ஒரு விமானத்தில் வெள்ளைப் பெண்மணி ஒருவர்-ஏறத்தாழ வயது 50 இருக்கும்-அமர்ந்திருந்தார். அவர் பக்கத்தில் ஒரு கருப்பர். இதனால் கலவரமடைந்த அந்தப் பெண்மணி விமானப்பணிப்பெண்ணை அழைத்தார். “என்னை ஒரு கருப்பருக்குப் பக்கத்தில் அமர வைத்திருக்கிறீர்கள். இப்படிப்பட்ட வெறுக்கத்தக்க குழுவைச் சேர்ந்த ஒருவரின் பக்கத்தில் உட்கார எனக்கு விருப்பமில்லை. எனக்கு வேறு இடம் கொடுங்கள்” என்றார். “அமைதியாக இருங்கள், விமானத்தின் எல்லா இருக்கைகளும் பூர்த்தியாகி விட்டன. ஏதாவது இடம் கண்டுபிடிக்கமுடியுமா என்று பார்க்கிறேன்” என்றார் பணிப்பெண். சற்றுநேரம் கழித்து அவர் திரும்பி வந்தார். “நான் கேப்டனிடம் பேசினேன். அவரும் எல்லா இருக்கைகளும் நிரம்பி விட்டன என்கிறார். சிக்கனப் (எகானமி) பிரிவில் வேறு இடம் இல்லை. ஆனாலும் முதல் வகுப்பில் ஓர் இடம் இருக்கிறது” என்றார். பெண்மணி எதையும் கூறுவதற்கு முன் அவரே தொடர்ந்தார்: “எகானமி வகுப்பிலிருந்து உயர்வகுப்பில் ஒருவரை அமர வைப்பது எங்கள் கம்பெனியில் வழக்கமில்லை. ஆனால் இம்மாதிரிச் சூழ்நிலையில்-வெறுப்பூட்டுகின்ற ஒருவரின் அருகில் மற்றொருவரை அமரச் செய்வது வெட்கக் கேடானது என்று கேப்டன் கருதுகிறார்” என்று கூறிவிட்டுப் பக்கத்தில் கருப்பரிடம் திரும்பி, “ஆகவே சார், உங்கள் கைப்பொருள்களை எடுததுக் கொள்ளுங்கள், உங்களுக்கு முதல்வகுப்பில் ஓர் இடம் காத்திருக்கிறது” என்றார். இதுவரை நடந்ததை அதிர்ச்சியுடன் கவனித்துக்கொண்டிருந்த பிற பயணிகள், இப்போது எழுந்து நின்று கைதட்டலாயினர்.