இருபதாம்-இருபத்தொன்றாம் நூற்றாண்டின் நாவல்களில் அதற்கு முன்பு போல நேரடியாகக் கதை சொல்லப்படுவது கிடையாது. சுற்றி வளைத்தோ, நான்-லீனியர் என்பது போன்ற காலப் பிறழ்ச்சியுடனோ, பெருமளவு கற்பனையும் உருவகமும் கலந்தோ, தொடர்ச்சியற்ற பகுதிகளாகவோ சொல்லப்படுகின்றன. வாசிப்பதற்குச் சற்றுச் சிரமம் தருகின்ற டாரிஸ் லெஸிங்கின் பொன்னிறக் கையேடு (தி கோல்டன் நோட்புக் -1962) என்பதும் அப்படிப்பட்ட ஒரு நாவல்தான்.

டாரிஸ் லெஸிங் ஜிம்பாப்வேயைச் சேர்ந்த ஆங்கில நாவலாசிரியை. 1919இல் ஈரானில் பிரிட்டன் நாட்டுப் பெற்றோருக்குப் பிறந்தவர். பிறகு தெற்கு ரொடீஷியாவில் (இன்றைய ஜிம்பாப்வே) 1949 வரை வசித்தபின், இங்கிலாந்திற்குச் சென்றார். 2007இல் அவருக்கு இலக்கியத்துக்கான நோபல் பரிசு கிடைத்தது. 2013இல் மறைந்தார். பொன்னிறக் கையேடு என்பது அவரது அரிய எழுத்து முயற்சியாகக் காணப்படுகிறது,

இந்த நாவல் மாறிமாறிவரும் பகுதிகளைக் கொண்டது. அனைத்தையும் உள்ளடக்கும் கதையாக ‘சுதந்திரப் பெண்கள்‘ என்பது வருகிறது. அதன் தலைவி அன்னா வுல்ஃப். உள்ளடக்குக் கதை 1957இல் தொடங்கினாலும் பின்னோக்கில் அன்னாவின் வாழ்க்கை நிகழ்வுகள் சொல்லப்படுகின்றன.

அன்னா நான்கு நோட்டுப்புத்தகங்களில் குறிப்புகளை எழுதுகிறாள். கருப்பு, சிவப்பு, மஞ்சள், நீல நிறக் கையேடுகள் அவை. அன்னாவின் வாழ்க்கையின் வெவ்வேறு தளங்களை இவை பிரதிபலிப்பதோடு, அன்னாவின் மனத்தைச் சரிப்படுத்திக் கொள்ள இவை உதவுகின்றன. கருப்புக் கையேடு, ஆப்பிரிக்காவில் அவள் வாழ்ந்த காலத்தை எடுத்துரைக்கிறது. இப்போதைய கதை தொடங்குவதற்குப் பத்தாண்டுகள் முன்பு நன்கு விற்பனையான அவளது முதல் நாவலுக்கு அடிப்படையும் அந்தக்கையேட்டின் குறிப்புகள்தான்.

மஞ்சள் கையேட்டில் தன் எதிர்காலத் திட்டங்களுக்கான சிந்தனைகளை எழுதுகிறாள். சிவப்புக் கையேடு ஆப்பிரிக்காவிலும், இங்கிலாந்திலும் பொதுவுடைமைக் கட்சியுடன் அவள் அனுபவங்களை விவரிக்கிறது. அன்னாவின் உண்மையான டயரி, நீலக் கையேடுதான். தனது வாழ்க்கைச் சம்பவங்களை அப்படியே அதில்தான் எழுதுகிறாள். அது அவளது சுயம் எவ்வளவுதூரம் நடப்பிலிருந்து பிரிந்திருக்கிறது என்பதை எடுத்துக்காட்டு வதாக உள்ளது.

அதனால் பொன்னிறக் கையேட்டுக்கான தேவை எழுகிறது. அது கடைசியாக வருகிறது. முன் நான்கு கையேடுகளையும் ஒன்றாக்கி இணைப்பதற்கான முயற்சியாக மட்டுமன்றி, அவளது மனச் சிதைவின் உணர்வினையும் எடுத்துரைப்பதாக அது உள்ளது.

அன்னா ஓர் ஆங்கிலக்காரி. இரண்டாம் உலகப்போர் தொடங்கும்போது 1939இல் ரொடீஷியாவுக்குச் செல்கிறாள். அங்கு இடதுசாரி அரசியலில் ஈர்க்கப்பட்டு, ஒரு நண்பர் வட்டத்தை உருவாக்குகிறாள். மேக்ஸ் வுல்ஃப் என்பவனை 1945இல் மணந்து கொள்கிறாள். அவளுக்கு ஜேனட் என்ற பெண் குழந்தை 1946இல் பிறக்கிறது. மேக்ஸ் அவளை விவாகரத்து செய்ததால் குழந்தையுடன் இங்கிலாந்துக்குத் திரும்புகிறாள்.

கருப்புக் கையேடு, மத்திய ஆப்பிரிக்காவில் வெள்ளைக்காரச் சமதர்மவாதி களுடன் அவள் கழித்த காலத்தைச் சொல்கிறது. ஆப்பிரிக்காவில் தனது அனுபவங்களை வைத்துப் ‘போர்முனைகள்‘ என்ற நாவலை எழுதுகிறாள். கருப்புக் கையேட்டில் போர்முனைகள் நாவலின் கதைச்சுருக்கம் சொல்லப் படுவதுடன், அது ஏற்கப்படுமா என்ற அவள் கவலையையும் பற்றியதாக அப்பகுதி உள்ளது. அதைப் பிரசுரிக்கிறாள். அதில் போதிய பணம் கிடைக்கிறது. அதை வைத்து பிரிட்டிஷ் பொதுவுடைமைக் கட்சிக்காகப் பாடுபடுகிறாள்.

மாலி என்ற பெண்ணுடன் அவள் வசிக்கிறாள். மாலியின் கணவன் ரிச்சட். அவளுக்கு ஒரு வயதுவந்த மகன், டாமி. ரிச்சட், அவளை விட்டுப் பிரிந்துவிட்டான். அன்னாவும் மைக்கேல் என்ற திருமணமான ஆடவனுடன் காதலுறவு கொண்டிருக்கிறாள். அது ஐந்தாண்டுகள் நீடிக்கிறது. 1954இல் மைக்கேலுடனான உறவு முடிகிறது. அதேகால அளவில் அன்னாவின் கம்யூனிஸ்டுக் கட்சித் தொடர்பும் முடிகிறது.

இரண்டாவதான சிவப்புநிறக் கையேடு அவள்  பிரிட்டிஷ் கம்யூனிஸ்டுக் கட்சியில் உறுப்பினளாக ஆவதிலிருந்து தொடங்குகிறது. ஏற்கெனவே மாலி அதில் உறுப்பினளாக இருக்கிறாள். கட்சியில் உள்ளவர்கள் சோவியத் யூனியனின் நிலைப்பாட்டை எல்லாநிலைகளிலும் ஆதரிப்பவர்களாக இருக்கிறார்கள். அதனால் கட்சியின் கருத்தியலுடன் அன்னாவுக்கு உடன்பாடில்லை.

மூன்றாவது மஞ்சள் கையேடு. ‘மூன்றாவதன் நிழல்‘ என்று அதற்குப் பெயர். அது லண்டனில் அன்னாவின் வாழ்க்கையை அடிப்படையாகக் கொண்ட ஒரு நாவலுக்கான கையெழுத்துப்பிரதியாகத் தொடங்குகிறது. அதில் தலைவியாக எல்லா என்பவள் வருகிறாள். பெண்கள் பத்திரிகை ஒன்றில் பணி புரிகிறாள். அவளுடன் மட்டுமின்றி வேறு பல பெண்களுடனும் தொடர்பிலுள்ள, மணமான உளச்சிகிச்சையாளன் பால் டேன்னர் என்பவனுடன் எல்லாவுக்குத் தொடர்பு ஏற்படுகிறது. ஆனால் அவன் அவளைவிட்டு நைஜீரியாவுக்குச் சென்றுவிடுகிறான். அவள் வாழ்க்கை அர்த்தமற்றதாக மாறிவிடுகிறது.

நீலநிற ஏடு என்பது அவளது நாட்குறிப்பு. அதில் தொடர்ச்சியற்ற, சந்தேகமும் முரண்பாடுகளும் நிரம்பிய அவளது தினசரிக் குறிப்புகள் உள்ளன. திருமதி மார்க்ஸ் என்ற உளச்சிகிச்சையாளருடன் அன்னா கொள்ளும் சிகிச்சைப்பகுதிகள் குறிக்கப்படுகின்றன. அவள் டயரியில் குறிப்பதைப் பற்றி திருமதி மார்க்ஸ் அறிந்ததும் அன்னாவின் குறிப்புகள் நான்கு ஆண்டுகளுக்கு நின்றுவிடுகின்றன. மீண்டும் அவள் எழுத நினைக்கும் போதுதான் மைக்கேல் அவளை விட்டுப் பிரிவதாக அவள் கேள்விப்படுவதால் அவளால் எழுத முடிவதில்லை. திருமதி மார்க்ஸ் அவள் கையேட்டைப் பற்றிக் கேட்பதனால் சிகிச்சைக்குப் போவதை நிறுத்திவிடுகிறாள்.

டாமிக்கும் மாலிக்கும் அன்னா உதவ மனம் கொண்டிருக்கிறாள். டாமி தற்கொலை செய்ய முனைந்து அம்முயற்சியில் குருடனாகிறான். டாமியின் தற்கொலை முயற்சி தன் வாழ்க்கையைப் பற்றி அன்னாவை மேலும் யோசிக்க வைக்கிறது. இரண்டாவதாக ஒரு நாவல் எழுத வேண்டும் என அவள் நினைத்தாலும் எப்படி அதில் மேற்செல்வது என்பது பற்றித் தெளிவில்லை. அவள் மகள் ஜேனட் வளர்ந்து, உண்டுறை பள்ளிக்குச் செல்வதால், அன்னா தனியாக விடப்படுகிறாள். இடையில் ஒரு அமெரிக்க திரைஎழுத்தாளனுடன் தொடர்பு ஏற்படுகிறது. அதன் கசப்பினால் மனம் முறியும் நிலைக்கு அவள் சென்றாலும், அடுத்த நாவலை எழுத அது உந்துசக்தியாக அமைகிறது. அந்த நாவலின் முதல் வாக்கியத்தை எழுதும் காட்சி, உள்ளடக்குக் கதையும் அன்னா எழுதியதோர் பெருங்கதைதான் என்று வெளிப்படுத்துகிறது.

இறுதியாக அன்னா வேலை தேட முயற்சி செய்கிறாள். மாலியிடம் தான் திருமண ஆலோசகராகவும் ஆசிரியராகவும் பணியாற்ற இருப்பதைப்பற்றிச் சொல்கிறாள். மாலியும் மறுதிருமணம் செய்ய திட்டமிட்டுக் கொண்டிருக்கிறாள். தங்கள் தங்கள் தினசரி வாழ்க்கைகளை இந்த இரு பெண்களும் நிதானமாகக் கழிப்பதாக நாவல் நிறைவு பெறுகிறது.

பெண்ணியத்திற்கான பிரச்சினைகளை லெஸிங்கின் நாவல்கள் பேசினாலும் அவர் தன்னைப் பெண்ணியக்காரராக ஏற்றுக் கொண்டதில்லை. இருபதாம் நூற்றாண்டுப் பெண்களின் வாழ்நிலையை வெளிப்படையாகப் படம்பிடித்துக் காட்டியவர் அவர் என்று பாராட்டப்பட்டவர்.

இது பண்பாட்டுத் துறையில் மட்டுமே பாஜக ஆற்றிய குற்றங்கள் என மார்க்சிஸ்டு கட்சி பட்டியலிட்டிருப்பவை. சமூக, பொருளாதார துறைகளில் அவர்கள் ஆற்றிய குற்றங்கள் இன்னும் மிகப் பல. அவற்றை இன்னொரு நாள் வெளியிடுவோம்.

செம்மீன் என்பது தகழி சிவசங்கரன் பிள்ளை 1956-இல் எழுதிய ஒரு மலையாள நாவல் ஆகும். உலகப் புகழ் பெற்ற ஒரு படைப்பு இது. செம்மீன் என்பது இறால்மீனைக் குறிக்கும் சொல்.

இந் நாவலைப் பற்றி, அதன் பெயர் கொண்ட திரைப்படத்தின் வாயிலாகத் தமிழ்மக்கள் பலர் அறிந்திருப்பார்கள்.

இந்து மதத்தைச சேர்ந்த ஒரு  மீனவனின் மகளான கருத்தம்மைக்கும் முஸ்லிம் மொத்த மீன் வியாபாரி ஒருவனின் மகனான (கொச்சு முதலாளி) பரீக்குட்டிக்கும் இடையேயான காதலைப் பற்றிய கதை. கதை, யதார்த்தத் தளத்திலும் தொன்மத் தளத்திலும் சிறப்பாக இயங்குகிறது. நடை, அந்தச் சமுதாயத்தின் பேச்சு மொழியில் அமைந்துள்ளது.

இதன் மையக்கரு,  கேரள மாநிலத்தின் கடலோரத்தில் வசிக்கக்கூடிய மீனவ சமுதாய மக்களின் இடையே உள்ள நம்பிக்கை பற்றியது. அதாவது மனைவி ஒருத்தி கற்புத் தவறிவிட்டால்,  அவளுடைய கணவன் கடலுக்குச் சென்றால் கடல் தெய்வம் (கடல் அன்னை அல்லது கடலம்மா) அவனை விழுங்கிவிடும் என்பது அந்த நம்பிக்கையாகும். இந்த நம்பிக்கையைத் தொடர்ந்து நிலைநிறுத்துகின்ற வகையிலேயே தகழி சிவசங்கரன் பிள்ளை இந்தப் புதினத்தை எழுதியிருக்கிறார்.

இந்நாவலுக்காக சாகித்ய அகாதெமி விருதினை 1957இல் தகழி பெற்றார். ஏறத்தாழ 30 படைப்புகளை அளித்த அவர் பின்னர் 1975இல் ஞானபீட விருதினையும் பெற்றார்.

இந்தப் புதினத்தில் தகழி மீனவ மக்களின் வாழ்க்கையை உணர்ச்சி பூர்வமாக விளக்கியுள்ளார். மீனவ சமுதாய மக்களின் பழக்க வழக்கங்களையும், விலக்குகளையும் (செய்யக் கூடாதவைகளாக அவர்கள் கருதுவது), நம்பிக்கைகள், சடங்குகளையும், அவர்களின் அன்றாடத் தொழில் நிகழ்வுகளையும், அவர்களின் வலிகள் போன்ற அனைத்தையும் இயல்பு மாறாமல் தகழியின் அற்புதமான எழுத்துக்களால் அறிய முடிகிறது.

செம்பன்குஞ்சு என்பவன் ஒரு மீனவன். தனக்குச் சொந்தமாக ஒரு  படகையும், மீன் வலையையும் வாங்க வேண்டும் என்பதே அவன் வாழ்க்கையின் ஒரே நோக்கமாக இருக்கிறது. இதனை ஒரு முஸ்லீம் மீன் மொத்தவியாபாரியின் மகனான பரீக்குட்டியின் உதவியுடன் அவன் நிறைவேற்றிக் கொள்கிறான். தன்னிடமிருந்த அனைத்துப் பொருளையும் உதவும் பரீக்குட்டி ஒரே ஒரு நிபந்தனை விதிக்கிறான். அது செம்பன்குஞ்சுவுக்குக் கிடைக்கும் மீன்கள் அனைத்தையும் தன்னிடமே விற்க வேண்டும் என்பதாகும்.

செம்பன்குஞ்சுவிற்கு அழகான ஒரு மகள் இருக்கிறாள். அவளுடைய பெயர் கருத்தம்மா. கருத்தம்மைக்கும் பரீக்குட்டிக்கும் இடையே காதல் மலருகிறது. இதனைத் தெரிந்துகொண்ட கருத்தம்மாவின் தாய் சக்கி, அவளுடைய காதல், தங்கள் சமுதாயக் கட்டுப்பாடுகளுக்கு எதிரானது என எச்சரிக்கை செய்கிறாள். கருத்தம்மா, பரீக்குட்டிக்கான தனது காதலைத் தியாகம் செய்கிறாள். பின் பழனி என்ற அநாதை உழைப்பாளியைத் திருமணம் செய்து கொள்கிறாள். திருமணத்தின்போதே பரிசமாக பழனி தரவேண்டிய 75 ரூபாயைத் தர முடியாததால் இருபுறத்துக்கும் சண்டை ஏற்படுகிறது. அப்போது கருத்தம்மாவின் மீதும் பழி சுமத்தப்படுகிறது. செம்பன்குஞ்சு கருத்தம்மாவை வெறுத்துத் தலைமுழுகிவிடுகிறான். இருப்பினும் சக்கி அவள் உதவிக்கு வருகிறாள். உடனே அவள் கணவனுடன் புறப்படுமாறு வலியுறுத்துகிறாள்.

கருத்தம்மா கணவனுடன் அவனுடைய ஊரான திருக்குன்னப்புழைக்குச்  செல்கிறாள். செம்பன்குஞ்சு மற்றுமொரு படகையும் வலையையும் வாங்குகிறான். ஓரளவு நல்ல நிலைமைக்கு வந்து விடவே பேராசைக்காரனாகவும், இதயமற்றவனாகவும் ஆகிறான். பரீக்குட்டியிடம் வாங்கிய கடனையும் திருப்பிச் செலுத்த மறுக்கிறான். இடையில் அவன் மனைவி சக்கி இறக்கிறாள். அவள் இறுதியாக பரீக்குட்டியிடம் கருத்தம்மாவை அவன் சகோதரியாக நினைத்துப் பார்த்துக் கொள்ளச் சொல்கிறாள். சக்கி இறந்த செய்தியைக் கூட செம்பன்குஞ்சு கருத்தம்மாவுக்குச் சொல்லவில்லை.

அவள் தாய் இறந்த செய்தியைப் பரீக்குட்டி கருத்தம்மாவிடம் கூறச் செல்கிறான். அவனைக் கண்டதும், அந்த ஊரார் அவர்களிருவருக்கும் தொடர்பிருப்பதாகக் கதை பரப்புகின்றனர். பழனியுடன் மற்ற மீனவர்கள் செல்ல மறுக்கிறார்கள். அவன் தனியாகச் சென்று ஒரு நாள் படகை இழந்து வருகிறான். தனது நகைகளைக் கொடுத்து வேறுபடகு வாங்குவதற்குக் கருத்தம்மா உதவுகிறாள். மீண்டும் இல்லறம் தொடர்கிறது. கருத்தம்மாவுக்கு ஒரு பெண் குழந்தை பிறக்கிறது.

செம்பன்குஞ்சு பாப்பிக் குஞ்சு என்ற பெண்ணை மறுமணம் செய்து கொள்கிறான். அவளுக்கு ஏற்கெனவே ஒரு மகன் இருக்கிறான். அவன் பணம் திருடுவதைப் பஞ்சமி தனது தந்தைக்குச் சொல்கிறாள். பாப்பிக்குஞ்சை விரட்டும் செம்பன்குஞ்சு தன்னிடமிருந்த பணம் அனைத்தையும் பரீக்குட்டியிடம் தருகிறான்.

தந்தை மறுமணம் செய்ததால் அவளது சகோதரி பஞ்சமி கருத்தம்மாவின்  வீட்டிற்குச் செல்கிறாள். கருத்தம்மா இதுவரை ஒரு நல்ல மனைவி யாகவும் தாயாகவும் நடந்துவருகிறாள். ஆனால் பரீக்குட்டியுடன் அவளுக்கிருந்த காதலை அந்த ஊர் மக்கள் பழனியிடம் தவறாக எடுத்துக் கூறுகின்றனர். பழனியின் நண்பர்கள் இதனைக் காரணம் காட்டி அவனைத் தங்களுடன் மீன்பிடிக்க அழைத்துச்செல்வதில் இருந்து விலக்கி வைக்கின்றனர்.

ஆத்திரமடைந்த பழனி கடலில் மிகுந்த ஆழத்துக்குச் செல்கிறான். அவன் வலையில் ஒரு சுறா சிக்குகிறது அப்போது ஒரு பெரிய நீர்ச்சுழி அவனை விழுங்குகிறது. அன்று இரவில் பரீக்குட்டியும் கருத்தம்மாவும் சந்திக்கின்றனர். அந்தச் சந்திப்பின் போது அவர்களின் பழைய காதல் மீண்டும் துளிர்க்கிறது. அடுத்தநாள் கடற்கரையின் ஓரத்தில் கருத்தம்மாவும் பழனியும் கைகோர்த்தபடி இறந்து கிடக்கின்றனர். சற்றுத் தொலைவில் தூண்டில்முள் தொண்டையில் சிக்கியபடி பெரிய சுறா ஒன்றும் கிடக்கிறது.

இந்த நாவல் 1965இல் திரைப்படமாகவும் வெளியாகி விமரிசன ரீதியாகவும், வணிக ரீதியாகவும் வெற்றி பெற்றது. இதற்கு ஜனாதிபதி விருது கிடைத்தது. இதை இயக்கியவர் ராமு காரியத். இசையமைத்தவர் புகழ்பெற்ற இசையமைப்பாளர் சலீல் சவுத்ரி. இதன் பாடல்கள் அனைத்தையும் பாடியவர் கே. ஜே. ஏசுதாஸ். “கடலினக்கரப் போனோரே, போய்வரும்போள் எந்து கொண்டுவரும்–கைநிறைய” என்ற பாடல் மிகப் பிரசித்தமானது. “மானசமைனே வரூ” போன்ற பிற பாடல்களும் புகழ்பெற்றவை. தலைமைப் பாத்திரங்களில் ஷீலா, மது ஆகியோர் நடித்திருந்தனர்.

ஜேன் அயர் என்பது சார்லட் பிராண்ட் என்ற பெண் எழுத்தாளரால் எழுதப் பட்ட நாவல். வெளிவந்த ஆண்டு 1847. ஒரு பெண்ணின் வளர்ச்சி குறித்த நாவலாகவும், ஆங்கிலச் சமூகத்தின் ஒழுக்கம் -பழக்கவழக்கங்கள் -நெறிமுறைகள் குறித்த நாவலாகவும் இது உள்ளது என்ற காரணத்தால் ஜேன் ஆஸ்டினின் பிரைட் அண்ட் பிரெஜுடிஸ் என்ற நாவலுடன் இதுவும் இன்றுவரை சிறந்த நாவல்களில் ஒன்றாகக் கருதப்படுகிறது.

ஜேன் அயர் என்ற அநாதைப் பெண் திருமதி ரீட் என்ற செல்வமிக்க, கொடுமைக்காரியான அத்தையினால் வளர்க்கப்படுகிறாள். அவளுக்கு வேண்டிய சிறுசிறு உதவிகளை பெஸ்ஸீ என்ற வேலைக்காரி செய்கிறாள். ஒரு நாள் தன் அத்தை மகனுடன் ஜேன் சண்டையிட்டாள் என்று சொல்லி, அவளை அவள் மாமா இறந்த அறையில் அ்டைக்கிறார்கள். அங்கு பேயைப் பார்த்ததாக பயந்துபோன ஜேனை லாயிட் என்ற மருத்துவரின் ஆலோசனையின் பேரில் லோவுட் என்ற ஒரு பள்ளியில் சேர்க்கிறார்கள்.

அந்தப் பள்ளியின் தலைமையாசிரியன் பிராக்கிள்ஹஸ்ட் ஒரு போலித்தனமான, கொடிய, வதைக்கின்ற மனிதன். அந்தப் பள்ளியில் ஜேனுக்கு ஹெலன் பர்ன்ஸ் என்ற ஒரு நல்ல தோழி கிடைக்கிறாள். ஆனாலும் அவள் ஒரு கொள்ளை நோயில் இறந்துபோகிறாள். பிறகு பள்ளியின் தலைமை மாறும்போது ஜேனின் நிலையும் மாறுகிறது. அப் பள்ளியிலே படித்த பிறகு அங்கேயே ஆசிரியையாகவும் ஆகிறாள். பிறகு வேறிடங்களுக்கு விண்ணப்பிக்கிறாள்.

தார்ன்ஃபீல்டு என்ற பண்ணைவீட்டில் அடீல் என்ற பெண்ணுக்கு ஆசிரியை மற்றும் பாதுகாப்பாளியாக இருக்கும் பணி கிடைக்கிறது. அந்த எஸ்டேட் டின் மேற்பார்வை திருமதி ஃபேர்பாக்ஸ் என்ற நல்ல பெண்மணியிடம் இருக்கிறது. அதன் உரிமையாளர் ரோசஸ்டர் என்ற உணர்ச்சிமிக்க வாலிபர். அவர்மீது ஜேனுக்கு ஈடுபாடு ஏற்படுகிறது.

ரோசஸ்டரை ஒருமுறை தீயிலிருந்து ஜேன் காப்பாற்றுகிறாள். அந்தத் தீ விபத்துக்குக் காரணம் கிரேஸ்பூல் என்ற வேலைக்காரி என்கிறார் ரோசஸ்டர். ஆனால் அதை ஜேன் நம்ப இயலவில்லை. அது ஒரு மர்ம மாளிகையாக உள்ளது.

ஒருசமயம் ரோசஸ்டரின் உறவினளான பிளாஞ்ச் இன்கிராம என்பவள் அந்த மாளிகைக்கு வருகிறாள். ரோசஸ்டருக்கும் அவளுக்கும் திருமணம் நடக்கும் என்று ஜேன் எதிர்பார்க்கிறாள். ஆனால் ரோசஸ்டர் ஜேன்மீது தன் காதலை வெளிப்படுத்துகிறார். அவளும் ஒப்புக் கொள்கிறாள்.

திருமண நாளன்று இருவரும் மணம்புரிய இருக்கும் நிலையில், மேசன் என்பவன் ரோசஸ்டருக்கு ஏற்கெனவே பெர்த்தா என்ற பெண்ணுடன் திருமணமாகிவிட்டது என்ற செய்தியை வெளிப்படுத்துகிறான். ஆனால் அவள் பைத்தியம் என்று ரோசஸ்டர் கூறினாலும், ஒரு மனைவி ஏற்கெனவே இருப்பதனால் இரண்டாவது மணம் புரிய அவரால் இயலவில்லை. ரோசஸ்டர் அனைவரையும் தன் மாளிகைக்கு அழைத்துச் சென்று பைத்தியமான பெர்த்தாவைக் காட்டுகிறார். அவளைக் கட்டுக்குள் வைத்திருப்பதே கிரேஸ்பூல் என்ற வேலைக்காரியின் பணி. மனமுடைந்த ஜேன் தார்ன்ஃபீல்டை விட்டுச் செல்கிறாள்.

ஏறத்தாழ பிச்சைக்காரி நிலைக்கு வந்துவிட்ட ஜேனை மேரி, டயானா, செயின்ட் ஜான் ரிவர்ஸ் என்ற உடன்பிறந்தோர் மூவர் காப்பாற்றுகின்றனர். செயின்ட் ஜான் மூலமாக ஜேனுக்கு ஆசிரியை வேலையும் கிடைக்கிறது. ஒருநாள் ஜேனின் தாய்மாமன் ஜான் அயர் அவளுக்குப் பெரும் சொத்தினை விட்டு இறந்துவிட்டார் என்று செய்தி கிடைக்கிறது. மேலும் இந்த உடன்பிறந்தோர் மூவரும் ஜேனின் கஸின்கள் என்ற செய்தியும் தெரிய வருகிறது. ஜேன் தன் சொத்தினை இந்த மூவருடனும் சமமாகப் பகிர்ந்து கொள்கிறாள்.

செயின்ட்ஜான் ஜேனைத் திருமணம் செய்துகொண்டு இந்தியா போக நினைக்கிறார். ஆனால் ஜேனை ரோசஸ்டரின் குரல் அழைப்பது போலத் தோன்றுகிறது. உடனே ஜேன் தார்ன்ஃபீல்டுக்கு ஓடுகிறாள். தார்ன்ஃபீல்டு மாளிகை எரிந்து கரியாகக் கிடக்கிறது. பெர்த்தா அதை எரித்துவிட்டாள் என்றும், அப்போது அவளும் இ்றந்து விட்டாள் என்றும் தெரியவருகிறது. பணியாளர்களைக் காப்பாற்றும் முயற்சியில் ரோசஸ்டரின் கண்களும் ஒரு கையும் போய்விட்டன. அவர் இப்போது ஃபெர்ன்டீன் என்ற இடத்தில் வசிக்கிறார். இருவரும் இப்போது திருமணம் செய்துகொள்ளத் தடையில்லை. எனவே திருமணம் செய்துகொள்கிறார்கள்.

ஏறத்தாழ இரண்டாண்டுகள் கழித்து அவர்களுக்கு ஒரு ஆண் குழந்தை பிறக்கிறது. ரோசஸ்டருக்கும் ஒரு கண் பார்வை திரும்புகிறது. அவரால் தன் குழந்தையைப் பார்க்க முடிகிறது என்று ஜேன் தெரிவிப்பதுடன் இக் கதை நிறைவுபெறுகிறது.

நாவலில் உண்மையான துன்பம் என்பது எந்நிலையிலும் ஜேனுக்கு ஏற்படுவதில்லை. சிறுசிறு இடர்கள் வந்தாலும் அவை உடனடியாக நீங்கி விடுகின்றன, அவற்றுக்கு மாற்றாகப் பெரிய நன்மைகளும் ஏற்படுகின்றன. இப்படிப்பட்ட கதைகளைத்தான் காலங்காலமாக தமிழ் இரசிகர்கள் விரும்பி வந்திருக்கிறார்கள். கூடவே இனிய பாடல்களும் இருந்தால் யதேஷ்டம். ஏறத்தாழ எம்ஜிஆர் கதைகள் எல்லாவற்றின் ஃபார்முலாவும் இப்படியே இருப்பதைக் காணலாம்.

இந்த நாவலின் கதையும் தமிழில் சிற்சில மாற்றங்களுடன் சாந்தி நிலையம் என்ற திரைப்படமாக ஆக்கிக் கொள்ளப்பட்டது. இனிய கருத்துள்ள பாடல்களும் அதில் அமைந்திருந்தன. மேலும் ரோசஸ்டர் கண்பார்வை இழந்தது போன்ற பின்னிகழ்வுகள் படத்தில் இடம் பெறவில்லை. எனவே தமிழ்நாட்டுப் பார்வையாளர்களுக்குப் பிடித்தமான ஒரு திரைப்படமாக சாந்தி நிலையம் அமைந்ததில் வியப்பில்லை.

பிரெஞ்சு இலக்கியத்தில் முக்கிய இடம் வகிப்பவர் விக்டர் ஹ்யூகோ. அவர் எழுதிய “லே மிசரப்ளே“  (வறுமைவாய்த் துயரப்பட்டவர்கள்) என்ற  நாவல் பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டின் மிகச் சிறந்த ஐரோப்பிய நாவலாகக் கருதப்படுகிறது. 1862இல் வெளிவந்தது. ஐந்து பாகங்களாக அமைந்துள்ளது. சிக்கலானதொரு கதை. தைரியம், காதல், மனிதனின் இடைவிடாத் தாங்கும் சக்தி போன்ற பல செய்திகளை உள்ளடக்கியது. எல்லாவற்றையும் விட மேலாக, மானிட மாண்பினை வலியுறுத்தும் நாவலாக இது அமைந்துள்ளது என்பதுதான் இதன் இடைவிடாப் புகழுக்குக் காரணம்.
ழான் வல்ழான் (Jean Valjean) ஒரு மரம் வெட்டும் தொழிலாளியின் மகன். சிறு வயதிலேயே தாய் தந்தையரை இழந்தவன். கணவனை இழந்த ஆதரவற்ற தனது சகோதரிக்காகவும் அவளது ஏழு குழந்தைகளுக்காகவும் பாடுபடுகிறான். ஒருசமயம் ரொட்டிக் கடையில் திருடும்போது பிடிபடுகிறான். ஐந்தாண்டுகளுக்கு தண்டிக்கப்பட்டாலும், இடையிடையே சிறைச்சாலையிலிருந்து தப்புதல், சின்னச் சின்னக் குற்றங்கள் என்று தண்டனை நீண்டு, பத்தொன்து வருட சிறைத் தண்டனை அனுபவிக்கிறான். பின்னர் விடுதலையாகி வெளியில் வரும்போது அவன் ஒரு குற்றவாளி என்பதைக் குறிக்கும் மஞ்சள் பாஸ்போர்ட் தரப்படுகிறது. எங்குச் சென்றாலும் அவன் அதனைக் காட்டியாக வேண்டும். அவன் குற்றவாளி என்பதால் அவனுக்கு உண்ண உணவோ தங்கும் இடமோ எவரும் தருவதில்லை.

அவனது சகோதரியைப் பற்றியும் அவள் குழந்தைகளைப் பற்றியும் விசாரிக்கிறான். அவள் பாரீசில் ஏழு வயதான ஒரு குழந்தையோடு அச்சுக் கூடத்தில் கூலி வேலை செய்வதாகக் கேள்விப்படுகிறான். பின்னர்  அவன் பாரிசுக்கு அருகில் திக்னே என்ற நகருக்கு வருகிறான். அங்கு தனக்கு அடைக்கலம் கொடுத்த மிரியேல் என்ற பாதிரியார் வீட்டில் வெள்ளி விளக்குகளைத் திருடிக் கொண்டு ஓடுகிறான். போலீசாரிடம் சிக்கிக் கொள்கிறான். அவர்கள் ழான் வல் ழானைப் பாதிரியாரிடம் கொண்டு வருகிறார்கள். அந்த வெள்ளி விளக்குகளை அவன் திருடவில்லை என்றும், தானே அவனுக்கு கொடுத்தத்தாகவும் சொல்லிப் பாதிரியார் அவனைக் காப்பாற்றுகிறார். இதனால் மனம் திருந்திய ழான் தனது பழைய வாழ்க்கையை மறந்து மதிலெய்ன் என்ற பெயரில் தன்னுடைய உழைப்பால் மாண்ட்ரியால் நகரில் ஒரு கண்ணாடித் தொழிற்சாலையை நிறுவி ஏழை மக்களுக்கு உதவுகிறான்.  அவனுடைய சேவை மனப்பான்மை யைக் கண்ட அந்நகர மக்கள் அவனை மேயராக்குகிறார்கள். அப்போது ழானின் பழைய வாழ்க்கையைத் தெரிந்திருக்கும்  இன்ஸ்பெக்டர் ஜாவர் அந்த ஊருக்கு போலீஸ் அதிகாரியாக வருகிறான். அவன் பழைய குற்றவாளியான, இப்போது  மேயராக இருக்கும் ழானைக் கைது செய்ய அலைகிறான்.

மதிலெய்னின் தொழிற்சாலையில் பாந்தீன் என்ற பெண் வேலை செய்து வருகிறாள். காதலனால் கைவிடப்பட்டு ஒரு குழந்தைக்குத் தாயான அவளை விபச்சாரம் செய்ததாகக் கருதி இன்ஸ்பெக்டர் ஜாவர் கைது செய்கிறான். அவளது துன்பக் கதை ழான் மனத்தை உருக்குகிறது. தெனாடியர் என்பவனது விடுதியில் அவளது மகள் கோஸத் வேலைக்காரி யாகக் கஷ்டப்படுவதையும் அறிகிறான். மேயர் என்ற அதிகாரத்தைப் பயன்படுத்தி பாந்தீனை விடுதலை செய்கிறான் ழான். அவளது மகளை தெனாடியரிடமிருந்து மீட்டுத் தருவதாகவும் உறுதி சொல்கிறான். இதற்கிடையே ஒரு திருடனை  ழான் வல் ழான் என்று கைது செய்கிறார்கள். மனச்சாட்சி உறுத்த, கோர்ட்டில் தான்தான் உண்மையான ழான் வல் ழான் என்று சொல்லி அந்தக் கைதி  விடுதலை பெற வழி வகுக்கிறான். இன்ஸ்பெக்டர் ஜாவர் ழானைக் கைது செய்து சிறையில் அடைக்கிறான். தனது மகள் என்ன ஆவாளோ என்ற அதிர்ச்சியில் பாந்தீன் இறந்து விடுகிறாள்.

கைதிகளிடையே கப்பலில் வேலை செய்தபோது பாய்மரத்தில் ஏறிய ஒரு மாலுமி கீழே விழும் நிலையில் அவனைக் காப்பாற்றி விட்டு, கடலில் விழுந்து யாருக்கும் தெரியாமல் தப்பி விடுகிறான். உலகம் அவன் இறந்துவிட்டதாக நம்புகிறது.

தப்பிய அவன்  போஷல்வான் என்ற பெயரில் வாழும்போது, கோஸத்தைக் கண்டு பிடிக்கிறான். விடுதி நடத்தி வந்த தெனாடியரிடமிருந்து அவளைப் பணம் கொடுத்து, விடுதலை செய்து அவளை ஒரு கிறித்துவக் கன்னி மடத்தில் படிக்க வைக்கிறான்.  கோஸத்தை தனது வளர்ப்பு மகளாகவே ஏற்றுக் கொள்கிறான்.  வளர்ந்து பெரியவளான கோஸத்தை மாரியஸ் என்ற இளைஞன் விரும்புகிறான். அவளும் அவனை விரும்புகிறாள். ழான் வல் ழான் இறந்ததை நம்பாத இன்ஸ்பெக்டர் ஜாவர்  கடைசியில் அவனைக் கண்டு பிடித்து கைது செய்யப் போகிறான். ஆனால் தனது மனசாட்சி உறுத்த,  அந்தப் போலீஸ் இன்ஸ்பெக்டர்   ஸீன் நதியில் விழுந்து தற்கொலை செய்து கொள்கிறான். இறுதியில் மாரியனையும் கோஸத்தையும்  சேர்த்து வைத்துவிட்டு ழான் இறக்கிறான்.

பிரான்சில் இந்தக் கதை நடக்கும் சமயம் பிரெஞ்சுப் புரட்சிக் காலம். இது வெளியான ஆண்டு 1862. அக்கால நிகழ்வுகளை இந்த நாவல் மிக யதார்த்தமாகச் சித்திரிக்கிறது. குறிப்பாக ‘கேலீஸ்’ என்ற தண்டனைக் கப்பல்களில் குற்றவாளிகள் படும் துயரம் அளவற்றது. இருப்பினும் நமது பார்வையில், ஒரு ஐரோப்பிய ஏழையால் கூட தொழிற்சாலை அமைக்க முடிகிறது, மேயர் ஆகும் வாய்ப்பு அவனுக்குக் கிடைக்கிறது,  ஜாதிகளால் பிளவுண்டு, மிகக் கேவலமான தொழில்களையும் செய்ய வைக்கப்படுகின்ற நம் நாட்டு ஏழைகள் இம்மாதிரிக் கனவு காணவும் முடியாது. இதைவிட மோசம், அடிமைகளாகவே விற்கப்பட்ட ஆப்பிரிக்கக் கருப்பர்களின் துயரம் இதைவிடப் பன்மடங்கானது.

இந்த நாவலை ”ஏழைபடும் பாடு“ என்ற பெயரில் யோகி சுத்தானந்த பாரதியார் தமிழில் மொழிபெயர்த்துள்ளார். இது திரைப்படமாகவும் வந்து மிகப்பெரிய வெற்றி பெற்றது.

திரைப்படத்தில், ஜாவர் என்ற இன்ஸ்பெக்டர் பாத்திரத்தை ஏற்று நடித்தவர் எழுத்தாளரான சீதாராமன். தன் மிகச் சிறந்த நடிப்பினால் ஜாவர் சீதாராமன் என்றே அவர் அழைக்கப் படலானார். உடல் பொருள் ஆனந்தி, பணம் பெண் பாசம் போன்ற கதைகளை எழுதியுள்ளார். இவர்தான் ‘பட்டணத்தில் பூதம்’ திரைப்படத்தில் ‘ஜீ பூம்பா’ என்ற பூதமாக நடித்தவர் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

பழைய கதைகளாகவே சொல்கிறீர்களே, அண்மைக் காலக் கதைகளை எழுதமாட்டீர்களா என்று நண்பர்கள் சிலர் கேட்டதால் இரண்டையும் மாற்றி மாற்றி எழுதுவதெனத் தீர்மானித்தேன். சற்றே அண்மைக்கால நாவல் கேட்ச்-22. இது வெளிவந்த ஆண்டு 1961.

எண்பதுகளில் ஒரு சமயம்.  திருச்சியில் (அது எங்களுக்கு வாசகர் வட்டக் காலம்)  புத்தகங்களைப் பற்றி உரையாடி இரசித்துக் கொண்டிருந்த ஒரு நன்னாளின்போது நண்பர் ராஜன் குறை “இந்த நாவலைப் படித்துப் பாருங்கள்” என்று கேட்ச்-22 ஐ என்னிடம் கொடுத்தார்.  உண்மையில் அப்போது இந்த நாவல் காட்டும் அபத்த வாழ்நிலை வேறெதோ உலகில் நிகழ்வது – இது மிகையாகச் சொல்கிறது என்று தோன்றியது.

கேட்ச் என்பதைக் கிடுக்கிப்பிடி என மொழிபெயர்க்கலாம். ஆனால் இருபத்திரண்டு என்பதற்கு மோனையாக இருக்கும் என்பதால் இறுக்குப்பிடி என மொழிபெயர்க்கிறேன். ‘கேட்ச்’ என்றால் என்ன? தன் (கு)தர்க்கத்திற்குள் மாட்டிக் கொள்ளும் எவரையும் தன்னை உருவாக்கிய மேலதிகாரிகளுக்கு பலியாக்கும் சட்டம் அல்லது நிலைமைதான் இறுக்குப்பிடி. எந்தப் பக்கமும் நீங்கள் தப்ப முடியாது. (22 என்பதற்கு அர்த்தம் ஒன்றுமில்லை).

உதாரணமாக நாட்டிலுள்ள எல்லா அலுவலகங்களிலும் மூன்றாண்டு முன் அனுபவம் உள்ளவர்கள் மட்டுமே பணியில் எடுக்கப்படுவார்கள் என்று அறிவிப்பதாக வைத்துக் கொள்ளலாம். அப்படியானால் அந்த முன் அனுபவத்தை இளைஞர்கள் எங்கே பெற்றுவிட்டுப் பணியில் சேர்வது?

கடன் வாங்க ஒரு வங்கிக்குச் செல்கிறேன். வங்கி மேலாளர், “இந்தக் கடனுக்குப் பிணை காட்டும் அளவுக்கு உங்களுக்குச் சொத்து இருக்கிறது என்றால் கடன் தருகிறேன்” என்கிறார். கடன் தேவையில்லாத அளவுக்கு எனக்குச் சொத்து இருந்தால் நான் ஏன் கடன் வாங்கப் போகிறேன்?

இரண்டாம் உலகப்போரின் இறுதி. பியானோசா என்ற தீவிலுள்ள விமானப்படைப் பிரிவில் யோசேரியன் என்ற சிப்பாய் இருக்கிறான். தங்கள் மேலுள்ள கொடிய அதிகாரிகளால் வெறும் பொருள்கள் போலவே அவனும் அவன் நண்பர்களும் நடத்தப்படுகிறார்கள் என்ற உணர்வு அவனுக்கு இருக்கிறது . அவர்கள் வேலை விமானத்தில் வானில் பறந்து மோசமான சண்டை நிகழ்வுகளில் ஈடுபட்டு எதிரிப் படைத்தள இருப்புகளைப் படம் பிடித்து வருவதுதான். அவர்கள் வானில் செல்ல வேண்டிய சந்தர்ப்பங்களும் வேண்டுமென்றே அதிகரிக்கப் படுகின்றன. போர் தன்னை அழிப்பதற்கென்றே நடக்கிறது என்கிறான் யோசேரியன். அவன் நண்பர்கள் “போர் எல்லாரையும்தான் இறக்கச் செய்கிறது, அதில் நீயும் ஒன்றுதானே” என்கிறார்கள். “என்னைத் தனியாக அழித்தாலும் பலரோடு சேர்த்து அழித்தாலும், நான் அழிவது உறுதிதானே? அதனால் இது என்னை அழிக்கும் போர்தான்” என்று வாதிடுகிறான் யோசேரியன்.

மேலும் மேலும் வானில் பறப்பதுதான் அவர்கள் வேலை. அதிலிருந்து அவர்களால் தப்ப முடியாது. ஒருவனுக்கு மனநிலை சரியில்லை என்றால் அவன் விமானப் பயணமின்றி, தரையில் இருத்தப்படுமாறு வேண்டலாம். ஆனால் அப்படிக் கேட்பதே, அவன் தனது வரப்போகும் ஆபத்தை உணர்ந்திருக்கிறான், ஆகவே அவனது மனநிலை சரியாக இருக்கிறது என்பதைக் காட்டுவதாகும். ஆகவே அவன் பறந்தாக வேண்டும். இந்தச் சிப்பாய்கள் இருக்கும் நிலைதான் ‘கேட்ச்-22’ என்று விளக்குகிறார் டாக் டானீகா என்ற பாத்திரம்.

தன் குற்றம் எதுவும் இல்லாமலே தான் தொடர்ந்து அபாயத்தில் இருத்தப்படுவதனால் யோசேரியன் கோபமடைகிறான். அவனுக்கு வாழ வேண்டுமென்ற ஆசை இருக்கிறது. அதனால் அவன் போலியான காரணம் கூறிப் பெரும்பாலான சமயத்தை மருத்துவ மனையில் கழிக்கிறான். தன் கையில் விழுந்து இறந்துபோன ஸ்னோடென் என்ற சிப்பாயின் நினைவு அவனை வாட்டுகிறது. தன் நண்பர்கள் தொடர்ந்து இறப்பதையும் மறைவதையும் அவன் காண்கிறான். தன் சொந்த அதிகாரிகளே அவர்கள் கெளரவத்துக்காக தங்கள் சிப்பாய்களை அழிப்பதையும் பார்க்கிறான்.

இந்த இறுக்குப் பிடி நாவலில் பல இடங்களில் வருகிறது. ஓரிடத்தில் இறுக்குப்பிடியைப் பற்றி அறிவதே சட்டப்படி தவறு எனப்படுகிறது. அப்படிச் சொல்வது யார்? கேட்ச்-22 சட்டத்திற்குள் ளாகவே அப்படி எழுதப் பட்டுள்ளது! நம் நாட்டிலும் பெகாசஸை ஆராய்வது குற்றம், ரஃபேலைப் பற்றி ஆராய்வது குற்றம், விவசாயச் சட்டங்களை எதிர்ப்பது குற்றம். எங்கே அப்படியெல்லாம் இருக்கிறது? நம் நாட்டு அமைச்சர்களின் மனங்களில்தான்!

இப்படிப்பட்ட அபத்தமான சூழலில்தான் யோசேரியனின் பல நண்பர்கள் கதை நிகழ்கிறது. ஒரு அதிகாரி- மைண்டர்பைண்டர் என்பவன், தானே பல குழுமங்களை நடத்தி அவற்றிற்குள்ளாகவே வணிகம் செய்து மிகப் பெரிய பணக்காரன் ஆகிறான். (உங்களுக்கு நமது பெருமுதலாளிகள் ஞாபகம் வரலாம்!) தன் முதலீடு எதுவுமின்றி, அவன் இராணுவ விமானங்களைக் கடன் வாங்கி, ஐரோப்பாவின் பல இடங்களுக்கு உணவை சப்ளை செய்து, மிகப் பெரிய செல்வம் சேர்க்கிறான், அதனால் பாராட்டப்படுகிறான்.

யோசேரியனுக்கு நேட்லி என்று ஒரு நண்பன். ஒரு வேசியைக் காதலிக்கிறான். முதலில் நேட்லியை வெறுக்கும் அவள், பின்னர் ஒப்புக் கொள்கிறாள். ஆனால் அடுத்த பறக்கும் பணியில் அவன் உயிரிழக்கிறான். அச்செய்தியைக் கொண்டுவரும் யோசேரியனையே அந்த இறப்புக்குக்காரணம் என்று கூறி அந்த வேசி அவனைக் கொல்ல முயலுகிறாள்.

இந்த நாவல் காட்டுகின்ற அபத்தமான வாழ்க்கை, உண்மையில் நம் வாழ்நிலைதான் என்பது 2016இல் திடீரென ஒருநாள் இரவு “இன்றுமுதல் காந்திஜி படம்போட்ட நோட்டுகள் (ரூ.1000, ரூ.500) செல்லாது” என்று அறிவிக்கப்பட்டபோதுதான் புரிந்தது. பிறகு ஜிஎஸ்டி. இவை போன்ற இறுக்குப்பிடிகள் ஏழைகள்மீது இல்லாவிட்டால் அதானி இந்தக் கொரோனா காலத்தில் தன் செல்வத்தை மூவாயிரம் நாலாயிரம் மடங்கு பெருக்கிக் கொள்வதும் பல கோடி ஏழைகள் மேலும் மேலும் தங்கள் வருமானத்தில் பெரும்பகுதியை இழந்து செத்துக் கொண்டிருந்தாலும் ஆளும் தலைவர் பதினாலு லட்சம் ரூபாய் கோட்டுப் போடுவதும் எப்படி நடக்க முடியும்?

இந்த ஐந்தாண்டுகளில் இந்த அபத்த வாழ்நிலை நமக்குப் பழக்கம் ஆகிவிட்டது.  இப்போதும் திடீர்திடீரென மீனவர் சட்டம், துறைமுகச் சட்டம், ஆறுலட்சம் கோடிக்கு மக்கள் சொத்துகளைத் தனியாருக்கு வழங்கும் சட்டம் என அறிவிப்புகள் வந்த வண்ணம் உள்ளன. திடீர்திடீரென புதிய சட்டங்கள் வரும், நம் வாழ்க்கை அடியோடு மாறிவிடும் என்பது நமக்கு இன்று நிச்சயமாகிவிட்டது!

தனக்கான அபத்தங்களுக்கு மத்தியில் வாழும் யோசேரியன், தப்பி ஓடி ரோம் நகரில் சுற்றுகிறான். அடையாள-கார்டு இல்லாததால் கைது செய்யப்படுகிறான். அவனது மேலதிகாரிகளான கேத்கார்ட், கார்ன் என்பவர்கள் அவனுக்கு இரண்டு தேர்வுகளை அளிக்கிறார்கள். ஒன்று, அவன் குற்றத்துக்காக இராணுவக் கோர்ட்டை எதிர்கொண்டு தண்டனை பெறவேண்டும். அல்லது, எல்லாச் சிப்பாய்களும் எண்பது முறை பறக்க வேண்டும் என்ற அந்த அதிகாரிகளின் கொள்கையை அவன் பரப்ப வேண்டும். ஆனால் அது பிற மனிதர்களின் உயிரைப் பணயம் வைப்பதாகும் என்று மறுக்கிறான். இனியேனும் இந்தப்பிடிகளிலிருந்து நீங்கி, தன் சொந்த வாழ்க்கையை அமைத்துக் கொள்ளவேண்டும் என்பது அவன் நோக்கமாக இருக்கிறது. எப்படியோ ஸ்வீடனுக்குத் தப்பி ஓடிவிடுகிறான் என்று நாவல் முடிகிறது!

மீண்டும் நாம் பழைய ஆங்கில நாவல்களுக்குத் திரும்புவோம். ஒரு 150 ஆண்டுகள் பின்னோக்கிச் செல்வோம்.

‘டிரெஷர் ஐலண்ட்’ (புதையல் தீவு) என்ற கதை சிறார்களுக்கிடையில் மிகப் பிரசித்தமானது. எழுதப்பட்ட 1881 முதலாக இன்றுவரை தொடர்ச்சியான வரவேற்பு அதற்கு உலக முழுவதிலும் கிடைத்துள்ளது.

சில தமிழ்த் திரைப்படங்களில்கூட, கையில் ஒரு பாதி வரைபடத்தை (மேப்பை) வைத்துக் கொண்டு ஒரு குழு புதையலைத் தேடி அலைவதைப் பார்க்கலாம். மேப்பின் மீதிப்பாதி எதிரிக் குழுவிடம் இருக்கும். (கடைசியாக இதை நான் பார்த்தது இரும்புக்கோட்டை…சிங்கம் என்ற கெளபாய் படத்தில். ஆமாம், அமெரிக்காவின் மேற்கிலிருந்து எப்போது கெளபாய்கள்- அதாவது மாடு மேய்ப்பவர்கள்- தமிழகத்திற்கு வந்தார்கள்?) முன்பெல்லாம் ஜெய்சங்கர், அசோகன் போன்ற நடிகர்கள் இம்மாதிரிக் கதைகளில் நடித்திருப்பர்.

இம்மாதிரியான வேடிக்கைப் பேராசைக் கதைகளுக்கெல்லாம் முன்னோடி புதையல் தீவு. ஆர். எல். ஸ்டீவன்சன் என்பார் எழுதிய கதை, பாய்மரக்கப்பல்கள், கடல்கொள்ளை காலப் பின்னணியில் நிகழ்வது. கேப்டன் ஃப்ளிண்ட் என்ற ‘தீய’ கொள்ளைக்காரன் புதைத்து வைத்த செல்வத்தைத் தேடுவதில் ஜிம் ஹாக்கின்ஸ் என்ற சிறுவன் ஈடுபட்டு வெற்றி பெறுவதைப் பற்றிய கதை.

ஜிம், ஒரு தங்குவிடுதிக்குச் சொந்தக்காரன். அதில் வந்து தங்குகின்ற பில்லி போன்ஸ் என்ற ஆள், ஒற்றைக்கால் மனிதன் ஒருவன் தென்பட்டால் எச்சரிக்கச் சொல்கிறான். இதற்குள்ளாக பிச்சைக்காரன் போன்ற ஒருவன் பில்லியிடம் ஒரு “கரும்புள்ளி” யைத் தருகிறான். கடற்கொள்ளைக்காரர் இடையே கரும்புள்ளி கிடைத்தால் உடனடி-மரணம் என்பது செய்தி. அவ்வாறே பில்லி போன்ஸ் இறக்கிறான்.

அப்பிச்சைக்காரன் திரும்பிவரும்முன், பில்லியின் பெட்டியில் ஒரு வரைபடம் கிடைக்கிறது. அதை எடுத்து ஜிம்மும் அவன் தாயும் பத்திரப் படுத்துகின்றனர். அதற்குள் கொள்ளைக்காரர் கும்பல் வந்து விடுதியைத் தாக்குகிறது. தொடர்ந்து சிப்பாய்கள் வர, மோதலில் பிச்சைக்காரன் இறக்கிறான், பிறர் ஓடிவிடுகின்றனர்.

இந்த மேப்பை, டிரெலானி துரை, டாக்டர் லிவ்ஸே என்ற நண்பர்களுக்கு ஜிம் காட்டுகிறான். கேப்டன் ஃப்ளிண்ட் புதைத்துவைத்த செல்வத்தின் இருப்பிடத்தை அது காட்டுகிறது. அதைத்தேடி டிரெலானியும் லிவ்ஸேயும் ஜிம்மும் புறப்படுகின்றனர். அதற்காக இஸ்பேனியோலா என்ற கப்பலை வாங்குகிறார்கள். இக்கப்பலின் தலைவர், கேப்டன் ஸ்மாலெட். கப்பலின் சமையல்காரனாக (தோளில் கிளியுடன்) ஓர் ஒற்றைக்கால் மனிதன்- அவன் பெயர் லாங்ஜான் சில்வர்- வந்து சேர்கிறான்.

அந்த ஒற்றைக்காலனும் கப்பலின் பிற மாலுமிகளும் உண்மையில் முன்பு ஃப்ளிண்ட்டிடம் வேலை செய்த கொள்ளைக்காரர்கள். புதையல் தீவை அடையும் நிலையில், அவர்கள் கப்பலிலுள்ள பிறரைக் கொன்றுவிட்டு தீவிலுள்ள “தங்கள்” செல்வத்தைப் பெற திட்டமிடுகின்றனர். இந்த திட்டத்தை ஜிம் ஒட்டுக்கேட்டு டிரெலானி, லிவ்ஸே ஆகியோரிடம் சொல்கிறான். கேப்டன் பெரும்பாலான கொள்ளைக்கார மாலுமிகளைத் தீவுக்குள் அனுப்பிவிடுகிறார். அவர்களுடன் சென்ற ஜிம், காட்டில் ஒளிந்து கொள்கிறான். அங்கு பென்-கன் என்பவனை சந்திக்கிறான்.

பென்-கன்னும் ஒரு பழைய கொள்ளைக்காரன்தான். அவன் சில ஆண்டு களுக்கு முன் அந்தத் தீவில் கைவிடப்பட்டவன். அவன் ஜிம்முக்கு உதவுவதாக வாக்களிக்கிறான். இடையில் ஜிம்மின் நண்பர்களும் கப்பலை விட்டு இறங்கித் தீவில் ஒரு மரவேலிப் பாதுகாப்பில் தங்குகின்றனர். தங்கள் ரகசியம் தெரிந்துவிட்டதென்று அறிந்த கொள்ளையர்களும் டிரெலானியிடம் உள்ள புதையல் மேப்பைக் கைப்பற்ற அவர்களைத் தாக்குகின்றனர். வேலிப் பாதுகாப்பு டிரெலானி குழுவினர்களுக்குப் புகலிடமாகிறது.

மறுநாள் ஜிம்மும் வந்து அவர்களுடன் சேர்ந்துகொள்கிறான். ஒற்றைக்கால் சில்வர், சமாதானம் பேச வருகிறான். படத்தைக் கொடுத்துவிட்டால் பத்திர மாக அவர்களை அனுப்பிவிடுவதாகச் சொல்கிறான். அதை டிரெலானி ஏற்காததால் மறுபடியும் சண்டை நிகழ்கிறது. இருபுறமும் சில மரணங்கள். ஸ்மாலெட்டுக்கு காயம்.

ஜிம் வேலிக் காப்பிலிருந்து தப்பி, பென்-கன் ஒளித்து வைத்திருந்த ஒரு படகின் உதவியால் தங்கள் கப்பலுக்கு வந்து, அதில் கடைசியாக இருந்த ஒரேஒரு கொள்ளைக்காரனைக் கொன்றுவிட்டு, தீவின் ஒரு மறைவான இடத்தில் கப்பலை நிறுத்திவிட்டு திரும்பவும் மரவேலிப் பாதுகாப்புக்கே வருகிறான்.

இப்போது காட்சி மாறியிருக்கிறது. அந்தக் காப்பிடத்தில் ஒற்றைக்கால் சில்வர்தான் இருக்கிறான். இடையில், படத்தையும் காப்பிடத்தையும் அவனிடம் ஒப்படைத்துவிட்டு ஜிம்மின் நண்பர்கள் சுதந்திரமாகச் சென்று விட்டனர்! ஜிம்மைத் தங்களுடன் சேருமாறு சில்வர் கேட்கிறான், ஆனால் ஜிம் மறுத்துவிடுகிறான். (சில்வருக்கும் ஜிம்முக்கும் இடையில் ஏதோ ஒரு இனந்தெரியாத நட்பு முதலிலிருந்தே இருக்கிறது.) மறுநாள் மேப்பை வைத்துப் புதையலைத் தேடலாமெனக் கொள்ளையர் முடிவு செய்கின்றனர்.

கடும் வெயிலில் மறுநாள் ஜிம்மையும் இழுத்துக்கொண்டு கொள்ளையர் புதையலைத் தேடிப் புறப்படுகின்றனர். ஆனால் குறிப்பிட்ட இடத்தை அடையும்போது அங்கு வெறும் காலிப்பெட்டி ஒன்றைத் தவிர வேறெதுவுமே இல்லை!

கொள்ளையர்கள் தன்னைத் தாக்குவார்கள் என்று எதிர்பார்க்கும் சில்வர், ஜிம்முக்கு ஒரு பிஸ்டலைத் தருகிறான். மற்ற கொள்ளையர் தாக்க முற்படும் வேளையில் அருகிலுள்ள காட்டிலிருந்து வேட்டுச் சத்தம் கேட்கிறது. ஒரு கொள்ளையன் இறக்கிறான். டாக்டரும் பென்-கன்னும் அவர்கள் முன் தோன்றுகின்றனர். கொள்ளையர்கள் தோல்வியுற்று ஓடுகின்றனர். அவர்கள் தங்கள் இலக்கைஅடையும் முன்பே ஜிம்மும் அவன் நண்பர்களும் அங்குச் சென்று படகை அழித்துவிடுகின்றனர்.

பென்-கன், சில ஆண்டுகள் முன்பே கொள்ளைப் பொருளைத் தோண்டி ஒரு குகையில் வைத்துவிட்டான்! எளிதாகப் புதையல் கிடைத்துவிட்டது. ஜிம்மும் டிரெலானியும் பிற நண்பர்களும் செல்வத்தை பென்-கன் குகையிலிருந்து கப்பலுக்குக் கொண்டு செல்கின்றனர். இடையில் லாங்ஜான் சில்வரும் அவர்களுக்கு உதவி செய்யும் சாக்கில் இணைந்து கொள்கிறான். மீதியிருக்கும் கொள்ளையர் சிலரைத் தீவிலேயே விட்டுவிட்டுப் பிற யாவரும் கப்பலுக்கு மாலுமிகளைத் தேடுவதற்காக அமெரிக்காவுக்குச் செல்கின்றனர். கொள்ளையடித்த செல்வத்தின் ஒரு பகுதியை எடுத்துக் கொண்டு அங்கே ஒற்றைக்கால் சில்வர் மறைந்துவிடுகிறான்.

பிறர் இங்கிலாந்து திரும்பி சுகமாக வாழ்கின்றனர். பென்கன் இப்போது மரியாதைக்குரிய ஒரு குடிமகனாகிறான். ஜிம் இதற்குமேல் புதையல் எதையும் தேடுவதில்லை என முடிவு செய்கிறான். லாங்ஜான் சில்வரை அதற்குப் பின் கண்டவர்கள் ஒருவருமில்லை!

44 வயதில் மறைந்த ஆர். எல். ஸ்டீவன்சன் ஸ்காட்லந்து நாட்டினர். ஒரு புதையல் கற்பனைக் கதையாளர் மட்டுமல்ல அவர். தம்காலத்தில் மிகப்பெரிய, மிகப் புகழ்பெற்ற எழுத்தாளர், கவிஞர், சிறுகதையாளர், கட்டுரையாளர், நாடகாசிரியர், இலக்கியக் கொள்கையாளர், சிந்தனையாளர் எனப் பன்முகத் தன்மை கொண்டவர். ஒரே மனிதர் எவ்விதம் பகலில் நல்லவராகவும் இரவில் தீயவராகவும் மாறுகிறார் என்ற கதை டாக்டர் ஜெகில் மற்றும் ஹைட் என்ற நாவலில் சித்திரிக்கப்படுகிறது. சிறந்த உளவியல் நாவலாக அது கருதப்படுகிறது.

இடைவிடாமல் எழுதிக் குவித்தவர். புதையல் தீவையும், ஜெகில் மற்றும் ஹைட் நாவலையும் தவிர, கடத்தப்பட்டவன் (கிட்னாப்ட்), கருப்பு அம்பு, சிறுவர்களின் கவிதைப் பூங்கா போன்ற பல பிரபல நூல்களையும் எழுதியுள்ளார்.

தமிழின் பெருமையை நமக்கும் பிறருக்கும் சுட்டிக்காட்ட அவ்வப்போது யாரேனும் தேவைப்படுகிறார்கள். அண்மையில் தமிழின் தொன்மையையும் கல்வெட்டுகளின் சிறப்பையும் அதற்கான தனித்துறையின் தேவையையும் இரண்டு உயர்நீதிமன்ற நீதிபதிகள் முகத்தில் அறைந்தது போலச் சொல்லியுள்ளனர்.

சிலப்பதிகாரம் என்ற காப்பியக் கதையைப் பெரும்பாலும் அனைவரும் அறிவார்கள். அதன் தொடர்ச்சிதான் மணிமேகலை என்ற காப்பியக் கதை. இக்காப்பியத்தைச் சீத்தலைச் சாத்தனார் என்பார் இயற்றியுள்ளார்.

இந்தியாவில் அல்லல்படும் கீழ்ச்சாதி மக்களுக்குப் புகலிடமாக பெளத்தம் தான் இருந்து வருகிறது. அம்பேத்கரும் இறுதியாக பெளத்தத்தில்தான் சேர்ந்தார். அவருக்கு முன்னோடி போல, ஏறத்தாழ 1700 ஆண்டுகளுக்கு முன்பே, தங்கள் கணிகைகுல இழிவிலிருந்து தப்ப மாதவியும் அவள் மகள் மணிமேகலையும் பெளத்த மதத்தில் சேர்ந்திருக்கின்றனர்!  

கோவலனுக்கும் மாதவிக்கும் பிறந்தவள் மணிமேகலை. அவள் பாட்டி சித்திராபதி, “மணிமேகலையையாவது இந்திரவிழாவில் பங்குகொள்ளச் செய்” எனத் தூதுவிட்டிருக்கிறாள். ‘கண்ணகியின்’ மகளான மணிமேகலை அவ்வாறு கணிகைத்தொழிலுக்கு வரமாட்டாள் என மாதவி பதிலுரைக்கிறாள். அப்போதைக்குத் தப்பிக்க, மணிமேகலையைச் சுதமதி என்ற தோழியுடன் உபவனம் என்ற மலர்வனத்துக்கு அனுப்புகிறாள்.

வழியில் சோழ அரசன் மகனான உதயகுமரன் அவளைத் துரத்துகிறான். வனத்தில் பளிங்கறை ஒன்று இருக்கிறது. (அது இக்கால ஏசி அறைகள் போன்ற ஒன்று, வெளியிலிருந்து கண்ணாடிக் கதவினூடே பார்க்கலாம், உள்ளே பேசுவதை வெளியில் கேட்க இயலாது.) அதில் புத்தபீடிகை இருக்கிறது. உதயகுமரனிடமிருந்து தப்ப மணிமேகலையைச் சுதமதி அப்பளிங்கறையில் அடைக்கிறாள். புத்தபீடிகையை வழிபட வந்த மணிமேகலா தெய்வம், இருவரையும் மயங்கச் செய்து, மணிமேகலையை மணிபல்லவம் என்ற தீவில் கொண்டு விடுகிறது.

அத்தீவில் தருமபீடிகை ஒன்று இருக்கிறது. மணிமேகலை அதை வழிபடும் போது, மீண்டும் மணிமேகலா தெய்வம் அவள்முன் தோன்றி, அவளது பழம்பிறப்புகளை உணர்த்தி, வேறு வடிவம் எடுத்தல், வானில் பறந்து செல்லுதல், பசியின்றி இருத்தல் ஆகியவற்றுக்கான மந்திரங்களை அவளுக்கு அளித்துச் செல்கிறது. தீவைச் சுற்றிவரும் மணிமேகலை தீவதிலகை என்பவளைச் சந்திக்கிறாள். அவள், அத்தீவிலுள்ள கோமுகி என்ற பொய்கையில் அன்று ஒரு பாத்திரம் தோன்றும், அது ஆபுத்திரன் என்பவன் கையிலிருந்தது, அதில் ஒருமுறை அன்னமிட்டுவிட்டால், அள்ள அள்ளக் குறையாமல் உணவு சுரந்துகொண்டே இருக்கும் என்று சொல்கிறாள்.

அவ்வாறே, அமுதசுரபியைப் பெற்ற மணிமேகலை, வான்வழியாக புகார் நகரை அடைந்து மாதவிக்கும் சுதமதிக்கும் நடந்தவற்றைக் கூறுகிறாள். அப்போது காயசண்டிகை என்னும் வித்யாதரப் பெண் அவளைச் சந்தித்து, “முதன்முதல் இதில் தகுந்தவரிடமிருந்து உணவு பெற வேண்டும், அதற்குத் தக்கவள் ஆதிரை, அவளிடம் உணவு பெறுக” என்கிறாள். அவ்வாறே ஆதிரையிடம் உணவுபெற்ற மணிமேகலை, அமுதசுரபியி லிருந்து ஏழைகள் அனைவருக்கும் உணவளிக்கிறாள். காயசண்டிகைக்கு இருந்த யானைத்தீ என்னும் பெரும்பசியும் அவளால் தீர்கிறது.

பூம்புகாரிலும், ஏன், ஏனைத் தமிழகத்திலும் அக்காலத்திலேயே வயிற்றுப் பசிக்குக் கையேந்தும் பிச்சைக்காரர்கள் ஏராளமாக இருந்தார்கள் போலும். அவர்களைப் பார்த்து மனம் வருந்தியிருக்கிறார் சீத்தலைச் சாத்தனார். அவர்கள் பசியைப்போக்க அவருக்குத்தோன்றிய கற்பனைதான் அமுதசுரபி என்ற உணவுப் பாத்திரம்.

உதயகுமரன் மணிமேகலையைச் சந்தித்து, தன்னை அவள் மணக்க வேண்டுகிறான். அவள், “இந்த உடல், பிறத்தலும், மூத்தலும், பிணிபட்டு இரங்கலும், இறத்தலும் உடையது…ஆகவே நல்லறம் புரிய நினைக்கிறேன்” என்று பதில்சொல்லி, அவனிடமிருந்து தப்புவதற்காக சம்பாபதி என்ற தெய்வத்தின் கோயிலுக்குள் செல்கிறாள்.

பின்னர், தனது வேறு வடிவம் கொள்ளும் மந்திரத்தினால், காயசண்டிகை யின் வடிவம் எடுத்து வெளியே வருகிறாள். அதே வடிவில் சிறைகளுக்குச் சென்று அங்கிருந்தோர் யாவருக்கும் உணவளிக்கிறாள். அரசனுக்குச் சிறைக்கோட்டத்தை அறக்கோட்டம் ஆக்க வேண்டும் என்று அறிவுறுத்துகிறாள்.

பின்னர், உலக அறவி என்ற பொது மன்றத்திற்குச் செல்கிறாள். அவளைக் கண்டுகொண்டு வந்த உதயகுமரனுக்கு அறிவுரை சொல்கிறாள். அதேசமயம், தன் மனைவி காயசண்டிகையைத் தேடிவருகிறான் காஞ்சனன் என்ற வித்யாதரன். அவள் வடிவிலிருந்த மணிமேகலையைத் தன் மனைவி என்று எண்ணி, உதயகுமரனைக் கொன்றுவிடுகிறான்.

அரசன் மணிமேகலையைச் சிறையிடுகிறான். அரசியோ அவளுக்கு எல்லையில்லாத் துன்பங்களை விளைவிக்கிறாள். அவற்றை எல்லாம் பொறுத்துக்கொள்கிறாள். அறவண அடிகள் அவளை மீட்டு அழைத்துச் செல்கிறார்.

அவள் இப்பிறப்பில் வடநாட்டில் புண்ணியராசனாகப் பிறந்துள்ள ஆபுத்திரனைச் சந்தித்துவிட்டு, கண்ணகி கோயிலுக்கு வந்து வணங்குகிறாள். காஞ்சி நகரத்தில் மாதவியும் சுதமதியும் இருப்பதை அறிந்து அங்குச் சென்று மக்களின் பசியைப் போக்குகிறாள். இடையில் இந்திரவிழா நடைபெறாததால் பூம்புகார் அழிந்த செய்தி வருகிறது.

பல சமய அறிஞர்களுடனும் உரையாடல் நிகழ்த்திய மணிமேகலை, இறுதியாக அறவண அடிகளிடம் நல்லுரை பெற்று “தவத்திறம் பூண்டு பவத்திறம் அறுகிறாள்” என்று கதை முடிகிறது. இக்காப்பியத்தில் பல கிளைக்கதைகள் உள்ளன. ஆதிரை கதை, காயசண்டிகை கதை, சுதமதி கதை எனப் பல. அவற்றைத் தனியேதான் நோக்கவேண்டும்.

மணிமேகலை, அன்றிருந்த சோழ அரசனுக்கு அவன் கடமைகளை நினைவூட்டினாள். இன்று இக்கதை, சுதந்திரநாளின் முன்நாள் வெளியிடப்படுவது நமது ஒன்றிய அரசுக்கும் பசியின்றி மக்களை வாழச்செய்வதே முதற்கடமை என்பதை நினைவூட்ட வேண்டியே.

இதன் தலைவி மற்ற மொழிக் காப்பியங்களில் போல ஓர் ஆண் மகனோ, வீரனோ, அரசனோ, கடவுளோ அல்ல, ஒரு சாதாரணப் பெண்.

அவளும் கணிகை குலத்தைச் சேர்ந்தவள், உயர்குலத்தினள் அல்ல. இத்தகைய கதைத்தலைவியை அக்காலத்தில் தேர்ந்தெடுப்பதற்கே கவிஞருக்குப் பெரும் துணிவு இருந்திருக்க வேண்டும்.

இந்து மதத்தில் சாதியிலிருந்து விடுபட இயலாது என்பதால் மணிமேகலை

தன் பிறப்புச் சார்ந்த இழிவிலிருந்து விடுபடுவதற்கு பெளத்தத்தில் சேர்கிறாள்.

யாவருக்கும் உணவளித்து உலகில் எங்கும் பசியே இல்லாமற் செய்ய வேண்டும் என்ற பரந்த மனப்பான்மை கொண்டவளாக இருக்கிறாள்.

சிறையிலிருப்பவர்களுக்கும் வயிற்றுக்குத் தொடர்ந்து உணவு கிடைத்தால் அவர்கள் அறவோர்கள் ஆவார்கள் என்ற கருத்தை அரசனுக்கு உரைக்கிறாள். சிறைக்கோட்டத்தை அறக்கோட்டம் ஆக்குதல் என்பது அக்காலத்தில் எவரும் சிந்திக்கவும் செய்யாத ஒரு அற்புதக் கருத்து.

அக்காலத்திலேயே பல்சமய உரையாடலை நிகழ்த்துகிறாள்.

தமிழின் இந்நூல், உலகெலாம் பல மொழிகளில் பரவிய பெளத்தத்திற்கு ஒரேஒரு தனிக்காப்பியமாக விளங்குகிறது என்பார்கள்.

அக்கால கிரேக்க, இலத்தீன், வடமொழிக் காப்பியங்கள் எல்லாம் தெய்வங் களின், அரச குலத்தவரின், மேன்மக்களின் சிறப்பைப் பாடுகின்றனவே ஒழிய, ஏழைகளைப் பற்றி எதுவுமே கவலைப்பட்டதில்லை.

எவ்வளவு பரந்த மனமும் அருள் நோக்கும் இருந்திருந்தால் இப்படியோர் கற்பனைப் பாத்திரத்தைக் கொண்டேனும் உலகில் அனைவரும் பசியின்றி இருக்க உணவளிக்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் சாத்தனாருக்குத் தோன்றி யிருக்கும்! இக்காலமாக இருந்திருந்தால், “உண்டி கொடுத்தோர் உயிர் கொடுத்தோரே” என்று பாடிய அவர், விவசாயிகள் நிலைக்கு வருந்தியிருப்பார்.

யாவர்க்கும் சோறளிக்கும் செய்கையைக் கடைசியாக நிலைநிறுத்தியவர் வள்ளலார்.

இன்றைய நமது பார்வையில், பிச்சை எடுப்பதும் தவறு, பிச்சை அளிப்பதும் தவறுதான். மணிமேகலைக் கால நோக்குப்படி இதைத் தவிர வேறு வழியில்லை.

நம்மில் பலபேரும் லால்குடி (திருச்சி மாவட்டம்) என்ற ஊரைப் பற்றிக் கேள்விப்பட்டிருப்போம். ஆனால் ஆங்கிலத்தில் எழுதப்பட்ட இந்திய நாவல்களைப் படிப்பவர்களுக்கு மால்குடி என்ற பெயர் மிகப் பரிச்சயம். காலத்தில் வளர்ந்த இந்தக் கற்பனையூரையும் அதைச் சார்ந்த மனிதர்களையும் உருவாக்கியவர் ஆர். கே. நாராயண் (1906-2001).

அக்மார்க் தமிழ்நாட்டுக்காரர். சென்னையில் பிறந்து படித்து வளர்ந்தவர். ஆனால் இந்திய ஆங்கில இலக்கிய வரலாற்றில் அவரைக் குறிப்பிடுவோர் இந்திய ஆசிரியர் என்று குறிப்பிடுகிறார்களே ஒழியத் தமிழர் என்று குறிப்பிடுவதில்லை. இத்தனைக்கும் நீதிக் (கட்சிக்) கொள்கைகளை வலியுறுத்திய ஜஸ்டிஸ் பத்திரிகையிலும் அவர் பணியாற்றியிருக்கிறார்; கம்பராமாயணத்தை ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்த்திருக்கிறார்!

ராசிபுரம் கிருஷ்ணஸ்வாமி ஐயர் நாராயணசுவாமி என்பது அவர் முழுப் பெயர். சுருக்கமாக ஆர். கே. நாராயண். இந்தியாவில் ஆங்கில எழுத்தை உருவாக்கிய மூன்று நாவலாசிரியர்களில் ஒருவர். (மற்ற இருவர், ராஜாராவ், முல்க்ராஜ் ஆனந்த்). இவரது இளவல் ஆர். கே. லக்ஷ்மண், புகழ்பெற்ற கார்ட்டூனிஸ்ட்.

இவரை வெளியுலகிற்கு அறிமுகப்படுத்தியவர் கிரஹாம் கிரீன் என்ற புகழ் பெற்ற ஆங்கில எழுத்தாளர். பிறகு ஆர்.கே., பிரபலமாகி, சாகித்திய அகாதெமி விருதையும் பத்ம பூஷண், பத்ம விபூஷண் பட்டங்களையும் பெற்று ராஜ்ய சபா உறுப்பினராகவும் ஆனார். 94 வயதுவரை எழுதிக் கொண்டே இருந்தார்.

மிகப்பல ஆங்கில நாவல்களை எழுதிய ஆர். கே. நாராயணனின் புகழ் பெற்ற படைப்பு ‘வழிகாட்டி’ (தி கைட்-1956). நாவலின் கதை வித்தியாச மானது. இதன் நாயகன், ராஜூ, ஒரு பச்சோந்தி. சந்தர்ப்பத்திற்கேற்பத் தன்னையும் மாற்றிக் கொண்டு, பிறரையும் தன் வசப்படுத்தும் திறன் உள்ளவன். மால்குடியில் வசிக்கிறான். அதன் ரயில்நிலையம் அருகில் கடை வைத்திருக்கிறான். “ரயில்வே ராஜூ” என்று பிரசித்தம். அருகிலுள்ள ஊரின் (நமக்கு மாமல்லபுரம் நினைவுக்கு வருகிறது) குகைச் சிற்பங்களுக்குச் சில சமயங்களில் வழிகாட்டியாகவும் பணிபுரிகிறான்.

தேவதாசிக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்த ரோஸி என்ற பெண்ணை ராஜூ  சந்திக்கிறான். அவளுக்கு நாட்டியத்தில் விருப்பம். அவள் கணவன் மார்க்கோ. தொல்லியலாளன், சென்னைக்காரன். ஆனால் அவள் நாட்டியம் பிரயோஜனமில்லை என்று கருதுகிறான்.

பணத்துக்காகவே அவள் மார்க்கோவிடம் இருக்கிறாள் என்று கணித்து அவளைத் தன் வயப்படுத்துகிறான் ராஜூ. அவளுக்கு வழிகாட்டியாகி பயிற்சியளித்து, அவளைப் புகழ்பெற்ற பெரீஇய நர்த்தகி ஆக்குகிறான். அவளுக்குப் புகழும், இவனுக்குப் பணமும் கிடைக்கின்றன. ஆனால் மார்க்கோ அவளுக்கு அனுப்பும் காசோலையில் இவன் பொய்க் கையெழுத் திட்டதால் இரண்டாண்டுகள் சிறைக்குச் செல்கிறான். ரோஸி அவனிட மிருந்து பிரிகிறாள்.

சிறையில் எளிதில் நற்பெயர் பெறுகிறான். சிறையிலிருந்து வெளிவந்த வுடன், மால்குடிக்குச் செல்ல விருப்பமின்றி, அருகிலுள்ள ‘மங்கல்’ (மங்கலம்) என்ற ஊரின் அருகிலுள்ள கோயிலில் தங்குகிறான். அங்கு இவனைச் சந்திக்கும் வேலன் என்ற விவசாயி, இவனை ஓர் ‘ஸ்வாமிஜி’ – – அதாவது துறவி என்று கருதுகிறான். அவ்விதமே இவனது புகழைப் பரப்பி விடுகிறான். வேலனின் ஒன்றுவிட்ட தங்கை அவர்கள் குடும்ப விருப்பப்படி திருமணம் செய்து கொள்ளுமாறு செய்கிறான், ராஜூ.

ஆயினும் வேலனிடம் தான் ஒரு ‘ஸ்வாமிஜி’ அல்ல, ‘சாதாரணன்’தான் என்று தவறுகளை ஒப்புக் கொள்ளும் தருணம் வருகிறது. ஆனால், சிறைக்குப் போனாலும், தவறுகளை ஒப்புக் கொண்டாலும், ஸ்வாமிஜீ, ஸ்வாமிஜீதானே… இந்தியாவில் எத்தனை ஆச்சாரியர்கள், சத்குருக்கள், பாபாக்கள்! எவருக்கு மவுசு எப்போது குறைந்திருக்கிறது, நமது ‘ராஜூ ஸ்வாமி‘க்குக் குறைய?   

எப்போதும் பிறருக்கேற்ப மாறும் பண்புடைய ராஜூ, இங்கும் முதலில் தன் ஆன்மிக ‘வேலை’ யைச் சிறப்பாகவே செய்கிறான், ஆனால், உண்மையில் அவ்விதமே கொஞ்சம் கொஞ்சமாக மாறிப் போகிறான். எவ்விதச் சுயநலமும் இன்றிப் பிறருக்கு உதவும் பண்பைப் பெறுகிறான்.

இப்போது அவனிருக்கும் ஊரில் மழை பெய்யாமல் வறட்சி ஏற்படுகிறது. அவன் உபவாசம் இருந்தால் மழைபெய்யும் என்று ஊரார் நம்புகிறார்கள். மக்களுக்காக அவன் பட்டினி கிடக்கிறான். தான் நடக்கவே இயலாத தளர்ந்த நிலையில் அருகிலுள்ள சரயூ ஆற்றில் குளிக்க அழைத்துச் செல்லுமாறு கூறுகிறான். ஆற்றில் இறங்கியவுடன், “வேலன், மலையில் மழை பொழிகிறது. அது என் பாதங்களில், என் காலில் சிலிர்த்து எழுந்து வருகிறது” என்று கூறிச் சரிகிறான். இறந்துபோகிறான்.

ஒரு சாதாரண டூரிஸ்ட் கைடு, எவ்விதம் ஓர் ஆன்மிக வழிகாட்டியாகத் தன்னை யறியாமலே உயர்கிறான் என்று காட்டுகிறார் ஆர். கே. நாராயண். நம் வாழ்க்கை நம் கையில் இல்லை, நமக்கு அப்பாலுள்ள பிரபஞ்ச சக்திகள் செயல்பட்டு நம்மை வழிநடத்துகின்றன என்று இக்கதையில் அவர் கூறுவதாகத் தோன்றுகிறது. இது ஓர் ஆன்மிக மாற்றத்திற்கான, தன்னை உணர்தலுக்கான கதை என்றும் பாராட்டப்படுகிறது.

பம்பாய்த் திரையுலகம் இதை ஓர் திரைப்படமாக எடுத்திருக்கிறது. தேவ் ஆனந்த், வஹீதா ரெஹ்மான் நடித்த இந்தப்படம் 1965இல் வெளியாகிப் பணமும் புகழும் பெற்றது!

ஆர். கே. நாராயண், பின்னாட்களில் மைசூரில் வசித்ததால் பலர் அவர் கன்னட எழுத்தாளர் என்று எழுதினர். (இதே கதிதான் தமிழரான ஏ. கே. இராமானுஜனுக்கும் ஏற்பட்டது.) ஆனால் ஆர்.கே., இறுதி நாட்களில் சென்னைக்குப் பேத்தி வீட்டுக்கு வந்துவிட்டார்.

கன்னடர் என்று அவரைக் குறிப்பிட்டதைவிட ஆச்சரியம், அவர் படைத்த மால்குடி என்ற ஊர் கர்நாடகத்தின் ஆகும்பே அருகிலோ, சித்ரதுர்க்கா அருகிலோ இருக்கிறதா எனத் தேடியவர்கள் உண்டு. ஒரு அம்மையார் “சரயூ” என ஆற்றின் பெயர் வந்ததால் மால்குடி உத்தரகாண்டில் உள்ளது என்று தேடிக் கொண்டிருக்கிறார், பாவம்! அங்கே வேலன், மணி போன்றவர்கள் இருக்கிறார்களா, எல்லம்மன் தெரு இருக்கிறதா, அறுவடைத்திருவிழா (பொங்கல்) கொண்டாடுகிறார்களா என்றும் அவர் தேடலாம். நாம் “இருக்குமிடத்தைவிட்டு இல்லாத இடம் தேடி எங்கெங்கோ அலைகின்றார்” என்று பாடலாம்.