பாரதிதாசன் கவிதைகளில் சில தொல்காப்பியக் கூறுகள்

baaradhidasan1-756x1024பாரதிதாசன் புதுமைக் கவிஞர், புரட்சிக் கவிஞர் எனப்பட்டாலும், மரபில் அவருக்கு மட்டற்ற மரியாதை உண்டு. எல்லா நல்ல கவிஞர்களையும் போலவே இலக்கண நூல்களையும் நன்கு கற்றறிந்து அவற்றைக் கையாளவும் மீறவும் செய்தவர் அவர். அவர் தொல்காப்பியம் சொல்லும் சில இலக்கியக் கருவிகளையும் இலக்கிய வகைகளையும் மிக அருமையாகப் பயன்படுத்தியுள்ளார்.

தொல்காப்பியம்:

தொல்காப்பியம் ஓர் இலக்கண நூலாகக் கருதப்பட்ட போதிலும், பழந்தமிழ் இலக்கியக் கொள்கையை அறிந்துகொள்வதற்குப் பேருதவி செய்யும் கருவூலமாகத் திகழ்கிறது. தொல்காப்பியர் தம் காலத்துக்கு முன்னர் வழங்கிவந்த கொள்கைகளையும் நன்கறிந்து தம் நூலை எழுதியுள்ளார். தொல்காப்பிய எழுத்து, சொல் அதிகாரங்கள் மொழியமைப்பினை விளக்குகின்றன என்றால், பொருளதிகாரம், இலக்கிய அமைப்பினை விளக்குகிறது (அக்கால இலக்கியம் கவிதைவடிவில்தான் அமைந்திருந்தது).

இலக்கிய நெறி:

தொல்காப்பியர் இலக்கிய நெறியினை நாடக வழக்கு, உலகியல் வழக்கு, புலனெறி வழக்கு என மூன்றாகப் பகுக்கின்றார். வழக்கமாக இந்த நூற்பாவுக்கு நாடக வழக்கும் உலகியல் வழக்கும் ஆகிய இரண்டும் சேர்ந்த புலனெறி வழக்கு என்று பொருள் கொள்வார்கள். அவ்வாறன்றி, மூன்று வழக்குகளை அவர் கூறுவதாகவே நாம் கொள்ளமுடியும்.

நாடக வழக்கு என்பது முற்றிலும் கற்பனை சார்ந்து கவிஞரால் படைக்கப்படும் படைப்புகளைக் குறிக்கும் எனலாம்.

உலகியல் வழக்கு என்பது யதார்தத நோக்கில் உலகில் காணப்படும் உண்மை நிகழ்வுகளைக் கவிஞர் படைப்பவை.

புலனெறி வழக்கு என்பது அறிவுசார்ந்த படைப்புகளை, அகவுலகு சார்ந்த படைப்புகளை என இரண்டையும் குறிப்பவை எனலாம்.

புலன் என்பதற்கு அறிவு என்னும் பொருளும் உள்ளது. ஐம்புலன்கள் போன்ற சொல்லாட்சிகளில், மனவுணர்வை உருவாக்குகின்ற, உணர்ச்சிகளை அளிக்கின்ற, வெளியுலகை அறிய உதவுகின்ற நமது ஐவகை அகப்புலன்களைக் குறிப்பதாகவும் இச்சொல் அமைகிறது.

பொருளும் வடிவமும்

தொல்காப்பியப் பொருளதிகாரத்தில் முதல் ஐந்து இயல்களும் கவிதைப் பொருளைப் பற்றியவையாகவும், பின் நான்கு இயல்களும் படைக்கும் முறையைக் கூறுகின்றனவாகவும் அமைகின்றன. கவிதைப் பொருளை அகம்-புறம் என்ற இரு பரந்த தலைப்புகளில் அடக்கியது தொல்காப்பியரின் நுண்ணறிவைக் காட்டுகிறது. இது பிற மொழிகளில் காணப்படாத ஒரு பகுப்புமுறை.

அறம்பொருள்இன்பம்

கவிதையின் இலக்கினைப் பற்றிக் கூறும்போது, “இன்பமும் பொருளும் அறனும் என்றாங்கு” (பொருள்.89) என்றவாறு மூன்றாகக் கூறுகின்றார். இந்த முறையைத்தான் திருவள்ளுவரும் பின்பற்றுகின்றார். தர்மார்த்த காம மோட்சம் என்ற நால்வகை வடநெறிக்கும் இதற்கும் சம்பந்தமில்லை.

கவிதைப் பாத்திரங்கள்

அகப்பொருள் மாந்தர்களாகத் தொல்காப்பியர் குறிப்பிடுபவர்களை ஒருசார் வடமொழி நாடகப் பாத்திரங்களோடு ஒப்பிடலாம். தமிழில் வில்லன் என்ற பாத்திரமோ, விதூஷகன் என்ற பாத்திரமோ கிடையாது. இது தொல்காப்பியரின் யதார்த்த நோக்கினைக் காட்டுகிறது. எல்லா மனிதர்களுக்குள்ளுமே தீய பண்புகள் உள்ளன. அவற்றைத் தனியே வில்லன் என்ற பாத்திரத்தின் வாயிலாக வடிவமைக்கத் தேவையில்லை. அதேபோல எல்லாருக்குமே நகைச்சுவைப் பண்பு உள்ளது. தனியாக விதூஷகன் என்ற காமெடிப் பாத்திரம் தேவையில்லை. தலைவன், தலைவி, தோழன், தோழி முதலியவை எல்லாம் (பணக்காரன், தச்சுத்தொழிலாளி என்பதுபோல) வாழ்க்கை நிலையைப் பற்றியவையே தவிர குணத்தைப் பற்றியவை அல்ல.

இந்தந்த சந்தர்ப்பங்களில் இவர்கள் பேசவேண்டும், இன்னவாறு உரையாட வேண்டும் என்று குறிப்பிடுவதிலிருந்து மேற்கண்ட கருத்துகள் புலனாகின்றன. இருப்பினும் நாடக மாந்தராகப் படைக்கும்போது அவர்களுக்கும் சில பண்புகளைத் தர வேண்டியிருக்கிறது என்பதால் மெய்ப்பாட்டியலில் தலைவன் தலைவி பண்புகளை மட்டும் குறிப்பிடுகிறார். அதேபோல தமிழ் மாந்தர் வாழ்க்கையில் தெய்வ்ங்கள் குறுக்கிட்டுச் செயல்புரிவதாக (கிரேக்க, வடமொழி இலக்கியங்களில் காட்டப்படுவது போல) எங்கும் தொல்காப்பியர் குறிப்பிடவில்லை.

கவிதைப் பொருள், வடிவம் என இரண்டாகப் பகுத்தது மட்டுமன்றி, வடிவத்தைக்குறிக்கும் நான்கு இயல்களில் யாப்பை வலியுறுத்திச் செய்யுளியலைத் தொல்காப்பியர் அமைத்துள்ளார். இதுதான் பொருளதிகாரத்தில் மிகப் பெரிய இயல் என்பதால் யாப்பு வடிவத்திற்கு எவ்வளவு மதிப்பளிக்கின்றார் தொல்காப்பியர் என்பது புலனாகிறது.

இலக்கிய வகைகள்:

baaradhidasan2பாட்டு உரை நூல் வாய்மொழி பிசி அங்கதம் முதுசொல் என்ற எழுவகைகளைத் தொல்காப்பியர் குறிப்பிடுகின்றார். இவற்றுள் முதலிரண்டின் வாயிலாகப் படைப்புகள் படைக்கப்படும் என்பது குறிப்பு. பாட்டின் (கவிதையின்) வாயிலாகவோ, உரைநடையின் வாயிலாகவோ இலக்கியம் படைக்கப்படலாம். நூல் என்பது எழுத்து வழக்கையும், வாய்மொழி என்பது பேச்சு வழக்கையும் குறிக்கின்றன. இவை ஊடகங்கள். பிசி அங்கதம் முதுசொல் என்பவை படைப்புகளில் பயன்படுத்தப் படவேண்டிய இலக்கியக் கருவிகள்.

பண்ணத்தி என்று தொல்காப்பியர் குறிப்பிடு வதை நாம் இக்காலத்தில் பாட்டு (song) என்கிறோம். அவர் பாட்டு என்று குறிப்பிட்டதை இக்காலத்தில் கவிதை (Poetry)என்கிறோம். பண்ணத்தி (பாட்டு) என்பது இசைத் துறைக்குரியது. அக்காலத்தில் பாட்டு என வழங்கப்பட்ட கவிதை, பார்வை வாயிலாகப் படித்துணர வேண்டிய ஒன்று. அது இசைக்குரியதல்ல.

மொழிபெயர்ப்பு:

மொழிபெயர்த்து அதர்ப்பட யாத்தல்” என்று மொழிபெயர்ப்புப் பற்றித் தொல்காப்பியர் உரைக்கிறார். பாரதிதாசனின் நல்ல மொழிபெயர்ப்புக் குறுங்காவியம், புரட்சிக்கவி. இது பில்கணீயம் என்னும் வடமொழிக் கதையைத் தழுவிப் படைக்கப்பட்டுள்ளது. பில்கணீயம் காஷ்மீரில் கி.பி. 11ஆம் நூற்றாண்டு அளவில் எழுதப்பட்டது என்பர். இதனைத் தமிழில் ஜம்புலிங்கம் பிள்ளை என்பவர் மொழி பெயர்த்தார். இந்த மொழிபெயர்ப்பை அடியற்றியே பாரதிதாசன் தமது நூலைப் படைத்தார்.

இலக்கியக் கருவிகள்:

வண்ணம் வனப்பு போன்றவை தொல்காப்பியர் கூறும் இலக்கியக் கருவிகள் (உத்திகளும் அவை போன்றவையும்) ஆகும். இவற்றைச் செய்யுள் உறுப்புகள் என்று அக்காலத்தில் கொண்டனர். அம்மை, அழகு, தொன்மை, தோல், விருந்து, இயைபு, புலன், இழைபு ஆகியவை ஒவ்வொரு வகை இலக்கியக் கருவி எனவே கொள்ளுதல் தகும்.

தொன்மை என்பது பழங்காலக் கருப்பொருள்களை எடுத்துப் பயன்படுத்து வதாகும். இக்கால நூலாசிரியர்கள் இராமாயண, மகாபாரதக் கருப்பொருள்களைப் பயன்படுத்துவது போன்றது. சான்றாக, பாரதியார் மகாபாரதக் கதையின் ஒரு சிறு பகுதியை எடுத்துப் பாஞ்சாலி சபதமாகப் படைத்தது தொன்மை என்ற கருவியின் பாற்படும். இவ்வாறே வண்ணம் என்பதும் பலவகை இலக்கியக் கருவிகளைக் காட்டுகின்ற பகுப்பாகும்.

இவை தவிர, நோக்கு, மெய்ப்பாடு, முன்னம், உள்ளுறை, இறைச்சி போன்றவையும் இலக்கியக் கருவிகளே என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

பாரதிதாசன்-தொன்மைப் படைப்புகள் நான்கு:

      தொன்மைதானே சொல்லுங்காலை

      உரையடு புணர்ந்த பழமை மேற்றே

என்பது தொல்காப்பிய நூற்பா. முன்பே பாஞ்சாலி சபதத்தை பாரதியார் வரைந்தது தொன்மை என்ற இலக்கியக் கருவியைக் கையாளுவதன்பாற்படும் என்று கூறினோம். பாரதிதாசனின் படைப்புகளிலும் தொன்மை என்னும் இலக்கியக் கருவி சிறப்புறக் கையாளப்படுகிறது. பிசிராந்தையார், சேரதாண்டவம், கண்ணகி புரட்சிக்காப்பியம், மணிமேகலை வெண்பா போன்றவை தொன்மையைத் தழுவியவை. பாரதிதாசனுக்கு வடமாழிப் புராணக் கதைகளில் உடன்பாடு இல்லை என்பதால், தமிழ்த் தொன்மங் களை மட்டுமே எடுத்துக்கொள்கிறார்.

பிசிராந்தையார் சங்க காலப் புலவர். பாண்டியன் அறிவுடை நம்பியின் அவையில் கவிஞராக விளங்கியவர். கோப்பெருஞ்சோழனின் இதயம் கவர்ந்த நண்பர். ஒருவரையருவர் பார்க்காமலே கோப்பெருஞ்சோழனும் பிசிராந்தையாரும் உயர்ந்த நட்புப் பூண்டிருந்தனர். (இந்தத் தொன்மத்தைக் காதலுக்குப் பொருத்தி ஒருவரை ஒருவர் காணாமலே காதல் கொள்வதாக இக்காலத் திரைப்படங்களில் பயன்படுத்துகின்றனர்.) இந்தக் கதையை அடிப்படையாக வைத்து எழுதப்பட்டது பிசிராந்தையார் என்னும் நாடகம்.

ஆட்டனத்தி என்ற அரசனுக்கும், ஆதிமந்தி என்னும் அரசகுலப் பெண்ணுக்கும் இடையில் எழுந்த காதலை அடிப்படையாகக் கொண்டது சேரதாண்டவம். சிலப்பதி காரத்தில் காணப்படும் சில குறிப்புகளை அடிப்படையாக வைத்து எழுதப்பட்டது இந்த நாடகம். ஆனால் அடிப்படையில் ஒரு தவறு இருக்கிறது. ஆட்டன் என்று நாட்டியம் ஆடுபவர்களைப் பழங்காலத்தில் குறிப்பதில்லை. (கூத்தர் போன்ற சொற்களால் குறித்தனர்). ஆட்டன் என்பது நீர்விளையாட்டில் ஈடுபடுபவர்களைக் குறிக்கும் சொல். நீரில் ஆடிய கதைத்தலைவன் அத்தி, வெள்ளநீரில் இழுக்கப்பட்டுச் செல்வதாகச் சிலப்பதிகாரக் குறிப்பு அமைகிறது. (சேரதாண்டவம், பிறகு மன்னாதி மன்னன் என்ற தலைப்புக் கொண்ட திரைப்படமாக ஆக்கப்பெற்றது.)

கண்ணகி புரட்சிக் காப்பியத்தில் சிலப்பதிகாரக் கதையிலுள்ள பகுத்தறிவுக்குப் பொருந்தாத கற்பனைகளை விலக்கிக் கண்ணகி கோவலன் வரலாற்றை 95 இயல்களும் 281 எண்சீர் விருத்தங்களும் கொண்ட குறுங்காப்பியமாக இயற்றியுள்ளார். சான்றாக, கண்ணகி வானுலகம் புகுந்து தெய்வமானதாக பாரதிதாசன் படைக்கவில்லை. மலையேறி வந்து இறக்கின்ற அவள் உடலைக் குறவர் புதைக்கின்றனர். அவள் கதையை மலைவளம் காணவந்த செங்குட்டுவனுக்குக் கூறுகின்றனர். இம் மாதிரிப் பகுத்தறிவுக்கேற்ற வகையில் கதையை பாரதிதாசன் மாற்றியமைக்கிறார்.

இரட்டைக் காப்பியக் கதைகளில் மற்றொன்று மணிமேகலையின் கதை. இதனையும் மணிமேகலை வெண்பா என்னும் தலைப்பில் ஒரு குறுங்காவியமாக்கியுள்ளார். பழைய மணிமேகலைக் காப்பியம் இந்திர விழாவில் தொடங்குகிறது. மணிமேகலை வெண்பா, பொன்னிவிழாவில் தொடங்குகிறது. வடமொழிப் புராணக் கதைகளை இந்த நூலிலும் தவிர்க்கிறார்.

இம்மாதிரித் தம் படைப்புகளில் தொன்மை என்னும் இலக்கியக் கருவியைச் செம்மையாக பாரதிதாசன் பயன்படுத்தியுள்ளார்.

புதுமைப் படைப்புகள்-விருந்து:

விருந்தே தானும், புதுவது புனைந்த யாப்பின் மேற்றே (பொருள். 540)

என்பது தொல்காப்பியம். விருந்து என்றால் புதுமை. புதியதாகப் புனைந்து பாடுவது விருந்து என்னும் இலக்கியக் கருவியின் பாற்படும். புதிய பொருளோ, யாப்போ, வடிவமோ அனைத்தும் விருந்து என்பதில் அடங்கும். பாரதிதாசன், அனைத்து நல்ல கவிஞர்களையும்போலவே, புதியதாகக் கற்பனையில் புனைந்து பாடுவதிலும் கவனம் செலுத்தியுள்ளார். பாண்டியன் பரிசு, குறிஞ்சித் திட்டு, சஞ்சீவி பர்வதத்தின் சாரல், குடும்பவிளக்கு, கடல்மேற் குமிழிகள், நல்லமுத்துக்கதை, அழகின் சிரிப்பு ஆகிய அனைத்திலும் புதுமைக்கூறுகளைக் காணலாம். சஞ்சீவி பர்வதத்தின் சாரலில், புதிய தொன்மம் ஒன்றையே பாரதிதாசன் படைக்கிறார். ஒரு மூலிகையை வாயில் அடக்கினால், உலகிலுள்ள செய்திகளைக் கேட்க முடியும், இன்னொன்றை அடக்கினால் அவற்றைக் காணமுடியும் என்ற புதுத் தொன்மத்தின் அடிப்படையில் அது அமைகிறது.

பாடாண் திணை-துயிலெழுப்புதல்:

தொல்காப்பியர் புறத்திணைக்குரிய பாடாண்திணையில் துயிலெடை நிலை என்று ஒரு துறையைக் குறிக்கிறார். அரசனை அல்லது மேன்மக்களைப் பணியாளர் துயில் எழுப்புவதாக எழுதுவது இந்த இலக்கியப் பொருள். இதனை பக்திக் காலத்தில் இறைவனைத் துயில் எழுப்புவதாக-திருப்பள்ளியெழுச்சியாக-மாற்றிக்கொண்டனர். பாரதியாரும் பாரதமாதா திருப்பள்ளியெழுச்சி பாடியிருக்கிறார். பாரதிதாசன் இதனைக் காலைப்பத்து என்கிறார். தமிழியக்க இளைஞர்கள் பிற யாவரையும் துயிலெழுப்புவதாக அமைந்தது இப்பாட்டு.

      கிழக்கு மலரணையில் தூங்கிக் கிடந்து

      விழித்தான், எழுந்தான், விரிகதிரோன் வாழி!

      .. .. ..

      மொழிப்போர் விடுதலைப் போர் மூண்டனவே இங்கே

      விழிப்பெய்த மாட்டீரோ, தூங்குவிரோ மேலும்?  

 

நோக்குவ எல்லாம் அவையே போறல் என்னும் இலக்கியக் கருவி:   

நோக்குவ எல்லாம் அவையே போறல்” என்பது பாரதிதாசன் தொல்காப்பியத்திலிருந்து மேற்கொள்ளும் இன்னொரு உத்தி. எந்தப் பொருளைப் பார்த்தாலும் தலைவனின் நினைவோ தலைவியின் நினைவோ எழுவது இந்த உத்தியாகும். இதனைக் கம்பர் அருமையாகப் பயன்படுத்திச் சூர்ப்பநகை, இராவணன் பாத்திரப் படைப்புகளை அமைத்துள்ளார். பாண்டியன் பரிசில், வேலனுக்கும் அன்னத்துக்கும் காதல் மலர்ந்தது. பிரிவினைத் தாங்கமுடியாத அன்னம், பார்க்கும் பொருளில் எல்லாம் வேலனின் உருவத்தையே காண்கிறாள்.

எதிர்பாராத முத்தம் என்னும் காவியத்திலும், பொன்முடி தன் காதலி பூங்கோதையின் வடிவத்தையே பார்க்கும் பொருளில் எல்லாம் காண்கிறான். (இது, பொன்முடி என்னும் பெயர்கொண்ட திரைப்படமாக எடுக்கப்பெற்றது.)

இந்த இரு கதைகளிலும் முற்றிலும் «வறுபட்டதொரு கதை, நல்லமுத்துக் கதை.

கணவனை இழந்தவள் அம்மாக்கண்ணு. அவளுக்குத் திருமண வயதில் மகன் இருக்கிறான். வெள்ளையப்பன் என்பவனுக்கும் திருமண வயதில் மகள் இருக்கிறாள். இருப்பினும் அம்மாக்கண்ணுவுக்கும் வெள்ளையப்பனுக்கும் காதல் ஏற்படுகிறது. அம்மாக் கண்ணுவுக்குப் பார்க்கும் பொருளில் எல்லாம் வெள்ளையப்பன் நினைவு வருகிறது. இதனை பாரதிதாசன் நகைச்சுவையாகப் படைக்கிறார்.

      ஏக்கம் இருக்கையில் தூக்கமா வரும்?

      பூனை உருட்டும் பானையை; அவ்வொலி

      நீங்கள் வரும் ஒலி என்று நினைப்பேன்.

      தெருநாய் குரைக்கும். வருகின்றாரோ

      என்று நினைப்பேன், ஏமாந்து போவேன்.

      கழுதை கத்தும்; கனைத்தீர் என்று

      எழுந்து செல்வேன், ஏமாந்து நிற்பேன்.

      உம்மை எப்போதும் உள்ளத்தில் வைத்ததால்

      அம்மியும் நீங்கள், அடுப்பும் நீங்கள்

      சட்டியும் நீங்கள், பானையும் நீங்கள்

      வீடும் நீங்கள், மாடும் நீங்கள்

      திகைப்படைந்து தெருவில் போனால்

      மரமும் நீங்கள், மட்டையும் நீங்கள்

      கழுதை நீங்கள், குதிரையும் நீங்கள்

      எல்லாம் நீங்களாய் எனக்குத் தோன்றும்

என்று அம்மாக்கண்ணு உரைக்கிறாள்.

      ஆக, பாரதிதாசனின் கவிதைகள் புதுமையும் பழமையும் ஒன்றிசைந்து நடப்பவை. அவருடைய யாப்பும் புதுமையும் பழமையும் ஒன்றிசைந்து நடப்பது. பல கவிதைகளில் புதுக்கவிதைகளின் தன்மையும் உண்டு.

காலத்தினால் கவிதையின் பொருள் மாறினாலும், அடிப்படை விஷயங்களும், கற்பனைக் கூறுகளும் மரபின் வழியில்தான் செல்லுகின்றன. அவ்வழியில் பாரதிதாசனும் தொல்காப்பியத்தில் காணப்படும் பல கூறுகளையும் இலக்கியக் கருவிகளையும் காலத்திற்கேற்பப் பயன்படுத்தியுள்ளார் என்பது நிறைவு தருகிறது.


பாரதி – ஒரு பத்திரிகையாளர்

baaradhi2தமிழ்மொழியின் பத்திரிகை வளர்ச்சியில் மிக முக்கியமான பங்காற்றியவர்களில் பாரதியார் ஒருவர். இன்று அவரைக் கவிஞராகவே நோக்கும் ஆசிரியர்களும் மாணவர்களும், பொது மக்களும் அவர் சிறந்த பத்திரிகையாளர், கட்டுரையாளர், தமிழ் உரைநடைக்குப் பெரும்பங்காற்றியவர் என்னும் செய்திகளை மறந்துவிட்டார்கள். இவற்றைச் சற்றே நினைவூட்டவே இந்தக் கட்டுரை. கவிதையுள்ளம் கொண்ட பாரதி, உரைநடையில் சாதனை படைத்ததற்குக் காரணம், இதழியலில் அவர் நுழைந்து செயல்பட்டமையே ஆகும்.

பாரதியின் பத்திரிகை மொழி:

பாரதியின் காலத்தில் மொழியியல் அவ்வளவாக வளரவில்லை-வளர்ந்திருந்தாலும் அவைபற்றி அவர் பெரிதாக அக்கறை கொண்டிருக்க நியாயமில்லை. என்றாலும் அவரது பெரும்பாலான கருத்துகள் இன்றைய மொழியியல் கொள்கைகளை ஒட்டி அமைந்துள்ளன.

                நெடுங்காலத்திற்கு முன்பே எழுதப்பட்ட நூல்கள் அக்காலத்துப் பாஷை

                யைத் தழுவினவை. காலம் மாற மாற பாஷை மாறிக்கொண்டு போகிறது.

                பழைய பதங்கள் மாறிப் புதிய பதங்கள் உண்டாகின்றன. புலவர் அந்த

                அந்தக் காலத்து ஜனங்களுக்குத் தெளிவாகத் தெரியக்கூடிய பதங்களை

                யே வழங்கவேண்டும். அருமையான உள்ளக் காட்சிகளை எளிமை

                கொண்ட நடையிலே எழுதுவது கவிதை.

(பாரதி தமிழ், முன்னுரைப் பகுதி). இந்த வசனத்தின் முதற்பகுதி, காலந்தோறும் மொழி மாறுபடுவதைச் சுட்டிக்காட்டுகிறது. அடுத்த பகுதி இலக்கியக்காரர்கள் எப்படிச் சமூகத்தில் இயங்கவேண்டும் என்பதைச் சுட்டுகிறது. மூன்றாவது பகுதியிலுள்ள “அருமையான உள்ளக்காட்சிகள்” என்ற சொல்லாட்சியே அருமையானது. இன்று வழக்கில் ஆளப்படுகின்ற படிமம் (இமேஜ்) என்ற சொல்லுக்குரிய தமிழ் ஆக்கம் அது. நாம் மரபினைக் கைவிட்டுப் புதுச்சொல்லாக்கத்திற்குச் செல்வதால் இம்மாதிரிச் சொற்களை உண்டாக்க முடியாமல் தவிக்கிறோம்.

பணியாற்றிய இதழ்கள்:

சுதேசமித்திரனில் 1904 நவம்பர் முதல் 1906 ஆகஸ்டு வரை பணியாற்றிய பாரதியார், தம் வாழ்நாளின் இறுதிப்பகுதியிலும் அதே இதழின் உதவி ஆசிரியராகப் பணியாற்றியே (1920 ஆகஸ்டு முதல் 1921 செப்டம்பர் வரை) மறைந்தார்.

சக்ரவர்த்தினி, இந்தியா, விஜயா, சூரியோதயம், கர்மயோகி, தர்மம் ஆகிய தமிழ் இதழ்களில் பணியாற்றிய பாரதியார், பாலபாரதா, யங் இந்தியா ஆகிய ஆங்கில இதழ்களிலும் பணியாற்றியுள்ளார்.

பாரதியார் பணியாற்றிய இதழ்கள் அரசியல், சமயம், மாதர் மேன்மை போன்ற பல விஷயங்களுக்கானவை. இவையன்றி, சர்வஜனமித்ரன், தி இந்து, ஞானபாநு, காமன் வீல், ஆர்யா, மெட்ராஸ் ஸ்டாண்டர்டு, நியூ இந்தியா, பெண் கல்வி, கலைமகள், தேசபக்தன், தனவைசிய ஊழியன், கதாரத்னாகரம் ஆகிய இதழ்களிலும் அவ்வப்போது எழுதியுள்ளார்.

பத்திரிகை எழுத்து நடை:

பாரதியின் இதழியல் நடை, அவருடைய உரைநடை நோக்கினை விளக்கும். எளிமையான கொச்சை நீக்கிய பேச்சு வழக்கு மொழியையே அவர் கைக்கொண்டார்.

                கூடியவரை பேசுவதுபோலவே எழுதுவதுதான் உத்தமம் என்பது

                என்னுடைய கட்சி. எந்த விஷயம் எழுதினாலும் சரி, ஒரு கதை அல்லது

                ஒரு தர்க்கம், ஒரு சாஸ்திரம், ஒரு பத்திரிகை விஷயம், எதை எழுதினா

                லும் வார்த்தைசொல்லுகிற மாதிரியாகவே அமைந்துவிட்டால் நல்லது.

                (பாரதியார் கட்டுரைகள், ப.232)

இது பாரதியாரின் மொழிநடைக் கொள்கை.

                நீ எழுதப்படுகிற விஷயத்தை இங்கிலீஷ் தெரியாத ஒரு தமிழனிடம்

                வாயினால் சொல்லிக்காட்டு. அவனுக்கு நன்றாக அர்த்தம் விளங்குகி

                றதா என்று பார்த்துக்கொண்டு பிறகு எழுது. அப்போதுதான் நீ எழுது

                கிற எழுத்து தமிழ்நாட்டிற்குப் பயன்படும். (பாரதியார் கட்டுரைகள்,

                ப.232)

என்று கூறினார் பாரதி. ஆங்கிலச் சொற்களையும் வடமொழிச் சொற்களையும் மிகுதியாகக் கலந்து எழுதி வந்த காலம் பாரதியின் காலம். பாரதி இயன்றவரை மொழிக்கலப்பைத் தவிர்க்க முயன்றார். மெம்பர் என்ற ஆங்கிலச் சொல்லைத் தமிழாக்க அவர் செய்த முயற்சி கவனிக்கத்தக்கது.

செய்தி அளித்தல்:

செய்திகளைத் தேர்ந்தெடுத்தலும் அவற்றைத் தெளிவாக அளித்தலும் இதழாசிரியரின் கடமை என்பது சொல்லித் தெரியவேண்டியதில்லை. வளர்ச்சி நிலையில் இருந்த அக்கால இதழ்களில் பாமரநிலையில் இருந்த வாசகர்களுக்குத் தெளிவாகக் கருத்துகளை விளக்கவேண்டிய தேவை இருந்தது. செய்தியோடு சேர்ந்து செய்தி அலசலையும் புரிவது இக்காலச் செய்தி இதழ்களில் வழக்கமில்லை. ஆனால், பாரதியார் அவ்வாறு செய்தார். தஞ்சாவூர் மானம்பூச் சாவடியில் நடந்த ஹரிகதா காலட்சேபம் மாவட்ட ஆட்சித்தலைவராக இருந்த ஆங்கிலேயர் ஒருவரால் நிறுத்தப்பட்டது பற்றிச் செய்தி வெளியிட்ட பாரதியார்,

                துரைக்கு அவனுடைய பங்களாவில் தூங்குவதற்கு எவ்வளவு சுதந்திரம்

                உண்டோ அவ்வளவு சுதந்திரம் நமது கோயிலில் கூடிக் காலட்சேபம்

                செய்வதற்கும் நமக்கு உண்டு. (பாரதியார், இந்தியா, 30-10-1909)

என்று எழுதுகிறார். வாசகச் செய்தியாளர்கள் எழுதும் கடிதங்களையும் செய்தியாக வெளியிட வேண்டிய தேவை அக்காலத்தில் இருந்தது. ஆங்கில அரசு அதிகாரிகளோ பிறரோ மக்களுக்குத் தீங்கு செய்தால் அல்லது நீதி கிடைக்காமல் தடுத்தால் வாசகர்கள் செய்தி அனுப்பலாம் என்றும், இரகசியமாயின் அவர்களது பெயரை வெளியிட மாட்டோம் என்றும் பாரதியார் கூறியுள்ளார். வாசகர் எழுதும் மடல்களில் அரசியல் விழிப்புணர்ச்சி ஊட்டும் மடல்களைத் தேர்ந்தெடுத்து வெளியிட்டார். வ.வே.சு. ஐயர், டி.எஸ்.எஸ். ராஜன் போன்றோர் லண்டனிலிருந்து எழுதிய கடிதங்களை லண்டன் கடிதம் என்ற தனிப்பகுதியாகவே வெளியிட்டார். வாசகச் செய்தியாளர்களுக்குப் பணம் தரப்படும் என்றும் அறிவித்தார்.

baaradhi1கடுமை கொண்ட நடை:

திலகர், விபின் சந்திர பாலர் முதலிய தீவிரவாதத் தலைவர்களைப் பின் பற்றிய பாரதி, அரசியல் எதிரிகளைச் சாடுவதில் மிகவும் கடுமையான நடையைப் பின்பற்றினார். இந்தியா, விஜயா, சூரியோதயம் இதழ்களில் மிகவும் கடுமையாகவே ஆங்கிலேயர்களைத் தாக்கி எழுதியுள்ளார். இந்த நடையைப் பிற்கால அரசியல் இதழ்களில் பிறர் பின்பற்றினர். திரு.வி.க., பாரதிதாசன், சங்கு சுப்பிரமணியன், தி.ச. சொக்கலிங்கம் முதலியோர் இம்மாதிரி நடையைப் பின்பற்றியவர்கள்.

ஆங்கிலத் தலைப்பு நீக்கம்:

செய்திகளுக்கு ஆங்கிலத்தில் தலைப்பு எழுதிக் கீழே தமிழில் தலைப்பிடுவது அக்கால இதழ்களில் வழக்கம். இதனை மாற்றியவர் திரு.வி.க. என்று பொதுவாகக் கூறுவார்கள். திரு.வி.க. வுக்கு முன்பே ஆங்கிலத் தலைப்பிடல் முறையை நீக்கியவர் பாரதியார். சக்ரவர்த்தினி, இந்தியா போன்ற இதழ்களில் 1905-07 காலப்பகுதியில் ஆங்கிலத் தலைப்பையும் தமிழ்த் தலைப்பையும் கலந்து பயன்படுத்திய பாரதியார், பிறகு ஆங்கிலத் தலைப்பை நீக்கிவிட்டார். சுதேசமித்திரனில் ஆங்கிலத் தலைப்பிடலைப் பின்னர் சாடியும் எழுதினார்.

தமிழ் எண், மாதம் இடல்:

இந்தியா இதழில் ஆங்கில ஆண்டுமுறை மட்டுமின்றித் தமிழ் ஆண்டு, மாதம், நாள் ஆகியவற்றையும் பாரதியார் பயன்படுத்தினார். இந்தியா, விஜயா இதழ்களில் தமிழ் எண்களைப் பக்க எண்களாகவும் பயன்படுத்தியுள்ளார். அக்காலத்தில் தமிழ்ப்புத்தகங்களில் தமிழ் எண் இடும் முறை இருந்தது.

கவிதையும் இலக்கியமும்:

1904 ஜூலையில் விவேகபாநு இதழில் பாரதியாரின் தனிமை இரக்கம் கவிதை முதன்முதலில் அச்சேறியது. சிற்றிதழ்கள்-குறிப்பாக இலக்கிய இதழ்கள்-அக்காலத்தில் கவிதைகள் ஒன்றிரண்டை வெளியிடுவதுண்டு. நாளிதழ்கள், அதிலும் அரசியல் இதழ்கள், கவிதைகளை அக்காலத்தில் வெளியிடுவதில்லை. சுதேசமித்திரன் ஆசிரியர் கவிதைகளை வெளியிட விரும்பாமல், கட்டுரை எழுதி அனுப்புங்கள் என்றே பாரதியிடம் வலியுறுத்திவந்தார். “பார்த்தீரா அன்னவரின் பாட்டின் பயனறியாப் பான்மையினை?” என்று பின்னொருமுறை பாரதி கூறினார். (ச.சு. இளங்கோ, பாரதியுடன் பத்தாண்டுகள், ப.129). இருப்பினும் சுதேசமித்திரன், சக்ரவர்த்தினி இதழ்களில் அடிக்கடி கவிதைகளை பாரதி வெளியிட்டே வந்தார். இந்தியா இதழில் கவிதைகளுக்கும் இலக்கியக் கட்டுரைகளுக்கும், நூல் திறனாய்வுகளுக்கும் அதிகம் இடம்தந்தார்.

புனைபெயர்:

ஆங்கில அரசை எதிர்க்க வேண்டிய கட்டாயத்தினால் பல புனைபெயர்களில் எழுதவேண்டிய கட்டாயம் பாரதிக்கு இருந்தது. இளசை சுப்பிரமணியன், சி.சுப்பிரமணிய பாரதி, சி.சு.பாரதி என்பன அவர் எழுதிவந்த சொந்தப் பெயர்கள். வேதாந்தி, நித்தியவீரர், உத்தம தேசாபிமானி, ஷெல்லிதாசன், ராமதாஸன், காளிதாசன், சக்திதாசன், சாவித்திரி முதலிய புனைபெயர்களில் எழுதினார். சிலசமயங்களில் தம் மனைவி (செல்லம்மாள்) பெயரிலும் எழுதினார். வ.வே.சு. ஐயர் இதைப் பின்பற்றித் தம் மனைவி மீனாட்சியம்மாள் பெயரில் ஞானபாநு இதழை நடத்தினார். நீலகண்ட பிரம்மச்சாரி, தம் மனைவி கமலநாயகி என்ற புனைபெயரில் எழுதினார்.

ஆண்டுக்கட்டணம்:

இந்தியா இதழுக்கு ஆண்டுக்கட்டணம் (சந்தா) உரூபா மூன்று என்று தொடக்கத்தில் இருந்தது. புதுவையில் இந்தியா இதழைத் தொடங்கியபோது வாசகர்களின் பொருளாதார அடிப்படையில் கட்டணம் அமைத்தார் பாரதி.

எல்லா கவர்மெண்டாருக்கும் ரூ. 50

ஜமீன்தார், ராஜாக்கள், பிரபுக்களுக்கு ரூ. 30

மாதம் ரூ. 200க்குமேல் வருமானம் உள்ளவர்களுக்கு ரூ. 15

மற்றவர்களுக்கு ரூபாய் 3.

இன்று சில ஆய்வு இதழ்கள் மட்டுமே இவ்வாறு நிறுவனங்களுக்குத் தனிக் கட்டணம், மாணவர்களுக்குத் தனிக்கட்டணம் என்று அறிவிக்கின்றன. கர்மயோகி இதழில் மாணவர்களுக்குக் குறைந்த தொகை விதித்திருந்தார்.

முதன்முதலில் இலவசமாக இதழை அளித்தவரும் பாரதியாரே. இந்தியா இதழில் வாசகச் செய்தியாளர்களுக்கு இலவசமாக இதழை அனுப்பினார். ஊர் தோறும் உடற்பயிற்சிப் பள்ளிகள் அமைக்கவேண்டும் என்று எழுதிய பாரதியார், அவ்வாறு அமைத்தால் ஓராண்டுக்கு இலவசமாக இந்தியா இதழ் அனுப்பப்படும் என்று தெரிவித்தார். தர்மம் இதழையும் இலவசமாக வழங்கினார்.

மாதர் இதழ்கள்:

பாரதியாருக்கு முன்பு அமிர்தவசனி, மகாராணி, சுகுணகுணபோதினி, மாதர் மித்திரி, பெண்மதிபோதினி, மாதர் மனோரஞ்சினி போன்ற மாதர் இதழ்கள் தோன்றியுள்ளன. அவர் காலத்தே பெண்கல்வி, தமிழ்மாது முதலிய இதழ்கள் வந்துள்ளன. பிற இதழ்கள் வந்த போதிலும், தாமும் பெண்களுக்கான இதழ் ஒன்றை நடத்தவேண்டிய காரணத்தை,

                அறிவின்மை என்னும் பெருங்கடலில் தத்தளிக்கும் நமது பதினாயிரக்

                கணக்கான பெண்களைக் கரைசேர்ப்பதற்கும்ச் சில பெருங்கப்பல்கள்

                இருந்தபோதிலும், யாம் கொண்டுவரும் சிற்றோடம் அவசியமில்லை

                என்று யாவரே கூறுவார்? (பாரதியார், சக்ரவர்த்தினி, 1905 ஆகஸ்டு)

என்று முதல் இதழில் எழுதியுள்ளார் பாரதியார். புராணக் கதைகள், கட்டுரைகள், விடுகதைகள், அறிவுரை முதலியன பொதுவாக மாதர் இதழ்களில் அக்காலத்தில் இடம் பெற்றிருக்கும். கவிதைகளுக்கும், மாதர் முன்னேற்றம், மாதர் கல்வி பற்றிய கட்டுரைகளுக்கும் உயர்ந்த சான்றோர் வாழ்க்கை வரலாறுகளுக்கும் பாரதி அதிக இடம் அளித்தார். வாழ்க்கை வரலாறு சுவையற்றதாக உள்ளது என்றும், பெண்களுக்கு உகந்ததாக இல்லை என்றும் ஒரு பெண்மணி குறை தெரிவித்தபோது,

                இந்த நிமிடமே மாதர்களுக்கு அர்த்தமாகக் கூடிய விஷயங்களை, அவர்க

                ளுக்கு அர்த்தமாகக் கூடிய நடையிலே எழுத ஆரம்பிக்க வேண்டுமென்று

                நிச்சயித்துவிட்டேன். (சீனி. விசுவநாதன், சக்ரவர்த்தினி கட்டுரைகள்

                (தொகுப்பு), ப.70).

என்கிறார்.

கருத்துப்படமும் படமும்:

தமிழ் இதழியல் துறையில் முதன்முதலாகக் கருத்துப்படங்களை (கார்ட்டூன்களை) அறிமுகப்படுத்தியவர் பாரதியார் என்பதை அனைவரும் அறிவர். வ.வே.சு. ஐயர், பாரதிதாசன், சங்கு சுப்பிரமணியன் முதலியோர் பாரதி யைப் பின்பற்றினர். கருத்துப் படங்களை மட்டுமல்லாமல், புகைப்படங்களை நேரடியாக வெளியிடும் வளர்ச்சியற்ற காலம் அது என்பதால், வெளிநாட்டு இதழ்களில் வெளிவந்த செய்தி தொடர்பான படங்களை ஓவியமாக வரையச் செய்து வெளியிட்டுள்ளார். லண்டன் பஞ்ச், இந்தி பஞ்ச் முதலிய கருத்துப் படங்களைக் கொண்ட இதழ்களைப் பார்த்த பாரதியார், சித்திராவளி என்ற பெயரில் கருத்துப்படங்களை மட்டுமே கொண்ட இதழ் ஒன்றையும் நடத்த விரும்பினார். பாரதியாரின் பத்திரிகைகளில் வெளிவந்த நகைச்சுவை இழை யோடும் நடையும், நடைச் சித்திரங்களும், பிற்காலத்தில் விகடன் என்னும் பெயர் கொண்ட இதழும், கல்கியும் பிரபலமாகக் காரணமாக அமைந்தன.

தர உயர்வு:

இன்றைய செய்தி நாளைய வரலாறு என்பது பழமொழி. அப்படியானால் நேற்றைய செய்தி இன்றைய வரலாறுதானே? எனவே பழைய செய்தித்தாள்கள் தரம்வாய்ந்தவையாக இருந்தால்தான் சரியான வரலாற்றையும் அது இன்றைக்குத் தரமுடியும். லண்டன் டைம்ஸ் இதழ், உலக வரலாற்றுக்கு ஆதாரமாகச் சேமித்து வைக்கப்படுகிறது என்று செய்தி வெளியிட்ட பாரதி, இந்நிலை சுதேசமித்திரன் இதழுக்கும் வரவேண்டும் என்று தெரிவித்தார். இந்தியா இதழின் பழைய பிரதி 2 அணா முதல் 2 ரூபாய் வரையிலும் என்று குறிப்பிட்டுள்ளார். தாம் நடத்திய இதழ்களைத் தரத்துடன் அவர் நடத்திய தன்மையை இது காட்டுகிறது.

பத்திரிகைகளின் நிலைமை என்ற கட்டுரையில் “வெளிநாட்டு இதழ்கள் உயர்ந்திருக்கும் அளவு தமிழ்நாட்டு இதழ்கள் உயர்வாக இல்லை; இதழியல் பிறநாட்டாரிடமிருந்து கற்றது என்பதால் இன்னும் முதிர்ச்சியடைய வேண்டும்; ஆங்கில நடையில் தமிழை எழுதுவதும், ஆங்கிலத் தலைப்பு போடுவதும் தவறு; பயிற்சி இல்லாதவர்களால் இன்று இதழ்கள் நடத்தப்படுகின்றன” என்று கூறியுள்ளார் பாரதி. மேலும்,

                சிலசமயங்களில் சில பத்திரிகைகளை வாசித்துவிட்டு, நான் “ஐயோ,

                இவ்வளவு காயிதத்தில் எத்தனையோ நன்மைகளும் எத்தனையோ

                ஆச்சரியங்களும் எழுதலாமே” என்று எண்ணி வருத்தப்படுவதுண்டு.

                (பாரதியார் கட்டுரைகள், ப.259)

என்று எழுதியுள்ளார்.

தமிழ் ஆங்கில இதழ்களை நடத்தி, ஆங்கில அரசின் அடக்குமுறைக்கு அவற்றை இழந்த போதிலும் சித்திராவளி, அமிர்தம் என்னும் இதழ்களை அவர் விரும்பியவாறு நடத்த மிகவும் ஆசைப்பட்டு எவ்வளவோ முயன்றும் அவரால் இயலாது போயிற்று. ஆகவே தம் வாழ்நாளின் இறுதியில் மீண்டும் சுதேசமித்திர னிலேயே உதவியாசிரியராகச் சேர்ந்தார். கோயில் யானையால் தள்ளப்பட்டு வீழ்ந்து நோயுற்ற பாரதி, பின் உடல்நலம் சற்றுத் தேறி, வேலைக்கு வந்தபின், கோயில் யானை என்ற தலைப்பிலே ஒரு கட்டுரையும் எழுதியுள்ளார். இறந்து போவதற்கு முதல்நாள் இரவு தூங்கச் செல்லும் முன்பு, “நாளைக்கு அமானுல்லா கானைப் பற்றி எழுதி சுதேசமித்திரன் ஆபீசுக்கு எடுத்துச்செல்ல வேண்டும்” என்று கூறியுள்ளார் (ரா.அ. பத்மநாபன், பாரதியைப் பற்றி நண்பர் கள், ப.243).

இறுதிமூச்சுள்ளவரை, பாரதி, கவிஞர் என்பதற்கும் மேலாகப் பத்திரிகையாளராகவே வாழ்ந்துவந்துள்ளார்.


படிமம் பற்றிச் சில கருத்துகள்

imagination
மானிட அனுபவங்களின் வெளிப்பாடே கவிதை. அனுபவங்கள் புலன்களால் அமைகின்றன. உதாரணமாக, வசந்தகாலம் என்று சொல்லும்போதே, அது பற்றி நமக்குள்ள சில உணர்வுகள், அதைப்பற்றி நாம் சிந்தனையிற் கொண்டுள்ள சில எண்ணங்கள் போன்றவற்றின் அடிப்படையில் சில புலன்உணர்வுத் தொகுதிகள் தோன்றுகின்றன. நீலவானம், வெண்மேகங்கள், பூக்கள், அவற்றின் வாசம், காலைநேரத்தில் பறவைகளின் பாடல். நறுமணத்தின் பரவல். தூய காற்று உடலின்மீது மோதும் பரவசம். பசுமை. அழகிய வயல்கள், தோப்புகள், தோட்டங்கள் எல்லாம் கண்முன் வருகின்றன. எனவே கவிஞனின்மொழி சாதாரண மொழியைவிட அதிகமும் உணர்வுசார்ந்ததாக இருக்கவேண்டும். அதில் படிமத்தன்மை காணப்படவேண்டும் என்பதில் எந்த ஐயமும் இல்லை.
மிகஆச்சரியமானமுறையில் வண்ணமயமான அனுபவங்களை எழுப்புவதில் படிமத்தன்மை சிறப்பாகப் பயன்படுகிறது என்பதால், உணர்ச்சிகளை வெளிப்படுத்தவும், சிந்தனைகளைக் குறிப்பாக உணர்த்தவும், உணர்வுகளைமனத்தில் மீளாக்கம் செய்யவும் பயன்படுவதால் கவிஞனுக்கு ஒரு விலைமதிப்பற்ற மூலவளம் இதுதான். கவிஞர்கள் அருவமான, படிமத்தைக் கொள்ளமுடியாத வார்த்தைகளை விரும்புவதில்லை. மாறாக, உருவத்தன்மைகொண்ட, பருமையான, படிமத்தை ஏற்கக்கூடிய வார்த்தைகளை மிகவும் விரும்புகிறார்கள்.
பலவேறு துறைகளில் படிமம் என்ற சொல்லுக்குப் பல அர்த்தங்கள் உண்டு. அடிப்படையில், ஒன்றைப் போன்ற உருவம், வழிபாட்டிற்குரிய சிலை, சிற்பம், ஓவியம் முதலியன, கண்ணாடியில் பிரதிபலிக்கின்ற பிம்பம், ஓர் உருப்பெருக்கியால் பெற்ற பிம்பம் போன்றவை இதன் அர்த்தங்கள். உணர்வும் அறிவுச் சேமிப்பும் இணைந்து உருவாக்கும் மனக்காட்சி இது. சொல்லோவியம் என்று படிமத்தைச் சொல்லலாம். மனக்காட்சி என்ற அர்த்தத்தில் சாதாரணமான மக்களும் பயன்படுத்துகிறார்கள். சான்றாக, அந்த நடிகரின் இமேஜ் இப்படி அமைந்திருக்கிறது, இந்த நடிகை ஏற்ற பாத்திரத்தினால், அவரது இமேஜ் கெட்டுவிட்டது போன்ற கூற்றுகளை எடுத்துக்காட்டலாம்.
இலக்கியப் படிமங்கள் என்றால், சொற்களால் உணர்வுச் சித்திரமாக அமைந் திருக்கும். ஓரளவு உருவகத் தன்மை கொண்டதாகவும் இருக்கும். அவ்வுருவகத்தின் அடித்தளத்தில் மனிதஉணர்வு ஒன்று தொக்கிநிற்கும். வாசகரை இழுத்துப் பிடித்து, அவர்கள் மனத்தில் தைக்கின்ற வேகம் அதனுள் இருக்கும். தான் உணர்த்தவரும் பொருளோடு மெய்யான நெருக்கம் கொண்டதாக இருக்கும். இதுவரை காணப்படாத, அனுபவிக்கப்படாத துல்லியத்தோடு அது அமைந்து, புதிய தரிசனத்தின் வெளிப்பாட்டுணர்வைத் தருவதாக இருக்கும் (Precision and Revelation).
தமிழில் படிமம்பற்றிய சிந்தனை பழங்காலத்திலிருந்தே இருந்து வந்துள்ளது. தொல்காப்பியம் ‘பல்புகழ் நிறுத்த படிமையோனே’ என்று ஆண்டுள்ளது. இன்று படிமம் என்றசொல் Image என்ற ஆங்கிலச் சொல்லின் தமிழாக்கமாக வழங்குகிறது. இச்சொல்லிலிருந்துதான் Imagination (கற்பனை) என்னும் சொல் பிறக்கிறது. ஏறத்தாழ எழுபதுகளி லிருந்து படிமம் என்ற சொல் மிகுதியாகத் தமிழில் வழங்கிவருகிறது. தொடக்கத்தில் உருக்காட்சி என்ற சொல்லையும் பயன்படுத்தியுள்ளனர் (தமிழண்ணல், குளோறியா சுந்தரமதி). இச்சொல், படிமத்தின் இயல்பைத் தெளிவுபடுத்துவதாக உள்ளது. கவிஞர் சொற்களால் வருணிக்கின்ற ஒரு காட்சி வாசகர் உள்ளத்தில் தெளிவான காட்சியாக உருப்பெறுவது படிமம் ஆகும். உருக்காட்சி என்ற சொல் இக்கருத்தைத் தெளிவாகவே தெரிவிக்கிறது.
புதுக்கவிதை பிரபலமாகுமுன்புவரை கற்பனை என்ற சொல்லே கற்பனையின் செயல்பாட்டையும் (அதாவது இமேஜினேஷன்), செயல்விளைவையும் (அதாவது இமேஜ்) குறிக்கும் ஒரேசொல்லாக வழங்கியது. 1960கள் வரை பாரதியாரின் கற்பனைத் திறத்தை விளக்குக போன்ற கேள்விகளையே வினாத்தாளில் காண இயலும். இன்றோ, பாரதியாரின் படிமத் தன்மை பற்றிக் கட்டுரை வரைக என்று கேட்கிறார்கள்.
புதுக்கவிதை புகுந்தபிறகு கற்பனை என்றசொல்லின் போதாமை கருதிப் போலும், படிமம் என்ற சொல்லை சுவீகரித்துக்கொண்டனர். எனவே படிமம் என்பது (கவிதையில்) கற்பனையின் விளைவான காட்சிப்படுத்தும் ஒரு சொற்கோவையையும், அச்சொற்கோவை உருவாக்கும் மனச்சித்திரத்தையும் ஒருங்கே குறிக்கிறது.
சங்க இலக்கியத்தில் அருமையான படிமங்கள் பலப்பல காணக்கிடக்கின்றன. இன்றைய படிமம், சங்க இலக்கியத்தில் உவமை, உருவகம், உவமப்போலி போன்ற பலவற்றைத் தன் கூறுகளாகக் கொண்டு இயங்கிவந்திருக்கிறது. படிமம் என்பது கவிதையின் அடிப்படை இயல்பு. எனவே எக்காலக் கவிதையிலும் (சங்ககாலமாயினும் பக்திக் காலமாயினும் சிற்றிலக்கியங்களாயினும்) படிமம் உண்டு. இன்றுதான் படிமம் தோன்றி விட்டது என்று கருதுவது அறியாமையிலும் அறியாமை. தமிழில்தான் இந்தச் சொல் புதியது. ஆங்கிலத்தில் மிகப் பழையது. 1900த்தில் ஆங்கிலப்பாடத் தேர்வு எழுதிய வரும் Shakespeare’s imagery பற்றிக் கட்டுரை எழுதியிருப்பார்.
‘‘படிமங்கள் தன்னுணர்வற்ற நிலையில் மனத்தில் சேகரிக்கப்பட்டு வகைப் படுத்தப்பட்ட அனுபவங்கள்’’ என்று ஒரு வரையறை சொல்கிறது.
அறிவாலும் உணர்ச்சியாலும ஆன ஒரு மன பாவனையை ஒரு நொடிப்
பொழுதில் தெரியக் காட்டுவதுதான் படிமம். ஒரு ஓவியமோ சிற்பமோ
தன்னை வேறுவித ஊடகங்கள் மூலமாக வெளிப்படுத்திக்கொள்கின்ற
ஒரு கவிதையாகும்.
என்கிறார் எஸ்ரா பவுண்டு.
இக்காலத்தில் உருவகத்தையே படிமம் என்று தவறாகப் புரிந்து கொண்டவர்கள் இருக்கிறார்கள். இரண்டு அருவப்பொருள்களுக்கிடையிலான ஒப்புமை, படிமத்தை உருவாக்க இயலாது. எனவே எல்லா உருவகங்களையும் ஒப்புமைகளையும் படிமம் எனக் கூடாது. ஐ.ஏ. ரிச்சட்ஸ் தமது நூலான The Philosophy of Rhetoric என்பதில் ஓர் ஒப்புமைப்படிமத்தில் மூன்று உறுப்புகள் உள்ளன என்று குறிப்பிடுகிறார். அவை களம் அல்லது பொதுத் தன்மை(Ground), ஊர்தி (Vehicle), கருத்து (Tenor) என்பன. ஊர்தி என்பதை உவமானம் என்றும், கருத்து என்பதை உவமேயம் என்றும் ஏறத்தாழக் கூறலாம்.
ஒப்பீட்டிற்குத் தேவைப்படுவன இருபொருள்களோ, எண்ணங்களோ, உணர்வுகளோ ஆகும். முதலில் தோன்றுவது சிந்தனையால் உருவாகும் கருத்து (டெனர்). அதன் பயனாக ஒப்பீடு தோன்றுகிறது. ஒப்பீட்டின் விளைவாகத் தோன்றும் சொல்வடிவம் கருத் தினை ஏற்றிச்செல்லும் ஊர்தியாக வெளிப்படுகிறது. அதாவது சிந்தனையில் தோன்றிய கருத்து, சொல்லின் மூலமாகக் காட்சிப்பொருளையோ, கருத்துப்பொருளையோ குறித்த படிமமாக வெளிப்படுகிறது. இவ்வாறு படிமம் உருவாகும்போது கவிதையில் வெற்றுச் சொற்கள் அமைவதில்லை. இலக்கிய வெளிப்பாட்டு முறைகளில் சிறந்ததாகவும், படைப் போருக்கும் படிப்போருக்கும் இடையில் நெருக்கமான மனத்தொடர்பை ஏற்படுத்துவதாகவும் படிமம் அமைகிறது.
படிமம்என்பது அடிப்படையில் சொல்லவந்ததைக் காட்சிப்படுத்திக் கூறுவது தான். கண்ணால் காணமுடியாத அருவப்பொருள்களையும் கருத்துகளையும் உணர்வுகளையும் காட்சிப் படுத்தவல்லது படிமம். அவ்வாறு காட்சிப்படுத்துவதற்காகக் கவிஞன் சொற்றொடர்களையும், உவமைகளையும், உருவகங்களையும், வேறுபலவித அணிகளையும் பயன்படுத்துகின்றான். இவ்வகையில் படிமம் என்பது இலக்கியக்கருவிகளின் கூட்டுக் கலப்பாக இருப்பதால் இதனை உவமை உருவகம் போன்ற அணிவகையாக வரையறுப்பது இயலாது. உதாரணமாக விடியல் பூபாளம் என்று கூறிவிட்டாலோ அக்னிவீணை என்று சொல்லிவிட்டாலோ படிமம் வந்துவிடாது. இவை உருவகங்கள்தான். ஆனால் வானம் காயம் பட்டுக்கிடந்த காலைப் பொழுது என்று கூறும்போது விடியற்கால வானம் மட்டுமன்றி, காயம்பட்டுக்கிடக்கும் ஆண் அல்லது பெண் ஒருவரின் வடிவமாகவும் அந்த வானம் காட்சி தருகிறது. இது படிமமாகிறது.
படிமங்கள் புதிதாக உருவாவதற்கு ஒப்பீட்டில் புதுமை, தெளிவு, பொருத்தம், பொருட்தன்மை (Thinginess) வெளிப்பாடு, கூறவந்த யாவற்றையும் வெளிப்படையாகச் சொற்பெருக்கத்தால் விளக்கிவிடாதிருத்தல், குறித்த தன்மையை வெளியிடல், அறிவார்த்தத் தன்மை, சுருக்கம், உணர்ச்சி ஆகிய தன்மைகள் பயன்படுகின்றன.
படிமம் கவிதைக்கு அழகூட்டும் அலங்காரப் பொருளன்று. ஒரு படைப்பின் உள்ளடக்கம், உருவம், ஆத்மா என்னும் அளவிற்குப் படிமங்கள் செயல்படுவதுண்டு. படிமங்களை மிகச் செறிவாகப் பயன்படுத்தும் நிலையில் அவை இருண்மைப் பண்பு உடையனவாக மாறிவிடும் அபாயம் உருவாகிறது. பல சமயங்களில் தமிழில் எழுதப்படும் கவிதைகள் இருண்மை கொள்ளாவிட்டாலும், முயன்று பொருள்காண வேண்டிய அளவில் உள்ளன. எனினும் கூறவந்ததை மிகச் சிறப்பாக வெளிப்படுத்துவதில் படிமம் உறுதியான பங்குவகிக்கிறது. சான்றாக
அள்ளிக் / கைப்பள்ளத்தில் தேக்கிய நீர் /
நதிக்கு அந்நியமாச்சு /
இது நிச்சலனம். /
ஆகாயம் அலைபுரளும் அதில். / கைநீரைக் கவிழ்த்தேன் /
போகும் நதியில் எது என் நீர்?
இக்கவிதைப் பொருளைப் படிமப்பயன்பாடின்றி வெளிப்படுத்துவது கடினம்.
அருவமான விஷயங்களையும் படிமம் காட்சிப்படுத்தி எளிதில் மனத்தில் தைக்கச் செய்கிறது. சான்றாக ஒன்று: நமது வாழ்க்கையிலிருந்து நாம் அந்நியப்பட்டுக் கிடக்கிறோம். மிக நெருங்கியவர்களையும் நம்மால் ஞாபகம் வைத்துக்கொள்ள முடிவதில்லை. ஏதோ கேள்விப்பட்ட பெயராக இருக்கிறதே என்று விசாரிக்கிறோம். ஆனால் கேட்டு உறுதிப்படுத்திக் கொண்டபிறகும் நின்று நிதானமாகப் பேச யோசிக்கிறோம். அவரவர் ஜோலி அவரவர்க்கு என்று மனிதநேயமின்றிப் போய்க் கொண்டே இருக்கிறோம். இந்த அருவமான கருத்தை நகுலன் கவிதையாக்கும் முறையைப் பாருங்கள்.
ராமச்சந்திரனா / என்று கேட்டேன் /
ராமச்சந்திரன் / என்றார் /
எந்த ராமச்சந்திரன்
என்று நான் கேட்கவுமில்லை /
அவர் சொல்லவுமில்லை.
அருவமான கருத்தை எப்படி உருவப்படுத்துகிறார் பாருங்கள். ஒரு கல்யாண வீட்டில், அல்லது இழவுக்காரியத்துக்குப் போன இடத்தில், அல்லது ஒரு நண்பர் சந்திப்பில், இக் காட்சி தினசரி நிகழக்கூடியதுதானே? பெயரைக் கேட்டவருக்குப் பெயர் தெரிந்து விடுகிறது. அது போதும். அதற்குமேல் எதுவும் தேவையில்லை. உடனே அவர் தமக்கு எல்லாம் தெரிந்ததாகத் திருப்தியடைந்துவிடுகிறார்.


காமத்துப் பாலில் கற்பனைச் சித்திரங்கள்

love
காதல் என்பது உண்மையில் நம் யதார்த்த உலகில்-நிஜ வாழ்க்கையில் மிக அரிதாகவே காணக் கிடைப்பது. இல்லாதது என்றே சொல்லிவிடலாம். அப்படியே இளம் உள்ளங்களில் காதல் தோன்றினாலும் அதற்கடியில் எத்தனையோ கணக்கீடுகள். நிறம், அழகு, தோற்றம், பணம், படிப்பு, வருமானம், ஜாதி, அந்தஸ்து என்ற எத்தனையோ கணக்கீடுகளுக்கிடையில் அல்லவா காதல் தோன்றுகிறது? கருப்பாக, குள்ளமாக, சற்றே அழகின்றி இருப்பவர்களையும் உடல் ஊனமுற்றவர்களையும் காதலிக்க முன்வருபவர்கள் எத்தனை பேர்? அதனால்தான் “அழகாயில்லாததால் அவள் எனக்குத் தங்கை ஆகிவிட்டாள்” என்று பாடினான் இன்றைய புதுக்கவிஞன்.
சங்ககால வாழ்க்கையில் காதல் சிறப்பானதொரு இடத்தைப் பெற்றிருந்தது என்று கூறுகின்றனர். கற்பனையாக இருந்தாலும் காதல் நம்மை விடுவதில்லை. காதலைக் கற்பனையிலேனும் இலட்சியப்படுத்திக் காண்பதில்தான் மானிட உள்ளத்தின் நிறைவு இருக்கிறது. நம் நிஜவாழ்க்கையில் காதல் இல்லாமற் போனதால்தானே இன்று தலைப்பிலேயே காதல் என்ற சொல்லுடன் ஆயிரம் திரைப்படங்கள்! அதனால்தான் ‘காதல் போயின் சாதல்’ என்றார் கவிஞர் பாரதியும். இன்று மட்டுமல்ல, என்றைக்குமே இதுதான் உண்மை. நம்மால் எட்ட முடியாத இலட்சியத்தை அழகுபடுத்திப் பாடுவதும் கவிதைதான். எனவே வள்ளுவரும் காதலை இலட்சியப்படுத்தியே காட்டுகின்றார். அதற்காகவே காமத்துப்பால் என்ற பகுதியையும் தம் அரும்பெரு நூலில் படைத்துள்ளார்.
“காதலர் இருவர் கருத்தொருமித்து ஆதரவுபட்டதே இல்வாழ்க்கை” என்று கூறுகின்றார் ஒளவையார். காதலனும் காதலியும் பார்த்துப் பேசி மனம் ஒன்றுபட்டு அன்பை வளர்த்துப் பழகுவது களவியல் வாழ்க்கை, அது கற்பியல் என்ற இல்லறவாழ்க்கைக்கு அடிகோலுவதாகக் கற்பனை செய்தனர் பழங்காலத் தமிழர். ஆணும் பெண்ணும் ஒருவர் மற்றவர் உள்ளத்தைக் களவுகொண்டு “காதல காதல் அறியாமை உய்த்தல்” களவொழுக்கத்தின் முதற்படி.
காலங்காலமாக ஆண்டு பல ஆயினும் காதல் என்னும் உணர்வு என்றும் கவிஞர் நெஞ்சில் இளமையோடு வாழ்வது. காதல் என்னும் அன்பு அவா என்னும் வேட்கையில் விஞ்சித்து நிறையும்போது காமம் ஆகிறது. வாழ்க்கை நிறைவு பெறுகிறது. இனம், மொழி, நாடு போன்ற எல்லைகளுக்கு உட்படாதது காதல். மாறிவரும் சூழ்நிலைகளிலும் தொய்வின்றி வளர்வது. இடம், வழிமுறைகள் மாறினாலும் அடிப்படை உணர்வாகிய காதல் என்றும் நிலைத்து நிற்பது, காலத்தை வென்றது. இப்படி நாம் காதலை இலட்சியப்படுத்துகிறோம்.
காதலை இலட்சியப்படுத்திக் காட்டுவதோடு அல்லாமல், தமது காமத்துப்பாலை இன்றைய யதார்த்த வாழ்க்கைக்கும் வழிகாட்டுமாறு வகுத்துள்ளார் வள்ளுவர்.
அற நூல்கள் இலக்கியங்கள் ஆகமாட்டா என்பது பெரும்பான்மை இலக்கிய விமரிசகர்கள் கருத்து. அப்படிப்பட்ட விமரிசகர்களும் இலக்கியமாக ஏற்கக்கூடிய அற்புதமான நூல் நம் தமிழிலுள்ள திருக்குறள். இதன் பெருமையை அயல்நாட்டினரும் பாராட்டிப் போற்றுகின்றனர் என்பது அனைவரும் அறிந்த உண்மை.
திருக்குறள் அறத்துப்பால், பொருட்பால், காமத்துப்பால் என முப்பால்கொண்ட நூல். அறத்துப்பாலில் 38 அதிகாரங்களும் பொருட்பாலில் 70 அதிகாரங்களும் காமத்துப்பாலில் 25 அதிகாரங்களும் உள்ளன. குறைந்த எண்ணிக்கையில் பாக்களைக் கொண்டதாயினும் சுவையில் நிறைந்து நிற்பது காமத்துப்பால். அறத்துப்பாலிலும் பொருட்பாலிலும் நேர்முகமாக இப்படிச் செய், இப்படி நடப்பது நல்லது என்று அறம் உரைக்கும் வள்ளுவர், காமத்துப் பாலில் அவ்வாறு அறம் உரைக்கவில்லை. மாறாக, தமிழ் மரபுப்படி களவு கற்பு என்னும் இரு துறைகளிலும் நாடகக் காட்சிகளாகவே வரைந்து காட்டியிருக்கிறார். ஆனால் முற்றிலும் அறத்தை அவர் தவிர்க்கவும் இல்லை.
பரத்தையரை நாடுவதும் கள்ளுண்பதும் தனிப்பட்ட அற வாழ்க்கைக்கு மட்டும் கேடு பயப்பன அல்ல, பொதுவாழ்க்கைக்கும் பெருங்கேடு பயப்பவை என்பது திருவள்ளுவர் கருத்து. பொருட்பாலில் இவை இரண்டையும் கடிந்துரைக்கிறார்.
சங்ககாலச் சமுதாயத்தில் கள்ளுக்கும் வரைவின் மகளிர்க்கும் சிறப்புவாய்ந்த இடம் இருந்தது. கற்பு என்பது பெண்களுக்கு மட்டுமே. ஆண்கள் பரத்தையர்களாகிய பொதுமகளிருடன் தொடர்பு வைத்துக்கொள்ளலாம் என அனுமதித்ததோடு அத்தகு காதற்காட்சிகளை வரைய மருதத்திணை என்ற ஒன்றைத் தனியே வகுத்திருந்தனர்.
“மருதத்திணையைச் சங்க நூல்களாகிய அகநானூறு முதலியவை கூறும் முறை வேறு, திருவள்ளுவரின் நூல்கூறும் முறை வேறு. திருவள்ளுவர் கூறும் மருதத்தில் பரத்தை என ஒருத்தி இல்லை. தலைவன் பரத்தையை நாடிச் செல்வதும் இல்லை. அக்காலத்து நூல்களில் எல்லாம் இடம்பெற்றுவந்த பரத்தையர்க்குத் திருக்குறளில் நல்ல இடம் இல்லை. வேண்டா என்று கடியப்படும் இடமே கிடைத்தது. திருவள்ளுவர் மருதத்திணைக்கு முன்னோர் வகுத்தோதிய இலக்கணத்தைப் புறக்கணித்து பரத்தையர்க்குக் காமத்துப்பாலில் இடம் இல்லாமல் செய்தார். நூலோர் மரபைக் கடந்து புதுவழி வகுத்தார்”- என்று அறிஞர் மு. வரதராசனார் திருவள்ளுவர் அல்லது வாழ்க்கை விளக்கம் என்னும் நூலில் கூறியுள்ளார்.
சங்ககாலத்தில் மக்கள் அன்றாடம் பருகும் பொருளாகக் கள்ளும் வழங்கியது. ஆனால் கள்ளும் பரத்தமையும் நல்லவை ஆகாது என்பது வள்ளுவரின் உறுதிப்பாடு. எனவே இவற்றைக் காமத்துப்பாலிலும் விலக்குகின்றார்.
“காமத்துப்பால் ஓர் இலட்சிய இல்லற உலகைப் படைக்கிறது. அறத்துப்பாலிலும் பொருட்பாலிலும் எவற்றையெல்லாம் கடிந்தாரோ அவற்றை விலக்கிய வகையிலேயே காமத்துப்பால் காட்சிகளை வரைகின்றார் வள்ளுவர். சான்றாக பொருட்பாலில் வரைவின் மகளிரோடு உறவு கொள்வதை வன்மையாகக் கண்டிக்கும் வள்ளுவர், அதே அறநெஞ்சத் தோடு காமத்துப்பாலையும் வரைகின்றார். கற்பனைச் சிறகுகள் கொண்டு காதல்வானில் பறந்துபாடும் பறவையின் கீதம்போல விளங்கும் காமத்துப்பாலிலும் மருதத்திணையில் ஊடல் பற்றிய பேச்சில் மரபுக்காகவும் வரைவின் மகளிர் உறவை அவர் வாழவைக்கவில்லை” என்கிறார் சி.இலக்குவனார்.
அறம் பொருள் இன்பம் வீடு என்பது தமிழ் மரபு. உலகியல் வாழ்வை அறம்பொருள் இன்பம் என்று மூன்று வகையாகச் சமநிலைப்படுத்தி ஆராய்வது திருக்குறளின் சிறப்பு. இவற்றுள் எதை முன்னிலைப்படுத்துவது என்பதைவிட ஒன்றுடன் மற்றவை இயைந்து செயல்படுவதே பெருமைதரவல்லது என்பது வள்ளுவர் கருத்து. அறவழியில் பொருள் ஈட்டி இல்வாழ்க்கையில் தக்க முறையில் இன்பம் துய்ப்பவர்களுக்கு வீட்டைப் பற்றிய அச்சம் தேவையில்லை. அதனால் திருக்குறள் வீட்டைப் பற்றி எதுவும் கூறவில்லை.
இன்பம் என்பதைக் காமம் என்பதால் அதன் சிறப்பு குன்றும் அல்லவா? இன்று தமிழில் இன்பம் என்பது மனம்சார்ந்த நிறைமகிழ்ச்சி என்னும் பொருளிலும், காமம் என்பது உடல்சார்ந்த பொருளிலும் வழங்கிவருவதைக் காண்கிறோம். இதனால் மு. வரதராசனார், இன்பத்துப்பால் என்றே வள்ளுவர் வகுத்திருப்பார் என்று கூறியதோடு, முதலில் இன்பத்தையும் பிறகு பொருளையும் பிறகு அறத்தையும் வைத்து ஆராய்ந்தார். ஆனால் அவ்வாறன்று.
வள்ளுவர் பயன்படுத்தும் காமம் என்னும் சொல் காதலர் இருவரின் மன ஒருமையைக் குறிப்பதாகும். தொல்காப்பியம், கமம் என்றால் ‘நிறைவு’ என்று அர்த்தம் என்கிறது. கமம் என்பதிலிருந்து தோன்றுவது ‘காமம்’ என்ற சொல். தனித்து வாழும் ஆடவன், பெண் ஆகியவர்களின் வாழ்க்கை நிறைவு பெறுவது திருமண உறவிலே. எனவே மனித வாழ்க்கை யை நிறைவுபடுத்துகின்ற உறவினைக் காமம் என்று குறிக்கின்றார் வள்ளுவர்.
துறவுவாழ்க்கை மேற்கொள்பவனும் அரசாள்பவனும் பொருள்தேடி அலைபவனும் சாதாரணக் குடிமகனும் ஆகிய யாரும் வாழவேண்டிய நெறியறிந்து வாழ்ந்தால் தெய்வநிலை பெறலாம் என்பது வள்ளுவர் துணிபு. அவ்வாறு முறையறிந்து வாழும் வழிகளையே வள்ளுவர் தமது நூலில் கூறுகின்றார். அதனால்தான் முதலில் அறத்துப்பாலைக் கூறி, பின்னர் பொருட்பாலைக் கூறி, பிறகு இல்லற வாழ்க்கைக்கான காமத்துப்பாலையும் கூறி முடிக்கின்றார். காமத்துப்பால் அக இலக்கியங்களில் உயர்வான இடத்தைப் பெறுவது. உயிரினும் மேலான காதல் என்னும் இலட்சிய உணர்வின் மென்மையும் பண்பும் நயமும் உறுதியும் சுவையான ஓவியங்களாகத் தீட்டப்பட்டுள்ளன.
காமத்துப்பால் களவு-கற்பு என்னும் இரு பகுதிகளாக அமைந்துள்ளது. முதல் எட்டு அதிகாரங்கள் களவு. பின்வரும் பதினேழு அதிகாரங்கள் கற்பு. திருமணத்திற்கு முந்திய பகுதியும் பிந்திய பகுதியும் என இவற்றைக் காணலாம். இவற்றில் வள்ளுவர் வகுத்துரைக்கும் காதற்காட்சிகள் சிலவற்றைக் காணலாம்.
பருவமடைந்த ஆணும் பெண்ணும் ஒருவரையருவர் காணும் போது காதல் பிறக்கிறது. அவள் வருத்தும் தெய்வமகளோ, அழகு மயிலோ சாதாரணப் பெண் தானோ என்று அவன் மயங்குகிறான். அவள் கண்களோ மானின் கண்கள், மதுவை விட மயக்கம் தரும் கண்கள். உயிரையே உண்ணும் கண்கள்.
அவன் பெரிய போர்வீரன்தான். என்றாலும் அவன் கூற்றுவனைச் சந்தித்ததில்லை. பயந்ததுமில்லை. இந்தப்பெண்ணைக் கண்டபோதுதான் உயிர்கொல்லும் ஆற்றல் என்பது அழகியபெண் வடிவில், அமர்த்த விழிகளால் வேல்கொண்டு எறியும் என்பதை அறிந்தானாம்.
அவன் அவளை நோக்குகிறான், அவளோ நிலம் நோக்கி மெல்லச் சிரிக்கின்றாள். இருவர் கண்களும் சந்தித்துவிட்டாலோ பேச்சுக்கே இடமில்லை. இவளிடம் இரண்டு வகையான பார்வைகளும் இருக்கின்றனவே அது எப்படி என்று திகைக்கிறான். இவளுடைய ஒரு நோக்கு நோய் தருகிறது, இன்னொரு நோக்கோ அதற்கு மருந்தாக அமைந்து விடுகிறதே என்று வியக்கிறான்.
இருநோக்கு இவள் உண்கண் உள்ளது ஒருநோக்கு
நோய் நோக்கு ஒன்று அந்நோய் மருந்து.
ஏனென்றால் அவள் உண்டாக்குகின்ற காதல் நோய்க்கு மருந்து அவளே அல்லவா?
கண்ணும் கண்ணும் சேர்ந்து காதல் கவிதை வடிக்கும். வாய்பேசச் சொற்கள் இருக்காது. அவை பயனற்று மௌனமாகும். வாய்ச் சொற்கள் என்ன பயனும் இல என்கிறான் காதலன்.
ஐம்புலன்களுக்கான நிறைவும் பெண்ணிடமே உள்ளது. பிரிந்திருக்கும்போது சுடுகின்றது, நெருங்கியிருக்கும்போதோ தண்ணென்றிருக்கிறது- இப்படிப்பட்ட புதுமையான தீயை எங்கிருந்து பெற்றாள் இவள் என்று வியக்கிறான் அவன்.
நீங்கின் தெறு£உம் குறுகுங்கால் தண்என்னும்
தீயாண்டுப் பெற்றாள் இவள்.
அவர்கள் உடம்பும் உயிரும் என வாழ நினைக்கின்றனர். அவர்கள் சேர்ந்து வாழ்தல் என்றும் புதுமை நல்குவது-அரிய நூல்களைப் படிக்கப்படிக்க அறியாமை வெளிப்படுவது போல என்றும் புதுமை தருவது.
அவன், அவள் நலத்தைப் பாராட்டுகின்றான். அனிச்சமலரைக் காம்பு களையாமல் அவள் சூடிக்கொண்டதால் இடையே ஒடிந்துவிட்டது என்கிறான். நிலவும் அவள் முகத்திற்கு ஒப்பில்லை. குவளையோ, அவளைக் கண்டால் தான் அவளுக்கு ஒப்பில்லை என்று தலையைக் கவிழ்த்துக் கொள்ளும்.
அவள் வாயில் ஊறிய நீர், பால் கலந்த தேன் போன்றது. அவளுக்கும் எனக்கும் உள்ள நட்பு, உடம்புக்கும் உயிருக்கும் உள்ள நட்புப் போன்றது என்கிறான் அவன்.
அவளோ, இன்னும் ஒருபடி மேலே சென்று தன் காதற்சிறப்பை உரைக்கிறாள். நெஞ்சில் அவன் இருப்பதால் அவள் வெப்பமான உணவையும் உண்ணமாட்டாளாம். கண்ணில் அவன் இருப்பதால் கண்ணுக்கு மையிடவும் மாட்டாளாம். இப்படிப்பட்ட காதல் வாழ்வில் இருவர் மனமும் ஒன்றுபட்ட நிலையைக் காண்கிறோம்.
காதலென்றாலும் எப்போதுமே சந்தித்துக்கொண்டிருக்க இயலுமா? பிரிவின்போது தங்கள் வலிமையின்மையை இருவருமே உணர்கின்றனர். எனவே காமம் என்னும் பேராற்றில் என் ஆண்மை அடித்துக்கொண்டு போய்விட்டதே என்று வருந்துகிறான் அவன். என் காதல் வேட்கை, நான் எளியவள் என்றும் கருதாமல் அவ்வப்போது வெளியில் வெளிப்பட்டுவிடுகிறதே என்று அஞ்சுகிறாள் அவள். ஊரார் சற்றே அறிந்ததால் அவள் காதலைப் பற்றி அலரும் தோன்றிவிடுகிறது. ஆனால் அதுவும் நல்லதுதான்! தன் காதல் நோய்க்கு ஊரார் பேச்சு எருவாகவும், அன்னையின் ஏச்சு நீராகவும் உதவுகிறது என்கிறாள் அவள்.
பின்னர் திருமணம் நிகழ்கிறது. அவனும் அவளும் திருமணம் புரிந்துகொண்டு வாழும் வாழ்க்கை கற்பியல் என்று சொல்லப்படுகிறது. திருமணம் புரிந்துகொண்டபின் என்றைக்குமே ஒன்றாக இருக்கமுடிவதில்லை. உறவு என்றொரு சொல் இருந்தால் பிரிவு என்றும் ஒரு பொருள் இருக்குமல்லவா? அவன் பொருள்தேடவோ, கல்வி கற்கவோ, அரசுப் பணி காரணமாகவோ பிரிந்து செல்ல நேரிட்டால் அவள் வருந்துகிறாள். காதலன் பிரிகின்ற தருணத்தில் காதலியின் மனநிலை, பிரிந்தபின் காதலனை நினைத்து அவள் உறுகின்ற துன்பம், அவள் கண்கள் அவனைச் சந்திக்க விரைந்து துன்புறுவது, உடலில் பசலை பரவுவது, அழகு குலைவது, தனிமையில் அவளுக்கு ஏற்படும் வாட்டம், தன் காதலனை நினைத்துப் புலம்புவது, கனவில் தோன்றும் எண்ணங்கள், மாலைப்பொழுதின் மயக்கம், மனத்துடன் பேசி ஆறுதல் தேடுவது, அடக்கம் கெடுவது, ஆசையில் துடிப்பது, பிறருக்குத் தன் துன்பங்களைக் குறிப்பினால் தெரிவிப்பது, காதலனுடன் கூடி மகிழத் துடிப்பது என்ற எல்லா நிலைகளும் வள்ளுவரால் சிறப்பாகச் சொல்லோவியங்கள் ஆக்கப்பட்டுள்ளன.
அவன் சென்று வருகிறேன் என்கிறான். அவளோ நீ வரும் வரை யார் உயிரோடு இருக்கிறாளோ அவளுக்கு உன் வரவைச் சொல் என்கிறாள்.
தொட்டால் மட்டுமே சுடவல்லது தீ. ஆனால் தொடாமல் இருந்தாலே சுட வல்லது காமத்தீ என்று ஒப்பிட்டுப் பார்க்கிறாள் அவள்.
காமமும் நாணமும் ஒத்துச் செல்லாதவை. நாணத்தை விட்டால்தான் இன்பம் துய்க்க முடியும். காமத்தைவிட்டால்தான் நாணத்தோடு இருக்கமுடியும். பெண்களுக்கு மட்டுமல்ல, நற் குடிப்பிறந்த ஆண்களுக்கும் நாணம் உண்டு. அதனால்தான் சங்ககாலத் தோழன் தலைவனிடம் காமத்தினால் நீ உன் நிறையை விட்டுவிட்டாய் என்று கடிந்துகொள்வதைக் காண்கிறோம். சங்ககாலத் தலைவனும், தன் தோழனிடம், என் குடிப்பிறப்பையும் மீறிக் காமநோய் வெயிலில் காயும் பாறைமேலிட்ட வெண்ணெய் போலப் பரந்துசெல்கிறதே என்று வருந்துவதையும் காண்கிறோம். ஆண்களுக்கே இப்படி என்றால் பெண்களுக்கு எப்படி என்று சொல்லவும் வேண்டுமோ? அதனால், ஒருபுறம் காமம் என்னை இழுக்கின்றது, மறுபுறம் நாணம் என்னை இழுக்கின்றது. இப்படிக் காவடியின் இரு குடங்கள்போல என்னை இருபுறம் இழுத்து என் உயிரை வாங்குகின்றனவே என்று துன்புறுகின்றாள் தலைவி.
இன்னோரிடத்திலும், “என் பொன்னான மனமே, நான் காதலில் கட்டுண்டு ஆசை வலையில் வீழ்ந்து விட்டேன், எனவே ஒன்று நீ நாணத்தை விடு அல்லது காமத்தைவிடு, இரண்டையும் ஒன்றாக வைத்துக் கொள்ள முடியாதே” என்கிறாள் தலைவி.
காமம் கடல்போலப் பொங்கிச் சூழ்ந்துள்ளது. ஆனால் அதில் பாதுகாப்பாகப் பயணம் செய்யும் துணை இல்லையே என்று வருந்துகிறாள்.
காமக் கடல் மன்னும் உண்டே, அது நீந்தும்
ஏமப் புணை மன்னும் இல்.
காதலில் முதல்வேலை கண்களுக்குத்தானே! “வாராக்கால் துஞ்சா, வரின் துஞ்சா ஆயிடை ஆரமர் உற்றன கண்” என்று தன் கண்களையே நினைத்து வருத்தப்படுகிறாள் தலைவி. “இல்லாத சமயத்தில் அவர் வரும் வழிபார்த்து விழிகள் மூடாமல் காத்துக் கிடக்கின்றன. வந்துவிட்டாலோ அவரைப் பார்த்துக்கொண்டே தூக்கத்தை விட்டுவிட்டன. இப்படித் துன்பப்படுகின்றனவே என் கண்கள், ஐயோ பாவம்” என்கிறாள்.
காதலன் பிரிந்தால் பசலை நோய் வந்து விடுகிறது. உடல் வெளுத்து மெலிந்து போகிறது. காதலிலே மயங்கித் தலைவனைத் தழுவியிருந்தேன், தழுவலை விலக்கிச் சற்றே புரண்டுபடுத்தேன், அதற்குள் பசலை வந்து என் உடம்பை அள்ளிக்கொண்டுவிட்டதே என்று வியக்கிறாள்.
புல்லிக்கிடந்தேன் புடைபெயர்ந்தேன் அவ்வளவில்
அள்ளிக் கொள்வற்றே பசப்பு.
காதலன் பிரிந்துபோய்விட்டான். அதனால் அவளுக்குத் துயரம் மிகுதியாகிறது.
தமிழில் வாழ்தல் என்னும் சொல்லுக்கு மக்கள் மத்தியில் தனி அர்த்தம் உண்டு. கணவனோடு நன்கு இணைந்து வாழ்பவளை வாழ்வரசி என்பார்கள். கணவனோடு சேராமல் இருப்பவளை வாழாவெட்டி என்பார்கள். வாழ்தல் என்றாலே கணவனோடு இருத்தல் என்று மக்கள் அகராதியில் பொருள். வள்ளுவர் இந்த அர்த்தத்திலும் அச்சொல்லைக் கையாள்கிறார்.
வீழுநர் வீழப்படுவார்க்கு அமையுமே
வாழுநம் என்னும் செருக்கு
என்று நினைக்கிறாள் வள்ளுவத் தலைவி. தாம் விரும்பும் காதலரின் அன்பில் படிந்து இணைந்திருப்பவர்களுக்கே வாழ்கிறோம் என்னும் பெருமிதம் நிலைக்கும் என்கிறாள்.
கள்ளையும் காமத்தையும் ஒப்பிடும் குறட்பாக்கள் பல உள்ளன. கள்ளை விலக்கச் சொல்லும் வள்ளுவர் காமத்தை விலக்கச் சொல்லவில்லை. கள் மனித உணர்வை மழுங்கச் செய்வது. ஆனால் காதல் உணர்வுடன் அறிவின் பாற்பட்டதும்கூட. எனவே அது கள்ளைப் போல் மயக்கத்தைத் தருவது மட்டுமன்றிக் காதலர் ஒருவரை ஒருவர் கண்டபொழுதே பெரு மகிழ்ச்சியை ஊட்டுகிறது. அதனால் கள்ளைவிடச் சிறப்புமிக்கது காமம்.
உண்டார்கண் அல்லது அடுநறாக் காமம்போல்
கண்டார் மகிழ்செய்தல் இன்று
கள் உண்டவர்க்கே மகிழ்ச்சி செய்யும். காமம் பார்த்தவர்களுக்கே மகிழ்வூட்டும்.
களித்தொறும் கள் உண்டல் வேட்டற்றால் காமம்
வெளிப்படுந் தோறும் இனிது.
மது உண்பவர்களுக்கு மேலும் உண்ண உண்ண விருப்பம் கூடுகிறது. காமமும் அலர் வாயிலாக வெளிப்படும்போது இனிதாகிறது.
உள்ளினும் தீராப் பெருமகிழ் செய்தலால்
கள்ளினும் காமம் இனிது.
ஒருவகையில் கள்ளைவிட இனியது காமம்தான். உட்கொண்டபோது மட்டுமே களிப்புத் தருவது கள். உள்ளத்தில் நினைத்தபோதெல்லாம் இனிமை தருவது காதலே அல்லவோ?
உள்ளக் களித்தலும் காண மகிழ்தலும்
கள்ளுக்கில் காமத்திற்கு உண்டு.
களிப்பு என்றாலே, கள்-இப்பு, கள்ளால் உண்டாகும் இளிப்பு என்று பொருள். பிற பொருள்களால் உண்டாகும் இன்பத்தைக் களிப்பு என்று பழங்காலத்தில் சொல்வதில்லை. ஆனால் எண்ண எண்ண இனிப்பது, காணக்காண மகிழ்வது ஆகிய காமம், கள்ளைவிட மிஞ்சிய களிப்புத் தருகிறது என்கிறார் வள்ளுவர்.
காதலன் கனவில் வந்தாலும் கனவுக்கே விருந்து படைப்பேன் என்கிறாள் தலைவி. என் காதலர் வேடிக்கையானவர். நான் உறங்கும்போது கனவில் என்னைத் தழுவிக்கொண்டிருக்கிறார், ஆனால் கண்விழித்துப் பார்க்கிறேன், என் நெஞ்சிற்குள் விரைந்து புகுந்துகொண் டாரே-இது என்ன விளையாட்டு என்கிறாள்.
மாலைநேரத்திற்கு என்மேல் என்ன மாளாக்கோபம்? என்னை நெருப்பாய் எரிக்கிறதே என்கிறாள். காதலரைப் பிரிந்து நான் தவிக்கும் ஒவ்வொரு நாளும் மாலைப்பொழுது கொலைக்களத்தில் கொடியவர் ஓங்கும் வாள் போல வாட்டுகிறதே என்கிறாள்.
அவன் வந்தால் ஊடல் கொள்வேனோ, இல்லை கூடுவேனோ என்று நினைக்கிறாள். வழிமேல் விழிவைத்து அவன் வரவை எதிர்பார்த்து ஏமாற்றமுற்றுக் கண்களும் ஒளியிழந்து போயின. அவனைப் பிரிந்த நாட்களை எண்ணி விரல்களும் தேய்ந்தன என்கிறாள்.
வாளற்றுப் புற்கென்ற கண்ணும் அவர் சென்ற
நாளற்றித் தேய்ந்த விரல்.
அவரைக் காணும்போது அவருடைய குறைகள் தெரிவதில்லை. காணாதபோது அவைகளே தெரிகின்றன. பிரிந்திருந்து வந்தவரிடம் பிணங்கி என் வருத்தத்தை உணர்த்தத்தான் சென்றேன், ஆனால் தோழி, அவரைக் கண்டவுடன் எல்லாம் மறந்து என் மனம் அவரைச் சென்று அடைந்துவிட்டது என்று தோழியிடம் வெளிப்படுத்துகிறாள். பிறகு தன் நெஞ்சையே வைத்து கொள்கிறாள்.
உறாஅதவர்க் கண்ட கண்ணும் அவரைச்
செறாஅர் சேறி என் நெஞ்சு.
என்மேல் உரிய அன்பு கொள்ளாதவர் என்று தெரிந்திருந்தும், எந்த நம்பிக்கையில், அவர் வெறுக்கமாட்டார் என்று கருதி, என் நெஞ்சே, நீ அவரை நாடிச் செல்கின்றாய் என்று கேட்கி றாள்.
காதலர்கள் சிறு சண்டையிடுவது-ஊடுவது, பின்னர் இன்பமுறக் கூடுவதற்கே. எனவே ஊடல் என்பது அளவோடு இருத்தல் வேண்டும். உணவில் உப்பு போல. அன்பு நிறைந்த நெஞ்சங்களில் ஊடல் மிகுந்த இன்பம் தருவது. நீரும் நிழலும் அடுத்தடுத்து இருப்பதைப்போல்தான் ஊடலும் கூடலும்.
அவள் எதற்கெடுத்தாலும் ஊடுகிறாள். அவளைக் கூர்ந்து பார்த்து அழகை இரசித்தால், யாரை நினைத்து என்னை ஒப்புநோக்குகிறாய் என்கிறாள். ஆனால் அவன் தும்மிவிட்டாலோ ஏதேனும் நேர்ந்துவிடப்போகிறது என்று உடனே பயந்து ஊடலை மறந்து நூறாண்டு வாழ்க என்று வாழ்த்துகிறாள். பின்னர் யாரை நினைத்துத் தும்மினாய் என்று ஊடல் கொள்கிறாள். அவன் பாவம், தும்மக்கூட வழியின்றி அதை அடக்கிக் கொண்டாலோ, உனக்கு நெருக்கமானவர்கள் உன்னை நினைக்கிறார்கள், அதை என்னிடம் மறைக்கத்தான் தும்மலை அடக்குகிறாயோ என்று ஊடல் கொள்கிறாள்.
யாரையும்விட நான் உன்னைக் காதலிக்கிறேன் என்கிறான் அவன். அதனைத் தவறாகத் திரித்து யாரைவிட என்னை மிகுதியாகக் காதலிக்கிறீர் என்று ஊடல் கொள்கிறாள்.
இம்மைப் பிறப்பில்-இப்பிறப்பில் உன்னை விட்டுப் பிரியமாட்டேன் என்று தேற்றுகிறான். அப்படியானால் வரும்பிறவிகளில்-என்றும் பிரியமாட்டேன் என்று சொல்லவில்லையே என்று கண்களில் நீர்நிறைத்துக் கலங்குகிறாள்.
உன்னையே நான் எப்போதும் நினைக்கிறேன் என்கிறான் அவன். நினைத்தல் உண்டானால் மறத்தலும் உண்டுதானே? அப்படியானால் என்னை மறக்கும் கணங்களும் உண்டோ என்று ஊடல்கொள்கிறாள் அவள். இனிய மொழிகள் பேசி, உன் ஊடலைத் தணித்துக்கொள் என்று தலைவன் வேண்டினாலோ, இப்படிப் பல பெண்களிடம் பேசிப் பழக்கமா என்கிறாள் அவள்.
தலைவன் தலைவியிடம் ஊடலில் தோற்றுத்தான் போகிறான். ஆனால் ஊடலில் தோற்றவர் வென்றவரே. ஏனெனில் அது கூடலில்தானே முடியப்போகிறது?
ஊடலில் தோற்றவர் வென்றார் அது மன்னும்
கூடலில் காணப்படும்.
அவர் எந்த வகையிலும் தவறில்லாதவர் ஆயினும் அவருடன் ஊடுவதில் மகிழ்கிறேன், ஏன்? ஊடல் அதிகமாக அதிகமாகக் காதலை வளர்த்து இன்பம் தரவல்லவர் அவர் என்று தனக்குள் நினைத்துக்கொள்கிறாள் தலைவி.
இல்லை தவறவர்க்கு ஆயினும் ஊடுதல்
வல்லது அவர அளிக்கும் ஆறு.
உண்ணும்போது உணவு எவ்வளவு சுவையாக இருக்கிறது? ஆனால் அந்த உணவு செரிக்கவில்லை என்றால் அடுத்தவேளை உண்ணமுடியுமா? உண்பது போன்றது கூடல். உண்பது செரிப்பது போன்றது ஊடல். உணலினும் உண்டது அறல் இனிது காமம் புணர்தலின் ஊடல் இனிது. எனவே ஊடுதல் காமத்திற்கு இன்பம் அதற்கின்பம் கூடி முயங்கப்பெறின் என்று முடிக்கிறார் வள்ளுவர்.
இப்படிக் கற்பு வாழ்க்கையில் இருவர் மனமொத்துப் பழகும் தன்மை இன்பம் அளிப்பதாகும். இவ்வாறு காமத்துப் பாலில் இருவர் அன்புநிலையும் அவர்தம் ஒழுக்கநிலையும் சிறப்பித்துக் கூறப்படுகிறது.
கற்பியலில் உள்ள 18 அதிகாரங்களிலும் காதலன் காதலியைப் பிரியும் தருணத்தையும், பிரிவையும் நினைத்து ஏற்றும் அனுபவித்தும் காதலர் உறும் துயரத்தையும் துன்பத்தையும் பலவாறாக விளக்குவது பெரும்பாலும் காதலி கூற்றாகவே அமைந்துள்ளது. ஒருதலைக் காதல் இனிக்காது என்று கூறும் வள்ளுவர், 180 பாக்களில் பத்தில் ஒரு பங்கு-18 பாக்கள் மட்டுமே காதலன் கூறுவதாகவும், 160 பாக்களைக் காதலி கூறுவதாகவும் அமைத்துள்ளார். இது பிரிவின் துன்பம் பெண்களுக்கே பெரிது என்று கூறுவதுபோல அமைந்துள்ளது. களவியலில் பெரிதும் பேசுவது காதலனே. 70 பாக்களில் 51 பாக்கள். திருமணத்திற்கு முன் பெரிதும் பேசும் ஆடவன், திருமணத்திற்குப் பின் பேசாமல் இருந்துவிடுகிறான். “திருமணத்திற்குப் பின் ஆடவர் பேச்சுரிமை பறிபோவதற்குத் திருக்குறள் பழமையான சான்றாக நிற்கிறதோ என்னும் கேள்வி எழுகிறது. தந்தைக்குப் பேச வாய்ப்பில்லாததால் மொழியே தாய்மொழியாகி விட்டது போலும்” என்று இதனை அங்கதமாகக் காண்கிறார் ஓர் உரையாசிரியர்.
இன்றைய யதார்த்த நிலையில் குறள் காட்டும் கற்பனை வாழ்க்கையின் சிறப்பு என்ன? “மலரினும் மெல்லிது காமம் சிலர் அதன் செவ்வி தலைப்படுவார்” என்பது வள்ளுவர் கருத்து. அதாவது காமத்தின் உண்மையான இன்பப் பயனை மென்மையாகத் துய்ப்பவர்கள் சிலரே. காதலுக்குக் காலம் வேண்டும். நிறைவான மனம் வேண்டும். தன் வாழ்க்கைத் துணையின் நலங்களைத் தலைவன் விரும்பி மகிழ வேண்டும். அதேபோலத் தன் கணவனின் நிறைவுகளை எண்ணி மனைவி மகிழ வேண்டும். பின்னர் அன்பாக ஆதரவாகப் பேசி மேற்கொள்ளும் உறவில் மனம்நிறைய வேண்டும். காமம் என்பது நிறைவுதான். யாருடைய நிறைவு? நம்முடன் உறவில் இணைபவரின் நிறைவு. எனவே கணவன் மனைவியின் நிறைவையும், மனைவி கணவனின் நிறைவையும் நினைப்பதுதான் காமம். இதற்கெல்லாம் இந்த அவசரக் காலத்தில் நேரம் இருக்கிறதா? ஒருவரை ஒருவர் புரிந்துகொள்வதில் நாம் காலத்தைச் செலவிடுகின்றோமா? வள்ளுவர் கூறிய மூன்றில் முதலையும் இறுதியையும் மறந்துவிட்டோம் அல்லவா? நடுவில்இருப்பதை மட்டும் நாடித்தானே ஓடுகின்றோம்? அப்புறம் வாழ்க்கை எப்படி நிறைவாக இருக்கும்? இவற்றை எல்லாம் சிந்திக்க வைத்து, இல்லற வாழ்க்கையைச் செம்மையாக நடத்துவதற்கு வழிகாட்டுகிறது திருக்குறட் காமத்துப்பால்.


கவிதையில் உருவகம்

Tapan-Ghosh
ஒன்றைப் போல் ஒன்று இல்லாத இரண்டு பொருள்களை ஒப்பிடப் பலசமயங்களில் உருவகமும் உவமையும் பயன்படுத்தப்படுகின்றன. உவமையில் போல, போன்று, மாதிரி என்றவாறு ஏதேனும் ஒரு சொல்லினால் (உவம உருபு) ஒப்புமை உணர்த்தப்படுகிறது. உருவகத்தில் ஒப்புமை உட்குறிப்பாக உள்ளது அல்லது உட்பொதிந் துள்ளது. உருவகச் சொல் நேர்ச் சொல்லுக்குப் பதிலாகப் பதிலீடு (substitution) செய்யப்படுகிறது.
உருவகம்தான் ஆதி அணி. தமிழிலும் சமஸ்கிருதம் உள்ளிட்ட பிற இந்திய மொழிகளிலும் உவமைதான் பிற எல்லா அணிகளுக்கும் ஆதி அணி (தாய்) என்று தவறாகக் கருதிவிட்டார்கள். சான்றாக, “உவமை என்னும் தவலரும் கூத்தி….பல்வகைக் கோலம் பாங்குறப் புனைந்து நீப்பறுமகிழ்ச்சி பூப்ப நடிக்குமே” என்னும் தொனியலங்காரச் சூத்திரத்தைக் கூறலாம். அதாவது உவமை என்னும் கூத்தி, பலவேறு அணிகளாக வேடமிட்டு வருகிறாளாம். (இதுவே உருவகம்தான். உவமை என்பதைக் கூத்தி என்று பெண்ணாக உருவகித்து விட்டார் இந்த இலக்கணக்காரர். ஆனால் உவமைதான் அடிப்படை அணி என்கிறார்.)
மேற்கண்ட நூற்பாக் கருத்து தவறு. உருவகம்தான் உவமைக்கும் முந்திய அணி. கவிதையில் மட்டுமல்ல, பேச்சிலும்கூட நாம் உருவகங்களைத்தான் மிகுதியாகக் கையாளுகிறோம். சான்றாக, காக்காய் பிடிப்பவனைப் பார்த்து, “அவன் காக்காயைப் போன்றவன்” என்று யாரும் சொல்வதில்லை. “அவன் ஒரு காக்கா” என்போம். வீரமிக்கவனைப் பார்த்துச் “சிங்கம் போன்றவன் அவன்” என்று சொல்வதில்லை. “அவன் ஒரு சிங்கம்” என்றுதான் சொல்வோம். புத்திகுறைந்தவனை அல்லது அசட்டுத்தனமாக மிகுதியாக உழைப்பவனைப் பார்த்துக் கழுதை என்று சொல்வோம். இப்படியே நீங்கள் சிந்தித்துப் பாருங்கள். வாழ்க்கையில் நாம் உருவகங்களைத்தான் மிகுதியாகப் பயன்படுத்துகிறோமே ஒழிய உவமைகளை அபூர்வமாகத்தான் பயன்படுத்துகிறோம். காதலன் காதலியைப் பார்த்துக் “கண்மணி” என்கிறான். இதுவும் உருவகம்தான். தாய் குழந்தையைப் பார்த்து “என் கிளி, என் மைனா, என் சின்ன நாய்க்குட்டி” என்று கொஞ்சுகிறாள். இவையும் உருவகமே. யாரும் “என் குழந்தை சிறிய நாய்க்குட்டியைப் போன்றவள்(ன்)” என்று உவமையாகச் சொல்லி நாம் பார்த்ததில்லை. பேச்சிலேயே உவமை வரவில்லை என்றால், கவிதையிலா வந்துவிடப்போகிறது?
செத்தவரை மறைந்தார், இறந்தார், துஞ்சினார் என்று கூறுவதும் உருவகங்கள் தான். (இறத்தல் என்றால் எல்லையைக் கடந்து சென்றுவிடுதல், துஞ்சுதல் என்றால் தூங்குதல்). இத்துடன் நில்லாமல் வைகுந்தபதவி அடைந்தார், சிவலோகம் சேர்ந்தார், இறைவனடி சேர்ந்தார் என்று இறந்தவருக்கு உருவகமாகப் பலவித பதவிகளையும் வழங்குகிறோம்.
உருவகம் என்பது ஒரு சொல்லுக்கு பதிலாக இன்னொரு சொல்லைப் போடு கின்ற பதிலீடுதான். இப்படி அதை பதிலீடாகப் பார்க்காமல், உவமையின் குறுக்கமாகக் கருதியதால் நிறைய தவறுகள் நிகழ்ந்துவிட்டன. பழைய இலக்கணங்களில் உருவகம் என்பது உவமையின் குறுக்கவடிவம். “மதிபோன்ற முகம்” என்பதைச் சுருக்கமாகச் சொன்னால் மதிமுகம் என்று ஆகும். அதைத் திருப்பிப்போட்டால் முகமதி என்று வரும். பழங்கால மரபுப்படி அதுதான் உருவகம். உருவகத்தைப் பண்புத்தொகையின் இன் னொரு வடிவமாகப் பார்த்தார்கள். ‘முகம் ஆகிய மதி’ என்று இதை விரிப்பார்கள்.
இதனால் உருவகம் என்பது பதிலீடு என்பது பலருக்கும் விளங்காமற்போய் விட்டது. உதாரணமாக சுதந்திரம் என்பதற்கு பதிலாக ‘விடியல்’ என்கிறார் ஒருவர். அதனால் ஏற்படும் மகிழ்ச்சியை ‘பூபாளம்’ என்கிறார் ஒருவர். ஒருவர் எழுச்சி என்பதற்கு பதிலாக ‘அக்கினி’ என்கிறார். இப்படிக் கவிதைகளில் நாம் உருவகங்களை மட்டுமே பயன்படுத்துகிறோமே தவிர உவமைகள் எவ்வளவு என்று எண்ணிக்கூடப் பாருங்கள், மிகவும் குறைவாகத்தான் இருக்கும்.
உவமையிலிருந்து உருவகம் வந்தது என்ற நோக்கினால் ஏற்பட்ட இன்னொரு குறை, வினைச் சொற்களிலும் உருவகம் வரும் என்பதை மறந்துவிட்டோம். உதாரணமாக, திருடினான் என்பதற்கு பதிலாக சுட்டுவிட்டான் என்கிறோம். இது உருவகம்தான். ஆனால் வினைச் சொல்லில் வரக்கூடிய உருவகம். ஏமாற்றினான் என்பதற்கு பதிலாக நாமம் போட்டான் என்கிறோம். ஓடிப்போனான் என்பதற்கு பதிலாகக் கம்பிநீட்டிவிட்டான் என்கிறோம். இவை அனைத்தையும் மரபுத்தொடர்கள் என்பதில் அடக்கமுடியாது. ஏற்கெனவே வழக்கில் உள்ள ஒருசிலவற்றை மரபுத்தொடர்கள் (இடியம்) எனலாம். இன்று புதுக்கவிதைகளில் பயன்படும் பல வினைச் சொற்கள் உருவகங்கள்தான்.
சாதாரணப் பேச்சிலும் பெரும்பான்மைச் சொற்கள் உருவகங்களே. உதாரணமாகப் பிடித்தல் என்ற சொல்லை எடுத்துக்கொள்வோம். பிடித்தல் என்றால் பற்றுதல், கையில் கொள்ளுதல் (catch) என்பது நேர்ப்பொருள். ஆனால் எனக்கு காப்பி பிடிக்கும், தேநீர் பிடிக்காது என்றால் வேறு செய்கைக்கு பதிலாக-உணர்வுக்கு பதிலாக அச்சொல் நிற்கிறதே ஒழிய, தன் நேர்ப்பொருளில் நிற்பதில்லை. அதேபோல, “இவனுக்கு ஒருமுறை சொன்னால் போதும் பிடித்துக்கொள்ளுவான்” என்கிறோம். இங்கும் அது உருவகமாகவே வருகிறது. இப்படி சாதாரணமாக நாம் பேசும் எல்லாச் சொற்களிலும் உருவகம் ஊடுருவி நிற்கிறது. நீங்களே மேலதிகமாக உதாரணங்களை யோசித்துப் பாருங்கள். “இந்த நூலை வாசித்தேன்” என்கிறோம். நூல் என்பது உருவகம் அல்லாமல் வேறென்ன? பா என்கிறோம். இதுவும் உருவகச்சொல்லே.
சினிமாப்பாட்டுகளின் உயிரே உருவகம்தான். உருவகம் இல்லையென்றால் நமது பாடலாசிரியர்களால் ஒருவரிகூட எழுதமுடியாது. பெண்ணை ஃபிகர் என்பார்கள், நாட்டுக் கட்டை என்பார்கள், இவை எல்லாம் உருவகம் அல்லாமல் வேறென்ன? பழைய பாட்டொன்றில் வாலி, “புத்தம் புதிய புத்தகமே உன்னைப் புரட்டிப் பார்க்கும் புலவன் நான்” என்கிறார். “புத்தகம் போன்ற பெண்ணே, நான் உன்னைப் புரட்டிப் பார்க்கும் புலவன் போன்றவன்” என்று உவமையாக இதை எழுதினால் நன்றாகத்தான் இருக்குமா? யோசித்துப்பாருங்கள்.
கவிதையில் எங்கும் வியாபகம் பெறுவது உருவகம்தான். பாரதியார், “நல்லதோர் வீணை செய்தே அதை நலங்கெடப் புழுதியில் எறிவதுண்டோ” என்னும்போது, வீணை, புழுதி ஆகியவை மிகச் சரியான உருவகங்கள் என்பது தானாகவே மனத்திற்குப் புலப்படுகிறது. “அக்கினிக் குஞ்சொன்று கண்டேன், அதை ஆங்கோர் காட்டிடை பொந்தினில் வைத்தேன்” என்னும் போது அக்கினிக் குஞ்சு என்பதும் (மிக பத்திரமாக) அதை ஒரு பொந்தில் ஒளித்து வைத்தேன் என்பதும் உருவகங்கள் என்பதைச் சொல்லத் தேவையில்லை.
பக்தி இலக்கியத்தில் உருவகங்களின் பெருக்கம் பற்றிச் சொல்லத் தேவையில்லை. சான்றாக சுந்தரமூர்த்திப் பெருமான், இறைவனை “மன்னே மாமணியே மழபாடியுள் மாணிக்கமே அன்னே உன்னையல்லால் இனி யாரை நினைக்கேனே” என்று பாடும்போது வருபவை எல்லாம் உருவகங்களே அல்லவா?
உலகத்தைக் “கம்பிகளில்லாச் சிறைச்சாலை” என்று வருணிக்கும்போது அது உருவகம்தான். “கப்பல் நீரைக் கிழித்துச் சென்றது” என்றால், கிழித்தல் என்ற வினைச்சொல் லும் உருவகம்தான். உண்மையில் நீர் கிழிபடுகிறதா என்ன? “இரவில் வாங்கினோம் இன்னும் விடியவே இல்லை” என்ற அடிகள் இன்று எல்லோருக்கும் தெரியும். இரவு, விடிதல் என்பவை உருவகங்கள் அல்லாமல் வேறென்ன? வேறு விஷயங்களுக்கு அவை பதிலீடாக நிற்கின்றன அல்லவா? இந்த இதழாசிரியர் சரவணனே தனது பத்திரிகைக்குக் ‘கருப்பை’ என்றுதான் பெயர்வைத்திருக்கிறார். இது உருவகம் அல்லாமல் வேறு என்ன? இது படைப்புத் திறனைக் குறிப்பதற்கு பதிலீடாக நிற்கும் சொல் அல்லவா?
இப்படி எங்கும்-பேச்சில், பாட்டில், கவிதையில், உரைநடையில், ஏன் சாதாரண தினசரி பத்திரிகை ஏடுகளிலும்கூட-நீக்கமற நிறைந்திருக்கும் உருவகத்தை அடிப்படை அணியாகவும் அதன் சிறிய ஒருவகை மாற்றத்தை உவமை அணியாகவும் காணாமல், உவமையை அடிப்படை அணியாகக் கொண்டது நம் பழைய அலங்கார நூலாசிரியர்கள் (தொல்காப்பியர் உட்பட) செய்த தவறு. இதனால் தமிழில் கொள்கை விரிவு ஏற்படாமல் தேங்கிவிட்டது.


கட்டுரையாளராகக் க.நா.சு.

க. பூரணச்சந்திரன்

5583098182_c953766a59_b

க.நா. சுப்பிரமணியத்தின் நூற்றாண்டுவிழா சாகித்திய அகாதெமியால் 01-08-2012 அன்று ஒருநாள் நிகழ்சசியாகக் கொண்டாடப்பட்டது. (க.நா. சுப்பிரமணியம் யார் என்று கேட்பவர்களுக்காக அவர் பற்றி ஒரு சிறிய அறிமுகம்: கந்தாடை நாராயண சாமி ஐயர் சுப்பிரமணியம் 1912 ஜனவரி 31ஆம் நாள், வலங்கை மானில் பிறந்தவர், வேறு எந்தவித வருமானத்திற்குரிய வேலைக்கும் போகாமல் முழுநேர எழுத்தாளராக மட்டுமல்ல-தமிழின் மேன்மைக்காக என்று நிச்சயமாகச் சொல்லமுடியும்-வாழ்ந்து 1988 டிசம்பர் 18ஆம்நாள் மறைந்தவர். பல நாவல்களையும் சிறுகதைகளையும் சில கவிதைகளையும் எழுதியவர். மொழிபெயர்ப்பில் புகழ்பெற்றவர். உலகத்தின் நல்ல நாவல்கள் பலவற்றை மொழி பெயர்த்துள்ளார். ஆனால், விமரிசகர் என்ற பெயரே அவருக்கு நிலைத்தது. விமரிசன நோக்கில் பல கட்டுரைகள், நூல்கள் எழுதியுள்ளார். அவருக்கு மிகவும் தகுதியானதே இந்த விழா. இன்னும் பல விழாக்களும் கூட எடுக்கப்பட வேண்டும், அவருடைய கொடைகளை நினைவுறுத்தி.)

அவர் நாவல்கள், சிறுகதைகள், கவிதைகள் தவிர எழுதிய எல்லாம் கட்டுரைகள்தான். அவை எல்லாமே விமரிசனச் சார்புடையவை.

மேலும், கட்டுரை என்பது தனித்த ஒரு இலக்கிய வகை கிடையாது. எட்டாம் வகுப்புப் பையன் தன் காம்போசிஷன் நோட்டில் எழுதுவதும் கட்டுரைதான். ஜே. கிருஷ்ண மூர்த்தி போன்ற தத்துவஞானி எழுதுவதும் கட்டுரைதான். அப்படியானால் கட்டுரை என்பதற்கு என்ன வரையறை? மனத்தில் இந்தக் கேள்விகளோடு எழுதிய கட்டுரை இது. கட்டுரையாளராகக் க.நா.சு. என்ற விஷயத்திற்கு மேலே செல்லுங்கள்.

க.நா.சு. தாம் வாழ்ந்த 76 ஆண்டுக்காலத்தில் எழுதிக்குவித்தவற்றைப் பார்க்கும்போது நமக்கு மலைப்பாக இருக்கிறது. நாவலாசிரியர், சிறுகதையாசிரியர், திறனாய்வாளர், மொழிபெயர்ப்பாளர் என்று க.நா.சு.வைக் குறிப்பிடுபவர்கள், அவர் ஒரு கட்டுரையாளர் என்று குறிப்பிடுவதில்லை. இத்தனைக்கும், அவர் எழுதியவற்றில் கட்டுரைகள்தான் அதிகம். திறனாய்வாக இருந்தாலும் வடிவம் கட்டுரைதானே? இதற்குக் காரணம், கட்டுரை ஓர் இலக்கியவடிவமாகவோ வகையாகவோ தமிழில் ஏற்கப்படாததுதான் என்று சொல்லலாம். அவர் எழுதிய கட்டுரைகள் தமிழில்மட்டும் ஏறத்தாழ 40,000 பக்கங்கள்வரை இருக்கலாம் என்று தோன்றுகிறது. உலகத்துச் சிறந்த நாவல்கள், படித்திருக்கிறீர்களா, விமரிசனக் கலை, இலக்கிய விசாரம், முதல் ஐந்து தமிழ் நாவல்கள், சிறந்த பத்து இந்திய நாவல்கள், இலக்கியச் சிந்தனைகள், இலக்கியத்திற்கு என்று ஒரு இயக்கம், இந்திய இலக்கியம், கலைநுட்பங்கள் போன்ற இவற்றைத் தவிர அந்தக் கால Thought முதலிய பத்திரிகைகள் முதல், Mirror, Indian Literature, Hindu, Statesman பத்திரிகைவரை அவர் எழுதிய ஆங்கிலக் கட்டுரைகளும் இருக்கின்றன. இன்னும் அவருடைய நாட்குறிப்புகள் போன்றவையும் வெளியிடப்படவில்லை.

ஆங்கிலத்தில் சிலர் Personal Essay என்பதை மட்டும் இலக்கிய வகையாகக் கொள்வது உண்டு. தனது சொந்த அனுபவங்களை எடுத்துரைக்கும் விதமாக எழுதப்படுபவை அவை. இவற்றிலே திறனாய்வுக் கட்டுரைகளையும் அடக்கவேண்டும் என்பது என் கட்சி. இங்கே நான் அமைப்புவாதிகள் சொல்லும் காரணங்களுக்கெல்லாம் போக வில்லை. சாதாரண தர்க்கப்படி பார்த்தாலும், திறனாய்வும் ஒரு நூலைப்பற்றிய சொந்த அனுபவங்களை எடுத்துரைப்பதுதானே? ஆங்கிலத்தில் சார்லஸ் லேம்பின் தனிப்பட்ட அனுபவக் கட்டுரைகளை மட்டும்தான் இலக்கியமாக ஏற்கிறார்கள் என்றில்லை. ஃபிரான்சிஸ் பேகனின் அறிவுபூர்வமான கட்டுரைகளையும், பிலிப் சிட்னி, ஷெல்லி ஆகியோரின் கவிதைக்கான தற்காப்பு நூல்களையும், டிரைடனின் நாடகக் கவிதை பற்றிய கட்டுரையையும் கட்டுரை இலக்கியமாகத்தான் ஏற்கிறார்கள்.  தமிழில் மட்டும் ஒரு புத்தகத்தைப் பற்றிய சொந்த அனுபவ எடுத்துரைப்பை இலக்கியம் அல்ல என்று விலக்குவானேன்?

இப்படி நான் வாதிடக் காரணம் உண்டு. க.நா.சு. பெர்சனல் எஸ்ஸே என்ற ஆங்கிலச் சொல் குறிக்கின்ற தனிப்பட்ட அனுபவக் கட்டுரை எதையும் எழுதவில்லை. மிக வேடிக்கையான விஷயம், தாம் இயங்கிய நாற்பது ஆண்டுகளில் நூல்களை, நூல் ஆசிரியர்களை, சிலசமயங்களில் சீர்திருத்தவாதிகளைத் தவிர வேறு எதைப் பற்றியும் அவர் கட்டுரை எழுதியது கிடையாது. பிற மொழி இலக்கியங்களையும்-குறிப்பாக நாவல்களை-ரசித்துப்படித்தவர் அவர். அப்படிப்பட்டவர் எழுதிய விஷயங்கள் எல்லாமே இலக்கியமாக இருப்பதில் சந்தேகம் என்ன? தாம் படித்த நூல்களைப் பற்றி வாழ்நாளில் சிந்திப்பது, அவற்றைப் பற்றி மட்டுமே எழுதுவது, அவற்றினால் தாம் அடைந்த இன்பத்தைத் தமிழ் உலகம் தானும் அடையுமாறு தருவது என்பது ஒரு பெரிய தவம்தான். அப்படிப்பட்ட தவஞானி க.நா.சு.

“கலை இலக்கிய விஷயங்களில் உண்மை என்கிற அடிப்படை இல்லாவிட்டால் எல்லாமே cant (பயனில சொல்லுதல்) தான்” என்பது அவர் கூற்று. ஆனால் உண்மை என்பது என்ன என்று யார் வரையறுக்க முடியும்? இலக்கியங்களில் ஒன்றை இருப்பதாகச் சொல்வதும் பிறகு இல்லையென்று சொல்வதும் போன்ற வேடிக்கைகளை அவர் கட்டுரைகளில் காணலாம். எனவே அவர் ஒரு solipsist என்ற எண்ணம் தோன்றுகிறது. (Solipsism is the philosophical idea that only one’s own mind is sure to exist).

ஏறத்தாழ 1950களின் தொடக்கத்தில் கட்டுரைகள் எழுதத் தொடங்கியவர், தாம் மறையும்வரை தொடர்ந்து எழுதியிருக்கிறார். இலக்கியச் சிற்றிதழ்களில் மட்டும் தான் எழுதவேண்டும் என்று நினைத்ததில்லை. சுதேசமித்திரன், குமுதம், முத்தாரம், துக்ளக் போன்ற வணிகநோக்கிலான பத்திரிகைகளிலும் எழுதினார். ஆனால் எங்கும் தமது கருத்துகளை அவர் எதற்காகவும் சமரசப்படுத்திக் கொண்டதில்லை.

தாம் படித்த உலக இலக்கிய ஆசிரியர்களை அவர் அறிமுகப்படுத்தினார். தமிழில் மொழிபெயர்ப்பு அதிகமாகப் படிக்கப்படுவதில்லை. அதனால் முக்கியமான நூல்களைச் சுருக்கமாகக் கட்டுரைகள் வாயிலாகவேனும் அறிமுகப்படுத்தவேண்டும் என்பதில் அவருக்கு அளவிறந்த ஈடுபாடு இருந்தது.

அவருடைய கட்டுரைகள் வேகமானவை அல்ல. மென்மையானவை. தம்மளவில் ஓர் ஒழுங்கான அமைப்பு, ஒருமைப்பாடு, சமநிலை, தர்க்கம், ஆற்றொழுக்கான போக்கு, எளிமை, லாகவம், ஏறத்தாழ பேச்சுத்தொனி ஆகியவற்றைக் கொண்டவை. அதனால் சொற்சிக்கனம் அவரிடம் இல்லை. “நாவலில் இலக்கியப் பிரக்ஞையை வளர்த்துக் கொள்ள என்ன செய்யவேண்டும் என்று கேட்டால், நல்ல நாவல்களை மேலும் மேலும் படித்துக் கொண்டே இருக்கவேண்டும் என்பது என் கருத்து” என்று எழுதுவார். இத்தொடரில் வருகின்ற “என்ன செய்யவேண்டும் என்று கேட்டால்” போன்ற தொடர்கள் பேச்சுதொனியைக் கொண்டு வந்தாலும் தேவையற்று வாக்கியத்தை நீட்டுகின்றன.

மிக நீளமான கட்டுரைகளைப் பெரும்பாலும் அவர் எழுதியதில்லை. சிறுசிறு கட்டுரை கள்தான். மிகக் கடினமான இலக்கிய விஷயங்களைப் பற்றியும் அவர் பேசியது கிடையாது. மிக அடிப்படையான, எளிமையான செய்திகளைத்தான் அவர் பேசினார்.

“எங்கு பேசினாலும்-குறிப்பாக வெளிநாட்டார் இடையிலே-தமிழன் தன் இலக்கியத்தைப் பற்றிப் பேசியிருக்கவேண்டும், ஆனால் போதிய அளவு பேசவில்லை” என்பது அவர் கருத்து. “சிலப்பதிகாரம் எழுதிய இளங்கோவைப் போன்ற ஒரு கவி, குறளாசிரியரைப் போல மனித நெறியைச் சொன்ன ஓர் ஆசிரியரை ருஷ்ய மொழி படைத்திருக்க வில்லையே என்று ருஷ்யாக்காரர்களும் ஆங்கிலத்தில் படைத்திருக்க வில்லையே என்று ஆங்கிலேயர்களும் பெருமூச்சு விடவைக்கிற காரியத்தையும் நாம் செய்யத் தவறிவிடுகிறோம்” என்று ஓரிடத்தில் அவர் சொல்லியிருக்கிறார். ஏனென்றால் “மொழி என்பது வெறும் மொழி மட்டுமல்ல. தமிழ் மொழியில் தமிழ், பூகோளம், தமிழ்ச் சூழ்நிலை, தமிழ்ப் பண்பாடு, தமிழ் சரித்திரம் எல்லாம் அடங்கியிருக்கிறது. தமிழ் மனம், தமிழ் மானம், தமிழ் உணர்ச்சிகள், தமிழ்ப்போக்கு, தமிழ் எதிர்காலம் எல்லாம் அடங்கியிருக்கிறது. அதனால்தான் இலக்கியம் முக்கியமாகிறது” என்கிறார் க.நா.சு. மேம்போக்காக இந்த மேற்கோளைப் பார்ப்பவர்கள், அவரை ஒரு தமிழ்த் தேசியவாதி என்றுகூட முடிவுகட்ட முடியும்.

திருக்குறளின்மீது அவருக்கு அளவுகடந்த பற்று இருந்தது. இத்தனைக்கும் திருக்குறள் இலக்கியமா என்ற கேள்வியை எழுப்பியவர் அவர். ஆனால், “இதென்ன நெருப்பு? கிட்டவந்தால் குளிர்கிறது; தூரப்போனால் சுடுகிறது என்று குறளில் வருகிறபோது இதற்கு ஈடாக உலகக்கவிகள் ஒருவரும் செய்துவிட வில்லை என்று சொல்லவே தோன்றுகிறது. மனிதனே அல்லாதவன் எப்படி மனிதன் போலத் தோன்றுகிறான் என்று குறளாசிரியர் கேட்கும்போது நம்மை எங்கோ அழைத்துச் சென்றுவிடுகிறார் கவி” என்று திருக்குறளின் இலக்கியத் தன்மையை எடுத்துரைக்கவும் செய்கிறார்.

அதேசமயம் உலக இலக்கியத்தின் நல்லபகுதிகள் தமிழில் வரவேண்டும் என்று அவர் விரும்பினார். “உலக நாவல் பாரம்பரியம் மிகவும் பரவலானது, விரிவானது. அந்த நூல்களில் பலவும் தமிழ்மொழியில் நாவல் எழுத விரும்புகிறவர்களுக்கு முன்னுதார ணமாக மொழிபெயர்ப்பில் வரவேண்டும் என்று நான் எண்ணுகிறேன். அப்போது தான் தமிழ்நாவல் வளமும் பெருகும். தமிழில் இருப்பது போதாது என்ற யாரும் சொல்லவில்லை. அதுமட்டும் போதாது; உலக இலக்கிய வளம் தெரியவேண்டும் என்று கட்சியாட இடம் உண்டு” என்று அவர் சொல்கிறார்.

தம் கட்டுரைகளில் அவர் நடுநிலை தவறியதில்லை. உதாரணமாக, “வால்மீகி எழுதிய காவியத்தில் கைவைக்க புதுமைப்பித்தன் போன்ற நபர்களுக்கு இடம் கிடையாது என்று ராஜாஜி கூறியது அசட்டுத்தனமானது” என்று ராஜாஜியைக் கண்டிக்கிறார். ஓர் இலக்கியகர்த்தாவாக ராஜாஜிக்கு என் பட்டியலில் இடமில்லை என்று தெளிவாகவே சொல்கிறார். அதேசமயம், ராஜாஜியின் பெருந்தன்மைக்காக அவரைப் பாராட்டுகி றார்: “இலக்கியத்தில் தரத்தை எட்டுவதற்கு ஏதோ ஒரு சக்தி தேவையாக இருக்கிறது. பெரிய மனிதனாக இருப்பதற்கும் ஒரு சக்தி தேவையாக இருககிறது.”

படைப்புக்கென ராஜாஜியைப் பாராட்டாத க.நா.சு. பெரியாரைப் பாராட்டுவதைப் பார்க்கலாம்: “ஈ.வெ.ராவின் நடையிலும் ஒரு இலக்கியத் தரமான வார்த்தைச் செட்டைக் காணலாம். பாரதியாரில் போல அவர் பேச்சிலும் அவர் உள்ளத்தைத் துல்லியமாகக் காண முடிந்தது. இத்தனைக்கும் அவர் இலக்கிய சேவை செய்ய முன் வந்ததாகச் சொல்லிக் கொள்ளவில்லை.” இதுதான் க.நா.சு.

இலக்கியாசிரியர்களின் சொந்த வாழ்க்கையை வைத்து அவர் என்றைக்கும் எடை போட்டதில்லை. “ஃபாக்னர் விளம்பரப் பிரியர் குடிகாரர் என்பதற்காக அவருடைய நாவல்கள் நன்றாக இல்லை என்று சொல்லிவிடமுடியுமா?” என்று மேற்கோள் காட்டுகிறார்.

“எனக்கு ஒரே ஒரு கோஷ்டிதான் உண்டு. அது நன்றாக எழுதுகிறவர்கள் என்று நான் நினைக்கிறவர்கள் அடங்கிய கோஷ்டி” என்று தம்மை கோஷ்டியாளர்கள் பட்டியலில் சேர்த்தவர்களுக்கு பதில் சொல்கிறார். மார்க்சிய விமரிசகர்கள் அவரைக் கலை கலைக்காகவே குழுவினரில் சேர்த்துப் பேசினர். கலை எதையாவது பேசித்தான் தீரும். ஆகவே கலை கலைக்காகவே என்பது இயலாத விஷயம் என்று சொல்லியிருக் கிறார்.

நல்ல கருத்துகளைச் சொல்லும் எவரையும் பாராட்டுவது அவர் பண்பு. கு.அழகிரி சாமி: “எந்த நூலையும் அதன் உடனடியான பயனை வைத்து மதிப்பிடக்கூடாது. அப்படி மதிப்பது என்பது வந்துவிட்டால் வாய்பாடுதான் முதலிடம் பெறும்” என்று கூறியதை சிலாகிக்கிறார்.

தமிழின் இலக்கியத் தரம் உயரவேண்டும், தமிழன் உலக இலக்கியம் அனைத்திற்கும் தன்னை வாரிசாக நினைக்கவேண்டும் என்பது அவர் எண்ணம். “அதிகமாக வளராத மொழியில் எழுதுகிறவன்கூட உலக இலக்கியத்தின் மகோன்னத சிகரங்கள் என்று கருதப்படுபவை எல்லாவற்றிற்கும் வாரிசுதான்.”

கலை கலைக்காகவே எனப் பேசுபவர் என்று மதிப்பிடப்பட்டதால், பொதுவாக க.நா.சு. மீது வைக்கப்படும் குற்றச்சாட்டு, அவர் சமூக அக்கறை கொண்டவர் அல்ல என்பது. அவசரநிலைப் பிரகடனம் வந்தபோது அதை எதிர்த்துக் கையெழுத்திட்ட செயல் ஒன்றே அவரது சமூக அக்கறையைக் காட்டப் போதுமானது என்றாலும் தம் கட்டுரைகளிலும் அவர் சமூக அக்கறையைத் தேவையான சமயத்தில் காட்டாமல் விட்டதில்லை. உதாரணமாக ஒரு கட்டுரையில்,

“வறுமையை ஒழிக்க அரசியல்வாதிகள் திட்டங்கள் தீட்டுகிறார்கள். தங்கள் வறுமையை ஒழிக்கவே அவர்களுக்குப் பொழுது போதுவதில்லை. பிறர் வறுமையை எப்படி எங்கே ஒழிக்கப்போகிறார்கள்?” என்று பகடி செய்கிறார்.

அவர் எதிர்த்தது வெளிப்படையான பிரச்சாரத்தைத்தான். “இலக்கியம் இலக்கியமாக முதலில் இருக்கவேண்டும். பிறகு அது கம்யூனிசமா திராவிடமா என்று பார்க்கலாம்” என்ற அவரது கூற்று இதைத்தான் சொல்கிறது.

“மொழிவளர்ச்சி என்று ஏராளமான பணம் செலவாகிறது. மொழிகள் பரிதாபகரமாக வளராமலே இருக்கின்றன” இப்படிப்பட்ட முரண்படுத்தல்களில் எழும் மென்மையான பகடிதான் அவருடைய கட்டுரைகளின் பொதுப்பண்பு என்று சொல்லலாம்.

தம்மளவில் அவர் ஒரு நவீனத்துவவாதி. சோதனை முயற்சிகளை ஆதரித்தவர். அவருடைய ஒவ்வொரு நாவலும் ஒவ்வொரு ரகம். ஆனால் கட்டுரைகளில் அப்படி இருக்கமுடியாதல்லவா?

ரொமாண்டிக் வாதிகளின் அடிப்படைக் குணம் உணர்ச்சியை வெளிப்படுத்துவது என்றால், நவீனத்துவவாதிகளின் தனிககுணம், உணர்ச்சியைச் சற்றும் மிகைப்படுத் தாமல், அதைக் கீழ்அடக்கி எழுதுவது. இத்தன்மையை அவர் போற்றுகிறார். “உணர்ச்சியைத் தூண்டாத, உணர்ச்சி வசப்படாத, அறிவுபூர்வமான முயற்சிகளில் தான் நவீன கலை அம்சம் அதிகமாக இருக்கிறது. உணர்ச்சி ஒன்றுதான் அனுபவம் என்றில்லை. அறிவு என்பதும் கலா அனுபவமாக உருப்பெற இயலும். உணர்ச்சி பூர்வமாக உள்ளதைத் தரமில்லாததாகவே நவீன அளவில் நாம் கருதவேண்டும். இலக்கியத்தில் அறிவில்லாததுதான் பெருங்குற்றம். உணர்ச்சிவசப் படாமையல்ல!” என்று தம் கோட்பாட்டினைத் தெளிவாக அறிவிக்கிறார் அவர். இந்த நோக்கின்படியே அவரது கட்டுரைகள் அமைந்துள்ளன.

“மந்திரம்போல் வேண்டுமடா சொல்லின்பம்” என்றார் பாரதி. “நெருப்பு என்றால் பற்றி எரியவேண்டும்; தண்ணீர் என்றால் சிலுசிலுப்புத் தெரியவேண்டும் என்பார் லா.ச.ரா.” என்றெல்லாம் கூறும் கருத்துகளை ஏற்றுக்கொள்பவர், தமது எழுத்தை அத்தகைய கவர்ச்சியுடைய ஒன்றாக ஆக்கவில்லை.

மொழியின் போதாமை, எல்லைகள் பற்றிய சிந்தனை எப்போதும் அவரிடம் இருந்தது.

“மனித அனுபவத்தைப் பூரணமாக எடுத்துத் தருவதற்கு வார்த்தைகள் ஓரளவுக்கு மேல் லட்சிய சாதனங்கள் அல்ல. ஆனால் அதைவிட லட்சிய சாதனத்தை உருவாக்க மனிதனால் இயலவில்லை” என்கிறார் அவர்.

வெறும் பொழுதுபோக்குப் பத்திரிகைகளை மட்டுமே படிக்கும் தமிழனின் சுபாவத்தை அவர் சாடினார். “சிந்தனை வறுமை, செயல் வறுமை, நூல்கள் மூலம் சிந்திக்கும் சக்தியை வளர்த்துக்கொள்ள இயலாத வறுமை, சிந்திக்கும் சக்தியை உங்களுக்குத் தரக்கூடிய நூல்களைத் தெரிந்துகொள்ள இயலாத வறுமை” இவையெல்லாம் தமிழனைப் பீடித்திருக்கும் வியாதிகள்.

இந்திய இலக்கியம் என்ற கருத்தாக்கத்தில் அவருக்கு மிகுந்த ஈடுபாடு இருந்தது. பிரபாகர் மாச்வே போன்றவர்கள் இந்திய இலக்கியம் என்பதை வலியுறுத்தத் தொடங்குவதற்கு முன்னாலேயே இந்திய இலக்கியத்தின் ஒருமைப் பாட்டினைப் பற்றிப் பேசியவர் க.நா.சு. தமிழின் இலக்கியமும் இந்திய இலக்கியத்தின் ஒரு பிரிவு என்பதில் அவருக்குச் சந்தேகமில்லை. இந்திய நோக்கு இந்தியப் பார்வை இந்திய இலட்சியச் சூழல் என்பதை வலியுறுத்திவந்தார்.

“இலக்கியம் என்பது ஒருபாதி எழுதுபவனின் ஆற்றலிலும் கலை உத்தி விசேஷங்களிலும் மறுபாதி வாசகர் மனப்பாங்கிலும் இருக்கிறது” என்று ஏற்றுக்கொண்டவர் அவர். அமைப்புவாதம், பின்நவீனத்துவம், ஏற்புக்கொள்கை போன்ற கொள்கைகள் பரவிய பின்னரே வாசகனின் பங்கு இலக்கியத்தில் வலியுறுத்தப்பட்டது. மேற்கத்திய இலக்கியக் கொள்கைகளில் அவருக்கு எவ்வித நம்பிக்கையும் கிடையாது. ஆனால் வாசகனின் பங்கேற்பில் இலக்கியம் உருவாகிறது என்பதைச் சில இடங்களில் சொல்லியிருக்கிறார்.

இலக்கியத்துக்கும் சமூகத்திற்கும் உள்ள தொடர்பு என்ன?

“சமுதாயச் சீர்திருத்தம் என்பது சரிவர ஏற்படவேண்டுமானால் இலக்கிய அறிவு பரவலாக, விமரிசனபூர்வமாக, ஒரு சமுதாயத்தில் படரவேண்டும்.”

“மற்றவர்கள் இலக்கியாசிரியனைவிட முக்கியமானவர்கள் என்று நம்பும்படி பொது ஜனம் ஏமாற்றப்படும்போது நல்ல இலக்கியம் பிறப்பது அரிதாகி விடுகிறது. அரசாங்கமும் அதிகாரிகளும் மற்ற எல்லோருக்கும் முக்கியத்துவம் அளித்து, இலக்கியாசிரியனை அறியாமையால் புறக்கணிக்கும்போது நாட்டிலே பண்பாடு குறைகிறது. அறிந்து புறக்கணிக்கும்போது சர்வாதிகாரம் வளர்கிறது”

இது இன்றைக்கும் பொருந்துவதுபோல் இல்லையா?

“குலத்தளவே யாகுமாம் குணம். ஒருகாலத்தில் சொன்னார்கள். இன்று யாரும் எந்த விதமாகவும் குலமுறை கிளத்தமுடியாது. அது வழக்கொழிந்துபோய்க் கொண்டிருக்கும் காரியம் ஆகிவிட்டது” என்று தம் காலத்தில் அவர் உறுதிப்படச் சொன்னார். அவருக்குப் பின் வந்த நம்மால் இவ்வளவு நம்பிக்கையோடு சொல்லமுடியவில்லை.

“மட்டமானது இருந்துகொண்டுதான் இருக்கும். அதைக் கூடியவரை மறந்துவிட்டு நல்லதை, மேன்மையானதை அதிகமாகச் செய்வதற்குத் தேடவேண்டும். அதை விட்டால் உய்ய வேறு வழியில்லை” என்று அவர் சொன்னாலும் கூடியவரை தவறான போக்குகளைச் சாடிக்கொண்டுதான் இருந்தார். காரணம், “மொழியின் இன்றைய உபயோகம் தவறான வழிகளில் போய்விடாமல் தன் எழுத்து மூலம் பார்த்துக்கொள்வது இலக்கியாசிரியன் முதல் கடமையாகும்.”

இலக்கியம்தான் வாழ்க்கையைப் பின்பற்றுகிறது என்று இல்லை. வாழ்க்கை இலக்கியத்தைப் பின்பற்றுகிறது என்றார் ஆஸ்கார் வைல்டு என்று க.நா.சு. கூறுவது வாழ்க்கை யையும் அவர் ஒரு பிரதியாகவே நோக்கினார் என்பதற்கான அடையாளம்தான்.

“வார்த்தைகளைத் துல்லியமாக உபயோகிப்பவனை நல்ல இலக்கியாசிரியன் என்றும், தற்காலிகமாகப் பயன்படுவதற்கு உபயோகப்படுத்துபவனைப் பத்திரிகைக்காரன் என்றும், ஏற்கெனவே அறிந்த ஒரு விஷயத்தைத் தெளிவுபடுத்த உபயோகிப்பவனைப் பேராசிரியன் என்றும், வார்த்தைகளை எந்தெந்த அர்த்தத்தில் உபயோகிக்கலாம் என்று சொல்லித் தருபவனை அகராதிக்காரன் என்றும், பழசு பற்றி வார்த்தைகள் மூலம் புதுவிஷயங்களைக் காணவைப்பவனை ஆராய்ச்சிக்காரன் என்றும் சொல் லலாம்.”

“சிறப்பான இலக்கியம் எல்லாமே யதார்த்தமானதுதான்” என்கிறார் குண்டகர்.

“எழுதுகிற எல்லோருமே வார்த்தை வியாபாரிகள்தான்”

இதுபோன்ற கூற்றுகளைச் சில கட்டுரைகளில் காணமுடியும்.

பொதுவாகக் க.நா.சு. கட்டுரைகளில் கூறியதுகூறல் மிகுதி. சில விஷயங்களையே திரும்பத் திரும்பச் சொல்லிவந்தவர் அவர். இலக்கிய அளவுகோல் வேண்டும், அதன்படி தரமான இலக்கியங்களைத் தேர்ந்தெடுக்க வேண்டும், வாசகர்களுக்கு நல்ல வாசிப்புப் பயிற்சியும் அனுபவமும் வேண்டும், இலக்கியங்கள் கோட்பாடுகளைப் பின்பற்றி எழுதப்படலாகாது, அனுபவத்தின் அடிப்படையிலேயே அவை எழவேண்டும், இலக்கியத்தில் நேர்மை, உண்மை வேண்டும் என்பன போன்ற கருத்துகளைத் தான் அவர் வாழ்நாள் முழுவதும் வலியுறுத்திவந்தார். பொதுவாக வேதாந்த மரபை ஏற்றுக்கொண்டதாகக் கூறினாலும் சநாதனியாக அவர் என்றும் இருந்ததில்லை.

தமிழில் க.நா.சு. கட்டுரைகள் ஒருவாறு தொகுக்கப்பட்டு வெளிவந்துகொண்டிருக்கின்றன. அவருடைய ஆங்கில எழுத்துகளைத் தொகுத்து வெளியிடுவதற்கு எவரேனும் முன்வரவேண்டும் என்பதுதான் என் வேண்டுகோள்.

—-


கண்ணதாசன் நினைவுகள்

kannadasan31பழையவை காலத்தால் மறக்கப்பட்டுவிடுகின்றன. மறைந்து போகின்றன. பல நல்ல திரைப்படங்கள், பாட்டுகள் போன்ற ஜனரஞ்சகமான விஷயங்களுக்கே இந்தக் கதி தமிழ்நாட்டில். இலக்கியங்கள், ஆய்வுகள், நூல்கள் போன்றவை மறுபதிப்பு வரவில்லை என்றால் சுவடின்றிப் போய்விடுகின்றன. பழங்காலத்தில் கரையானுக்கும் வெள்ளத்துக்கும் இரையாகிக் கிடைக்காமல் போன நூல்களைப் பற்றிப் பேசுகிறோம். இருபதாம் நூற்றாண்டிலும், இருபத்தொன்றாம் நூற்றாண்டிலும் இப்படி நடக்கிறதே? மிகவும் கடின உழைப்பினால் பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டிலும், இருபதாம் நூற்றாண்டின் முற்பகுதியிலும் பிரசுரிக்கப்பட்ட பல நூல்கள்கூட இப்போது கிடைப்பதில்லை. இருந்தவற்றைப் பதிப்பித்தது போக, சுயமாக எழுதப்பட்ட நூல்களோ எனில், என் கண்ணெதிரே ஆயிரக்கணக்கான நல்ல நூல்கள் அடுத்தடுத்து மறுபதிப்புகள் வராமையால் காணாமல் போயிருக்கின்றன. சான்றாக இருபதாம் நூற்றாண்டின் நல்ல ஆராய்ச்சி அறிஞர்களுள் ஒருவராகிய மயிலை சீனி. வேங்கடசாமியின் சமணமும் தமிழும், பௌத்தமும் தமிழும் போன்ற நூல்கள் இப்போது காணக்கிடைக்கவில்லை. இவை நிச்சயம் இன்றைக்கும் தமிழ் மாணவர்களும் ஆய்வாளர்களும் படிக்கவேண்டியவை. உரிய பதிப்பாளர்களோ வாரிசுகளோ இல்லாமையால் இம்மாதிரிக் காணாமற் போகின்றவை எத்தனை எத்தனையோ? இதற்காகவே நல்ல நூலகங்கள் தமிழகத்தில் நிலைத்திருக்க வேண்டியிருக்கிறது.

இதை இங்கே கூறக் காரணம், இணைய தளங்கள் பலவற்றில் கண்ணதாசனின் கவிஞன் இதயம், ஞானமாலிகா, புஷ்பமாலிகா போன்ற ஆரம்பகால நூல்களைத் தேடினேன். அவர் வாழ்க்கை வரலாற்றில் அவை எழுதப்பட்ட குறிப்பைக்கூடக் காண இயலவில்லை. ஒருவேளை கண்ணதாசன் பதிப்பகம் வைத்திருக்கும் அவரது வாரிசு (காந்தி கண்ணதாசனா?) அவற்றைக் காப்பாற்றி வைத்திருக்கிறாரோ என்னவோ? 1968இல் பி.எஸ்சி. படிப்பை முடித்த நாள் முதலாக (அப்போது கண்ணதாசனுக்கு 41 வயது), ஏறத்தாழ ஐந்தாண்டுகள்-1973 வரை நான் கண்ணதாசனின் பக்தன் (விசிறி என்று சொல்வதுகூடப் பொருந்தாது). (அக்காலத்தில் எங்கள் இறுதிப் பதின்வயதுகளில் எங்களை மிகவும் பாதித்தவர்கள் மு. வரதராசனார், நா. பார்த்தசாரதி, உரைநடையில், கவிதையில் என்றால் கண்ணதாசன்.)

அதுவரை கண்ணதாசன் எழுதியிருந்த அத்தனை நூல்களையும் அப்போது படித்து முடித்திருந்தேன். அவற்றில் என் இதயத்தை மிகவும் கவர்ந்தவை கவிஞன் இதயமும், ஞானமாலிகாவும். அப்போதுதான் புதுக்கவிதை முளைவிட்டுக் கொண்டிருந்த நேரம். சந்தித்த புதுக்கவிஞர்களிடம் கவிஞன் இதயத்திற்கு, ஞானமாலிகாவுக்கு இணையாக உன்னால் எழுத முடியுமா சொல் என்று சவால் விட்டிருக்கிறேன். இப்போது? நினைக்க வேதனையாகவும் மடத்தனமாகவும் இருக்கிறது-கண்ணதாசன் என்றால் திரைப்படப் பாடல்கள், அர்த்தமுள்ள இந்துமதம்-அவ்வளவுதான். இவற்றை வைத்துக் கொண்டே, அவருடைய உண்மையான படைப்புத்திறனையும் அறியாமல், நூல்களையும் (ஏறத்தாழ 200க்கும் மேல்) படிக்காமல், “கண்ணதாசன், காளிதாசன்” என்று ஒப்ப வைத்துப் பாட்டுக் கட்டிக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.

kannadasan41கண்ணதாசனின் கவிதைத் தொகுதிகள் ஐந்துவரை அப்போது வெளிவந்திருந்தன என்று ஞாபகம். அவற்றில் முதல் மூன்று தொகுதிகளும் எங்களுக்கு மிகவும் பிடிக்கும். (எங்களுக்கு என்ற சொல், என்னையும், என்னோடு ஒத்த ஈடுபாடுகள் கொண்ட ஆர்க்காட்டுத் தலைமைத் தமிழ்ச்சங்க நண்பர்களையும் குறிக்கும்.) நான்காம் ஐந்தாம் தொகுதிகளில் அநாவசியமான அரசியல், போற்றுதல், தூற்றுதல் இத்தியாதிகள் இருந்தன.

பொதுவாகப் பழைய இலக்கியாசிரியர்கள், கவிஞர்கள், அறுசீர்க் கழிநெடிலடி ஆசிரிய விருத்தத்தையும், எண்சீர் விருத்தத்தையும் இலகுவாகக் கையாளுவார்கள். எழுசீர்க் கழிநெடிலடி எழுதுவதற்குச் சற்றே கடினம். ஆனால் அறுசீர், எண்சீரைவிட ஓசைநயம் மிகுந்தது. கண்ணதாசன் எழுசீர் ஆசிரிய விருத்தத்தை மிகவும் இலகுவாகக் கையாளக்கூடியவர். இதுவே எங்களை அவர்பால் வெகுவாக ஈர்த்தது. அவரைப் பின்பற்றி எழுசீர்க் கழிநெடிலடி ஆசிரிய விருத்தங்கள் எழுத முயற்சி செய்தோம்.

இன்று இருபதாம் நூற்றாண்டுக் கவிஞர்களாக எத்தனை எத்தனையோ பேர்களைச் சொன்னாலும், பாரதிக்குப்பின் கண்ணதாசன்தான். கவிஞர்களுக்குச் சொற்கள் கைகட்டி ஏவல்செய்யும் என்பார்கள். அம்மாதிரி பாரதிக்குப் பின் தமிழ்ச்சொற்கள் கைகட்டி ஏவல்செய்ததது கண்ணதாசனிடம்தான். அவ்வளவு இயல்பாக எந்தப் பொருள் பற்றிப் பாடினாலும் சொற்கள் அவருக்கு வந்து விழும். அந்தச் சொல்வளம் வேறெவருக்கும் இல்லை. தலைமைத் தமிழ்வளர்ச்சி மன்றம் என்று ஆர்க்காட்டில் மன்றம்வைத்து மாதந் தோறும் கவிபாடிக் கொண்டிருந்த-அல்லது கவிபாட முயற்சி செய்துகொண்டிருந்த எங்களுக்குக் கண்ணதாசன் ஒருவிதத்தில் விடிவெள்ளி, இன்னொருவிதத்தில் எட்டாத அடிவானம்.

கண்ணதாசனுக்குக் கவிதை எழுதுவது, பிறவகையான நூல்கள், கட்டுரைகள் எழுதுவது முதல் ஈடுபாடு. பத்திரிகைகள் நடத்தினார். அவற்றுள் குறிப்பிடத்தக்கது தென்றல். கண்ணதாசன் என்ற பத்திரிகையையும் அவரே ஆசிரியராக இருந்து நடத்தியதாக ஞாபகம். அதில் மாதாமாதம் வெண்பாப் போட்டிகள் வைக்கப்பட்டன என்பது நினைவிருக்கிறது. சிலவற்றில் நானும் கலந்துகொண்டிருக்கிறேன். இப்பத்திரிகைகளுக்கெனக் கட்டுரைகளும் கவிதைகளும் அவ்வப்போது தேவைப்பட்டன, எழுதப்பட்டன. வாழ்க்கையின் நடுப்பகுதியிலிருக்கும்போது அவர் எழுதிய சுயசரிதை, வனவாசம்.

இவற்றைத்தவிரத், திரைப்படத்துறையிலோ அவர் ஈடுபடாத விஷயங்கள் இல்லை. திரைப்படம் எடுத்தார், திரைக்கதை வசனம் எழுதினார், பாடல் எழுதினார்.   மாலையிட்ட மங்கை முதல் கருப்புப் பணம் வரை சில திரைப்படங்கள் (பன்னிரண்டு என்று நினைக்கிறேன்) அவரது சொந்தப்படங்கள். குறிப்பிடத்தக்க ஒன்று, சொந்தப் படங்களில் அவருடைய பாடல்கள் மிகச் சிறப்பாக இருக்கும்.

இந்தத் திரைப்படங்களில் என்னை மிகவும் கவர்ந்தது சிவகெங்கைச் சீமை. ம.பொ.சி. முதலியோரும் கூடக் கட்டபொம்மனைப் பெரிய எழுச்சிவீரனாகக் கொண்டாடிக் கொண்டிருந்தது அவருக்குப் பிடிக்கவில்லை என்றுதான் சொல்லவேண்டும். கட்டபொம்மன் பற்றிய வரலாறுகளில் முரண்பாடுகள் அதிகம். அவன் வெறும் கொள்ளைக்காரன், பக்கத்துப் பாளையங்களில் பிரிட்டிஷ்காரர்களுக்கு பதிலாக வரி வசூலிக்க முற்பட்டவன் என்பதிலிருந்து பிரிட்டிஷாரை எதிர்த்தவன் என்பதுவரை பலவேறு பாடங்கள் உண்டு. (கட்டபொம்மு கொள்ளைக்காரன் என்றே தமிழ்வாணன் ஒரு நூல் எழுதியிருக்கிறார்).

ஆனால் உண்மையிலேயே அக்காலத்தில் மிக முனைப்பாக, தெளிந்த விழிப்புணர்வோடு பிரிட்டிஷ்காரர்களை எதிர்த்த சுதந்திரப் போராட்ட வீரர்கள் மருது சகோதரர்கள். இவர்களைப் பற்றிய படம்தான் சிவகெங்கைச் சீமை, 1800இல் தென்னிந்திய அரசுகளின் கூட்டமைப்பின் சார்பாக அந்நியர்களான பிரிட்டிஷ் காரர்களை விரட்டவேண்டும் என்று திருச்சி மலைக்கோட்டைக் காவல் வாயிலில் பிரகடனம் ஒட்டியவர்கள் அவர்கள். (இன்றைக்கு அதுதான் மெயின் கார்டு கேட் எனப்படுகிறது.) கட்டபொம்மன் படத்திற்கு எதிராக சிவகெங்கைச் சீமை என்ற பெயரில் மருதுசகோதரர்களைப் பற்றிப் படம் எடுத்தார் கண்ணதாசன். இல்லற ஜோதி திரைப்படத்திற்கு அவர் எழுதிய கதை வசனமும் பாடல்களும் மிகச் சிறப்பாக இருந்தன (1952-இசை ஜி. ராமநாதன்). அப்படத்தில் இடம் பெற்ற “கேட்பதெல்லாம் காதல் கீதங்களே” என்ற பாடல் இன்னும் என் காதில் ஒலிக்கிறது. அவருடைய வாழ்க்கையைக் குறித்த பாடல் போலவே அது இருந்தது!

கண்ணதாசனின் திரைப்படப் பாடல்களை (ஏறத்தாழ 5000 என்று சொல்கிறார்கள்) வைத்து அவரை நாங்கள் மதிப்பிட்டதில்லை. அவர் எழுதியவற்றில் மிகச் சிறப்பான பாடல்கள் இருந்தன என்பது நன்றாகவே தெரியும். அவருக்கு முன்னாலும் சமகாலத்திலும் நல்ல பாடல்கள் எழுதக்கூடியவர்கள் சிலர்-உடுமலை நாராயண கவி, பட்டுக்கோட்டை கல்யாணசுந்தரம், கு,சா. கிருஷ்ணமூர்த்தி, மாயவநாதன் போன்றவர் கள் இருந்தார்கள். வதனமே சந்த்ரபிம்பமோ என்பதுபோல மணிப்பிரவாள நடையில் 1940களின் இறுதிவரை வழங்கிய திரைப்படப் பாடல்களை அவர்கள்தான் 1950களின் தொடக்கத்தில் எளிமையான நல்ல தமிழுக்கு மாற்றியவர்கள்.

kannadasan2ஆனால், திரைப்படப் பாடல்கள் கவிதை அல்ல. அவை இசைத்துறை சார்ந்த ஓர் எழுத்துவகை. தமிழகம் தவிர வேறு எந்த நாட்டிலும் திரைப்படப் பாடல் எழுது வோரைக் கவிஞர் என்று சொல்வதில்லை. அவர்கள் வெறும் பாடலாசிரியர்கள்தான். திரைப்பாடல் என்பதை வேண்டுமானால் வேறு ஒரு துறையாக வைத்துக் கொள்ளட்டும், அது இலக்கியத்தைச் சேர்ந்ததுமல்ல, கவிதையும் அல்ல. அதில் கவிதை நயங்கள் இருக்கின்றனவே என்றால், எதில்தான் கவிதை நயம் இல்லை? கிராமத்து மக்கள் பேச்சிலெல்லாம் கவிதை மணக்கிறது. எத்தனை விளம்பரங்கள் கவிதை நயத்தோடு அமைந்திருக்கின்றன? அவற்றையெல்லாம் கவிதை இலக்கியம் என்று சொல்பவர்கள் இருக்கிறார்களா?

ஆகவே கண்ணதாசனைத் திரைப்படப் பாடல்களை வைத்து நாங்கள் சிறந்த கவிஞர் என்றதில்லை. அவரது கவிதைத் தொகுதிகள், மாங்கனி போன்ற சிறுகாவியங்கள், (இவை ஏறத்தாழ 6000 இருக்கும் என்கிறார்கள்) புதுக்கவிதை நடைகொண்ட கட்டுரைத் தொகுதிகள் போன்றவற்றை வைத்துத்தான். ஏறத்தாழ எழுபதின் இடைப்பகுதி முதலாக அவர் (இறுதி ஏழெட்டாண்டுகள்) எழுதியவை பெரும்பாலும் சரியில்லை (அர்த்தமுள்ள இந்துமதம் உள்பட). நிறையக் கதைகள் எழுதினார் அல்லது எழுத முயற்சி செய்தார். இவற்றில் மட்டும் அவர் திராவிடப் பாரம்பரியத்தை மீறவே இல்லை. பொதுவாகவே திராவிடப் பாரம்பரியத்தைச் சேர்ந்த எழுத்தாளர்கள் நல்ல நாடகங்களும், திரைக்கதை வசனங்களும், பத்திரிகைக் கட்டுரைகளும் எழுதுவார்கள், ஆனால் நாவல்கள், சிறுகதைகள் எழுதுவது அவர்களுக்குக் கைவராது. இதற்கு அறிஞர் அண்ணாதுரையும் விலக்கல்ல. கண்ணதாசனின் கதைகளும் அவர் கால ராதாமணாளன் போன்ற திராவிட எழுத்தாளர்களின் கதைகள் போலக் காமக் கோலங்களாகவே அமைந்தன. ஆனாலும் வேடிக்கை: அவர் எழுதிய சேரமான் காதலி என்ற கதைக்குத்தான் சாகித்திய அகாதெமி பரிசு கொடுத்தது.

ஆனால் இவை யாவும் இருந்தும் என்ன? கண்ணதாசன் மீது எங்களுக்கிருந்த பெருமதிப்பு 1975 அளவில் மாறிவிட்டது. கண்ணதாசன் உண்மையிலேயே கண்ணனுக்கு தாசன்தான். அதாவது கண்ணனின் புகழை அருமையாகப் பாடக் கூடியவர். மற்றப்படி அவருக்கு ஒரு கொள்கை என்பது இருந்ததா என்பது கேள்விக்குறி. அவருடைய அரசியல் வரலாறும் அப்படித்தான். முதலில் தி.மு.க.வில் இருந்தார். பிறகு 1954க்குள்ளாகவே அதிலிருந்து விலகி, காங்கிரஸில் சேர்ந்தார். காங்கிரஸ் இரண்டாகப் பிரிந்தபோது இந்திரா காங்கிரஸில் சேர்ந்து அவர்புகழ் பாடுபவரானார். அறுபதுகளில் என்று நினைக்கிறேன், ஈ.வெ.கி. சம்பத் தமிழ்தேசியக் கட்சி தொடங் கியபோது அதில் சேர்ந்தார். நிலையான அரசியல் கொள்கை இல்லாதது போலவே அவருக்குச் சமூகத்தைப் பற்றிய, அதன் மேம்பாட்டைப் பற்றிய அக்கறை இருந்ததா என்பதும் கேள்விக்குறிதான். அதிகபட்சமாக அவரது சமூக ஈடுபாடெல்லாம் மத ஈடுபாடுதான்-காஞ்சி சங்கராச்சாரியருடைய உரைகளை எல்லாம் தொகுத்து “தெய்வத்தின் குரல்” என்ற தலைப்பில் ஒரு பெரிய நூலாக வெளியிட்டார்.

அவருடைய சமூக அக்கறையின்மைதான் எங்களை அவரிடமிருந்து விலக வைத்தது. கண்ணதாசனின் கவிதைகள் (திரைப்படப் பாடல்கள் உட்பட) யாவும் மிகு உணர்ச்சியின் விளைவாக எழுந்த வெளிப்பாடுகளே. (அப்படித்தான் தன் சாவைப் பற்றியும் முன்னாலேயே பாடினார்.) அவ்வப்போது மனத்தில் தோன்றியவற்றைத் தான் பாடுவார். உள்ளிருந்து ஓர் எழுச்சி அவருக்கு வரவேண்டும். அதற்குக் குடி, பெண், போதை மருந்துகள், ஐந்து நட்சத்திர விடுதி அறை போன்றவை தூண்டுகோல்கள். போதை மருந்தில் (அவர் பயன்படுத்தியது பெதிடின்) இருந்தாவது வாழ்க்கையின் இறுதிக் காலத்தில் வேறுவழியில்லை என்ற நிலையை எய்தியபோது விடுபட்டார். பெண்ணும் குடியும் அவருக்கு இருந்தே தீரவேண்டும். அவரே பாடியது போல, “ஒரு கோப்பையிலே என் குடியிருப்பு, ஒரு கோலமயில் என் துணையிருப்பு” “நித்தம் நித்தம் ஒரு புத்தம் புதிய சுகம் நான் தேடினேன்” என்பதுதான் அவர் வாழ்க்கை, ஈடுபாடு, கோட்பாடு எல்லாம். இப்படிப்பட்டவர் சமூகத்திற்கு என்ன பங்களிப்புச் செய்துவிட முடியும்?

இருபதாம் நூற்றாண்டின் சிறந்த எழுத்தாளர்களாக நான் கருதுவது-கவிதையில் கண்ணதாசனையும், உரைநடையில் சுஜாதா என்ற புனைபெயரில் எழுதிய ஸ்ரீரங்கம் ரெங்கராஜனையும்தான். ஆனால் இருவருமே தமிழ் இலக்கியத் துறையைப் பொறுத்தவரை, வீணாய்ப் போனவர்கள். கண்ணதாசன், கவிஞனுக்கு இருக்க வேண்டிய ஒரு அடிப்படையான சமூக அக்கறையும் நிலைத்த கோட்பாடும் இன்றி வீணாய்ப்போனார். சுஜாதாவின் கோட்பாடோ பணத்திற்காக எழுதுவதுதான். நல்லதொரு நடையழகு கைவரப் பெற்றிருந்ததும், பத்திரிகைத் தொழிலில் இலட்ச இலட்சமாகச் சம்பாதிப்பதற்காகவே மர்மக்கதைகளையும், குற்றக் கதைகளையும் எழுதிக் குவித்தார். ஒருவர் திரைப்படத் துறையையும், மற்றவர் பத்திரிகைத் துறைக்குக் குப்பைகளை வழங்குவதையும் விட்டிருந்தால், இன்று தமிழ் இலக்கிய உலகில் மிகச்சிறந்த தொண்டாற்றியவர்களாகப் புகழ்பெற்றிருப்பார்கள்.

கண்ணதாசனைப் பற்றி ஆய்வு செய்து 2011இல் உளவியல்மருத்துவத் துறையில் முனைவர் பட்டம் பெற்ற ஓ, சோமசுந்தரம் என்பவர், கண்ணதாசனின் அல்லது கண்ணதாசனைப் போன்று பேராற்றல் படைத்த (outstanding)ஆளுமைகளின் படைப்பாற்றல் திறனுக்கு, மூன்று காரணங்களைக் குறிப்பிட்டுள்ளார்.

1. தன்னம்பிக்கையின்மைக்கும், அளவுக்கு மிக அதிகமான தன்னம்பிக்கைக்கும் இடையில் ஊசலாடும் சுயமரியாதையும் தன்னைப் பற்றிய கற்பனைகளும்.

2. மிகக்கூரிய சிந்தனைக்கும் படைப்பாற்றலுக்கும் இடையில் மனக்குழப்பங்களும் அக்கறையின்மையும் மாறிமாறி வந்து செல்லும் நிலை.

3. உள்நோக்கிய சுயஈடுபாட்டுக்கும், பழகுவதற்கு ஆட்களைத் தேடுவதற்கும் (இது மிக அதிகமான பாலியல் ஈடுபாட்டில் கொண்டுவிடலாம்) இடையில் மாறிமாறி ஊசலாடும் தன்மை.

kannadasan5இவற்றைச் சொல்லிக் கண்ணதாசன் படைப்பு மனோநிலையை ஆராயும் ஆய்வாளர், பிறகு இப்படிக் குறிப்பிடுகிறார். “கண்ணதாசனுக்குக் குடி ஒரு சடங்காகவே இருந்தது. காலையில் தொழில் சம்பந்தமான விஷயங்களில் ஈடுபட்ட பிறகு, வீட்டுக்குத் திரும்பி, மதியம் 12 அளவில் குடிக்கத் தொடங்குவார். பிறகு சிறந்த அசைவ உணவு. சற்றே தூக்கத்திற்குப் பிறகு மாலையில்தான் கற்பனையாற்றலுடன் கூடிய செயல்கள்-கவிதை, திரைப்படப் பாடல்கள், கதைகள், வசனங்கள், கட்டுரைகள் போன்றவை. நள்ளிரவு வாக்கில் வீடுதிரும்பும் அவர் அளவுக்கு மீறிய குடியில் மீண்டும் ஈடுபடுவார்.” சோவியத் யூனியனுக்கு ஒருமுறை அவர் சென்றிருந்தபோது எல்லையற்றுக் குடியில் ஈடுபட்டதனால், அவரோடு வந்த மற்றக் கலைஞர்களும் பயணிகளும் பல்வேறு இடங்களைச் சென்று பார்க்கத் தூண்டியபோதும் விடுதியறையை விட்டு அவர் நகரவில்லையாம்!

நல்ல படைப்பாற்றலுக்கும், தானே தேர்ந்தெடுத்துக்கொண்ட மோசமான வாழ்க்கைக்கும் இடையில் ஊசலாடிய கண்ணதாசன் (இயற்பெயர் முத்தையா) அமெரிக்கா சென்றபோது 1981இல் காலமானார். தமிழ்நாட்டின் தலையெழுத்து, நல்ல கலைஞர்கள் இப்படி ஆகிவிடுவது என்றுதான் வேதனைப்பட முடியும். ஒருவேளை பாரதி போல, புதுமைப்பித்தன் போல, அன்றாடச் சோற்றுக்கும் பிழைப்புக்கும் அல்லாடு பவராக இருந்தால்தான் படைப்பாற்றல் நல்ல பயனை விளைவிக்கும் போலும்!


காப்பிய சிற்றிலக்கிய கால சமுதாயப் பின்புலங்களும் இலக்கியப் போக்குகளும்

kappiya-sitrilakkiya-2
இருபத்தோராம் நூற்றாண்டின் தொடக்கக் கால்பகுதியில் இருக்கும் நமக்குக் கவிதை பற்றிய சிந்தனைகள் முற்காலத்திய சிந்தனைகளிலிருந்து பெரிதும் மாறியிருக்கின்றன. இன்று நாம் வாழ்க்கைக்கு அர்த்தம் தேவை, அழகு தேவை, சுதந்திரம் தேவை என்றெல்லாம் நோக்குகின் றோம். சகமனிதர்களின் சமவாழ்விலிருந்துதான் இவை பிறக்கின்றன என்பதையும் உணர்ந்தி ருக்கிறோம். முற்காலத்தில் இப்படிப்பட்ட சிந்தனை கவிஞர்களுக்குள் இருந்ததா என்பது கேள்விக்குரியது. பெருங்கவிஞர்களிடையே இப்படிப்பட்ட சிந்தனை ஓரளவு முகிழ்த்திருந்தாலும், புராணங்களும் சிற்றிலக்கியங்களும் பாடிய கவிஞர்களிடம் இது மலர்ந்திருக்கமுடியாது என்று தோன்றுகிறது. காரணம், இலக்கியங்கள் எழுந்த காலப் பகுதிக்கும், அவ்விலக்கியங் களின் உள்ளடக்கம் உருவம் பண்பு முதலியவற்றுக்கும் இடையில் உயிரியக்கமான பிணைப்பு உண்டு என்பதை நாம் அறிவோம்.

தமிழிலக்கியத்தைக் காலப்பகுதிகளாகப் பகுத்த அறிஞர்கள், சங்க இலக்கிய காலம், அறநூல்கள் காலம், முற்காப்பியக் காலம், பக்தி நூல்கள் காலம், பிற்காப்பியக் காலம், சிற்றிலக்கிய, தலபுராணக்காலம், பிறசமய நூல்கள் எழுந்த காலம், தற்காலம் என்றெல்லாம் பலவேறு வகைகளில் பகுத்துள்ளார்கள்.
வையாபுரிப்பிள்ளை, தமிழ்க்காப்பிய காலத்தை முதற்காப்பிய காலம், இரண்டாவது காப்பிய காலம் என இரண்டாகப் பகுத்தார். இதற்குக் காரணம், சிலப்பதிகாரம், மணிமேகலை தோன் றிய காலத்திற்குப் பல நூற்றாண்டுகள் பிற்பட்டுத்தான் பெரியபுராணம், கம்பராமாயணம் போன்றவை தோன்றியிருக்கின்றன. இடையில் பக்தி இலக்கிய காலம் நுழைகிறது. ஒவ்வொரு காலப்பகுதிக்கும் ஒரு மையம் இருக்கிறது.
சங்கக்கவிதைக்கான காலம், பக்திஇயக்கத்துக்கான காலம், தற்காலம், இவை எவற்றின் கால எல்லையையும்விடக் காப்பிய சிற்றிலக்கியக் கால எல்லை பெரியது. சிலப்பதிகாரம் என்ற காப்பியம் தோன்றிய காலம் ஏறத்தாழ கி.பி.இரண்டாம் அல்லது மூன்றாம் நூற்றாண்டு என்று வைத்துக் கொண்டாலும், அதிலிருந்து, சிற்றிலக்கியங்கள் மிகுதியாகப் பாடப்பட்டுவந்த பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டு வரை இந்தக் காலப்பகுதி-ஏறத்தாழ 16 நூற்றாண்டுகள் விரிகிறது. இந்ததக் காலப்பகுதிக்குள் பக்தி இலக்கியக் காலமும் அடங்கிவிடுகிறது. ஆகவே இந்த மொத்தக் காலப்பகுதிக்கும் சமுதாயப் பின்புலம், இலக்கியப் போக்குகள் என்று சொல்வது, சங்கஇலக்கியத்தையும் தற்கால இலக்கியத்தையும் தவிர ஏறத்தாழ தமிழ் இலக்கியம் முழுவதை யும் பார்ப்பதே ஆகும்.
தமிழகத்தில் காலந்தோறும் நிலவிவந்துள்ள சாதியமைப்பு முறை, தமிழ் இலக்கியத்தைப் பாதித்த மிக முக்கியமான கூறு ஆகும். குறைந்தபட்சம் சிலப்பதிகாரக்காலம் முதலாக, தமிழகத்தின் பொருளாதாரத்திற்குரிய அடிப்படையாக நிலவுடைமை அமைப்பு இருந்தது. (நிலவுடைமை அமைப்பைப் பண்ணைவிவசாய முறை, பண்ணையடிமை முறை, நிலமானிய முறை என்றெல்லாம் சொல்வார்கள். ஐரோப்பாவில் இது படைமானிய முறை என்றும் சொல்லப்பட்டது.) இத்துடன் சாதி அடிப்படையும் சேர்ந்ததுதான் கார்ல் மார்க்ஸ் குறிப்பிட்ட ‘ஆசியப் பொருளாதாரம்’ என்பது.
சாதிய முறைக்கு அடித்தளமாக நிலவுவது பார்ப்பனியம். இதற்கு நிகராகத் தமிழ் இலக் கியத்தில் காணப்படும் இன்னொரு போக்கு பெண்ணடிமைத் தனம். சங்ககாலம் முதலாகவே, தொல்காப்பியம் முதலாகவே தமிழ் இலக்கியம் பெண்ணை ஆணுக்கு நிகராகத் தமிழர்கள் கருதியதில்லை என்பதைக் காட்டுகின்றது. தமிழின் முதற்காப்பியமான சிலப்பதிகாரம், பெண்ணை அடிமைப்படுத்துகின்ற கருத்துகளைக் கொண்ட காப்பியமே என்பதில் சற்றும் சந்தேகமில்லை. கற்பு என்பதே பெண்களை அடிமைப்படுத்துகின்ற நோக்கு என்று இன்று நாம் விவாதிக்கிறோம். தனியுடைமை-சமூகத்தின் நன்மைக்கு மாறாகத் தனி ஒருவனே மிகுதியாகச் சொத்துகளைச் சேர்த்துக் கொள்வது அறத்திற்கு மாறானது என்ற கருத்து இருபதாம் நூற்றாண்டில்தான் சற்றே பரவலானது. பழைய இலக்கியங்கள் அனைத்தும் தனியுடைமையைப் போற்றுவன என்பதில் சந்தேகமில்லை. அரசர்கள், குறுநிலத் தலைவர்கள் முதல் சிறிய ஊர்த்தலைவன், ஜமீன்தார் வரை அனைவரையும் போற்றும் போக்கையே அவை கொண்டுள்ளன.
ஆனால்: இவை அந்தக் காலப்போக்கை வைத்துக் காணும்போது, இன்னும் குறிப்பாக சமஸ்கிருத இலக்கியம், கிரேக்க இலக்கியம் முதலிய அக்கால இலக்கியங்களையும் ஒப்ப வைத்துப் பார்க்கும்போது பெரிய குறைபாடுகள் அல்ல.
தனியுடைமைக்கும் அதிகாரத்திற்கும் எதிரான குரலையும் பழங்கால முதலாகவே தமிழ் இலக்கியத்தில் காணமுடியும். சிலப்பதிகாரக் கண்ணகி, அரசனையும் கடவுள்களையும் கேள்விக்குட்படுத்துகிறாள். அதேசமயம், கணவனின் தவற்றையும் மென்மையான முறையில் கூறி இடித்துரைக்கிறாள். மணிமேகலை சமதர்மத்துக்காக, அனைவருக்கும் உணவு கிடைக்க வேண்டும் என்பதற்காகப் போராடினாள். சித்தர்கள் எந்தவிதத் தனியுடைமை, அதிகாரம் எதையும் ஏற்றவர்கள் அல்லர்.
உண்மையில் தமிழ் மண், அதன் இலக்கிய வரலாறு மிகவும் போற்றத்தக்கது. இளங்கோ வையும் கம்பரையும் சித்தர்களையும் தோற்றுவித்தது இந்த மண்ணே அல்லவா?
அறநூல்கள் காலத்துக்குப் பின் பல்லவர்கள் ஆட்சி தமிழ் மண்ணில் ஊன்றியது. வடக்கில் பல்லவ அரசர்களும் தெற்கில் பாண்டிய அரசர்களும் ஆண்டனர். இவர்கள் முதலில் பெரும்பாலும் சமணசமயத்தைச் சேர்ந்தவர்களாக இருந்தனர். பின்னர் பக்திக்காலத்தில்தான் இவர்கள் வைதிகசமயத்தைச் சேர்ந்தவர் ஆயினர். வைதிக-அவைதிக சமயப் போராட்டங் களை வேளாண்குலத்தவர்கள்-வணிகர்கள் போராட்டமாகக் கண்டு, இறுதியில் வேளாளர் களின் வெற்றியை மன்னர்களின் வைதிக மதமாற்றம் குறிப்பதாக விளக்கும் வரலாற்றாசிரியர்கள் உண்டு.

kappiya-sitrilakkiya-3
காஞ்சியும் மதுரையும் சமணத்துறவிகளின் இருப்பிடங்களாக விளங்கின. சமணசமயம் தர்க்க ரீதியான அறிவாலும், சாஸ்திர ஞானத்தாலும், தர்க்கவன்மையாலும் சிறந்து விளங்கிய ஒன்று. இதனை மக்கள் கலைகளைப் பயன்படுத்திய வைதிக சமயங்கள் வெற்றிகொண்டதில் வியப் பில்லை. பொதுவாக மக்கள் மத்தியில் அன்றும் இன்றும், தர்க்க ரீதியான அறிவைவிடக் கவர்ச்சியே வெற்றிபெறுகிறது.

பாண்டிய-பல்லவ மன்னர்கள் சமணர்களாக இருந்த காலத்தில்தான் சிலப்பதிகாரம், மணி மேகலை, சீவகசிந்தாமணி, குண்டலகேசி, நீலகேசி, பெருங்கதை, சூளாமணி போன்ற காப்பி யங்கள் அனைத்தும் இயற்றப்பட்டன. பெருங்காப்பியங்கள் எழவேண்டுமானால் பேரரசர் களின் அமைதியான ஆட்சி வேண்டும் என்பது உலகம் ஒப்பும் அடிப்படை. எனவே பல்லவ-முதற்பாண்டிய மன்னர்களின் காலமே ஐம்பெருங்காப்பியங்களின் காலம் ஆதல் வேண்டும். ஆனால் இவை முதலில் ஐம்பெருங் காப்பியங்களாகக் கருதப்படவில்லை. முதன்முதலில் நன்னூல் உரைகாரராகிய மயிலை நாதர்தான் (இவர் கி.பி. பதினைந்தாம் நூற்றாண்டுக்கும் பிற்பட்டவர்) ஐம்பெருங்காப்பியம் என்ற சொல்லைப் பயன்படுத்துகிறார். இந்தத் தொடர் சமஸ்கிருதத்தின் பஞ்சகாவியங்கள் என்ற மரபை நமக்கு நினைவூட்டுகிறது. இது மிகப்பிற்கால வழக்கு என்பதில் சந்தேகமில்லை. ஐம்பெருங்காப்பியங்களின் பெயர்கள்-சிலப்பதிகாரம் மணிமேகலை சீவகசிந்தாமணி வளையாபதி குண்டலகேசி என்று ஏறத்தாழ கி.பி. 18ஆம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த திருத்தணிகை உலாவில்தான் குறிப்பிடப்படுகின்றன. இவற்றுள், குண்டலகேசி, வளையாபதி ஆகியவற்றை எந்தத் தன்மைகளால் பெருங்காப்பியங்கள் என்று ஏற்றுக் கொண்டார்கள் என்பது தெரியவில்லை. இவற்றில் காப்பியத்துக்குரிய தன்மைகள் அறவே இல்லை.
சிலப்பதிகாரக் கதைக்கூறுகள் சங்க இலக்கியத்தில் உள்ளன. பேகன்மனைவி கண்ணகி கதை சங்க இலக்கியத்தில் வருகிறது. வள்ளல் பேகன், தன் மனைவி கண்ணகி என்பாளை விட்டுவிட்டு நல்லூர்ப் பரத்தை ஒருத்தியோடு வாழ்ந்தான் என்ற செய்தியும், அவனுக்குப் புலவர்கள் அறிவுரைகூறித் திருத்தினார்கள் என்ற செய்தியும் நமக்குக் கிடைக்கின்றன. ஒருமுலையறுத்த திருமாவுண்ணி என்பவளின் கதையையும் நாம் அறிவோம். இளங்கோ வடிகளுக்குக் கண்ணகி என்ற கற்பனைப் பாத்திரத்தை உருவாக்கி, அவள் கதையை அடிப்படையாக வைத்துத் தம் சமகாலத்து வடமொழி நெறியையும் தமிழ்நெறியையும் சமரசப் படுத்திப் படைக்கும் நோக்கம் இருந்தது. சிலப்பதிகாரம் என்னும் பெயரே சிலம்பு என்னும் தமிழ்ப்பெயரும் அதிகாரம் என்னும் வடசொல்லும் இணைந்து உருவானதுதான். காப்பியம் முழுவதும் நாம் இப்படிப்பட்ட தமிழ்நெறி-வடவர்நெறி இரண்டையும் சமரசப்படுத்தும் போக்கையே காண்கிறோம். தமிழ் மண்ணின் கூறுகளான வரிப்பாடல்கள் குரவைகள் முதலிய பலவற்றை எடுத்துக் கொண்ட அவர், இறுதியில் தமிழ்ப்பெண் கோயில் கொண் டதை விட மாடலமறையோனின் வைதிகநெறி மேம்படுவதையே காட்டிக் காப்பியத்தை முடிக்கிறார்.
அசல் தமிழ்க்கதையும் சமதர்மக்கதையுமான மணிமேகலையிலும் வடமொழிக்கூறுகள், மீயியற் கைச் சம்பவங்கள் முதலியன உள்ளன. ஆபுத்திரன் கதை மூலமாகப் பட்டவர்த்தனமாகப் பார்ப்பனியத்தை எதிர்க்கும் கதையாக அது தோற்றம் பெறுகிறது. என்றாலும் அக்கால வணிக வர்க்கம் தனது ஈவிரக்கமற்ற சுரண்டலை நடத்தியதை இரட்டைக் காப்பியங்கள் காட்டுகின்றன. அதனால் பசியினால் வாடி மக்கள் துடிதுடிக்க, அந்தப் பசியைப் போக்க எழுந்த அக்ஷய பாத்திரக் கற்பனையைத்தான் மணிமேகலையில் காண்கிறோம்.
சீவக சிந்தாமணி இரட்டைக் காப்பியங்களுக்குப் பின்னரும், கம்பர் காவியத்துக்கு முன்னரும் எழுந்த நூல் ஆதல் வேண்டும். இதன் காவியச் சுவையை நாம் விளக்கவேண்டியதில்லை. ஆனால் முன்எழுந்த சிலம்பு, மேகலை இரண்டு காப்பியப் போக்குகளுக்கும் மாறாக, ஒரு ஆடவனை-அதுவும் வடநாட்டு மன்னனைக் காப்பியத் தலைவனாக ஏற்கும் தன்மையை இதில் காண்கிறோம்.
kappiya-sitrilakkiya-1

சூளாமணி, பெருங்கதை, சீவக சிந்தாமணி மூன்றும் ஓரிரு நூற்றாண்டுகள் காலப்பகுதிக்குள் எழுந்தவையாக இருக்கவேண்டும். ஒரேமாதிரியான கதைப்போக்கினை இவை கொண் டுள்ளன. கம்பராமாயணம், பெரிய புராணம் இரண்டுக்கும் முன்னதாக எழுந்த சமண, பௌத்த சமயக் காப்பியங்களில் சிறந்தவை இவையே. அடுத்த நிலையில் நீலகேசியை ஏற்கலாம்.
கதைப்போக்கினை வைத்துப் பார்த்தாலும்கூட வளையாபதி பெருங்காப்பியமாக ஆவதற்கான சாத்தியம் தென்படவில்லை. குண்டலகேசியில் சில புரட்சிக்கூறுகள் தென்படுகின்றன. இது பௌத்த சமயக்காப்பியம் ஆனதால், பௌத்தர் அல்லாதவர்கள் இதனை அழித்திருக் கலாம் என்று கமில் சுவலபில் கருதுகின்றார். யாப்பருங்கலம், குண்டலகேசியைத் தர்க்கவாதம் என்று குறிப்பிடுகிறது. வீரசோழியமும் புறத்திரட்டும் இதை அகலகவி என்கின்றன.
ஐம்பெருங்காப்பியம் என்ற தொடரை வைத்து ஐஞ்சிறுகாப்பியம் என்ற தொடரும் உருவாகி யுள்ளது. சூளாமணி, யசோதர காவியம், நீலகேசி, உதயணகுமார காவியம், நாககுமார காவியம் என்பன அவை. இவற்றுள் உதயணகுமார காவியம், நாககுமார காவியம் என்பவை காவியம் என்னும் தகுதி படைத்தவையும் அல்ல, கவித்துவம் கொண்டவையும் அல்ல.
இதுவரை முற்காப்பிய காலம் பற்றி ஒருவாறு நோக்கினோம். பிற்காப்பிய காலத்திற்கு வருவோம்: சோழர் அரசு அக்காலத்தில் தனிப்பேரரசாகத் திகழ்ந்தது. வடநாடுகளிலும் கடலுக்கு அப்புறமுள்ள பர்மா, சுமத்திரா, ஜாவா முதலிய நாடுகளிலும் சோழர்களது வெற்றிக்கொடி பறந்தது. இப்படிப்பட்ட பேரரசுக்காலத்தில் கம்பராமாயணம் பெரியபுராணம் போன்ற பெருநூல்கள் தோன்றியதில் வியப்பில்லை. இவற்றுடன் கலிங்கத்துப் பரணி போன்ற போர்ப் பிரபந்தங்கள், சாஸனக் கவிதைகள், மெய்க்கீர்த்திகள், உலா, கோவை போன்ற சிற்றிலக்கிய நூல்களும், திருத்தொண்டர் திருவந்தாதி போன்ற பக்திநூல்கள், ராஜராஜேசுவர நாடகம் முதலிய நாடகங்கள் ஆகியவையும் தோன்றின. சோழ அரசர்கள் பெருமை பெற்று விளங்கிய காலத்தில் அந்த அரசர்களது வெற்றிச் சிறப்பு முதலியன பற்றிப் பல பிரபந்தங்கள் தோன்றின.
சோழர் காலம், பாண்டியர் காலம் வரை பழைய நிலவுடைமை முறையே நிலவியது. தமிழகத் தின் நிலவுடைமை முறையை இரண்டு வகையாகக் காணவேண்டும் என்பதை வரலாற்று நோக்கு காட்டுகிறது. முற்கால நிலவுடைமை முறை வேறு, விஜயநகர அரசு ஏற்பட்ட பின் தோன்றிய பிற்கால நிலவுடைமை முறை வேறு.
சமயச்சார்பு பற்றிய சில வகைப் பிரபந்தங்கள் பக்திக்காலத்திலேயே தோன்றி யிருந்தாலும், அரசர்களைக் குறித்த பிரபந்தங்கள் பிற்காப்பிய காலத்தவை என்பதில் ஐயமில்லை. இவை ஒருவகையில் அரசர்களை மகிழ்வித்தும், கவிச்சுவையினால் இன்னொரு வகையில் மக்களை மகிழ்வித்தும் வந்தன. இவற்றுள் மிகச் சிறந்தவை கலிங்கத்துப் பரணியும் மூவருலாவும் ஆகும். “சமயத்தைவிடுத்து உலகியல் விஷயங்களை நூற்பொருளாகக்கொண்டு பல செய்யுட்களும் இக்காலத்து மிகுதியாய்ப் பிறந்தன. சமுதாய நிலைக்கும் இலக்கியங்களுக்கும் உள்ள தொடர்பை இது நன்கு விளக்குகின்றதல்லவா?” என்பார் வையாபுரிப் பிள்ளை.
சோழர் காலத்தில்தான் முதற்கால நிலவுடைமை அமைப்பு உச்சத்தை அடைந்தது. உறுதிப் பாடு பெற்றது. கூடவே சாதியமைப்பும் இறுக்கம் பெற்றது. இந்தியாவில் சாதியமைப்பு வர்க்க அமைப்புடன் இறுக்கமான தொடர்புடையது. இதனால்தான் சமயத்தை விடுத்து உலகியல் விஷயங்கள் நூற்பொருளாகும் தன்மை பெற்றன, கம்பராமாயணம் போன்ற பெருங்காப் பியம் எழுவதும் இயன்றது.
சங்ககாலம் முதலாகவே பல்லவர்காலம், சோழர்காலம் ஊடாகத் தமிழகத்தின் தனிச் சிறப்பான ஊராட்சிமுறையும் தன்னிச்சையாக இயங்கிவந்தது. கம்பராமாயணம் தனிச் சிறப்புடன் திகழ்வதற்கு அக்கால ஊராட்சியின் தன்னாட்சித் தன்மையும், ஊராட்சிமுறையில் முக்கியத்துவம் பெற்றிருந்த சடையப்ப வள்ளல் போன்றவர்களின் உதவியும் முக்கியக் காரணம். ஊர்ச்சபைகள் நிலவுடைமை முறையின் வெளிப்பாடுகள் என்றாலும் குறைந்த பட்சமாக உணவு உரிமை (உணவுரிமை என்பது சேக்கிழாரின் பெரிய புராணத்தில் வரும் தொடர்) என்பது அதில் இருநதது. மேலும் இன்னின்ன சாதிக்கு இந்த இடம் என்று வரையறுக்கப்பட்டு ஒருவரை ஒருவர் சார்ந்து வாழும் நிலை இருந்ததால் சாதிக் கட்டுப்பாடு இருப்பினும் ஒருவிதச் சார்புநிலையும் நிலவியது. இந்தப் பின்னணியில்தான் கம்பரின் இராமாயணம் தோன்றியது. இதைத்தான் முதற்கால நிலவுடைமை முறை என்கிறோம்.
எந்தக் கவிஞனும் தன் காலச் சமூகநிலையைப் பிரதிபலிப்பதுபோலவே அதனைத் தன்போக்கில் மறுபடைப்புச் செய்யவும் செய்கிறான். கம்பரின் சமத்துவக் கோட்பாடு பற்றிப் பலரும் விளக்கியுள்ளனர். கம்பர் தம் காலநிலையை மறுப்பதனையே அது காட்டுகிறது.
கம்பர் கவித்துவம் பெரியதென்பதை விளக்கவும் வேண்டுமோ? புராண இயல்பை மீறிப் பேரிலக்கியமாகக் கம்பர்காவியம் திகழ்கிறது. வான்மீகி இராமாயணத்தைக் கம்பர் தம் காலத் துக்கேற்றவாறு மறுபடைப்புச் செய்தார். கம்பர் கண்ட தெய்வம், வால்மீகி கண்ட இராமன் அல்ல. அது மனிதனுக்குள்ளிருந்து, தமிழ் மண்ணிலிருந்து விளைந்த தெய்வம். கம்பர் பல செய்திகளைப் பல பாடல்களில் சொல்லிச் செல்கின்றபோதே ஆங்காங்கு கவித்துவம் வெடித்து அற்புத ஒளிவீசுகிறது என்பதை யாவரும் அறிவார்கள்.
ஆனால் இருபதாம் நூற்றாண்டில் கம்பர் காப்பியம் இகழப்பட்டதுபோல-கம்பரசம் போன்ற நூல்களால் இழித்துரைக்கப் பட்டதுபோல வேறு எந்த நூலும் வசைக்கு ஆளாகவில்லை, அதேபோலக் கம்பன் விழாக்களும் கம்பன் வியாக்கியானச் சொற்பொழிவாளர்களும் பாராட்டியதுபோன்ற சிறப்பும் வேறு எந்தக் காப்பியத்திற்கும் கிடைக்கவில்லை.
இந்தியாவில் வர்க்கம்-வருணம்-சாதி மூன்றும் ஒன்றிற்கொன்று ஆதாரமானவை. மனிதர்களுக்குப் பிறப்புரிமைகள் உண்டு, எல்லா மனிதர்களும் சமம் என்பதை இந்தியச் சமூக அமைப்பு ஒருபோதும் ஏற்றுக்கொண்டதில்லை.
கம்பராமாயணம் மிகவும் ஆதியான மீயியற்கைத் தன்மை கொண்ட கதையை எடுத்துக் கொண்டதால் நேரடியாக இந்தச் சமூக அமைப்புக்குள் நுழைய வேண்டிய தேவையில்லாமல் போயிற்று. ஆனால் சைவ அடியார்களின் வரலாற்றைக்கூற எழுந்த, தமிழின் முதல் சைவசமயக் காப்பியமான பெரியபுராணம் பக்தியைப் போற்ற வேண்டி எழுந்ததால் பார்ப் பனியத்தை ஏற்றுக்கொள்ளும் நிலைக்குத் தள்ளப்பட்டது. சுந்தரர் எழுதிய திருத்தொண்டத் தொகை இதற்கு மூலமாக அமைந்துள்ளது. பெரியபுராணத்தில் திருஞானசம்பந்தருக்கு நிகரான பெருமை திருநாவுக்கரசருக்கு அளிக்கப்படவில்லை என்பது வெளிப்படை. பார்ப்பன அடியார்களுக்கும் பிற அடியார்களுக்கும் வெவ்வேறு வகையான நீதிகள் பேசப் படுகின்றன இக்காப்பியத்தில் என்பதை யாவரும் அறிவர்.

kappiya-sitrilakkiya-4

சேக்கிழார் ஏன் மாணிக்க வாசகரைப் பெரியபுராணத்தில் சேர்க்கவில்லை என்பதற்கு விடை இல்லை. மாணிக்கவாசகரைத் தொகையடியார் என்பதில் சேர்க்கலாம் என்று சிலர் கூறுவார்கள். இப்படி மணிவாசகரை நூற்றோடு நூற்றொன்றாகச் சேர்க்க எவ்விதத்திலும் முடியாது. அநபாயசோழன் பற்றிய கதை கூறுவதுபோல, சமணர்களை முறியடிப்பதற்கு அவர்களுடைய காப்பியம் என்னும் ஆயுதத்தைத் தமதாக்கிக் கொண்டார் சேக்கிழார் என்பது உண்மை.
பெரிய புராணத்தைச் சிலர் காப்பியம் என்கிறார்கள். காப்பியத்தின் மையக்கதை சுந்தரர் கதை என்றால் பிற எல்லாக் கதைகளும் இந்த மையத்தோடு இணைகின்ற முறையில்தானே இருக்கவேண்டும்? அப்படி அமையவில்லை. இருப்பினும் பெரிய புராணத்தின் இலக்கியச் சிறப்பில் நமக்கு ஐயமில்லை. எந்தெந்தக் காலத்திலோ எந்தெந்த வடிவங்களிலோ எங்கெங்கோ நடை பெற்ற தாறுமாறான நிகழ்ச்சிகளைத் தம் காலத்தில் நிகழ்ந்தனவாகக் கொண்டு சிவனடியார் வரலாற்றைப் படைப்பதில் சேக்கிழார் வெற்றி பெற்றிருக்கிறார். சிவனும் சிவனடியார்களும் ஒன்று என்ற சைவ உணர்வின் அடிப்படையில் இதிலுள்ள பல கதைகள் இயங்குகின்றன. இயற்பகை நாயனார் கதை போன்றவற்றை இப்படித்தான் காண முடியும். தேவாரமூவர் வாழ்க்கைகளில் நடந்ததாகக் கூறப்படும் எலும்பைப் பெண்ணாக்கிய கதை, முதலை உண்ட பாலகனை மீட்ட கதை, கடலில் கட்டிப் பாய்ச்சிய போதும் உயிரோடு வந்த கதையெல்லாம் வெறும் கதைகளாக எஞ்சுபவை, இவை புராணங்களாகத்தான் தகுதி உடையவை. இலக்கியம் ஆக இயலாதவை. ஆனால், இலக்கியம் என்று சொல்வதற்கு ஏற்ற முறையில் புராணக் கூறுகள் அமுங்கி மனிதவாழ்வின் மேன்மைகள் சில கதைகளில் சிறப்பாக வெளிப்பட்டுள்ளன. இம்மாதிரிக் கதைகள் சிலவற்றில் மட்டும் நாம் நவீனகாலப் போக்கினை இனம் காணமுடிகிறது.
மெய்ப்பொருள் நாயனார் கதை, பூசலார் கதை, மனுநீதிச்சோழன் கதை முதலியன நமக்கு உகந்த கதைகளாக உள்ளன. இவற்றில் மிகச் சிறப்பானதாக கண்ணப்ப நாயனார் கதையைச் சொல்லலாம். சிவகோசரியார் ஆகம வழிப்பட்ட சடங்குகளின் சார்பாக நிற்பவர். கண்ணப்பருக்கு பக்திதான் பெரியது. தன்னைப்போலவே இறைவனையும் மானிடவடிவமாகவே கருதும் மனப்பான்மை கொண்டவர். சிவனுக்கு ஊறுநேர்ந்தால் கண்ணைமட்டும் அல்ல, உயிரையும் கொடுக்கத் தயாராக இருக்கிறார். இந்தக் கதை ஓர் அருமையான உருவகமாக இலங்குகிறது. சட்டம், விதிமுறை, ஒழுங்கு சார்ந்தவர்கள் ஒருபுறமும், மனிதநீதி, இயற்கை நீதியின் சார்பாக நிற்பவர்கள் மறுபுறமும் எதிரெதிராக இயங்குவதைக் காட்டுகிறது இது.
திருநாளைப்போவார் கதை கடுமையான விமரிசனங்களுக்கு உள்ளான கதை. தங்கள் வாழ்நிலைக்குரிய சிறுதெய்வங்களை மறுத்துவிட்டு நந்தனார் பெரிய தெய்வமான சிவபெரு மானைத் தேடிச் செல்கிறார், ஆனால் சாதிமுறைமையை மீறிய காரணத்தினால் கோயிலுக்குள் மட்டுமல்ல-ஊர் எல்லைக்குள்ளாகவே நுழையமுடியாமல் தீயில் சாகிறார். இதில் சேக் கிழார் படைத்துக்காட்டும் கடவுளாகிய சிவனும் சாதி ஆதிக்கம் உடையவனாகவே இருக்கிறான். “தீயில் நீ மூழ்கித் தூய்மை அடைந்துவா” என்று ஆணையிடும் கடவுளை வேறு எப்படிப் பொருள்படுத்த முடியும்? திருநாளைப் போவாரைக் குலவொழுக்கம் மீறாமல் நடந்து கொண்டவராகவே சேக்கிழார் காட்டுகிறார். எனவே அக்கால முறைமையை மீறாமல் திருநாளைப் போவார் சந்தோஷமாகவே தீயில் இறங்கி ‘ஐயராகி’ யிருப்பார்.
சுந்தரரைச் சிவபெருமான் ஆட்கொண்டது ஓர் அற்புதமான நாடகமாகக் காட்சியளிக்கிறது. கடவுள் மனிதனுக்குத் தோழமைப்படுவதும் மனைவியின் பொருட்டாகத் தூதுசெல்வதும் வியப்பளிக்கின்றன. இத்தகைய இறைவனின் செயலையே விமரிசனப்படுத்தி உயிர்துறக்கும் ஏயர்கோன் கலிக்காம நாயனாரையும் நாம் பெரிய புராணத்தில் காண்கிறோம்.
சமண சமயத்தால் தமிழுக்கு விளைந்த நன்மை நீதிநூல்களும் காவியங்களும் மட்டுமல்ல. சமணர்கள் சமயவிவாதங்களில் அதிகமாக ஈடுபட்டுவந்ததால், சைவத்திலும் அந்தப்போக்கு தோன்றியது. இதன் விளைவாக எழுந்தனவே சமய சாத்திரங்கள். சுமார் கி.பி.1000 முதல் 1350க்குள் இவை எழுந்தன.
சோழப் பரம்பரை சிதைந்துபோய், இரண்டாவது பாண்டியப் பேரரசும் வலிமை குன்றிய நிலையில் புதுவகையான நூல்களும் இலக்கியங்களும் தோன்றும் வாய்ப்பு ஏற்படவில்லை. இது பதினான்காம் நூற்றாண்டின் தொடக்க காலம். மத்திய அரசு வலிமை குன்றிவிடவே நாட்டில் அமைதியும் குலைந்தது. சோழப் பேரரசின் வீழ்ச்சியைத் தொடர்ந்து பாரம்பரிய ஊராட்சிமுறை மங்குதசை அடைந்தது. இச்சமயத்தில், பண்டை நூல்களைக் கற்று அவை அழியாமல் பாதுகாத்த அறிஞர்கள் இருந்தனர். அவர்கள் தமிழ் இலக்கியங்களுக்கும் இலக்கணங்களுக்கும் உரை எழுதினர். கி.பி.1250 முதல் 1600 வரை உரையாசிரியர்கள் காலம் எனலாம். இளம்பூரணர், பேராசிரியர், சேனாவரையர், அடியார்க்கு நல்லார், பரிமேலழகர், நச்சினார்க்கினியர் போன்றோர் யாவரும் இக்காலப்பகுதியில் தோன்றியவர்கள். தமிழ் உரைநடைக்கு அடிகோலியவர்கள் உரையாசிரியர்களே.
சித்தர்களின் இலக்கியம் தமிழின் தனிச்சிறப்பு. சாதிமத பேதங்களை மறுத்தவர்கள் சித்தர்கள். சான்றாக, சிவவாக்கியர், “உங்கள் பேதமன்றி உண்மை பேதமில்லையே” என்கிறார். சமரச சன்மார்க்கத்தை வலியுறுத்தியவர்கள் தாயுமானவரும் வள்ளலாரும். “வேதாந்தம் சித்தாந்தம் வேறென்னார் கண்களிக்கும் நாதாந்த மோன நலமே பராபரமே” என்கிறார் தாயுமானவர். ஆனாலும் பழங்காலச் சித்தர்கள் முதல் வள்ளலார் வரை எல்லோரும் சமூகத்திலிருந்து ஒதுங்கி வாழ்ந்த ஆட்சேபணையாளர்களே தவிர, புரட்சியாளர்கள் அல்லர். தமக்குப் பிடிக் காத சமுதாயத்திலிருந்து விலகிக்கொண்டவர்கள் அவர்கள். “கடைவிரித்தேன் கொள்வா ரில்லை” என்ற வள்ளலார் கூற்று இதனை உறுதி செய்கிறது.
மேலும் சித்தர்களின் கோட்பாடுகள் அவ்வக்காலச் சமயநெறிக்கும், அதனால் சாதிநெறிக்கும், ஆதிக்கக் கருத்தியலுக்கும் உட்பட்டிருந்தன. அதனால் அவர்களால் பெரியதாக எதுவும் செய்ய இயலவில்லை.
பேரரசர்களின் காலத்திற்குப் பிறகு தமிழ் இலக்கியம் ஒடுங்குதசையை அடைந்தது. விஜய நகரப் பேரரசில் மக்களின் உரிமைகளைவிடக் கடமைகளே வலியுறுத்தப்பட்டன. இடைவிடாத போர்களால் நாடு நலிவுற்றது. இவற்றால் ஆங்காங்குள்ள பிரபுக்களை நாடி வயிறுவளர்க்கும் கேவலத்திற்குத் தமிழறிஞர்கள் ஆளாயினர். இராமச்சந்திரக் கவிராயர் “கல்லைத்தான் மண் ணைத்தான் காய்ச்சித்தான் குடிக்கத்தான் கற்பித்தானா?” என்று தம்மை நொந்துகொள்ளும் கவிதை இதற்குச் சான்று. பெரும்பாலும் புராணங்களும் சில்லறைப் பிரபந்தங்களுமே இக்காலங்களில் பாடப்பெற்றன.
விஜயநகரப் பேரரசின் கீழும், மராட்டியர்கள் கீழும், பாளையக்காரர்களின்கீழும், தெலுங்கு கன்னடம் மராட்டி போன்ற பாஷைகளே ஆதரிக்கப் பட்டதால் தமிழின் வளம் குறைந்தது. சிற்றரசர்கள் சிலர் தமிழை ஆதரித்தனர். திருவாவடுதுறை ஆதீனம், தருமபுரம் ஆதீனம், காசிமடம், திருவண்ணாமலை மடம் போன்ற மடங்களில் சைவத் தமிழ்க் கல்வி கற்பிக்கப்பட்டது. திருவரங்கம் ஜீய மடம் போன்றவை வைணவச் சார்பான நூல்களைக் கற்பித்தன. எனினும் பொதுவாக நோக்குமிடத்துக் கல்வியும் புலமையும் ஒடுங்கிவந்தன. இக்காலம் ஏறத்தாழ கி.பி.1300 முதல் 1800 வரை எனலாம்.
கி.பி. பதினான்காம் நூற்றாண்டில் முதன்முதலாக இஸ்லாமிய அரசு மதுரையில் ஏற்பட்டது. பின்னர் விஜயநகரப் பேரரசின் தென்மண்டலமாயிற்று மதுரை. விஜயநகரப் பேரரசு தலைக் கோட்டைப் போரில் க்ஷீணமடைந்தபோது விசுவநாத நாயக்கரால் ஏற்படுத்தப்பட்ட 72 பாளையப்பட்டுகள் தன்னாட்சி பெற்று ஆளத்தொடங்கின.
ஏறத்தாழ கி.பி.1600 முதலாக ஐரோப்பியர்கள் நுழையலானார்கள். சோழர் காலம்வரை தன்னாட்சியுடன் நிலவிய ஊர் மன்றங்கள் நிலங்களை உடைமையாக வைத்திருந்தன. இவற்றிற்கு கணபோகம் என்று பெயர். தனிப்பட்டோர் வைத்திருந்த நிலங்கள் ஏகபோகம் எனப்பட்டன. நாயக்கர் காலத்தில் கணபோக நிலங்கள் தெலுங்கு கன்னடப்படைத் தலைவர்களுக்கும் தனியார்களுக்கும் மானியமாக அளிக்கப்பட்டன. அதுவரை சதுர்வேதி மங்கலங்களாக இருந்தவை நாயக்க மங்கலங்கள் ஆயி.ன நாயக்கர்கள் கொண்டுவந்த ஆயக்காரர் முறை மக்களை நலிவடையச் செய்தது. தெலுங்கு பேசும் தலைவர்கள்-முன்பின் அறியாதவர்கள்-அவர்களுக்கு வரிவசூல் மட்டுமே நோக்கமாக இருந்தது. புராதன ஜனநாயகப் பண்பு மறைந்தது. நிலவுடைமை அமைப்பின் கேடு கெட்ட அம்சங்கள் மட்டுமே நிலை பெற்றன. இதனைத்தான் பிற்கால நிலவுடைமை முறை என்கிறோம்.
விஜயநகரப் பேரரசுக்காலத்திலிருந்து தெலுங்கு பிராமணர்கள் தமிழகத்தில் குடியேற்றப்பட்டு சாதி முறையும் சாதிக்கடமையும் வலியுறுத்தப்பட்டதால் சாதிக்கட்டுப்பாடு அதிகரித்தது; இந்துமதம் இறுதிவடிவம் பெற்றது. மதம் அரசாங்கத்தின் உத்தியோகபூர்வக் கருவி ஆயிற்று. தஞ்சாவூர் மராட்டியர்கள் சமஸ்கிருதப்புலவர்களை மட்டுமே ஆதரித்து வந்தனர்.
இந்நிலையில் தமிழ்க்கல்வி எங்ஙனம் சிறப்பெய்த முடியும்? இதில் புராணங்களும் தல புராணங்களும் மட்டுமே மிகுதியாகப் பாடப்பட்டதில் வியப்பில்லை. அவ்வாறே சிற்றிலக்கியங்களும் தோன்றின. வரம்பு கடந்த கற்பனையில் தோன்றியவை தல புராணங்கள். இடைக்காலத்துத் தமிழ்ப் புலவர்கள், கற்பனை உணர்வில் மட்டுமே பிறந்த இவற்றைத்தான் இலக்கியங்களாகக் கருதியிருக்கிறார்கள். யமகம், திரிபு, அந்தாதி போன்ற புதிய யாப்பு வடிவங்களையும் இவற்றில் காண்கிறோம். சமஸ்கிருத மொழி வரலாறு தொடர்பான புராணப் புனைகதைகளை நம்பி மேலாதிக்கத்துக்கு அடிபணிந்திருந்தவர்கள் இவர்கள். இருபதாம் நூற்றாண்டில் பாரதி தோன்றி சமகாலத்தன்மையில் பார்வையைச் செலுத்தும் வரை இவ்வகைப் புலமை இலக்கியத்திற்குச் செல்வாக்கு இருக்கவே செய்தது.
இருவகைச் சிற்றிலக்கியங்கள் தமிழில் உள்ளன. இரண்டு வகைகளுமே பாடாண்திணை என்ற ஒரேஒருவகையில் அடங்குவன என்றாலும், முதல்வகை, இலக்கியப் பாங்கானது. இதில் அதுவரை தமிழில் இருந்த கவிதைப்போக்கிற்கு முற்றிலும் மாறுபட்ட போக்கினைக் காண்கிறோம். முத்தொள்ளாயிரம், கலிங்கத்துப்பரணி, நளவெண்பா போன்ற யாவும் இதில் அடங்கும். இவற்றில் தமிழ்க்கவிதையின் வளத்தைச் சந்திக்கலாம். சிலசமயங்களில் தரை நமக்குத் தட்டுப்படுவதில்லை என்று சொல்லுமளவுக்குக் கற்பனை சிறகுமுளைத்துப் பறக்கிறது இவற்றில். என்றாலும் தமிழ்வளத்திற்கு இவை முக்கியமானவை.
யதார்த்தமான கற்பனைக்கு மாறுபட்ட போக்குக் கொண்டவை இரண்டாவது வகைச் சிற்றி லக்கியங்கள். இவை மன்னர்களையும் ஜமீன்தார்களையும் உள்ளூர்க் கோவில்களிலுள்ள இறைவனையும் மையப்படுத்திப்பாடும் போக்கில் எழுந்தவை. பரணி, தூது, உலா, கோவை, பிள்ளைத் தமிழ், பள்ளு, குறவஞ்சி என்று எத்தனையோ வகைப் புதிய பிரபந்தங்கள். இடையிடையே சீறாப்புராணம் போன்ற இஸ்லாமியக் காப்பிய நூல்களும் தேம்பாவணி, சதுரகராதி, பரமார்த்த குருகதை போன்ற கிறித்துவ நூல்களும் தோன்றின. இவற்றிற்குள்ளும் வரலாறு சமூகம் போன்றவற்றின் இயக்கத்தைக் குறைந்த அளவிலேனும் காணமுடியும். என்றாலும் பள்ளு போன்ற மிகக்குறைந்த சில இலக்கியங்களைத் தவிர, பிற வகைகள் சமூகம் சார்ந்த உள்ளடக்கம் அற்றவையாகவே உள்ளன.
தமிழ் இலக்கியத்தை இப்புலவர்கள் வளப்படுத்தினார்கள் என்பதைவிட தமிழ் இலக்கியம் ஏதோ ஒருவகையில் சாகாமல் காத்துவந்த பாதுகாவலர்களாகப் பணியாற்றினார்கள் என்று தான் கூறமுடியும். கவிதையில் இலக்கணத்தின் மேலாதிக்கத்தை ஏற்றவர்கள் இவர்கள். இன்னொரு புறம், இவர்கள் பாடிய காதல், உலா, உலாமடல், கோவை போன்றவை ஜமீன்தார்களின் சிற்றின்பப் போக்கிற்கு ஏற்பவே அமைந்தன. இம்மாதிரிப் பிரபந்தங்களின் காமப்போக்கு குறிப்பிடத்தக்கது.
இக்காலத்தில் ஏற்பட்ட இன்னொருவகையான இலக்கியப் போக்கும் நோக்கத்தக்கது. இது ஓர் எதிர்ப்புப் போக்கு. ஔவையார், காளமேகம், இராமச்சந்திரக் கவிராயர், இரட்டைப் புலவர் கள் என எத்தனையோ கவிஞர்கள் தனிக்கவிதைகளை இயற்றியுள்ளனர். இவை கவர்ச்சி மிக்கவை. கடவுளர்களையும் இக்கவிஞர்கள் கேலி செய்துள்ளனர். வள்ளல்களைப் பாராட் டியதுபோலவே குறைகண்டும் பாடியுள்ளனர். வறுமையையும் செம்மையென ஏற்று மிக அழகாகப் பாடியவர்கள் இவர்கள். அதுபோலவே பள்ளு நொண்டிநாடகம் போன்றவற்றில் இடம் பெறும் ஆண்டைகளைப் பற்றிய வசைக் குறிப்புகளும் நோக்கத் தக்கவை.
சங்ககாலத்தை அடுத்துப் பதினெண்கீழ்க்கணக்குநூல்கள் தோன்றியதுபோலவே, பிற்காலத்திலும் அறநூல்கள் தோன்றியுள்ளன. ஆனால் இந்தப் பிற்காலத்து நீதி நூல்களுக்கு அடிப் படைக் காரணம், வர்க்க முரண்பாடுகள் இறுகி, சாதிக்கட்டுப்பாடுகளும் இறுக்கமடைந்து, சமுதாயத்துக்குப் பெரும்தளையாக மாறியமைதான். ஆத்திசூடி, கொன்றைவேந்தன், அறநெறிச் சாரம், நல்வழி எனப் பல அறநூல்கள் தோன்றியுள்ளன. இவற்றில் சிறந்தது, இரண்டு சீர்களில் ஓர் அற நெறியைச் சொல்வது ஆத்திசூடி. இதனை பாரதியார் உட்படப் பிற்காலக் கவிஞர்கள் எத்தனையோ பேர் போற்றியுள்ளனர். இவற்றைப்போலவே அறநெறியை உட்கொண்டதாகச் சதக இலக்கியம் என்பதும் தோன்றியுள்ளது. இது தெலுங்கில் காணப்படும் ஒரு முக்கிய இலக்கிய வகை.
நாயக்கர், ஐரோப்பியர் ஆட்சிமுறையில் உழைப்பவனுக்கு உத்திரவாதம் இல்லை. பழைய ஊராட்சி முறை முற்றிலும் அழிந்ததால், உணவுரிமை என்பதும் இல்லை. உணவுரிமை மறைந்து கூலி என்ற புதிய சொல் இலக்கியங்களில் இடம்பெறுவதைப் பார்க்கிறோம். புதிய அமைப்பில் ஏற்பட்ட ஜமீன்தார்கள் தெலுங்குச் சார்பினர் ஆதலின் தமிழ் விவசாயிகளைக் கடன்வாங்கும்படி செய்து சந்ததி சந்ததியாகக் கொத்தடிமைகள் ஆக்கினர். இது பிற்கால நிலவுடைமை முறையின் நேரடி விளைவு. இதற்குப் பின் கி.பி. 1600 முதலாக ஐரோப்பியர் வருகை நிகழ்கிறது.
ஆனால் ஐரோப்பியர்களின் ஆட்சி கி.பி.1800 முதலாகவே நன்கு ஏற்பட்டது. அச்சு எந்திரம் இக்காலத்தில்தான் பிரபலம் அடைந்தது. 1812இல் திருக்குறள் முதல் அச்சுப்பதிப்பு நிகழ்ந்தது. இதற்குப் பின் இக்காலத் தமிழ் இலக்கியத்தின் தோற்றத்திற்கான அறிகுறிகள் தென்படு கின்றன. எனவே இங்கு இந்த எல்லையோடு நிறுத்திக்கொள்வோம்.
இறுதியாக ஒன்றைச் சொல்லலாம். இவ்வளவு இடர்ப்பாட்டுக்கிடையிலும் எவ்வாறோ தமிழும் அதன் இலக்கியமும் பிழைத்திருந்தன என்பதுதான் வியப்பு. “தன்னியல்பு கெடாது காலகதியோடு ஒத்துச் செல்வதுதான் தமிழ்ப்பண்பாட்டின் இயற்கை” என்று வையாபுரிப் பிள்ளை பாராட்டுகின்றார். தமிழின் இடைக்கால வரலாற்றைப் புரிந்துகொண்ட நாம், அது உண்மைதான் என்பதை இன்னும் தெளிவாகவே அறிகிறோம்.


Gnani’s Life and Achievements

new-ap4

 

 

1. Gnani (K. Palanisamy, b. ) was born in a simple family in a village in Coimbatore district in Tamilnadu. He had his school education in Coimbatore and studied Tamil literature in Annamalai University. He worked as a Tamil teacher for 30 years in a distinguished school in Coimbatore. Though he neither served in a college nor got a Doctorate in Tamil literature, his contacts with renowned Tamil scholars and his self-learning which has continued for more than 50 years, have endowed him with a deeper knowledge of Tamil literature, both ancient and modern. His involvement in Marxism and Tamil has shaped him into a critic of Tamil Literature and contemporary Tamil society. Though he has written more than 25 books in a Marxist perspective, he has always remained aloof from the Party Communists. He is always concerned with Tamil Vitue (Aram) and the Tamil way of thinking. In his view, Tamil Virtue implies equality and socialism. We can easily call Gnani a Tamil Marxist.

2. Though he had a formal education in Tamil, he was always concerned with the Little Magazine movement in Tamilnadu. He regards highly the service of doyens like C.S. Chellappa, Ka. Naa.Su and N. Pichamoorthy in the rejuvenation of Tamil. Though he has sometimes agreed and often differed with the views of Venkat Swaminathan, Pramil and Sundara Ramaswamy, he has always appreciated them for their service. Gnani has been editing little magazines for more than 40 years. First he edited Puthia Thalaimurai and Vaanampadi. Then with a few friends’ help, he ran Marxia Ayvithazh, Parimanam and Nigazh. Lastly, he edited Thamizh Neyam. His work with the Tamil Little Magazines has made his knowledge in modern literary movements extensive.

3. Gnani has great reverence for old scholars like Maraimalai Adigal, T.P. Meenakshi sundaram and V.Sp. Manickam. Likewise he appreciates the works of Ka. Naa.Su, N. Picha moorthy, Pramil, Jeyakanthan, Sundara Ramaswamy and lately Jayamohan. Like the ancient literature in Tamil, modern literature also has contributed to the growth of Tamil language. Gnani has proved that modern Tamil Literature is not less in richness or resources than the ancient.

4. The views acquired from the Little Magazines have provided the acumen to Gnani to understand the potential of ancient Tamil literature. Tholkappiyar’s Thinai Theory can be used for analysing the whole of Tamil literature. Along with Marxism, modern movements like Periyarism, Dalitism, Feminism, Postmodernism can contribute to the growth of Tamil literature.

5. Mere scholarship in Tamil or worshipping Tamil shall not make Tamil rich. Indian Government’s recognition of Tamil as a Classical language is a good opportunity for Tamil’s advancement. It could also be taken as the last chance for the rescue of the Tamil race. It is the Tamil scholars’ responsibility to ascertain the larger contribution of the Tamil civilization in shaping the Indian civilization. Exploration in various fields like Tamil Music, Tamil Medicine, Tamil architecture and sculpture, technology, agriculture, mathmatics, science and philosopy is the timely need to do this. Also, we can regain the expertise we had in these fields which were lost during the Medieval period. Continuation of the Indus valley excavation and the study of its hieroglyphics might help a lot to understand the Tamil contribution to Indian culture.

6. True Tamil scholarship will not prostrate before power, money or fame. During the Sangam period, poets and scholars had the power to advise the kings on the political happenings of their times. Today also poets’ service in this direction is needed. The perfidy of the political party leaders to Tamil shall be always despised by the Tamil scholars. Tamil Eelam’s liberation was ruined by them. What kind of future we can expect from them, for the freedom of the Tamils living in Tamilnadu?

7. Tamil research should not be confined to literature and grammar alone. It should be deeply concerned with the day to day problems of the Tamil people. Love for Tamil cannot be limited to language alone. Tamil way of living, Tamil Aram, the landscape, the water and land resources of Tamilnadu, its industrial growth – everything should be keenly attended to. Everybody involved in such matters should keep in mind the fact that we are the heirs of Valluvar, Ilango, Bharati and Bharatidasan. Verily we have to live by Bharatidasan’s dictum, Tamil is our soul.

8. One third of Tamil Literature is concerned with Bhakti. Raw rationalist approaches cannot help the study of Bhakti literature. Knowledge of many fields is a necessity.
Gnani expressess these views in all his writings which extend to more than 5000 pages in print. His life is in accordance to his views.

9. Gnani has never sought fame or greatness. He is always concerned with the tribulations of Tamil. In his writings he speaks about how the hard times came over to Tamil and the Tamil race. For example, the Indian government has accepted globalization, and through that, acknowledged the dominance of the world powers. Tamil Language and the Tamil people face destruction because of this move. We cannot agree with the Tamil politicians who cooperate with the Indian government. We have no future without socialism. In the above criticism, we hear the voices of the noble poets of Sangam in Gnani.

10. We can reread Tamil literature with the aim of developing a Tamil philosophy and enhancing our lives. We are still in need of Valluvar, Ilango and Seethalai Sathanar. Mere literary appreciation shall not help solve our problems. We have to find our stength and energy from our literature. Literary studies should go beyond language through society and history to philosophy. We can accept existentialist views which delve into the meaning of life. If we can follow Valluvar’s moral principles, Ilango’s revolutionary views, Kamban’s sensitivity, the Tamil race shall become everlasting and never fade, as Bharati said.

11. Because of his great reverence for the Scholars of Tamil Gnani says that he is only a student of Tamil. He works in congruence with the movements on Natural farming, Green movement, People’s rights movements and movements on Tamil Nationalism. In this also, he claims to be a student of Tamil.

12. Just by glancing over his 25 books, the Little magazines he has authored, and the collections of articles and short stories edited by him, and the collection of his writings published by Kavya we know about Gnani’s lifelong achievements. We understand that he is deeply concerned with the improvement of the Tamils, their lives and their history. Though his eyesight has been impaired for more than 20 years, we cannot but appreciate the tasks performed by him in this direction, without rest, only with the help of few assistants and friends.

13. Gnani joined hands with institutions like Ilakkiya Ayvarangu, Tamil kalam, Tamil Ariviyakkam, and lastly Tamil peravai. He has spawned a number of creative writers and Tamil scholars around Coimbatore. Though he himself is not a Doctor of philosophy, he has helped a few people in achieving that honour. He has participated and given monographs, beginning speeches and concluding remarks in many seminars and conferences held by almost all the Universities in Tamilnadu. Though he never went seeking awards, the awards (like Vilakku award) came to him voluntarily. The last award to him was the one given by Tamil Thottam, a forum run by the Eelam Tamilians of Canada in 2009.

 

NOTES ON GNANI’S WORKS

1. Indian Life and Marxism – foreword for a discussion (1976)
Gnani examines the relationship between Indian life and Marxism in this book. Without an internal compulsion, one shoul not accept the Marxism. Indians believe in a Supreme being. It extends beyond formal variations, rituals or myths. Gnani quotes here the words of Tagore that If we delve into the concept of the Supreme God, we only find ourselves seeking the principles of the universe, history and humanity. Gnani’s writing presents his faith in Unity in Diversity. If everything is Brahmam as put forward by the Vedanta philosophy, Indian religions and culture cannot stand in favour of class, caste or other differences. What religions say about Moksha or Mukthi or Parinirvana could be only paths leading to human liberation. Indian life can be understood through Marxism only. Ignoring the external manifestations of the religions, we should go to the basics and then only we can see God within us. Hence Indian life can be cherished only through Marxism. We should go deepex

2. A beautiful house on a sand dune (1979)
This is a critique on J. Krishnamoorthy’s concepts in his own style. Gnani interprets and criticises JK with deep reverence. He takes 30 important sayings from JK’s writings for examination and presents his own ideas thereon. JK’s ideas are like a beautiful house built on a sand dune. JK’s views cannot help us build our life. But his insights might help us. Gnani accepts JK’s ideas of Consciousness and awareness. Man should live in the present moment. He should not get frozen in old ideas. Gnani adds that even in a class struggle, man should possess perfect consciousness. Man is nothing without an awareness of the known. From his awareness, It is possible to renew himself. JK has no religion. But there is religiosity within him. With JK, there is the possibility of a remote God. His God is expressed through the words – Timeless, Which can not be known by us and Inner awareness. Marxism need not consider JK as an antagonist.

3. Kalligai (1984, 1986)
This is a long poem in the form of a free verse, inspired by the Vanampadi Movement which sprang up from Coimbatore. The story of Akaligai (Ahalya) in Ramayana has been recreated and rewritten by many writers, like Pudumaippittan, in modern times. Gnani has recreated the story with a Marxist outlook. This work is a simple evidence of the poetic talent which resides within Gnani.
Man is torn inside, when private property and the institution of state come into existence. On oneside private property and the state rule over him; on another side, religion ensnares him. Man is torn between these two. When society is divided into classes, this is the fate of man, as we can see from history. Until private property and state die away, this situation will continue.
Gnani sees man’s binded-ness in Ahalya. Torn between Indra and Gauthama, she chooses to become a stone and waits for the time when Rama will appear as a simple man, shorn of his crown and weath. The poem depicts her pitiable condition.
Rama, losing his wealth and right to the throne, takes the poor and the tribal people as his kith and kin. He destroys Ravana, who is in the zenith of his power. But when he returns to Ayodhya, he becomes an emblem of power, and sends Sita in exile. This is Gnani’s interpretation of Ramayana in the light of Marxism.
In this book, there is another poem by name Enakkul oru Vaanam (A sky inside me). Gnani’s friend Devaraj, who had faith in Marxist thought, became alienated within himself as a result of a family problem and committed suicide. Gnani tells his story with a few changes. This poem presents an elaborate view of the alienation theory. A Marxist party which has no faith in alienation can not help its members or the people. In this poem, Gnani deals with the stories of Yudhistra and Nala also, in this light.

4. Marxism and Tamil literature (1988)
This book is about 400 pages long. It contains about 30 articles written from 1970 to date. We have to emphasize that Gnani’s views are different from those of Party Communists, chiefly in that, according to Gnani, Marx’s theory of alienation helps not only to understand religion, but also art and literature.
Here Gnani analyzes a few literary pieces, taken from Sangam anthologies to Modern writings. The seven donors of the Sangam period were those that outlasted from an earlier socialist society. Private property and the state machinery came into existence gradually in the Sangam period. The Virtuous poets of the period did not approve of this change. They spoke against private property and the state. When the family system was established in favour of private property, Sangam period got terminated. After that, the bards and poets could not find any patronage. Having concubines became the way of life for the rich. The Party Marxists criticize that Valluvar, Ilango and Kambar were with the ruling class. Gnani emphasises that the great poets stood on behalf of the common man. Kambar spoke against the Ravanas found everywhere in the Chola period.
A socialist conception of society can be seen largely among the old Tamil poets. The
thoughts of Kaniyan Poongunranar through Valluvar and other great poets, to Siddhars reveal this. This point of view continues through Pudumaippittan and Jeyakanthan in modern times. Gnani does not approve of the Ezhuthu poets who lack a socialist stance. Man can revitalize himself only through close contact with Nature and Society. When he goes deep within himself, he understands the collective unconscious that binds him with society and nature, as Jung said. This collective unconscious becomes the fountain of poesy. Poesy is the name of the creative talent in Man. In this way Marxism and Literature join hands together. The poets of Vaanampadi had relationship with Marxism in this way. Party communists lack this insight. Gnani sees that Bharati was also a Siddhar within himself. Gnani’s views on Bharati’s Kannan pattu are commendable.
Gnani criticizes the views of Party Communists on Art and Literature. Reflection, according to Lenin’s view, is not passive, it is actively inspiring. There place for man’s reciprocity. Though it is a truism that environment changes man, Gnani emphasizes that man also changes his environment, according to Marx. Gnani does not approve of the theory of socialist realism put forward by the Communist party. It also controls man with its power. But artists always oppose domination in any form. Gnani speaks elaborately on the history and metaphysics that are inter woven and function in literature.

5. From a distance (Tholaivilirunthu-1988)
This book contains many of the short poems of Gnani. These poetic pieces express his experience of the changes in the family life due to his involvement in Vaanampadi movement. He distances himself to narrate how he came to be influenced by the Marxist Party which affected his family life. A few poems propose that he has come from a distance. He even does not want to trod on grass as it will be a show of his dominance over other beings. People are imprisoned by the party ideology. The pattern of socialism followed in the Soviet Union has caused a lot of pain to its people. His poems in this collections are completely devoid of any kind of rhetorical element. They are colourless. They might not be accepted as poetical compositions, but they are expressions of his deep insights. These poems show that spirituality is possible within Marxist thought also.

6. Tamil literature from a creative point of view (1994)
Glass is a miraculous thing in the sense that it is completely different from the sand and the limestone which went inside it. In high temperatures, they have combined to form a new object. This is the result of a leap, says Gnani. This is in accordance with the dialectic method. Literature is also born in this way.
Gnani extends the concepts of Muthal porul, Karupporul and Uripporul, and the theories of Akam and Puram (found in Sangam literature) to the literatue of modern times. He also applies the new concepts of Modernism and Postmodernism to Tamil literature in a creative way. Realism can not be destroyed. It can absorb Modernism and survive. Tamil literature has imbibed casteism and male domination. Our creative talent shall flourish only by getting rid of these evils. Postmodernism which speaks against domination cannot be an opponent of Marxism. Marxists can embrace the leftist views found in postmodernism.

7. Culturall crises in Tamilnadu(2004)
People think that Marxism has no future because of the end of socialism in Soviet Union. In reality, Soviet Socialism, which had taken in capitalist tendencies, only has been obliterated. Gnani opines that this is the time to show the real power residing within Marxism. This is also the view of Gnani’s Marxist Guru S.N. Nagarajan. Gnani analyzes the cultural problems of Tamilnadu in this light.
In late eighties, Dalit, Periyarist, Feminist views have taken root in some regions of Tamilnadu. The ideologues of these movements think that Marxism is a grand narrative and say that grand narratives have no future. Micropolitics and microideology only shall survive. But Gnani asserts that Marxism does not accept dominance in any form and discusses the above views.
For example, though Periyar first preached socialism, Periyarism opposes casteism, religion and brahminism severely, but it does not criticize private property or state power. Capitalism is contained within Periyarism. If we include socialistic thoughts in Periyarism, it can help us. The capitalistic forces and the market economy, along with the intervention of multinational companies in India have increased conusmerist tendencies to the maximum, which has caused the destruction of nature to the utmost level.
In the name of market economy, exploitation and dominance by the state have grown enormously. Dominance over Dalits and women have grown many times in this situation. Tamil language and Tamil Nationalism are subjected to danger. Though these are seen as cultural crises, these are really philosophical issues, as Gnani points out in the foreword. By only embracing the Marxist view which emphasizes socialism, we can purge away the capitalist tendencies found within Periyarist, Dalit, Feminist and Tamil Nationalist approaches.
This book is one of the finest works of Gnani.

8. Tamil Novels in Eighties (1994)
In this book Gnani discusses sixty five novels written by thirty Tamil writers during Nineteen Eighties. New approaches to the study of novel entered the Tamil field from the beginning of Eighties: A novel need not not have a plot with a centre; a story that connects all the aspects of a novel is not a necessity; in fact, no story at all is needed; especially stories in which the hero is in the centre, and other characters run around him, are condemned. The novel with a centre constructs dominance. All characters in a novel should have equal importance. The novel need not have a beginning, growth or end in the customary sense. It need not aspire towards social change.
Such novels have been written by Asokamitran, S. Kandasamy and Shankara Narayanan in the eighties. But Indra Parthasarathy, Rajam Krishnan and S. Samudram have written with a view that realism is still needed. Rajam Krishnan’s novels have recorded the Tamil society in many fields. Hence her place is in the first row of the Tamil Novelists. Though Samudram’s novels have flaws in construction, his novels emphasize social justice.
Gnani also takes into account new novelists like Rajeswari Balasubramaniam. This type of ‘novel’ studies are very much needed in Tamil.

9. Why God does not die (1996)
The essays in this book have been written with the idea that upto the time when mysteries about the Universe, history and the individual life are unravelled, the concept of god gets resurrected again and again. In these studies, Gnani has used the deconstructive method gainfully.
The Periyarists and the party marxists lack any insight into how the concept of god evolved and grew. Hence they could not find success in changing the common man’s belief in god, religion and mythology. Gnani provokes a discussion about the views of Periyar and party marxists.
He takes into account his own experience of advaita in his youth. Advaita is a peak experience. When it is brought to the mundane level, it becomes socialistic in nature. Vivekananda and Bharati did thus. Christianity has found a socialistic perspective in liberation theology. Hinduism is devoid of such ideas.

10. Modernism and Postmodernism in Tamil (1997)
The first article of this book is on modernism in Tamil. Other articles are on Marxism and Tamil traditon. The party Marxists oppose both modernism and postmodernism.
Gnani says that the ideas put forward by postmodernism – text, construction, deconstruction and so on – are in no way averse to Marxism. Instead they shall enhance the Marxist study of literature. He exemplifies this by analyzing three novels – Vaadamalli by S.Samudram, Kaathugal by M.V. Venkatram and Sarithirathil padintha nizhalgal by Thamizhavan. Gnani does not approve right wing postmodernism.
The article on Tamil tradition is an elaborate study on Dravidian movement. Periyar’s movement was only one of the branches of it. Another branch was promoted by Prof. Sundaram Pillai, who emphasized Saivism. Dravida Munnetra Kazhagam (DMK) is another branch which had roots in politics. Another important branch is the Tamil National movement which grows today.

11. Puthia Darisanangal-Literary merits and Politics (1997)
When the novel Puthia Darisanangal came out, Gnani identified it as the fittest one to receive Sahitya Akademi award and wrote this to Ponneelan, the writer of the novel. Gnani also takes into account the letters that came to the Novelist and the reviews published in the magazines. Some articles were written anew. These form the content of this book.
Puthia Darisanangal is a huge novel having about 1900 pages. Such a big novel – dealing with the days of emergency (declared by Indira Gandhi in 1975) – can not be written in any other language in India. The novel is about the communal clashes which took place in the southern part of Tamilnadu in the days of emergency. The developed Nadar community and the oppressed Mallar community fought with each other violently. Political parties intervened. With more than fifty characters, the story broadens like Akanda Kaviri. The members of the Communist party of India, who were with Indira Gandhi, met with defeat. Criticisms on the right wing communists, Dalit movement and Feminism abound in the novel. It is considered one of the greatest among Tamil novels. The articles of the book establish this fact.

12.Discourses on Tamil Nationalism (1997)
India has no federal system of government. Socialism has also been dropped from its agenda. The five year plans only helped the growth of capitalists. There is no coordinated growth among the various states.The Eastern states were neglected. Democracy was weak. With the growth of the military, the Central Government’s actions meted out only exploitation and oppression on the people. The Central Governement snatched the powers of the state governments. The needs of the states regarding their language, culture and economy were not attended to. Because of reasons like these, uprisings erupted in Kashmir, Punjab and other states. The Tamil people also are in need of a rebellion for their liberation.
This book was published in association with Tamizhiam. It contains speeches by comrades P.R. Kuppusamy, K.S. Anandan, Anaimuthu, Maniarasan, Tamilnadan and S.N. Nagarajan. It puts forward the history, philosophy, culture and literature for the liberation of the Tamil race. This book is an important document in clarifying the ideas on Tamil Nationalism.

13. Tamilanban’s creativity and his views (1998)
After the little magazines Ezhuthu and Ka-cha-ta-tha-pa-ra, among those who wrote with social content and beautiful imagery, Tamilanban is an important poet. He brought out more than ten collections of poems under the influence of Vaanampadi movement. Periyarism and Marxism found expression in him. Even in poetical forums, his poetic energy did not recede. He has written beautifully on Periyar, Bharati, Bharatidasan and Mao. He has written poems on contemporary problems, which are remarkable for their Dalitist, Feminist and Environmental awareness. In his recent poetry a metaphysical outlook overrules other thoughts. He went to America, but he has only criticized its dominance over other countries. He is not a great poet, but a few elements pointing to such a kind of poetic power are found in his poems. This book expresses Gnani’s views on poetry as well as Tamilanban’s admirable qualities as a poet. Gnani enumerates the superior poems from Tamilanban’s collections. Gnani’s book makes us feel for the scarcity of such criticisms on modern Tamil poetry.

14. Marxism shall not fade (2001)
Is Marxism just a political ideology or an economic theory? If it is politics, what kind of politics is it? If it is on economics, what kind of economic views are presented in it? Is dominating over others acceptable to Marxism? Why socialism had been thrown out of Soviet union? What was the necessity for the atrocities committed in the Stalin period? Mao told that one cultural revolution is not enough, thousands are necessary. Is it true that all of us can survive only through destroying nature? Thinking on Marxism, many such questions arise in our minds. What is Marxism basically? Dominance always destroys the people who are under it as well as who dominate them. Exploitation and oppression destroy human life. We have no need for dominance in any form. We have no need for war. We have no need for competition and envy. Working and sharing are the best principles to live with. Life finds its meaning only through these principles. Man cannot afford to lose such principles. Hence Marxism shall not fade out of history. These are the main points discussed in this book.

15. Rereading Tamil literature (2001)
Old Tamil literature comprising Sangam poems, Tirukkural, Silappathikaaram, Manimegalai, Perunkathai and Kambar’s monumental epic-these all have been praised with great fervour until now. What is the reason behind this? These literatures have some life within. To bring out this living impulse, we have to employ rereading. We all have creative and critical faculty within us. Contemporary history and social relationships reside within ourselves. With these faculties, we interpret and reinterpret ancient literatures according to our views and times. We cannot read Valluvar’s or Ilango’s writings according to their times or their experiences. Parimelazhagar and others interpreted Valluvar according to their own times and experiences. We can interpret great authors like Valluvar according to our intentions. Great literatures come near us in this way. Gnani emphasizes reading according to our times in this book. This is considered an important work of Gnani.

16. From opposite angles (Philosophy, Religion and Humanity-2002)
Many questions arise when we study philosophy, religion and humanity. They intervene and oppose each other. Religion tries to interpret the meaning of life. But we have no one particular meaning. Many and many are there. Philosophy analyzes human nature. There is no single philosophy. There are many many. Religions are also many. What is the meaning of life? There are many answers to the question. But every answer contains truth in some way, partially. There is no movement without oppositions. Research also functions like this. It has no end.
There are many types of articles in this book. Gandhism or Marxism? Religion or Humanism? There is an article on J. Krishnamoorthy. An article on Bernard Shaw is also there. Gnanai says that Shaw was a scientist. The article on Shaw says that the western concept of Existentialism is also needed for us. Shall brahminism come to an end? Could we get rid of it? How can we remove the brahminism which is in our minds? Till religions are there, religous clashes shall arise. Could we get rid of religions? Is it necessary? Capitalists exploit people. But even in the socialist period exploitation might continue. When shall it come to an end? Thinking from opposite angles is a necessity for us.

17. From poetry to metaphysics (2002)
Gnani has written a lot on Tamil poetry and Tamil poets. But evaluating a particular poet is not his method. He searches for the poesy residing within the poet. There is nobody without poetic faculty. A poet finds the poesy within his mind. He surrenders himself to it. Then he could not but write poetry. Poetry springs from the unconscious. This unconscious is not a particular individual’s. As Jung says, this is the collective unconscious of the society. When a man gets into this collectivity, he loses himself. He dissolves in the society and history. Then there is only the humanity which is the oldest and original. The poet becomes a Siddha or Buddha. Sky and Earth serve him. He is the original poet. He is a philosopher. Poetry begins as poetry, but dissolves into philosophy.

18. Tamil, Tamilians and the Tamil movement (2003)
We live with great hardships like globalization. The Tamils have 5000 to 10000 years of history and tradition. How are we going to survive and save ourselves from the contemporary difficulties? How to face this question? Our Sangam literature is great poetry. How great is Tamil Grammar! Tamil music and Tamil system of medicines are really very subtle. Can any equivalence to Tamil sculptures be found? Tamil civilization is no less equal to the world’s great civilzations like the Greek and Chinese. Can we afford to lose it in today’s critical position? Tamil is not the medium of education in our schools today. Tamil is not the official language today. Even in Temples Tamil is not found. English dominates everywhere. Tamil poets like Valluvar and Ilango are not respected. There is no Tamil education. How did we end up in this pathetic situation? Shall any state power rescue us? Shall any of the Tamil movements save us? Gnani is accosted with hundreds of such questions in this book.

19. Searchings and findings from Tamil Novels (2004)
This book contains criticisms on more than forty Tamil novelists’ works. It has criticisms on writers like Ka. Naa.Su, Nakulan, Sundara Ramaswamy, Ashokamitran, Jeyakanthan, La. Sa. Ra. and M.V. Venkatram who belong to the previous generation. Gnani also analyzes the next generation writers like Jayamohan, M.G.Suresh, Shankara Narayanan, Balakumaran, Chinnappa Bharati and Ponneelan. Some Novelists are taken as a whole; while only one particular work of a few novelists is taken for analysis sometimes. When Gnani enters into a novel, he first views the characters’ experiences-how they are connected with history and contemporary society. Then he goes on to study the novelists’ point of view of history and social ideas within their ideological stances. Sometimes he goes even beyond their historical viewpoints. He questions the limited ideological standpoints of the novelists and comments that if they had augmented their ideas they would have created better novels and better characters. These articles are examples of Gnani’s minute critical faculty.

20. Tamil way of life – its path and direction (2005)
Tamil Siddhars’ Literature is the centre of whole Tamil literature. This is the main idea behind many of the articles in this book. Siddhars have no caste, no religion, no rituals. They are theists, but their gods have no form, no worship. No confusions. When we go deep into the thoughts of Valluvar, Ilango and Sathanar, we find their ideas are almost similar to Siddhars’. Kaniyan Poongunranar is also a Siddhar. Sangam poets did not give importance to private property and state power. In Bhakti literature we see that God is in the form of love, God is love, and He is bound by love. Kambar’s depiction of God is also similar to this. Tamil Aram or virtue is the only Tamil way of life. Periyar, Jeyakanthan and Pudumaippittan can also be seen only in the light of Thayumanavar and Vallalar. What is the path and direction of Tamil life, according to Gnani? Tamil way is the way of Siddhars. It is the Way of equality, Way of socialism. We don’t need discrimination of any sort. We don’t need any domination. Working and sharing are the highest virtues.

21. God, I and forty years (2006)
While studying in Annamalai University, Gnani was attracted by the thoughts of Vivekananda and Aurobindo. He studied them deeply. He felt in his meditation (Dhyanam) that he was also Brahmam. What he learnt from childhood, the ideas and images of grown up people and religionists, expressed themselves in the experience of Gnani inside and outside. This is according to the explanation given by William James. The image of the Brahmam he felt inside was a deep, dense Superior feeling. How to understand it? Even if we use scientific methods to study the Universe, history, nature and human life, the concept of God evades us as a mystery. God lives in riddles. For forty years, Gnani has the experience of searching God within and without. God is a great puzzle, it evades our search.

22. Valluvar’s ethics and aesthetics (2007)
We read Thirukkural even now, in the beginning of the twentyfirst century. The concepts of Valluvar look very contemporary. Had Valluvar faith in God? In the first Kural he worships Adhi Bhagavan. He is not a god. Then he reveres Rain. Then he praises those who have renounced their worldly desires. Then he reveres Virtue(Aram). In the two paths of virtue, the familial gets the first place. Renunciation comes only next. He loves children, venerates motherhood. He scolds false renouncers. Man can overcome his destiny. Even if you are refused a heavenly place, help others. The use of wealth is in giving away to others. If a village pond is full, it is used by all the people. Similarly, if wealth accumulates in one place, it should be used by all. Renouncing is nothing but enduring one’s sufferings. Valluvar reveres peasants. He talks about natural medicine. The king who gathers tax by torturing people is a thief. Army shall not give a king victory. For the virtuous, poverty is a beauty. One who is not affected by any kind of calamity is a virtuous man. Valluvar venerates the wise. Venerates love. Study of Tirukkural is an urgency for us all.

23. Tamil philosophy, then and now (2008)
Philoshophy is taken to be religion by many rationalists. Marxists believe that dialectics is the philosophy of Marxism. We fail to see the philosophy of life put forward by Tamil literature. Philosophy searches for a meaning for life. It is not limited to religious definitions. Rationalists and Marxists cannot find satisfaction without searching for the philosophical truth. Sekkizhar reduced Meypporul Nayanar as a Saivist. He could not see the truth inside him. Enmity does not give meaning to life. One who goes beyond enmity is a philosopher. Meypporul Nayanar behaved like one.
In this collection, two articels are important. One is on the philosophy found in Sangam literature. The next one is on Valluvar’s philosophy. The man who has renounced all his desires becomes a part of nature, like a plant, like a flower. Valluvar calls this Unchangeable Nature. Philosophy gives satisfaction to life. Kopperun Chozhan thus only conquered death. How many poets died with him and how?

24. Nigazh anthology of articles (2009)
The magazine Nigazh was started in 1983 with the help of friends. But Gnani himself brought it out individually from 1988 to 1986. Totally 32 issues. After the expulsion of Socialism from Soviet Union, Marxism lost its respect worldwide. In this situation, Tamil thinkers began talking about Periyarism, Feminism, Dalitism and Postmodernism. Gnani published articles in Nigazh which clarified that what was lost in Soviet Union was not true socialism, it was socialism which contained capitalism within it. If we expel the capitalist aspects found within contemporary Marxist thought, it shall flourish. Marxist thought which gives importance to politics and economy shall not win. It should gather ideas from movements like Periyarism. Nigazh brought out many articles through friends which support this point of view. They wrote on politics, economy, spirituality, Natural agriculture, liberation theology and so on. Literary creations, critical articles, poems, stories, research articles and reviews were published in Nigazh. Nigazh’s achievement is great in the history of Tamil little magazines. Excluding articles on literature, Gnani arranged ninety five essays on other subjects, around 1000 pages, to be published as a book by Kavya publication. Good translations were also published. Articles by thinkers around the world, which came close to Marxist thinking were also published. Gnani is happy that this collection of articles is worthy to be published in any language of the world.

25. Sangam literature, a classical view (2010)
The Indian government accepted Tamil as a classical language. This is a good opportunity to spread the greatness of Tamil, Tamil history and Tamil culture. Gnani published this book with a view of analyzing Sangam literature with a classical point of view. He presents evidences from Sangam literature, Tirukkural and Silappathikaram which expound the Tamil Virtue. Tamil Virtue only can save the Tamil race. Tamil virtue is nothing but socialism and equality, which are greatly needed now.
When the tribal Tamil society was transformed into a feuda socieity which favoured private property and state power, the equality found in the tribal community was taken as the principal value by the Tamil poets of virtue in the Sangam age. This Tamil Aram or virtuous principles has been present continuously in the minds of the Tamil poets all through the twenty centuries. This is the humanist essence found in Tamil literature. Gnani proves these, in every article found in this book. This is one of the important works of Gnani.

26. Tamil Literature-present and future (2010)
Man is the centre of any literary writing. When a protagonist is portrayed as a lover, a hero who carries out the orders of the king, a saint, or a merchant, the human essence in the centre is forgotten. The protagonist in religious literature is a Saivaite or Vaishnavaite. In the epics he is a great hero. A king who conquers many countries. All along the times, literature has depicted man like this, reducing or expanding him. But Sangam literature is an exception. In our times, man has been portrayed with his essential self. He has freed himself from religious dominance, from commerciality, from lust and other evils. He is by nature a poet himself. He loves nature. He shares himself with others. He is the worker, giver of meaning to the world, one who has dissolved himself in the universe. We have to find him in Tamil literature.

27. Vaanampadi movement, its history and learnings (2011)
In the New poetry movement of the 20th century, Vaanampadi movement founded in Coimbatore in the seventies became a turning point. In its beginning fervour, it made hundreds of youths write poetry. It grew analysing social crises in the Marxist point of view. Poets like Puviyarasu, Sirppi, Mehta, Agniputhiran, Tamilnadan actively participated in this movement. Gnani, Jana.Sundaram and Jeeva Oli joined hands with them. Formerly, in the New poetry movement started by N. Picha murthi, Ka. Naa. Su and C.S. Chellappa, a social dimension was missing, and it was added by Vaanampadi movement. It became a turning point thus. But difference of opinion split the movement. Though Vaanampadi brought out only twenty two issues, the movement is an achievement in the long history of Tamil poetry. Gnani had participated in the movement as a poet and critic. He has written about the history and teachings of the movement. This book is an evidence of Gnani’s terse critical writing.

28. Marxism and the liberation of humanity (2012)
An important article in this collection is by name, ‘What is our future-Socialism or annihilation?’ The Multinational companies bring everything in the world under their control. They destroy nature and call it industrial growth. Water, earth and air are denatured and polluted. Consumerism makes people dacoits and destroyers. These should be stopped at any cost. Natural resources are open to all humanity. They are free for every human being. Since they began to be sold, crores of people suffer for a good life. All kinds of dominance should be curbed. This is the essence of Marxism. Socialism is the only aim of Marxism. Only if we accept Marxism, we have future. Marxism is the only way for human liberation. Buddha, Jesus, Valluvar and Vallalar inspire this Aram within us.

29. Why God is not dead yet? ( )
Periayarists and Marxists have no faith in the existence of God. In Tamilnadu, though the rationalists and Marxists have tried to root out God, people have not lost faith. Gnani probes for an answer for this situation. Gnani writes about his college day experience of feeling wonderfully, ‘I am the Brahmam’ and why he left the belief in god afterwards. The mysteries found in human life and nature are the reasons behind the faith in God. Gnani examines the views of renowned religious leaders and scholars. He raises questions about the experiences of these so- called scholars. When hardships tend to increase in a society, new religious leaders and new gods are produced.

30. Why we need Tamil nationalism ( )
Tamilnadu has an ancient history and culture. But Tamil people are losing their dignity in Tamilnadu. Tamil is not the medium of instruction. Tamil is not the medium in temple worships and courts. Tamil is not the official language. In the central governance, Tamil has no place at all. Tamilians could not fight for their own race, the Tamils of the Eelam. The Tamilnadu government cannot safeguard Tamil language, Tamil people and their rights and the Natural resources of Tamilnadu. The constitution of India does not accept the sovereignity of its national races. The English who governed formerly, for their commercial needs, constructed India as an artificial state with military strength.Even now, India remains a subcontinent rather than a nation. The regional states quarrel among them. A state which has developed, exploits other states which are undeveloped. The Indian government oppressed the fight of the Kashmiris for their freedom. All powers reside only in the centre. Only by acknowledging the centre, the states can survive. Hence it is the necessity of the regional states have to fight for their liberation. Tamil people should fight for their liberation.

31. Parimaanam-collection of articles (2012)
Many changes occurred worldwide in Marxist theory during 1978 to 1985. Gnani, with a mind to discuss about these changes, with the help of a few friends, published the magazine Parimaanam. Fourteen issues came out. The last three issues were published from Chennai with S.V. Rajadurai as editor. Exhaustive articles on Soviet and Chinese varieties of Marxism, and articles written by Scholars on Indian history have been published. Critiques on Periyarism, Kamba Ramayanam and Tamil philosophy are also found. Every issue contained an editorial by name Nam Parvai (Our view). Articles on alienation theory were written by S.N. Nagarajan and S.V. Rajadurai and their interviews were also brought out. Parimanam is an individual achievment which the Party marxists could not do in India.

32. Tamil Neyam-Inside and Outside (1998-2005)
In the Tamil Neyam magazine, run by Gnani from 1998 to 2005, a feature called Akamum Puramum (Inside and Outside) took place in each issue. It talked about the social problems of the Tamils. Topics varied from Koodankulam, Sethu strait Project, Mansanto seeds, the struggles of the Eelam Tamils etc. to the achievements of some Tamil scholars. Opinions in this article were straight forward and terse. Tamil readers used to read this feature with deep interest. Gnani has recorded his inner feelings in this feature. He wrote about American power mongering, the cooperation of Indian government with that and the antagonistic behaviour of the Tamil politicians. Puthuppunal published this collection (about 250 pages) in 2013.

33. Puthupunal-Akamum Puramum (2011-2013)
After Tamil Neyam, Gnani continued the inside and outside feature in Puthuppunal magazine during 2011 and 2012. These were collected and published as a book by Puthuppunal publications.


வள்ளலாரும் பழந்தமிழ் இலக்கியமும்

vallalaar4

முன்பு ஒரு கட்டுரையில் தமிழனுக்குத் தாழ்வு மனப்பான்மை அதிகம் என்று குறிப்பிட்டிருந்தேன். தாழ்வு மனப்பான்மையின் ஒரு கூறுதன் ஆற்றலை உணராமல்பிறரை (தன்னைவிட ஆற்றலில் குறைந்தவர்களைக்கூட) மிகவும் போற்றுவதும் அவர்களுக்குப் பயப்படுவதும் ஆகும். இதற்கு இங்கு மத உதாரணங்கள் சிலவற்றைச் சொல்லலாம். தமிழனுக்குத் தன் நாட்டுச் “சாமி”கள் (தெய்வங்கள்) பிடிப்பதில்லை. என்னதான் பழந்தமிழ்ச் சாமியாக இருந்தாலும் இப்போது ஆந்திரத்திலிருக்கும் வேங்கடாசலபதியும்கேரளத்தின் ஐயப்பனும்மற்றும் பண்டரிபுரத்து பகவானும்காசி விசுவநாதனும்தான் வேண்டியவர்கள். இவர்களுக்காக வருடா வருடம் படையெடுப்பதன்றி தாங்கள் உழைத்துச் சேர்த்த செல்வத்தையும் அர்ப்பணிப்பார்கள்.

ஞானிகளைப் பாராட்டுவதிலும் அப்படித்தான். இராமகிருஷ்ண பரமஹம்சருக்குத் தமிழ்நாட்டில் எத்தனை எத்தனை மடங்கள்வள்ளலாருக்கு அவர் பிறந்த தென்ஆர்க்காட்டு மண்ணுக்கு அப்பால் எங்கேனும் நிறுவனங்கள் உண்டாசாயிபாபா என்ற வடநாட்டு மகானுக்கு எத்தனை கோயில்கள்எந்தப் புதிய நகர்‘, ‘காலனி‘ உருவானாலும் அங்கே ஒரு சாயிபாபா கோயில் வந்துவிடுகிறது. அவரைவிட மேம்பட்ட தத்துவங்களை போதித்த வள்ளலாருக்கு எங்கேயாவது கோயில்கள் உண்டாகேட்டால்சாயிபாபா பகவானின் அவதாரம்,வள்ளலார் ஒரு மனிதர் என்று நம் தாழ்வு மனப்பான்மை கூறிவிடும். இவற்றையெல்லாம் ஒப்பிட்டுப் பார்த்து நம் தாழ்வு மனப்பான்மையின் அளவைச் சோதித்துக் கொள்ளுங்கள்.

ஆழ்வார்நாயன்மார் வரிசையில் தமிழ்நாட்டில் கடைசியாகத் தோன்றிய ஞானி இராமலிங்க அடிகளார். வெறும்

ஆன்மிகவாதி மட்டுமல்லதத்துவஞானி. அவரே கூறுவதுபோல வாழையடி வாழையென வந்த ஆன்மிக அறிஞர்களின் வரிசையில் ஒருவர். அவருடைய தத்துவம்வழக்கமான சைவ சித்தாந்தத் தத்துவம் அன்று. அவருடைய வாழ்க்கைதான் அவருடைய தத்துவம். அன்புநேர்மை, தூய்மைஆன்ம நேயம்கடவுள் தன்மை ஆகிய அனைத்தின் உருவமாகவும் வாழ்ந்தவர்.

சென்னையில் தியசாபிகல் சொசைட்டி ஏற்படுத்திய கர்னல் ஆல்காட்மேடம் பிளவாட்ஸ்கிலெட்பீட்டர்அன்னீ பெசண்ட் போன்றவர்கள் பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டின் இந்திய ஆன்மிக மறுமலர்ச்சியின் ஒரு பகுதி என்பார்கள். இவர்கள் எல்லாம் இராமலிங்க அடிகளாருக்குப் பின்னவர்கள். பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டின் இந்திய ஆன்மிக இயக்கத்துக்குத் தமிழ்நாட்டின் ஒரே பிரதிநிதியாகத் திகழ்பவர் அடிகளார்தான். தியசாபிகல் சொசைட்டிக்கு முன்னோடியும் அவர்தான் என்று மேடம் பிளவாட்ஸ்கி குறிப்பிடுகின்றார் (அந்தக் கழகத்தின் இதழான தியாசபிஸ்ட் என்பதில், 1882 ஜூலை இதழில்.) ஆனால் தமிழ்நாட்டில்அதுவும் பிள்ளைமார் சாதியில் பிறந்ததனாலோ என்னவோ இராமகிருஷ்ணரைசாயிபாபாவைப் போற்றிய இங்குள்ள பார்ப்பனர்கள்,இராமலிங்கரைப் போற்றவுமில்லைபிற மாநிலத்தவர்களுக்கு அவரை அறிமுகப்படுத்தவுமில்லை. அப்படிச் செய்ய அவர்களின் சாதிப் பெருமை இடந்தரவில்லை. இராமலிங்கர் புகழும் பரவவேண்டிய அளவுக்குப் பரவ வில்லை. இக்கட்டுரையின் நோக்கம் அது அல்ல. இராமலிங்கரின் கோட்பாடுகள் யாவும் பழந்தமிழ் மக்களின் கோட்பாடு என்பதை வலியுறுத்துவதே இங்கு நோக்கம்.

அடிகளார் தமக்கெனத் தனியானதோர் கொள்கையை உருவாக்கியவர் என்று

சொல்ல இயலாது. தமிழில் பெரும்புலமையும் பழந்தமிழ் இலக்கியங்களில் ஞானமும் வாய்த்த அடிகளார்பழந்தமிழ்க் கொள்கையைத்தான் சமரச சன்மார்க்கம்ஆன்ம நேய ஒருமைப்பாடு என்றெல்லாம் பெயரிட்டு அழைத்தார். சன்மார்க்கம் என்ற சொல் முதன்முதலில் திருமூலரின் திருமந்திர நூலில் வருகிறது. தாயுமானவரும் அந்தச் சொல்லைப் பயன்படுத்துகின்றார்.

தம்முடைய தத்துவத்தை இராமலிங்க அடிகளார் இப்படிச் சொல்கிறார்: “என் மார்க்கம் இறப்பொழிக்கும் சன்மார்க்கம்இயற்கைத் தொன்மையாம் சன்மார்க்கம்ஆனந்த சமரச சன்மார்க்கம்.” உலகிலுள்ள தாவரங்கள் விலங்குகள் உள்ளிட்ட எல்லா உயிரினங்கள்மீதும் அன்பு செலுத்துவதுதான் சன்மார்க்கம்.

அடிகளாரின் சமரச சன்மார்க்கம் என்னும் முழுத்தூய அன்புசமணம்பௌத்தம் ஆகிய மதங்களின் அன்புநெறியை ஒட்டியது. நம் பாடப்புத்தக மனப்பாடப் புலிகளைக் கேட்டால் அகிம்சை என்ற கொள்கையை காந்தியடிகள் உருவாக்கினார் என்பார்கள். கிறித்துவத்திற்கும் ஐந்து நூற்றாண்டுகள் முன்பு தோன்றிய சமண மதத்தின் அடிப்படைக் கொள்கையே அகிம்சைதான். எந்த உயிரையும் கொல்லவோஅதற்குத் தீங்கிழைக்கவோ கூடாது என்பது சமணத்தின் கொள்கை. பௌத்தமோஉலகத்தின்மீதுள்ள பற்றும் பாசமும்தான் துன்பத்தை அளிக்கின்றனஎனவே அவற்றைத் துறக்கவேண்டும் என்கிறது. அதற்காகச் சரியான நெறியைப் பின்பற்ற வேண்டும் என்கிறது. இரண்டு மதங்களுமே துறவை முதன்மையாக வலியுறுத்திய காரணத்தால் அவற்றின் கொள்கை வாழ்க்கையில் செயல்படுத்தக்கூடிய கருணையாகவும் அன்பாகவும் அமையவில்லை,வாழ்க்கையிலிருந்து ஒதுங்கியவர்களின் கருணை என்பதாகவே இருந்தது.

அதனால் துறவிகளின் மனத்தளவிலான கருணைக்கும் அன்புக்கும் வலிமை இல்லை என்பதல்ல. அதனால் ஏற்படுகின்ற ஆன்மிக சக்தி வலுவானது என்றுதான் நூல்கள் சொல்கின்றன. புத்தரின் அற்புத சக்திக்குக் காரணம் அதுதான் என்பார்கள். அவருடைய அற்புத ஆற்றல் மனிதர்களை மட்டுமல்லஅவர் எதிர்ப்பட்ட விலங்குகளையும் ஈர்த்தது என்பார்கள்.

வள்ளலார் கண்ட சன்மார்க்கம்சமணத்தின் அகிம்சையையும்பௌத்தத்தின் பேரன்பையும் அன்றி அதற்கும் மேலான தன்மைகளை உள்ளடக்கியிருக்கிறது. இந்த மேலான தன்மைகள் என்பவைபழங்காலத்திலிருந்து தமிழ் மண்ணுக்கே உரியனவாக அமைந்தவை.

மற்றவர்களுக்காகவே மனிதர்கள் வாழ்வதனால் தான்சமூகத்திற்காக எதையும் தியாகம் செய்யும் கருணை படைத்தவர்கள் இருப்பதனால்தான் உலகம் இருக்கிறது என்பது பழந்தமிழ்க் கொள்கை. புறநானூற்றின் 182ஆம் பாடல் இதனைத் தெளிவாகச் சொல்கிறது. உண்டாலம்ம இவ்வுலகம்….எனத் தொடங்கும் அக்கவிதை, “தமக்கென முயலா நோன்தாள் பிறர்க்கென பிறர்க்கென முயலுநர் உண்மையானேஇவ்வுலகம் உண்டால் அம்ம” என்கிறது. அதாவது தனக்கென வாழாமல் பிறர்க்கென வாழ்பவர்கள் இருப்பதனால்தான் இந்த உலகம் இருக்கிறது என்பது பொருள்.

(ஆனால் பிறருக்காக வாழ்வது என்பது தொல்லை தரும் கொள்கை. காந்தியடிகளின் இப்படிப்பட்ட வாழ்க்கை,இந்துக்களுக்கு இழப்பாகவும், முஸ்லிம்களுக்கு ஆதாயமாகவும் அமைந்தது. பழந்தமிழரின் இப்படிப்பட்ட வாழ்க்கைவந்தவர்களை வாழ வைத்தல் என்ற பெயரால் எல்லாருக்கும் அடிமைப்பட வைத்தது. தனிமனிதக் கொள்கை சமூகக் கொள்கையாக உதவுவதில்லை. இதனைத் தெளிவாக உணர்ந்ததனால்தான் போலும்,தனிமனிதக் கொள்கையில்                  கொல்லாமையை வலியுறுத்தும் வள்ளுவர்சமூகக் கொள்கையில் தீயவர்களைக் களையெடுப்பதுபோல் நீக்க வேண்டும் என்கிறார்.)

பழங்காலத்தில் தமிழர் தாவரங்கள்விலங்குகள் மீதும் பேரன்பு செலுத்தினர் என்பதைப் பாரி முல்லைக்குத் தேர் கொடுத்த நிகழ்ச்சியும்பேகன் மயிலுக்குப் போர்வை தந்த நிகழ்ச்சியும் நிரூபிக்கின்றன. இந்த வகையான அன்பைத்தான் வள்ளலாரும் வலியுறுத்துகின்றார். இன்றைக்கு இயற்கையே அழிக்கப்பட்டு உலகத்தின் சுற்றுச்சூழல் பாழாகின்ற நிலையில் நமக்கு உடனடித் தேவையும் இந்த வகையான அன்புதான்.

       எவ்வுயிர்த் திரளும் என்னுயிர் எனவே எண்ணி நல்லின்புறச் செயவும்

       அவ்வுயிர்களுக்கு வரும் இடையூற்றை அகற்றியே அச்சம் நீக்கிடவும்

       செவ்வையுற்றுனது திருப்பதம் பாடிச் சிவசிவ என்று கூத்தாடி

       ஒவ்வுறு களிப்பால் அழிவுறாதிங்கே ஓங்கவும் இச்சைகாண் எந்தாய். (6-20-18)

வாடிய பயிரைக் கண்டபோதெல்லாம் வாடினேன் பசியினால் இளைத்தே

வீடுதோறு இரந்தும் பசி அறாது அயர்ந்த வெற்றரைக் கண்டு உளம் பதைத்தேன்

நீடிய பிணியினால் வருந்துகின்றோர் என் நேர் உறக் கண்டு உளம் துடித்தேன்

ஈடில் மானிகளாய் ஏழைகளாய் நெஞ்சு இளைத்தவர் தமைக்கண்டே இளைத்தேன்

(6-21-58)

அவர் எழுதிய சீவகாருண்ய ஒழுக்கம் என்னும் நூலின் கருத்துகள் ஆன்மிகத்தின் முதற்படியாக அமைகின்றன. சீவ காருண்யம் என்றால்எல்லா உயிர்களின்மீதும் காட்டும் கருணை என்று பொருள்.

ஆன்மிக சாதனை புரிபவனின் உடலில் ஏற்படும் மாற்றங்களைப் பற்றி இராமலிங்கஅடிகளார் தமது பாக்களில் பல இடங்களில் குறிப்பிடுகிறார். சுத்ததேகம்பொன்னுருவம்அன்புருவம்அருளுருவம்இன்புருவம் என்றெல்லாம் அதைச் சொல்கிறார். அவரவரின் ஆன்மிக பலத்துக்கேற்ப இவை வாய்க்கின்றன என்று அடிகளார் கருதுகிறார் போலும். இந்த ஆன்மிக பலத்தைச் சோதிப்பதற்கு அவர் குளிகையொன்று செய்துவைத்திருந்ததாகச் சொல்கிறார்கள். அந்தக் குளிகையை ஆன்ம பலமற்றவர் கையில் கொண்டால் தாங்க முடியாத வெப்பத்தை உண்டு பண்ணும். ஆன்மிக சக்தியுள்ளவர்கள் கையில் ஏந்தினால் அவரவர் ஆன்மிக பலத்துக்கேற்ப எவ்வளவு நேரம் முடிகிறதோ அவ்வளவு நேரம் தாங்கமுடியும். சாதாரணமாக அதைத் திருநீற்றில் வைத்திருப்பார்கள் என்றும் அவரது சீடர்கள் கையில் அதைக் கண்டதாகவும் அடிகளாரின் வரலாற்றாசிரியர் வேலாயு முதலியார் குறிப்பிடுகிறார்.

(ஆனால் நாம் சிந்தனைகளுக்கும் கருத்துகளுக்கும் முக்கியத்துவம் தரவேண்டுமே ஒழியஇம்மாதிரி அற்புதச் செயல்களில் கருத்தைச் செலுத்தக்கூடாது என்ற எச்சரிக்கை தேவை. இன்றும் வள்ளலார் நீரில் விளக்கெரித்தார் என்றும்பல இடங்களில் ஒரே சமயத்தில் தோன்றினார் என்றும் அற்புதச் செயல்களைப் பாராட்டுபவர் இருக்கிறார்கள். அற்புதச் செயல்களில் ஈடுபட்டுஅதற்காக பக்தி செலுத்துவது பாமரமனம். இதில் தனக்கு மேலான ஒன்றின் பேரில் ஏற்படும் பயமும் வியப்பு உணர்ச்சியும் மட்டுமே மிஞ்சியிருக்கின்றன. கொள்கையை ஏற்று அதைக் கடைப்பிடிப்பதுதான் உயர்ந்தநிலை.)

அடிகள் கண்ட அருட்பெருஞ்சோதி என்ற கருத்தும் பழந்தமிழ் இலக்கியங்களில் உள்ளதுதான். திருமுருகாற்றுப்படையின் தொடக்கத்தில்,

       உலகம் உவப்ப வலன் ஏர்பு திரிதரு

       பலர் புகழ் ஞாயிறு கடற் கண்டாங்கு

       ஓவற இமைக்கும் சேண்விளங்கு அவிர் ஒளி

என்ற அற்புத அடிகள் வருகின்றன.

இறைவனின் ஓயாது வழங்கும் ஒளியை அவிர் ஒளி என்கிறார் நக்கீரர். இதனைத் தான் அருட்பெரும் சோதி என்று ஏற்றுக்கொண்டார் வள்ளலார்.

ஞாயிறு கடல்நீரை ஆவியாக்கிஉவர்நீரை (உப்புநீக்கி) உண்ணும் நீர் ஆக்கி மழையாகத் தருகிறது. அந்தச் சமயத்தில் அதன் நீர்ம(திரவ) வடிவமும் மாறி ஆவி வடிவமாகிறது. அதுபோல இறைவனின் அருட்பெரும் சோதிஇந்த மனித உடலின் உவர்ப்பை (கெட்ட தன்மைகளை) நீக்கிநீரை ஆவியாக்குவதுபோல் பௌதிக திட இருப்பை நீக்கிச் சுத்ததேகம் ஆக்குகிறது என்பது வள்ளலாரின் கருத்தாகத் தோன்றுகிறது.

திருமுருகாற்றுப்படையின் இறுதிப்பகுதியில் வரும் இந்த அடிகளும் நோக்கத் தக்கவை. திருமுருகாற்றுப்படை,ஓர் ஆன்மிகப் பரிசிலன் இறைவனிடம் பரிசில் வேண்டிச் செல்வதாக அமைகின்ற நூல்.

       இருள்நிற முந்நீர் வளைஇய உலகத்துஒரு நீயாகித் தோன்ற

       விழுமிய பெறல் அரும் பரிசில் நல்குமதி

என்பது அந்தப் பரிசிலன் இறைவனிடம் கேட்கும் பரிசு.

வள்ளலார் கூறிய ஆன்மநேயம் என்ற கருத்து இதுதான். திருமுருகாற்றுப்படையின் இந்தப்பகுதியில்இந்த முழு உலகமாகவும் தான் ஆக வேண்டுமென ஆன்மிகப் பரிசிலன் வேண்டுகிறான். (ஒரு நீயாகித் தோன்றுவது என்றால்உன்னைப் போலவே நானும் முழு உலகமாகவும் ஆகவேண்டும் என்று அர்த்தம்.) முழு உலகமாகவும் ஒருவன் ஆகுதலே சாகா வரமல்லவாஇதனைத்தான் மரணமிலாப் பெருவாழ்வு என்று அடிகளார் உரைக்கின்றார்.

இவ்வாறுவள்ளலாரின் அனைத்துக் கருத்துகளும் தத்துவங்களும் பழந்தமிழ் வாழ்க்கையிலிருந்தும்,இலக்கியங்களிலிருந்தும் பெறப்பட்டவை என்பதை நாம் காண இயலும். தமிழ்நாட்டின் தனிப்பெரும் ஞானியான வள்ளலார் தமது தத்துவத்தைத் தனியாக எழுதிவைக்கவில்லை. அவை திருவருட்பாவின் ஆறாயிரத்துக்கும் மேற்பட்ட பாக்களில், 40000 செய்யுளடிகளில் பொதிந்து கிடக்கின்றன. மேலும் அவருடைய உரைகளிலும் சீடர்களுடன் அவர் உரையாடிய பேச்சுகளிலும் அவை உள்ளன. அவற்றைக் கண்டறிந்து திறமாக வெளிப்படுத்துவது கற்றறிந்தோர் கடமையாகும்.