நான் ஆர்க்காடு நகரத்தின் ஒரு பகுதியான முப்பது வெட்டியில் பிறந்தேன். ஆண்டு 1949. சித்ராபவுர்ணமி முடிகின்ற விடியற்காலை. அதனால்  எனக்கு நிறைமதி என்று பெயர் வைத்தார் என் தந்தையார். என் தந்தை பெயர் கு.ப. கணேசன். (குத்தனூர் பழனிப்பிள்ளை கணேசன்.)  அம்மா சக்குபாய். அப்பாவின் தந்தை-தாயான, தாத்தாவும் பாட்டியும் எங்களுடனே இருந்தனர். என் தந்தைவழிப் பாட்டனார் பழனிப்பிள்ளை. தந்தைவழிப் பாட்டி தைலம்மாள்.

என் தாத்தாவுக்குப் பாட்டி மூன்றாம் தாரம். வயது வித்தியாசம் கொஞ்சம் அதிகம்தான். முதல் இரண்டு தாரங்கள் அடுத்தடுத்து இறந்துவிட்டனராம். மூன்றாம் தாரமாகிய தைலம்மாளின் பிள்ளைதான் என் தந்தை. என் தாத்தா  குத்தனூரில் கணக்குப் பிள்ளையாக இருந்தாராம். அவர் தந்தை  பெயர் ஆறுமுகம் பிள்ளை. பாரம்பரியமாக (இசும்பாக என்பார்கள்) கணக்கு வேலை என் தாத்தாவுக்கு வந்தது. ஏறத்தாழ நாற்பது வயதிலேயே நரம்பு இழுப்பு வந்து கைகள் உதறத் தொடங்கிவிட்டன. எனவே அவரால் கணக்கு எழுத முடியவில்லை. கணக்கு வேலையை விட்டுவிட்டார். வேறு வேலையும் கிடையாது.  இவையும் இவைபோன்ற பிற குடும்பச் செய்திகளும் பின்னால் நான் தெரிந்துகொண்டவை.

ஏறத்தாழப் பதினோராம் வகுப்பு– 14 வயதில் (1963இல்) முடித்தவரை துண்டுதுண்டான ஞாபகங்கள்தான் இருக்கின்றன.

மூன்று நான்கு வயதளவில் இராணிப்பேட்டை பிஞ்சியில் இருந்தோம் என்ற ஞாபகம் இருக்கிறது. பாலாற்றின் வடக்கில் இராணிப்பேட்டை; தெற்கில் ஆர்க்காடு. (காவிரிக் கரையில் திருவரங்கமும் திருச்சி நகரமும் போல).

ஒரு தலைமையாசிரியர் என் பெயரை பூரணச்சந்திரன் என்று மாற்றியதைப் பற்றி ‘நானும் என் தமிழும்’ கட்டுரையில் குறிப்பிட்டிருக்கிறேன். (அக்காலத்தில் அது ‘பூர்ணசந்தர்’. பாலச்சந்தர் என்பதுபோல.) அவர்தான் என்னைப் பள்ளியில் சேர்க்கவும் காரணமாக இருந்தவர். நான் மிகவும் அக்காலத்தில் சூட்டிகையாக இருந்திருப்பேன் போலும். ஐந்தாம் வயதிலேயே (ஆயுதபூசை சமயத்தில்) என்னை ‘டபுள் புரமோஷனாக’ இரண்டாம் வகுப்பில் போட்டு விட்டார். முதல் வகுப்பில் நான் சேரவேயில்லை. அதுபோலவே ஐந்தாம் வகுப்பும் படிக்கவில்லை. மறுபடியும் ஒரு டபுள் புரமோஷன். நேராக ஆறாம் வகுப்பில் சேர்ந்துவிட்டேன். இதனால் இரண்டாண்டுகள் மிச்சம்தானே என்று நினைக்கிறீர்களா? இதன் பலனைப் பின்னால் அனுபவித்தேன்.

ஐந்தாம் வயதில் இரண்டாம் கிளாஸ், ஆறாம் வயதில் மூன்றாம் கிளாஸ், ஏழாம் வயதில் நான்காம் கிளாஸ், ஐந்தாம் வகுப்பு படிக்காததால், எட்டாம் வயதில் ஆறாம் கிளாஸ் (உயர்நிலைப் பள்ளிக்கு) வந்துவிட்டேன்.

ஏறத்தாழ மூன்று-நான்கு வயதில் என் பாட்டியிடம் கதை கேட்ட சம்பவங்கள் ஏதோ நினைவில் மங்கலாக இருக்கிறது. எனக்கு நான்கு வயது முடிந்த சமயத்தில் இராணிப் பேட்டை வக்கீல் தெருவில் ‘பாயம்மா’ எனப்பட்ட ஒருவர் வீட்டில் வாடகைக்கு இருந்தோம். மார்கழி மாதப் பின்னிலவுக் காலத்தில் ஐந்து மணிக்கெல்லாம் என் தாயார் வீட்டுக்கு வெளியில் நீர்தெளித்துக் கோலமிட்ட காட்சிகள் நிழலாடுகின்றன. காலைக் கடன் முடிக்க வக்கீல் தெருவின் மேற்புறத்தில் மணல்வெளியில் வெகுதூரம் செல்வது வழக்கம். அப்போதே எனக்கு மலச்சிக்கலும் தொடங்கிவிட்டது.

மற்றொரு காட்சி. இது பாயம்மாள் வீடு அல்ல. வேறொரு வீடு. அதே வக்கீல் தெருவில். வீட்டின் முன்புறம் கிணறு. மரங்கள். நிழலில் அண்ணாந்து படுத்தவாறு (முற்பகல், ஏறத்தாழ பத்து-பதினொரு மணி) நீல வானம்-அதில் மிதந்து வேகமாகச் செல்லும் வெண்பஞ்சுப் பொதிகள்- மறைந்து மறைந்து ஒளிவீசும் சூரியன். பின்நிலவுக் காலம் ஆனதால் நிலவின் கீற்றும் இருந்தது. ஏனோ தெரியவில்லை, அக்காலம் முதல் இன்று வரையிலும்கூட- வானத்தில் வெண்மேகங்களையும் சூரியனையும் நிலவையும் பார்த்தவாறு இருப்பது  எனக்கு மிகவும் பிடித்த விஷயம்.

வக்கீல்தெருவின் வடமேற்குக் கோடியில் இராணிப்பேட்டை பஸ் நிலையம். நாங்கள் சற்றுத் தென்புறம் தள்ளிக் குடியிருந்தோம். பஸ்நிலையம் நோக்கிச் சென்றால், ஒரு பத்து வீடுகள் தள்ளி, ஒரு பெரிய வீட்டில்-ஒரே ஒரு வீட்டில்தான்- அந்தக் காலத்தில் ரேடியோ ஒலிக்கும். எனக்கு அது மிகவும் ஆச்சரியமாக இருக்கும். ஒரு பெரிய பீரோ சைஸில் உள்ள ரேடியோ. அதில் பல சிவப்புக் கோடுகள் இருக்கும். அதில் நகர்கின்ற ஒரு முள். இலங்கை வானொலிதான் அதிகமாக வந்தது என்று பின்னால் தெரிந்து கொண்டேன்.

பிறகு பக்கத்திலேயே வேலுமுதலித் தெருவுக்குக் குடிபெயர்ந்தோம். இராணிப் பேட்டை பஸ்நிலையத்திற்கு மிக அருகில். அதே தெருவில் கிழக்கே போய் இடப்புறம் திரும்பினால் உள்ள தெருவில்தான் நான் படித்த தொடக்கப் பள்ளி. இரண்டாம் வகுப்பு மூன்றாம் வகுப்புகள் படிக்கும்போதெல்லாம் பகலில் பள்ளியிலேயே தூங்கிவிடுவது வழக்கம். மாலையில் அம்மாவோ பாட்டியோ யாரோ வந்து அழைத்துக் கொண்டோ   தூக்கிக் கொண்டோ போவார்கள். எலிமெண்டரி பள்ளி வாத்திமார்கள் எவரும் என் நினைவில் இல்லை. இரண்டு டீச்சர்கள்- ஒருவர் பெயர் திருமதி ஜாய், மற்றொருவர் லூர்து மேரி– என் பள்ளி போட்டோவில் இருந்தது ஞாபகம் இருக்கிறது. ஆறாம் வகுப்பில் டீச்சராக இருந்தவர்கள்.

ஏதோ ஒரு வகையில் தமிழும் இசையும் என் வீட்டில் கலந்திருந்தன.  எனக்கும் என் தங்கையர்க்கும் என் தந்தையார் இட்ட பெயர்களே அதற்கு நல்ல சான்று. பொதுவாகவே எங்கள் வீட்டில் திருப்புகழ், தேவாரம், தாயுமானவர், வள்ளலார் போன்றவர்களின் பாக்கள் ஆகியவை பாடப்படும். என் தாயாருக்கு நல்ல இசைஞானம் உண்டு. கேள்வி ஞானம்தான். முறையாகக் கற்றுக்கொள்ள அக்காலத்தில் வக்கேது? அக்காலத்தில் திரைப்படங்களில் வந்த பாரதியார், பாரதிதாசனார் பாடல்களை  எல்லாம் அதேபோல நன்றாகப் பாடுவார். ‘எப்படிப் பாடினரோ’, ‘பராத்பரா  பரமேஸ்வரா’ போன்ற பாக்களை எல்லாம் பாடுவதோடு, திரைப்படங்களில் வந்த ‘மாடுகள் மேய்த்திடும் கண்ணன்’ ‘தலைவாரிப் பூச்சூடி உன்னை’ ‘துன்பம் நேர்கையில் யாழெடுத்து நீ’ போன்ற பாடல்களைப் பாடுவார். அதனால் பொதுவாக எனக்கு இசையில் நல்ல ஈடுபாடு இருந்தது. அக்காலத் திரைப்படப் பாடல்களை எல்லாம் நானும் பாடுவேன். அநேகமாக எனக்கு ஐந்துவயதான சமயத்தில்தான் ‘கணவனே கண்கண்ட தெய்வம்’ படம் வந்ததாக ஞாபகம். பள்ளிக்கூடத்தில் பாடச் சொன்னதால், ‘எந்தன் உள்ளம் துள்ளி விளையாடுவதும் ஏனோ’, ‘முள்ளில் மலர்ந்த என் ரோஜா’ போன்ற பாடல்களைப் பாடியது நினைவிருக்கிறது.

வேலுமுதலித் தெரு பஸ்நிலையத்திலிருந்து மேற்கிலிருந்து கிழக்கே செல்லும் தெரு. நாங்கள் இருந்த தெற்கேபார்த்த வீட்டில் நடுவில் ஒரு கூடம். அதன் மூன்று புறமும் மூன்று குடும்பங்கள். நான்காம் பக்கம் கொல்லைப் புறம் செல்லும்  வழி. மூன்று குடும்பங்களில் எங்களுடையது நடுவில். தெற்குப் புறமாக (வாசல் பக்கம்) ஒரு முதலியார் வீடு. வடக்குப் புறம் எங்களைப் போன்றே ஒரு பிள்ளைமார் வீடு. வீடு என்றால், ஒரு சிறிய அறை, ஒரு சமையலறை -அவ்வளவுதான். வெளியில் வந்தால் கூடம்தான். தெற்குப் புறவீட்டருகிலேயே தெருவுக்குச் செல்லும் நடை.  தெருவை ஒட்டிய தெற்குப் புற வீட்டில் ஒரு கிழவர் இருந்தார். வெளியே இருந்த சிறிய திண்ணையில் பெரும்பாலும் உட்கார்ந்திருப்பார். என்னிடம் காலணா அல்லது அரையணா கொடுத்து பஸ்நிலையத்துக்கு பக்கத்திலிருந்த கடையில் ‘கவாப்பு’ வாங்கிவரச் சொல்வார் (அது ஏதோ மாமிச உணவு போலும்.) நான் வாங்கி வந்து தருவேன். இதை அறிந்து என் அம்மா கடுமையாகக் கண்டித்தார். அந்தக் கிழவரையும் திட்டினார். (நாங்கள் வள்ளலார் வழிவந்த சுத்த சைவக் குடும்பம்!).

அந்தக் காலத்தில்தான் – ஏறத்தாழ 1956ஆக இருக்கலாம்- ஜவகர்லால் நேரு- இந்தியப் பிரதமர்- இராணிப்பேட்டைக்கு வந்தார். உடன் குருஷ்சேவ், புல்கானின் இருவரும் வந்ததாக ஞாபகம். இராணிப் பேட்டையில் ‘ஐவிபிஎம்’ எனப்படும் கால்நடை மருந்துத் தயாரிப்பு நிறுவனத்தைத் தொடங்கிவைத்தார் நேரு. ஒருவாரம் ஒரே கோலாகலமாக, திருவிழாப் போல இருந்தது. எங்களை எல்லாம் நேருவைப் பார்க்க (அல்லது நேரு எங்களைப் பார்க்க) வரிசையாக முத்துக்கடையிலிருந்து மேற்கு நோக்கிச் செல்லுகின்ற  நெடுஞ்சாலை ஓரங்களில் காரை என்ற ஊருக்குப் பிரிகின்ற சாலைவரை நிற்க வைத்திருந்தார்கள். அதன் எதிர்ப்புறம் ஒரு சீர்திருத்தப் பள்ளி. (ஜெயில் ஸ்கூல் என்று  சொல்லுவார்கள்.) அதிலிருந்து வாராவாரம் பிள்ளைகள் யூனிபாரம் அணிந்து பேண்டு வாசித்துக் கொண்டு ஊர்வலமாக வருவார்கள். காசு வாங்கிக் கொண்டு போவார்கள்.

நான் அப்போதெல்லாம் முத்துக்கடைப் பக்கம் சுற்றி வருவேன். அது சென்னை-சித்தூர்-பம்பாய் செல்லும் நெடுஞ்சாலையில் இருந்த முக்கியமான நிறுத்தம். பல ஊர் லாரிகளும் அங்கே நிற்கும். குறிப்பாக வடக்கே ஆந்திராவில் சிகந்தராபாத், கர்னூல், மெகபூப் நகர் என்றெல்லாம். அந்த டிரைவர்கள் கொண்டுவரும் தீப்பெட்டிகளில் அந்த ஊர்ப் பெயர்கள் இருக்கும். அத்தீப்பெட்டிகளில் என்னை மிகவும் கவர்ந்தது, சீட்டா பைட் என்று பெயரிட்ட, ஒரு ஆடவன் அரிவாளுடன் சிறுத்தையுடன் சண்டையிடும் படத்தைக் கொண்ட தீப்பெட்டி.

ஐந்துவயதில் மலேரியா காய்ச்சல் வந்து ஏறத்தாழ செத்துப் பிழைத்தேன். இராணிப் பேட்டையில் அப்போது புகழ்பெற்றிருந்த ‘ஸ்கடர்’ ஆஸ்பத்திரியில்தான் சேர்த்திருந்தார்கள். அப்போதெல்லாம் ஸ்கடர் ஆஸ்பத்திரிக்கு அருகில் உள்ள ‘நேரோகேஜ்’ ரயில்பாதையில் வாலாஜாரோட்டிலிருந்து இராணிப்பேட்டைக்கு இரயில் வரும். ஈ.ஐ.டி. பாரி கம்பெனி இராணிப் பேட்டையில் இருந்ததால்  அரசாங்கம் செய்த ஏற்பாடு அது.

அக்கால வேலுமுதலித் தெருவில் ஒவ்வொரு வீட்டிலும் வாசற்படி தாண்டி வீடு முடியும் இடத்தில் கக்கூஸின் வெளிப்புறம்  ஒரு தகட்டில் மூடப்பட்டிருக்கும். யாரோ ஒருவர் காலை 6-7 மணி வாக்கில் கையில் ஒரு மலவாளியுடனும் மறுகையில் தகரத்துடனும் வருவார். தகட்டைத் திறந்து, தகரத்தால் மலத்தை வழித்து வாளியில் போட்டுக் கொண்டு மெதுவாக நடந்து அடுத்த வீட்டுக்குப் போவார். அக்கால நகர்ப்புறங்களில் மலம் எடுக்கும் நடைமுறை இதுதான். பின்னாட்களில் இதைப் பற்றி நினைத்தபோது, இவர்கள் எல்லாம் சேக்கிழார் பாடினாரே “ஓடும் செம்பொனும் ஒக்க நோக்குவார்” என்று, அதையும் தாண்டிய முதிர்ச்சி பெற்ற முனிவர்களாக, சித்தர்களாகத்தான் இருந்திருக்க வேண்டும் என்று தோன்றும். அவர்கள் வாழ்க்கை நிலையையும் சேரிகளுக்குச் சென்று கவனித்திருக்கிறேன். முடிந்தால் அது பற்றிப் பின்னால்.

தெருவின் ஒருபுறம் சாக்கடை இருக்கும். மறுபுறம் இருக்காது. இருந்தாலும் வேறுபாடின்றி சிறியவர் பெரியவர் எல்லாம் சிறுநீர் கழிக்க தெரு ஓரங்களைப் பயன்படுத்துவார்கள்.

எனக்குப் பின் இரண்டாண்டுகள் கழித்து என்வீட்டில் ஒரு தங்கை பிறந்தாள். அவளைத் தங்க (தங்கை)ப் பாப்பா என்று திரும்பத் திரும்ப எனக்குச் சொல்லப்போய், தங்கம் என்று நானே அவளுக்குப் பெயர்வைத்ததாக எடுத்துக் கொண்டார்கள். ஆனால் அவள் நீண்டநாள் இருக்கவில்லை. ஒன்றரை வயதிலேயே எக்காரணத்தினாலோ அக்குழந்தை இறந்து போயிற்று. அந்த துக்கம் ஆறாமல் அந்தக் காலத்திலேயே மனத்தில் இருந்தது கனவுபோல் இருக்கிறது.  அடுத்து எனக்கு மூன்றரை வயதானபோது  மற்றொரு பெண் குழந்தை எங்கள் வீட்டில் பிறந்தாள். என் தந்தையார் அவளுக்கு அழகாக அறச்செல்வி என்று பெயரிட்டிருந்தார். ஆனால் அவளுக்கும் பிறந்தது முதலே ஆஸ்துமா, காசநோய் இரண்டுமே இருந்தன என்று நினைக்கிறேன். அவளுக்கு வளர்ச்சி இல்லை. கால்கள் மெலிந்து நோஞ்சானாக இருக்கும். என் அப்பா, அம்மா, நான் மூவரும் அவளைத் தூக்கிக் கொண்டு பாலாற்றுக்குச் சென்று வருவோம். ஆற்றுமத்தியில்  மணலில் கால்களைப் புதைத்து வைத்தால் அவை வலுப் பெறும் என்று சொன்னார்கள். நான் உயர்நிலைப் பள்ளியில் சேர்ந்த போதுதான் அவள் நடக்க ஆரம்பித்தாள். ஆறாம் வகுப்பு படிக்கும் வரைதான் நான் இராணிப்பேட்டையில் இருந்தேன். அப்போது என் தந்தையாரை திமிரி போர்டு உயர்நிலைப் பள்ளிக்கு மாற்றிவிட்டார்கள். திமிரியில் என் வாழ்க்கை ஒன்பதாம் வயது முதலாகத் தொடர்ந்தது.

இராணிப்பேட்டை அரசு (அக்காலத்தில் மாவட்ட போர்டு)  உயர்நிலைப் பள்ளியில் நான் கடைசியாக ஆறாம் வகுப்பு படித்தேன். அக்காலப் பாடத்திட்டம் மிக நன்றாக இருந்தது. ஆறாம் வகுப்பில்தான் ஆங்கிலம் ஆரம்பம். தமிழில் பொதுத்தமிழ், சிறப்புத் தமிழ் என்று இரண்டு பிரிவுகள் இருந்தன. சிறப்புத்தமிழில் ஆறாம் வகுப்பிலேயே எங்களுக்குச் சிலப்பதிகாரக் கதை நான்-டிடெயிலாக இடம் பெற்றிருந்தது. பிறகு கணக்கு, அறிவியல், சமூகப் பாடம். இவை அல்லாமல் குடிமை வகுப்பு என்று ஒன்று இருந்தது. பாரதியார் பாடல்கள் போன்ற தேச(பக்தி)ப் பாக்கள் முதலாகப் பயனுள்ள பல விஷயங்களைக் கற்றுக் கொடுத்தார்கள். கடைசியாக ‘ட்ரில்’ வகுப்பு. கட்டாயம் மூன்றரை மணிமுதல் நாலரை மணிவரை ட்ரில் பீரியடு இருக்கும். உடற்கட்டு உள்ள பையன்களுக்கு வாய்ப்பாக உயரத்தாண்டுதல், நீளத்தாண்டுதல் முதலிய ஸ்போர்ட்ஸ்களிலிருந்து கால்பந்து, கைப்பந்து, தடிப்பந்து வரை விளையாட்டுகளும் கற்பிக்கப் பட்டன.

(தொடரும்)

 

 

 

 

 

 

 

The most popular model of interpersonal, family relationships is Karpman Triangle. It was first proposed in 1968 by Steven Karpman, a classical scholar of transactional analysis. 

Within such a triangle of relationships, there can be two, three or more people. But there will always be 3 distinct roles present: a victim, a persecutor, and a rescuer, and the roles of the participants may often overlap or become switched. Despite such fluctuations, one thing remains unchanged – all participants are manipulators, and end up bringing pain and suffering to themselves and others.

The Victim

For someone with the victim role, life has become an unyielding cycle of misery. They believe that everyone treats them unjustly, and constantly feel too exhausted to cope with life’s challenges. Victims often feel offended, afraid or ashamed, and tend to become jealous or envious far too easily. They usually only expect bad things to come of life, and often lack the will, power or time to change their situation for the better.

The Persecutor

For someone with the persecutor role, life is seen as an opponent, which is the source of all woe. They are often angry, tense, irritated or scared, and find it difficult to let go of past quarrels. Persecutors also often tend to constantly predict future problems, and frequently criticize and attempt to control those around them. They typically feel that they bear an unreasonably heavy load, and often end up completely drained of energy and willpower.

The Rescuer

The rescuer is the role that ties the other two roles together, since they display anger towards the persecutor, while feeling pity for the victim. Rescuers usually feel that they are more important than others, and are proud of their seemingly important role. However, this self-perception of importance is merely an illusion, since they only end up interfering where they aren’t needed, and often end up aggravating negative situations. A rescuer’s only goal is to achieve self-affirmation, and are typically offended when their ‘help’ goes unapprised or unrewarded.

Persecutors find it hard to leave a victim alone, and often criticize and drill them. The victim then tries hard, but end up becoming exhausted, and begin to complain. Rescuers then give some advice to the victims, and offer them comfort and a shoulder to cry on.

This cycle can go on for many years, with many of the participants changing roles from time to time, often without even realizing what’s taking place. They may even believe that everything is as it should be. This is because the persecutor gets the opportunity to release their frustration, the rescuer rejoices in their role as a hero, and the victim gets comfort from the rescuer’s effort.

They all depend on each other to ease the burden of their responsibilities, and end up manipulating each other to fulfill their own needs. Such a relationship can never be called loving, since it is all about the desire to dominate, without any thought for nurturing real support, love or happiness.

What’s more, living within a Karpman triangle has a highly destructive influence on the future of any children involved. Most probably, such kids will end up suffering from self-confidence issues, and will find it very difficult to make rational choices throughout their lives.

How to Escape the Triangle

1. Advice For Victims
• Stop complaining, and start searching for constructive ways to improve your situation.
• Stop waiting for salvation, and accept once and for all that nobody owes you anything and that the world is constantly changing.
• Stop making excuses, and don’t feel bad if you fail to live up to somebody else’s expectations.
• Start taking responsibility for your own choices, and be more assertive when making a decision.

2. Advice for Persecutors
• Try to resolve disputes without aggression or anger.
• Stop blaming other people and circumstances for your struggles.
• Stop asserting dominance over those who appear to be weaker than you.
• Stop expecting people to act based on your feelings and beliefs, and accept that everyone is different in their own way.

3. Advice for Rescuers
• If nobody asks for your advice, then don’t give it.
• Stop thinking that you know how to deal with life’s problems better than everyone else.
• Help because you want to, and not because you want to be praised or rewarded.
• Before doing ‘good deeds’ you should ask yourself if your involvement is really required.

Transforming the Triangle

There was once a wealthy king who decided to place a large boulder in the middle of a frequently used road. The king hid behind some bushes along the side of the road to see what the people of the kingdom would do when they encountered the large boulder.
The first people he saw pass were the wealthiest squires and merchants in the kingdom. Some just walked around the boulder, while others complained about the king not making sure the roads were clear. However, not one of them tried to move the boulder out of the way.
Next, the king saw a peasant holding a basket of vegetables coming down the road. When he reached the boulder, instead of walking around it as the others did, he put down his basket of vegetables and started pushing the boulder aside. After much effort, he was finally successful in moving the boulder to the side of the road.
As the peasant picked his basket back up and got ready to continue down the road, he saw a purse lying in place of the boulder. The peasant opened the purse to find it filled with gold coins and a note from the king which said the gold was for the person who moved the boulder.
At that moment, the peasant learnt what many of us could not understand:
“Every obstacle presents an opportunity to improve our situation.”
If you are met with struggles or hard times, or simply just a boulder in the road, try to face it instead of just walking around it. you never know what might be waiting underneath.

One day, when Charles Plumb, a former US Navy jet pilot in Vietnam,and his wife were sitting in a restaurant, a man at another table came up and said: “You’re Plumb! You flew jet fighters in Vietnam from the aircraft carrier Kitty Hawk. You were shot down!”
“How in the world did you know that?” asked Plumb.
“I packed your parachute,” the man replied.
Plumb gasped in surprise and gratitude.
The man pumped his hand and said:”I guess it worked!”
“It sure did,” Plumb assured him.
“If your chute hadn’t worked, I wouldn’t be here today.”
That night, Plumb couldn’t sleep, as he kept thinking about that man.
He thought:
“I kept wondering what he had looked like in a Navy uniform: a white hat; a bib in the back; and bell-bottom trousers. I wonder how many times I might have seen him and not even said ‘Good morning, how are you?’ or anything because, you see, I was a fighter pilot and he was just a sailor.”
Plumb thought of the many hours the sailor had spent at a long wooden table in the bowels of the ship, carefully weaving the shrouds and folding the silks of each chute, each time holding the fate of someone he didn’t know in his hands.
Everyone has someone who provides what they need to make it through the day.
He also points out that he needed many kinds of parachutes when his plane was shot down over enemy territory – he needed his physical parachute, his mental parachute, his emotional parachute, and his spiritual parachute.
He called on all these supports before reaching safety.Sometimes, in the daily challenges that life gives us, we miss what is really important. We may fail to say hello, please, or thank you, congratulate someone on something wonderful that has happened to them, give a compliment, or just do something nice for no reason.
As you go through this week, this month, this year, recognize people who pack your parachutes.
You may not even know these people yet, so allow your kindness to have no boundaries whatsoever.
You’ll never know who might be packing your parachute right now!

தஞ்சைத் தமிழ்ப் பல்கலைக் கழகம் திருச்சி நாடக சங்கத்தைப் பற்றித் தெரிந்துகொள்ள ஒரு வினாநிரல் அனுப்பியிருந்தது. அதற்கு என் பதில்கள் இங்கே தரப்பட்டுள்ளன.
1. குழுவின் பெயர்
திருச்சிநாடகச் சங்கம், திருச்சி மற்றும் சென்னை.
2. முகவரி
(திரு. ஜம்புநாதனின் முகவரி)
3.குழுவின் பெயருக்கான காரணம்
சிறப்பாக ஒன்றுமில்லை. பங்கேற்ற நண்பர்கள் அனைவரும் திருச்சியைச் சேர்ந்தவர்கள் ஆதலின் திருச்சி நாடகச் சங்கம் என்று பெயரிடப் பட்டது.
4. குழு தொடங்கப்பட்ட சூழல்
தமிழ் நவீன நாடகம் என்று பெரிதாக அப்போது எதுவும் இல்லை (ஏன், இப்போதும் இல்லை). பரீக்ஷா, நிஜநாடக இயக்கம், கூத்துப்பட்டறை போன்ற ஒரு சில இயக்கங்கள் மட்டுமே இருந்தன. ஏற்கெனவே நாங்கள் திருச்சி வாசகர் வட்டம், சினிஃபோரம் என்ற அமைப்புகளை நடத்திவந்த நிலையில் நாடகத்துக்கும் எங்கள் பங்களிப்பைச் செய்வோம் என்ற எண்ணத்தில் இது தொடங்கப்பட்டது. 1978இல் என்று நினைக்கிறேன், வங்க நாடகாசிரியர் திரு. பாதல் சர்க்கார் சென்னையில் பயிற்சிப்பணிமனை ஒன்று நடத்தினார். அதில் திரு. ஆல்பர்ட், திரு. கோவிந்தராஜ், திரு. மனோகர், திரு. சாமிநாதன் போன்று திருச்சி நண்பர்கள் சிலர் பங்கேற்றனர். அதனால் நவீன நாடக உருவாக்கத்தில் ஆர்வம் ஏற்பட்டது. சிறுபத்திரிகைகளில் அப்போது வெளிவந்திருந்த நாற்காலிக்காரர்கள், காலம் காலமாக போன்ற நாடகங்களும் அதற்கு ஊக்கம் அளித்தன. திரு. ஆல்பர்ட் அவர்கள் இளம் வயதுமுதலாகவே நாடகங்கள் நடத்தி வந்தவர். கிறித்துவச் சார்பான நாடகங்களையும் நடத்தியிருந்தார். இத்துறை பற்றி நன்கறிந்தவரும் கூட. எனவே அவர் தந்த ஊக்கம் பெரிது.
5. குழு எப்போது தொடங்கப்பட்டது?
இன்ன நாள் என்று குறிப்பாகச் சொல்லமுடியாது. 1980இல் பாதல் சர்க்காரின் ஏவம் இந்திரஜித் நாடகத்தை திரு. கோ. ராஜாராம் மொழிபெயர்த்தார். அதை நாடகமாக்க வேண்டும் என்று விரும்பித் தொடங்கினோம், அரங்கேற்றினோம். அந்நிகழ்ச்சியுடன் திருச்சி நாடக சங்கம் தொடங்கியதாகக் கொள்ளலாம்.
6. தொடக்கத்தில் குழுவின் பொறுப்பாளர்களாக இருந்தவர்கள்
திரு. ஆல்பர்ட், திரு. ஜம்புநாதன், திரு. பலராம், திரு. விக்டர் போன்றவர்கள். ஆல்பர்ட் ஜமால் முகமது கல்லூரியில் ஆங்கிலப் பேராசிரியர். ஜம்புநாதன் பிஎஸ்என்எல்லில் பணிபுரிந்தார். பலராம், விக்டர் பிஎச்இஎல்-இல் பணிபுரிந்தனர்.
7. தொடக்கத்தில் குழுவின் உறுப்பினர்கள் விவரம்
திருச்சி வாசகர் வட்டம். சினிஃபோரம் ஆகியவற்றின் முக்கிய உறுப்பினர்கள் யாவரும் நாடகச் சங்கத்தின் உறுப்பினர்களே. ஏறத்தாழப் பத்துப் பேர் எனலாம். மேற்கூறிய ஆல்பர்ட், ஜம்புநாதன், பலராம், கோ. ராஜாராம் தவிர, அம்ஷன் குமார், மனோகர், கோவிந்தராஜ், பூரணச்சந்திரன், ராஜன் குறை போன்ற சிலர் அதன் முக்கிய உறுப்பினர்கள் எனலாம்.
8. குழு தயாரித்து நிகழ்த்திய முதல் நாடகம்
பிறகொரு இந்திரஜித் (ஏவம் இந்திரஜித்-வங்காளி மூலம்; தமிழில் கோ. ராஜாராம்)
9. குழுவிற்கான சமூக அரசியல் பார்வை
எல்லாரும் தமிழில் நவீனத்துவப் பார்வையும், அரசியலில் பெரும்பாலும் காந்திய அல்லது இடதுசாரிப் பார்வையும் கொண்டவர்கள் எனலாம்.
10. இந்த அரசியல் பார்வையோடுதான் உங்கள் முதல் நாடகம் தேர்வுசெய்யப் பட்டதா?
ஆம். முக்கியமாக அப்போது எழுத்து இதழ் வழிவந்த தமிழின் நவீனத்துவப் (மாடர்னிஸ்ட்) பார்வை எங்களிடையில் பிரபலமாக இருந்தது என்று கூறலாம். அத்துடன் பாதல் சர்க்கார் போன்றவர்களின் மென்மையான இடதுசாரி நோக்கும், ஓரளவு காந்திய நோக்கும், முக்கியமாக சமுதாயத்தில் ஒரு அதிருப்தி நோக்கும் உள்ளார்ந்து இருந்தன.
11. இந்த அரசியல் பார்வை உங்கள் குழு தயாரித்து நிகழ்த்திய அனைத்து நாடகங்களிலும் எதிரொலித்ததா?
ஆம். எங்கள் நாடகங்கள் வெளிப்படையான அரசியல் பேசுபவை அல்ல. ஆனால் பாதல் சர்க்காரின் நாடகங்களையும் பரீக்ஷா ஞானியின் நாடகங்களையும் இன்ன பிறவற்றையும் நோக்குபவர்கள் அவற்றில் வெளிப்படும் அரசியல் பார்வையை உணரமுடியும். அதுவே ஓரளவு எங்கள் பார்வையாகவும் இருந்தது.
12. குழுவில் உள்ள நடிகர்களுக்கான அரசியல் புரிதலை உருவாக்க என்ன முயற்சிகள் மேற்கொள்கிறீர்கள்?
தனித்த அப்படிப்பட்ட முயற்சி எதுவும் கிடையாது. உறுப்பினர்கள் யாவருமே உயர் மத்தியதர, மத்தியதர வகுப்பினர். நன்றாகப் படித்தவர்கள். ஆகவே அவரவர் அரசியல் பார்வையும் விமரிசனமும் அவரவர்க்கு இருந்தன. முன்னர்க் கூறிய போதாமை நோக்கு என்பது அடிப்படையாக எல்லாரிடமும் உணரப்பட்ட ஒன்று.
13. குழுவில் உள்ள நடிகர்களுக்கான பயிற்சிகளை எவ்வாறு கொடுக்கிறீர்கள்? யார் கொடுப்பது?
ஒவ்வொரு நாடகத்துக்கும் பெரும்பாலும் ஒரு மாத அளவுக்கு ஒத்திகை நடக்கும். நடிப்புப் பற்றி ஒன்றும் அறியாதவர்களாக இருந்தாலும் ஒத்திகை வாயிலாக அவர்கள் “ஃபார்முக்கு” வந்து விடுவார்கள். திரு. ஜம்புநாதன்தான் பெரும்பாலும் ஒத்திகையைக் கவனித்துப் பயிற்சி அளிப்பவர். நடிப்பிலும், வசன உச்சரிப்பு போன்றவற்றிலும் திருத்தங்கள் செய்வார். பிறர் கூடியிருந்தால் அவர்களும் சொல்வோம்.
14.உங்கள் நாடகக் குழு இதுநாள்வரை தயாரித்து நிகழ்த்தியுள்ள நாடகங்கள் எவை?
ஏறத்தாழப் பதினைந்துக்கு மேல் இருக்கும். பிறகொரு இந்திரஜித், ஹயவதனா, அமைதி-அமைதி கோர்ட் நடக்கிறது, வேடந்தாங்கல் போன்றவை தொடக்கக் கால நாடகங்கள், முக்கியமானவை. பிறகு ஜம்புநாதன் முயற்சியால் பத்து நாடகங்களுக்கு மேல் நிகழ்த்தப் பட்டிருக்கலாம். பெரும்பாலும் மொழிபெயர்ப்பு நாடகங்கள்.
15. நாடகத் தயாரிப்பிற்கான செலவினங்களை எவ்வாறு எதிர்கொள்கிறீர்கள்?
ஒத்திகை வரை அதிகச் செலவில்லை. தேநீர், நாடகப் பிரதி தயாரிப்பு போன்றவற்றைத் தவிர. முக்கிய ஒத்திகை (கிராண்ட் ரிஹர்சல்)இலும், நாடக அரங்கேற்றத்திலும் தான் செலவு. முக்கியமாக ஜம்புநாதனும் பிற நண்பர்கள் சிலரும் அதைப் பங்கிட்டுக் கொள்வது வழக்கம்.
16. உங்கள் குழு தயாரித்து நிகழ்த்திய நாடகங்களை நெறியாள்கை செய்தோர் பற்றிய விவரங்களைச் சொல்லுங்கள்.
தொடக்கத்தில் திரு. ஆல்பர்ட். பிறகு திரு. ஜம்புநாதன் மட்டுமே நாடக இயக்குநர். பிறர் உதவியாளர்கள்.
17. உங்கள் குழு தயாரித்து நிகழ்த்தியுள்ள நாடகங்களின் பேசுபொருள் என்ன?
முன்னமே கூறியதுபோல, அமைப்பின் மீதுள்ள அதிருப்தி. சமூக அக்கறை.
18. அந்நாடகங்களின் வடிவம் குறித்த உமது பார்வை என்ன?
பெரும்பாலும் ஆங்கில, கன்னட, மராட்டி, வங்காளி நாடகங்களின் மொழிபெயர்ப்பாக இருந்ததால், அவற்றின் வடிவங்கள் மூலப்படைப்பைச் சார்ந்திருந்தன. பிரெஹ்ட் போன்ற நாடகாசிரியர்களின் தாக்கம் ஓரளவு உண்டு. அதனால் அவற்றின் வடிவம் பிரதானமாக வேறுபட்டுத் தெரிந்தது. அது தமிழ் மரபிலிருந்து வந்ததல்ல. எனவே பொதுமக்களைச் சென்று சேர்வதில் தடையிருந்தது.
19. உங்கள் குழு தயாரித்து நிகழ்த்தியுள்ள நாடகங்களின் உடை ஒப்பனை, இசை, மேடை அமைப்பு, ஒளி, ஒலிப் பயன்பாடு குறித்துச் சொல்லுங்கள்.
உடை ஒப்பனை, மேடை அமைப்பு பற்றி நண்பர்களுக்குள் நாங்களே தீர்மானித்துக் கொள்வது வழக்கம். இசையைப் பெரும்பாலும் பல்ராம் கவனித்துக் கொள்வார். ஒளி ஒலிப் பயன்பாட்டை எங்கள் ஆலோசனையின் பேரில்,திருச்சி ரசிகரஞ்சன சபா (ஆர்ஆர் சபா)வின் பணியாளரான சாமிநாதன் என்பவர் கவனித்துக் கொள்வது வழக்கம். அந்தந்த நாடகத்துக்கேற்றவாறு இவை அமைக்கப்படும்.
20. தமிழ்மண் சார்ந்த நிகழ்த்தல் மரபுக்கூறுகளை உங்கள் குழு தயாரித்து நிகழ்த்தியுள்ள நாடகங்களில் எவ்வாறு கையாண்டுள்ளீர்கள்?
இதுதான் பிரதானமான பிரச்சினை. தமிழ் மண்ணின் வெளிப்பாடுகளான கூத்து, அரையர் சேவை, காலட்சேபம் போன்றவற்றின் கூறுகள் கையாளப்படவே இல்லை என்று கூறலாம். ஆங்கிலம் படித்த உயர்மத்திய வகுப்பினரால் அதேபோன்ற வகுப்பினருக்காகத் தயாரிக்கப்பட்டவை இவை. முற்றிலும் அப்போதைய தமிழ்ச் சூழலுக்கு வேறுபட்டிருந்தன என்றுதான் கூறமுடியும்.
21. உங்கள் குழுவிலிருந்து உருவான நடிகர்கள் யார் யார்? அவர்களின் தற்போதைய நிலை என்ன?
நடிகர்கள் என்று முக்கியமாக எவரையும் சொல்லமுடியாது. எல்லாம் அமெச்சூர் நடிகர்கள்தான். திரு. அம்ஷன்குமார் கலைத்திரைப்படங்கள் இயக்கும் இயக்குநர் ஆகிவிட்டார். இடையில் அமைதி அமைதி கோர்ட் நடக்கிறது என்ற விஜய் டெண்டூல்கரின் நாடகத்தில் தொடங்கி ஒரு சில நாடகங்களில் நடித்தவர், பிஷப் ஹீபர் கல்லூரியில் அப்போது படித்துக் கொண்டிருந்த திரு. ஏ. ஆர். முருகதாஸ். இன்று பெயர்பெற்ற திரைப்பட இயக்குநர், தயாரிப்பாளர். அவரை உங்களுக்கே தெரியும்.
22. உங்கள் குழுவிலிருந்து பிரிந்து சென்றவர்கள் ஏதேனும் நாடகக்குழுவைத் தொடங்கி நடத்தி வருகின்றனரா?
அப்படி யாரும் இல்லை. ஆனால் திருச்சி நாடகச் சங்கத்தின் பாதிப்பினால், நான் (பேரா. க. பூரணச்சந்திரன்) மட்டும் திருச்சி பிஷப் ஹீபர் கல்லூரியில் என் சொந்த முயற்சியால், ஊர்வலம் போன்ற ஐந்தாறு பாதல் சர்க்கார் நாடகங்கள், எங்கள் சொந்த நாடகங்கள் சிலவற்றைப் பத்தாண்டுகளுக்கும் மேலாக நடத்திவந்தேன். சிலசமயங்களில் திருச்சியின் புறநகர்ப் பகுதிகளிலும் நடத்தியுள்ளேன். கடைசியாக நான் நிகழ்த்திய நாடகம், ‘ஈடிபஸ் அரசன்’. 2007இல் கல்லூரியின் முத்தமிழ் விழாவில் நடத்தப்பட்டது. அதற்குத் தலைமை ஏ. ஆர் . முருகதாஸ். என் நாடகங்கள் பெரும்பாலும் சமூகப் பணி முதுகலை படித்தவர்களுக்கும், சில இதழியலாளர்களுக்கும் (சான்றாக திரு. வள்ளியப்பன், தமிழ் இந்து) மக்கள் தொடர்பில் நல்ல பயனளித்தது.
23. உங்கள் குழு எங்கெல்லாம் நாடகம் நடத்தியுள்ளது?
பெரும்பாலும் திருச்சி ஆர். ஆர். சபாவில். திருச்சி பிஷப் ஹீபர் கல்லூரியில் என் முயற்சியால். திருச்சியின் சில புறநகர்ப் பகுதிகளில். நான் கல்லுக்குழி, பொன்னகர் போன்ற இடங்களில் நடத்தினேன். ஏறத்தாழ 2010 முதல் ஜம்புநாதன் சென்னைக்கு வந்துவிட்ட படியால், சென்னையில், பெரும்பாலும் ஃபிரெஞ்சு கான்சலேட் (அலையாஸ் ஃப்ராங்காய்ஸ்) மன்றம், மாக்ஸ்முல்லர் பவன் போன்றவற்றில்.
24. தமிழ் நவீன நாடகங்களில் பெண்களின் பங்களிப்பு எவ்வாறு உள்ளது?
மிகக் குறைவு. திருச்சி நாடக சங்க நாடகங்களில் பெரும்பாலும் புரஃபஷனலாக நடித்துவந்த பெண்கள் சிலரையே ஏற்பாடு செய்ய வேண்டியிருந்தது. கல்லூரியில் அந்தப் பிரச்சினை இல்லை. எனது முதுகலை மாணவியர் நல்ல ஒத்துழைப்பு நல்கினர். நன்றாக நடித்தனர்.
25. உங்கள் குழுவில் பங்குபெறும் கலைஞர்களின் வாழ்க்கைப் பின்னணி என்ன?
முன்பேகூறியது போல யாவரும் படித்து நல்ல வேலையில் இருந்த மத்தியதர வகுப்பினர். முழுக்க முழுக்க அமெச்சூர்கள். எவ்வித ஊதியமும் கருதியவர்கள் அல்ல. ஆனால் பொழுதுபோக்கான நாடகங்களைத் தயாரிக்கவும் இல்லை.
26. வருடத்திற்கு எத்தனை நாடகங்களை உருவாக்குகிறீர்கள்?
திருச்சி நாடக சங்கத்தில் 1980இல் தொடங்கி 2000 வரை ஏறத்தாழ ஆண்டுக்கு ஒன்று என்ற வீதத்தில் இருந்தது. திரு. ஜம்புநாதன் சென்னைக்கு வந்துவிட்ட பிறகு இயன்றபோது என்று ஆகிவிட்டது.
27. ஒவ்வொரு நாடகமும் எத்தனை நிகழ்வுகள் நடத்த முடிகிறது?
ஹயவதனா, அமைதி அமைதி கோர்ட் நடக்கிறது போன்ற ஒரு சிலவற்றைத் தவிரப் பெரும்பாலும் ஒரே ஒருமுறை மட்டுமே.
28. நாடக ஒத்திகைக்கான இடங்கள் கிடைப்பதில் தாங்கள் எதிர்கொள்ளும் சிக்கல்கள் என்ன?
எதுவும் இல்லை. காரணம், திரு. ஜம்புநாதன் அவரது வீட்டிலேயே நாடக ஒத்திகைகளை நடத்துவது வழக்கம்.
29. உங்கள் குழுவின் நாடகங்களுக்கெனக் கட்டணம் வசூலிப்பதுண்டா?
ஆர். ஆர். சபாவில் நிகழ்த்தியவற்றுக்குக் கட்டணம் உண்டு. ஆனால் வசூல் மிகமிகக் குறைவாகவே இருக்கும். காரணம், தெரிந்தவர்கள், நண்பர்கள், குழுவினர் யாரும் கட்டணம் செலுத்திப் பார்த்ததில்லை.
30. கட்டணம் வசூலிப்பதாக இருந்தால் கட்டணத் தொகை எவ்வளவு?
ஆர். ஆர். சபாவின் அக்காலக் கட்டணத் தொகைதான். பெரும்பாலும் பத்து ரூபாய் முதல் ஐம்பது ரூபாய்க்குள்தான் இருக்கும்.
31. பார்வையாளர்கள் கட்டணம் செலுத்தித்தான் பார்க்கிறார்களா?
வினா 29இன் விடைதான் இதற்கு.
32. உங்கள் குழுவின் நாடகங்களுக்கென தொடர் பார்வையாளர்கள் இருக்கின்றனரா?
ஓரளவு அப்படித்தான். பார்வையாளர்களில் வெகுசிலரைத் தவிர, பெரும்பாலும் மற்றவர்கள் நாடகச் சங்க நண்பர்கள் தங்கள் தங்கள் நண்பர்களை அழைத்துவருவதுதான் வழக்கம்.
33. உங்கள் குழுவில் நடிக்க வரும் கலைஞர்கள் தொடர்ந்து நாடகச் செயல்பாட்டில் ஈடுபடுகின்றனரா?
இல்லை. ஜம்புநாதன் ஒருவர் மட்டுமே நாடகங்களை இப்போதும் தயாரித்து வருகிறார்.
34. கல்வி வளாகங்களில் உங்கள் நாடகங்கள் நிகழ்த்தப்படுவதுண்டா?
எனது நாடகங்கள் மட்டும் பிஷப் ஹீபர் கல்லூரியிலேயே தயாரிக்கப்பட்டு அங்குள்ள திறந்த வெளி அரங்கில் நடத்தப்பட்டன.
35. கல்வி வளாகங்களில் நாடகத்திற்கான தேவை குறித்த தங்கள் பார்வை என்ன?
கண்டிப்பாக மாணவர்களுக்கு நாடகங்கள் தேவை. நாடகங்கள் மாணவர்களின் கலைத்திறனையும் வாழ்க்கைப் பார்வையையும் விசாலப்படுத்துகின்றன, நல்ல குடிமக்கள் ஆக்குகின்றன என்று கூறலாம். அவர்கள் அதில் ஆர்வமாக உள்ளனர். குறிப்பாக சோஷியல் ஒர்க் படிக்கும் மாணவர்கள் பலர் இப்பயிற்சியால் தாங்கள் மிகவும் பயனடைந்துள்ளதாகத் தெரிவித்துள்ளனர். ஆனால் பயிற்சி தரும் ஆசிரியர்கள்தான் மிகமிகக் குறைவு. எங்கள் கல்லூரியைப் பொறுத்தவரை, நான் திரு. மு. இராமசாமி, திரு. பரீட்சா ஞாநி, திரு. சண்முகராஜா போன்ற ஆர்வலர்கள் பலரை அழைத்துப் பயிற்சி தந்திருக்கிறேன். மு. இராமசாமியின் ஸ்பார்டகஸ் நாடகம் எங்கள் பிஷப் ஹீபர் கல்லூரியில் மூன்று முறை நிகழ்ந்துள்ளது.
பள்ளி, கல்லூரி மாணவர்களுக்கிடையில் நவீன நாடகத்தைக் கொண்டு சென்றால்தான் அது வளருவதற்கான வாய்ப்பிருக்கிறது.
36. தமிழகத்தில் நாடக முயற்சிகளுக்கு அரசு சார்ந்த பங்களிப்பு எவ்வாறு உள்ளது? அரசு என்ன செய்ய வேண்டும் என்று நினைக்கிறீர்கள்?
இப்போது நாடக முயற்சிகளுக்கு அரசு சார்ந்த பங்களிப்பு அறவே இல்லை என்றுதான் நினைக்கிறேன். ஒருவேளை பல்கலைக்கழக நாடகத் துறைகளுக்கு அரசு பணம் செலவிடக் கூடும். ஆனால் எந்தத் தனியார் குழுவுக்கும் அரசு நிதி உதவியதாகத் தெரியவில்லை. மேலும் தனி நாடகக் குழுக்கள் நடத்தும் பெருமளவு நாடகங்கள் அரசு கருத்தியலுக்கு எதிராகத்தான் அமைய இயலும். அதனால் அரசின் புறக்கணிப்புதான் இருக்குமே ஒழிய ஆதரவுக்கு வழியில்லை. தமிழக அரசு பல்வேறு தலைப்புகளில் வழங்கும் பரிசுகளும் அதன் ஆதரவாளர்களுக்கே தரப்படுகின்றன. பொதுவாக தமிழில் நாடகத்துறை அரசைச் சார்ந்து வளர இயலாது. அரசு இவற்றின் பணிகளில் குறுக்கிடாமல் இருந்தாலே போதுமானது.
37. தமிழகத்தில் நவீன நாடகத்தை முழுநேரத் தொழிலாகக் கொள்ளக்கூடிய சாத்தியம் உண்டா?
இப்போது இல்லை. நாடகங்களைப் போட்டு வருமானம் பெற்றுக் கலைஞர்கள் வாழ முடியாது. கூத்து போன்ற பழங்கலைகளுக்கும் இதே நிலைதான். வாழ்க்கைத் தொழிலை வேறு ஒன்றாக வைத்துக்கொண்டு, அமெச்சூராகத்தான் இன்று கலைஞர்கள் இயங்க முடியும்.
38. தமிழகத்தில் கடந்த காலச் செயல்முறைகளின் மூலம் நாடகத்துறை கண்டடைந்துள்ள வளர்ச்சி எவ்வாறு உள்ளது?
பெரும்பான்மை மக்களிடையில் நவீன நாடகங்கள் எவ்விதத் தாக்கத்தையும் ஏற்படுத்தவில்லை என்பதே என் கணிப்பு. பொதுமக்கள் பங்கேற்பு அதிகரிக்காமல், பரவாமல், எந்தக் கலையும் வளர முடியாது. பாமர மக்கள் பார்வையில், “இதெல்லாம் வேலையத்த வசதியான பயலுக செய்யற வேலை”.
39. நீங்கள் அறிந்துள்ள நவீன நாடகக் குழுக்கள் பற்றிச் சொல்லுங்கள்.
நான் பழைய ஆள். ந. முத்துச்சாமியின் கூத்துப்பட்டறை, மு. ராமசாமியின் நிஜநாடக இயக்கம், ஞாநியின் பரீட்சா நான் நன்கறிந்தவை. மங்கையின் நாடக அமைப்பு, முருகபூபயின் நாடக அமைப்பு, ஆறுமுகத்தின் முயற்சிகள் போன்றவற்றைக் கேள்விப்பட்டுள்ளேன். மார்க்சியக் கட்சிகள் (தமுஎச, மகஇக…) சார்ந்த நாடமுயற்சிகள் பற்றியும் அறிவேன். மற்ற பிற பற்றி எனக்குத் தெரியாது.
40. தமிழகத்தில் நவீன நாடகத்திற்கான சூழல் எவ்வாறு உள்ளது?
நன்றாக இல்லை என்பது என் கணிப்பு. சினிமா, தமிழ் நாடகத்தை முற்றிலும் அழித்துவிட்டது. அதுதான் மிகப் பெரிய எதிரி. சபாக்களில் நடத்தினாலும், மக்களிடையில் நடத்தினாலும், முதலில் பணம் தேவையாக இருக்கிறது. அரசோ, பெருமுதலாளிகளோ யாரும் இப்படிப்பட்ட நிதி உதவியில் ஆர்வம் காட்ட வாய்ப்பில்லை. அதனால்தான் நவீன நாடகக் குழுக்கள் குறுங்குழுக்களாகத் தங்கள் ஆர்வத்தைத் தணித்துக் கொள்வதாக உள்ளன. இவற்றில் சில அயல்நாட்டு, உள்நாட்டு அடிப்படை நிறுவனங்களை (Foundations) நம்பியும் உள்ளன.
41. மற்ற நாடகக் குழுவினரோடு உங்களது தொடர்பு எவ்வாறு உள்ளது?
பெருமளவு இல்லை என்றே கருதுகிறேன். நாடகம் நடத்தினால் அழைப்பு அனுப்புவது அளவில் உள்ளது எனலாம்.
42. உங்கள் குழு நடத்திய நாடகங்களின் ஒளிப்படங்களை இணைக்கவும்.
இணைக்கப் பட்டுள்ளது.
ஒப்பம்- முனைவர் க. பூரணச்சந்திரன்,
முன்னாள் பேராசிரியர், பிஷப் ஹீபர் கல்லூரி, திருச்சி-17.

ரொம்பக் காலத்துக்கு முன்னால் நடந்த விஷயம். 1990 இறுதி அல்லது 1991 ஆக இருக்கலாம். பெரிய எழுத்தாளர், மொழிபெயர்ப்பாளர், ஆய்வாளர் என்று புகழ்பெற்ற எம்.எடி.எம்-ஐ (முத்துக்குமாரசாமியை) திருநெல்வேலியில் சந்தித்தேன். அப்போது எனது தகவல் தொடர்பு பற்றிய புத்தகம் வெளிவந்திருந்தது. “உங்கள் மொழிபெயர்ப்பில் குறைகள் உள்ளன” என்றார். “சரி சொல்லுங்கள், திருத்திக் கொள்கிறேன், சரியாக இருந்தால்” என்றேன். “(கம்யூனிகேஷன்) ‘மாடல்’ என்பதற்கு ‘நிகழ்மாதிரி’ என்று ஏன் போட்டிருக்கிறீர்கள்? நாங்கள் ‘மாதிரி’ என்றுதான் மொழிபெயர்ப்போம்” என்றார். ஒரு மொழிபெயர்ப்பாளன் இதையெல்லாம் யோசிக்காமல் செய்வதில்லை.
This model, that model என்று வரும்போதெல்லாம், இந்த நிகழ்மாதிரி, அந்த நிகழ்மாதிரி என்று எழுதினால் பொருள் விளங்கும், மயக்கம் இருக்காது. வெறுமனே ‘இந்த மாதிரி’, ‘அந்த மாதிரி’ என்று மொழிபெயர்த்தால் என்ன ஆகும்? (இதுபோல, அதுபோல என்ற அர்த்தத்தைக் கொடுத்துவிடும்.) ஆங்கிலப் பேராசிரியரான அவருக்கு அவ்வளவு ஞானம் தமிழில்!
இம்மாதிரி ஆசாமிகள்தான் எனது சல்மான் ருஷ்தீ மொழிபெயர்ப்பைக் குறைசொல்லி, அதைப் பாப்புலர் ஆகாமல் செய்தார்கள். மூல ஆசிரியர்களிடம் பேசும் அளவுக்கு அவர்களுக்குச் செல்வாக்கு இருக்கிறது. பாவம் நாங்கள் எல்லாம் விலாசம் அற்றவர்கள். என்ன செய்வது? அவர்கள் போன்றவர்கள் சொல்வதைத்தான் மற்றவர்களும் நம்புகிறார்கள்.

இரவு விடிந்த உடனே
ஒவ்வொருவரின் பணியும் இதுதான்:
‘வட்டாட்சியரிடம்’ செல்கிறார்கள்
‘விஏஓவிடம்’
‘மாவட்ட ஆட்சியரிடம்’
இன்னும் பல அலுவலகங்களுக்குச்
சென்று மறைகிறார்கள்.

நீங்கள் அலுவலகங்களுக்குள் நுழைந்தவுடன்
காகிதத்தாள் தொழில் பொழிகிறது
கரன்சியும் பொழிகிறது.
பெருமழைபோல கணினிகள் வந்தும்
‘நூற்றில் ஒன்றைப் பொறுக்கியெடு–
மிக முக்கியமானதை! — இவர் கேட்பதை அல்ல’.

அலுவகக் கூட்டங்களில்
சென்று மறைகிறார்கள் அதிகாரிகள்.

நான் சென்று கேட்கிறேன்:
‘இங்கே ஒருகாலத்தில் வந்திருக்கிறேன்.
அப்போது சங்கர் என்பவர் இருந்தார்
இப்போது யாரைப் பார்க்க வேண்டும்?’
‘பவானி சங்கர் இஆப
சென்றிருக்கிறார் புயல் நிவாரண
அமைச்சரிடம் ஆலோசனைக்கு’.

எண்ணற்ற படிக்கட்டுகள் காலை ஒடிக்கின்றன
ஏதோ கொஞ்சம் ஒளி மினுக்குகிறது
மறுபடியும்:
‘அடுத்தவாரம் வரச் சொல்கிறார்.
–கூட்டத்தில்: –
மின்கம்பங்கள் வாங்க வேண்டுவது தொடர்பாக
மத்தியக் குழுவிடம் நிதிக்காக’.

அடுத்த வாரம் —
எழுத்தர் ஒருவரும் வரவில்லை
அலுவலகப் பையனும் வரவில்லை
இருக்கைகள் காலி!
அத்தனை பேரும்
ஐந்தாம் மாடியில் அறிக்கைகள் தயாரிக்கும் கூட்டத்தில்.

இரவும் வந்துவிட்டது.
எனது தற்காலிக இருப்பிடத்தின் மிக உயரமான தளத்திற்கு
ஏறிக் கொண்டிருக்கிறேன்.
‘அதிகாரி வந்துவிட்டாரா?”
‘இன்னும் சந்திப்பில் இருக்கிறார்
தம்பானி குழுமப் பிரதிநிதிகளுடன்.’

அந்தக் கூட்டத்திற்குள்
பாய்கிறேன் எரிமலைக் குழம்புபோல
காட்டுத்தனமான வசைகள் உதிர்கின்றன.
அப்புறம் பார்:
அதிகாரிகள் துண்டு துண்டாக அமர்ந்திருக்கிறார்கள்
மேலே ஒன்றுமில்லை!
அவர்களின் மற்ற துண்டுகள் எங்கே?
‘வெட்டப் பட்டார்கள்!
கொல்லப் பட்டார்கள்!’

பித்துப்பிடித்தவன் போல் ஓடிக் கூச்சலிடுகிறேன்.
என் மனம் பேதலிக்கிறது.
மிக அமைதியாக ஒருவர்
சுட்டிக்காட்டுகிறார்:
‘அவர்கள் பல கூட்டங்களில் ஒரேசமயத்தில்
பங்கேற்கிறார்கள்’.
இருபது கூட்டங்களில் நாங்கள்
பங்கேற்க வேண்டும்.

இந்தவிழா அந்தவிழா நடத்த வேண்டும்
பத்துவழிச் சாலை போடவேண்டும்
பார்க்காமலே அறிக்கை தயாரிக்க வேண்டும்
மத்திய, மாநில… கேட்கவேண்டும்
தினமும்—
இன்னும் பல மிச்சம் இருக்கின்றன.
ஆகவே நாங்கள் எங்களை வெட்டிக் கொள்கிறோம்
துண்டுகளாக!

இங்கே இடுப்பு வரை
மீதிகளை அங்கே பார்.
எங்களுக்கு வேலை அதிகம்.
“கவனிக்கவேண்டும்” எங்களை
இல்லையேல் தேடியவர் கண்ணில் படுவாரா?

புதிர்நிலையில் தூங்க இயலவில்லை.
உணர்வு மழுங்கிய நிலையில்
விடியலைச் சந்திக்கிறேன்.
ம்ம், இன்னும் ஒரே ஒரு கூட்டம்
போடுங்கள்…
பாதிக்கப்படும் அனைவரையும்
ஒழிப்பதற்காக.

இன்று சிவாஜிகணேசன் நடித்த ‘தங்கை’ என்ற படத்தைப் பார்த்தேன். அதை நான் முதல் முறை பார்த்தது அநேகமாக 1966ஆம் ஆண்டு இறுதியாக இருக்கலாம். பிஎஸ்.சி. இரண்டாம் ஆண்டு படித்துக் கொண்டிருந்ததாக ஞாபகம். ஒரு காரணத்தினால் அந்தப் படம் கொஞ்சம் என்னை மிகவும் பாதித்தது. வேறொன்றுமில்லை. அதில் வரும் கதாநாயகனுக்குக் காசநோயால் அவதிப்படும் ஒரு தங்கை இருப்பாள். அதேபோல எனக்கும் ஒரு தங்கை இருந்தாள்.
எனக்கு மூன்று வயது இளையவள். என் அப்பா ஆசையாக அறச்செல்வி என்று பெயரிட்டிருந்தார். எனக்குச் சிலகாலம் உயிராக இருந்தாள். ஆனால் காசநோய் அவளுக்கு.
காசநோய் மருத்துவ மனையில் சேர்க்கவேண்டும் என்ற அறிவுகூட என் தந்தை-தாய்க்கோ எனக்கோ இல்லை. தினமும் இருமி இருமி இரத்தம் உமிழ்ந்து அவள் படும் பாடு எவர் நெஞ்சையும் உருக்கும். பிறகு பெரிய இளைப்பு வந்து சோர்ந்து படுத்துக் கொள்வாள். சிறிய வயதிலிருந்தே அந்த நோய் தொற்றிக்கொண்டதால் அவள் வளர்ச்சியே குன்றியிருந்தது. படத்தில் வந்த தங்கை பிழைத்துக் கொண்டாள். கதாநாயகனின் காதலியாக இருந்த டாக்டர் அவளைக் காப்பாற்றிவிட்டாள். எனக்கு அப்படி யாரும் இல்லை. என் தங்கை இறந்துபோனாள்.
1968 மேயில் பட்டப்படிப்பை முடித்தேன். அநேகமாக ஜூன்மாதம் ரிசல்ட் வந்திருக்கலாம். 1968 ஆகஸ்டு 29ஆம் நாள் அணைக்கட்டு உயர்நிலைப் பள்ளியில் பயிற்சிபெறாத ஆசிரியனாகச் சேர்ந்த பிறகாவது அவளை நான் ஆஸ்பத்திரியில் சேர்த்து கவனிக்க ஏற்பாடு செய்திருக்கவேண்டும். செய்யவில்லை. விட்டுவிட்டேன்-எப்படியோ. அடுத்த ஆண்டு வல்லம் ஆரணி உயர்நிலைப் பள்ளிக்கு மாறினேன். (எல்லாம் தற்காலிகப் பதவிகள், ஜூன் முதல் ஏப்ரல்வரைதான் போஸ்டிங்). எழுபதாம் ஆண்டு ஜனவரியாக இருக்கலாம்-இப்போது நாள் மறந்துவிட்டது-அவள் துடிதுடித்து இறந்து போனாள். ஓரளவு சம்பாதித்தும், காப்பாற்ற முடியாத ஒரு மடத்தனமான அண்ணனாக இருந்தது பின்னர்தான் எனக்கு உறைத்தது.
அதற்குப் பிறகுதான் வேலூரை அடுத்த அடுக்கம்பாறையில் அரசாங்கக் காசநோய் மருத்துவ மனை தொடங்கினார்கள் என்று நினைக்கிறேன். முன்னாலேயே இருந்திருந்தால் ஒருவேளை அவள் அங்குச் சேர்க்கப் பட்டிருக்கக்கூடும். நிச்சயமாகத் தனியார் மருத்துவ மனையில் சேர்க்கும் அளவுக்கு எங்களிடம் காசு இல்லை. அதைவிடப் பெரியது எங்கள் மடத்தனம், அறியாமை. என் பெற்றோர் மட்டுமல்ல, நானும்கூட கிராமத்தின் கள்ளமற்ற தன்மையோடு இருந்துவிட்டோம்.
அந்தக் காலத்தில் கந்துவட்டிக்குப் பணம் கடன் வாங்கியாவது என்னை என் பெற்றோர் படிக்க வைத்தார்கள். பட்டப்படிப்பை மிகவும் முதல்தரமாக (பௌதிகத்தில் டி= வாங்கி) பத்தொன்பதாம் வயதின் தொடக்கத்திலேயே முடித்திருந்தும் வழிகாட்ட ஒருவரும் இல்லை. என் கல்லூரி பௌதிகத் துறைத் தலைவர் நினைத்திருந்தால் வழிகாட்டி யிருக்கலாம். ஆனால் அந்த சுந்தரராஜ ஐயங்கார், பார்ப்பனச் சாதியினருக்கு மட்டும்தான் வழிகாட்டினார். எங்களைச் சீயென்று விரட்டிவிட்டார், ஏமாற்றினார் என்றுகூடச் சொல்லலாம். அன்று எனக்குத் தெரிந்த ஒரே வேலை ஆசிரியர் வேலைதான். மேற்கொண்டு வேறு என்ன படிக்கலாம், என்ன வேலை செய்யலாம்-எதுவும் தெரியாது.

பதினேழு வயதில் இறந்துபோன என் தங்கையை இன்று நினைத்துக் கொள்கிறேன். 49 ஆண்டுகள் ஆயிற்று. அவள் முகம் என்னைக் குற்றம் சாட்டுகிறது. ஆனால் என்னசெய்ய?
சரி, இன்னொரு நாள் இன்னொரு அலையைக் காணலாம்.