ஒரு சமூகத்தின் முன்னேறிய அல்லது பின்தங்கிய இயல்பினை ஒரே ஒரு அடிப்படையில் மதிப்பிட முடியும் என்று லெனின் ஆழமாக நம்பினார். அதாவது, அது பெண்களை எவ்விதம் நடத்துகிறது என்பது. லெனின் தமது பேச்சுகளில் அவ்வப்போது சமூகத்தை மதிப்பிட ஃபூரியரின் அமிலச் சோதனையைத் திரும்பக் கூறுவது வழக்கம். அது Charles Fourier, ‘Degradation of Women in Civilisation’, in The’orie des Quatre Mouvements et des Destine’es Ge’ne’rales, 3rd ed., Paris, 1808 என்ற நூலில் இடம் பெற்ற கருத்தாகும்.

“பெண்களுக்கு நேரிட்ட விதியில் நீதியின் நிழலேனும் இருக்கிறதா? ஒரு இளம் பெண் தனது முழுச்சொத்தாக நினைக்கும், மிக அதிகமான விலைகொடுப்பவனுக்கு வெறும் வியாபாரப் பொருளாகக் காட்சியில் வைக்கப்படவில்லையா? ஓர் ஏளனமான திருமணப் பிணைப்புக்கு அவள் தரும் சம்மதம், அவளது குழந்தைப் பருவத்திலிருந்து பேயாட்டம் இடுகின்ற முற்சாய்வுகளின் கொடுங்கோன்மையினால் அவள்மீது திணிக்கப்பட்டது அல்லவா? மக்கள் அவளது சங்கிலிகள் பூக்களால் ஆக்கப்பட்டவை என்று கருதவைக்க முயற்சி செய்கிறார்கள். ஆனால் அவள் தன் கீழ்மையில் ஏதேனும் சந்தேகம் கொள்ள முடியுமா?
தத்துவங்களில் ஊதிப் பெருத்த இங்கிலாந்து போன்ற நாடுகளிலும் ஆடவன் ஒருவனுக்குத் தன் மனைவியைக் கழுத்தில் கயிற்றைக் கட்டி சந்தைக்குக் கொண்டு சென்று ஒரு சுமைதூக்கும் விலங்கைப் போல நல்ல விலைக்குக் கேட்பவனுக்கு விற்றுவிடும் உரிமை இருக்கிறது.
ஒரு நாகரிகமற்ற காலத்தில் மெய்யாகவே நாசவேலைக்காரர்களின் கழகமாக இருந்த கத்தோலிக்க மேகன் கவுன்சில், பெண்களுக்கு ஆன்மா உண்டா இல்லையா என்று வாதிட்டு, மூன்றே வாக்குகள் வித்தியாசத்தில் இருக்கிறது என்று உடன்படவில்லையா? அதைவிட இப்போதுள்ள பொதுமக்கள் கருத்து உயர்வாக இருக்கிறதா?
ஒழுக்கவாதிகள் ஆங்கிலச் சட்டத்தை மிக உயர்வானதென்று புகழ்கிறார்கள். அது ஆடவனுக்குத் தன் மனைவியின் ஏற்கப்பட்ட காதலன்மீது வழக்கிட்டுப் பண இழப்பீடு கேட்கின்ற உரிமை உள்பட எத்தனையோ உரிமைகளைப் பெண்களை இழிவுபடுத்துவதற்கு அளிக்கவில்லையா? ஃபிரெஞ்சு வடிவங்கள் சற்றே கடுமை குறைந்தவையாக இருந்தாலும் அடியில் எப்போதும் அதேமாதிரி அடிமைத் தனம்தான் இருக்கிறது…
பொதுவானதொரு கொள்கையாக: “பெண்கள் சுதந்திரத்தை நோக்கி முன்னேறும் அளவுக்கு சமூக முன்னேற்றமும் வரலாற்று மாற்றங்களும் உண்டாகின்றன. பெண்களின் சுதந்திரம் குறையும்போது சமூக ஒழுங்கின் நசிவு ஏற்படுகிறது.”
இன்று உலகத்திலிருக்கும் சமூகங்களின் மதிப்பீட்டுக்கான அடிப்படைகளில் ஒன்றாக (இது ஒன்றே போதாது என்றால்) மேற்கண்ட கடைசி வாக்கியம் அமைகிறது.