வழக்கமாகத் தமிழகத்தில் நடந்துவந்த ஜல்லிக்கட்டு இப்போது ஒரு பிரச்சினையாகிவிட்டது. ஓர் இன மக்களின் பண்பாட்டு வழக்காற்றிற்கு இடம் தராமல் உச்சநீதி மன்றமும் மத்திய அரசும் அடம் பிடிக்கின்றன. உண்மையில் ஜல்லிக்கட்டு, உச்சநீதி மன்றத்தினால் முன்வைக்கப் படுவதுபோல, பிராணிகளுக்குத் தீங்கிழைப்பது அல்ல என்பதைப் புகழ் பெற்ற வரலாற்றாசிரியர் ஏ.எல். பாஷம் தனது The Wonder that was India என்ற நூலில் எடுத்துரைத்திருக்கிறார். அவருடைய சொற்களை அப்படியே இங்கு தருகிறேன்.
One form of animal contest confined to the Dravidian South was the bullfight, of which we have a vivid description in an early Tamil poem. This sport did not closely resemble the Spanish bullfight, where the scales are heavily weighted against the bull, for here the bull appears to have had the advantage….they (the Tamils) made no attempt to kill the bull, and it was not previously irritated, but the bullfight was evidently a sport of great danger (i.e. for men, not for the bull), for the poem gives a gory description of a victorious bull, his horns hung with the entrails of his unsuccessful opponents….(A.L. Basham, The Wonder that was India, 3rd edition, Picador, p.211)
இவ்வாறு கூறி, பழங்காலத்தில் அது (முல்லைநிலத்தில்) ஒருவகை சுயம்வரம் போல இருந்தது என்றும், பழங்கால வளச் சடங்குகளுடன் தொடர்புடையது என்றும் சொல்லிச் செல்கிறார்.
இப்படிப்பட்ட பண்பாட்டுப் பெருமையுடைய ஒரு நிகழ்வை ஏன் இந்திய அரசாங்கமும், உச்ச நீதி மன்றமும் மறுக்கின்றன என்று புரியவில்லை. உச்சநீதி மன்றம் சென்ற ஆண்டு பிராணி வதைச் சட்டத்தின் அடிப்படையிலேயே இதை எதிர்த்தது. அவ்வாறு இல்லை என்பதை பேராசிரியர் பாஷமே விளக்கியிருக்கிறார். இதை யாராவது உச்சநீதி மன்றத்தின் கவனத்துக்குக் கொண்டு சென்றால் நன்றாக இருக்கும்.