் என்னும் கழுகு வசித்து வந்தது. அதற்கு வயதாகி விட்டது. நகமும் கண்ணும் போய்விட்டன. மற்றப் பறவைகள் அதன்மேல் ஆதரவு காட்டி, தங்கள் உணவில் கொஞ்சம் கொஞ்சம் அதற்குக் கொடுத்து அதைக் காப்பாற்றி வந்தன. அப்போது நெடுஞ்செவியன் என்னும் பூனை பறவைகளின் குஞ்சுகளைத் தின்ன வேண்டி அந்த மரத்தின்கீழ் வந்தது. அதைப் பறவைக் குஞ்சுகள் பார்த்துக் கூச்சலிட்டன. கண்தெரியாத கழுகு, “ஏன் கூச்சலிடுகிறீர்கள்? இங்கே வந்தது யார்?” என்றது. பூனை, ‘இந்தக் கழுகிடமிருந்து நாம் சண்டையிட்டுத் தப்ப இயலாது. தந்திரத்தினால்தான் தப்ப வேண்டும்’ என்று அதன் அருகில் சென்றது.

பூனை: ஆற்றல் மிகுந்தவனே, உனக்கு என் வந்தனம்.

கழுகு: நீ யார்?

பூனை: நான் நெடுஞ்செவியன் என்னும் பூனை.

கழுகு: இந்த இடத்தை விட்டு உடனே ஓடிப்போ. இல்லாவிட்டால் செத்துப்போவாய். கொன்றுவிடுவேன்.

பூனை: நான் சொல்வதைக் கேள். இன வேறுபாட்டினால் ஒருவரை ஒருவர் அழிப்பது சரியல்ல. அவனவன் நடத்தையைப் பார்த்தே எது செய்யத் தக்கதோ அதைச் செய்ய வேண்டும்.

கழுகு: நீ ஏன் வந்தாய், சொல்.

பூனை: நான் இந்த ஆற்றங்கரையில் நித்திய ஸ்நானம் செய்து, சாந்திராயணம் முதலான விரதங்களை அனுசரித்துக் கொண்டிருக்கிறேன். நீ மிகவும் தர்மவான் என்று பறவைகள் சொல்லக் கேள்விப்பட்டேன். முதிர்ந்த அறிஞனிடத்தில் தர்மத்தைக் கேட்கவேண்டும் என்று சாஸ்திரம் இருக்கிறது. அதனால் நான் உன்னிடத்தில் வந்தேன். நீயோ, தர்மத்தைவிட்டு என்னைக் கொல்லப் பார்க்கிறாய். இப்படிப்பட்ட ஆசாரத்தை நான் எங்கும் பார்த்ததில்லை. பகைவனும் தன் வீட்டுக்கு வந்தால் நல்லவர்கள் அவர்களை ஆதரிப்பார்கள். மரமும் தன்னை வெட்டுகிறவனுக்கு நிழல் கொடுக்கிறது அல்லவா?

விருந்தாளி, ஒரு வீட்டுக்கு வந்து முகம் வாடிச் சென்றால், அவனது பாவம் வீட்டுக்காரனுக்கு வருகிறது. வீட்டுக்காரனின் புண்ணியம் விருந்தாளியைச் சேர்கிறது. ஆகவே நல்லவர்கள் எல்லாரிடத்திலும் அன்பு காட்டுகிறார்கள். நிலவு எல்லார் வீட்டிலும் பிரகாசிக்கிறது அல்லவா?

கழுகு: பூனைஇனம் இறைச்சியைத் தின்கின்ற இனம். இங்கே பறவைகளைக் கொலைசெய்ய வந்திருக்கிறாய் என்று நான் அப்படிக் கூறினேன். நீ பிராமணப் பூனை என்பது எனக்குத் தெரியாது.

நெடுஞ்செவியன் அதைக் கேட்டு ‘சிவ சிவ’ என்று தரையைத் தொட்டுக் காதின் மேல் கையை வைத்துப் பொத்திக்கொண்டது.

பூனை: நான் தர்ம சாஸ்திரங்களைக் கேட்டு வைராக்கியம் அடைந்து பொல்லாத செயல்களை விட்டுவிட்டேன். அநேக சாஸ்திரங்களில் கொலையைப் போன்ற ஒரு பாதகம் இல்லை என்று சொல்லியிருக்கிறது. ஆகவே கனிகிழங்குகளைச் சாப்பிட்டுவருகிறேன். அப்படிப்பட்ட நான் பாதகம் எப்படிப் பண்ணுவேன்?

இவ்வாறு கூறி, கழுகுக்கு நம்பிக்கை வரச்செய்து, பூனை அதன் வீட்டில் இருந்தது. தினந்தோறும் ஒவ்வொரு பறவைக் குஞ்சாகப் பிடித்து தின்று கொண்டிருக்கத் தலைப்பட்டது. அப்போது குஞ்சுகளை இழந்த பறவைகள், மனக்கிலேசம் கொண்டு, தங்கள் குஞ்சுகள் எண்ணிக்கை சரியாக இருக்கிறதா என்று தினமும் சோதிக்கத் தொடங்கின. இதை அறிந்த பூனை அந்த இடத்தை விட்டு ஓடிப்போய்விட்டது.

பறவைகள், கழுகின் பொந்தின் அருகில் வந்து பார்க்கும்போது, அங்குக் குஞ்சுகளுடைய எலும்புகளும் சிறகுகளும் விழுந்துகிடப்பதைக் கண்டன. ‘இந்தத் துரோகிக் கழுகுதான் நம் பறவைக் குஞ்சுகளைக் கொன்றது’ என்று நினைத்து கழுகை அவை கொன்றுவிட்டன.

ஆகவே ஒருவன் குணம் தெரியாமல் அவனுக்கு இடம் கொடுக்கலாகாது.

(மான் நரியிடம் நட்புக் கொண்ட கதை தொடர்கிறது)

இப்படி மான் கூறியதும், நரி, அதனிடம் சொல்லியது: நட்புக் கொள்வதற்கு முன்னாலேயே ஒருவனது பண்பு எப்படித் தெரியவரும்? ஆகவே என்னை நண்பனாக ஏற்றுக்கொள்.

மான் அதைக் கேட்டு, காகத்தைப் பார்த்து, “நீ எப்படி எனக்கு நண்பனாக இருக்கிறாயோ, அப்படியே இவனும் இருந்துபோகட்டும். நீ அதற்குத் தடை சொல்லாதே” என்று உரைத்தது.

இப்படியே மூன்றும் தங்கள் தங்கள் வழக்கப்படி இரைதேடித் தின்று அந்த மரத்தின் அடியில் ஒன்று சேர்ந்து வசித்தன. ஒருநாள்

நரி, (மானைப் பார்த்து): இந்தக் காட்டில் மிகப் பசுமையான இடம் ஒன்று இருக்கிறது. உனக்கு அதைக் காட்டுகிறேன், வா.

இவ்வாறு கூறிக் காட்டுக்கு அருகிலுள்ள ஒரு கொல்லையை மானுக்குக் காட்டியது நரி. அதைக் கண்டு மானும் தினம் தினம் அங்குச் சென்று பயிர் களை மேய்ந்து புசித்தவாறு இருந்தது. இதை ஒரு நாள் கண்ட கொல்லைக்குச் சொந்தக்காரன், மானைப் பிடிக்க வலைவிரித்தான். மானும் அந்த வலையில் சிக்கிக் கொண்டது. ‘இப்போது யார் என்னைக் காப்பாற்று வார்கள்? நண்பர்கள்தான் உதவ வேண்டும்’ என்று நினைத்தவாறு இருந்தது.

அப்போது நரி அங்கு வந்தது. தன் எண்ணப்படியே நடந்ததுகண்டு மகிழ்ச்சியடைந்தது.

மான்: நண்பா! ஏன் சும்மா இருக்கிறாய்? என்னை விடுவித்துவிடு. சங்கட காலத்தில் நண்பர்கள்தான் உடையிழந்தவன் கைபோல் அவனுக்கு உதவுகிறார்கள்.

நரி: நீ சொல்வது மெய்தான். ஆனால், இன்றைக்கு எனக்கு விரதம். ஆகவே இந்தத் தோல்வலையை இன்று என் பல்லினால் கடிக்க மாட்டேன். நாளைக்கு நீ என்ன சொன்னாலும் கேட்கிறேன். நண்பனுக்காக உயிரும் கொடுப்பவன் அல்லவா நான்?

இவ்வாறு சொல்லிவிட்டு, அருகில் ஓரிடத்தில் சென்று ஒளிந்து கொண்டது. மான் இரவு நேரம் ஆகியும் வராததைக் கண்டு வருந்திய காகம் தேடிக் கொண்டு அங்கே வந்தது.

மான் (காகத்திடம்): நண்பா, உன் பேச்சைக் கேட்காமல் போனதால்எனக்கு வந்த பலன் இது.

காகம்: உன் கூட்டாளியாகிய நரி எங்கே போனான்?

மான்: என் இறைச்சியைத் தின்பதற்காக இங்கேதான் எங்கேயாவது ஒளிந்துகொண்டிருப்பான்.

காகம்: இந்தக் காலத்தில் எல்லாரும் தங்களுக்கு ஏதாவது லாபம் கிடைக்கும் என்றுதான் பணிவாக நடந்துகொள்வது போல நடிக்கிறார்கள். நல்லது சொல்கின்ற நண்பன் பேச்சைக் கேளாதவனுக்கு விபத்து விரைந்து வருகிறது. மேலும் அவன் தன் பகைவனுக்கே மகிழ்ச்சியை அளிக்கிறான்.

இப்படிப் பேசிக் கொண்டிருக்கும்போது கொல்லைக்கார விவசாயி ஒரு தடியை எடுத்துக்கொண்டு தொலைவில் வருவதைக் காகம் பார்த்தது.

காகம்: நண்பனே, நான் சொல்வதை இப்போதேனும் கேள். இப்போது மூச்சை அடக்கிக் கொண்டு செத்தவனைப் போலக் கிட. விவசாயி உன்னைப் பார்த்துச் செத்துப்போய்விட்டாய் என்று எண்ணி, வலையை அவிழ்த்துவைக்கப் போவான். அப்போது நான் கத்துகிறேன். நீ உடனே விரைவாக ஓட்டம்பிடி.

இவ்வாறு கூறிவிட்டு, காகம் பொய்யாக, மானின் கண்ணைக் குத்தியவாறு இருந்தது. கொல்லைக்காரன், மான் செத்துப்போயிற்று என்று கருதி, வலையை அவிழ்த்து ஓரிடத்தில் ஒன்றாகக் கட்டிவைக்கச் சென்றான். காகம் அதைப் பார்த்துக் கத்த, மான் விரைந்து ஓட்டம் பிடித்தது. அதைக்கொல்ல நினைத்துக் குடியானவன் தன் தடியை அதன்மேல் வீசி எறிந்தான். அது மறைந்திருந்த நரியின்மீது பட்டு அது இறந்தது.

இக்காலத்தில் புண்ணியமோ, பாவமோ மிகுதியாகிவிட்டால், அதன் பலன் உடனே கிடைத்துவிடுகிறது. மானுக்கு நரியின் நட்புப் போல, எனக்கும் உன் சிநேகிதம் உதவாது.

(சித்திரக்கிரீவன் கதை தொடர்கிறது)

இதைக் கேட்ட காகம், எலி அரசனிடம்: “உன்னைத் தின்று என் பசியாறுமா? நீ உயிருடன் இருந்தால்தான் சித்திரக்கிரீவனைப் போல எனக்கும் நன்மை கிடைக்கும்” என்றது.

  (தொடரும்)

ஆனால் துஷ்டபுத்தி தன் தந்தை கூறிய நல்லறிவுரையை ஏற்கவில்லை. வலுக்கட்டாயமாக அவரைத் தூக்கிக்கொண்டு சென்று மரப்பொந்தில் உட்கார வைத்தான். மறுநாள் காலையில் நீதிபதியையும் சுபுத்தி முதலான பிறரையும் அந்த இடத்திற்கு அழைத்துச் சென்று, “எனக்கு இந்த மரமே சாட்சி. இதைக் கேளுங்கள்” என்று கூறினான். அப்போது அந்த மரத்திலிருந்து, “பணம் அனைத்தையும் சுபுத்தியே கொண்டுசென்றான்” என்று ஒரு குரல் எழுந்தது.

சுபுத்தி (தனக்குள்): இது என்ன மோசமாக இருக்கிறது? மரம் எங்கேயாவது பேசுமா? ஒரு பிராணியும் இல்லாமல் இந்தச் சத்தம் எங்கிருந்து வந்தது? இது தெய்வ சக்தியாக இருந்தால் உண்மையை அல்லவா சொல்ல வேண்டும்? இதைச் சோதித்துப் பார்த்தால்தான் உண்மை விளங்கும்.

(நியாயதிபதியிடம்): ஐயா, மரம் பேசுவது என்பது இயற்கைக்கு மாறானது. நான் மேலே ஏறிச் சென்று சோதித்துப் பார்க்கிறேன்.

மரத்தில் ஏறியபோது கிழவரை ஒளித்துவைத்த பொந்து காணப்பட்டது. ஆனால் உள்ளே ஆள் இருப்பது தெரியவில்லை. இங்கேதான் ஏதாவது சூழ்ச்சி இருக்க வேண்டும் என்று எண்ணிய சுபுத்தி, அங்கு நெருப்பை மூட்டினான். உள்ளே இருந்த கிழவர், கொஞ்சநேரம் வரை நெருப்பின் வேதனையைப் பொறுத்துப் பார்த்தார். இயலாமல் போகவே வெளியே வந்து விழுந்தார். அங்கிருந்த எல்லோரும் “இது என்ன” என்று அவரைக் கேட்டனர்.

கிழவர்-என் மகன் துஷ்டபுத்தி நான் சொன்ன அறிவுரையைக் கேட்காமல் பலாத்காரமாக என்னை இங்கே கொண்டுவந்து உட்காரவைத்தான்.
என்று சொல்லிவிட்டு, மூச்சுத்திணறிய அந்தக் கிழவர் இறந்துபோனார்.

பிறகு துஷ்டபுத்தியின் வாய்மூலமாகவே எல்லாச் செய்திகளையும் அரசன் அறிந்துகொண்டு, அவனைக் கழுவில் ஏற்றினான்.

இவ்வாறு கரடகன் தமனகனிடம் சொல்லியது. பிறகு, “பாம்பை வெகுநாள் பாலூட்டி வளர்த்தாலும், அது வளர்த்தவனையே கடிக்கும். ஆகவே எனக்கு உன்னிடம் பயமாக இருக்கிறது. இனிமேல் உன்னிடம் தேவதத்தனைப் போலத்தான் நடந்து கொள்ள வேண்டும்” என்றது.

தமனகன்-தேவதத்தன் எப்படி நடந்துகொண்டான், சொல்.

கரடகன்-ஒரு நகரத்தில் தேவதத்தன் என்னும் வியாபாரி இருந்தான். அவனுடைய பணம் முழுவதும் நஷ்டம் ஏற்பட்டுக் கரைந்துவிட்டதால் மறுபடி பொருள் சம்பாதிக்க வேண்டும் என்று நினைத்து, தன்னிடம் கடைசியாக இருந்த ஆயிரம் இரும்புக் கம்பிகளைத் தன் நண்பன் பகதத்தன் என்பவனிடம் வைத்துவிட்டுச் சென்றான். சென்ற இடத்திலும் அவனுக்குச் சரிவர வியாபாரம் நடந்து பணம் கிடைக்கவில்லை. ஆகவே சொந்த ஊருக்கே திரும்பிவந்து, தன் நண்பனிடம் தான் கொடுத்து வைத்திருந்த இரும்புக் கம்பிகளைக் கேட்டான். பகதத்தன் பேராசை பிடித்தவன். இவனை ஏமாற்ற நினைத்து, “இரும்புக் கம்பிகளை எலிகள் தின்றுவிட்டன” என்று சொன்னான். தேவதத்தன் இவன் சூழ்ச்சியை வேறு ஒரு உபாயத்தினால்தான் முறியடிக்க வேண்டும் என்று நினைத்து, நண்பன் சொன்னதை ஏற்றுக்கொண்டதுபோல் நடித்துச் சென்றுவிட்டான்.

மற்றொரு நாள், பகதத்தனின் மகனுடன் தேவதத்தன் விளையாடிக் கொண்டிருந்தான். அவனைக் கடைக்கு அழைத்துச் செல்வதுபோல் தொலைவாக அழைத்துச் சென்று வேறு ஒரு இடத்தில் ஒளித்து வைத்துவிட்டான். வெகுநேரம் ஆகியும் பிள்ளை வராமல் போகவே, பகதத்தன் தேவதத்தனிடம் வந்து, “என் மகன் எங்கே” என்று கேட்டான்.

தேவதத்தன்: உன் மகனைப் பருந்து தூக்கிக்கொண்டு போய்விட்டது.

பகதத்தன் இதைக் கேட்டு மிகவும் கோபமும் துக்கமும் அடைந்து, தேவதத்தனை இழுத்துக் கொண்டு நியாயத்தலைவரிடம் சென்றான்.

பகதத்தன்: இந்த துஷ்டன் என் மகனை எங்கேயோ ஒளித்து வைத்துவிட்டுப் பருந்து எடுத்துக் கொண்டு போய்விட்டதாகச் சொல்கிறான். தாங்கள்தான் என் மகனைத் திரும்ப வருவித்துத் தரவேண்டும்.
நியாயத்தலைவன் (தேவதத்தனிடம்): இவன் மகன் எங்கே இருக்கிறான்? சொல்.

தேவதத்தன்: இவன் மகனைப் பருந்து தூக்கிக்கொண்டு போய்விட்டது.

நியாய அதிகாரி (குலுங்கிக் குலுங்கிச் சிரித்து): இப்படி எங்கேயாவது நடக்குமா? இது மாதிரி உலகத்தில் நடந்ததே இல்லை. ஏன் இப்படிப் பொய் சொல்கிறாய்?

தேவதத்தன்: ஐயா, இதுபோய் ஒரு ஆச்சரியமா? கொஞ்ச நாளுக்கு முன்னால் என் இரும்புக் கம்பிகளை எல்லாம் எலிகள் கடித்துத் தின்றுவிட்டனவே. அப்படித்தான் இதுவும் நடந்தது.

இதைக் கேட்ட அதிகாரி, முன்பு நடந்த விஷயங்களை எல்லாம் விசாரித்து அறிந்தான். பிறகு, பகதத்தனிடம், “நீ அவனுடைய இரும்புக் கம்பிகளை எல்லாம் திரும்பக் கொண்டுவந்து கொடுத்தால், அவன் உன் மகனைத் திரும்ப ஒப்படைப்பான்” என்றான். இருவரும் அப்படியே செய்து தங்கள் தங்கள் இடங்களுக்குச் சென்றார்கள்.

இவ்வாறு சொல்லிய கரடகன், தமனகனிடம், “சொல்லிய பொருளைத் தெரிந்து கொள்ளாதவன் கல்லுக்குச் சமம். உனக்கு உபதேசம் செய்து பயனில்லை” என்றது.

இவ்வாறு கூறியபின், கரடகன், தமனகன் இரண்டும் சிங்கத்திடம் சென்றன. சிங்கம் அங்கே சஞ்சீவகனாகிய எருதைக் கொன்றுவிட்டு மிகுந்த வருத்தத்துடன் உட்கார்ந்திருந்தது.தமனகன்: சுவாமி, தாங்கள் உங்கள் எதிரியைக் கொன்றுவிட்டு வருத்தப்படுகிறீர்களே, இது நியாயம் இல்லையே? எதிரியைக் கொல்லலாம் என்று சாத்திரங்கள் சொல்கின்றன. தந்தையாக இருந்தாலும், உறவினராக இருந்தாலும், மகனாகவே இருந்தாலும், நண்பர்களாக இருந்தாலும், யார் தன்னைக் கொல்ல முயற்சி செய்கிறார்களோ, அவர்களை அதிகாரத்தில் இருப்பவன் முதலில் கொன்றுவிட வேண்டும். சுதந்திரமாகத் திரிகிற மனைவியும், கெட்ட சிநேகிதனும், தாறுமாறாக நடக்கும் சேவகனும், அஜாக்கிரதையான மந்திரியும், நன்றிகெட்டவனும் இருக்கலாகாது. மேலும், மெய், பொய், கடுமை, மென்மை, கொலை, தயை, உதாரண குணம், உலோப குணம், பலவழிகளில் பொருளீட்டுதல், அதிக எண்ணிக்கையிலான நண்பர்கள் இப்படி பல பண்புகள் அரசனுக்கு இருக்கவேண்டும் என்று அரசநீதி சொல்கிறது. அப்படியே தாங்கள் இதைச் செய்தீர்கள்.

இவ்வாறு கூறி, தமனகன், சிங்கத்திற்கு மகிழ்வூட்டியது. சிங்கமும் முன்போலவே அந்தக் காட்டில் தனது அரசாணையை நடத்தியவாறு சுகமாக இருந்துவந்தது.
[மித்திரபேதம் என்னும் முதற்பகுதி முற்றிற்று.]

இரண்டாம் பகுதி—சுகிர்லாபம் அல்லது நட்புப் பேறு

நட்பின் அவசியம் பற்றி அரசகுமாரர்களுக்கு சோமசர்மா சொல்லத் தொடங்கினான். “காகமும் எலியும் ஆமையும் நட்பினால் ஒன்றை ஒன்று காப்பாற்றினாற் போல, புத்திசாலியாக இருக்கின்ற நண்பர்கள், செல்வமில்லாவிட்டாலும், வேறு கருவிகள் இல்லாவிட்டாலும், ஒருவர்க்கொருவர் உதவுவார்கள்” என்று அவன் சொல்ல, பிள்ளைகள், “அது எவ்விதம்?” என்று கேட்டார்கள். சோமசர்மா உடனே கதை சொல்லத் தொடங்கினான்.

கோதாவரி நதிக்கரையில் ஒரு பெரிய வன்னிமரம் இருந்தது. அதில் லகுபதனன் என்னும் காகம் வசித்துவந்தது. ஒருநாள் காலையில் அங்கு பயங்கரமான வேடன் ஒருவன் வந்தான். இவன் என்ன செய்வானோ தெரியவில்லையே, தெரிந்துகொள்வது நல்லது என்று காகம் நினைத்தது. இதற்குள் அந்த வேடன் தன் வலையை விரித்து, அதன்மீது தானியங்களைத் தெளித்துவிட்டு, தான் ஒரு செடி மறைவில் பதுங்கியிருந்தான். அப்போது சித்திரக்கிரீவன் என்னும் புறா தன் பரிவாரத்தோடு அந்த மரத்தில் வந்து அமர்ந்தது. புறாக்கள் அந்த தானியங்களைச் சாப்பிட விரும்பின. ஆனால் சித்திரக்கிரீவன் சொல்கிறது.

“ஆள் அரவமற்ற இந்தக் காட்டில் தானியம் எப்படி வரும்? யாராவது கொண்டு வந்து போட்டிருக்கத்தான் வேண்டும். அது நமக்குத் தெரியாதவரை நாம் இதைப் புசிக்கலாகாது. ஒரு பார்ப்பனன் பொன்னுக்கு ஆசைப்பட்டு புலியினால் எப்படி இறந்தானோ அதுபோல இதுவும் எனக்கு விபரீதமாகத் தோன்றுகிறது.”

பிற புறாக்கள்-அது எப்படி மகாராஜா?

சித்திரக்கிரீவன்-நான் ஒரு சமயம் வேறொரு காட்டில் மேய்ந்துகொண்டிருந்த போது நடந்ததைச் சொல்கிறேன். கேளுங்கள். ஒரு கிழப்புலி, பலவீனத்தால் உணவு தேடமுடியாமல், ஒரு யுக்தியைச் செய்தது. நீராடிவிட்டு, ஏரிக்கரை ஒன்றில் கையில் தருப்பைப் புல்லை வைத்துக்கொண்டு உட்கார்ந்தது. அப்போது அந்த வழியாக ஒரு பார்ப்பனன் வந்தான். புலி அவனைப் பார்த்து, “ஓ பிராமணரே, நான் உமக்கு இந்தப் பொன் காப்பைத் தருகிறேன், வந்து பெற்றுக் கொள்ளும்” என்றது. பிராமணன் யோசிக்கலானான். “இந்தக் காப்பு வலிய நமக்குக் கிடைக்கிறது. புலியோ மனிதர்களைக் கொல்லக் கூடியது. ஆகையினால் இந்தக் காப்பின்மீது ஆசை வைக்கலாகாது. ஆனால், மரணத்திற்குப் பலவேறு வழிகள் இருக்கின்றதே. எவ்விதத்திலேனும் ஒருவனுக்கு மரணம் சம்பவிக்கலாம். ஆகவே முயற்சி செய்து பார்ப்பதில் தவறில்லை” என்று நினைத்தான்.

பிராமணன் (புலியைப் பார்த்து): காப்பு எங்கே இருக்கிறது?

புலி (கையிலுள்ள காப்பைக் காட்டி): இதோ பாரும், பிராமணரே. என் கையில் உள்ளது.

பிராமணன்: நான் எப்படி உன்னிடத்தில் நம்பிக்கை வைத்து அருகில் வருவது?

புலி: நானும் பிராமணப் புலிதான். வைகறை எழுந்ததும் இந்தக் குளத்தில் நீராடி நித்தியதானம் செய்துகொண்டிருக்கிறேன். நான் நகமும் பல்லும் போன கிழவன். வேட்டல், ஓதல், கொடுத்தல், தவம், சத்தியம், உறுதி, பொறுமை, ஆசையின்மை என்னும் எட்டு தருமங்களையும் நான் அறிந்திருக்கிறேன். அதனால் எனக்குக் கிடைத்த இந்த அபூர்வப் பொருளை யாருக்கேனும் கொடுக்க வேண்டும் என்று நினைத்தேன். இப்போதும் உமக்கு என்னிடம் நம்பிக்கை வரவில்லையா?

பிராமணன்: நான் உன்னை நம்பலாம்தான். ஆனால் புலிகள் தீங்கு செய்பவை என்று உலக அபவாதம் இருக்கிறதே.

புலி: நான் தர்ம சாஸ்திரம் அறிந்த புலி. தன் உயிர் எப்படித் தனக்கு இனிக்கிறதோ அப்படித்தான் எல்லாருக்கும். இதை அறிந்ததால் சாதுக்கள் பிராணிகளிடமும் கருணை காட்டுகிறார்கள். தன்னைப் போல சுக துக்கங்களைப் பிறரிடமும் எண்ணிப்பார்க்கிறார்கள்.

நீ மிகவும் ஏழையாகக் காணப்படுவதால் உனக்கு இந்தக் காப்பைத் தர நினைத்தேன். ஏழைக்குக் கொடுப்பதுதானே முறை? செல்வர்களுக்குக் கொடுத்து என்ன பிரயோஜனம்? நோயுற்றவனுக்குத்தான் மருந்து செல்லும். நோயில்லாதவனுக்கு அது எப்படிப் பயன்படும்? ஆகவே நீ இந்த ஏரியில் நீராடிவிட்டு வா. உனக்கு இதைத் தருகிறேன்.
அந்த பிராமணனுக்குப் பின்புத்தி. ஆகவே ஏரியில் நீராட இறங்கினான். அது சேறுமிகுந்த இடம். ஆகவே அவன் கால் உளையில் சிக்கிக் கொண்டது.

புலி: பிராமணரே, கவலைப்பட வேண்டாம். நான் உம்மைக் காப்பாற்றுகிறேன்.

இவ்விதம் சொல்லியவாறே மெல்லச் சென்று அவனைப் பிடித்துக்கொண்டது.

பிராமணன் (தனக்குள்): கெட்டவர்கள் வேதம் படித்தாலும் தர்ம சாஸ்திரம் அறிந்திருந்தாலும், அவர்கள் வார்த்தையில் நம்பிக்கை வைக்கலாகாது. கூடப் பிறந்த குணம் எப்போதும் நீங்குவதில்லை. நமது சாதிக்கு இயல்பாக இருக்கின்ற பேராசைக் குணத்தினால் இந்த துஷ்டனிடத்தில் நம்பிக்கை வைத்து மோசம் போனேன்.

என்று அவன் எண்ணமிட்டுக் கொண்டிருக்கையிலேயே, புலி அவனைக் கொன்று தின்றது. ஆகையால் எதையும் மிகவும் சிந்தித்துத்தான் செய்ய வேண்டும். அப்படிச் செய்தால் யாதொரு தீங்கும் நேரிடாது” என்று சித்திரக்கிரீவன் கூறியது.

மற்றொரு புறா: இப்படி ஆலோசித்தால் நமக்கு ஒரு இரையும் கிட்டாது. மேலும் வெட்கப்படுபவன், பொறாமை உள்ளவன், சந்தோஷப்படாதவன், குரோதம் உள்ளவன், தீராத சந்தேகம் உள்ளவன், பிறர் பொருளில் ஜீவனம் செய்பவன் ஆகிய இவர்கள் துக்கத்தையே அனுபவிப்பார்கள். ஆகவே நாம் இந்த தானியங்களைத் தின்னலாம் வாருங்கள்.
இதைக் கேட்ட பல புறாக்களும் தானியங்களைத் தின்னும் பொருட்டு இறங்கிக் கீழே வலையில் அகப்பட்டுக் கொண்டன.

சித்திரக்கிரீவன்: எல்லாரும் என் சொல்லைக் கேளாமல் போனார்கள். இப்போது அனுபவிக்கிறார்கள். ஆனால் நான் மட்டும் தனியாக இருந்து என்ன பயன்? அவர்களுக்கு வந்த கதி எனக்கும் வரட்டும்.
இவ்வாறு அதுவும் அந்த வலையில் சிக்கிக் கொண்டது. அப்போது வேடன் அந்த இடத்தை நோக்கி வரத்தொடங்கினான்.

புறாக்கள்: நாங்கள் நீசன் புத்தியைக் கேட்டு உன்னை அவமானம் செய்தோம். அதற்குப் பலன் இப்போது கிடைத்துவிட்டது.

சித்திரக்கிரீவன்: இப்போது வருத்தப்பட்டுப் பயன் என்ன? எனக்கு ஒரு உபாயம் தோன்றுகிறது. எல்லாரும் ஒரே சமயத்தில் வலையோடும் சேர்ந்து பறந்து வேறிடத்திற்குச் செல்லவேண்டும். அப்படிச் செய்தால்தான் நம் உயிர்களைக் காப்ப்ற்றிக் கொள்ள முடியும்.

இதைக் கேட்டவுடனே எல்லாப் பறவைகளும் சடுதியில் வலையோடு சேர்ந்து பறந்துபோயின. வேடன் இதைப் பார்த்து ஆச்சரியப்பட்டான். ஆனால், இவைகள் ஒன்றுக்கொன்று விரைவில் சண்டையிடும். அப்போது என் கையில் அகப்படும் என்று நினைத்தவாறு வலையைப் பின்தொடர்ந்து ஓடினான். ஆனால் புறாக்கள் கண்ணுக்கு மறைந்துவிட்டதால் வருத்தப்பட்டுத் திரும்பினான்.

இதையெல்லாம் பார்த்துக் கொண்டிருந்த லகுபதனன் என்னும் காகம் புறாக்களைப் பின்தொடர்ந்து போயிற்று.

(தொடரும்)

பஞ்சதந்திரக் கதைகள் (தொடர்ச்சி)

இங்கும் அப்படித்தான் நடக்கிறது. கெட்டவர்கள் கையில் அகப்பட்டு இறப்பதைக் காட்டிலும் சண்டை செய்து இறப்பதே மேலானது. போர் முனையில் இறப்பவன் சொர்க்கம் அடைகிறான். பகைவர்களை வென்றால், அவனுக்கு ராஜ்யம் கிடைக்கிறது. ஆகவே வீரர்களுக்குச் சாவும் பிழைப்பும் சமம்தான் என்று சஞ்சீவகன் கூறியது.

தமனகன்:பகைவர்களுடைய பலத்தை அறியாமல் எவன் பகை கொள்கிறானோ, அவன் ஒரு சிட்டுக்குருவியினால் பெருங்கடல் அவமானம் அடைந்ததைப் போல அவமானம் அடைவான்.

சஞ்சீவகன்: அது எப்படி?

தமனகன், கதை சொல்லலாயிற்று.

ஒரு கடற்கரையில் உள்ள மரத்தில் இரண்டு சிட்டுக்குருவிகள் கூடுகட்டிக் கொண்டிருந்தன.

பெட்டை (ஆண்பறவையைப் பார்த்து): நான் எங்கே முட்டை இடுவேன்? ஆண்பறவை: இது நல்ல இடம்தான். இங்கேயே இடு.

பெட்டை: இந்தக் கடலினால் ஒருவேளை அபாயம் நேரிடலாம்

ஆண்குருவி: இந்தக் கடல் என்னுடன் பகைத்துக் கொள்ள முடியாது.

பெட்டை: உன் பலம் என்ன, கடலின் பலம் என்ன? யார் தன் பலத்தையும் பிறர் பலத்தையும் பார்ப்பதில்லையோ அவன் விபத்தை அடைகிறான். எவன் சீர்தூக்கிப் பார்க்கிறானோ அவன் சுகம் அடைகிறான். மேலும்தனக்கு நன்மை செய்கின்றவர்களின் பேச்சைக் கேட்காதவன், ஆமை கழியைவிட்டு இறந்ததைப் போலத் தானும் கெடுவான்.

ஆண்குருவி: அதெப்படிப் பெண்ணே? சொல்.

பெண்குருவி சொல்லலாயிற்று.

ஒரு குளத்தில் விகடன், சங்கடன் என்ற இரண்டு அன்னங்கள் இருந்தன. கம்புக்ரீவன் என்னும் ஆமை அவற்றுடன் நட்பாய் இருந்தது. மழை பெய்யவில்லை. அதனால் குளம் வற்றிவிடும்போல் இருந்தது.

விகடன் சங்கடனிடம் “நாம் வேறொரு குளத்திற்குப் பறந்துபோய்விடுவது நல்லது. இதை நம் ஆமை நண்பனிடம் சொல்லி விடை பெறலாம்” என்றது. அவ்விதமே இரண்டும் ஆமையிடம் கூறின.

கம்புக்ரீவன்: உங்களுக்குச் சிறகிருக்கிறது. பறந்து போய் விடுவீர்கள். நான் என்ன செய்வது?

அன்னங்கள் என்ன செய்யலாம் என்று ஆலோசித்தன.

அன்னங்கள்: எங்கள் சொற்களில் நம்பிக்கை வைத்து நீ வருவதானால் உன்னையும் நாங்கள் வேறிடத்திற்குக் கொண்டு செல்கிறோம். ஆனால் வழியில் எந்தக் காரணத்தை முன்னிட்டும் வாயைத் திறக்கக்கூடாது.

இருபறவைகளும் ஒரு சிறு கழியைக் கொண்டுவந்தன.

அன்னங்கள்: இந்தக் கழியைப் பல்லினால் பலமாகப் பிடித்துக்கொள். விட்டுவிடாதே. நாங்கள் இருவரும் எங்கள் அலகினால் இதைக் கவ்விக்கொண்டு ஆகாயத்தில் பறந்துசெல்லப் போகிறோம்.

இவ்விதமே அவை ஆமையைத் தூக்கியவாறு பறந்தன. வழியில் ஒரு கிராமம் வந்தது. அந்த கிராம மக்கள் வானில் தெரிந்த இந்த நிகழ்ச்சியைப் பார்த்து அதிசயத்துடன் இரைச்சல் இட்டுப் பேசிக் கொண்டார்கள். இரைச்சலைக் கேட்ட ஆமை, “எங்கிருந்து இந்த இரைச்சல் உண்டாகிறது?” என்று நண்பர்களைக் கேட்பதற்காக வாயைத் திறந்தது. உடனே கழியிலிருந்து விடுபட்டுக் கீழே விழுந்தது. கிராமத்தினர் ஆமைக்கறி நன்றாக இருக்கும் என்று அதை உடனே கொன்று தின்றார்கள்.

ஆகையால் நமக்கு நன்மை செய்பவர்களின் பேச்சை அசட்டைசெய்யலாகாது. மேலும், எந்தக் காரியமாக இருந்தாலும் வருமுன் யோசிப்பவர்களும், வருகின்றபோது ஆராய்பவனும் நலம் அடைவார்கள். மாறாக, எது வருமோ அது வரட்டும் என்று நினைப்பவன், அவன், ‘வந்தபின் காப்போன்’ என்னும் மீன் போல நாசம் அடைவான்.

இப்படிப் பெண்குருவி கூறியது.

ஆண்குருவி: அது எப்படி?

பெட்டை மற்றொரு கதையைச் சொல்லத் தொடங்கியது.

ஒரு பெரியகுளத்தில், வருமுன்-காப்போன், வரும்போது-காப்போன், வந்தபின்- காப்போன் என்று மூன்று மீன்கள் இருந்தன. வெப்பத்தினால் குளத்தில் நீர் குறைந்து வரலாயிற்று. அதைப் பார்த்த மீனவர்கள் இருவரில் ஒருவன், “தண்ணீர் கொஞ்சமாக இருக்கிறது. நாம் நாளைக்கு வந்து எல்லா மீன்களையும் பிடித்துக் கொள்ளலாம்” என்றான்.

இதை வருமுன்-காப்போன் கேட்டது. தன் நண்பர்களிடத்தில் சென்று, “நாம் இந்த இடத்தைவிட்டு விரைவில் புறப்பட வேண்டும். இங்கே கொஞ்சநேரமும் இருக்கலாகாது” என்றது.

வரும்போது-காப்போன்: நமக்கு விபத்து வந்தால் பார்த்துக் கொள்ளலாம். அப்போது அதற்குத் தகுந்தவாறு புத்தி நமக்குத் துணை செய்யும்.

வந்தபின்-காப்போன்: தன் இடத்தைவிட்டு ஒருவன் செல்லுவது முட்டாள் தனம். எது நடக்குமோ அது நடந்தே தீரும். எது வராதோ அதை வருந்தி அழைத்தாலும் வராது. ஆகவே நான் வருவதற்கில்லை.

வருமுன்-காப்போன், வேறு இடத்திற்குப் போய்விட்டது.

மறுநாள் உதயநேரத்தில் மீனவர்கள் வந்தார்கள். வலைவீசி மீன்களைப் பிடிக்கலானார்கள். வரும்போது-காப்போன், தான் இறந்துவிட்டதைப் போல மிதந்தவாறு இருந்தது. அதை ஒரு வலைஞன் பிடித்துத், தரையில் போட்டான். உடனே அது துள்ளிக்குதித்து, மீண்டும் நீருக்குள் போய் ஒளிந்து கொண்டது. வந்தபின்-காப்போன், என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் அங்கும் இங்கும் ஓடியவாறு இருந்தது. அதை ஒரு மீனவன் பார்த்துத், தன் தடியால் அடித்துக் கொன்றான்.

இவ்வாறு பெட்டை கூறியது. இருப்பினும் கணவன் சொல்லைக் கேட்டு நடப்பதே நன்மை என்று கருதி, அந்த மரத்திலேயே முட்டை இட்டது.

அப்போது கடல் பொங்கி, மரத்தின் உயரத்திற்கு எழுந்து, முட்டைகளைக் கொண்டுபோயிற்று. பெட்டை, மிகுந்த துக்கத்துடன் ஆண் குருவியிடம் “நான் சொன்னவாறே ஆயிற்று. இப்போது என்ன செய்யலாம்” என்றது. ஆண்குருவி, “ஒன்றும் பயப்படாதே. நான் முட்டைகளைக் கொண்டு வருவேன். என் வலிமையைப் பார்” என்றது. பிறகு அது பறந்து சென்று கருடனிடம் சரணடைந்தது.

அதன் கதையைக் கேட்ட கருடன், தன் எஜமானாகிய விஷ்ணு பகவானிடம் சென்று, அந்தக் குருவியின் முட்டைகளை மீட்டுத் தர வேண்டும் என்று முறையிட்டது. உடனே விஷ்ணுவின் அருளால், கடல் அந்த முட்டைகளைத் திரும்பக் கொண்டுவந்து வைத்துச் சென்றது.

ஆகவே பகைவர்களுடைய வலிமை அறியாமல் பகைத்துக் கொள்ளலாகாது. அந்தச் சிங்கம் அகங்காரத்தினால் இவ்வாறுசெய்கிறது என்று தமனகன் கூறியது.

சஞ்சீவகன்: அப்படியானால், அந்தச் சிங்கம் சண்டைக்கு வருமானால், அதன் குறிப்பை எப்படி அறியலாம்?

தமனகன்: எப்போது அவன் காதுகளை நெறித்துக் கொண்டு, வாலைத் தூக்குகிறானோ, அப்போது அவன் கொல்ல வருகிறான் என்று புரிந்துகொள். நீயும் அப்போது அப்படியே செய்ய வேண்டும். சுத்தவீரனாகிய உனக்கு நான் சொல்லியா தரவேண்டும்?

இவ்வாறு சொல்லிவிட்டு, தமனகன், தன் நண்பன் கரடகனிடம் சென்றது.

கரடகன்: என்ன ஆயிற்று? சொல்.

தமனகன்: காரியம் நிறைவேறியது. இருவருடைய நட்பிலும் மண் விழுந்தது. சிங்கத்தின் கோபக்குறி எப்படி இருக்கும் என்று சஞ்சீவகனிடம் சொன்னேன். அப்படியே சிங்கத்தைச் செய்ய வைக்க வேண்டும்.

இப்படிச் சொல்லிவிட்டு, பிங்கலன் என்னும் அந்தச் சிங்கத்திடம் சென்று எருதின் முன்னர் தான் கூறியவாறே இருக்கச் செய்தது. அதைச் சஞ்சீவகன் கண்டு, மிகவும் துக்கம் கொண்டது. “சரி, போரிட்டே உயிரை விடலாம்” என்று மனத்தில் நிச்சயித்துக் கொண்டு, போரிட ஆரம்பித்தது. இரண்டிற்கும் பெரிய சண்டை விளைந்தது.

இதைக் கரடகன் கண்டது. தமனகனைப் பார்த்துப் பேசலாயிற்று.

கரடகன்: தமனகா! துஷ்டா! உன் சேர்க்கையால், நம் சிங்க அரசனுக்கும் அவன் நண்பனுக்கும் சண்டை உண்டாயிற்று.

ஆட்சிநீதியில் சாம தான பேத தண்டம் என்னும் நான்கு உபாயங்கள் இருக்கின்றன. அவற்றில் சாமம் என்னும் உபாயம் மிக முக்கியமானது. அதில் காரியசித்தி ஏற்படுவது போல மற்றவற்றினால் உண்டாவதில்லை. பகைமை இருந்தாலும், சாம உபாயத்தைக் கையாண்டால் அது நீங்கிவிடும்.

இப்படியிருக்க, நீ அரசனைப் பெரிய தீமையில் மாட்டிவிட்டாய். சில ஆட்சி யாளர்கள், ஈனர்களுடைய புத்தியைக் கேட்டுக் கடைசியில் தீமையே அடைகிறார்கள். ஆகவே ஆட்சியாளர்கள், நல்லவர்களை நண்பர்களாகக் கொள்ள வேண்டும். கபடம் நிறைந்தவர்கள் அருகில் இருந்தாலும் அவர்களின் சொல்லைக் கேட்கலாகாது.

தானே பதவியை, செல்வத்தை அடையவேண்டும் என்று நினைத்து, ஆட்சியாளரின் அருகில் வேறொருவரும் வரக்கூடாது என்று தடுப்பவர்கள், அவர்களுக்கு உபயோகப் படமாட்டார்கள். நல்லவர்கள் அருகில் இருந்தால், அரசன் பிரகாசம் அடைவான். கெட்டவர்களுடைய அண்மை இருந்தால் அவன் பிரகாசிக்க மாட்டான். தன்னைத்தவிர ஆட்சியாளன் அருகில் வேறு ஒருவரும் இருக்கலாகாது என்று நினைப்பவன் அவனுக்குப் பகைவனே ஆவான். அவ்வாறே நீயும் இந்தத் தீங்கினை ஏற்படுத்திவிட்டாய்.

தலைவனுடைய அன்பு கிடைக்கும்போது அருகில் இருப்பவர்கள் மிகவும் அடக்கமாக இருக்கவேண்டும். நீ அதைவிட்டு விபரீதமாக நடந்துகொண்டாய். தந்தையைப் போல் மகன் இருப்பான் என்ற சொல்லையும் நீ பொய்யாக்கி விட்டாய்.

கொக்கு குரங்குக்கு உபதேசம் செய்து எப்படி இறந்து போயிற்றோ, அதுபோல உன்னால் நானும் மரணம் அடைவேன் என்று தோன்றுகிறது.

தமனகன்: அது எப்படி நடந்தது, சொல்வாயாக.

கரடகன்: ஒரு நாள் இரவு கடுங்குளிர். அப்போது மின்மினிப் பூச்சிகளுடைய கூட்டத்தைப் பார்த்துச் சில குரங்குகள், இவை நெருப்புத் துண்டுகள், குளிர் காயலாம் என்றுநினைத்து அருகே சென்றன. அருகில் மரத்தின்மீது சுமுகன் என்னும் கொக்கு இருந்தது. இவை மின்மினிப் பூச்சிகள், நெருப்பு அல்ல என்று அது கூறியது. அதைக் கேட்ட குரங்கு ஒன்று, நீதானா எனக்கு புத்தி சொல்லத் தகுந்தவன் என்று கூறி அப்பறவையைக் கல்லில் அறைந்து கொன்றது.

ஆகையால் கெட்டவர்களுக்கு உபதேசம் செய்யலாகாது.

ஆனாலும், நீ இப்படி நடந்ததால் துஷ்டபுத்தி நாசம் அடைந்ததைப் போல நீயும் நாசம் அடைவாய்.

இப்படிக் கரடகன் சொல்ல, தமனகன் அமைதியாக இருந்தது.

தமனகன்: துஷ்டபுத்தி எவ்வாறு கெட்டுப்போனான், சொல்.

கரடகன்: பழங்காலத்தில் ஒரு செட்டியாருக்கு இரண்டு பிள்ளைகள். ஒருவன் சுபுத்தி, மற்றவன் துஷ்டபுத்தி. இருவரும் பணம் சம்பாதிப்பதற்காக வெகுதூரம் சென்றார்கள். ஓர் இடத்தில் சுபுத்திக்கு ஒரு புதையல் அகப்பட்டது. தன் சகோதரன்தானே என்று நினைத்து அந்தச் செய்தியை அவன் துஷ்டபுத்திக்குச் சொன்னான்.

துஷ்டபுத்தி: அந்தப் பணத்தை நாம் இங்கேயே வேறொரு இடத்தில் புதைத்து அடையாளம் வைத்துவிட்டு, இப்போது செலவுக்குக் கொஞ்சம் பணம் மட்டும் எடுத்துக்கொண்டு போவோம்.

சுபுத்தி: அவ்வாறே செய்யலாம்.

இவ்விதம் செய்தபிறகு, அவர்கள் வீட்டுக்குத் திரும்பினார்கள். ஒருநாள், துஷ்டபுத்தி, அந்த இடத்திற்குச் சென்று இருக்கும் பணத்தை எல்லாம் தானே கொண்டுவந்து வைத்துக் கொண்டான். பிறகு, சுபுத்தியிடம், “நாம் இப்போது ஒளித்து வைத்த பணத்தை எடுத்துக் கொண்டு வரலாம், வா” என்று அழைத்தான். புதைத்து வைத்த இடத்திற்குச் சென்றார்கள். அங்கே பணம் ஏது? சுபுத்தி அதைப் பார்த்து மிகவும் மனம் வருந்தினான்.

துஷ்டபுத்தி: இங்கிருந்த பணத்தை நீதான் திருடியிருக்க வேண்டும். திருடிவிட்டு இப்போது வருத்தப்படுவதுபோல நடிக்கிறாய்.

சுபுத்தி, இதைக் கேட்டு, அரசனின் நியாய சபைக்குச் சென்றான். அரசன், நியாய அதிபதியைப் பார்த்து, “இந்த வழக்கைப் பஞ்சாயத்தில் தீர்ப்பாயாக” என்றான். நீதிபதியும், “நான் ஐந்து நாளுக்குள் தீர்க்கிறேன்” என்றான். ஐந்தாம் நாள் நியாய சபை கூடியது.

துஷ்டபுத்தி: எனக்குச் சாட்சி இருக்கிறது. அந்தச் சாட்சியை நீங்கள் கேட்டு முடிவு செய்யவேண்டும்.

பஞ்சாயத்தார்: உன் சாட்சியைக் கொண்டுவா.

துஷ்டபுத்தி, வீட்டுக்குச் சென்று, தன் தந்தையிடம் கூறலானான்.

“அப்பா, உங்களுடைய ஒரு சொல்லினால் எனக்குப் பத்தாயிரம் பொற்காசுகிடைக்கும்”.

தந்தை: எப்படிக் கிடைக்கும்? சொல்.

துஷ்டபுத்தி: நீங்கள் இன்று இரவே சென்று, காட்டில் ஒரு மரப்பொந்தில் மறைந்து உட்கார்ந்திருக்க வேண்டும். அங்கே பஞ்சாயத்தார் வருவார்கள். “அங்கிருந்த பணத்தை யார் கொண்டுசென்றார்கள்” என்று அவர்கள் கேட்கும்போது நீங்கள் “சுபுத்தி கொண்டுசென்றான்” என்று அசரீரி போலச் சொன்னால் போதும். எனக்குக் காரியம் ஜெயிக்கும்.

இதைக் கேட்ட தகப்பனார், “தீமை நேரிடுகின்ற காரியத்தைச் செய்துவிட்டு, சுகம் அடையவேண்டும் என்று ஆசைப்படுவது, கொக்கைப் போல மூடத்தனமாக இருக்கிறது” என்றார்.

துஷ்டபுத்தி: அது என்ன கதை?

தந்தை: இரு கொக்குகள் வாழ்ந்துவந்தன. தான் பொரிக்கும் குஞ்சுகளை எல்லாம் ஒரு பாம்பு தின்னக் கொடுத்துவந்த மூட ஆண் கொக்கு, அவற்றைக் காப்பாற்றுவதற்கு என்ன செய்யலாம் என்று பெண்கொக்குடன் சேர்ந்து ஏரிக்கரையில் உட்கார்ந்து ஆலோசித்தவாறு இருந்தது. அப்போது கொக்கின் நண்பனாகிய குளிரன் என்னும் நண்டு, “ஏன் நீங்கள் துக்கமாக இருக்கிறீர்கள்?” என்று விசாரித்தது. கொக்குகள் தங்கள் கதையைச் சொல்லின.

குளிரன்: நல்லது. உனக்கு பாம்பைக் கொல்கின்ற உபாயம் ஒன்றைச் சொல்கிறேன். இங்கே பக்கத்தில் ஒரு கீரியின் பொந்து இருக்கிறது அல்லவா? அங்கிருந்து, பாம்பு இருக்கும் இடம்வரையில் மீன்களை ஒவ்வொன்றாகப் போட்டுக் கொண்டுசெல். உன் காரியம் நடக்கும்.

கொக்கு அப்படியே செய்தது. கீரி, தன் வளையிலிருந்து புறப்பட்டு மீன்களைத் தின்றவாறே சென்றது. கடைசியில் பாம்பு இருக்கும் இடத்தை அடைந்து, அதைக் கொன்றுவிட்டு, அதோடு நில்லாமல், கொக்கின் குஞ்சுகளையும் தின்றுவிட்டது. ஆகையால் தீய சிந்தனை கூடாது.

என்று தந்தை கூறினார்.

(தொடரும்)                

காகம்-அப்படியானால் பாம்பைக் கொல்ல நான் செய்ய வேண்டிய உபாயம் என்ன?

நரி-இந்த நகரத்து அரசகுமாரி குளிக்கிற நீராட்டுக்குளத்திற்குப் போ. அவள் குளிக்கும்போது நகைகளைக் கழற்றுவாள். அந்த நகைகளில் ஒன்றைக் கொண்டுவந்து மக்கள் பார்க்கும்படியாக அந்த மரப்பொந்தில் போட்டுவிடு.

காக்கையும் அவ்விதமே செய்தது. அதைப் பின்தொடர்ந்து வந்த அரசனின் பணியாளர்கள் நகையைத் தேடி பொந்தினைப் பிளந்தார்கள். அப்போது சீறிவந்த நாகத்தையும் கொன்றார்கள். இவ்விதம் காகம் தன் தொல்லை நீங்கிச் சுகமாக வாழ்ந்தது.

எனவே சரியான உபாயத்தினால் எல்லாம் கைவசமாகும். புத்தியிருப்பவன் பலவான். முன்பு புத்தி பலத்தினால் ஒரு முயல் சிங்கத்தையே கொன்றது என்று தமனகன் கூறியது.

கரடகன்-அது எப்படி?

தமனகன்-(முயல் சிங்கத்தைக் கொன்ற கதையைச் சொல்கிறது)

ஒரு காட்டில் மதோன்மத்தன் என்று ஒரு சிங்கம் இருந்தது. அது எவ்வித முறையுமின்றி அக்காட்டிலுள்ள மிருகங்களை எல்லாம் கொன்று தின்று வந்தது. அப்போது மிருகங்கள் யாவும் ஒன்றுதிரண்டு அதனிடம் சென்று, “மிருகங்களுக்கெல்லாம் அரசனே! இம்மாதிரித் தாங்கள் எல்லையின்றி விலங்குகளைக் கொன்றுவந்தால் எல்லா விலங்குகளும் அழிந்துபோய்விடும். பிறகு தங்களுக்கும் இரை கிடைக்காது ஆகவே நாங்கள் தினம் ஒரு விலங்காக உங்களிடம் வருகிறோம். நீங்கள் அவ்விலங்கை உண்டு பசியாறலாம்” என்றன. சிங்கமும் “அப்படியே செய்கிறேன்” என்று சத்தியம் செய்துகொடுத்தது.

இவ்வாறு தினம் ஒரு பிராணியாகச் சிங்கம் புசித்துக்கொண்டு வந்தது. ஒரு நாள் ஒரு கிழட்டு முயலுக்கான முறை. “நமக்கு மரணகாலம் வந்துவிட்டதால் இதற்கு ஓர் உபாயத்தை நாம் யோசிக்கவேண்டும்” என்று அந்த முயல் நினைத்தது. அதன்படி அது மிகக் காலம்தாழ்த்தி சிங்கத்தின் பசிவேளை சென்ற பிறகு மெதுவாக அதனிடம் வந்தது.

சிங்கம்-அற்ப முயலே! யானையாக இருந்தாலும் என்னிடம் பசிவேளை தப்பி வருவதில்லை. அப்படி இருக்க, நீ எவ்வளவு சிறிய பிராணி? இப்படித் தாமதமாக வந்த காரணம் என்ன?

முயல்-ஐயனே! இது என் குற்றம் அல்ல. உங்களுடைய பசிவேளைக்குத் தவறாமல்தான் வந்தேன். வரும் வழியில் ஒரு கொடிய சிங்கத்தைக் கண்டு பயந்து ஒளிந்திருந்தேன். அது சென்ற பிறகு நான் இங்கே வந்தேன்.

சிங்கம்-என்னை அல்லாமல் இந்தக் காட்டில் வேறொரு சிங்கம் இருக்கிறதா? நீ பார்த்தாயா அதை? இப்போதே எனக்குக் காட்டு, வா.

முயல் சிங்கத்தை அழைத்துக்கொண்டு போய், ஒரு பாழும் கிணற்றைக் காட்டிற்று. அதில் மேலே மட்டும் தெளிவாக நீர் இருந்தது. உள்ளே வெறும் சேறுதான். “இந்த இடத்தில்தான் அந்தச் சிங்கம் இருக்கிறது” என்று முயல் கூறிற்று. சிங்கம் அதன் சொல்லை நம்பிக் கிணற்றுக்குள் எட்டிப் பார்த்தது. அதில் அந்தச் சிங்கத்தின் பிம்பம் தோன்றியது. அதைக் கொல்ல வேண்டும் என்று எண்ணிக் கிணற்றுக்குள் பாய்ந்த சிங்கம், சேற்றில் அழுந்தி இறந்து போயிற்று.

ஆகவே, அறிவே பலம், புத்திமான், பலவான் என்றது தமனகன்.

கரடகன்-அவ்வாறாயின், நீ சிங்கத்திடம் சென்று வா. உனக்கு நலம் உண்டாகட்டும்.

தமனகன் கோள் சொல்கிறது

பிங்கலனாகிய சிங்கம் தனித்திருக்கும்போது, தமனகனாகிய நரி அதை வணங்கியது. பிறகு “சுவாமி, உங்களுக்கு இன்று ஒரு தீங்கு நேர இருந்தது. அதை நான் அறிந்து தங்கள் அனுமதியைப் பெற வந்தேன்” என்றது.

சிங்கம்-என்ன அது?தமனகன்-உங்களுடைய நண்பன் சஞ்சீவகன், உங்களிடம் நடிக்கிறான். தனக்கு அதிக பலம் இருப்பதால் தானே இந்தக் காட்டுக்கு அரசன் என்று அவன் மனத்தில் எண்ணம். தங்களைத் தக்க சமயம் பார்த்துக் கொன்றுவிட்டு அவன் அரசனாகிவிடுவான்.

பிங்கலன்-சீ, அப்படியெல்லாம் நிகழாது. அவன் எனக்கு நல்ல நண்பன்.

தமனகன்-நீங்கள் நான் சொல்வதைப் பொய்யென்று நினைத்து கோபித்தாலும், அல்லது தண்டித்தாலும் சரி. அரசனுக்கு ஒரு துன்பம் வரும்போது தன்னலம் பார்க்காமல் அவனுக்கு வேண்டிய நல்ல உபாயத்தைச் சொல்வது அமைச்சர்களின் கடமையானதால், உங்களுக்கு நான் இதைத் தெரிவித்தேன்.

பிங்கலன் இதைக் கேட்டு வியப்படைந்தது.

தமனகன்-நீங்கள் அதை முக்கியப் பிரதானியாக ஆக்கினீர்கள். அவனோ சுயநலக்காரனாக இருக்கிறான். எனக்கென்ன? அரசனும் அவன் கீழுள்ளவனும் சமமாக இருந்தால், திருமகள் (இராஜலட்சுமி) அவர்கள் இருவரில் ஒருவனைக் கைவிட்டு விடுவாள். ஆகவே அரசன் தனக்குச் சமமான இடத்தை வேறு ஒருவருக்கும் தரலாகாது. தாங்கள் எல்லாம் அறிந்தவர். எனவே இப்படிப்பட்ட பிரதானியை வேரோடு அழிப்பதுதான் நல்லது. உலகத்தில் பதவியையும் பணத்தையும் விரும்பாதவன் யார்?

சிங்கம் (சிரித்தவாறு)-சஞ்சீவகனுக்கும் எனக்கும் உள்ள நட்பு ஆழமானது. நண்பர்கள் சிலசமயம் தவறுகள் செய்தாலும் அதைப் பொறுத்துக் கொண்டு பிரியமாகவே இருக்க வேண்டும்.

தமனகன்-இதனால் உங்களுக்கு அபாயம் நேரிடும். எவன் ஒருவன் அமைச்சர்களின் புத்தியைக் கேட்காமல் நடக்கிறானோ அவனுக்கு ஆபத்து நேரிடும்.

சிங்கம்-நான் புகலிடம் கொடுத்துக் காப்பாற்றிய என் நண்பன் எனக்கு துரோகம் செய்வானா? என்ன பேச்சுப் பேசுகிறாய் நீ? போய்விடு.

தமனகன்-கெட்டவனின் புத்தி மாறுமா? நாயின் வாலை நிமிர்த்த முடியுமா? எட்டி மரத்துக்குப் பாலூற்றி வளர்த்தாலும் அதன் கசப்புப் போகுமா? நான் சொல்ல வேண்டியதைச் சொல்லிவிட்டேன். இனி என்மேல் குற்றமில்லை.

சிங்கம்-இதை நான் இப்போதே போய் சஞ்சீவகனிடம் சொல்கிறேன்.

தமனகன்-அவனிடம் இதைக் கூறினால், அவன் எச்சரிக்கை அடைந்து வேறொரு உபாயத்தால் உங்களுக்குத் தீங்கு தேடுவான். ஆகையால் இதை அவனுக்குச் சொல்லாமல் இருப்பதே நல்லது. அரசனின் மந்திராலோசனை எப்போதும் இரகசியமாகவே இருக்கவேண்டும்.

சிங்கம்-அவன் எனக்கு எதிரியாகி, என்ன செய்யமுடியும்? அவனுக்கு என்ன சாமர்த்தியம் இருக்கிறது?

தமனகன்-நமக்கு அவன் வீரம், பராக்கிரமம் என்ன தெரியும்? ஒருவன் குணத்தை அறியாமல் அவனைச் சேர்க்கலாகாது. அப்படிச் சேர்த்தால், ஒரு சீலைப்பேன், மூட்டைப்பூச்சியால் கெட்ட கதையாகும்.

சிங்கம்-அது எப்படி, சொல்.

நரி-ஒரு கட்டிலில், ஒரு சீலைப்பேன் நெடுநாட்களாக வாழ்ந்து வந்தது. அப்போது ஒரு மூட்டைப்பூச்சி அங்கு வந்து தங்க இடம் தேடிற்று. “நீ சமய சந்தர்ப்பம் தெரியாமல் கடிக்கிறவன், நீ இங்கே இருந்தால் ஆபத்து வந்து சேரும். போய்விடு” என்று சீலைப்பேன் விரட்டியது. “இல்லை, இரவில் இந்தப் படுக்கைக்கு உரியவன் நன்கு உறங்கியபின்னரே கடிப்பேன், எனக்கு இடம் கொடு” என்றது மூட்டைப்பூச்சி. அதை நம்பிய சீலைப்பேன் அதற்கு இடம் கொடுத்தது. ஆனால் படுக்க வந்த மனிதன் உறங்குவதற்கு முன்னாலேயே அவனை மூட்டைப்பூச்சி கடித்தது. அவன் உடனே விளக்கை எடுத்துத் தேட, கட்டிலின் மூட்டில் ஒளிந்திருந்த சீலைப்பேன் கண்ணில் பட்டது. அந்த மனிதன் உடனே அதைக் கொன்றான். ஆகவே ஒருவன் குணத்தை அறிவதற்கு முன் அவனிடம் நட்புக் கொள்ளலாகாது.

சிங்கம்– சஞ்சீவகனின் பண்பு இப்படித்தான் என்று நான் அறிந்துகொண்டால்தான் நீ சொல்வதை நம்புவேன்.

தமனகன்-அது உங்களைப் பார்த்துக் கொம்புகளை முன்னால் நீட்டியவாறு, வரும்போது உங்களுக்குத் தெரியவரும்.

இப்படிச் சொல்லியபிறகு நரி, சஞ்சீவகனாகிய எருதின் இடத்துக்குப் போயிற்று. தன் மனத்தில் பெரிய துக்கம் இருப்பதுபோல் நடித்தது.

(தமனகன் சண்டை மூட்டுதல்)

சஞ்சீவகன்-நண்பனே, சுகமா?

தமனகன்-பணியாளனுக்கு சுகம் எங்கே இருக்கிறது? செல்வமும், விபத்தும் அருகருகே இருக்கின்றன. ஆகவே மிக எச்சரிக்கையாக நடந்து கொள்ள வேண்டியிருக்கிறது.

சஞ்சீவகன்-ஏன் இப்படிச் சொல்கிறாய்?

தமனகன்-அரச காரியத்தில் ஏற்படும் இரகசியத்தை மற்றொருவரிடம் சொல்லக்கூடாது. அரசன் அறிந்தால் கொல்லுவான் அல்லவா? ஆனாலும் நீ என்னை நம்பி, சிங்கத்துடன் நட்புக் கொண்டதனால், உனக்குச் சொல்கிறேன். உன் நண்பனான சிங்கம், உன்மேல் கோபம் கொண்டு, உன்னைக் கொன்று தன் சேனைகளுக்கு நல்ல விருந்து வைக்க நினைத்திருக்கிறது.

சஞ்சீவகன், இதைக் கேட்டு வருத்தத்துடன் சிந்தித்தவாறு இருந்தது.

தமனகன்-சிந்தனை என்ன? எது நிகழ்ந்ததோ அதற்குத் தக்கவாறு நாம் நடக்க வேண்டும்.

சஞ்சீவகன்-நீ சொல்வது சரி. உலகம் இப்படித்தான் இருக்கிறது. அரசர்கள் துஷ்டர்களைக் காப்பாற்றுகிறார்கள். கெட்டவர்களுடன் அதிக நட்பு வைத்தால் அவன் விபரீதமாக நினைக்கிறான். சந்தன மரத்தில் பாம்பு இருக்கிறது. தாழையில் முள் இருக்கிறது. அரசர்களைச் சுற்றி எப்போதும் கெட்டவர்கள் நிறைந்திருக்கிறார்கள். அவனும் அவர்களுடைய பேச்சைத்தான் கேட்கிறான் அதனால்தான் நமக்கு இப்படி நேர்கிறது.

தமனகன்-அரசர்களின் வாய்ப்பேச்சு இனிமையாக இருக்கும். ஆனால் மனத்தில் என்ன இருக்கிறது என்று யாருக்கும் தெரியாது. கடவுள் கடலைக் கடப்பதற்குக் கப்பலைப் படைத்தான். இருளைப் போக்குவதற்கு விளக்கை உண்டாக்கினான். யானையை அடக்க அங்குசத்தைப் படைத்தான். ஆனால் கெட்டவர்களுடைய மனத்தை அடக்க எதையும் படைக்கவில்லை.

சஞ்சீவன் (பெருமூச்சுடன்)-எனக்குப் பெரிய தீங்கு நேரிட்டிருக்கிறது. இதிலிருந்து தப்பிக்க எனக்கு சாமர்த்தியம் கிடையாது. எமன் வாயில் அகப்பட்டவன் பிழைப்பது ஏது? எப்படி ஒரு குற்றமும் இல்லாத ஒட்டகத்தைக் காகம் முதலானவை சேர்ந்து கொன்றனவோ, அப்படியே வஞ்சனை மிக்கவர்கள் குற்றமில்லாமலே ஒருவனைக் கொல்கிறார்கள்.

தமனகன்-அது எப்படி?

(சஞ்சீவகன் என்ற எருது சொல்கிறது-காகம் ஒட்டகத்தைக் கொன்ற கதை)

ஒரு காட்டில் மதோற்கடன் என்று ஒரு சிங்கம் இருந்தது. அதற்கு நரி, புலி, காக்கை என்ற மூன்றும் அமைச்சர்கள். அப்போது அந்தக் காட்டில் ஒட்டகம் ஒன்று வந்தது. மந்திரியாகிய காக்கை, அதைக்கண்டு, “நீ யார்?” என்று கேட்டது.

ஒட்டகம்-நான் வழிதவறி இங்கே வந்து விட்டேன்.

காக்கை ஒட்டகத்தைச் சிங்கத்திடம் கொண்டுபோயிற்று.

சிங்கம்-பயப்படாதே, இந்தக் காட்டிலேயே சௌக்கியமாக நீயும் இரு. உனக்கு எந்தத் தீங்கும் நிகழாது.

இவ்விதம் கூறி அதைத் தன் காட்டில் வைத்துக் கொண்டது.

சிலநாட்கள் இவ்விதம் சென்றன. ஒருநாள் சிங்கத்துக்கு உடல் நலம் கெட்டிருந்தது. தன் மூன்று அமைச்சர்களையும் அது அழைத்தது.

சிங்கம்-இன்றைக்கு என்னால் இரைதேட முடியாது. எனக்கு உடல் நலம் கெட்டிருக்கிறது. நீங்கள் போய் எனக்காக இரை தேடிக்கொண்டு வரவேண்டும். ஆள்பவனின் எச்சில் எல்லாம் கூட இருப்பவர்களுக்குத்தானே? எனவே நான் சாப்பிட்டபிறகு, நீங்களும் வயிறாரப் புசிக்கலாம்.

மூன்று மிருகங்களும் சிங்கத்தின் கட்டளைப்படி, காட்டில் சென்று நான்கு பேருக்கும் போதுமான அளவில் ஒரு இரையைத் தேடின. அப்படி எதுவும் கிடைக்காத்தால் தங்களுக்குள் ஆலோசித்தன.

காகம்-நாம் இன்றைக்கு ஒட்டகத்தைக் கொன்றுவிட வேண்டும். அதுதான் சிங்கம் சாப்பிட்டபிறகு நம் மூவருக்கும் போதிய உணவாகும்.

நரி, புலி-இல்லை, இல்லை. அவனுக்கு நம் அரசன் அபயம் கொடுத்திருக்கிறான். ஆகவே நாம் அவனைக் கொல்லலாகாது.

காகம்-நான் சொல்வதைக் கேளுங்கள். நாம் இரைதேடிச் செல்லாமல் போனால் சிங்கத்தின் கையால் மரணமடைவோம். பசியெடுத்தால் தாயும் பிள்ளையை விட்டுவிடுகிறாள். பாம்பும் தான் இட்ட முட்டைகளையே சாப்பிடுகிறது. பசி வரும்போது ஒருவன் எந்தப் பாதகம்தான் செய்யமாட்டான்? உங்களுக்குத் தெரியாதா?

சிங்கத்திடம் காகம் சென்று, சுவாமி இன்றைக்கு ஒன்றுமே கிடைக்கவில்லை என்றது.

சிங்கம்-அப்படியானால் என்ன செய்யலாம்?

காகம்-தங்களிடத்திலேயே இரை இருக்கிறதே, பிறகு என்ன யோசனை? கையில் வெண்ணெயை வைத்துக்கொண்டு நெய்யைத் தேடுவார்களா?

சிங்கம்-என்னிடத்தில் இரை எங்கே இருக்கிறது?

காகம்-ஒட்டகம் இருக்கிறதே

சிங்கம் அதைக் கேட்டு அதிர்ச்சி அடைந்தது. பூமியைக் கையால் தொட்டு, பிறகு காதைப் பொத்திக்கொண்டு, சிவ சிவ நான் அவனுக்கு அபயம் கொடுத்திருக்கிறேன். அபயம் கொடுத்தவர்களைக் கைவிடலாமா? பசு, நிலம், தானியம் இவற்றின் தானத்தைவிட அபய தானமே மேலானது. அசுவமேத யாகத்தினால் வரும் புண்ணியத்தைவிட அபயம் தருவதால் வரும் புண்ணியம் அதிகம் என்று சாத்திரம் சொல்கிறதே.

காகம்-நான் சொல்வதைக் கேட்டருளுங்கள். ஒரு குலத்தின் நன்மைக்காக ஒருவனைக் கைவிடலாம். ஒரு கிராமத்தைக் காப்பாற்றுவதற்காக ஒரு குடும்பம் அழியலாம். ஒரு தேசத்திற்காக ஒரு கிராமத்தை விடலாம். தன் நிமித்தம் ஒருவன் நிலத்தையே கைவிடலாம். ஆகவே இது தவறன்று. எனினும் நீங்களாக அவனைக் கொல்லவேண்டாம். தானாகவே அவன் சாகத் தயாராக இருந்தால் நாங்கள் உங்களுக்காக அவனைக் கொல்கிறோம்.

இப்படிக் காகம் கூறியபோது சிங்கம் சும்மா இருந்தது. அதையே சம்மதமாக எடுத்துக்கொண்டு, காகம் சென்று, புலி, நரி, ஒட்டகம் மூன்றையும் கூட்டி வந்தது.

காகம் (சிங்கத்திடம்)-சுவாமி, இன்றைக்கு ஓர் இரையும் கிடைக்கவில்லை. ஆகவே நீங்கள் என்னை உண்ணுங்கள்.

சிங்கம்-நீ எம்மாத்திரம்? உன் உடல் என் கடைவாய்ப் பல்லுக்குப் போதுமா? உன்னை உண்பதால் என் பசி தீருமா?

நரி-அப்படியானால் என்னைச் சாப்பிடுங்கள்.

சிங்கம்-நீயும் சிறியவன். அதிகமல்ல.

புலி-அப்படியானால், என்னைச் சாப்பிடுங்கள்.

சிங்கம்-நீ என்ன, உன்னை மிகப் பெரியவன் என்று நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறாயா? கர்வம் வேண்டாம்.

ஒட்டகம்-சுவாமி, நான் இவர்களைவிட அளவில் பெரியவன். தங்களுக்கு விருப்பமானால் நான் உணவாகத் தயார்.

இதைக் கேட்டவுடன் புலியும் நரியும் பாய்ந்து அதைக் கொன்றன. எங்கே கீழ்மக்கள் இருக்கிறார்களோ அங்கே சுகம் இருக்காது. உயிருக்கு நாசம் வரும் என்றே நினைக்கவேண்டும்.

(தொடரும்)