இரணியகன்: நீ எனக்குப் பகைவன். உன்னோடு நான் நட்புக் கொள்ளலாகாது. பகைவன் தனக்கு அனுகூலமாக நடப்பவனாக இருந்தாலும் அவனோடு நெருங்கிப் பழகலாகாது. தண்ணீர், வெந்நீராக இருந்தாலும் நெருப்பை அவிக்கவே செய்யும். எது தக்கதோ அதைச் செய்ய வேண்டும். தண்ணீரில் வண்டியும் பூமியின்மேல் கப்பலும் செல்ல இயலுமா? ஆகவே பகைவர்களிடத்திலும், மனம்மாறும் வேசியரிடமும் நம்பிக்கை வைக்கலாகாது.

காகம்: நான் உன்னுடனே நட்புக் கொள்வேன். இல்லாவிட்டால் பட்டினியாக இருந்து இங்கேயே என் உயிரை விடுவேன். நெருப்பின் வெப்பத்தினால்பொன் முதலியவை உருகி ஒன்றாகின்றன. ஏதாவது ஒரு காரணத்தினால் விலங்கு பறவைகள் முதலியன நட்பினை அடைகின்றன. பயத்தினாலோ, வேறு ஏதாவது ஓர் ஆசையினாலோ மூடர்களுக்கு சிநேகிதம் உண்டாகிறது. சாதுக்களின் சிநேகிதம் நல்ல பண்பினைக் கண்ட இடத்தில் உண்டாகிறது. மண்பானை சீக்கிரம் உடைந்துபோகிறது. பிறகு அது பொருந்துவதில்லை. இப்படித்தான் கெட்டவர்களுடைய நட்பு. உலோகக் குடம் சீக்கிரம் உடையாது, உடைந்தாலும் பிறகு பொருந்தும். நல்லவர்களுடைய நட்பும் இதுபோன்றது.

இரண்யகன்: உன் பேச்சு விவேகம் மிக்கதாக இருப்பதால் மகிழ்ச்சி அடைகிறேன். நீ சொல்கிறபடியே நாம் நட்புக் கொள்ளலாம். நாம் இருவரும் ஒருமனதாக இருக்கவேண்டும். உபகாரம் செய்பவன் நண்பன் என்றும் அபகாரம் செய்பவன் பகைவன் என்றும் அறிந்து களங்கமில்லாமல் நடக்கவேண்டும்.

இப்படி எலியும் காகமும் நட்புப் பூண்டன. அதுமுதலாக தங்கள் நட்பைப் போற்றி, ஒருவருக்கொருவர் உணவும் கொடுத்துக்கொண்டு நல் வார்த்தைகள் பேசிவந்தன. ஒருநாள்

லகுபதனன், எலியைப் பார்த்து: நண்பனே, இப்போது இங்கே எனக்கு இரை அகப்படவில்லை. வேறொரு இடத்துக்குப் போகலாம் என்று நினைக்கிறேன்.

இரண்யகன்: சரி, எங்கே செல்லப்போகிறாய்?

லகுபதனன்: தண்டகாரண்யத்தில் கர்ப்பூரகௌரம் என்று ஒரு தடாகம் இருக்கிறது. அங்கே மந்தரன் என்ற ஆமை எனக்கு நண்பனாக இருக்கிறான். அங்கு சென்றால் அவன் தினமும் விதவிதமான மீன்களைப் பிடித்து எனக்கு உணவு தருவான். ஆகவே அங்குச் செல்ல இருக்கிறேன்.

இரண்யகன்: அப்படியானால் அங்கே என்னையும் கொண்டு செல்.

லகுபதனன்: நீ ஏன் அவ்விதம் விரும்புகிறாய்?

இரண்யகன்: நான் அங்கே சென்றதும் சொல்கிறேனே.

லகுபதனன் இரண்யகனையும் எடுத்துக்கொண்டு தண்டகாரண்யம் சென்றது. அவைகளை மந்தரன் வரவேற்றது.

லகுபதனன், மந்தரனிடம்: இந்த இரண்யகன் மிகவும் பரோபகாரி. சித்திரக்கிரீவன் என்னும் புறாவின் தலைமையிலான கூட்டத்தை வலையிலிருந்து விடுவித்தான். இவனது நல்ல பண்பைக் கண்டு நானும் இவனோடு நட்புக் கொண்டேன்.

இதைக் கேட்டு ஆமை மகிழ்ச்சியடைந்தது. பிறகு எலியிடம்,

ஆமை: நண்பனே, நீ இந்த மனித சஞ்சாரமற்ற காட்டுக்கு ஏன் வந்தாய்?

இரண்யகன்: நான் முன்பு இருந்த இடம் ஒரு சிற்றூர்ப் புறம் என்பது உங்களுக்குத் தெரியும். அங்கே ஒரு வயதான சன்யாசி இருந்தான். அவன் பிச்சை எடுத்துக்கொண்டு வந்த சோற்றைச் சாப்பிட்டுவிட்டு மிச்சத்தை ஒரு கப்பரையில் போட்டு உறியில் தொங்கவிட்டு வைத்திருப்பான். நான் அதைச் சாப்பிட்டுக் கொண்டு சந்தோஷமாக இருந்தேன். அப்போது அங்கே ஒரு இளைய சன்யாசி வந்தான். அச்சமயத்தில் மூத்த சன்யாசி, என்னை விரட்டுவதற்காகத் தடியால் பூமியில் தட்டிக் கொண்டிருந்தான். இளைய சன்யாசி அதைப் பார்த்து “நீ என்ன செய்கிறாய்” என்று கேட்டான்.

மூத்த சன்யாசி: இந்த எலி என் பாத்திரத்திலிருக்கும் உணவை தினந்தோறும் தின்னுகிறது. அதை ஓட்டுகிறேன்.

இளைய சன்யாசி: கொஞ்சம் பலமுள்ள இந்த எலி இவ்வளவு உயரமுள்ள உறி வரைக்கும் எப்படி எகிறிக் குதிக்கிறது? இதற்கு ஏதோ ஒரு காரணம் இருக்க வேண்டும்.

மூத்த சன்யாசி: அது என்ன காரணம்?

இளைய சன்யாசி: ஒருவேளை இங்கே இந்த எலி சேமித்துவைத்த பொருள்கள் ஏதாவது இருக்கலாம். உலகில் பணமுள்ளவர்கள் பலமுள்ளவர்களாக இருக்கிறார்கள். அசாத்தியமான காரியங்களையும் சாதிக்கிறார்கள். பதவிகளை அடைவதற்கும் அது உதவுகிறது. அதனால் தானே பணமுள்ளவர்களை மற்றவர்களும் கூனிக்குறுகி வழிபட்டு நாடிச் செல்கிறார்கள்.

இவ்வாறு கூறி, அந்த சன்யாசி, பூமியை அங்கே தோண்டி, நான் சேமித்து வைத்திருந்த பொருள்களையெல்லாம் எடுத்துக் கொண்டான். அவனுக்குத் தேவையற்றவற்றை வீசிவிட்டான். அன்றுமுதலாக நான் இளைத்துப் போனேன். எனக்கு இரையும் மிகுதியாகக் கிடைக்காததால் மெல்ல மெல்ல நடந்துகொண்டிருந்தேன். இதைப் பார்த்து,

இளைய சன்யாசி: இப்போது இந்த எலியின் நடையைப் பார்! முன்பிருந்த மதம் போய்விட்டது! அதனால்தான் பணமில்லாதவர்களைப் பிறர் அற்பமாக நினைக்கிறார்கள்.

இதைக் கேட்ட நான், “இங்கே இனிமேல் இருப்பது சரியில்லை. இதை வேறொருவருக்கும் சொல்லவும் கூடாது. பொருள் இழப்பு, குடும்ப விஷயங்கள், தானம், அவமானம், ஆயுள், செல்வம் முதலியவற்றைப் பிறருடன் பகிர்ந்துகொள்வது தவறு. தன் விதி சரியில்லாத சமயத்தில் வீரமும் முயற்சியும் வீணாகவே செய்கின்றன. பணமில்லாதவனுக்கு வனவாசத்தைக் காட்டிலும் நல்லது எதுவுமில்லை. எந்த இடத்தில் நாம் பணக்காரர்களாக இருந்தோமோ அந்த இடத்திலேயே ஏழையாக வாழ்வது தகுதியல்ல. ஆகவே அந்த சன்யாசி வீசி எறிந்த பொருள்களையாவது எடுத்துக் கொள்ளலாம்” என்று முயலும்போது அவன் என்னைத் தடியால் அடித்தான். அதனால் மிகவும் துக்கப்பட்டு உன் நண்பனுடன் கூடச் சேர்ந்து இங்கே வந்துவிட்டேன்.

இதைக் கேட்ட மந்தரன் என்னும் ஆமை சொல்லிற்று.

நண்பனே, நீ இதனால் அதைரியப்பட வேண்டாம். இருக்குமிடத்தை விட்டு வந்தோம் என்ற கவலையும் வேண்டாம். சாதுக்கள் எங்கே போனாலும் மரியாதை பெறுகிறார்கள். சிங்கம் வேறொரு காட்டுக்குப் போனாலும் புல்லைத் தின்பதில்லை. உற்சாகமுள்ளவன், தைரியசாலி, சந்தோஷம் உள்ளவன், வீரன், களங்கமில்லாதவன் ஆகியவர்களை லட்சுமி தானாகவே நாடி வருகிறாள். நீ உன் பொருளை இழந்தாலும் எப்போதும் சந்தோஷமாகவே இருக்கிறாய். ஆகையால் உனக்கு இருக்கும் சுகம், பணத்தாசையால் மயங்கிக் கிடப்பவர்களுக்கு இல்லை.

கெட்டவனுடைய அபிமானம், மேகத்தினுடைய நிழல், புல்லின் இளமை, பெண்ணின் இளமை, செல்வம் ஆகியவை வெகுநாட்களுக்கு நிலைப்பதில்லை. ஆகவே இவற்றை இழந்துவிட்டாலும், அழுது கொண்டிருப்பதால் பயனில்லை.

கர்ப்பத்தில் குழந்தையை வைக்கும் ஆண்டவன், அதற்கான பாலைத் தாய் மார்பில் அமைத்துவைக்கிறான். அப்படிப்பட்டவன், ஆயுள் உள்ளவரை நம்மைக் காப்பாற்ற மாட்டானா? நீ நல்ல விவேகம் உள்ளவன். உனக்கு இவை யாவும் தெரிந்தே இருக்கும். இனிமேல் நாம் அனைவரும் நட்புடன் மகிழ்ச்சியாக இருக்கலாம்.

லகுபதனன்: மந்தரா, நீ எல்லா நற்குணங்களும் வாய்ந்தவன். நல்ல குணமுள்ளவர்கள், பிறருக்கு வரும் ஆபத்தைத் தாங்களே நிவர்த்திக்கிறார்கள் என்பதால் உன்னை நாடி வந்தோம்.

இவ்வாறு கூறிய காகம், நீண்ட பெரிய மரத்தின் மேல் உட்கார்ந்து தன் சுபாவப்படி இங்கும் அங்கும் பார்த்தவாறு இருந்தது. அப்போது அங்கு ஒரு கலைமான் ஓடிவந்து மரத்தடியில் நின்றது.

எலி: ஏன் இப்படி ஓடிவருகிறாய்?

மான்: வேடர் பயத்தினால் இங்கிருக்கலாம் என்று ஓடிவந்தேன். என் பெயர் சித்திராங்கன்.

ஆமை: பயப்பட வேண்டாம். இது உன் வீடு. நாங்கள் உன் சேவகர்கள் என்று எண்ணிக் கொண்டு சுகமாக இரு.

இதனால் மானும் இம்மூன்றுடனும் நட்புக் கொண்டது. நான்கும் சுகமாக இருந்து கொண்டிருந்தன.

ஒருநாள், புல்மேயச் சென்ற மான் இரவாகியும் திரும்பிவரவில்லை. அதைக் கண்டு பிற பிராணிகள் மூன்றும் கவலையடைந்தன. மறுநாள் விடியற்காலை காக்கை பறந்து சென்று சுற்றிப் பார்க்கும்போது, மான் ஒரு வலையில் அகப்பட்டிருப்பதைக் கண்டது.

காகம், மானிடம்: நண்பனே, உனக்கு இந்த அவஸ்தை எவ்வாறு நேரிட்டது?

மான்: இப்போது இதைக் கேட்டுப் பயனில்லை. நீ போய் இரண்யகனை அழைத்து வா. வேடன் வருவதற்குள் அவன் வந்து கட்டுகளை அறுத்துவிட்டால்தான் நான் தப்ப முடியும்.

காகம் விரைந்து சென்று, இரண்யகனை அழைத்துவந்தது. ஆமையும் மெதுவாக அந்த இடத்திற்கு வரலாயிற்று.

இரண்யகன்: நீ தான் மிகவும் சாமர்த்தியசாலி ஆயிற்றே, எவ்விதம் வலையில் மாட்டிக்கொண்டாய்?

மான்: இப்போது என்னைச் சீக்கிரம் விடுவி. முன்பே குட்டியாக இருந்தபோது நான் வலையில் மாட்டிக் கொண்டு ஒருமுறை துன்பமடைந்தேன். அந்த பயத்தினால் இப்போதும் சிக்கிக் கொண்டேன்.

அப்போது அங்கே வந்த ஆமை: நண்பனே, இப்போது காலதாமதம் செய்யலாகாது. வேடன் வந்தால் சித்திராங்கனைப் பிடித்துக் கொள்வான் என்ற கவலையாய் இருக்கிறது. மனத்தில் இருப்பதை அறிகின்ற நண்பனும், மனோகரமான பெண்ணும், பிறர் துக்கம் அறிந்து உதவும் செல்வந்தனும் கிடைப்பது அருமை.

இப்படி அது சொல்லிக்கொண்டிருக்கும்போதே வேடன் தொலைவில் வந்து கொண்டிருப்பதை லகுபதனன் கண்டது. “வேடன் வந்து விட்டான். இப்போது பெரிய சங்கடம் நேரிட்டுவிட்டதே” என்றது. அதைக் கேட்ட இரண்யகன், வெகுவேகமாக மானின் வலையை அறுத்து அதை விடுவித்தது. காகம், எலி, மான் ஆகிய மூன்றும் வேகமாக ஓட்டம் பிடித்தன. ஆனால் ஆமை மட்டும் தன் வழக்கமான மந்த நடையில் சென்றவாறு இருந்தது.

வேடன்: பெரிய பிராணியைப் பிடிக்க முடியவில்லை. ஆமையாவது கிடைத்ததே, சரி.

ஆமையைப் பிடித்துத் தன் வில்லில் கட்டிக்கொண்டு வேடன் நடந்தான். இதைக் கண்ட பிற மூன்று பிராணிகளும் அவன் பின்னால் போகத் தொடங்கின.

இரண்யகன்: ஒரு சங்கடம் நிவர்த்தி ஆவதற்குள் மற்றொன்று வந்து நேரிட்டு விட்டது. வேடன் தொலைவில் செல்வதற்கு முன் மந்தரனை விடத்தக்க உபாயத்தைச் செய்யவேண்டும்.

மற்ற இரண்டும்: என்ன செய்யலாம், சொல்.

இரண்யகன்: அதோ பக்கத்தில் ஓர் எரிக்கரை இருக்கிறது. சித்திராங்கன் ஏரிக்கரையில் செத்தவனைப் போல் சென்று கிடக்கட்டும். அவன் மேல் காகம் உட்கார்ந்து கொத்துவதுபோல் நடிக்கட்டும். அப்போது வேடன் மான் இறந்துவிட்டதென்று நம்பி, மந்தரனை பூமியில் வைத்துவிட்டு மானுக்கு அருகில் செல்வான். அதற்குள் ஆமையின் கட்டை நான் விடுவித்து விடுவேன். ஆமை நீரில் இறங்கி ஒளிந்துகொள்ளட்டும்.

இதைக் கேட்ட எல்லாப் பிராணிகளும் அவ்விதமே செய்தன. மந்தரனை விடுவித்தன. வாய்த் தவிடும் போய், அடுப்பும் நெருப்பும் இழந்த பெண் போல அந்த வேடன் வெட்கி வருத்தமடைந்தான்.

“கைக்கு வராத பெரிய லாபத்தை நாடி, கையில் இருந்த சிறிய லாபத்தையும் இழந்துவிட்டேனே. அதிக ஆசை அதிக நஷ்டம். கிடைத்தது மட்டும் போதும் என்று நினைப்பவனே மகாபுருஷன்”

இவ்வாறு எண்ணிக்கொண்டு வேடன் வீட்டுக்குச் சென்றான். காகம், ஆமை, எலி, மான் என்ற நான்கும் மகிழ்ச்சியுடன் தங்கள் இடங்களில் முன்போல வாழ்ந்திருந்தன.

இரண்டாம் பகுதி முற்றிற்று.

மூன்றாம் தந்திரம்

சந்தி விக்கிரகம் அல்லது அடுத்துக் கெடுத்தல்.

சோமசர்மா தன் மாணவர்களாகிய அரசகுமாரர்களிடம் சொல்கிறான்:

“முன்னே பகைவர்களாக இருந்தவர்கள் இப்போது நம்மிடம் வந்து விசுவாசம் காட்டினால் அதில் நம்பிக்கை கொள்ளலாகாது. நம்பினால், காகம் எப்படி கோட்டான்களின் குகையைக் கொளுத்தி நாசம் செய்ததோ அப்படி ஆகிவிடும்”.

அரசகுமாரர்கள்: அது எப்படி? அந்தக் கதையைச் சொல்லுங்கள்.

சோமசர்மா: தென்தேசத்தில் மயிலை என்றொரு நகரம். அதன் அருகில் ஒரு பெரிய ஆலமரத்தில் மேகவர்ணன் என்று ஒரு காக அரசன் தன் கூட்டங்களோடு வாழ்ந்து வந்தது. அப்போது மலைக்குகை ஒன்றிலிருந்து அங்கே உருமர்த்தனன் என்னும் கோட்டான்களின் அரசன், தன் கூட்டத்தோடு இரவு நேரத்தில் அங்கே வந்தது. இரவில் காகங்களுக்குக் கண் தெரியாது ஆகையால், அகப்பட்ட காகங்களை எல்லாம் கொன்றுவிட்டு நாள்தோறும் அது போய்க்கொண்டிருந்தது. அந்த இடத்தை விட்டுச் செல்வதைவிட வேறு வழியில்லை என்று காகங்களுக்கு ஆகியது. அப்போது மேகவர்ணன், தன் மந்திரிகளாகிய ஐந்து காகங்களை அழைத்துக் கூறலாயிற்று:

“நம் பகைவர்களாகிய கோட்டான்கள் இரவுதோறும் வந்து நம் கூட்டத்தினரைக் கொல்கிறார்கள். நமக்கோ இரவில் கண்தெரிவதில்லை. மேலும் அவர்கள் இருக்கும் இடமும் தெரியவில்லை. அறிந்தாலாவது, பகலில் அவர்களுக்குக் கண் தெரியாமல் இருக்கும்போது நாம் அங்குச் சென்று அவர்களைக் கொல்லலாம். பகைவர்களை அசட்டை செய்தால் அது நோய் போல் பற்றிப் பெருகி நமக்குப் பொல்லாங்கு விளைவிக்கும். ஆகவே தக்கதொரு உபாயத்தை நீங்கள் சொல்லவேண்டும்.

மந்திரிகள், அரசன் கேட்பதற்கு முன்பே தக்க உபாயத்தைச் சொல்ல வேண்டும். இல்லாவிடில் கேட்டபிறகாவது சொல்லவேண்டும். அப்படியும் செய்யாமல் சும்மா இருந்து இச்சகம் பேசுபவன் அரசனுக்கு எதிரியே ஆவான் என்று தங்களுக்குள் அமைச்சுக் காகங்கள் பேசிக்கொண்டன. என்ன செய்யலாம் என்று ஆலோசிக்கத் தொடங்கின. அப்போது அவற்றில் முதல் அமைச்சனாகிய உத்தமஜீவி என்பது காக அரசனை நோக்கிச் சொல்லத் தொடங்கியது:

“மகாராஜா, வலியவர்களுடன் பகை கொள்ளலாகாது. சமாதானமே தகுந்தது. ஆனால் அப்படியே இருக்கத் தேவையில்லை. பகைவர்களை வணங்கிக் காலம் பார்த்து மோசம் செய்பவர்கள் சுகம் அடைகிறார்கள். ஆற்றில் நீர் பெருகிவரும்போது வணங்குகின்ற செடி நாசம் அடையாமல் பிறகு நிமிர்கிறது. நெருக்கடியான காலத்தில் துஷ்டர்களுடன் சமாதானம் செய்து உயிரைக் காப்பாற்றிக் கொண்டால், பிறகு எல்லாச் செல்வத்தையும் சம்பாதிக்கலாம்.

மேலும் தனக்குப் பலபேர் பகைவர்கள் இருந்தால், அவர்களில் ஒருவனோடு உறவு கொண்டு எல்லாரையும் கெடுக்க வேண்டும். நிலம், நட்பு, பொருள் ஆகியவை தன்னிடமும் பகைவனிடமும் எவ்வளவு உள்ளன என்று ஆராய்ந்து, இயலுமானால், பின்பு அவனை எதிர்க்க வேண்டும். வெற்றியும் தோல்வியும் ஒரேபுறம் இருப்பதில்லை. ஆகவே மாற்றானுடைய பலத்தையும் பலமின்மையையும் பார்த்துக் கொண்டே இருந்து காலம்பார்த்துக் காரியம் ஆற்றவேண்டும் என்று பெரியோர் சொல்லியிருக்கிறார்கள்.

இவ்வாறு அது கூறியதும் அரசன், இரண்டாம் அமைச்சனிடம் “உன் கருத்து என்ன, சொல்” என்று கேட்டது.

(தொடரும்) 

பிரதமர் மோடி அவர்களுக்கு,
ஜனநாயகம் என்றாலே மக்களின் ஆட்சி என்றுதான் பொருள். மக்களுக்கு மதிப்புக் கொடுங்கள். இதுமாதிரிப் போராட்டத்தை ஒரு இருபது முப்பதுபேர் கையிலெடுத்திருந்தால், நக்சலைட், பயங்கரவாதி என்று பெயர் வைத்துச் சுட்டுத் தள்ளியிருப்பீர்கள். ஒரு சிலராவது ஏதாவது சிறிய அடிதடியில் ஈடுபட்டிருந்தாலும் காவலர்களை வைத்து குண்டர்கள் என்று அடித்து நொறுக்கியிருப்பீர்கள். ஆனால் பாவம், லட்சக்கணக்கான தமிழர்கள் திரண்டு அமைதியாக மழையிலும் பனியிலும் தமிழகத்தின் ஒவ்வொரு ஊரிலும் உட்கார்ந்திருக்கிறார்கள். அவர்களை என்ன செய்வது என்று உங்களுக்குத் தெரியவில்லை. அவர்களின் கோரிக்கைகளை நிறைவேற்ற மனமும் இல்லை.
120 கோடி மக்களை பாதிக்கும் பெரிய அறிவிப்புகளை எல்லாம் ஒரு நிமிட நேரத்தில் வெளியிட்ட உங்களுக்கு ஜல்லிக்கட்டுக்கென ஒரு நிரந்தரச் சட்டம் ஓரிரு நாட்களில் கொண்டுவருவது முடியாததா என்ன? பெரும் பெரும் அறிவிப்புகளை எல்லாம் திடீரென்று வெளியிட்டுவிட்டு பிறகு முகம் காட்டாமல் ஓடிப்போய்விடுவதில் நீங்கள் சமர்த்தர் என்பதும், உங்கள் சொந்தப் பாராளுமன்றத்தையே சந்திக்கும் திராணியில்லாதவர் என்பதும் எல்லாருக்கும் தெரியும். ஜல்லிக்கட்டு விஷயத்திலும் அதையே செய்தீர்கள். முதல்வர் ஓ. பன்னீர்செல்வத்திடம் பொறுப்பைத் தள்ளிவிட்டு நீங்கள் விலகிக் கொண்டீர்கள். அவரும் பாவம், தன் கட்சிக்கும் தனக்கும் ஒரு அரசியல் ‘லாபம்’ கிடைக்கும் என்று ஓர் அவசரச் சட்டத்தைக் கொண்டுவந்து விட்டுப் பிறகு ஒன்றும் செய்ய முடியாமல் திணறிப்போனார்.
தமிழர்களின் பாரம்பரியத்தை மதிப்பதாக நீங்கள் சொல்வது திரும்பத் திரும்பச் சொல்வது உண்மையானால் உடனே எங்களுக்கு ஜல்லிக்கட்டுக்கென நிரந்தரச் சட்டத்தைக் கொண்டுவாருங்கள். பவானி ஆறு, காவிரி ஆறு, உள்ளிட்ட மற்ற ‘டிமாண்ட்’களை நாங்கள் சில நாட்களுக்குள் வாங்கிக் கொள்கிறோம். தமிழர்களைப் பாரபட்சமாக நடத்தியே பழக்கப்பட்ட உங்களுக்கு இது கடினம்தான். மேலும் “தமிழகத்தில் நம் கட்சி காலூன்றமுடியாது, நாம் ஏன் இவர்களுக்கு எதுவும் செய்யவேண்டும்” என்ற உங்கள் குறுகிய கண்ணோட்டமும் இருக்கவே செய்கிறது. அதற்கும் அப்பால் தமிழ்நாட்டுக் கலாச்சாரத்துக்கு ஒத்துப்போகாத உங்கள் காவிக் கலாச்சாரமும் இருக்கவே செய்கிறது.
இருந்தாலும், உடனடியாக நீங்கள் செய்யவேண்டியது இதைத்தான். முதலில் விலங்குநல வாரியத்தின் விதிகளில் திருத்தம் கொண்டுவாருங்கள். காட்சிப் பட்டியலிலிருந்து காளைகளை நீக்குங்கள். (இவையெல்லாம் உங்கள் அரசாங்க இலாகாக்கள் தானே?) அந்த வாரியம் உச்சநீதி மன்றத்தில் ஜல்லிக்கட்டின்மீது போட்டிருக்கும் வழக்கை வாபஸ் வாங்கிவிடுங்கள். (உச்சநீதி மன்றத்தின்மீது உங்களுக்கு இருக்கும் மரியாதை ஊரறிந்த ஒன்று அல்லவா!) பீட்டா அமைப்பைத் தடைசெய்வதில் பிரச்சினை ஒன்றுமில்லை. அது உலகமுழுவதும் செய்திருக்கும் அட்டூழியங்கள் எங்களுக்கே தெரியும்போது உங்களுக்குத் தெரியாதா என்ன? அதைக் காரணம் காட்டியே அந்த என்ஜிஓ அமைப்பைத் தடைசெய்யலாம். அடுத்து ஜல்லிக்கட்டுக்கு ஒரு நிரந்தரச் சட்டத்தை வழங்கிவிடுங்கள். இதற்கெல்லாம் அதிகபட்சம் உங்களுக்கு மூன்று நாள் தேவைப்படலாம். எப்படியும் பத்துநாள் கழித்துக் கூடப்போகும் பாராளுமன்றத்தை உடனே கூட்டுங்கள். இவற்றை எல்லாம் செய்தால் நிச்சயம் உலகமுழுவதிலும் உள்ள தமிழர்கள் அமைப்புகள் மத்தியிலும் அந்தந்த நாடுகள் இடையிலும் உங்கள் மதிப்பு ஜனநாயகக் காவலர் என்பதாக உயரும். மதிப்பு என்பது இலட்ச ரூபாய் மதிப்புள்ள கோட்டுப் போட்டுக் கொள்வதில் இல்லை, பாருங்கள்!

2017 பொங்கலுக்குப் பிந்திய வாரம் தமிழ்நாட்டு, இந்திய மட்டுமல்ல, உலக வரலாற்றிலேயே பொன்னெழுத்துகளால் பொறிக்கப்பட வேண்டிய வாரம். உலகம் எத்தனை எத்தனையோ போராட்டங்களைக் கண்டிருக்கிறது. ஆனால் தன்னெழுச்சியாக, எந்தக் கட்சியின் பின்புலமும் இன்றி, எந்தப் பெரிய கோடீஸ்வரர்களின் ஆதரவும் இன்றி ஓர் இனத்து இளைஞர்கள் தங்கள் உரிமைகளுக்காக, பண்பாட்டுக்காகத் திரண்டெழுந்த இந்த நிகழ்வு, அதிலும் மிகப் பொறுப்பாக அறவழியில், மிக அமைதியான முறையில் நடைபெற்று வருவது உலகத்துக்கே ஒரு முன்மாதிரி. உண்மையில் தமிழக இளைஞர்கள் உலகத்துக்கே முன்மாதிரியாகப் பொறுப்புடன் நடந்துகொண்டிருக்கிறார்கள்.
நண்பர்கள் பலர் குறிப்பிட்டிருப்பதுபோல இப் போராட்டத்திலிருந்து கற்றுக்கொள்ள வேண்டிய விஷயங்கள் ஏராளமாக இருக்கின்றன. ஆனாலும் குறிப்பாக தமிழகத்தில் சினிமாத் துறையும் அரசியலும் பின்னிப் பிணைந்து விரவிக் கிடப்பதால் ஒரு சில கருத்துகளைக் கூற முனைகிறேன்.
படத்தில் அம்மனாக நடித்துவிட்டுத் தனக்கு எல்லா சக்திகளும் ஆற்றலும் வந்துவிட்டதாக நினைத்துக் கொள்ளும் நடிகையைப் போல இன்று தமிழகத் திரை நட்சத்திரங்கள் நடந்துகொள்கின்றனர். இதற்கு முன்மாதிரியாக, இது போன்ற ஒரு மாயையை உருவாக்கியவர் மறைந்த எம்.ஜி.ஆர். இன்றுவரை சூப்பர் சூப்பர் ஸ்டார்களெல்லாம் மிகக் கேவலமாக நடந்துகொண்டிருக்கின்றனர்.
இந்தப் போராட்டம் அவர்களுக்குத் தங்கள் நிலையை உணர்த்தியிருந்தால் மிக நல்லது. அவர்களும் ஒரு தனியார் கம்பெனி அலுவலர் போன்றவர்கள்தான், தங்கள் நடிப்பு தங்கள் பிழைப்புக்கானது, அதற்குமேல் ஒன்றுமில்லை என்பதை அவர்கள் உணர்வது நல்லது. இது தெரியாமல் ஊடகங்களில் ஆட்டமாக ஆடி வாங்கிக் கட்டிக் கொள்ளும் நடிக நடிகையர்களையும் பார்க்கிறோம்.
இதேபோல்தான் தமிழக அரசியல்வியாதிகளும்-சாரி, அரசியல்வாதிகளும். சுமார் நாற்பத்தைந்து ஆண்டுகளாகத் தமிழக அரசியல்வாதிகள் தங்களுக்குச் சொத்துச் சேர்த்துக்கொள்வதையும், கோடிக்கணக்கில் கொள்ளையடிப்பதையும் தவிர வேறு எதையும் தமிழக மக்களுக்காக என உருப்படியாகச் செய்யவில்லை. இதில் மற்ற மாநிலத்திலும் அப்படித்தானே இருக்கிறார்கள் என்றெல்லாம் உதாரணம் காட்டிப் பேசத் தேவையில்லை. இனிமேலாவது ஒரு தூய்மையான அரசியலுக்கு நம் அரசியல்வாதிகளும், முக்கியமாக அதிகாரிகளும் துணை செய்தால் நல்லது.
போராட்டத்தில் மாணவர்கள் மிக எச்சரிக்கையாகவே அரசியல்வாதிகளையும் நடிகர்களையும் தவிர்த்திருக்கிறார்கள். இது மிகவும் பாராட்டுக்குரியது. மக்களின் போராட்டத்தைத் தாங்கள்தான் உருவாக்கி விட்டதாக ஒரு மாயையை ஏற்படுத்திப் பின்னால் வாக்குப் பொறுக்க வழிவகை செய்துகொள்வார்கள் இவர்கள்.
எப்படியோ, தமிழகத்துக்கு நல்லது நடந்தால் சரி.
மத்திய அரசும் இந்தப் போராட்டத்தினால் தமிழக மக்கள் சக்தியை உணர்ந்து இனிமேலாவது தமிழகத்தின் நலன்களைப் புறக்கணிக்காமல் பொறுப்பாக நடந்துகொண்டால் நல்லது. தமிழகம் முன்னேறினால் அதுவும் இந்திய மக்களின் முன்னேற்றம்தானே என்பதைக் குறுகிய கட்சிக் கண்ணோட்டமின்றிப் புரிந்துகொள்வது எல்லாக் கட்சிகளுக்கும் பயனளிக்கும்.

இன்று தமிழர் திருநாள். இனிவரும் தமிழ் ஆண்டிலேனும் மகிழ்ச்சி பொங்கி, நேர்மை தழைக்க, அனைவர் வாழ்க்கையும் சிறக்க, குறிப்பாக விவசாயிகளின் வாழ்க்கை மகிழ்ச்சியுற நாம் அனைவரும் இந்தப் பொங்கல் திருநாளில் வாழ்த்துவோம்.

இன்று ஆனந்தவிகடன் இதழில், இந்துக்கள்-ஒரு மாற்று வரலாறு என்ற எனது மொழிபெயர்ப்பு நூலுக்காக எனக்கு இவ்வாண்டின் சிறந்த மொழிபெயர்ப்பாளர் விருது அளிக்கப்படுவதாகச் செய்தியைப் படித்தேன். மேற்கொண்டு செய்தி சில நாட்களில் தெரியவரலாம். -க. பூரணச்சந்திரன்

வழக்கமாகத் தமிழகத்தில் நடந்துவந்த ஜல்லிக்கட்டு இப்போது ஒரு பிரச்சினையாகிவிட்டது. ஓர் இன மக்களின் பண்பாட்டு வழக்காற்றிற்கு இடம் தராமல் உச்சநீதி மன்றமும் மத்திய அரசும் அடம் பிடிக்கின்றன. உண்மையில் ஜல்லிக்கட்டு, உச்சநீதி மன்றத்தினால் முன்வைக்கப் படுவதுபோல, பிராணிகளுக்குத் தீங்கிழைப்பது அல்ல என்பதைப் புகழ் பெற்ற வரலாற்றாசிரியர் ஏ.எல். பாஷம் தனது The Wonder that was India என்ற நூலில் எடுத்துரைத்திருக்கிறார். அவருடைய சொற்களை அப்படியே இங்கு தருகிறேன்.
One form of animal contest confined to the Dravidian South was the bullfight, of which we have a vivid description in an early Tamil poem. This sport did not closely resemble the Spanish bullfight, where the scales are heavily weighted against the bull, for here the bull appears to have had the advantage….they (the Tamils) made no attempt to kill the bull, and it was not previously irritated, but the bullfight was evidently a sport of great danger (i.e. for men, not for the bull), for the poem gives a gory description of a victorious bull, his horns hung with the entrails of his unsuccessful opponents….(A.L. Basham, The Wonder that was India, 3rd edition, Picador, p.211)
இவ்வாறு கூறி, பழங்காலத்தில் அது (முல்லைநிலத்தில்) ஒருவகை சுயம்வரம் போல இருந்தது என்றும், பழங்கால வளச் சடங்குகளுடன் தொடர்புடையது என்றும் சொல்லிச் செல்கிறார்.
இப்படிப்பட்ட பண்பாட்டுப் பெருமையுடைய ஒரு நிகழ்வை ஏன் இந்திய அரசாங்கமும், உச்ச நீதி மன்றமும் மறுக்கின்றன என்று புரியவில்லை. உச்சநீதி மன்றம் சென்ற ஆண்டு பிராணி வதைச் சட்டத்தின் அடிப்படையிலேயே இதை எதிர்த்தது. அவ்வாறு இல்லை என்பதை பேராசிரியர் பாஷமே விளக்கியிருக்கிறார். இதை யாராவது உச்சநீதி மன்றத்தின் கவனத்துக்குக் கொண்டு சென்றால் நன்றாக இருக்கும்.

(சித்திரக்கிரீவன் என்னும் புறாவின் கதை)

கொஞ்ச தூரம் பறந்தபிறகு புறா அரசன் தன் கூட்டத்தைப் பார்த்துக் கூறியது:

“கண்டகி ஆற்றின் கரையில் இருக்கும் சித்திரவனத்தில் என் நண்பனாகிய எலி அரசன் இரண்யகன் என்பவன் இருக்கிறான். அவன் நமது வலையை அறுப்பான், அங்கே செல்லுங்கள்.”

இதைக் கேட்டுப் புறாக்கூட்டம் பறந்துசென்று எலி அரசன் வளையருகில் இறங்கியது. தனக்கு எவ்வழியிலும் ஆபத்து நேரிடலாம் என்று வளைக்கு நூறு வழிகள் செய்து வைத்திருக்கும் எலியரசன், புறாக்கள் இறங்கிய ஒலியைக் கேட்டு பயந்து உள்ளேயே இருந்தது.

சித்திரக்கிரீவன் (புறா அரசன்): இரண்யகா, நண்பா! எங்களோடு ஏன் பேசவில்லை?

தன் நண்பன் குரலைக் கேட்ட எலியரசன் வளையிலிருந்து வெளிவந்தது.

இரண்யகன்: நான் மிகவும் புண்ணியம் செய்தவன். ஆகவே சித்திரக்கிரீவன் ஆகிய என் நண்பன் என் வீட்டுக்கு வந்தான். இவ்வுலகத்தில் மனம் ஒத்த நண்பர்களோடு பழகுவதைவிட வேறு ஆனந்தம் ஏது?

பறவைகளின் துன்பத்தை அது நோக்கியது.

இரண்யகன்: நண்பா, நீ எல்லாரைக் காட்டிலும் புத்திக்கூர்மை உடையவன் ஆயிற்றே, உனக்கு இப்படிப்பட்ட சோதனை எப்படி ஏற்பட்டது?

சித்திரக்கிரீவன்: எந்தக் காலத்தில் எது நடக்குமோ அது நடக்கும். விதி வலியது. அதற்கு முன் எந்த உபாயம் வெல்லும்? கடல் பெருகி மேலிட்டு வந்தால் அதற்குக் கரை ஏது?

எலியரசன்: ஆம், உண்மைதான். நூறு நாழிகை வழித் தொலைவில் இருக்கும் பொருள்களையும் ஆராய்ந்து அறிந்து செல்கின்ற நீயே இன்று வேடனின் வலைக்குள் சிக்கிக் கொண்டாய், பார்! சந்திரன், சூரியன் ஆகியோர்க்கும் ராகு கேது ஆகியவற்றால் கிரகணம் ஏற்படுகிறது. யானையும், பறவையும், பாம்பும் மனிதனுக்குக் கட்டுப்படுகின்றன. புத்திசாலிகளாக உள்ளவர்களுக்கும் வறுமை ஏற்படுகிறது. இவை யாவும் தெய்வச் செயல்களே.

இவ்வாறு கூறியபடி, சித்திரக்கிரீவனின் வலைக் கயிற்றை எலி அறுக்கத் தொடங்கிற்று.

புறா அரசன்: நண்பனே, முதலில் என் பரிவாரத்தின் கயிறுகளை அறு. பிறகு கடைசியாக என் கயிற்றை அறுக்கலாம்.

இரண்யகன்: முதலில் தன்னைக் காப்பாற்றிக் கொண்டுதான் தன் பரிவாரங்களைக் காப்பாற்ற வேண்டும். அறம் பொருள் இன்பம் ஆகிய இவைகளுக்கும் ஆதாரம் உயிர். ஆகவே முக்கிய சாதனமாகிய உயிரைக் காப்பாற்றினால் எல்லாவற்றையும் காப்பாற்றினாற் போல் ஆகும்.

சித்திரக்கிரீவன்: நீ சொல்வது சரிதான். ஆனால் இப்படிப்பட்ட வேதனைகளில் இருந்தெல்லாம் காப்பாற்றுவதற்காகத் தானே என்னை இவர்கள் அரசனாக நினைக்கிறார்கள்? ஆகவே என் உயிரைக் காப்பாற்றுவதற்கு முன் இவர்களைப் பிழைக்க வைப்பாயாக.

எலி அரசன்: நீ பரம சாது. அடுத்தவர்களை ஆதரிப்பவனாக இருக்கிறாய். எஜமானனிடம் விசுவாசமாக இருக்கின்ற சேவகனும், சேவகனிடம் அன்பாய் இருக்கின்ற எஜமானனும் சுகம் அடைவார்கள்.

இவ்வாறு கூறி, எலி அரசன், எல்லாப் புறாக்களின் கயிறுகளையும் பல்லினால் கடித்து அறுத்து, கடைசியாக சித்திரக்கிரீவனது கட்டையும் விடுவித்தது. பிறகு ஒன்றுக்கொன்று உபசார வார்த்தைகள் பேசிக் கொண்டன. சித்திரக்கிரீவன் நன்றி சொல்லித் தன் இடத்திற்குச் சென்றது.

லகுபதனன் ஆகிய காகம் இவற்றை எல்லாம் பார்த்து ஆச்சரியம் அடைந்தது. பிறகு அது எலி அரசனைப் பார்த்துச் சொல்லியது.

“நீ மிகவும் பாக்கியம் செய்தவன். நானும் உன் நட்பை விரும்புகிறேன். நீ அன்பு கூர்ந்து என் நண்பனாக வேண்டும்.”

இரண்யகன்: நீ யார்?

லகுபதனன்: நான் ஒரு காகம். என் பெயர் லகுபதனன்.

இரண்யகன்: உனக்கும் எனக்கும் வெகு தூரம். நான் உனக்கு இரை. நீ என்னைத் தின்கிறவன். ஆகவே உனக்கும் எனக்கும் நட்பு எவ்விதம் ஏற்படும்? அது ஆபத்துக்கே காரணமாகும். நரியின் நட்பினால் ஒரு மான் வலையில் அகப்பட்டது போல் எனக்கு உன்னால் தீமைதான் ஏற்படும்.

லகுபதனன்-அது எப்படி? மான் எப்படி வலையில் சிக்கியது?

(மான் நரியிடம் நட்புக் கொண்ட கதை)

எலி அரசன்: மகத தேசத்தில் சண்பகவனம் ஒன்றில், மானும் காகமும் ஒன்றுக்கொன்று நட்பாக இருந்தன. அப்படி இருந்தபோது, அந்த மான் புல் முதலானவற்றை மேய்ந்து நன்கு கொழுத்திருப்பதை ஒரு நரி கண்டது. “இவனை நேரில் கொல்வது அசாத்தியம். ஆகவே வஞ்சனையினால் இவனைக் கொல்ல வேண்டும்” என்று நிச்சயித்துக் கொண்டது. மானிடம் சென்று, அது “நண்பா! சுகமா?” என்று விசாரித்தது.

மான்: நீ யார்?

நரி: என் பெயர் குத்திரபுத்தி. இந்தக் காட்டில் நான் எந்த நண்பனும் இன்றித் தன்னந்தனியாக ஒரு பாவியாகத் திரிந்துகொண்டிருந்தேன். இன்று உன்னைப் பார்த்ததும் மகிழ்ச்சி உண்டாயிற்று. உனக்குத் தேவையான வேலைகளைச் செய்துகொண்டு உன்னிடத்தில் நட்பாக இருப்பதற்கு விரும்புகிறேன்.

மான்: அப்படியானால் நல்லது. வா.

இரண்டும் சேர்ந்து மரம் ஒன்றின்கீழ்ச் சென்றன.

அந்த மரத்தில் மானின் நண்பனாகிய சுபுத்தி என்னும் காகம் வசித்து வந்தது. அது இரண்டையும் பார்த்தது.

காகம் (மானிடம்): நண்பனே, உன் அருகில் இருப்பவன் யார்?

மான்: இந்த நரி, என்னுடன் நட்பாய் இருக்க விரும்புகிறான்.

காகம்: நண்பனே, திடீரென்று நெருங்கிவந்து நட்புப் பாராட்டுபவனை நம்பலாகாது. ஒருவன் குலமும் நடத்தையும் தெரியாமல் அவனுக்கு இடம் கொடுத்தால் ஒரு பூனைக்கு இடம் கொடுத்து, கழுகு இறந்தாற்போல நேரிடும்.

மான் – கழுகு எப்படி இறந்தது?

(பூனையால் கழுகு இறந்த கதை)

காகம்: பாகீரதி ஆற்றங்கரையில் திரிகூடமலையில் ஒரு பழைய மரத்தின் பொந்தில் சரற்கவன் என்னும் கழுகு வசித்து வந்தது. அதற்கு வயதாகி விட்டது. நகமும் கண்ணும் போய்விட்டன. மற்றப் பறவைகள் அதன்மேல் ஆதரவு காட்டி, தங்கள் உணவில் கொஞ்சம் கொஞ்சம் அதற்குக் கொடுத்து அதைக் காப்பாற்றி வந்தன. அப்போது நெடுஞ்செவியன் என்னும் பூனை பறவைகளின் குஞ்சுகளைத் தின்ன வேண்டி அந்த மரத்தின்கீழ் வந்தது. அதைப் பறவைக் குஞ்சுகள் பார்த்துக் கூச்சலிட்டன. கண்தெரியாத கழுகு, “ஏன் கூச்சலிடுகிறீர்கள்? இங்கே வந்தது யார்?” என்றது. பூனை, ‘இந்தக் கழுகிடமிருந்து நாம் சண்டையிட்டுத் தப்ப இயலாது. தந்திரத்தினால்தான் தப்ப வேண்டும்’ என்று அதன் அருகில் சென்றது.

பூனை: ஆற்றல் மிகுந்தவனே, உனக்கு என் வந்தனம்.

கழுகு: நீ யார்?

பூனை: நான் நெடுஞ்செவியன் என்னும் பூனை.

கழுகு: இந்த இடத்தை விட்டு உடனே ஓடிப்போ. இல்லாவிட்டால் செத்துப்போவாய். கொன்றுவிடுவேன்.

பூனை: நான் சொல்வதைக் கேள். இன வேறுபாட்டினால் ஒருவரை ஒருவர் அழிப்பது சரியல்ல. அவனவன் நடத்தையைப் பார்த்தே எது செய்யத் தக்கதோ அதைச் செய்ய வேண்டும்.

கழுகு: நீ ஏன் வந்தாய், சொல்.

பூனை: நான் இந்த ஆற்றங்கரையில் நித்திய ஸ்நானம் செய்து, சாந்திராயணம் முதலான விரதங்களை அனுசரித்துக் கொண்டிருக்கிறேன். நீ மிகவும் தர்மவான் என்று பறவைகள் சொல்லக் கேள்விப்பட்டேன். முதிர்ந்த அறிஞனிடத்தில் தர்மத்தைக் கேட்கவேண்டும் என்று சாஸ்திரம் இருக்கிறது. அதனால் நான் உன்னிடத்தில் வந்தேன். நீயோ, தர்மத்தைவிட்டு என்னைக் கொல்லப் பார்க்கிறாய். இப்படிப்பட்ட ஆசாரத்தை நான் எங்கும் பார்த்ததில்லை. பகைவனும் தன் வீட்டுக்கு வந்தால் நல்லவர்கள் அவர்களை ஆதரிப்பார்கள். மரமும் தன்னை வெட்டுகிறவனுக்கு நிழல் கொடுக்கிறது அல்லவா?

விருந்தாளி, ஒரு வீட்டுக்கு வந்து முகம் வாடிச் சென்றால், அவனது பாவம் வீட்டுக்காரனுக்கு வருகிறது. வீட்டுக்காரனின் புண்ணியம் விருந்தாளியைச் சேர்கிறது. ஆகவே நல்லவர்கள் எல்லாரிடத்திலும் அன்பு காட்டுகிறார்கள். நிலவு எல்லார் வீட்டிலும் பிரகாசிக்கிறது அல்லவா?

கழுகு: பூனைஇனம் இறைச்சியைத் தின்கின்ற இனம். இங்கே பறவைகளைக் கொலைசெய்ய வந்திருக்கிறாய் என்று நான் அப்படிக் கூறினேன். நீ பிராமணப் பூனை என்பது எனக்குத் தெரியாது.

நெடுஞ்செவியன் அதைக் கேட்டு ‘சிவ சிவ’ என்று தரையைத் தொட்டுக் காதின் மேல் கையை வைத்துப் பொத்திக்கொண்டது.

பூனை: நான் தர்ம சாஸ்திரங்களைக் கேட்டு வைராக்கியம் அடைந்து பொல்லாத செயல்களை விட்டுவிட்டேன். அநேக சாஸ்திரங்களில் கொலையைப் போன்ற ஒரு பாதகம் இல்லை என்று சொல்லியிருக்கிறது. ஆகவே கனிகிழங்குகளைச் சாப்பிட்டுவருகிறேன். அப்படிப்பட்ட நான் பாதகம் எப்படிப் பண்ணுவேன்?

இவ்வாறு கூறி, கழுகுக்கு நம்பிக்கை வரச்செய்து, பூனை அதன் வீட்டில் இருந்தது. தினந்தோறும் ஒவ்வொரு பறவைக் குஞ்சாகப் பிடித்து தின்று கொண்டிருக்கத் தலைப்பட்டது. அப்போது குஞ்சுகளை இழந்த பறவைகள், மனக்கிலேசம் கொண்டு, தங்கள் குஞ்சுகள் எண்ணிக்கை சரியாக இருக்கிறதா என்று தினமும் சோதிக்கத் தொடங்கின. இதை அறிந்த பூனை அந்த இடத்தை விட்டு ஓடிப்போய்விட்டது.

பறவைகள், கழுகின் பொந்தின் அருகில் வந்து பார்க்கும்போது, அங்குக் குஞ்சுகளுடைய எலும்புகளும் சிறகுகளும் விழுந்துகிடப்பதைக் கண்டன. ‘இந்தத் துரோகிக் கழுகுதான் நம் பறவைக் குஞ்சுகளைக் கொன்றது’ என்று நினைத்து கழுகை அவை கொன்றுவிட்டன.

ஆகவே ஒருவன் குணம் தெரியாமல் அவனுக்கு இடம் கொடுக்கலாகாது.

(மான் நரியிடம் நட்புக் கொண்ட கதை தொடர்கிறது)

இப்படி மான் கூறியதும், நரி, அதனிடம் சொல்லியது: நட்புக் கொள்வதற்கு முன்னாலேயே ஒருவனது பண்பு எப்படித் தெரியவரும்? ஆகவே என்னை நண்பனாக ஏற்றுக்கொள்.

மான் அதைக் கேட்டு, காகத்தைப் பார்த்து, “நீ எப்படி எனக்கு நண்பனாக இருக்கிறாயோ, அப்படியே இவனும் இருந்துபோகட்டும். நீ அதற்குத் தடை சொல்லாதே” என்று உரைத்தது.

இப்படியே மூன்றும் தங்கள் தங்கள் வழக்கப்படி இரைதேடித் தின்று அந்த மரத்தின் அடியில் ஒன்று சேர்ந்து வசித்தன. ஒருநாள்

நரி, (மானைப் பார்த்து): இந்தக் காட்டில் மிகப் பசுமையான இடம் ஒன்று இருக்கிறது. உனக்கு அதைக் காட்டுகிறேன், வா.

இவ்வாறு கூறிக் காட்டுக்கு அருகிலுள்ள ஒரு கொல்லையை மானுக்குக் காட்டியது நரி. அதைக் கண்டு மானும் தினம் தினம் அங்குச் சென்று பயிர் களை மேய்ந்து புசித்தவாறு இருந்தது. இதை ஒரு நாள் கண்ட கொல்லைக்குச் சொந்தக்காரன், மானைப் பிடிக்க வலைவிரித்தான். மானும் அந்த வலையில் சிக்கிக் கொண்டது. ‘இப்போது யார் என்னைக் காப்பாற்று வார்கள்? நண்பர்கள்தான் உதவ வேண்டும்’ என்று நினைத்தவாறு இருந்தது.

அப்போது நரி அங்கு வந்தது. தன் எண்ணப்படியே நடந்ததுகண்டு மகிழ்ச்சியடைந்தது.

மான்: நண்பா! ஏன் சும்மா இருக்கிறாய்? என்னை விடுவித்துவிடு. சங்கட காலத்தில் நண்பர்கள்தான் உடையிழந்தவன் கைபோல் அவனுக்கு உதவுகிறார்கள்.

நரி: நீ சொல்வது மெய்தான். ஆனால், இன்றைக்கு எனக்கு விரதம். ஆகவே இந்தத் தோல்வலையை இன்று என் பல்லினால் கடிக்க மாட்டேன். நாளைக்கு நீ என்ன சொன்னாலும் கேட்கிறேன். நண்பனுக்காக உயிரும் கொடுப்பவன் அல்லவா நான்?

இவ்வாறு சொல்லிவிட்டு, அருகில் ஓரிடத்தில் சென்று ஒளிந்து கொண்டது. மான் இரவு நேரம் ஆகியும் வராததைக் கண்டு வருந்திய காகம் தேடிக் கொண்டு அங்கே வந்தது.

மான் (காகத்திடம்): நண்பா, உன் பேச்சைக் கேட்காமல் போனதால்எனக்கு வந்த பலன் இது.

காகம்: உன் கூட்டாளியாகிய நரி எங்கே போனான்?

மான்: என் இறைச்சியைத் தின்பதற்காக இங்கேதான் எங்கேயாவது ஒளிந்துகொண்டிருப்பான்.

காகம்: இந்தக் காலத்தில் எல்லாரும் தங்களுக்கு ஏதாவது லாபம் கிடைக்கும் என்றுதான் பணிவாக நடந்துகொள்வது போல நடிக்கிறார்கள். நல்லது சொல்கின்ற நண்பன் பேச்சைக் கேளாதவனுக்கு விபத்து விரைந்து வருகிறது. மேலும் அவன் தன் பகைவனுக்கே மகிழ்ச்சியை அளிக்கிறான்.

இப்படிப் பேசிக் கொண்டிருக்கும்போது கொல்லைக்கார விவசாயி ஒரு தடியை எடுத்துக்கொண்டு தொலைவில் வருவதைக் காகம் பார்த்தது.

காகம்: நண்பனே, நான் சொல்வதை இப்போதேனும் கேள். இப்போது மூச்சை அடக்கிக் கொண்டு செத்தவனைப் போலக் கிட. விவசாயி உன்னைப் பார்த்துச் செத்துப்போய்விட்டாய் என்று எண்ணி, வலையை அவிழ்த்துவைக்கப் போவான். அப்போது நான் கத்துகிறேன். நீ உடனே விரைவாக ஓட்டம்பிடி.

இவ்வாறு கூறிவிட்டு, காகம் பொய்யாக, மானின் கண்ணைக் குத்தியவாறு இருந்தது. கொல்லைக்காரன், மான் செத்துப்போயிற்று என்று கருதி, வலையை அவிழ்த்து ஓரிடத்தில் ஒன்றாகக் கட்டிவைக்கச் சென்றான். காகம் அதைப் பார்த்துக் கத்த, மான் விரைந்து ஓட்டம் பிடித்தது. அதைக்கொல்ல நினைத்துக் குடியானவன் தன் தடியை அதன்மேல் வீசி எறிந்தான். அது மறைந்திருந்த நரியின்மீது பட்டு அது இறந்தது.

இக்காலத்தில் புண்ணியமோ, பாவமோ மிகுதியாகிவிட்டால், அதன் பலன் உடனே கிடைத்துவிடுகிறது. மானுக்கு நரியின் நட்புப் போல, எனக்கும் உன் சிநேகிதம் உதவாது.

(சித்திரக்கிரீவன் கதை தொடர்கிறது)

இதைக் கேட்ட காகம், எலி அரசனிடம்: “உன்னைத் தின்று என் பசியாறுமா? நீ உயிருடன் இருந்தால்தான் சித்திரக்கிரீவனைப் போல எனக்கும் நன்மை கிடைக்கும்” என்றது.

  (தொடரும்)

ஆனால் துஷ்டபுத்தி தன் தந்தை கூறிய நல்லறிவுரையை ஏற்கவில்லை. வலுக்கட்டாயமாக அவரைத் தூக்கிக்கொண்டு சென்று மரப்பொந்தில் உட்கார வைத்தான். மறுநாள் காலையில் நீதிபதியையும் சுபுத்தி முதலான பிறரையும் அந்த இடத்திற்கு அழைத்துச் சென்று, “எனக்கு இந்த மரமே சாட்சி. இதைக் கேளுங்கள்” என்று கூறினான். அப்போது அந்த மரத்திலிருந்து, “பணம் அனைத்தையும் சுபுத்தியே கொண்டுசென்றான்” என்று ஒரு குரல் எழுந்தது.

சுபுத்தி (தனக்குள்): இது என்ன மோசமாக இருக்கிறது? மரம் எங்கேயாவது பேசுமா? ஒரு பிராணியும் இல்லாமல் இந்தச் சத்தம் எங்கிருந்து வந்தது? இது தெய்வ சக்தியாக இருந்தால் உண்மையை அல்லவா சொல்ல வேண்டும்? இதைச் சோதித்துப் பார்த்தால்தான் உண்மை விளங்கும்.

(நியாயதிபதியிடம்): ஐயா, மரம் பேசுவது என்பது இயற்கைக்கு மாறானது. நான் மேலே ஏறிச் சென்று சோதித்துப் பார்க்கிறேன்.

மரத்தில் ஏறியபோது கிழவரை ஒளித்துவைத்த பொந்து காணப்பட்டது. ஆனால் உள்ளே ஆள் இருப்பது தெரியவில்லை. இங்கேதான் ஏதாவது சூழ்ச்சி இருக்க வேண்டும் என்று எண்ணிய சுபுத்தி, அங்கு நெருப்பை மூட்டினான். உள்ளே இருந்த கிழவர், கொஞ்சநேரம் வரை நெருப்பின் வேதனையைப் பொறுத்துப் பார்த்தார். இயலாமல் போகவே வெளியே வந்து விழுந்தார். அங்கிருந்த எல்லோரும் “இது என்ன” என்று அவரைக் கேட்டனர்.

கிழவர்-என் மகன் துஷ்டபுத்தி நான் சொன்ன அறிவுரையைக் கேட்காமல் பலாத்காரமாக என்னை இங்கே கொண்டுவந்து உட்காரவைத்தான்.
என்று சொல்லிவிட்டு, மூச்சுத்திணறிய அந்தக் கிழவர் இறந்துபோனார்.

பிறகு துஷ்டபுத்தியின் வாய்மூலமாகவே எல்லாச் செய்திகளையும் அரசன் அறிந்துகொண்டு, அவனைக் கழுவில் ஏற்றினான்.

இவ்வாறு கரடகன் தமனகனிடம் சொல்லியது. பிறகு, “பாம்பை வெகுநாள் பாலூட்டி வளர்த்தாலும், அது வளர்த்தவனையே கடிக்கும். ஆகவே எனக்கு உன்னிடம் பயமாக இருக்கிறது. இனிமேல் உன்னிடம் தேவதத்தனைப் போலத்தான் நடந்து கொள்ள வேண்டும்” என்றது.

தமனகன்-தேவதத்தன் எப்படி நடந்துகொண்டான், சொல்.

கரடகன்-ஒரு நகரத்தில் தேவதத்தன் என்னும் வியாபாரி இருந்தான். அவனுடைய பணம் முழுவதும் நஷ்டம் ஏற்பட்டுக் கரைந்துவிட்டதால் மறுபடி பொருள் சம்பாதிக்க வேண்டும் என்று நினைத்து, தன்னிடம் கடைசியாக இருந்த ஆயிரம் இரும்புக் கம்பிகளைத் தன் நண்பன் பகதத்தன் என்பவனிடம் வைத்துவிட்டுச் சென்றான். சென்ற இடத்திலும் அவனுக்குச் சரிவர வியாபாரம் நடந்து பணம் கிடைக்கவில்லை. ஆகவே சொந்த ஊருக்கே திரும்பிவந்து, தன் நண்பனிடம் தான் கொடுத்து வைத்திருந்த இரும்புக் கம்பிகளைக் கேட்டான். பகதத்தன் பேராசை பிடித்தவன். இவனை ஏமாற்ற நினைத்து, “இரும்புக் கம்பிகளை எலிகள் தின்றுவிட்டன” என்று சொன்னான். தேவதத்தன் இவன் சூழ்ச்சியை வேறு ஒரு உபாயத்தினால்தான் முறியடிக்க வேண்டும் என்று நினைத்து, நண்பன் சொன்னதை ஏற்றுக்கொண்டதுபோல் நடித்துச் சென்றுவிட்டான்.

மற்றொரு நாள், பகதத்தனின் மகனுடன் தேவதத்தன் விளையாடிக் கொண்டிருந்தான். அவனைக் கடைக்கு அழைத்துச் செல்வதுபோல் தொலைவாக அழைத்துச் சென்று வேறு ஒரு இடத்தில் ஒளித்து வைத்துவிட்டான். வெகுநேரம் ஆகியும் பிள்ளை வராமல் போகவே, பகதத்தன் தேவதத்தனிடம் வந்து, “என் மகன் எங்கே” என்று கேட்டான்.

தேவதத்தன்: உன் மகனைப் பருந்து தூக்கிக்கொண்டு போய்விட்டது.

பகதத்தன் இதைக் கேட்டு மிகவும் கோபமும் துக்கமும் அடைந்து, தேவதத்தனை இழுத்துக் கொண்டு நியாயத்தலைவரிடம் சென்றான்.

பகதத்தன்: இந்த துஷ்டன் என் மகனை எங்கேயோ ஒளித்து வைத்துவிட்டுப் பருந்து எடுத்துக் கொண்டு போய்விட்டதாகச் சொல்கிறான். தாங்கள்தான் என் மகனைத் திரும்ப வருவித்துத் தரவேண்டும்.
நியாயத்தலைவன் (தேவதத்தனிடம்): இவன் மகன் எங்கே இருக்கிறான்? சொல்.

தேவதத்தன்: இவன் மகனைப் பருந்து தூக்கிக்கொண்டு போய்விட்டது.

நியாய அதிகாரி (குலுங்கிக் குலுங்கிச் சிரித்து): இப்படி எங்கேயாவது நடக்குமா? இது மாதிரி உலகத்தில் நடந்ததே இல்லை. ஏன் இப்படிப் பொய் சொல்கிறாய்?

தேவதத்தன்: ஐயா, இதுபோய் ஒரு ஆச்சரியமா? கொஞ்ச நாளுக்கு முன்னால் என் இரும்புக் கம்பிகளை எல்லாம் எலிகள் கடித்துத் தின்றுவிட்டனவே. அப்படித்தான் இதுவும் நடந்தது.

இதைக் கேட்ட அதிகாரி, முன்பு நடந்த விஷயங்களை எல்லாம் விசாரித்து அறிந்தான். பிறகு, பகதத்தனிடம், “நீ அவனுடைய இரும்புக் கம்பிகளை எல்லாம் திரும்பக் கொண்டுவந்து கொடுத்தால், அவன் உன் மகனைத் திரும்ப ஒப்படைப்பான்” என்றான். இருவரும் அப்படியே செய்து தங்கள் தங்கள் இடங்களுக்குச் சென்றார்கள்.

இவ்வாறு சொல்லிய கரடகன், தமனகனிடம், “சொல்லிய பொருளைத் தெரிந்து கொள்ளாதவன் கல்லுக்குச் சமம். உனக்கு உபதேசம் செய்து பயனில்லை” என்றது.

இவ்வாறு கூறியபின், கரடகன், தமனகன் இரண்டும் சிங்கத்திடம் சென்றன. சிங்கம் அங்கே சஞ்சீவகனாகிய எருதைக் கொன்றுவிட்டு மிகுந்த வருத்தத்துடன் உட்கார்ந்திருந்தது.தமனகன்: சுவாமி, தாங்கள் உங்கள் எதிரியைக் கொன்றுவிட்டு வருத்தப்படுகிறீர்களே, இது நியாயம் இல்லையே? எதிரியைக் கொல்லலாம் என்று சாத்திரங்கள் சொல்கின்றன. தந்தையாக இருந்தாலும், உறவினராக இருந்தாலும், மகனாகவே இருந்தாலும், நண்பர்களாக இருந்தாலும், யார் தன்னைக் கொல்ல முயற்சி செய்கிறார்களோ, அவர்களை அதிகாரத்தில் இருப்பவன் முதலில் கொன்றுவிட வேண்டும். சுதந்திரமாகத் திரிகிற மனைவியும், கெட்ட சிநேகிதனும், தாறுமாறாக நடக்கும் சேவகனும், அஜாக்கிரதையான மந்திரியும், நன்றிகெட்டவனும் இருக்கலாகாது. மேலும், மெய், பொய், கடுமை, மென்மை, கொலை, தயை, உதாரண குணம், உலோப குணம், பலவழிகளில் பொருளீட்டுதல், அதிக எண்ணிக்கையிலான நண்பர்கள் இப்படி பல பண்புகள் அரசனுக்கு இருக்கவேண்டும் என்று அரசநீதி சொல்கிறது. அப்படியே தாங்கள் இதைச் செய்தீர்கள்.

இவ்வாறு கூறி, தமனகன், சிங்கத்திற்கு மகிழ்வூட்டியது. சிங்கமும் முன்போலவே அந்தக் காட்டில் தனது அரசாணையை நடத்தியவாறு சுகமாக இருந்துவந்தது.
[மித்திரபேதம் என்னும் முதற்பகுதி முற்றிற்று.]

இரண்டாம் பகுதி—சுகிர்லாபம் அல்லது நட்புப் பேறு

நட்பின் அவசியம் பற்றி அரசகுமாரர்களுக்கு சோமசர்மா சொல்லத் தொடங்கினான். “காகமும் எலியும் ஆமையும் நட்பினால் ஒன்றை ஒன்று காப்பாற்றினாற் போல, புத்திசாலியாக இருக்கின்ற நண்பர்கள், செல்வமில்லாவிட்டாலும், வேறு கருவிகள் இல்லாவிட்டாலும், ஒருவர்க்கொருவர் உதவுவார்கள்” என்று அவன் சொல்ல, பிள்ளைகள், “அது எவ்விதம்?” என்று கேட்டார்கள். சோமசர்மா உடனே கதை சொல்லத் தொடங்கினான்.

கோதாவரி நதிக்கரையில் ஒரு பெரிய வன்னிமரம் இருந்தது. அதில் லகுபதனன் என்னும் காகம் வசித்துவந்தது. ஒருநாள் காலையில் அங்கு பயங்கரமான வேடன் ஒருவன் வந்தான். இவன் என்ன செய்வானோ தெரியவில்லையே, தெரிந்துகொள்வது நல்லது என்று காகம் நினைத்தது. இதற்குள் அந்த வேடன் தன் வலையை விரித்து, அதன்மீது தானியங்களைத் தெளித்துவிட்டு, தான் ஒரு செடி மறைவில் பதுங்கியிருந்தான். அப்போது சித்திரக்கிரீவன் என்னும் புறா தன் பரிவாரத்தோடு அந்த மரத்தில் வந்து அமர்ந்தது. புறாக்கள் அந்த தானியங்களைச் சாப்பிட விரும்பின. ஆனால் சித்திரக்கிரீவன் சொல்கிறது.

“ஆள் அரவமற்ற இந்தக் காட்டில் தானியம் எப்படி வரும்? யாராவது கொண்டு வந்து போட்டிருக்கத்தான் வேண்டும். அது நமக்குத் தெரியாதவரை நாம் இதைப் புசிக்கலாகாது. ஒரு பார்ப்பனன் பொன்னுக்கு ஆசைப்பட்டு புலியினால் எப்படி இறந்தானோ அதுபோல இதுவும் எனக்கு விபரீதமாகத் தோன்றுகிறது.”

பிற புறாக்கள்-அது எப்படி மகாராஜா?

சித்திரக்கிரீவன்-நான் ஒரு சமயம் வேறொரு காட்டில் மேய்ந்துகொண்டிருந்த போது நடந்ததைச் சொல்கிறேன். கேளுங்கள். ஒரு கிழப்புலி, பலவீனத்தால் உணவு தேடமுடியாமல், ஒரு யுக்தியைச் செய்தது. நீராடிவிட்டு, ஏரிக்கரை ஒன்றில் கையில் தருப்பைப் புல்லை வைத்துக்கொண்டு உட்கார்ந்தது. அப்போது அந்த வழியாக ஒரு பார்ப்பனன் வந்தான். புலி அவனைப் பார்த்து, “ஓ பிராமணரே, நான் உமக்கு இந்தப் பொன் காப்பைத் தருகிறேன், வந்து பெற்றுக் கொள்ளும்” என்றது. பிராமணன் யோசிக்கலானான். “இந்தக் காப்பு வலிய நமக்குக் கிடைக்கிறது. புலியோ மனிதர்களைக் கொல்லக் கூடியது. ஆகையினால் இந்தக் காப்பின்மீது ஆசை வைக்கலாகாது. ஆனால், மரணத்திற்குப் பலவேறு வழிகள் இருக்கின்றதே. எவ்விதத்திலேனும் ஒருவனுக்கு மரணம் சம்பவிக்கலாம். ஆகவே முயற்சி செய்து பார்ப்பதில் தவறில்லை” என்று நினைத்தான்.

பிராமணன் (புலியைப் பார்த்து): காப்பு எங்கே இருக்கிறது?

புலி (கையிலுள்ள காப்பைக் காட்டி): இதோ பாரும், பிராமணரே. என் கையில் உள்ளது.

பிராமணன்: நான் எப்படி உன்னிடத்தில் நம்பிக்கை வைத்து அருகில் வருவது?

புலி: நானும் பிராமணப் புலிதான். வைகறை எழுந்ததும் இந்தக் குளத்தில் நீராடி நித்தியதானம் செய்துகொண்டிருக்கிறேன். நான் நகமும் பல்லும் போன கிழவன். வேட்டல், ஓதல், கொடுத்தல், தவம், சத்தியம், உறுதி, பொறுமை, ஆசையின்மை என்னும் எட்டு தருமங்களையும் நான் அறிந்திருக்கிறேன். அதனால் எனக்குக் கிடைத்த இந்த அபூர்வப் பொருளை யாருக்கேனும் கொடுக்க வேண்டும் என்று நினைத்தேன். இப்போதும் உமக்கு என்னிடம் நம்பிக்கை வரவில்லையா?

பிராமணன்: நான் உன்னை நம்பலாம்தான். ஆனால் புலிகள் தீங்கு செய்பவை என்று உலக அபவாதம் இருக்கிறதே.

புலி: நான் தர்ம சாஸ்திரம் அறிந்த புலி. தன் உயிர் எப்படித் தனக்கு இனிக்கிறதோ அப்படித்தான் எல்லாருக்கும். இதை அறிந்ததால் சாதுக்கள் பிராணிகளிடமும் கருணை காட்டுகிறார்கள். தன்னைப் போல சுக துக்கங்களைப் பிறரிடமும் எண்ணிப்பார்க்கிறார்கள்.

நீ மிகவும் ஏழையாகக் காணப்படுவதால் உனக்கு இந்தக் காப்பைத் தர நினைத்தேன். ஏழைக்குக் கொடுப்பதுதானே முறை? செல்வர்களுக்குக் கொடுத்து என்ன பிரயோஜனம்? நோயுற்றவனுக்குத்தான் மருந்து செல்லும். நோயில்லாதவனுக்கு அது எப்படிப் பயன்படும்? ஆகவே நீ இந்த ஏரியில் நீராடிவிட்டு வா. உனக்கு இதைத் தருகிறேன்.
அந்த பிராமணனுக்குப் பின்புத்தி. ஆகவே ஏரியில் நீராட இறங்கினான். அது சேறுமிகுந்த இடம். ஆகவே அவன் கால் உளையில் சிக்கிக் கொண்டது.

புலி: பிராமணரே, கவலைப்பட வேண்டாம். நான் உம்மைக் காப்பாற்றுகிறேன்.

இவ்விதம் சொல்லியவாறே மெல்லச் சென்று அவனைப் பிடித்துக்கொண்டது.

பிராமணன் (தனக்குள்): கெட்டவர்கள் வேதம் படித்தாலும் தர்ம சாஸ்திரம் அறிந்திருந்தாலும், அவர்கள் வார்த்தையில் நம்பிக்கை வைக்கலாகாது. கூடப் பிறந்த குணம் எப்போதும் நீங்குவதில்லை. நமது சாதிக்கு இயல்பாக இருக்கின்ற பேராசைக் குணத்தினால் இந்த துஷ்டனிடத்தில் நம்பிக்கை வைத்து மோசம் போனேன்.

என்று அவன் எண்ணமிட்டுக் கொண்டிருக்கையிலேயே, புலி அவனைக் கொன்று தின்றது. ஆகையால் எதையும் மிகவும் சிந்தித்துத்தான் செய்ய வேண்டும். அப்படிச் செய்தால் யாதொரு தீங்கும் நேரிடாது” என்று சித்திரக்கிரீவன் கூறியது.

மற்றொரு புறா: இப்படி ஆலோசித்தால் நமக்கு ஒரு இரையும் கிட்டாது. மேலும் வெட்கப்படுபவன், பொறாமை உள்ளவன், சந்தோஷப்படாதவன், குரோதம் உள்ளவன், தீராத சந்தேகம் உள்ளவன், பிறர் பொருளில் ஜீவனம் செய்பவன் ஆகிய இவர்கள் துக்கத்தையே அனுபவிப்பார்கள். ஆகவே நாம் இந்த தானியங்களைத் தின்னலாம் வாருங்கள்.
இதைக் கேட்ட பல புறாக்களும் தானியங்களைத் தின்னும் பொருட்டு இறங்கிக் கீழே வலையில் அகப்பட்டுக் கொண்டன.

சித்திரக்கிரீவன்: எல்லாரும் என் சொல்லைக் கேளாமல் போனார்கள். இப்போது அனுபவிக்கிறார்கள். ஆனால் நான் மட்டும் தனியாக இருந்து என்ன பயன்? அவர்களுக்கு வந்த கதி எனக்கும் வரட்டும்.
இவ்வாறு அதுவும் அந்த வலையில் சிக்கிக் கொண்டது. அப்போது வேடன் அந்த இடத்தை நோக்கி வரத்தொடங்கினான்.

புறாக்கள்: நாங்கள் நீசன் புத்தியைக் கேட்டு உன்னை அவமானம் செய்தோம். அதற்குப் பலன் இப்போது கிடைத்துவிட்டது.

சித்திரக்கிரீவன்: இப்போது வருத்தப்பட்டுப் பயன் என்ன? எனக்கு ஒரு உபாயம் தோன்றுகிறது. எல்லாரும் ஒரே சமயத்தில் வலையோடும் சேர்ந்து பறந்து வேறிடத்திற்குச் செல்லவேண்டும். அப்படிச் செய்தால்தான் நம் உயிர்களைக் காப்ப்ற்றிக் கொள்ள முடியும்.

இதைக் கேட்டவுடனே எல்லாப் பறவைகளும் சடுதியில் வலையோடு சேர்ந்து பறந்துபோயின. வேடன் இதைப் பார்த்து ஆச்சரியப்பட்டான். ஆனால், இவைகள் ஒன்றுக்கொன்று விரைவில் சண்டையிடும். அப்போது என் கையில் அகப்படும் என்று நினைத்தவாறு வலையைப் பின்தொடர்ந்து ஓடினான். ஆனால் புறாக்கள் கண்ணுக்கு மறைந்துவிட்டதால் வருத்தப்பட்டுத் திரும்பினான்.

இதையெல்லாம் பார்த்துக் கொண்டிருந்த லகுபதனன் என்னும் காகம் புறாக்களைப் பின்தொடர்ந்து போயிற்று.

(தொடரும்)

பஞ்சதந்திரக் கதைகள் (தொடர்ச்சி)

இங்கும் அப்படித்தான் நடக்கிறது. கெட்டவர்கள் கையில் அகப்பட்டு இறப்பதைக் காட்டிலும் சண்டை செய்து இறப்பதே மேலானது. போர் முனையில் இறப்பவன் சொர்க்கம் அடைகிறான். பகைவர்களை வென்றால், அவனுக்கு ராஜ்யம் கிடைக்கிறது. ஆகவே வீரர்களுக்குச் சாவும் பிழைப்பும் சமம்தான் என்று சஞ்சீவகன் கூறியது.

தமனகன்:பகைவர்களுடைய பலத்தை அறியாமல் எவன் பகை கொள்கிறானோ, அவன் ஒரு சிட்டுக்குருவியினால் பெருங்கடல் அவமானம் அடைந்ததைப் போல அவமானம் அடைவான்.

சஞ்சீவகன்: அது எப்படி?

தமனகன், கதை சொல்லலாயிற்று.

ஒரு கடற்கரையில் உள்ள மரத்தில் இரண்டு சிட்டுக்குருவிகள் கூடுகட்டிக் கொண்டிருந்தன.

பெட்டை (ஆண்பறவையைப் பார்த்து): நான் எங்கே முட்டை இடுவேன்? ஆண்பறவை: இது நல்ல இடம்தான். இங்கேயே இடு.

பெட்டை: இந்தக் கடலினால் ஒருவேளை அபாயம் நேரிடலாம்

ஆண்குருவி: இந்தக் கடல் என்னுடன் பகைத்துக் கொள்ள முடியாது.

பெட்டை: உன் பலம் என்ன, கடலின் பலம் என்ன? யார் தன் பலத்தையும் பிறர் பலத்தையும் பார்ப்பதில்லையோ அவன் விபத்தை அடைகிறான். எவன் சீர்தூக்கிப் பார்க்கிறானோ அவன் சுகம் அடைகிறான். மேலும்தனக்கு நன்மை செய்கின்றவர்களின் பேச்சைக் கேட்காதவன், ஆமை கழியைவிட்டு இறந்ததைப் போலத் தானும் கெடுவான்.

ஆண்குருவி: அதெப்படிப் பெண்ணே? சொல்.

பெண்குருவி சொல்லலாயிற்று.

ஒரு குளத்தில் விகடன், சங்கடன் என்ற இரண்டு அன்னங்கள் இருந்தன. கம்புக்ரீவன் என்னும் ஆமை அவற்றுடன் நட்பாய் இருந்தது. மழை பெய்யவில்லை. அதனால் குளம் வற்றிவிடும்போல் இருந்தது.

விகடன் சங்கடனிடம் “நாம் வேறொரு குளத்திற்குப் பறந்துபோய்விடுவது நல்லது. இதை நம் ஆமை நண்பனிடம் சொல்லி விடை பெறலாம்” என்றது. அவ்விதமே இரண்டும் ஆமையிடம் கூறின.

கம்புக்ரீவன்: உங்களுக்குச் சிறகிருக்கிறது. பறந்து போய் விடுவீர்கள். நான் என்ன செய்வது?

அன்னங்கள் என்ன செய்யலாம் என்று ஆலோசித்தன.

அன்னங்கள்: எங்கள் சொற்களில் நம்பிக்கை வைத்து நீ வருவதானால் உன்னையும் நாங்கள் வேறிடத்திற்குக் கொண்டு செல்கிறோம். ஆனால் வழியில் எந்தக் காரணத்தை முன்னிட்டும் வாயைத் திறக்கக்கூடாது.

இருபறவைகளும் ஒரு சிறு கழியைக் கொண்டுவந்தன.

அன்னங்கள்: இந்தக் கழியைப் பல்லினால் பலமாகப் பிடித்துக்கொள். விட்டுவிடாதே. நாங்கள் இருவரும் எங்கள் அலகினால் இதைக் கவ்விக்கொண்டு ஆகாயத்தில் பறந்துசெல்லப் போகிறோம்.

இவ்விதமே அவை ஆமையைத் தூக்கியவாறு பறந்தன. வழியில் ஒரு கிராமம் வந்தது. அந்த கிராம மக்கள் வானில் தெரிந்த இந்த நிகழ்ச்சியைப் பார்த்து அதிசயத்துடன் இரைச்சல் இட்டுப் பேசிக் கொண்டார்கள். இரைச்சலைக் கேட்ட ஆமை, “எங்கிருந்து இந்த இரைச்சல் உண்டாகிறது?” என்று நண்பர்களைக் கேட்பதற்காக வாயைத் திறந்தது. உடனே கழியிலிருந்து விடுபட்டுக் கீழே விழுந்தது. கிராமத்தினர் ஆமைக்கறி நன்றாக இருக்கும் என்று அதை உடனே கொன்று தின்றார்கள்.

ஆகையால் நமக்கு நன்மை செய்பவர்களின் பேச்சை அசட்டைசெய்யலாகாது. மேலும், எந்தக் காரியமாக இருந்தாலும் வருமுன் யோசிப்பவர்களும், வருகின்றபோது ஆராய்பவனும் நலம் அடைவார்கள். மாறாக, எது வருமோ அது வரட்டும் என்று நினைப்பவன், அவன், ‘வந்தபின் காப்போன்’ என்னும் மீன் போல நாசம் அடைவான்.

இப்படிப் பெண்குருவி கூறியது.

ஆண்குருவி: அது எப்படி?

பெட்டை மற்றொரு கதையைச் சொல்லத் தொடங்கியது.

ஒரு பெரியகுளத்தில், வருமுன்-காப்போன், வரும்போது-காப்போன், வந்தபின்- காப்போன் என்று மூன்று மீன்கள் இருந்தன. வெப்பத்தினால் குளத்தில் நீர் குறைந்து வரலாயிற்று. அதைப் பார்த்த மீனவர்கள் இருவரில் ஒருவன், “தண்ணீர் கொஞ்சமாக இருக்கிறது. நாம் நாளைக்கு வந்து எல்லா மீன்களையும் பிடித்துக் கொள்ளலாம்” என்றான்.

இதை வருமுன்-காப்போன் கேட்டது. தன் நண்பர்களிடத்தில் சென்று, “நாம் இந்த இடத்தைவிட்டு விரைவில் புறப்பட வேண்டும். இங்கே கொஞ்சநேரமும் இருக்கலாகாது” என்றது.

வரும்போது-காப்போன்: நமக்கு விபத்து வந்தால் பார்த்துக் கொள்ளலாம். அப்போது அதற்குத் தகுந்தவாறு புத்தி நமக்குத் துணை செய்யும்.

வந்தபின்-காப்போன்: தன் இடத்தைவிட்டு ஒருவன் செல்லுவது முட்டாள் தனம். எது நடக்குமோ அது நடந்தே தீரும். எது வராதோ அதை வருந்தி அழைத்தாலும் வராது. ஆகவே நான் வருவதற்கில்லை.

வருமுன்-காப்போன், வேறு இடத்திற்குப் போய்விட்டது.

மறுநாள் உதயநேரத்தில் மீனவர்கள் வந்தார்கள். வலைவீசி மீன்களைப் பிடிக்கலானார்கள். வரும்போது-காப்போன், தான் இறந்துவிட்டதைப் போல மிதந்தவாறு இருந்தது. அதை ஒரு வலைஞன் பிடித்துத், தரையில் போட்டான். உடனே அது துள்ளிக்குதித்து, மீண்டும் நீருக்குள் போய் ஒளிந்து கொண்டது. வந்தபின்-காப்போன், என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் அங்கும் இங்கும் ஓடியவாறு இருந்தது. அதை ஒரு மீனவன் பார்த்துத், தன் தடியால் அடித்துக் கொன்றான்.

இவ்வாறு பெட்டை கூறியது. இருப்பினும் கணவன் சொல்லைக் கேட்டு நடப்பதே நன்மை என்று கருதி, அந்த மரத்திலேயே முட்டை இட்டது.

அப்போது கடல் பொங்கி, மரத்தின் உயரத்திற்கு எழுந்து, முட்டைகளைக் கொண்டுபோயிற்று. பெட்டை, மிகுந்த துக்கத்துடன் ஆண் குருவியிடம் “நான் சொன்னவாறே ஆயிற்று. இப்போது என்ன செய்யலாம்” என்றது. ஆண்குருவி, “ஒன்றும் பயப்படாதே. நான் முட்டைகளைக் கொண்டு வருவேன். என் வலிமையைப் பார்” என்றது. பிறகு அது பறந்து சென்று கருடனிடம் சரணடைந்தது.

அதன் கதையைக் கேட்ட கருடன், தன் எஜமானாகிய விஷ்ணு பகவானிடம் சென்று, அந்தக் குருவியின் முட்டைகளை மீட்டுத் தர வேண்டும் என்று முறையிட்டது. உடனே விஷ்ணுவின் அருளால், கடல் அந்த முட்டைகளைத் திரும்பக் கொண்டுவந்து வைத்துச் சென்றது.

ஆகவே பகைவர்களுடைய வலிமை அறியாமல் பகைத்துக் கொள்ளலாகாது. அந்தச் சிங்கம் அகங்காரத்தினால் இவ்வாறுசெய்கிறது என்று தமனகன் கூறியது.

சஞ்சீவகன்: அப்படியானால், அந்தச் சிங்கம் சண்டைக்கு வருமானால், அதன் குறிப்பை எப்படி அறியலாம்?

தமனகன்: எப்போது அவன் காதுகளை நெறித்துக் கொண்டு, வாலைத் தூக்குகிறானோ, அப்போது அவன் கொல்ல வருகிறான் என்று புரிந்துகொள். நீயும் அப்போது அப்படியே செய்ய வேண்டும். சுத்தவீரனாகிய உனக்கு நான் சொல்லியா தரவேண்டும்?

இவ்வாறு சொல்லிவிட்டு, தமனகன், தன் நண்பன் கரடகனிடம் சென்றது.

கரடகன்: என்ன ஆயிற்று? சொல்.

தமனகன்: காரியம் நிறைவேறியது. இருவருடைய நட்பிலும் மண் விழுந்தது. சிங்கத்தின் கோபக்குறி எப்படி இருக்கும் என்று சஞ்சீவகனிடம் சொன்னேன். அப்படியே சிங்கத்தைச் செய்ய வைக்க வேண்டும்.

இப்படிச் சொல்லிவிட்டு, பிங்கலன் என்னும் அந்தச் சிங்கத்திடம் சென்று எருதின் முன்னர் தான் கூறியவாறே இருக்கச் செய்தது. அதைச் சஞ்சீவகன் கண்டு, மிகவும் துக்கம் கொண்டது. “சரி, போரிட்டே உயிரை விடலாம்” என்று மனத்தில் நிச்சயித்துக் கொண்டு, போரிட ஆரம்பித்தது. இரண்டிற்கும் பெரிய சண்டை விளைந்தது.

இதைக் கரடகன் கண்டது. தமனகனைப் பார்த்துப் பேசலாயிற்று.

கரடகன்: தமனகா! துஷ்டா! உன் சேர்க்கையால், நம் சிங்க அரசனுக்கும் அவன் நண்பனுக்கும் சண்டை உண்டாயிற்று.

ஆட்சிநீதியில் சாம தான பேத தண்டம் என்னும் நான்கு உபாயங்கள் இருக்கின்றன. அவற்றில் சாமம் என்னும் உபாயம் மிக முக்கியமானது. அதில் காரியசித்தி ஏற்படுவது போல மற்றவற்றினால் உண்டாவதில்லை. பகைமை இருந்தாலும், சாம உபாயத்தைக் கையாண்டால் அது நீங்கிவிடும்.

இப்படியிருக்க, நீ அரசனைப் பெரிய தீமையில் மாட்டிவிட்டாய். சில ஆட்சி யாளர்கள், ஈனர்களுடைய புத்தியைக் கேட்டுக் கடைசியில் தீமையே அடைகிறார்கள். ஆகவே ஆட்சியாளர்கள், நல்லவர்களை நண்பர்களாகக் கொள்ள வேண்டும். கபடம் நிறைந்தவர்கள் அருகில் இருந்தாலும் அவர்களின் சொல்லைக் கேட்கலாகாது.

தானே பதவியை, செல்வத்தை அடையவேண்டும் என்று நினைத்து, ஆட்சியாளரின் அருகில் வேறொருவரும் வரக்கூடாது என்று தடுப்பவர்கள், அவர்களுக்கு உபயோகப் படமாட்டார்கள். நல்லவர்கள் அருகில் இருந்தால், அரசன் பிரகாசம் அடைவான். கெட்டவர்களுடைய அண்மை இருந்தால் அவன் பிரகாசிக்க மாட்டான். தன்னைத்தவிர ஆட்சியாளன் அருகில் வேறு ஒருவரும் இருக்கலாகாது என்று நினைப்பவன் அவனுக்குப் பகைவனே ஆவான். அவ்வாறே நீயும் இந்தத் தீங்கினை ஏற்படுத்திவிட்டாய்.

தலைவனுடைய அன்பு கிடைக்கும்போது அருகில் இருப்பவர்கள் மிகவும் அடக்கமாக இருக்கவேண்டும். நீ அதைவிட்டு விபரீதமாக நடந்துகொண்டாய். தந்தையைப் போல் மகன் இருப்பான் என்ற சொல்லையும் நீ பொய்யாக்கி விட்டாய்.

கொக்கு குரங்குக்கு உபதேசம் செய்து எப்படி இறந்து போயிற்றோ, அதுபோல உன்னால் நானும் மரணம் அடைவேன் என்று தோன்றுகிறது.

தமனகன்: அது எப்படி நடந்தது, சொல்வாயாக.

கரடகன்: ஒரு நாள் இரவு கடுங்குளிர். அப்போது மின்மினிப் பூச்சிகளுடைய கூட்டத்தைப் பார்த்துச் சில குரங்குகள், இவை நெருப்புத் துண்டுகள், குளிர் காயலாம் என்றுநினைத்து அருகே சென்றன. அருகில் மரத்தின்மீது சுமுகன் என்னும் கொக்கு இருந்தது. இவை மின்மினிப் பூச்சிகள், நெருப்பு அல்ல என்று அது கூறியது. அதைக் கேட்ட குரங்கு ஒன்று, நீதானா எனக்கு புத்தி சொல்லத் தகுந்தவன் என்று கூறி அப்பறவையைக் கல்லில் அறைந்து கொன்றது.

ஆகையால் கெட்டவர்களுக்கு உபதேசம் செய்யலாகாது.

ஆனாலும், நீ இப்படி நடந்ததால் துஷ்டபுத்தி நாசம் அடைந்ததைப் போல நீயும் நாசம் அடைவாய்.

இப்படிக் கரடகன் சொல்ல, தமனகன் அமைதியாக இருந்தது.

தமனகன்: துஷ்டபுத்தி எவ்வாறு கெட்டுப்போனான், சொல்.

கரடகன்: பழங்காலத்தில் ஒரு செட்டியாருக்கு இரண்டு பிள்ளைகள். ஒருவன் சுபுத்தி, மற்றவன் துஷ்டபுத்தி. இருவரும் பணம் சம்பாதிப்பதற்காக வெகுதூரம் சென்றார்கள். ஓர் இடத்தில் சுபுத்திக்கு ஒரு புதையல் அகப்பட்டது. தன் சகோதரன்தானே என்று நினைத்து அந்தச் செய்தியை அவன் துஷ்டபுத்திக்குச் சொன்னான்.

துஷ்டபுத்தி: அந்தப் பணத்தை நாம் இங்கேயே வேறொரு இடத்தில் புதைத்து அடையாளம் வைத்துவிட்டு, இப்போது செலவுக்குக் கொஞ்சம் பணம் மட்டும் எடுத்துக்கொண்டு போவோம்.

சுபுத்தி: அவ்வாறே செய்யலாம்.

இவ்விதம் செய்தபிறகு, அவர்கள் வீட்டுக்குத் திரும்பினார்கள். ஒருநாள், துஷ்டபுத்தி, அந்த இடத்திற்குச் சென்று இருக்கும் பணத்தை எல்லாம் தானே கொண்டுவந்து வைத்துக் கொண்டான். பிறகு, சுபுத்தியிடம், “நாம் இப்போது ஒளித்து வைத்த பணத்தை எடுத்துக் கொண்டு வரலாம், வா” என்று அழைத்தான். புதைத்து வைத்த இடத்திற்குச் சென்றார்கள். அங்கே பணம் ஏது? சுபுத்தி அதைப் பார்த்து மிகவும் மனம் வருந்தினான்.

துஷ்டபுத்தி: இங்கிருந்த பணத்தை நீதான் திருடியிருக்க வேண்டும். திருடிவிட்டு இப்போது வருத்தப்படுவதுபோல நடிக்கிறாய்.

சுபுத்தி, இதைக் கேட்டு, அரசனின் நியாய சபைக்குச் சென்றான். அரசன், நியாய அதிபதியைப் பார்த்து, “இந்த வழக்கைப் பஞ்சாயத்தில் தீர்ப்பாயாக” என்றான். நீதிபதியும், “நான் ஐந்து நாளுக்குள் தீர்க்கிறேன்” என்றான். ஐந்தாம் நாள் நியாய சபை கூடியது.

துஷ்டபுத்தி: எனக்குச் சாட்சி இருக்கிறது. அந்தச் சாட்சியை நீங்கள் கேட்டு முடிவு செய்யவேண்டும்.

பஞ்சாயத்தார்: உன் சாட்சியைக் கொண்டுவா.

துஷ்டபுத்தி, வீட்டுக்குச் சென்று, தன் தந்தையிடம் கூறலானான்.

“அப்பா, உங்களுடைய ஒரு சொல்லினால் எனக்குப் பத்தாயிரம் பொற்காசுகிடைக்கும்”.

தந்தை: எப்படிக் கிடைக்கும்? சொல்.

துஷ்டபுத்தி: நீங்கள் இன்று இரவே சென்று, காட்டில் ஒரு மரப்பொந்தில் மறைந்து உட்கார்ந்திருக்க வேண்டும். அங்கே பஞ்சாயத்தார் வருவார்கள். “அங்கிருந்த பணத்தை யார் கொண்டுசென்றார்கள்” என்று அவர்கள் கேட்கும்போது நீங்கள் “சுபுத்தி கொண்டுசென்றான்” என்று அசரீரி போலச் சொன்னால் போதும். எனக்குக் காரியம் ஜெயிக்கும்.

இதைக் கேட்ட தகப்பனார், “தீமை நேரிடுகின்ற காரியத்தைச் செய்துவிட்டு, சுகம் அடையவேண்டும் என்று ஆசைப்படுவது, கொக்கைப் போல மூடத்தனமாக இருக்கிறது” என்றார்.

துஷ்டபுத்தி: அது என்ன கதை?

தந்தை: இரு கொக்குகள் வாழ்ந்துவந்தன. தான் பொரிக்கும் குஞ்சுகளை எல்லாம் ஒரு பாம்பு தின்னக் கொடுத்துவந்த மூட ஆண் கொக்கு, அவற்றைக் காப்பாற்றுவதற்கு என்ன செய்யலாம் என்று பெண்கொக்குடன் சேர்ந்து ஏரிக்கரையில் உட்கார்ந்து ஆலோசித்தவாறு இருந்தது. அப்போது கொக்கின் நண்பனாகிய குளிரன் என்னும் நண்டு, “ஏன் நீங்கள் துக்கமாக இருக்கிறீர்கள்?” என்று விசாரித்தது. கொக்குகள் தங்கள் கதையைச் சொல்லின.

குளிரன்: நல்லது. உனக்கு பாம்பைக் கொல்கின்ற உபாயம் ஒன்றைச் சொல்கிறேன். இங்கே பக்கத்தில் ஒரு கீரியின் பொந்து இருக்கிறது அல்லவா? அங்கிருந்து, பாம்பு இருக்கும் இடம்வரையில் மீன்களை ஒவ்வொன்றாகப் போட்டுக் கொண்டுசெல். உன் காரியம் நடக்கும்.

கொக்கு அப்படியே செய்தது. கீரி, தன் வளையிலிருந்து புறப்பட்டு மீன்களைத் தின்றவாறே சென்றது. கடைசியில் பாம்பு இருக்கும் இடத்தை அடைந்து, அதைக் கொன்றுவிட்டு, அதோடு நில்லாமல், கொக்கின் குஞ்சுகளையும் தின்றுவிட்டது. ஆகையால் தீய சிந்தனை கூடாது.

என்று தந்தை கூறினார்.

(தொடரும்)                

காகம்-அப்படியானால் பாம்பைக் கொல்ல நான் செய்ய வேண்டிய உபாயம் என்ன?

நரி-இந்த நகரத்து அரசகுமாரி குளிக்கிற நீராட்டுக்குளத்திற்குப் போ. அவள் குளிக்கும்போது நகைகளைக் கழற்றுவாள். அந்த நகைகளில் ஒன்றைக் கொண்டுவந்து மக்கள் பார்க்கும்படியாக அந்த மரப்பொந்தில் போட்டுவிடு.

காக்கையும் அவ்விதமே செய்தது. அதைப் பின்தொடர்ந்து வந்த அரசனின் பணியாளர்கள் நகையைத் தேடி பொந்தினைப் பிளந்தார்கள். அப்போது சீறிவந்த நாகத்தையும் கொன்றார்கள். இவ்விதம் காகம் தன் தொல்லை நீங்கிச் சுகமாக வாழ்ந்தது.

எனவே சரியான உபாயத்தினால் எல்லாம் கைவசமாகும். புத்தியிருப்பவன் பலவான். முன்பு புத்தி பலத்தினால் ஒரு முயல் சிங்கத்தையே கொன்றது என்று தமனகன் கூறியது.

கரடகன்-அது எப்படி?

தமனகன்-(முயல் சிங்கத்தைக் கொன்ற கதையைச் சொல்கிறது)

ஒரு காட்டில் மதோன்மத்தன் என்று ஒரு சிங்கம் இருந்தது. அது எவ்வித முறையுமின்றி அக்காட்டிலுள்ள மிருகங்களை எல்லாம் கொன்று தின்று வந்தது. அப்போது மிருகங்கள் யாவும் ஒன்றுதிரண்டு அதனிடம் சென்று, “மிருகங்களுக்கெல்லாம் அரசனே! இம்மாதிரித் தாங்கள் எல்லையின்றி விலங்குகளைக் கொன்றுவந்தால் எல்லா விலங்குகளும் அழிந்துபோய்விடும். பிறகு தங்களுக்கும் இரை கிடைக்காது ஆகவே நாங்கள் தினம் ஒரு விலங்காக உங்களிடம் வருகிறோம். நீங்கள் அவ்விலங்கை உண்டு பசியாறலாம்” என்றன. சிங்கமும் “அப்படியே செய்கிறேன்” என்று சத்தியம் செய்துகொடுத்தது.

இவ்வாறு தினம் ஒரு பிராணியாகச் சிங்கம் புசித்துக்கொண்டு வந்தது. ஒரு நாள் ஒரு கிழட்டு முயலுக்கான முறை. “நமக்கு மரணகாலம் வந்துவிட்டதால் இதற்கு ஓர் உபாயத்தை நாம் யோசிக்கவேண்டும்” என்று அந்த முயல் நினைத்தது. அதன்படி அது மிகக் காலம்தாழ்த்தி சிங்கத்தின் பசிவேளை சென்ற பிறகு மெதுவாக அதனிடம் வந்தது.

சிங்கம்-அற்ப முயலே! யானையாக இருந்தாலும் என்னிடம் பசிவேளை தப்பி வருவதில்லை. அப்படி இருக்க, நீ எவ்வளவு சிறிய பிராணி? இப்படித் தாமதமாக வந்த காரணம் என்ன?

முயல்-ஐயனே! இது என் குற்றம் அல்ல. உங்களுடைய பசிவேளைக்குத் தவறாமல்தான் வந்தேன். வரும் வழியில் ஒரு கொடிய சிங்கத்தைக் கண்டு பயந்து ஒளிந்திருந்தேன். அது சென்ற பிறகு நான் இங்கே வந்தேன்.

சிங்கம்-என்னை அல்லாமல் இந்தக் காட்டில் வேறொரு சிங்கம் இருக்கிறதா? நீ பார்த்தாயா அதை? இப்போதே எனக்குக் காட்டு, வா.

முயல் சிங்கத்தை அழைத்துக்கொண்டு போய், ஒரு பாழும் கிணற்றைக் காட்டிற்று. அதில் மேலே மட்டும் தெளிவாக நீர் இருந்தது. உள்ளே வெறும் சேறுதான். “இந்த இடத்தில்தான் அந்தச் சிங்கம் இருக்கிறது” என்று முயல் கூறிற்று. சிங்கம் அதன் சொல்லை நம்பிக் கிணற்றுக்குள் எட்டிப் பார்த்தது. அதில் அந்தச் சிங்கத்தின் பிம்பம் தோன்றியது. அதைக் கொல்ல வேண்டும் என்று எண்ணிக் கிணற்றுக்குள் பாய்ந்த சிங்கம், சேற்றில் அழுந்தி இறந்து போயிற்று.

ஆகவே, அறிவே பலம், புத்திமான், பலவான் என்றது தமனகன்.

கரடகன்-அவ்வாறாயின், நீ சிங்கத்திடம் சென்று வா. உனக்கு நலம் உண்டாகட்டும்.

தமனகன் கோள் சொல்கிறது

பிங்கலனாகிய சிங்கம் தனித்திருக்கும்போது, தமனகனாகிய நரி அதை வணங்கியது. பிறகு “சுவாமி, உங்களுக்கு இன்று ஒரு தீங்கு நேர இருந்தது. அதை நான் அறிந்து தங்கள் அனுமதியைப் பெற வந்தேன்” என்றது.

சிங்கம்-என்ன அது?தமனகன்-உங்களுடைய நண்பன் சஞ்சீவகன், உங்களிடம் நடிக்கிறான். தனக்கு அதிக பலம் இருப்பதால் தானே இந்தக் காட்டுக்கு அரசன் என்று அவன் மனத்தில் எண்ணம். தங்களைத் தக்க சமயம் பார்த்துக் கொன்றுவிட்டு அவன் அரசனாகிவிடுவான்.

பிங்கலன்-சீ, அப்படியெல்லாம் நிகழாது. அவன் எனக்கு நல்ல நண்பன்.

தமனகன்-நீங்கள் நான் சொல்வதைப் பொய்யென்று நினைத்து கோபித்தாலும், அல்லது தண்டித்தாலும் சரி. அரசனுக்கு ஒரு துன்பம் வரும்போது தன்னலம் பார்க்காமல் அவனுக்கு வேண்டிய நல்ல உபாயத்தைச் சொல்வது அமைச்சர்களின் கடமையானதால், உங்களுக்கு நான் இதைத் தெரிவித்தேன்.

பிங்கலன் இதைக் கேட்டு வியப்படைந்தது.

தமனகன்-நீங்கள் அதை முக்கியப் பிரதானியாக ஆக்கினீர்கள். அவனோ சுயநலக்காரனாக இருக்கிறான். எனக்கென்ன? அரசனும் அவன் கீழுள்ளவனும் சமமாக இருந்தால், திருமகள் (இராஜலட்சுமி) அவர்கள் இருவரில் ஒருவனைக் கைவிட்டு விடுவாள். ஆகவே அரசன் தனக்குச் சமமான இடத்தை வேறு ஒருவருக்கும் தரலாகாது. தாங்கள் எல்லாம் அறிந்தவர். எனவே இப்படிப்பட்ட பிரதானியை வேரோடு அழிப்பதுதான் நல்லது. உலகத்தில் பதவியையும் பணத்தையும் விரும்பாதவன் யார்?

சிங்கம் (சிரித்தவாறு)-சஞ்சீவகனுக்கும் எனக்கும் உள்ள நட்பு ஆழமானது. நண்பர்கள் சிலசமயம் தவறுகள் செய்தாலும் அதைப் பொறுத்துக் கொண்டு பிரியமாகவே இருக்க வேண்டும்.

தமனகன்-இதனால் உங்களுக்கு அபாயம் நேரிடும். எவன் ஒருவன் அமைச்சர்களின் புத்தியைக் கேட்காமல் நடக்கிறானோ அவனுக்கு ஆபத்து நேரிடும்.

சிங்கம்-நான் புகலிடம் கொடுத்துக் காப்பாற்றிய என் நண்பன் எனக்கு துரோகம் செய்வானா? என்ன பேச்சுப் பேசுகிறாய் நீ? போய்விடு.

தமனகன்-கெட்டவனின் புத்தி மாறுமா? நாயின் வாலை நிமிர்த்த முடியுமா? எட்டி மரத்துக்குப் பாலூற்றி வளர்த்தாலும் அதன் கசப்புப் போகுமா? நான் சொல்ல வேண்டியதைச் சொல்லிவிட்டேன். இனி என்மேல் குற்றமில்லை.

சிங்கம்-இதை நான் இப்போதே போய் சஞ்சீவகனிடம் சொல்கிறேன்.

தமனகன்-அவனிடம் இதைக் கூறினால், அவன் எச்சரிக்கை அடைந்து வேறொரு உபாயத்தால் உங்களுக்குத் தீங்கு தேடுவான். ஆகையால் இதை அவனுக்குச் சொல்லாமல் இருப்பதே நல்லது. அரசனின் மந்திராலோசனை எப்போதும் இரகசியமாகவே இருக்கவேண்டும்.

சிங்கம்-அவன் எனக்கு எதிரியாகி, என்ன செய்யமுடியும்? அவனுக்கு என்ன சாமர்த்தியம் இருக்கிறது?

தமனகன்-நமக்கு அவன் வீரம், பராக்கிரமம் என்ன தெரியும்? ஒருவன் குணத்தை அறியாமல் அவனைச் சேர்க்கலாகாது. அப்படிச் சேர்த்தால், ஒரு சீலைப்பேன், மூட்டைப்பூச்சியால் கெட்ட கதையாகும்.

சிங்கம்-அது எப்படி, சொல்.

நரி-ஒரு கட்டிலில், ஒரு சீலைப்பேன் நெடுநாட்களாக வாழ்ந்து வந்தது. அப்போது ஒரு மூட்டைப்பூச்சி அங்கு வந்து தங்க இடம் தேடிற்று. “நீ சமய சந்தர்ப்பம் தெரியாமல் கடிக்கிறவன், நீ இங்கே இருந்தால் ஆபத்து வந்து சேரும். போய்விடு” என்று சீலைப்பேன் விரட்டியது. “இல்லை, இரவில் இந்தப் படுக்கைக்கு உரியவன் நன்கு உறங்கியபின்னரே கடிப்பேன், எனக்கு இடம் கொடு” என்றது மூட்டைப்பூச்சி. அதை நம்பிய சீலைப்பேன் அதற்கு இடம் கொடுத்தது. ஆனால் படுக்க வந்த மனிதன் உறங்குவதற்கு முன்னாலேயே அவனை மூட்டைப்பூச்சி கடித்தது. அவன் உடனே விளக்கை எடுத்துத் தேட, கட்டிலின் மூட்டில் ஒளிந்திருந்த சீலைப்பேன் கண்ணில் பட்டது. அந்த மனிதன் உடனே அதைக் கொன்றான். ஆகவே ஒருவன் குணத்தை அறிவதற்கு முன் அவனிடம் நட்புக் கொள்ளலாகாது.

சிங்கம்– சஞ்சீவகனின் பண்பு இப்படித்தான் என்று நான் அறிந்துகொண்டால்தான் நீ சொல்வதை நம்புவேன்.

தமனகன்-அது உங்களைப் பார்த்துக் கொம்புகளை முன்னால் நீட்டியவாறு, வரும்போது உங்களுக்குத் தெரியவரும்.

இப்படிச் சொல்லியபிறகு நரி, சஞ்சீவகனாகிய எருதின் இடத்துக்குப் போயிற்று. தன் மனத்தில் பெரிய துக்கம் இருப்பதுபோல் நடித்தது.

(தமனகன் சண்டை மூட்டுதல்)

சஞ்சீவகன்-நண்பனே, சுகமா?

தமனகன்-பணியாளனுக்கு சுகம் எங்கே இருக்கிறது? செல்வமும், விபத்தும் அருகருகே இருக்கின்றன. ஆகவே மிக எச்சரிக்கையாக நடந்து கொள்ள வேண்டியிருக்கிறது.

சஞ்சீவகன்-ஏன் இப்படிச் சொல்கிறாய்?

தமனகன்-அரச காரியத்தில் ஏற்படும் இரகசியத்தை மற்றொருவரிடம் சொல்லக்கூடாது. அரசன் அறிந்தால் கொல்லுவான் அல்லவா? ஆனாலும் நீ என்னை நம்பி, சிங்கத்துடன் நட்புக் கொண்டதனால், உனக்குச் சொல்கிறேன். உன் நண்பனான சிங்கம், உன்மேல் கோபம் கொண்டு, உன்னைக் கொன்று தன் சேனைகளுக்கு நல்ல விருந்து வைக்க நினைத்திருக்கிறது.

சஞ்சீவகன், இதைக் கேட்டு வருத்தத்துடன் சிந்தித்தவாறு இருந்தது.

தமனகன்-சிந்தனை என்ன? எது நிகழ்ந்ததோ அதற்குத் தக்கவாறு நாம் நடக்க வேண்டும்.

சஞ்சீவகன்-நீ சொல்வது சரி. உலகம் இப்படித்தான் இருக்கிறது. அரசர்கள் துஷ்டர்களைக் காப்பாற்றுகிறார்கள். கெட்டவர்களுடன் அதிக நட்பு வைத்தால் அவன் விபரீதமாக நினைக்கிறான். சந்தன மரத்தில் பாம்பு இருக்கிறது. தாழையில் முள் இருக்கிறது. அரசர்களைச் சுற்றி எப்போதும் கெட்டவர்கள் நிறைந்திருக்கிறார்கள். அவனும் அவர்களுடைய பேச்சைத்தான் கேட்கிறான் அதனால்தான் நமக்கு இப்படி நேர்கிறது.

தமனகன்-அரசர்களின் வாய்ப்பேச்சு இனிமையாக இருக்கும். ஆனால் மனத்தில் என்ன இருக்கிறது என்று யாருக்கும் தெரியாது. கடவுள் கடலைக் கடப்பதற்குக் கப்பலைப் படைத்தான். இருளைப் போக்குவதற்கு விளக்கை உண்டாக்கினான். யானையை அடக்க அங்குசத்தைப் படைத்தான். ஆனால் கெட்டவர்களுடைய மனத்தை அடக்க எதையும் படைக்கவில்லை.

சஞ்சீவன் (பெருமூச்சுடன்)-எனக்குப் பெரிய தீங்கு நேரிட்டிருக்கிறது. இதிலிருந்து தப்பிக்க எனக்கு சாமர்த்தியம் கிடையாது. எமன் வாயில் அகப்பட்டவன் பிழைப்பது ஏது? எப்படி ஒரு குற்றமும் இல்லாத ஒட்டகத்தைக் காகம் முதலானவை சேர்ந்து கொன்றனவோ, அப்படியே வஞ்சனை மிக்கவர்கள் குற்றமில்லாமலே ஒருவனைக் கொல்கிறார்கள்.

தமனகன்-அது எப்படி?

(சஞ்சீவகன் என்ற எருது சொல்கிறது-காகம் ஒட்டகத்தைக் கொன்ற கதை)

ஒரு காட்டில் மதோற்கடன் என்று ஒரு சிங்கம் இருந்தது. அதற்கு நரி, புலி, காக்கை என்ற மூன்றும் அமைச்சர்கள். அப்போது அந்தக் காட்டில் ஒட்டகம் ஒன்று வந்தது. மந்திரியாகிய காக்கை, அதைக்கண்டு, “நீ யார்?” என்று கேட்டது.

ஒட்டகம்-நான் வழிதவறி இங்கே வந்து விட்டேன்.

காக்கை ஒட்டகத்தைச் சிங்கத்திடம் கொண்டுபோயிற்று.

சிங்கம்-பயப்படாதே, இந்தக் காட்டிலேயே சௌக்கியமாக நீயும் இரு. உனக்கு எந்தத் தீங்கும் நிகழாது.

இவ்விதம் கூறி அதைத் தன் காட்டில் வைத்துக் கொண்டது.

சிலநாட்கள் இவ்விதம் சென்றன. ஒருநாள் சிங்கத்துக்கு உடல் நலம் கெட்டிருந்தது. தன் மூன்று அமைச்சர்களையும் அது அழைத்தது.

சிங்கம்-இன்றைக்கு என்னால் இரைதேட முடியாது. எனக்கு உடல் நலம் கெட்டிருக்கிறது. நீங்கள் போய் எனக்காக இரை தேடிக்கொண்டு வரவேண்டும். ஆள்பவனின் எச்சில் எல்லாம் கூட இருப்பவர்களுக்குத்தானே? எனவே நான் சாப்பிட்டபிறகு, நீங்களும் வயிறாரப் புசிக்கலாம்.

மூன்று மிருகங்களும் சிங்கத்தின் கட்டளைப்படி, காட்டில் சென்று நான்கு பேருக்கும் போதுமான அளவில் ஒரு இரையைத் தேடின. அப்படி எதுவும் கிடைக்காத்தால் தங்களுக்குள் ஆலோசித்தன.

காகம்-நாம் இன்றைக்கு ஒட்டகத்தைக் கொன்றுவிட வேண்டும். அதுதான் சிங்கம் சாப்பிட்டபிறகு நம் மூவருக்கும் போதிய உணவாகும்.

நரி, புலி-இல்லை, இல்லை. அவனுக்கு நம் அரசன் அபயம் கொடுத்திருக்கிறான். ஆகவே நாம் அவனைக் கொல்லலாகாது.

காகம்-நான் சொல்வதைக் கேளுங்கள். நாம் இரைதேடிச் செல்லாமல் போனால் சிங்கத்தின் கையால் மரணமடைவோம். பசியெடுத்தால் தாயும் பிள்ளையை விட்டுவிடுகிறாள். பாம்பும் தான் இட்ட முட்டைகளையே சாப்பிடுகிறது. பசி வரும்போது ஒருவன் எந்தப் பாதகம்தான் செய்யமாட்டான்? உங்களுக்குத் தெரியாதா?

சிங்கத்திடம் காகம் சென்று, சுவாமி இன்றைக்கு ஒன்றுமே கிடைக்கவில்லை என்றது.

சிங்கம்-அப்படியானால் என்ன செய்யலாம்?

காகம்-தங்களிடத்திலேயே இரை இருக்கிறதே, பிறகு என்ன யோசனை? கையில் வெண்ணெயை வைத்துக்கொண்டு நெய்யைத் தேடுவார்களா?

சிங்கம்-என்னிடத்தில் இரை எங்கே இருக்கிறது?

காகம்-ஒட்டகம் இருக்கிறதே

சிங்கம் அதைக் கேட்டு அதிர்ச்சி அடைந்தது. பூமியைக் கையால் தொட்டு, பிறகு காதைப் பொத்திக்கொண்டு, சிவ சிவ நான் அவனுக்கு அபயம் கொடுத்திருக்கிறேன். அபயம் கொடுத்தவர்களைக் கைவிடலாமா? பசு, நிலம், தானியம் இவற்றின் தானத்தைவிட அபய தானமே மேலானது. அசுவமேத யாகத்தினால் வரும் புண்ணியத்தைவிட அபயம் தருவதால் வரும் புண்ணியம் அதிகம் என்று சாத்திரம் சொல்கிறதே.

காகம்-நான் சொல்வதைக் கேட்டருளுங்கள். ஒரு குலத்தின் நன்மைக்காக ஒருவனைக் கைவிடலாம். ஒரு கிராமத்தைக் காப்பாற்றுவதற்காக ஒரு குடும்பம் அழியலாம். ஒரு தேசத்திற்காக ஒரு கிராமத்தை விடலாம். தன் நிமித்தம் ஒருவன் நிலத்தையே கைவிடலாம். ஆகவே இது தவறன்று. எனினும் நீங்களாக அவனைக் கொல்லவேண்டாம். தானாகவே அவன் சாகத் தயாராக இருந்தால் நாங்கள் உங்களுக்காக அவனைக் கொல்கிறோம்.

இப்படிக் காகம் கூறியபோது சிங்கம் சும்மா இருந்தது. அதையே சம்மதமாக எடுத்துக்கொண்டு, காகம் சென்று, புலி, நரி, ஒட்டகம் மூன்றையும் கூட்டி வந்தது.

காகம் (சிங்கத்திடம்)-சுவாமி, இன்றைக்கு ஓர் இரையும் கிடைக்கவில்லை. ஆகவே நீங்கள் என்னை உண்ணுங்கள்.

சிங்கம்-நீ எம்மாத்திரம்? உன் உடல் என் கடைவாய்ப் பல்லுக்குப் போதுமா? உன்னை உண்பதால் என் பசி தீருமா?

நரி-அப்படியானால் என்னைச் சாப்பிடுங்கள்.

சிங்கம்-நீயும் சிறியவன். அதிகமல்ல.

புலி-அப்படியானால், என்னைச் சாப்பிடுங்கள்.

சிங்கம்-நீ என்ன, உன்னை மிகப் பெரியவன் என்று நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறாயா? கர்வம் வேண்டாம்.

ஒட்டகம்-சுவாமி, நான் இவர்களைவிட அளவில் பெரியவன். தங்களுக்கு விருப்பமானால் நான் உணவாகத் தயார்.

இதைக் கேட்டவுடன் புலியும் நரியும் பாய்ந்து அதைக் கொன்றன. எங்கே கீழ்மக்கள் இருக்கிறார்களோ அங்கே சுகம் இருக்காது. உயிருக்கு நாசம் வரும் என்றே நினைக்கவேண்டும்.

(தொடரும்)